echo2011
Member
- Μηνύματα
- 2.398
- Likes
- 3.572
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- ΠΣΚ πριν το ταξίδι
- Άφιξη στο Αμπου Νταμπι
- Άξιοθέατα στο Αμπου Νταμπι
- Σαφάρι Στην Έρημο
- Σαφάρι - Φωτογραφίες
- Σαφάρι - Φωτογραφίες B'
- Οι Βεδουίνοι
- Sheikh Zayed Grand Mosque
- Παραμονή Πρωτοχρονιάς στο Ντουμπάι
- Τα πυροτεχνήματα
- H άφιξη στην Σρι Λάνκα
- Το πρώτο βράδυ στην Σρι Λάνκα
- Sigiriya Rock Fortress
- Dambulla Golden Temple
- Κάντυ
- Κάντυ, στο ξενοδοχείο
- Φυτείες Τσαγιού
- Nuwara Eliya
- Haputalle - Lipton's seat
- Εργοστάσιο τσαγιού και ξενοδοχείο στην Godakawela
- Udawalawe ορφανοτροφείο ελεφάντων
- Tangalle και Matara
- Mirissa
- Unawatuna part 1
- Μπάνιο στην Unawatuna
- Galle
- Κολόμπο
- Nτουμπάι
Unawatuna part 1
Στον δρόμο προς την Unawatuna σταματήσαμε για να δούμε τους περίφημους stick fishermen. Ο Τίσσα μας είπε πως στο σημείο αυτό δεν κάθονται αληθινοί ψαράδες. Πρόκειται για μεθύστακες που κάνουν πως ψαρεύουν και αν πλησιάσει κάποιος τουρίστας για φωτογραφία έχουν κάποιον δικό τους στον δρόμο και ζητάει λεφτά με τσαμπουκά! Μαζεύουν έτσι χρήματα και μετά αγοράζουν αλκοόλ. Οπότε μας πρότεινε να τους δούμε στα γρήγορα απ'το αμάξι. Αυτό κάναμε και μεις μόνο που με το που σταμάτησε το αυτοκίνητο, μια απειλητική φιγούρα ξεπρόβαλλε απ'το πουθενά και ερχόταν προς το παράθυρο.
Ο Τίσσα μας είπε να μη του δώσουμε λεφτά και να φύγουμε. Αυτός όμως είχε ήδη φτάσει στο ανοιχτό παράθυρο και μας ζήτησε αρκετές ρούπιες επειδή βγάλαμε φωτογραφία. Η μόνη που προλάβαμε να βγάλουμε ήταν αυτή που ήταν και αυτός μέσα. Του δώσαμε τα μισά από αυτά που ζήτησε και έκανε στην άκρη για να βγάλουμε καμιά ακόμα..
Φεύγοντας από εκεί ο Τίσσα με ρώτησε αν έχουμε κανονίσει να μείνει στο ίδιο ξενοδοχείο με μας. Του είπα πως συμφώνησα με τους ιδιοκτήτες με ένα έξτρα κόστος να μείνει και αυτός εκεί. Με ρώτησε αν γίνεται αντί να δώσω τα χρήματα αυτά στο ξενοδοχείο να τα δώσω στον ίδιο και να πάει να μείνει κάπου αλλού που με το ίδιο ποσό του καλύπτουν και το φαγητό του. Είπα πως αν δεν πειράζει το ξενοδοχείο να ακυρώσουμε, εμείς δεν έχουμε πρόβλημα να μείνει αλλού (δεν είχαμε κάνει online κράτηση όπως για το δικό μας δωμάτιο απλά το συμφωνήσαμε με email).
Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στην Unawatuna και βρήκαμε εύκολα το "Sam's guesthouse" που ήταν σε έναν κεντρικό δρόμο αρκετά κοντά στην παραλία. Είχαμε κλείσει ένα από τα ανακαινισμένα τους δωμάτια που ήταν στον πάνω όροφο. Το ξενοδοχείο είναι οικογενειακή επιχείρηση και μας υποδέχτηκαν τα παιδιά της οικογένειας, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, γύρω στα 20. Ήταν πολύ ευγενικά και χαμογελαστά παιδιά. Μας έκανε εντύπωση που τριγυρνούσαν παντού ξυπόλητα. Εδώ είμασταν σε παραθαλάσσια περιοχή οπότε ήταν πιο χαλαρά τα πράγματα (δεν ξαναείδαμε παντελόνι και σαγιονάρα). Τα παιδιά ήταν υπεύθυνα για όλες τις δουλειές (υποδοχή, κουβάλημα αποσκευών, ρεσεψιόν, καθάρισμα δωματίων, σερβιτόροι στο εστιατόριο, προετοιμασία πρωινού κτλ.)
Μόλις φτάσαμε λοιπόν ήρθε και ο Τίσσα μαζί μας και άρχισε να μιλάει με τα παιδιά στην γλώσσα τους. Στο τέλος κάπως αγρίεψε η συζήτηση και ρώτησα τον Τίσσα τι λένε.
-"Είπα στον νεαρό αυτά που συζητούσαμε, ότι δεν θέλω να μείνω τελικά στο ξενοδοχείο και μου απαντάει ότι δεν γίνεται."
Οπότε μεσολάβησα και ρώτησα τον νεαρό, που μιλούσε καλά αγγλικά, τι πρόβλημα υπάρχει. Μου απάντησε πως δεν έχουν ειδικά δωμάτια για οδηγούς και είχαν κρατήσει για τον οδηγό μας ένα από τα δωμάτια που έχουν για τους τουρίστες, και αν δεν μείνει εκεί δεν υπάρχει περιθώριο τελευταία στιγμή να το διαθέσουν αλλού. Βέβαια τυπική κράτηση δεν υπήρχε, αλλά μου είπαν πως είτε θέλει ο οδηγός να μείνει είτε όχι, θα πρέπει να το πληρώσουμε κανονικά. Ο Τίσσα άρχισε πάλι να τους μιλάει στην γλώσσα τους αλλά δε φαινόταν να τα βρίσκουν. Ρώτησα λοιπόν τον Τίσσα αν έχει πρόβλημα να μείνει τελικά εκεί αφού δεν γίνεται να ακυρωθεί και θα πρέπει να πληρώσουμε δύο φορές την διαμονή του. Μου είπε πως δε θέλει να μας δημιουργήσει πρόβλημα και θα μείνει εκεί, οπότε εμείς ανεβήκαμε πάνω με την κοπέλα για να μας δείξει το δωμάτιο μας και ο Τίσσα έμεινε με τον νεαρό.
Το δωμάτιο μας ήταν μικρό αλλά πολύ καθαρό! Ήταν το μόνο πραγματικά καθαρό δωμάτιο που μείναμε στην Σρι λάνκα. Τα παιδιά έκαναν καλή δουλειά! Βέβαια για άλλη μια φορά, και ενώ το είχαμε κανονίσει, δεν είχαν βάλει κουνουπιέρα στο κρεβάτι. Όλα τα απλά δωμάτιά τους (που δεν έχουν air condition) έχουν κουνουπιέρα, τα superior όμως δεν έχουν. Η κοπέλα μου είπε πως εγγυάται προσωπικά ότι το δωμάτιο δεν έχει καθόλου κουνούπια. "Τώρα σωθήκαμε" σκέφτηκα, μας τα είπαν κι άλλοι αυτά και τα κουνούπια έκαναν πάρτυ.. Αλλά τι να κάνουμε, θα βάλουμε αντικουνουπικά, μακρυμάνικα, θα κουκουλωθούμε και μπορεί να τη γλιτώσουμε. Μας είχαν μείνει ακόμα μόνο 2 μέρες στην Σρι λάνκα και δε μας είχε τσιμπήσει ούτε ένα κουνούπι!
Η κοπέλα έφυγε και σε λίγο μας χτύπησε την πόρτα ο νεαρός που έφερε την βαλίτσα μας. Άνοιξα εγώ, μου την δίνει χαμογελαστός, και μετά αλλάζει ύφος και μου λέει:
-"Your driver is stupid!"
-"Γιατί τι έκανε;"
-"Μου είπε πως για να μείνει στο ξενοδοχείο θέλει να καλύψουμε και τα γεύματά του."
Εγώ προσπάθησα να τον δικαιολογήσω και του είπα πως αν του δίναμε τα χρήματα του δωματίου για να μείνει αλλού θα ήταν φθηνότερα και θα εξασφάλιζε και το φαγητό του. Μάλλον γι αυτό το ζήτησε.. Εδώ να διευκρινίσω πως το πρακτορείο ζητάει από τους πελάτες να καλύπτουν την διαμονή των οδηγών, όχι τα γεύματα, και να δίνουν φιλοδώρημα ανάλογα με το πόσο ευχαριστημένοι είναι. Εμείς βέβαια και το τηρήσαμε, δίναμε φιλοδώρημα καθημερινά (και όχι μαζεμένα στο τέλος όπως οι περισσότεροι γιατί μπορεί να τα χρειαζόταν για τα καθημερινά έξοδα) και μάλιστα τα περισσότερα ξενοδοχεία που μείναμε προσέφεραν πρωινό ή/και γεύμα. Το συγκεκριμένο βέβαια δεν είχε καθόλου παροχές για τους οδηγούς.
Θέλαμε να πάμε στην παραλία για απογευματινό μπάνιο. Ρωτήσαμε την κοπέλα και μας είπε ότι αυτή την περίοδο μέχρι τις 6.30 δεν σκοτεινιάζει τελείως και έχει ακόμα κόσμο στην παραλία. Οπότε βάλαμε τα μαγιό μας και βγήκαμε. Από το μπαλκόνι είδαμε πως ο ήλιος είχε χαμηλώσει αρκετά..
Επειδή νύχτωνε δεν πήγαμε στην κεντρική παραλία της Unawatuna αλλά σε ένα τμήμα της που ήταν κοντά στο ξενοδοχείο, και από εκεί βλέπαμε απέναντι την μεγάλη παραλία. Είχε κι άλλους που έκαναν μπάνιο και ο άντρας μου βούτηξε. Εγώ άλλαξα γνώμη και είπα πως θα κάνω μπανάκι το πρωί. Δεν με ενέπνεε η ώρα.. Προτιμούσα να θαυμάζω το υπέροχο ηλιοβασίλεμα, ένα από τα ωραιότερα που έχω δει!
Η Unawatuna απέναντι με zoom
Μετά περπατήσαμε πλάι στην άμμο 10-15 λεπτά μέχρι την κεντρική παραλία.
Για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο δεν πήγαμε πάλι δίπλα απ'την παραλία, αλλά βγήκαμε σε έναν "πεζόδρομο" που ήταν γεμάτος μαγαζάκια, εστιατόρια, τουρίστες που έκαναν την βόλτες τους και τουκ τουκ..
Εδώ η απομίμηση starbucks
Περάσαμε από πολλά ενδιαφέροντα μαγαζάκια που πουλούσαν τσάι, ξύλινες κατασκευές κτλ. αλλά περισσότερο τράβηξε την προσοχή μας ο παράδεισος των φρούτων!
Περπατούσαμε, περπατούσαμε αλλά δεν φτάναμε στον κεντρικό δρόμο όπου ήταν το ξενοδοχείο. Νομίζαμε ότι χαθήκαμε αλλά τελικά είχαμε απλά κάνει έναν τεράστιο κύκλο. Βρήκαμε τον κεντρικό, ο οποίος βέβαια δεν είχε πεζοδρόμιο, και ήταν κατασκότεινος.. Προχωρούσαμε πολύ προσεκτικά και άκρη άκρη και ψάχναμε για την ταμπέλα του ξενοδοχείου. Νιώσαμε ανακούφιση όταν το βρήκαμε. Απέξω είδαμε τον Τίσσα μέσα στο αμάξι, και στην είσοδο, στο πάρκινγκ ήταν η κοπέλα. Δε προλάβαμε να μπούμε και με πιάνει και μου λέει:
-"Your driver is stupid!"
-"Τι έκανε πάλι;"
-"Τώρα απαιτούσε να κάνουμε χώρο στο πάρκινγκ για να βάλει μέσα το αυτοκίνητό του!"
Πάλι βέβαια τον δικαιολόγησα..
-"Το αυτοκίνητο δεν είναι δικό του, δουλεύει σε πρακτορείο, και αν το αυτοκίνητο πάθει κάποια ζημιά θα βρει τον μπελά του. Εξάλλου ο δρόμος έξω από το ξενοδοχείο δεν έχει καθόλου χώρο για παρκάρισμα.."
Φάνηκε να καταλαβαίνει, ή έτσι έδειξε.. Την ρωτήσαμε αν μπορούμε να δειπνήσουμε στο ξενοδοχείο. Μας είπε να δούμε στον κατάλογο που υπάρχει στο δωμάτιο τι θέλουμε και θα έρθει να της δώσουμε την παραγγελία μας, για να μη περιμένουμε μέχρι να τα ετοιμάσει η μητέρα της. Έτσι και έγινε. Της είπαμε ποια θέλουμε και επειδή πήραμε τα traditional curries που είναι πολλά πιατάκια, μας είπε να πάμε στο εστιατόριο σε 2 ώρες!
Πεινούσαμε και μας φάνηκε μεγάλη η αναμονή αλλά τι να κάναμε.. Αράξαμε στο δωμάτιο και μετά από 2 ώρες ήρθε να μας φωνάξει. Είχαν ήδη στρώσει το τραπέζι και είχαν φέρει τα curries. Κάποια πιατάκια δεν τα είχαμε ξαναδοκιμάσει ποτέ και μας άρεσαν πολύ, κάποια άλλα πάλι καθόλου, αλλά γενικά χορτάσαμε και δε τα φάγαμε και όλα..
Γυρίσαμε στο δωμάτιο και δοκιμάσαμε μερικά από τα φρούτα που είχαμε αγοράσει. Κόψαμε έναν λαχταριστό ανανά, και μερικές μπανανίτσες.. Το δωμάτιο δεν είχε τηλεόραση, αλλά και στα προηγούμενα που είχαν μόνο μια φορά την άνοιξα από περιέργεια.. Είχε μόνο ντόπια κανάλια και τα προγράμματα ήταν βγαλμένα από άλλες δεκαετίες. Είχαμε όμως wifi οπότε σερφάραμε λίγο. Το πρωί θα σηκωνόμασταν πολύ νωρίς για να απολαύσουμε τη θάλασσα!
Στον δρόμο προς την Unawatuna σταματήσαμε για να δούμε τους περίφημους stick fishermen. Ο Τίσσα μας είπε πως στο σημείο αυτό δεν κάθονται αληθινοί ψαράδες. Πρόκειται για μεθύστακες που κάνουν πως ψαρεύουν και αν πλησιάσει κάποιος τουρίστας για φωτογραφία έχουν κάποιον δικό τους στον δρόμο και ζητάει λεφτά με τσαμπουκά! Μαζεύουν έτσι χρήματα και μετά αγοράζουν αλκοόλ. Οπότε μας πρότεινε να τους δούμε στα γρήγορα απ'το αμάξι. Αυτό κάναμε και μεις μόνο που με το που σταμάτησε το αυτοκίνητο, μια απειλητική φιγούρα ξεπρόβαλλε απ'το πουθενά και ερχόταν προς το παράθυρο.
Ο Τίσσα μας είπε να μη του δώσουμε λεφτά και να φύγουμε. Αυτός όμως είχε ήδη φτάσει στο ανοιχτό παράθυρο και μας ζήτησε αρκετές ρούπιες επειδή βγάλαμε φωτογραφία. Η μόνη που προλάβαμε να βγάλουμε ήταν αυτή που ήταν και αυτός μέσα. Του δώσαμε τα μισά από αυτά που ζήτησε και έκανε στην άκρη για να βγάλουμε καμιά ακόμα..
Φεύγοντας από εκεί ο Τίσσα με ρώτησε αν έχουμε κανονίσει να μείνει στο ίδιο ξενοδοχείο με μας. Του είπα πως συμφώνησα με τους ιδιοκτήτες με ένα έξτρα κόστος να μείνει και αυτός εκεί. Με ρώτησε αν γίνεται αντί να δώσω τα χρήματα αυτά στο ξενοδοχείο να τα δώσω στον ίδιο και να πάει να μείνει κάπου αλλού που με το ίδιο ποσό του καλύπτουν και το φαγητό του. Είπα πως αν δεν πειράζει το ξενοδοχείο να ακυρώσουμε, εμείς δεν έχουμε πρόβλημα να μείνει αλλού (δεν είχαμε κάνει online κράτηση όπως για το δικό μας δωμάτιο απλά το συμφωνήσαμε με email).
Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στην Unawatuna και βρήκαμε εύκολα το "Sam's guesthouse" που ήταν σε έναν κεντρικό δρόμο αρκετά κοντά στην παραλία. Είχαμε κλείσει ένα από τα ανακαινισμένα τους δωμάτια που ήταν στον πάνω όροφο. Το ξενοδοχείο είναι οικογενειακή επιχείρηση και μας υποδέχτηκαν τα παιδιά της οικογένειας, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, γύρω στα 20. Ήταν πολύ ευγενικά και χαμογελαστά παιδιά. Μας έκανε εντύπωση που τριγυρνούσαν παντού ξυπόλητα. Εδώ είμασταν σε παραθαλάσσια περιοχή οπότε ήταν πιο χαλαρά τα πράγματα (δεν ξαναείδαμε παντελόνι και σαγιονάρα). Τα παιδιά ήταν υπεύθυνα για όλες τις δουλειές (υποδοχή, κουβάλημα αποσκευών, ρεσεψιόν, καθάρισμα δωματίων, σερβιτόροι στο εστιατόριο, προετοιμασία πρωινού κτλ.)
Μόλις φτάσαμε λοιπόν ήρθε και ο Τίσσα μαζί μας και άρχισε να μιλάει με τα παιδιά στην γλώσσα τους. Στο τέλος κάπως αγρίεψε η συζήτηση και ρώτησα τον Τίσσα τι λένε.
-"Είπα στον νεαρό αυτά που συζητούσαμε, ότι δεν θέλω να μείνω τελικά στο ξενοδοχείο και μου απαντάει ότι δεν γίνεται."
Οπότε μεσολάβησα και ρώτησα τον νεαρό, που μιλούσε καλά αγγλικά, τι πρόβλημα υπάρχει. Μου απάντησε πως δεν έχουν ειδικά δωμάτια για οδηγούς και είχαν κρατήσει για τον οδηγό μας ένα από τα δωμάτια που έχουν για τους τουρίστες, και αν δεν μείνει εκεί δεν υπάρχει περιθώριο τελευταία στιγμή να το διαθέσουν αλλού. Βέβαια τυπική κράτηση δεν υπήρχε, αλλά μου είπαν πως είτε θέλει ο οδηγός να μείνει είτε όχι, θα πρέπει να το πληρώσουμε κανονικά. Ο Τίσσα άρχισε πάλι να τους μιλάει στην γλώσσα τους αλλά δε φαινόταν να τα βρίσκουν. Ρώτησα λοιπόν τον Τίσσα αν έχει πρόβλημα να μείνει τελικά εκεί αφού δεν γίνεται να ακυρωθεί και θα πρέπει να πληρώσουμε δύο φορές την διαμονή του. Μου είπε πως δε θέλει να μας δημιουργήσει πρόβλημα και θα μείνει εκεί, οπότε εμείς ανεβήκαμε πάνω με την κοπέλα για να μας δείξει το δωμάτιο μας και ο Τίσσα έμεινε με τον νεαρό.
Το δωμάτιο μας ήταν μικρό αλλά πολύ καθαρό! Ήταν το μόνο πραγματικά καθαρό δωμάτιο που μείναμε στην Σρι λάνκα. Τα παιδιά έκαναν καλή δουλειά! Βέβαια για άλλη μια φορά, και ενώ το είχαμε κανονίσει, δεν είχαν βάλει κουνουπιέρα στο κρεβάτι. Όλα τα απλά δωμάτιά τους (που δεν έχουν air condition) έχουν κουνουπιέρα, τα superior όμως δεν έχουν. Η κοπέλα μου είπε πως εγγυάται προσωπικά ότι το δωμάτιο δεν έχει καθόλου κουνούπια. "Τώρα σωθήκαμε" σκέφτηκα, μας τα είπαν κι άλλοι αυτά και τα κουνούπια έκαναν πάρτυ.. Αλλά τι να κάνουμε, θα βάλουμε αντικουνουπικά, μακρυμάνικα, θα κουκουλωθούμε και μπορεί να τη γλιτώσουμε. Μας είχαν μείνει ακόμα μόνο 2 μέρες στην Σρι λάνκα και δε μας είχε τσιμπήσει ούτε ένα κουνούπι!
Η κοπέλα έφυγε και σε λίγο μας χτύπησε την πόρτα ο νεαρός που έφερε την βαλίτσα μας. Άνοιξα εγώ, μου την δίνει χαμογελαστός, και μετά αλλάζει ύφος και μου λέει:
-"Your driver is stupid!"
-"Γιατί τι έκανε;"
-"Μου είπε πως για να μείνει στο ξενοδοχείο θέλει να καλύψουμε και τα γεύματά του."
Εγώ προσπάθησα να τον δικαιολογήσω και του είπα πως αν του δίναμε τα χρήματα του δωματίου για να μείνει αλλού θα ήταν φθηνότερα και θα εξασφάλιζε και το φαγητό του. Μάλλον γι αυτό το ζήτησε.. Εδώ να διευκρινίσω πως το πρακτορείο ζητάει από τους πελάτες να καλύπτουν την διαμονή των οδηγών, όχι τα γεύματα, και να δίνουν φιλοδώρημα ανάλογα με το πόσο ευχαριστημένοι είναι. Εμείς βέβαια και το τηρήσαμε, δίναμε φιλοδώρημα καθημερινά (και όχι μαζεμένα στο τέλος όπως οι περισσότεροι γιατί μπορεί να τα χρειαζόταν για τα καθημερινά έξοδα) και μάλιστα τα περισσότερα ξενοδοχεία που μείναμε προσέφεραν πρωινό ή/και γεύμα. Το συγκεκριμένο βέβαια δεν είχε καθόλου παροχές για τους οδηγούς.
Θέλαμε να πάμε στην παραλία για απογευματινό μπάνιο. Ρωτήσαμε την κοπέλα και μας είπε ότι αυτή την περίοδο μέχρι τις 6.30 δεν σκοτεινιάζει τελείως και έχει ακόμα κόσμο στην παραλία. Οπότε βάλαμε τα μαγιό μας και βγήκαμε. Από το μπαλκόνι είδαμε πως ο ήλιος είχε χαμηλώσει αρκετά..
Επειδή νύχτωνε δεν πήγαμε στην κεντρική παραλία της Unawatuna αλλά σε ένα τμήμα της που ήταν κοντά στο ξενοδοχείο, και από εκεί βλέπαμε απέναντι την μεγάλη παραλία. Είχε κι άλλους που έκαναν μπάνιο και ο άντρας μου βούτηξε. Εγώ άλλαξα γνώμη και είπα πως θα κάνω μπανάκι το πρωί. Δεν με ενέπνεε η ώρα.. Προτιμούσα να θαυμάζω το υπέροχο ηλιοβασίλεμα, ένα από τα ωραιότερα που έχω δει!
Η Unawatuna απέναντι με zoom
Μετά περπατήσαμε πλάι στην άμμο 10-15 λεπτά μέχρι την κεντρική παραλία.
Για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο δεν πήγαμε πάλι δίπλα απ'την παραλία, αλλά βγήκαμε σε έναν "πεζόδρομο" που ήταν γεμάτος μαγαζάκια, εστιατόρια, τουρίστες που έκαναν την βόλτες τους και τουκ τουκ..
Εδώ η απομίμηση starbucks
Περάσαμε από πολλά ενδιαφέροντα μαγαζάκια που πουλούσαν τσάι, ξύλινες κατασκευές κτλ. αλλά περισσότερο τράβηξε την προσοχή μας ο παράδεισος των φρούτων!
Περπατούσαμε, περπατούσαμε αλλά δεν φτάναμε στον κεντρικό δρόμο όπου ήταν το ξενοδοχείο. Νομίζαμε ότι χαθήκαμε αλλά τελικά είχαμε απλά κάνει έναν τεράστιο κύκλο. Βρήκαμε τον κεντρικό, ο οποίος βέβαια δεν είχε πεζοδρόμιο, και ήταν κατασκότεινος.. Προχωρούσαμε πολύ προσεκτικά και άκρη άκρη και ψάχναμε για την ταμπέλα του ξενοδοχείου. Νιώσαμε ανακούφιση όταν το βρήκαμε. Απέξω είδαμε τον Τίσσα μέσα στο αμάξι, και στην είσοδο, στο πάρκινγκ ήταν η κοπέλα. Δε προλάβαμε να μπούμε και με πιάνει και μου λέει:
-"Your driver is stupid!"
-"Τι έκανε πάλι;"
-"Τώρα απαιτούσε να κάνουμε χώρο στο πάρκινγκ για να βάλει μέσα το αυτοκίνητό του!"
Πάλι βέβαια τον δικαιολόγησα..
-"Το αυτοκίνητο δεν είναι δικό του, δουλεύει σε πρακτορείο, και αν το αυτοκίνητο πάθει κάποια ζημιά θα βρει τον μπελά του. Εξάλλου ο δρόμος έξω από το ξενοδοχείο δεν έχει καθόλου χώρο για παρκάρισμα.."
Φάνηκε να καταλαβαίνει, ή έτσι έδειξε.. Την ρωτήσαμε αν μπορούμε να δειπνήσουμε στο ξενοδοχείο. Μας είπε να δούμε στον κατάλογο που υπάρχει στο δωμάτιο τι θέλουμε και θα έρθει να της δώσουμε την παραγγελία μας, για να μη περιμένουμε μέχρι να τα ετοιμάσει η μητέρα της. Έτσι και έγινε. Της είπαμε ποια θέλουμε και επειδή πήραμε τα traditional curries που είναι πολλά πιατάκια, μας είπε να πάμε στο εστιατόριο σε 2 ώρες!
Πεινούσαμε και μας φάνηκε μεγάλη η αναμονή αλλά τι να κάναμε.. Αράξαμε στο δωμάτιο και μετά από 2 ώρες ήρθε να μας φωνάξει. Είχαν ήδη στρώσει το τραπέζι και είχαν φέρει τα curries. Κάποια πιατάκια δεν τα είχαμε ξαναδοκιμάσει ποτέ και μας άρεσαν πολύ, κάποια άλλα πάλι καθόλου, αλλά γενικά χορτάσαμε και δε τα φάγαμε και όλα..
Γυρίσαμε στο δωμάτιο και δοκιμάσαμε μερικά από τα φρούτα που είχαμε αγοράσει. Κόψαμε έναν λαχταριστό ανανά, και μερικές μπανανίτσες.. Το δωμάτιο δεν είχε τηλεόραση, αλλά και στα προηγούμενα που είχαν μόνο μια φορά την άνοιξα από περιέργεια.. Είχε μόνο ντόπια κανάλια και τα προγράμματα ήταν βγαλμένα από άλλες δεκαετίες. Είχαμε όμως wifi οπότε σερφάραμε λίγο. Το πρωί θα σηκωνόμασταν πολύ νωρίς για να απολαύσουμε τη θάλασσα!
Last edited:
