themischar
Member
- Μηνύματα
- 490
- Likes
- 4.578
- Επόμενο Ταξίδι
- Έλα (μου) ντε
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Εδιμβούργο - στην Αθήνα του Βορρά
- Εδιμβούργο ΙΙ
- Εδιμβούργο ΙΙΙ
- Εδιμβούργο ΙV
- Εδιμβούργο V
- Εδιμβούργο VI
- Εδιμβούργο VII
- Εδιμβούργο VIII
- Εδιμβούργο VIIII
- Edinburgh - Callander
- Stirling Castle
- Callander
- Callander - Drumnadrochit
- Στο δρόμο για το Drumnadrochit
- Drumnadrochit
- Drumnadrochit - John o' Croats - Wick
- Lairg
- John o' Groates - Wick
- Wick - Laide
- Durness - Smoo Cave
- Στο δρόμο για το Leide
- Laide - Portree ([I]Isle of Skye)[/I]
- Portree
- Portree - Trotternish - The Pier - Dunvegan - Carbost - Portree
- Isle of Skye
- Portree II
- Portree - Inveraray
- Oban - Inveraray
- Inveraray - Loch Lomond
- Balmaha
- Inveraray
- Inveraray - Glasgow
- Γλασκώβη
- Γλασκώβη ΙΙ
- Γλασκώβη ΙΙΙ
- Γλασκώβη ΙV
- Γλασκώβη V
- Γλασκώβη VI
- Γλασκώβη VIII
- Γλασκώβη - Χανιά
Γοητευμένοι από αυτή την επίσκεψη, νωρίς το απόγευμα, πήραμε την απόφαση να ξοδέψουμε χρόνο και να πάμε εώς το John O' Groats προσπερνώντας την κωμόπολη Wick όπου θα διανυκτερεὐαμε (κάναμε δηλ. ένα μπρος πίσω της τάξης των 35 μιλίων).
Ο δρόμος ήταν πανομοιότυπος, θα μπορούσα να πω, όμοιος σε πολλά με αυτούς, χωρίς κίνηση και ιδιαιτερότητες.
Το John O'Groats είναι γνωστό για τη θέση του στο βόρειο τμήμα της Σκωτίας και γενικότερα στην βόρεια κορυφή της ηπειρωτικής Βρετανίας και είναι μια μικρή κουκίδα στον χάρτη.
Έ, αυτή η μικρή παράκτια κουκκίδα σε καλεί να την επισκεφθείς αναλογιζόμενος πως ο προορισμός πάντοτε είναι κάτι βαθύτερο, κάτι εσωτερικό και συνάμα ξεχωριστό για τον καθένα και κάθε φορά.
Και δεν αργεί να εμφανιστεί μπροστά μας το John o’ Groats, το “Τέλος της Γης”, όπως το αποκαλούν οι Άγγλοι.
- <<Βλέπεις εκείνο εκεί στο βάθος ? Τον Φάρο, τον Φάρο που ίσα - ίσα διακρίνεται ?>>
- << Τον βλέπω ! >>
- << Ωραία, πάμε ως εκεί ? >>
- << Και, δεν πάμε... >>
Και ξεκινάμε ράθυμα, λες και βγήκαμε βόλτα σε μια απρογραμμάτιστη μονοήμερη εκδρομούλα στον τόπο μας.
Και προχωράμε και προχωράμε και κάποτε φθάσαμε, και λέω κάποτε, γιατί όταν φθάσαμε είχε περάσει μόνο ένα 45λεπτο !
Βλέπετε, είχε πέσει τόσο πολύ χάζεμα από τη μια στο τι η φύση από μόνη της μπορεί και κάνει και από την άλλη στον απέραντο ωκεανό που ατενίζαμε με αποτέλεσμα να περάσει η ώρα χωρίς να το καταλάβουμε.
Η επιστροφή μας, έγινε με ρυθμούς αγώνα βάδην στο ανοιγμένο και στενό χωμάτινο βατό μονοπάτι, χωρίς λόγια και photo μόνο συνοδεία -από μακρυά- από το πλοίο γραμμής (ούτε βέβαια και γνωρίζω ποιας γραμμής) για κοντά μισή ώρα.
Κι᾽αυτό, γιατί στη συνέχεια ως άτομα με ναυτοσύνη του δώσαμε την πρωτοπορία.
Επιστρέφουμε στο μικρό λιμάνι, από το οποίο ξεκινάν τα καραβάκια για τα νησιά Orkney, και λοξοκοιτόντας δεξιά αριστερά φεύγουμε γυρίζοντας στο Wick.
Σχεδόν νύχτωνε όταν πια φθάσαμε στην κωμόπολη και στο airbnb κατάλυμά μας όπου δε βρίσκαμε το κουτάκι με το κλειδί αφού η είσοδος και η σκάλα για τον όροφο ήταν ένα γιαπί !
Όμως, και προς τιμήν του, ο ιδιοκτήτης στο πρώτο μας τηλεφώνημα απάντησε και ήλθε σε δυό λεπτά να μας ανοίξει αφού μας ¨μάλωσε¨ που δεν είχαμε κοιτάξει τα email μας από το πρωϊ γιατί μας το είχε ήδη, μηνύσει από τις 09.00πμ.
Πως, τώρα, να του εξηγήσεις ;
Και τι να . . .
Το διαμέρισμα, ήταν νεόδμητο με την ανάλογη μυρωδιά (είχε αποπερατωθεί μόλις προ 3ημέρου και είμασταν οι πρώτοι ένοικοί του !).
Το σύγχρονα εξοπλισμένο και εξαιρετικό διαμέρισμα :
Αφού φροντίσαμε τον εαυτό μας και δώσαμε βάση στο αν έχουμε όλα τα απαραίτητα για να μαγειρέψουμε και εν συνεχεία να δειπνήσουμε εδώ, ήταν μακράν η πλέον κατάλληλη συγκυρία και δεν μπορούσε να περάσει ανεκμετάλλευτη βγήκαμε αρχικά στον κεντρικό δρόμο, που μπαίνει στην κωμόπολη και βγαίνει χωρίζοντας την στα δυό.
Η μικρή κωμόπολη ήταν ήδη σε κατάσταση στρατιωτικού σιωπητηρίου και η περιπλάνηση μας σε αυτήν ήταν σύντομη.
Το Wick είναι η κυριότερη πόλη στα βόρεια της ηπειρωτικής χώρας (ένας πρώην οικισμός Viking) και βρίσκεται δίπλα στον ποταμό Wick, που εκτείνεται κατά μήκος των δύο πλευρών του ομόνυμου κόλπου. Συντηρείται η φήμη πως κάποτε ήταν το πιο πολυσύχναστο λιμάνι ρέγγας στην Ευρώπη.
Υπάρχουν τα ερείπια ενός κάστρου, του Old Wick, που συχνά αναφέρεται ως Old Man of Wick, περίπου μισό μίλι νότια του κόλπου και έχει θέα προς τη θάλασσα που όμως δεν το επισκεφθήκαμε ενόσω συνεχίσαμε τη βόλτα μας στα στενοσόκακα παρἐα με τους γλάρους που έσκουζαν όχι απλά σπαρακτικά αλλά τρομακτικά.
Τι ωραία, τι καλά, απόψε θα έχει σπιτικό φαγητό οπότε έως εδώ.
Ο δρόμος ήταν πανομοιότυπος, θα μπορούσα να πω, όμοιος σε πολλά με αυτούς, χωρίς κίνηση και ιδιαιτερότητες.
Το John O'Groats είναι γνωστό για τη θέση του στο βόρειο τμήμα της Σκωτίας και γενικότερα στην βόρεια κορυφή της ηπειρωτικής Βρετανίας και είναι μια μικρή κουκίδα στον χάρτη.
Έ, αυτή η μικρή παράκτια κουκκίδα σε καλεί να την επισκεφθείς αναλογιζόμενος πως ο προορισμός πάντοτε είναι κάτι βαθύτερο, κάτι εσωτερικό και συνάμα ξεχωριστό για τον καθένα και κάθε φορά.
Και δεν αργεί να εμφανιστεί μπροστά μας το John o’ Groats, το “Τέλος της Γης”, όπως το αποκαλούν οι Άγγλοι.
- <<Βλέπεις εκείνο εκεί στο βάθος ? Τον Φάρο, τον Φάρο που ίσα - ίσα διακρίνεται ?>>
- << Τον βλέπω ! >>
- << Ωραία, πάμε ως εκεί ? >>
- << Και, δεν πάμε... >>
Και ξεκινάμε ράθυμα, λες και βγήκαμε βόλτα σε μια απρογραμμάτιστη μονοήμερη εκδρομούλα στον τόπο μας.
Και προχωράμε και προχωράμε και κάποτε φθάσαμε, και λέω κάποτε, γιατί όταν φθάσαμε είχε περάσει μόνο ένα 45λεπτο !
Βλέπετε, είχε πέσει τόσο πολύ χάζεμα από τη μια στο τι η φύση από μόνη της μπορεί και κάνει και από την άλλη στον απέραντο ωκεανό που ατενίζαμε με αποτέλεσμα να περάσει η ώρα χωρίς να το καταλάβουμε.
Η επιστροφή μας, έγινε με ρυθμούς αγώνα βάδην στο ανοιγμένο και στενό χωμάτινο βατό μονοπάτι, χωρίς λόγια και photo μόνο συνοδεία -από μακρυά- από το πλοίο γραμμής (ούτε βέβαια και γνωρίζω ποιας γραμμής) για κοντά μισή ώρα.
Κι᾽αυτό, γιατί στη συνέχεια ως άτομα με ναυτοσύνη του δώσαμε την πρωτοπορία.
Επιστρέφουμε στο μικρό λιμάνι, από το οποίο ξεκινάν τα καραβάκια για τα νησιά Orkney, και λοξοκοιτόντας δεξιά αριστερά φεύγουμε γυρίζοντας στο Wick.
Σχεδόν νύχτωνε όταν πια φθάσαμε στην κωμόπολη και στο airbnb κατάλυμά μας όπου δε βρίσκαμε το κουτάκι με το κλειδί αφού η είσοδος και η σκάλα για τον όροφο ήταν ένα γιαπί !
Όμως, και προς τιμήν του, ο ιδιοκτήτης στο πρώτο μας τηλεφώνημα απάντησε και ήλθε σε δυό λεπτά να μας ανοίξει αφού μας ¨μάλωσε¨ που δεν είχαμε κοιτάξει τα email μας από το πρωϊ γιατί μας το είχε ήδη, μηνύσει από τις 09.00πμ.
Πως, τώρα, να του εξηγήσεις ;
Και τι να . . .
Το διαμέρισμα, ήταν νεόδμητο με την ανάλογη μυρωδιά (είχε αποπερατωθεί μόλις προ 3ημέρου και είμασταν οι πρώτοι ένοικοί του !).
Το σύγχρονα εξοπλισμένο και εξαιρετικό διαμέρισμα :
Αφού φροντίσαμε τον εαυτό μας και δώσαμε βάση στο αν έχουμε όλα τα απαραίτητα για να μαγειρέψουμε και εν συνεχεία να δειπνήσουμε εδώ, ήταν μακράν η πλέον κατάλληλη συγκυρία και δεν μπορούσε να περάσει ανεκμετάλλευτη βγήκαμε αρχικά στον κεντρικό δρόμο, που μπαίνει στην κωμόπολη και βγαίνει χωρίζοντας την στα δυό.
Η μικρή κωμόπολη ήταν ήδη σε κατάσταση στρατιωτικού σιωπητηρίου και η περιπλάνηση μας σε αυτήν ήταν σύντομη.
Το Wick είναι η κυριότερη πόλη στα βόρεια της ηπειρωτικής χώρας (ένας πρώην οικισμός Viking) και βρίσκεται δίπλα στον ποταμό Wick, που εκτείνεται κατά μήκος των δύο πλευρών του ομόνυμου κόλπου. Συντηρείται η φήμη πως κάποτε ήταν το πιο πολυσύχναστο λιμάνι ρέγγας στην Ευρώπη.
Υπάρχουν τα ερείπια ενός κάστρου, του Old Wick, που συχνά αναφέρεται ως Old Man of Wick, περίπου μισό μίλι νότια του κόλπου και έχει θέα προς τη θάλασσα που όμως δεν το επισκεφθήκαμε ενόσω συνεχίσαμε τη βόλτα μας στα στενοσόκακα παρἐα με τους γλάρους που έσκουζαν όχι απλά σπαρακτικά αλλά τρομακτικά.
Τι ωραία, τι καλά, απόψε θα έχει σπιτικό φαγητό οπότε έως εδώ.
Last edited: