echo2011
Member
- Μηνύματα
- 2.398
- Likes
- 3.572
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- ΠΣΚ πριν το ταξίδι
- Άφιξη στο Αμπου Νταμπι
- Άξιοθέατα στο Αμπου Νταμπι
- Σαφάρι Στην Έρημο
- Σαφάρι - Φωτογραφίες
- Σαφάρι - Φωτογραφίες B'
- Οι Βεδουίνοι
- Sheikh Zayed Grand Mosque
- Παραμονή Πρωτοχρονιάς στο Ντουμπάι
- Τα πυροτεχνήματα
- H άφιξη στην Σρι Λάνκα
- Το πρώτο βράδυ στην Σρι Λάνκα
- Sigiriya Rock Fortress
- Dambulla Golden Temple
- Κάντυ
- Κάντυ, στο ξενοδοχείο
- Φυτείες Τσαγιού
- Nuwara Eliya
- Haputalle - Lipton's seat
- Εργοστάσιο τσαγιού και ξενοδοχείο στην Godakawela
- Udawalawe ορφανοτροφείο ελεφάντων
- Tangalle και Matara
- Mirissa
- Unawatuna part 1
- Μπάνιο στην Unawatuna
- Galle
- Κολόμπο
- Nτουμπάι
Κάντυ, στο ξενοδοχείο
Μέσα στο αμάξι έβγαλα το dettol και "έλουσα" τον σύζυγο.. Όπου είχε περπατήσει πάνω του το αηδιαστικό ον, έπρεπε να απολυμανθεί. Ευτυχώς το διώξαμε ήσυχα και δεν τον τσίμπησε.. Ο Τίσσα σταματούσε σε διάφορους γνωστούς του (είμασταν στην πόλη του όπως προείπα) και ρωτούσε αν ξέρουν το ξενοδοχείο μας, Emerald hill hotel. Το ξενοδοχείο είναι καινούριο, πρέπει να'χει μόνο λίγους μήνες λειτουργίας και επειδή βρίσκεται έξω από το κέντρο δεν το ήξεραν οι ντόπιοι. Είχα διαβάσει πολύ καλά σχόλια στο booking και στο Tripadvisor οπότε περίμενα κάτι πολύ καλό. Τελικά το βρήκαμε και δώσαμε ραντεβού με τον Τίσσα για το πρωί στις 7.30.
Το προσωπικό ήταν πολυάριθμο, για να καταλάβετε για μία βαλίτσα μας συνόδευσαν στο δωμάτιο ο υπεύθυνος και δύο νεαροί.. Εκεί παρατηρήσαμε για ακόμη μία φορά την κακή σχέση που έχουν οι Σριλανκέζοι με τα παπούτσια. Ο υπεύθυνος ήταν καλοντυμένος, με το κουστούμι του, αλλά το είχε συνδυάσει με.. σαγιονάρες. Προχωρούσαμε στους διαδρόμους για να πάμε στο δωμάτιο και δε μας άρεσε καθόλου που ήταν βαμμένοι ολόλευκοι χωρίς να υπάρχει καμία διακόσμηση, έκανε και αντίλαλο, ήταν σαν να βρισκόμασταν σε διαδρόμους νοσοκομείου. Και παρόλο που ήταν καινούριο, οι τοίχοι από την πολλή υγρασία είχαν ήδη φουσκώσει σε πολλά σημεία.. Βέβαια μπροστά στην τρώγλη που είχαμε μείνει το προηγούμενο βράδυ αυτό το ξενοδοχείο ήταν παράδεισος!
Το δωμάτιο ήταν μεγάλο, με άνετο κρεβάτι και ξύλινο δάπεδο. Όμως κουνουπιέρα πάνω από το κρεβάτι δεν είχε! Και το είχαμε συμφωνήσει κατά την κράτηση. Ο υπεύθυνος μου είπε ότι δεν έβαλαν τελικά αλλά να μην ανησυχώ γιατί δεν έχει κουνούπια. Σιγά μη δεν έχει, σκέφτηκα.. Αλλά τώρα δε μπορεί να γίνει κάτι.. Ζήτησα να μας φέρει έστω καμιά ταμπλέτα.. Μέχρι στιγμής δε μας είχε τσιμπήσει κανένα κουνούπι, αλλά όλο το βράδυ ακάλυπτοι, οι πιθανότητες δεν ήταν υπέρ μας.. Ο άντρας μου κατέβηκε να φάει στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, και γω του ζήτησα να μου φέρει πάνω μια μερίδα σκέτο ρύζι, μιας και ήταν καιρός να αρχίσω να τρώω και κάτι εκτός από κρακεράκια και μπισκότα. Είχε περάσει μιάμιση μέρα και δεν ξαναείχα συμπτώματα άρα ήμουν πλέον καλά.
Μπήκα να κάνω επιτέλους ένα μπάνιο.. Το πάτωμα στο δωμάτιο "κόλλαγε" και η τουαλέτα δεν ήταν ιδιαίτερα καθαρή αλλά σε σχέση με αυτά που είχαμε δει την προηγούμενη μέρα αυτά ήταν πταίσματα. Πάντως το 5άρι στην καθαριότητα στις κριτικές που είχα διαβάσει ήταν υπερβολή. Έκανα μπάνιο και έλουσα τα μαλλιά μου προσπαθώντας να μην πάει καθόλου νερό στο πρόσωπό μου (είναι πιο δύσκολο απ'ότι ακούγεται). Μετά έβαλα τις μακρυμάνικες πιτζάμες μου (το air condition στο φουλ βέβαια) και πήγα να ξαπλώσω μέχρι να μου φέρει φαγητό ο σύζυγος. Και όπως κούνησα το μαξιλάρι για να κάτσω νατο το κουνούπι! Σιγά μη δεν είχε! Το σκότωσα εύκολα, φαινόταν ζαλισμένο, και είχα μια ελπίδα ότι μπορεί να ψέκασαν το δωμάτιο πριν πάμε και αυτό να ήταν ο μόνος επιζήσαντας. Πασαλείφτηκα με αντικουνουπικό και μπήκα στο travelstories από το κινητό μου (επιτέλους wifi) για να μη χάνω επεισόδια..
Eντωμεταξύ γύρισε ο άντρας μου και εκτός από το σκέτο ρύζι μου έφερε μισή μερίδα νουντλς και μισή κοτόπουλο.
-"Τι είναι όλα αυτά; "
-" Άσε, ήρθε ο σερβιτόρος και πριν παραγγείλω τον ρώτησα για τρία κυρίως πιάτα από τον κατάλογο. Μετά παρήγγειλα ένα από αυτά, αλλά αυτός μου έφερε και τα τρία!"
-"Πάλι καλά που δε ρώτησες και συ για όλο τον κατάλογο, θα στα φερνε όλα!"
Και εκεί έβγαλα ένα δικό μου συμπέρασμα, πως στη Σρι Λάνκα αν δε θέλουμε κάτι, δε ρωτάμε! Του θύμισα ένα περιστατικό απ'το ίδιο πρωί...
...Όταν φεύγαμε απ'το βράχο της Σιγκιρίγια, σε ένα σημείο ήταν 2-3 μικροπωλητές που πουλούσαν κάτι σαν ξύλινα κουτιά. Ο άντρας μου από περιέργεια ρώτησε τον έναν πόσο κάνει το κουτί. Και αυτός περιμένοντας παζάρια του είπε ένα εξωφρενικό ποσό. Καλά ευχαριστώ, απάντησε, και συνεχίσαμε να περπατάμε. Σχολίασα στον σύζυγο ότι ο πωλητής ψάχνει για κορόιδα. Όμως ο πωλητής δε το έβαλε κάτω και άρχισε να μας ακολουθεί. Περπατούσε μαζί μας και επέμενε, απευθυνόμενος στον σύζυγο.
-"Πόσα θέλεις να δώσεις για να το πάρεις;"
-"Δε με ενδιαφέρει, ευχαριστώ."
-"Και τότε γιατί με ρώτησες πόσο κάνει;"
-"Έτσι από περιέργεια."
-"Ψέματα λες! Η γυναίκα σου σου είπε να μη το πάρεις και συ κάνεις ότι σου λέει η γυναίκα σου!"
(
Ο ύπουλος πωλητής πήγε να με βγάλει στριμμένη και να τον χτυπήσει στον εγωισμό του για να πάρει την βλακεία!)
-"Όχι δε μου είπε τίποτα, απλά δε το θέλω!"
(Μετά άλλαξε τροπάριο και το γύρισε στο μελό μήπως και αυτό πιάσει)
-Σε παρακαλώ, δεν έχω πουλήσει τίποτα ως τώρα, θα είσαι ο μόνος μου πελάτης..
-"Μην επιμένεις, δε με ενδιαφέρει.."
(Ούτε αυτό έπιασε οπότε άλλαξε ύφος πάλι)
-"Δε πρόκειται να φύγω αν δε το πάρεις, θα σας ακολουθήσω όπου κι αν πάτε!"
Ήδη μας ακολουθούσε πολύ ώρα και μετά από αυτό που είπε έφτασα στο όριό μου! Γυρνάω όπως ήταν πίσω μου, παίρνω το πιο αυστηρό μου, και του λέω:
-"Stop stalking us! Leave ΝΟW!"
Δεν έβγαλε κουβέντα και έφυγε, μάλλον θα δικαιώθηκε μέσα του πως είμαι στριμμένη αλλά καθόλου δε με ένοιαζε..
Και μετά από αυτή τη μεγάλη παρένθεση, επιστρέφω στο γεύμα μου. Τουλάχιστον αυτή τη φορά οι ερωτήσεις βγήκαν σε καλό. Το φαγητό ήταν νοστιμότατο! Και αν και δε σκόπευα να φάω κανονικά ακόμα, ήταν κρίμα να πάει χαμένο!
Έπρεπε να σηκωθούμε απ'τα χαράματα οπότε κοιμηθήκαμε νωρίς. Ήταν η πρώτη ολόκληρη μέρα μας στην Σρι λάνκα και ήταν τόσο γεμάτη!
Είχα βάλει το ξυπνητήρι στις 6 το πρωί για να'χουμε χρόνο να χουζουρέψουμε λίγο, να ετοιμαστούμε, να φάμε πρωινό, και να φύγουμε χωρίς άγχος. Όμως ξύπνησα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι.. Το βιολογικό μου ρολόι είχε ήδη προσαρμοστεί, αλλά ήταν και η ανυπομονησία για όλα αυτά που μας περίμεναν. Ο ήλιος δεν είχε ανατείλει ακόμα και δε θυμάμαι καν από πότε είχα να δω ανατολή ηλίου..
Σηκώθηκα και άνοιξα την μπαλκονόπορτα. Είμασταν σε όροφο, το ξενοδοχείο ήταν σε λόφο, και το μπαλκόνι μας έβλεπε την Κάντυ από ψηλά.. Η θέα ήταν απίστευτη! Έβλεπα μέσα απ'την πυκνή βλάστηση κάποια σπιτάκια και στο βάθος ομίχλη.. Μετά από λίγα λεπτά ξεπρόβαλε και ο ήλιος, ήταν πανέμορφα..
Η ανατολή
Μέσα στο αμάξι έβγαλα το dettol και "έλουσα" τον σύζυγο.. Όπου είχε περπατήσει πάνω του το αηδιαστικό ον, έπρεπε να απολυμανθεί. Ευτυχώς το διώξαμε ήσυχα και δεν τον τσίμπησε.. Ο Τίσσα σταματούσε σε διάφορους γνωστούς του (είμασταν στην πόλη του όπως προείπα) και ρωτούσε αν ξέρουν το ξενοδοχείο μας, Emerald hill hotel. Το ξενοδοχείο είναι καινούριο, πρέπει να'χει μόνο λίγους μήνες λειτουργίας και επειδή βρίσκεται έξω από το κέντρο δεν το ήξεραν οι ντόπιοι. Είχα διαβάσει πολύ καλά σχόλια στο booking και στο Tripadvisor οπότε περίμενα κάτι πολύ καλό. Τελικά το βρήκαμε και δώσαμε ραντεβού με τον Τίσσα για το πρωί στις 7.30.
Το προσωπικό ήταν πολυάριθμο, για να καταλάβετε για μία βαλίτσα μας συνόδευσαν στο δωμάτιο ο υπεύθυνος και δύο νεαροί.. Εκεί παρατηρήσαμε για ακόμη μία φορά την κακή σχέση που έχουν οι Σριλανκέζοι με τα παπούτσια. Ο υπεύθυνος ήταν καλοντυμένος, με το κουστούμι του, αλλά το είχε συνδυάσει με.. σαγιονάρες. Προχωρούσαμε στους διαδρόμους για να πάμε στο δωμάτιο και δε μας άρεσε καθόλου που ήταν βαμμένοι ολόλευκοι χωρίς να υπάρχει καμία διακόσμηση, έκανε και αντίλαλο, ήταν σαν να βρισκόμασταν σε διαδρόμους νοσοκομείου. Και παρόλο που ήταν καινούριο, οι τοίχοι από την πολλή υγρασία είχαν ήδη φουσκώσει σε πολλά σημεία.. Βέβαια μπροστά στην τρώγλη που είχαμε μείνει το προηγούμενο βράδυ αυτό το ξενοδοχείο ήταν παράδεισος!
Το δωμάτιο ήταν μεγάλο, με άνετο κρεβάτι και ξύλινο δάπεδο. Όμως κουνουπιέρα πάνω από το κρεβάτι δεν είχε! Και το είχαμε συμφωνήσει κατά την κράτηση. Ο υπεύθυνος μου είπε ότι δεν έβαλαν τελικά αλλά να μην ανησυχώ γιατί δεν έχει κουνούπια. Σιγά μη δεν έχει, σκέφτηκα.. Αλλά τώρα δε μπορεί να γίνει κάτι.. Ζήτησα να μας φέρει έστω καμιά ταμπλέτα.. Μέχρι στιγμής δε μας είχε τσιμπήσει κανένα κουνούπι, αλλά όλο το βράδυ ακάλυπτοι, οι πιθανότητες δεν ήταν υπέρ μας.. Ο άντρας μου κατέβηκε να φάει στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, και γω του ζήτησα να μου φέρει πάνω μια μερίδα σκέτο ρύζι, μιας και ήταν καιρός να αρχίσω να τρώω και κάτι εκτός από κρακεράκια και μπισκότα. Είχε περάσει μιάμιση μέρα και δεν ξαναείχα συμπτώματα άρα ήμουν πλέον καλά.
Μπήκα να κάνω επιτέλους ένα μπάνιο.. Το πάτωμα στο δωμάτιο "κόλλαγε" και η τουαλέτα δεν ήταν ιδιαίτερα καθαρή αλλά σε σχέση με αυτά που είχαμε δει την προηγούμενη μέρα αυτά ήταν πταίσματα. Πάντως το 5άρι στην καθαριότητα στις κριτικές που είχα διαβάσει ήταν υπερβολή. Έκανα μπάνιο και έλουσα τα μαλλιά μου προσπαθώντας να μην πάει καθόλου νερό στο πρόσωπό μου (είναι πιο δύσκολο απ'ότι ακούγεται). Μετά έβαλα τις μακρυμάνικες πιτζάμες μου (το air condition στο φουλ βέβαια) και πήγα να ξαπλώσω μέχρι να μου φέρει φαγητό ο σύζυγος. Και όπως κούνησα το μαξιλάρι για να κάτσω νατο το κουνούπι! Σιγά μη δεν είχε! Το σκότωσα εύκολα, φαινόταν ζαλισμένο, και είχα μια ελπίδα ότι μπορεί να ψέκασαν το δωμάτιο πριν πάμε και αυτό να ήταν ο μόνος επιζήσαντας. Πασαλείφτηκα με αντικουνουπικό και μπήκα στο travelstories από το κινητό μου (επιτέλους wifi) για να μη χάνω επεισόδια..
Eντωμεταξύ γύρισε ο άντρας μου και εκτός από το σκέτο ρύζι μου έφερε μισή μερίδα νουντλς και μισή κοτόπουλο.
-"Τι είναι όλα αυτά; "
-" Άσε, ήρθε ο σερβιτόρος και πριν παραγγείλω τον ρώτησα για τρία κυρίως πιάτα από τον κατάλογο. Μετά παρήγγειλα ένα από αυτά, αλλά αυτός μου έφερε και τα τρία!"
-"Πάλι καλά που δε ρώτησες και συ για όλο τον κατάλογο, θα στα φερνε όλα!"
Και εκεί έβγαλα ένα δικό μου συμπέρασμα, πως στη Σρι Λάνκα αν δε θέλουμε κάτι, δε ρωτάμε! Του θύμισα ένα περιστατικό απ'το ίδιο πρωί...
...Όταν φεύγαμε απ'το βράχο της Σιγκιρίγια, σε ένα σημείο ήταν 2-3 μικροπωλητές που πουλούσαν κάτι σαν ξύλινα κουτιά. Ο άντρας μου από περιέργεια ρώτησε τον έναν πόσο κάνει το κουτί. Και αυτός περιμένοντας παζάρια του είπε ένα εξωφρενικό ποσό. Καλά ευχαριστώ, απάντησε, και συνεχίσαμε να περπατάμε. Σχολίασα στον σύζυγο ότι ο πωλητής ψάχνει για κορόιδα. Όμως ο πωλητής δε το έβαλε κάτω και άρχισε να μας ακολουθεί. Περπατούσε μαζί μας και επέμενε, απευθυνόμενος στον σύζυγο.
-"Πόσα θέλεις να δώσεις για να το πάρεις;"
-"Δε με ενδιαφέρει, ευχαριστώ."
-"Και τότε γιατί με ρώτησες πόσο κάνει;"
-"Έτσι από περιέργεια."
-"Ψέματα λες! Η γυναίκα σου σου είπε να μη το πάρεις και συ κάνεις ότι σου λέει η γυναίκα σου!"
(
Ο ύπουλος πωλητής πήγε να με βγάλει στριμμένη και να τον χτυπήσει στον εγωισμό του για να πάρει την βλακεία!)-"Όχι δε μου είπε τίποτα, απλά δε το θέλω!"
(Μετά άλλαξε τροπάριο και το γύρισε στο μελό μήπως και αυτό πιάσει)
-Σε παρακαλώ, δεν έχω πουλήσει τίποτα ως τώρα, θα είσαι ο μόνος μου πελάτης..
-"Μην επιμένεις, δε με ενδιαφέρει.."
(Ούτε αυτό έπιασε οπότε άλλαξε ύφος πάλι)
-"Δε πρόκειται να φύγω αν δε το πάρεις, θα σας ακολουθήσω όπου κι αν πάτε!"
Ήδη μας ακολουθούσε πολύ ώρα και μετά από αυτό που είπε έφτασα στο όριό μου! Γυρνάω όπως ήταν πίσω μου, παίρνω το πιο αυστηρό μου, και του λέω:
-"Stop stalking us! Leave ΝΟW!"
Δεν έβγαλε κουβέντα και έφυγε, μάλλον θα δικαιώθηκε μέσα του πως είμαι στριμμένη αλλά καθόλου δε με ένοιαζε..
Και μετά από αυτή τη μεγάλη παρένθεση, επιστρέφω στο γεύμα μου. Τουλάχιστον αυτή τη φορά οι ερωτήσεις βγήκαν σε καλό. Το φαγητό ήταν νοστιμότατο! Και αν και δε σκόπευα να φάω κανονικά ακόμα, ήταν κρίμα να πάει χαμένο!
Έπρεπε να σηκωθούμε απ'τα χαράματα οπότε κοιμηθήκαμε νωρίς. Ήταν η πρώτη ολόκληρη μέρα μας στην Σρι λάνκα και ήταν τόσο γεμάτη!
Είχα βάλει το ξυπνητήρι στις 6 το πρωί για να'χουμε χρόνο να χουζουρέψουμε λίγο, να ετοιμαστούμε, να φάμε πρωινό, και να φύγουμε χωρίς άγχος. Όμως ξύπνησα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι.. Το βιολογικό μου ρολόι είχε ήδη προσαρμοστεί, αλλά ήταν και η ανυπομονησία για όλα αυτά που μας περίμεναν. Ο ήλιος δεν είχε ανατείλει ακόμα και δε θυμάμαι καν από πότε είχα να δω ανατολή ηλίου..
Σηκώθηκα και άνοιξα την μπαλκονόπορτα. Είμασταν σε όροφο, το ξενοδοχείο ήταν σε λόφο, και το μπαλκόνι μας έβλεπε την Κάντυ από ψηλά.. Η θέα ήταν απίστευτη! Έβλεπα μέσα απ'την πυκνή βλάστηση κάποια σπιτάκια και στο βάθος ομίχλη.. Μετά από λίγα λεπτά ξεπρόβαλε και ο ήλιος, ήταν πανέμορφα..
Η ανατολή
Last edited:
