echo2011
Member
- Μηνύματα
- 2.398
- Likes
- 3.572
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- ΠΣΚ πριν το ταξίδι
- Άφιξη στο Αμπου Νταμπι
- Άξιοθέατα στο Αμπου Νταμπι
- Σαφάρι Στην Έρημο
- Σαφάρι - Φωτογραφίες
- Σαφάρι - Φωτογραφίες B'
- Οι Βεδουίνοι
- Sheikh Zayed Grand Mosque
- Παραμονή Πρωτοχρονιάς στο Ντουμπάι
- Τα πυροτεχνήματα
- H άφιξη στην Σρι Λάνκα
- Το πρώτο βράδυ στην Σρι Λάνκα
- Sigiriya Rock Fortress
- Dambulla Golden Temple
- Κάντυ
- Κάντυ, στο ξενοδοχείο
- Φυτείες Τσαγιού
- Nuwara Eliya
- Haputalle - Lipton's seat
- Εργοστάσιο τσαγιού και ξενοδοχείο στην Godakawela
- Udawalawe ορφανοτροφείο ελεφάντων
- Tangalle και Matara
- Mirissa
- Unawatuna part 1
- Μπάνιο στην Unawatuna
- Galle
- Κολόμπο
- Nτουμπάι
Παραμονή Πρωτοχρονιάς στο Ντουμπάι
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο πήραμε τα πράγματα μας και βρήκαμε άλλο ταξί για να μας πάει στον κεντρικό σταθμό λεωφορείων που κάνουν μακρινές διαδρομές (κάτι σαν τα δικά μας κτελ) για να πάμε στο Ντουμπάι. Εκεί βγάζεις εισιτήριο (5-6 ευρώ το άτομο) και μετά περιμένεις σε ουρά. Υποτίθεται πως έχει δρομολόγια κάθε μισή ώρα περίπου αλλά αν γεμίσει φεύγει αμέσως. Όταν πήγαμε εμείς έφευγε ένα γεμάτο οπότε περιμέναμε στην ουρά και μπήκαμε στο επόμενο. Ήταν πολύ άνετο, με θέσεις που ξάπλωναν πολύ, και δωρεάν wifi. Το 2ωρο της διαδρομής ούτε που το καταλάβαμε. Έκανε τέρμα στον σταθμό λεωφορείων al Ghubaiba και δίπλα υπάρχει σταθμός του μετρό. Οπότε βγάλαμε ημερήσια εισιτήρια και πήραμε μετρό για να πάμε στο ξενοδοχείο Lords (που πρόσφατα είχε αλλάξει όνομα και λεγόταν Lavender) και είναι στην περιοχή Deira (αρκετά κοντά στο αεροδρόμιο για την πρωινή μας πτήση την επόμενη μέρα).
Το είχα ψάξει και το ξενοδοχείο ήταν 7 λεπτά με τα πόδια απ'τη στάση μετρό Union. Είχα εκτυπώσει και χάρτη για να μη χαθούμε. Αλλά τελικά χαθήκαμε! Ρωτήσαμε κάποιον μας έστειλε λάθος, μετά ρωτήσαμε κάποια άλλη λάθος μας έστειλε και αυτή, είχαμε βρεθεί μακριά και προς την αντίθετη κατεύθυνση. Στο Dubai είναι πολύ μπέρδεμα να προσανατολιστείς, δεν υπάρχουν αριθμοί στα κτίρια, πολλοί δρόμοι έχουν διπλό όνομα, έχει λεωφόρους που δε μπορείς εύκολα να περάσεις απέναντι, γενικά είναι ότι πρέπει για να χαθείς. Οπότε πήραμε ταξί για να μας πάει στα σίγουρα. Ελα όμως που ούτε ο ταξιτζής ήξερε το ξενοδοχείο ή τον δρόμο του.. Τον καθοδήγησε ο άντρας μου σύμφωνα με τον χάρτη μας (από το google maps) και τελικά βρήκαμε τον δρόμο και το σημείο που υποτίθεται πως ήταν το ξενοδοχείο. Όμως το google είχε κάνει λάθος και το ξενοδοχείο δεν ήταν εκεί που έδειχνε ο χάρτης. Ο ταξιτζής μας παράτησε και μεις ρωτούσαμε παντού μήπως ξέρει κανείς το ξενοδοχείο. Ρωτήσαμε και μια Κινεζούλα η οποία δεν ήξερε αλλά πήγε και βρήκε έναν παππού που ήξερε και μας τον έφερε για να μας βοηθήσει..
O παππούς ευτυχώς μας έστειλε σωστά και περπατήσαμε άλλα 15 λεπτά. Τελικά το ξενοδοχείο ήταν 5 λεπτά απ'το μετρό (είχαμε βγει από άλλη έξοδο) όπως έγραφα στις σημειώσεις μου και εμείς κάναμε τον γύρο του κόσμου και πήραμε και ταξί για να μας πάει πιο μακριά.. Α ρε google!
Επιτέλους φτάσαμε, αλλά είμασταν κουρασμένοι και εκνευρισμένοι και το προσωπικό δεν ήταν ιδιαίτερα ευγενικό.. Το δωμάτιο πάντως ήταν πολύ μεγάλο, με σαλονάκι και παράθυρα γυρω γύρω, μια χαρά..
Όμως δε κάτσαμε και πολύ για να ξεκουραστούμε γιατί ήταν απόγευμα πια και πεινούσαμε. Όταν βγήκαμε μόλις είχε νυχτώσει, είπαμε να πάμε για φαγητό κάπου κοντά στο ξενοδοχείο και να πάμε μετά στο κεντρικό Ντουμπάι. Είχα στις σημειώσεις μου ένα κινέζικο εστιατόριο με πολύ καλά σχόλια που ήταν 5-10 λεπτά με τα πόδια, οπότε πήγαμε εκεί. Στον δρόμο είδαμε και ένα ανοιχτό φαρμακείο και πήραμε amoxil, imodium και ασπιρίνες για να έχουμε στην Σρι λάνκα.. Το κινέζικο φαινόταν καθαρό, είχε και αρκετό κόσμο (σχεδόν όλοι Κινέζοι) οπότε βολευτήκαμε και φάγαμε τις τεράστιες μερίδες μας, noodles με θαλασσινά εγώ και χοιρινό ο σύζυγος (σοφή επιλογή όπως αποδείχτηκε στην πορεία) καθώς και δύο είδη dumplings.
Το ρολόι της Deira
Μετά πήραμε μετρό για να πάμε στο Dubai mall και το Burj Khalifa όπου με την αλλαγή της χρονιάς θα γινόταν ένα φαντασμαγορικό show πυροτεχνημάτων.. Ο Burj Khalifa είναι ο ψηλότερος ουρανοξύστης στον κόσμο (έχει περίπου 2 φορές το ύψος του Empire state building και 3 φορές του Eiffel Tower).
Στο μετρό γινόταν το αδιαχώρητο! Δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο σε μετρό και δεν είμασταν καν σε κάποιον κεντρικό σταθμό. Όλοι ήθελαν να πάνε στον Burj Khalifa για την αλλαγή!
Μετά από πολύ στριμωξίδι και ουρές μέχρι να μπούμε στο μετρό, καταφέραμε να φτάσουμε στο Dubai mall. O κόσμος ακόμα ψώνιζε και γενικά γινόταν παντού χαμός. Χαζέψαμε τις βιτρίνες και τα μαγαζιά σε αυτό το τεράστιο mall (που εκτός των άλλων έχει παγοδρόμιο και ενυδρείο).
Μέσα στο mall ακολουθούσαμε ταμπέλες που είχαν βάλει παντού και έλεγαν "to the fireworks".. Aν ποτέ βρεθεί κανείς στο Ντουμπάι παραμονή Πρωτοχρονιάς, ΠΟΤΕ, το ξαναλέω, ΠΟΤΕ μην ακολουθήσετε αυτές τις ταμπέλες!! Φύγετε όσο πιο μακριά μπορείτε από το mall! Αν θέλετε να δείτε τα πυροτεχνήματα (που είναι εντυπωσιακά, φανταστικά, υπέροχα) μην πάτε στο Dubai mall!! Oι πινακίδες σε καθοδηγούν σε μια προκαθορισμένη διαδρομή, που δε μπορείς να αποφύγεις ή να γυρίσεις πίσω, και αν μπεις εκεί θα υποφέρεις! Εμείς είμασταν από τους λίγους τυχερούς που γλίτωσαν τελικά το μαρτύριο αλλά σίγουρα υπήρξαν πολλοί που λυποθύμησαν, έπαθαν κρίση πανικού, εγκλωβίστηκαν με τα μωρά τους.. Δεν έχω λόγια να περιγράψω το χάλι της οργάνωσης.
Ακολουθήσαμε λοιπόν τις πινακίδες (μαζί με μερικές χιλιάδες άλλους) και μας οδηγούσαν μέσα από το υπόγειο πάρκινγκ και μετά πάλι έξω όπου είχαν απομονώσει ένα μεγάλο διάδρομο, είχαν κλείσει τον χώρο γύρω από τον ουρανοξύστη και τα συντριβάνια και όλος ο κόσμος κατέληγε αναγκαστικά σε αυτόν το διάδρομο. Ακολούθησαν στιγμές απείρου κάλλους! Χιλιάδες κόσμος ο ένας πάνω στον άλλο, στην αρχή μπορούσαμε να προχωρήσουμε με ρυθμούς χελώνας αλλά στην πορεία φρακάραμε τελείως. Κάποιοι ήθελαν να πάνε κόντρα στο ρεύμα και να γυρίσουν πίσω (ακατόρθωτο). Έσπρωχναν, έκλαιγαν, ούρλιαζαν, έπεφταν.. Δε υπάρχουν λέξεις να το περιγράψω. Και εκεί μέσα υπήρχαν και παιδάκια και μωρά (κάποιοι είχαν πάει με καρότσια!). Νιώσαμε πως κινδυνεύουμε σε μια φάση όταν κάποιοι έκαναν ντου να σπάσουν τα προστατευτικά και φώναζαν στην αστυνομία να κάνει κάτι γιατί ο κόσμος έχει εγκλωβιστεί. Οι μπροστινοί φώναζαν πως δεν οδηγεί πουθενά ο διάδρομος και να γυρίσουμε όλοι προς τα πίσω.. Αυτό ήταν αδύνατον οπότε όσο μπορούσαμε κάτσαμε ακίνητοι και περιμέναμε.. Εντωμεταξύ πολλοί εκμεταλλεύονταν την σαρδελοποίηση και έπιαναν ότι έβρισκαν. Και δε μπορούσες να πεις τίποτα γιατί δεν ήξερες από που σου ερχόταν. Μια αφροαμερικανίδα μπροστά μου άρχισε να ουρλιάζει σε έναν Άραβα ότι της έβαλε χέρι και ο φίλος της πήγε να τον δείρει και τους χώρισαν.
Δεν έχω νιώσει πιο εγκλωβισμένη ποτέ μου! Ώσπου κάποια ανάγκη προέκυψε και η αστυνομία άνοιξε πολύ κοντά εκεί που στεκόμασταν μισό μέτρο τις μπάρες (είμασταν πολύ κ@λ@φαρδοι!) Σπρώξαμε σαν να μην υπάρχει αύριο για να φτάσουμε στο άνοιγμα! Όταν βγήκαμε νιώσαμε τόση ανακούφιση! Προχωρήσαμε, προσπεράσαμε όλο το πλήθος και επιτέλους είδαμε τι υπήρχε στο τέλος του διαδρόμου που όλοι ακολουθούσαν.. Τίποτα! Απλά έβγαινες στον δρόμο.. Στο τέλος μόνο υπήρχαν κάτι εξέδρες και κάποιοι που είχαν προλάβει είχαν ανέβει για να έχουν θέα στα πυροτεχνήματα. Δεν κούναγαν από εκεί οπότε ο κόσμος πιο πριν δεν είχε διέξοδο.. Εμείς φύγαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε! Κάναμε τον κύκλο γύρω από την αποκλεισμένη περιοχή και βρεθήκαμε σε ένα πάρκο όπου είχαν μαζευτεί πολλές οικογένειες για να δουν τα πυροτεχνήματα και ήταν το ιδανικό σημείο! Η θέα από εκεί ήταν τέλεια, καμία σχέση με την περιοχή γύρω από τον ουρανοξύστη που δεν έβλεπες τίποτα εκτός από την κορυφή του..
Σε λιγότερο από μισή ώρα θα υποδεχόμασταν το 2015! Αλλά είχαμε αρκετό άγχος γιατί μέσα στο mall είχαν βγάλει ανακοίνωση ότι θα κλείσουν τον κοντινό σταθμό του μετρό στις 10 (και ταξί δε θα υπήρχαν για ώρες) οπότε δε ξέραμε πως θα γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Στις 5.30 το πρωί έπρεπε να ξυπνήσουμε για να πάμε στο αεροδρόμιο για την πτήση μας που ήταν στις 9.05.
Η συνέχεια όμως αύριο γιατί με ξύπνησε ο σεισμός πρωί πρωί και έχω νυστάξει από ώρα!
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο πήραμε τα πράγματα μας και βρήκαμε άλλο ταξί για να μας πάει στον κεντρικό σταθμό λεωφορείων που κάνουν μακρινές διαδρομές (κάτι σαν τα δικά μας κτελ) για να πάμε στο Ντουμπάι. Εκεί βγάζεις εισιτήριο (5-6 ευρώ το άτομο) και μετά περιμένεις σε ουρά. Υποτίθεται πως έχει δρομολόγια κάθε μισή ώρα περίπου αλλά αν γεμίσει φεύγει αμέσως. Όταν πήγαμε εμείς έφευγε ένα γεμάτο οπότε περιμέναμε στην ουρά και μπήκαμε στο επόμενο. Ήταν πολύ άνετο, με θέσεις που ξάπλωναν πολύ, και δωρεάν wifi. Το 2ωρο της διαδρομής ούτε που το καταλάβαμε. Έκανε τέρμα στον σταθμό λεωφορείων al Ghubaiba και δίπλα υπάρχει σταθμός του μετρό. Οπότε βγάλαμε ημερήσια εισιτήρια και πήραμε μετρό για να πάμε στο ξενοδοχείο Lords (που πρόσφατα είχε αλλάξει όνομα και λεγόταν Lavender) και είναι στην περιοχή Deira (αρκετά κοντά στο αεροδρόμιο για την πρωινή μας πτήση την επόμενη μέρα).
Το είχα ψάξει και το ξενοδοχείο ήταν 7 λεπτά με τα πόδια απ'τη στάση μετρό Union. Είχα εκτυπώσει και χάρτη για να μη χαθούμε. Αλλά τελικά χαθήκαμε! Ρωτήσαμε κάποιον μας έστειλε λάθος, μετά ρωτήσαμε κάποια άλλη λάθος μας έστειλε και αυτή, είχαμε βρεθεί μακριά και προς την αντίθετη κατεύθυνση. Στο Dubai είναι πολύ μπέρδεμα να προσανατολιστείς, δεν υπάρχουν αριθμοί στα κτίρια, πολλοί δρόμοι έχουν διπλό όνομα, έχει λεωφόρους που δε μπορείς εύκολα να περάσεις απέναντι, γενικά είναι ότι πρέπει για να χαθείς. Οπότε πήραμε ταξί για να μας πάει στα σίγουρα. Ελα όμως που ούτε ο ταξιτζής ήξερε το ξενοδοχείο ή τον δρόμο του.. Τον καθοδήγησε ο άντρας μου σύμφωνα με τον χάρτη μας (από το google maps) και τελικά βρήκαμε τον δρόμο και το σημείο που υποτίθεται πως ήταν το ξενοδοχείο. Όμως το google είχε κάνει λάθος και το ξενοδοχείο δεν ήταν εκεί που έδειχνε ο χάρτης. Ο ταξιτζής μας παράτησε και μεις ρωτούσαμε παντού μήπως ξέρει κανείς το ξενοδοχείο. Ρωτήσαμε και μια Κινεζούλα η οποία δεν ήξερε αλλά πήγε και βρήκε έναν παππού που ήξερε και μας τον έφερε για να μας βοηθήσει..
O παππούς ευτυχώς μας έστειλε σωστά και περπατήσαμε άλλα 15 λεπτά. Τελικά το ξενοδοχείο ήταν 5 λεπτά απ'το μετρό (είχαμε βγει από άλλη έξοδο) όπως έγραφα στις σημειώσεις μου και εμείς κάναμε τον γύρο του κόσμου και πήραμε και ταξί για να μας πάει πιο μακριά.. Α ρε google!
Επιτέλους φτάσαμε, αλλά είμασταν κουρασμένοι και εκνευρισμένοι και το προσωπικό δεν ήταν ιδιαίτερα ευγενικό.. Το δωμάτιο πάντως ήταν πολύ μεγάλο, με σαλονάκι και παράθυρα γυρω γύρω, μια χαρά..
Όμως δε κάτσαμε και πολύ για να ξεκουραστούμε γιατί ήταν απόγευμα πια και πεινούσαμε. Όταν βγήκαμε μόλις είχε νυχτώσει, είπαμε να πάμε για φαγητό κάπου κοντά στο ξενοδοχείο και να πάμε μετά στο κεντρικό Ντουμπάι. Είχα στις σημειώσεις μου ένα κινέζικο εστιατόριο με πολύ καλά σχόλια που ήταν 5-10 λεπτά με τα πόδια, οπότε πήγαμε εκεί. Στον δρόμο είδαμε και ένα ανοιχτό φαρμακείο και πήραμε amoxil, imodium και ασπιρίνες για να έχουμε στην Σρι λάνκα.. Το κινέζικο φαινόταν καθαρό, είχε και αρκετό κόσμο (σχεδόν όλοι Κινέζοι) οπότε βολευτήκαμε και φάγαμε τις τεράστιες μερίδες μας, noodles με θαλασσινά εγώ και χοιρινό ο σύζυγος (σοφή επιλογή όπως αποδείχτηκε στην πορεία) καθώς και δύο είδη dumplings.
Το ρολόι της Deira
Μετά πήραμε μετρό για να πάμε στο Dubai mall και το Burj Khalifa όπου με την αλλαγή της χρονιάς θα γινόταν ένα φαντασμαγορικό show πυροτεχνημάτων.. Ο Burj Khalifa είναι ο ψηλότερος ουρανοξύστης στον κόσμο (έχει περίπου 2 φορές το ύψος του Empire state building και 3 φορές του Eiffel Tower).
Στο μετρό γινόταν το αδιαχώρητο! Δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο σε μετρό και δεν είμασταν καν σε κάποιον κεντρικό σταθμό. Όλοι ήθελαν να πάνε στον Burj Khalifa για την αλλαγή!
Μετά από πολύ στριμωξίδι και ουρές μέχρι να μπούμε στο μετρό, καταφέραμε να φτάσουμε στο Dubai mall. O κόσμος ακόμα ψώνιζε και γενικά γινόταν παντού χαμός. Χαζέψαμε τις βιτρίνες και τα μαγαζιά σε αυτό το τεράστιο mall (που εκτός των άλλων έχει παγοδρόμιο και ενυδρείο).
Μέσα στο mall ακολουθούσαμε ταμπέλες που είχαν βάλει παντού και έλεγαν "to the fireworks".. Aν ποτέ βρεθεί κανείς στο Ντουμπάι παραμονή Πρωτοχρονιάς, ΠΟΤΕ, το ξαναλέω, ΠΟΤΕ μην ακολουθήσετε αυτές τις ταμπέλες!! Φύγετε όσο πιο μακριά μπορείτε από το mall! Αν θέλετε να δείτε τα πυροτεχνήματα (που είναι εντυπωσιακά, φανταστικά, υπέροχα) μην πάτε στο Dubai mall!! Oι πινακίδες σε καθοδηγούν σε μια προκαθορισμένη διαδρομή, που δε μπορείς να αποφύγεις ή να γυρίσεις πίσω, και αν μπεις εκεί θα υποφέρεις! Εμείς είμασταν από τους λίγους τυχερούς που γλίτωσαν τελικά το μαρτύριο αλλά σίγουρα υπήρξαν πολλοί που λυποθύμησαν, έπαθαν κρίση πανικού, εγκλωβίστηκαν με τα μωρά τους.. Δεν έχω λόγια να περιγράψω το χάλι της οργάνωσης.
Ακολουθήσαμε λοιπόν τις πινακίδες (μαζί με μερικές χιλιάδες άλλους) και μας οδηγούσαν μέσα από το υπόγειο πάρκινγκ και μετά πάλι έξω όπου είχαν απομονώσει ένα μεγάλο διάδρομο, είχαν κλείσει τον χώρο γύρω από τον ουρανοξύστη και τα συντριβάνια και όλος ο κόσμος κατέληγε αναγκαστικά σε αυτόν το διάδρομο. Ακολούθησαν στιγμές απείρου κάλλους! Χιλιάδες κόσμος ο ένας πάνω στον άλλο, στην αρχή μπορούσαμε να προχωρήσουμε με ρυθμούς χελώνας αλλά στην πορεία φρακάραμε τελείως. Κάποιοι ήθελαν να πάνε κόντρα στο ρεύμα και να γυρίσουν πίσω (ακατόρθωτο). Έσπρωχναν, έκλαιγαν, ούρλιαζαν, έπεφταν.. Δε υπάρχουν λέξεις να το περιγράψω. Και εκεί μέσα υπήρχαν και παιδάκια και μωρά (κάποιοι είχαν πάει με καρότσια!). Νιώσαμε πως κινδυνεύουμε σε μια φάση όταν κάποιοι έκαναν ντου να σπάσουν τα προστατευτικά και φώναζαν στην αστυνομία να κάνει κάτι γιατί ο κόσμος έχει εγκλωβιστεί. Οι μπροστινοί φώναζαν πως δεν οδηγεί πουθενά ο διάδρομος και να γυρίσουμε όλοι προς τα πίσω.. Αυτό ήταν αδύνατον οπότε όσο μπορούσαμε κάτσαμε ακίνητοι και περιμέναμε.. Εντωμεταξύ πολλοί εκμεταλλεύονταν την σαρδελοποίηση και έπιαναν ότι έβρισκαν. Και δε μπορούσες να πεις τίποτα γιατί δεν ήξερες από που σου ερχόταν. Μια αφροαμερικανίδα μπροστά μου άρχισε να ουρλιάζει σε έναν Άραβα ότι της έβαλε χέρι και ο φίλος της πήγε να τον δείρει και τους χώρισαν.
Δεν έχω νιώσει πιο εγκλωβισμένη ποτέ μου! Ώσπου κάποια ανάγκη προέκυψε και η αστυνομία άνοιξε πολύ κοντά εκεί που στεκόμασταν μισό μέτρο τις μπάρες (είμασταν πολύ κ@λ@φαρδοι!) Σπρώξαμε σαν να μην υπάρχει αύριο για να φτάσουμε στο άνοιγμα! Όταν βγήκαμε νιώσαμε τόση ανακούφιση! Προχωρήσαμε, προσπεράσαμε όλο το πλήθος και επιτέλους είδαμε τι υπήρχε στο τέλος του διαδρόμου που όλοι ακολουθούσαν.. Τίποτα! Απλά έβγαινες στον δρόμο.. Στο τέλος μόνο υπήρχαν κάτι εξέδρες και κάποιοι που είχαν προλάβει είχαν ανέβει για να έχουν θέα στα πυροτεχνήματα. Δεν κούναγαν από εκεί οπότε ο κόσμος πιο πριν δεν είχε διέξοδο.. Εμείς φύγαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε! Κάναμε τον κύκλο γύρω από την αποκλεισμένη περιοχή και βρεθήκαμε σε ένα πάρκο όπου είχαν μαζευτεί πολλές οικογένειες για να δουν τα πυροτεχνήματα και ήταν το ιδανικό σημείο! Η θέα από εκεί ήταν τέλεια, καμία σχέση με την περιοχή γύρω από τον ουρανοξύστη που δεν έβλεπες τίποτα εκτός από την κορυφή του..
Σε λιγότερο από μισή ώρα θα υποδεχόμασταν το 2015! Αλλά είχαμε αρκετό άγχος γιατί μέσα στο mall είχαν βγάλει ανακοίνωση ότι θα κλείσουν τον κοντινό σταθμό του μετρό στις 10 (και ταξί δε θα υπήρχαν για ώρες) οπότε δε ξέραμε πως θα γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Στις 5.30 το πρωί έπρεπε να ξυπνήσουμε για να πάμε στο αεροδρόμιο για την πτήση μας που ήταν στις 9.05.
Η συνέχεια όμως αύριο γιατί με ξύπνησε ο σεισμός πρωί πρωί και έχω νυστάξει από ώρα!
Last edited:
