evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.953
- Likes
- 16.670
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Στο διάστημα που οργάνωνα το ταξίδι αφού (εννοείται) πρώτα ξεσκόνισα το travelstories και διάβασα ότι πιο πρόσφατο υπήρχε για Κούβα με έμφαση στις ιστορίες του @psilos3 και της @maria_va που αντιλαμβάνομαι πως έχουμε παρόμοια γούστα, επίσης ξεσκόνισα και ότι υπήρχε σε ντοκιμαντέρ, κινηματογράφο κλπ.
Είδα το εκπληκτικό CubaLibre 8 επεισοδίων γύρω από την ιστορία της Κούβας από τις εποχές της Ισπανικής Κυριαρχίας και μέχρι το θάνατο του Φιδέλ, ένα πολύ ωραίο ντοκιμαντέρ του Νέτφλιξ Ο κάμεραν και η Κούβα και αρκετά αφιερώματα σε Κάστρο και Τσε Γκεβάρα. Αφού τελείωσαν αυτά έπιασα τις κινηματογραφικές συστάσεις του Γιώργου και είδα το ο Θάνατος ενός Γραφειοκράτη (Muerte de un Burocraca) το οποίο και καταευχαριστήθηκα, το αριστούργημα Μνήμες Υποανάπτυξης (Memorias de Subdesarollo) και το Soy Cuba.
Δεν έχω διαβάσει ποτέ τόσο πολύ για κανένα άλλο μέρος στο οποίο έχω ταξιδέψει. Αλλά πάλι κανένα άλλο μέρος δεν είναι σαν την Κούβα...
'Ηθελα να διαβάσω, να μορφωθώ, να μπω όσο γίνεται στο κλίμα, να καταλάβω...
Στο τέλος ένιωθα πως ξέρω περισσότερες λεπτομέρειες για τον τόπο αυτό από ότι για τη δική μου πατρίδα.
Η 10ωρη πτήση της Aifrance ήταν άψογη και παρότι δεν είχα ακούσει καλά λόγια για τη συγκεκριμένη αεροπορική εγώ έχω εντελώς αντίθετη άποψη.
Μου έκατσε και τυχερό θέση στο διάδρομο με άδεια την διπλανή (ομοίως και στην επιστροφή) οπότε ήμουν υπεράνετα. Σέρβιραν φαγητό κ ελεύθερο αλκοόλ....ήπια 2 κρασιά μπας και ξεραθώ και είδα και το No time to Die που το είχα χάσει...Πριν την άφιξη σέρβιραν και πάλι σάντουιτς και καφέ ή αναψυκτικό, ενώ κατά τη διάρκεια της πτήσης έπινες ότι γούσταρες ελεύθερα.
'Αφιξη στην Αβάνα στις 15.00 μεσημέρι και μετά από κανένα 20λεπτο χασομέρι όπου 20χρονοι κουβανοί τελωνειακοί καταγράφουν τα στοιχεία σου βγαίνεις και παθαίνεις το πρώτο σοκ...
Ζέστη, φοίνικες και αυτοκίνητα παλιά, παμπάλαια του 1950, άντε και κανά μεταγενέστερο Lada αυτές ήταν οι πρώτες εικόνες...
Σύντομα βρήκαμε το αμάξι με τον οδηγό που είχαμε κλείσει για να κάνει τις μεταφορές μας από το αεροδρόμιο και αργότερα μέσα στο νησί
Με αυτό θα μετακινούμασταν!
Η διαδρομή μέχρι το Vedado όπου θα μέναμε ήταν καθηλωτική. 'Οχι πως είχε κάποια ιδιαίτερη ομορφιά. Αλλά είχε όλο αυτό για το οποίο είχαμε προετοιμαστεί.
Αυτό που τόσο εμφατικά όλοι αναφέρουν σαν ταξίδι στο χρόνο.
Πίσω σε μια Ελλάδα ίσως του 50: μια εποχή μου εμείς δε ζήσαμε ποτέ.
Κτίρια παλιά, ασοβάντιστα, ταλαιπωρημένα , παρατημένα....Αυτοκίνητα όπως τα ανέφερα πριν...Και μια εντελώς ξεχασμένη εικόνα....Παντού παιδιά να παίζουν στο δρόμο! Οπως κάποτε εμείς. Μια από τις ομορφότερες εικόνες που είδα όλες τις μέρες μου εκεί. Μου έφερε μνήμες, συγκίνηση, σκέψεις...
Δώστα από ένα τάμπλετ και ένα videogame και θα φυτευτούν. Δεν τα έχουν και παίζουν. Μαλώνουν, τα βρίσκουν, χτυπιούνται, βρίζονται επικοινωνούν...Κρίμα που όλο αυτό γίνεται...the hard way...
Φτάσαμε στο σπίτι του Γιώργου που είχαμε κανονίσει και μας υποδέχθηκε η Mάρτα που φροντίζει το σπίτι. Ενθουσιασμένοι τακτοποιηθήκαμε στο ευρύχωρο διαμέρισμα που μας χώρεσε άνετα όλους , πάρτε και μια γεύση πόσο ομορφούλι είναι.
Κάναμε τα μπάνια μας και είπαμε να ξεκουραστούμε λίγο για να βγούμε για φαγητό. 'Ελα όμως που ο καιρός είχε τη δική του άποψη και κάπου εκεί άνοιξαν οι ουρανοί!
Μιλάμε για βροχή όμως...Ασταμάτητα. Δε νομίζω να έχω ξαναζήσει τόσο δυνατή μπόρα. Δεν ήταν μόνο η ένταση ήταν κυρίως ότι δεν έλεγε να σταματήσει.
Κάποια στιγμή απλά έπρεπε να βγούμε για φαγητό...το πρώτο ταξί μας το κάλεσε η Μάρτα μια και δεν είχαμε ακόμη πρόσβαση από τα κινητά μας.
Πήγαμε σ ένα από τα καλύτερα εστιατόρια που φάγαμε στην Αβάνα , το Cafe Laurent λίγο πιο μακριά και παραγγείλαμε από αστακούς και γαρίδες μέχρι ropa vieja που είναι το κλασσικό τους. Συνήθως με μοσχάρι, ρύζι και μαύρα φασόλια.
Δεν ήταν φθηνά τύπου τσάμπα...αλλά για το είδος του εστιατορίου και αυτά που παραγγείλαμε ήταν παραπάνω από καλά!
Επίσης εγώ δεν πλήρωσα τίποτα σ αυτό το τραπέζι διότι έκανα όλη την οργάνωση και ήθελαν να με ευχαριστήσουν....
Η βροχή βροχή αλλά ευτυχώς έκανε ζέστη. Λίγο παρακάτω είχα σημειώσει ένα από τα μπαρ που μου είχε πει ο Γιώργος. Κομμάτια είμασταν αλλά ένα ποτό το πρώτο βράδυ να μην το πίναμε;
Βγήκαμε έξω και γίναμε μούσκεμα. Φάγαμε και πόρτα από το μπαρ γιατί ήταν Σάββατο και ήταν γεμάτο και συνεχίσαμε λίγο πιο κάτω που βρισκόταν το εμβληματικό ξενοδοχείο Nacional.
Εκεί φανήκαμε πιο τυχεροί....άδειο ήταν βασικά. Παραγγείλαμε το πρώτο Mojito του ταξιδιού και ...παραδώσαμε πνεύμα.
Με το ζόρι γυρίσαμε σπίτι και πέσαμε να ξεκουραστούμε. Η επόμενη μέρα είχε καλύτερη καιρική πρόβλεψη και είχαμε πολλααααά να δούμε
Είδα το εκπληκτικό CubaLibre 8 επεισοδίων γύρω από την ιστορία της Κούβας από τις εποχές της Ισπανικής Κυριαρχίας και μέχρι το θάνατο του Φιδέλ, ένα πολύ ωραίο ντοκιμαντέρ του Νέτφλιξ Ο κάμεραν και η Κούβα και αρκετά αφιερώματα σε Κάστρο και Τσε Γκεβάρα. Αφού τελείωσαν αυτά έπιασα τις κινηματογραφικές συστάσεις του Γιώργου και είδα το ο Θάνατος ενός Γραφειοκράτη (Muerte de un Burocraca) το οποίο και καταευχαριστήθηκα, το αριστούργημα Μνήμες Υποανάπτυξης (Memorias de Subdesarollo) και το Soy Cuba.
Δεν έχω διαβάσει ποτέ τόσο πολύ για κανένα άλλο μέρος στο οποίο έχω ταξιδέψει. Αλλά πάλι κανένα άλλο μέρος δεν είναι σαν την Κούβα...
'Ηθελα να διαβάσω, να μορφωθώ, να μπω όσο γίνεται στο κλίμα, να καταλάβω...
Στο τέλος ένιωθα πως ξέρω περισσότερες λεπτομέρειες για τον τόπο αυτό από ότι για τη δική μου πατρίδα.
Η 10ωρη πτήση της Aifrance ήταν άψογη και παρότι δεν είχα ακούσει καλά λόγια για τη συγκεκριμένη αεροπορική εγώ έχω εντελώς αντίθετη άποψη.
Μου έκατσε και τυχερό θέση στο διάδρομο με άδεια την διπλανή (ομοίως και στην επιστροφή) οπότε ήμουν υπεράνετα. Σέρβιραν φαγητό κ ελεύθερο αλκοόλ....ήπια 2 κρασιά μπας και ξεραθώ και είδα και το No time to Die που το είχα χάσει...Πριν την άφιξη σέρβιραν και πάλι σάντουιτς και καφέ ή αναψυκτικό, ενώ κατά τη διάρκεια της πτήσης έπινες ότι γούσταρες ελεύθερα.
'Αφιξη στην Αβάνα στις 15.00 μεσημέρι και μετά από κανένα 20λεπτο χασομέρι όπου 20χρονοι κουβανοί τελωνειακοί καταγράφουν τα στοιχεία σου βγαίνεις και παθαίνεις το πρώτο σοκ...
Ζέστη, φοίνικες και αυτοκίνητα παλιά, παμπάλαια του 1950, άντε και κανά μεταγενέστερο Lada αυτές ήταν οι πρώτες εικόνες...
Σύντομα βρήκαμε το αμάξι με τον οδηγό που είχαμε κλείσει για να κάνει τις μεταφορές μας από το αεροδρόμιο και αργότερα μέσα στο νησί
Με αυτό θα μετακινούμασταν!
Η διαδρομή μέχρι το Vedado όπου θα μέναμε ήταν καθηλωτική. 'Οχι πως είχε κάποια ιδιαίτερη ομορφιά. Αλλά είχε όλο αυτό για το οποίο είχαμε προετοιμαστεί.
Αυτό που τόσο εμφατικά όλοι αναφέρουν σαν ταξίδι στο χρόνο.
Πίσω σε μια Ελλάδα ίσως του 50: μια εποχή μου εμείς δε ζήσαμε ποτέ.
Κτίρια παλιά, ασοβάντιστα, ταλαιπωρημένα , παρατημένα....Αυτοκίνητα όπως τα ανέφερα πριν...Και μια εντελώς ξεχασμένη εικόνα....Παντού παιδιά να παίζουν στο δρόμο! Οπως κάποτε εμείς. Μια από τις ομορφότερες εικόνες που είδα όλες τις μέρες μου εκεί. Μου έφερε μνήμες, συγκίνηση, σκέψεις...
Δώστα από ένα τάμπλετ και ένα videogame και θα φυτευτούν. Δεν τα έχουν και παίζουν. Μαλώνουν, τα βρίσκουν, χτυπιούνται, βρίζονται επικοινωνούν...Κρίμα που όλο αυτό γίνεται...the hard way...
Φτάσαμε στο σπίτι του Γιώργου που είχαμε κανονίσει και μας υποδέχθηκε η Mάρτα που φροντίζει το σπίτι. Ενθουσιασμένοι τακτοποιηθήκαμε στο ευρύχωρο διαμέρισμα που μας χώρεσε άνετα όλους , πάρτε και μια γεύση πόσο ομορφούλι είναι.
Κάναμε τα μπάνια μας και είπαμε να ξεκουραστούμε λίγο για να βγούμε για φαγητό. 'Ελα όμως που ο καιρός είχε τη δική του άποψη και κάπου εκεί άνοιξαν οι ουρανοί!
Μιλάμε για βροχή όμως...Ασταμάτητα. Δε νομίζω να έχω ξαναζήσει τόσο δυνατή μπόρα. Δεν ήταν μόνο η ένταση ήταν κυρίως ότι δεν έλεγε να σταματήσει.
Κάποια στιγμή απλά έπρεπε να βγούμε για φαγητό...το πρώτο ταξί μας το κάλεσε η Μάρτα μια και δεν είχαμε ακόμη πρόσβαση από τα κινητά μας.
Πήγαμε σ ένα από τα καλύτερα εστιατόρια που φάγαμε στην Αβάνα , το Cafe Laurent λίγο πιο μακριά και παραγγείλαμε από αστακούς και γαρίδες μέχρι ropa vieja που είναι το κλασσικό τους. Συνήθως με μοσχάρι, ρύζι και μαύρα φασόλια.
Δεν ήταν φθηνά τύπου τσάμπα...αλλά για το είδος του εστιατορίου και αυτά που παραγγείλαμε ήταν παραπάνω από καλά!
Επίσης εγώ δεν πλήρωσα τίποτα σ αυτό το τραπέζι διότι έκανα όλη την οργάνωση και ήθελαν να με ευχαριστήσουν....
Η βροχή βροχή αλλά ευτυχώς έκανε ζέστη. Λίγο παρακάτω είχα σημειώσει ένα από τα μπαρ που μου είχε πει ο Γιώργος. Κομμάτια είμασταν αλλά ένα ποτό το πρώτο βράδυ να μην το πίναμε;
Βγήκαμε έξω και γίναμε μούσκεμα. Φάγαμε και πόρτα από το μπαρ γιατί ήταν Σάββατο και ήταν γεμάτο και συνεχίσαμε λίγο πιο κάτω που βρισκόταν το εμβληματικό ξενοδοχείο Nacional.
Εκεί φανήκαμε πιο τυχεροί....άδειο ήταν βασικά. Παραγγείλαμε το πρώτο Mojito του ταξιδιού και ...παραδώσαμε πνεύμα.
Με το ζόρι γυρίσαμε σπίτι και πέσαμε να ξεκουραστούμε. Η επόμενη μέρα είχε καλύτερη καιρική πρόβλεψη και είχαμε πολλααααά να δούμε
Last edited:
