evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.572
- Likes
- 12.779
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Cienfuegos - Trinidad - Playa Ankon - Varadero
Χαράματα ξυπνήσαμε για να φύγουμε και το Βινιάλες μας αποχαιρετούσε με τέτοιες εικόνες...
Για να πας από Βινιάλες Τρινιδάδ υποχρεωτικά επιστρέφεις πίσω στην Αβάνα και ξαναμπαίνεις στην Εθνική οδό. Οπότε είχαμε πολύ μέλλον...
Προσπαθήσαμε να κοιμηθούμε κάπως στη διαδρομή αλλά πολύ δύσκολο. 'Οχι μόνο εξαιτίας του θορύβου και της ζέστης που έπιασε αργότερα, αλλά και τα απότομα φρεναρίσματα όταν ξαφνικά ο οδηγός έπρεπε να αποφύγει ότι πιθανό και απίθανο έμπαινε στην πορεία μας.
Αφού λαχτάρισα μερικές φορές μεταξύ ύπνου και ξύπνιου αποφάσισα ότι καλύτερα να έχω τα μάτια μου στο δρόμο και να βλέπω τι έρχεται καταπάνω μας ώστε να μην πετάγομαι από τη λαχτάρα κάθε φορά.
Εν τω μεταξύ έλεγα πως το αμάξι μου είναι παλιό....Διαστημόπλοιο θα μου φανεί όταν επιστρέψω μετά από τέτοια εμπειρία
Τι να προσπερνάει όποιον έβρισκε ο χάρος, τι ζωάδια να πετάγονται στο διάβα μας, τι πραγματάδες , τα πάντα όλα!
Είπαμε και το Πάτερ Ημών καμιά 10ριά φορές από μέσα μας και κάποτε φτάσαμε επιτέλους στο Cienfuegos αρτιμελείς. Πράγμα το οποίο σχολιάσαμε άμεσα μια και το στοίχημα το έδινε σε πολύ καλή απόδοση το να μη φτάσουμε καθόλου
Είχε σφίξει και η ζέστη αρκετά και το Cienfuegos έβραζε.
'Ηταν όμως όμορφο και περπατήσαμε το κέντρο για να θαυμάσουμε την αποικιακή αρχιτεκτονική σε συνδιασμό με τις γαλλικές επιρροές λόγω των Γάλλων μεταναστών και του ιδρυτή της Jose Cienfuegos. Αυτολεξί το όνομά της σημαίνει 100 φωτιές cien fuegos.
Νάτος πάλι ο φίλος μας ο Τσε....
Ατελείωτες ουρές και δω...
Η Κεντρική Πλατεία με το Κυβερνείο
κ ένα ωραίο μανάβικο.
Φτάσαμε και ως τη Μαλεκόν.
Κάπου εκεί βρήκαμε ένα κιόσκι με μπύρες και σνακ και είπαμε να δροσιστούμε...Η μύγα πήγαινε λίγο σύννεφο αλλά είχαμε σκάσει.
Παραγγείλαμε μπύρες και πίτσα να τσιμπήσουμε κάτι. Δε ζήτησα κατάλογο γιατί θεώρησα πως τι διάολο street food είναι πόσο να έχει....και όταν ήρθε ο λογαριασμός ...πήδηξα! Δεύτερη φορά που την πατούσαμε έτσι και πλέον συμφωνήσαμε πως και πορτοκαλάδα να ήταν να πιούμε θα ζητούσαμε τιμές πριν παραγγείλουμε. Ευκαιρία ψάχνουν να βγάλουν τα σπασμένα!
Μπήκαμε ξανά στο αυτοκίνητο και μετά από μια βόλτα στην παραλιακή πήραμε ξανά το δρόμο για το Τρινιδάδ.
στο οποίο φτάσαμε πριν το σούρουπο και παρόλη την κούραση μαγευτήκαμε αστραπιαία.
Οι πρώτες βόλτες στην από το 1988 πόλη μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco μας άφηναν άφωνους.
Να και το σήμα της Bucanero που δεν ήπιαμε ποτέ...
Και το Beetle's Bar που γράφει και ο @psilos3 το οποίο ήταν πιο άδειο από ποτέ.
Τελικά βρήκαμε ένα μπαράκι με φοβερά ντακίρι και μια μπάντα ψιλοτζαζ φάση που τα έσπαγε...
Εν τω μεταξύ το σπίτι που κλείσαμε μέσω του Γιώργου ήταν ότι καλύτερο μπορούσαμε να βρούμε σε όλη την περιοχή και ένα από τα καλύτερα που έχω μείνει ποτέ.
Ο Γιώργος μου είπε πως το σπίτι το έφτιαξε ο ιδιοκτήτης σιγά σιγά μόνος του οπότε ένα παραπάνω...πραγματικά ήταν υπέροχο και οι φωτογραφίες τουλάχιστον το αδικούν!
'Οτι το Τρινιδάδ ήταν παρομοίως έρημο δεν μας ξάφνιασε πια το είχαμε πάρει απόφαση.
Ο μόνος που περνούσε καλά σε αυτόν τον τομέα ήταν ο κουμπάρος. Ο οποίος είχε (και ) εκεί τα κονέ του και ξεπόρτιζε μετά τη διασκέδαση με την παρέα, συναντούσε ντόπιους οι οποίοι τον πήγαιναν κάπου αλλού, γνώριζε άλλο κόσμο κι έμπλεκε σε αυτοσχέδια γλέντια από τα οποία ξεμπέρδευε το πρωί! Αυτά είναι....
Μάταια τον περιμέναμε να ξυπνήσει βέβαια.
Αφού διακωμωδούσαμε όσο μπορούσαμε περισσότερο την κατάσταση κάναμε το πρόγραμμά μας και εκείνος μας έβρισκε κάπου στο δρόμο όταν κατάφερνε να ξυπνήσει.
Ομοίως και την επόμενη φάγαμε το πάρα πολύ ωραίο πρωινό που μας σέρβιρε η οικογένεια με το πανέμορφο σπίτι και μάλιστα αυτή τη φορά μας έδωσαν και γάλα.
Στην Κούβα λόγω των συνεχών ελλείψεων στα πάντα, γάλα δικαιούνται να προμηθεύονται μόνο οι οικογένειες που έχουν μικρά παιδιά.
Η οικογένεια αυτή λοιπόν είχε 2 παλικαράκια και προφανώς ήταν ο λόγος που γευτήκαμε ένα από τα πιο γευστικά γάλατα που έχω δοκιμάσει ποτέ.
Και βγήκαμε μια πρωινή βόλτα να δούμε την πόλη στο φως της ημέρας
Οι μύθοι λένε πως οι πέτρες στους δρόμους έχουν μεταφερθεί από την Ισπανία με τις γαλέρες των Ισπανών κατά την αποικιοκρατία....φήμες που δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν...
Να κι η γνωστή κεντρική πλατεία με τους φοίνικες.
Προ κόβιντ εδώ κάθε βράδυ υπήρχαν πάρτυ και χοροί....Πλέον έρημα όλα...
Πραγματικά ταξίδι στο χρόνο.
Δε χόρταινα να φωτογραφίζω.
Γύρω στο μεσημέρι αφού ήταν πια δύσκολο λόγω ζέστης να περιφέρεσαι, κατευθυνθήκαμε προς την κοντινή παραλία Ankon.
Βρήκαμε ένα μπητς μπαρ και ξαπλώστρες με τιμή 50 πέσος παρακαλώ! Ξεφτίλα....
Η παραλία ως χρώμα όμορφη, το νερό όμως θολό πολύ υποδεέστερα από τα δικά μας.
Ωστόσο ένα μπανάκι εν μέσω καταχείμωνου (για εμάς) δε χάλασε κανέναν...
'Ηπια και τις καρύδες μου και μπήκα σε τέρμα καλοκαιρινό mood όταν μας ήρθαν τα μαντάτα...
Το σπίτι που μας είχε κανονίσει ο Γιώργος στο Βαραδέρο δεν ήταν πια επισκέψιμο λόγω κόβιντ των ιδιοκτητών...
Παράλληλα ήδη έτρεχε έκτακτο δελτίο καιρού για επικείμενη κακοκαιρία και μεγάλη πτώση της θερμοκρασίας και αναρωτιόμασταν αν είχε πια νόημα να μείνουμε στο Βαραδέρο χωρίς να μπορούμε να μπούμε στη θάλασσα.
Το θέμα ήταν πως την επόμενη θέλαμε να πάμε και στη Σάντα Κλάρα να επισκεφτούμε το μαυσωλείο του Τσε.
Πλην όμως η Σάντα Κλάρα απείχε σχεδόν 4 ώρες από το Τρινιδάδ και δεν ήταν εφικτή η απευθείας επιστροφή στην Αβάνα την ίδια μέρα.
Τα βάλαμε όλα κάτω....αποφασίσαμε πως κάτι έπρεπε να κάψουμε πλέον από όλα...και μια και είχαν μείνει αρκετές εκκρεμότητες στην Αβάνα είπαμε να κάνουμε απλά μια περατζάδα από Βαραδέρο και να επιστρέψουμε στην πρωτεύουσα. Στεναχωρήθηκα λιγάκι αλλά μαγική λύση δεν υπήρχε.
Οπότε είχαμε απλά λίγες ακόμη ώρες στο Τρινιδάδ.
Πήγαμε μια βόλτα και από ένα ψαροχώρι εκεί κοντά για φαγητό.
Η απόλυτη ένδεια.
Casilda
Tην επόμενη ο καιρός σταδιακά άλλαζε...'Επιασαν δυνατοί αέρηδες και η θερμοκρασία από 30 έδειχνε με το ζόρι πια ...18!!!
Ξαναντυθήκαμε και βάλαμε ότι είχαμε πρόχειρο....όταν φτάσαμε στο Βαραδέρο στις παραλίες υπήρχε κόκκινη (απαγορευτική) σημαία και τα πράγματα έδειχναν ως εξής....
Πόσο κρίμα! 'Ηθελα πολύ να πάρω μια γεύση από θάλασσα Καραϊβικής και αυτή η παραλία ήταν πανέμορφη.
Εν τω μεταξύ μέχρι την Ελλάδα έφτασαν τα δημοσιεύματα για την ασυνήθιστη κακοκαιρία στην Κούβα. Από το 1982 λέει είχαν να δουν τόσο χαμηλές θερμοκρασίες, ο Πρωθυπουργός τους μάλιστα έβγαλε διάγγελμα να προσέχουν τα παιδιά και τους ηλικιωμένους (μην ξεπαγιάσουν ξέρωγω από τους 17 βαθμούς;
)
Βέβαια σε μια χώρα που δεν έχουν καν τζάμια στα παράθυρά τους! (μόνο πατζούρια) το βράδυ και μεις σκεπαστήκαμε με ότι βρήκαμε γιατί έμπαζε από παντού....
Μας έλεγαν οι Κουβανοί ότι έχουν χειμώνα τώρα και μεις δεν το πιστεύαμε!!!
Το χωριό του Βαραδέρο ήταν αδιάφορο απλά ένα τουριστικό πανηγυράκι
Να κι ένας θρήσκος ιδιοκτήτης αντίκας! Βοήθειά μας.
Επιτέλους εδώ βρήκα και τη 2η εγχώρια μπύρα.Οπουδήποτε αλλού δεν υπήρχε.
Ωραία ήταν ελαφριά όπως μου αρέσει εμένα.
Επιστροφή στην Αβάνα λοιπόν για τις 4 υπόλοιπες ημέρες του ταξιδιού.
Θα ήταν χαλαρά πλέον τα πράγματα, θέλαμε να κάνουμε περισσότερες βόλτες στις γειτονιές, να δούμε κάποια μουσεία (όσα ήταν ανοιχτά) και μέσα από τις εικόνες, τις σκέψεις και τις συζητήσεις θα επιχειρήσω να βγάλω τα προσωπικά μου συμπεράσματα σχετικά με όσα είδαμε και διαπιστώσαμε στη μεταβατική αυτή εποχή που η Κούβα παλεύει να κάνει το επόμενο βήμα προς το αβέβαιο μέλλον της.
Χαράματα ξυπνήσαμε για να φύγουμε και το Βινιάλες μας αποχαιρετούσε με τέτοιες εικόνες...
Για να πας από Βινιάλες Τρινιδάδ υποχρεωτικά επιστρέφεις πίσω στην Αβάνα και ξαναμπαίνεις στην Εθνική οδό. Οπότε είχαμε πολύ μέλλον...
Προσπαθήσαμε να κοιμηθούμε κάπως στη διαδρομή αλλά πολύ δύσκολο. 'Οχι μόνο εξαιτίας του θορύβου και της ζέστης που έπιασε αργότερα, αλλά και τα απότομα φρεναρίσματα όταν ξαφνικά ο οδηγός έπρεπε να αποφύγει ότι πιθανό και απίθανο έμπαινε στην πορεία μας.
Αφού λαχτάρισα μερικές φορές μεταξύ ύπνου και ξύπνιου αποφάσισα ότι καλύτερα να έχω τα μάτια μου στο δρόμο και να βλέπω τι έρχεται καταπάνω μας ώστε να μην πετάγομαι από τη λαχτάρα κάθε φορά.
Εν τω μεταξύ έλεγα πως το αμάξι μου είναι παλιό....Διαστημόπλοιο θα μου φανεί όταν επιστρέψω μετά από τέτοια εμπειρία
Τι να προσπερνάει όποιον έβρισκε ο χάρος, τι ζωάδια να πετάγονται στο διάβα μας, τι πραγματάδες , τα πάντα όλα!
Είπαμε και το Πάτερ Ημών καμιά 10ριά φορές από μέσα μας και κάποτε φτάσαμε επιτέλους στο Cienfuegos αρτιμελείς. Πράγμα το οποίο σχολιάσαμε άμεσα μια και το στοίχημα το έδινε σε πολύ καλή απόδοση το να μη φτάσουμε καθόλου
Είχε σφίξει και η ζέστη αρκετά και το Cienfuegos έβραζε.
'Ηταν όμως όμορφο και περπατήσαμε το κέντρο για να θαυμάσουμε την αποικιακή αρχιτεκτονική σε συνδιασμό με τις γαλλικές επιρροές λόγω των Γάλλων μεταναστών και του ιδρυτή της Jose Cienfuegos. Αυτολεξί το όνομά της σημαίνει 100 φωτιές cien fuegos.
Νάτος πάλι ο φίλος μας ο Τσε....
Ατελείωτες ουρές και δω...
Η Κεντρική Πλατεία με το Κυβερνείο
κ ένα ωραίο μανάβικο.
Φτάσαμε και ως τη Μαλεκόν.
Κάπου εκεί βρήκαμε ένα κιόσκι με μπύρες και σνακ και είπαμε να δροσιστούμε...Η μύγα πήγαινε λίγο σύννεφο αλλά είχαμε σκάσει.
Παραγγείλαμε μπύρες και πίτσα να τσιμπήσουμε κάτι. Δε ζήτησα κατάλογο γιατί θεώρησα πως τι διάολο street food είναι πόσο να έχει....και όταν ήρθε ο λογαριασμός ...πήδηξα! Δεύτερη φορά που την πατούσαμε έτσι και πλέον συμφωνήσαμε πως και πορτοκαλάδα να ήταν να πιούμε θα ζητούσαμε τιμές πριν παραγγείλουμε. Ευκαιρία ψάχνουν να βγάλουν τα σπασμένα!
Μπήκαμε ξανά στο αυτοκίνητο και μετά από μια βόλτα στην παραλιακή πήραμε ξανά το δρόμο για το Τρινιδάδ.
στο οποίο φτάσαμε πριν το σούρουπο και παρόλη την κούραση μαγευτήκαμε αστραπιαία.
Οι πρώτες βόλτες στην από το 1988 πόλη μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco μας άφηναν άφωνους.
Να και το σήμα της Bucanero που δεν ήπιαμε ποτέ...
Και το Beetle's Bar που γράφει και ο @psilos3 το οποίο ήταν πιο άδειο από ποτέ.
Τελικά βρήκαμε ένα μπαράκι με φοβερά ντακίρι και μια μπάντα ψιλοτζαζ φάση που τα έσπαγε...
Εν τω μεταξύ το σπίτι που κλείσαμε μέσω του Γιώργου ήταν ότι καλύτερο μπορούσαμε να βρούμε σε όλη την περιοχή και ένα από τα καλύτερα που έχω μείνει ποτέ.
Ο Γιώργος μου είπε πως το σπίτι το έφτιαξε ο ιδιοκτήτης σιγά σιγά μόνος του οπότε ένα παραπάνω...πραγματικά ήταν υπέροχο και οι φωτογραφίες τουλάχιστον το αδικούν!
'Οτι το Τρινιδάδ ήταν παρομοίως έρημο δεν μας ξάφνιασε πια το είχαμε πάρει απόφαση.
Ο μόνος που περνούσε καλά σε αυτόν τον τομέα ήταν ο κουμπάρος. Ο οποίος είχε (και ) εκεί τα κονέ του και ξεπόρτιζε μετά τη διασκέδαση με την παρέα, συναντούσε ντόπιους οι οποίοι τον πήγαιναν κάπου αλλού, γνώριζε άλλο κόσμο κι έμπλεκε σε αυτοσχέδια γλέντια από τα οποία ξεμπέρδευε το πρωί! Αυτά είναι....
Μάταια τον περιμέναμε να ξυπνήσει βέβαια.
Αφού διακωμωδούσαμε όσο μπορούσαμε περισσότερο την κατάσταση κάναμε το πρόγραμμά μας και εκείνος μας έβρισκε κάπου στο δρόμο όταν κατάφερνε να ξυπνήσει.
Ομοίως και την επόμενη φάγαμε το πάρα πολύ ωραίο πρωινό που μας σέρβιρε η οικογένεια με το πανέμορφο σπίτι και μάλιστα αυτή τη φορά μας έδωσαν και γάλα.
Στην Κούβα λόγω των συνεχών ελλείψεων στα πάντα, γάλα δικαιούνται να προμηθεύονται μόνο οι οικογένειες που έχουν μικρά παιδιά.
Η οικογένεια αυτή λοιπόν είχε 2 παλικαράκια και προφανώς ήταν ο λόγος που γευτήκαμε ένα από τα πιο γευστικά γάλατα που έχω δοκιμάσει ποτέ.
Και βγήκαμε μια πρωινή βόλτα να δούμε την πόλη στο φως της ημέρας
Οι μύθοι λένε πως οι πέτρες στους δρόμους έχουν μεταφερθεί από την Ισπανία με τις γαλέρες των Ισπανών κατά την αποικιοκρατία....φήμες που δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν...
Να κι η γνωστή κεντρική πλατεία με τους φοίνικες.
Προ κόβιντ εδώ κάθε βράδυ υπήρχαν πάρτυ και χοροί....Πλέον έρημα όλα...
Πραγματικά ταξίδι στο χρόνο.
Δε χόρταινα να φωτογραφίζω.
Γύρω στο μεσημέρι αφού ήταν πια δύσκολο λόγω ζέστης να περιφέρεσαι, κατευθυνθήκαμε προς την κοντινή παραλία Ankon.
Βρήκαμε ένα μπητς μπαρ και ξαπλώστρες με τιμή 50 πέσος παρακαλώ! Ξεφτίλα....
Η παραλία ως χρώμα όμορφη, το νερό όμως θολό πολύ υποδεέστερα από τα δικά μας.
Ωστόσο ένα μπανάκι εν μέσω καταχείμωνου (για εμάς) δε χάλασε κανέναν...
'Ηπια και τις καρύδες μου και μπήκα σε τέρμα καλοκαιρινό mood όταν μας ήρθαν τα μαντάτα...
Το σπίτι που μας είχε κανονίσει ο Γιώργος στο Βαραδέρο δεν ήταν πια επισκέψιμο λόγω κόβιντ των ιδιοκτητών...
Παράλληλα ήδη έτρεχε έκτακτο δελτίο καιρού για επικείμενη κακοκαιρία και μεγάλη πτώση της θερμοκρασίας και αναρωτιόμασταν αν είχε πια νόημα να μείνουμε στο Βαραδέρο χωρίς να μπορούμε να μπούμε στη θάλασσα.
Το θέμα ήταν πως την επόμενη θέλαμε να πάμε και στη Σάντα Κλάρα να επισκεφτούμε το μαυσωλείο του Τσε.
Πλην όμως η Σάντα Κλάρα απείχε σχεδόν 4 ώρες από το Τρινιδάδ και δεν ήταν εφικτή η απευθείας επιστροφή στην Αβάνα την ίδια μέρα.
Τα βάλαμε όλα κάτω....αποφασίσαμε πως κάτι έπρεπε να κάψουμε πλέον από όλα...και μια και είχαν μείνει αρκετές εκκρεμότητες στην Αβάνα είπαμε να κάνουμε απλά μια περατζάδα από Βαραδέρο και να επιστρέψουμε στην πρωτεύουσα. Στεναχωρήθηκα λιγάκι αλλά μαγική λύση δεν υπήρχε.
Οπότε είχαμε απλά λίγες ακόμη ώρες στο Τρινιδάδ.
Πήγαμε μια βόλτα και από ένα ψαροχώρι εκεί κοντά για φαγητό.
Η απόλυτη ένδεια.
Casilda
Tην επόμενη ο καιρός σταδιακά άλλαζε...'Επιασαν δυνατοί αέρηδες και η θερμοκρασία από 30 έδειχνε με το ζόρι πια ...18!!!
Ξαναντυθήκαμε και βάλαμε ότι είχαμε πρόχειρο....όταν φτάσαμε στο Βαραδέρο στις παραλίες υπήρχε κόκκινη (απαγορευτική) σημαία και τα πράγματα έδειχναν ως εξής....
Πόσο κρίμα! 'Ηθελα πολύ να πάρω μια γεύση από θάλασσα Καραϊβικής και αυτή η παραλία ήταν πανέμορφη.
Εν τω μεταξύ μέχρι την Ελλάδα έφτασαν τα δημοσιεύματα για την ασυνήθιστη κακοκαιρία στην Κούβα. Από το 1982 λέει είχαν να δουν τόσο χαμηλές θερμοκρασίες, ο Πρωθυπουργός τους μάλιστα έβγαλε διάγγελμα να προσέχουν τα παιδιά και τους ηλικιωμένους (μην ξεπαγιάσουν ξέρωγω από τους 17 βαθμούς;
)Βέβαια σε μια χώρα που δεν έχουν καν τζάμια στα παράθυρά τους! (μόνο πατζούρια) το βράδυ και μεις σκεπαστήκαμε με ότι βρήκαμε γιατί έμπαζε από παντού....
Μας έλεγαν οι Κουβανοί ότι έχουν χειμώνα τώρα και μεις δεν το πιστεύαμε!!!
Το χωριό του Βαραδέρο ήταν αδιάφορο απλά ένα τουριστικό πανηγυράκι
Να κι ένας θρήσκος ιδιοκτήτης αντίκας! Βοήθειά μας.
Επιτέλους εδώ βρήκα και τη 2η εγχώρια μπύρα.Οπουδήποτε αλλού δεν υπήρχε.
Ωραία ήταν ελαφριά όπως μου αρέσει εμένα.
Επιστροφή στην Αβάνα λοιπόν για τις 4 υπόλοιπες ημέρες του ταξιδιού.
Θα ήταν χαλαρά πλέον τα πράγματα, θέλαμε να κάνουμε περισσότερες βόλτες στις γειτονιές, να δούμε κάποια μουσεία (όσα ήταν ανοιχτά) και μέσα από τις εικόνες, τις σκέψεις και τις συζητήσεις θα επιχειρήσω να βγάλω τα προσωπικά μου συμπεράσματα σχετικά με όσα είδαμε και διαπιστώσαμε στη μεταβατική αυτή εποχή που η Κούβα παλεύει να κάνει το επόμενο βήμα προς το αβέβαιο μέλλον της.
Last edited:
