Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα Σρι Λάνκα Εξωτική Κεϋλάνη και χλιδάτα Εμιράτα!

[echo2011]

Η προετοιμασία

Περάσαμε 10 υπέροχες μέρες στην Σρι Λάνκα και τα Εμιράτα.. Χορτάσαμε από πρωτόγνωρες εικόνες αλλά κουραστήκαμε αρκετά γιατί το πρόγραμμα μας ήταν πολύ απαιτητικό. Για τις 10 αυτές μέρες είχα κλείσει 10 διαφορετικά ξενοδοχεία και όπως καταλαβαίνετε είμασταν συνέχεια στο πόδι. Οι βαλίτσες δεν άδειασαν ποτέ γιατί δεν είχαμε καμία όρεξη κάθε πρωί να ξαναμαζεύουμε πράγματα. Πολύ βασικό για μας ήταν ότι στην Σρι Λάνκα είχαμε αυτοκίνητο και οδηγό όλες τις μέρες, και έτσι είδαμε πολλά πανέμορφα μέρη που δεν υπήρχε περίπτωση να το καταφέρουμε με άλλο τρόπο. Ας αρχίσω όμως με την προετοιμασία του ταξιδιού η οποία ξεκίνησε κάπου τον Σεπτέμβρη.

Αρχικά έκλεισα το εισιτήριο από Αθήνα για Άμπου Ντάμπι (μία διαδρομή), σε περίοδο που έτρεχε προσφορά της aegean, στα 155 ευρώ/άτομο. Το εισιτήριο επιστροφής κλείστηκε με μίλια οπότε πληρώσαμε μόνο τους φόρους και έτσι το σύνολο ήταν 175 ευρώ/άτομο. Σκεφτόμασταν να πάμε μόνο στα Εμιράτα 29/12 βράδυ με 5/1 πρωί ή εναλλακτικά, αν βρίσκαμε φτηνά εισιτήρια από εκεί για κάπου καλύτερα, δε θα καθόμασταν καθόλου Εμιράτα και θα πηγαίναμε απευθείας για 5-6 μέρες όπου βρίσκαμε (π.χ. Μαλδίβες, Σρι Λάνκα). Στις 28/12 παντρευόταν η κολλητή μου οπότε δε γινόταν να ξεκινήσουμε το ταξίδι πριν τις 29/12, και στις 5/1 δούλευα το απόγευμα άρα οι μέρες ήταν αναγκαστικά λίγες...

Αρχές Οκτώβρη με ενημέρωσαν από την airtickets ότι η aegean ακύρωσε την πτήση και θα μας βάλουν σε πτήση της etihad η οποία φεύγει το μεσημέρι από Αθήνα και φτάνει γύρω στις 20.30 στο Άμπου Ντάμπι. Δε μου πολυάρεσε αυτό γιατί χάσαμε τα 2000+ μίλια που θα μας έδινε η πτήση με aegean αλλά και επειδή είχα ήδη κλείσει, χωρίς δωρεάν ακύρωση, διανυκτέρευση το πρώτο βράδυ σε ξενοδοχείο που είναι μέσα στο αεροδρόμιο. Το έκανα αυτό γιατί με την αρχική πτήση θα φτάναμε αργά το βράδυ και δεν ήθελα να ψαχνόμαστε για μετακινήσεις μέσα στα άγρια μεσάνυχτα. Με την αλλαγή όμως θα φτάναμε αρκετές ώρες νωρίτερα και αν δεν είχα κλείσει ήδη ξενοδοχείο θα μπορούσαμε να πάμε στο κέντρο του Άμπου Ντάμπι και να μη χάσουμε χρόνο την επόμενη μέρα.

Εντωμεταξύ επειδή η πτήση ακυρώθηκε από την εταιρία, σκέφτηκα ότι μπορεί να ακυρώσουν και την πτήση της επιστροφής (που είχα κλείσει με μίλια). Μπήκα λοιπόν λίγες μέρες μετά στο site και έβαλα τους κωδικούς κράτησης και επαληθεύτηκα.. Η πτήση είχε ακυρωθεί και κανείς δε μας είχε ενημερώσει. Μας είχαν βάλει αυθαίρετα σε άλλη πτήση 2 μέρες πριν και εκκρεμούσε η έγκρισή μας. Φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτούμε να χάσουμε 2 μέρες από τις ήδη σύντομες διακοπές μας. Το έψαξα και η επόμενη πτήση της aegean ήταν 3 μέρες μετά την ακυρωμένη, στις 8/1, στις 2 το πρωί. Ενημερώσαμε τις δουλειές μας, πήραμε το ok και έτσι κερδίσαμε 3 μέρες διακοπών!

Μετά από αυτό όπως καταλαβαίνετε άρχισα να ψάχνω πιο εντατικά που να πάμε! Δεν υπήρχε περίπτωση να κάτσουμε 10 μέρες στα Εμιράτα.. Μια μέρα λοιπόν πήγε για καφέ ο άντρας μου με ένα φίλο του και όταν γύρισε ήταν ενθουσιασμένος με την ιδέα της Σρι Λάνκα. Η κοπέλα του φίλου του είχε πάει ένα χρόνο πριν με κοριτσοπαρέα και ξετρελάθηκε. Οι περιγραφές τον έψησαν και φυσικά δεν άργησα να ψηθώ και εγώ (που ήδη μέσα από το φόρουμ ήξερα αρκετά και ήταν από τους προορισμούς που είχα στα υπόψιν και κοίταζα για εισιτήρια). Οι αναζητήσεις λοιπόν εστιάστηκαν εκεί αλλά ότι έβρισκα ήταν στα 500+ ευρώ με sri lankan airways (που δε μου γέμιζε το μάτι) ή με air India με ενδιάμεση στάση. Κάποια στιγμή έβγαλε προσφορά η Qatar (με αεροσκάφος airbus A321 και ενδιάμεση στάση στην Ντόχα) αλλά πριν καταλήξω εκεί ήρθε η προσφορά της Emirates στα 355 ευρώ με επιστροφή, με boeing 777-300 και απευθείας πτήσεις. Κλείστηκε χωρίς πολλή σκέψη και μετά άρχισε η αναζήτηση πληροφοριών για τον προορισμό.

Η οργάνωση ήταν αρκετά δύσκολη για μένα γιατί δεν είχα καθόλου εμπειρία από ταξίδι σε αναπτυσσόμενη χώρα και έπρεπε να διαβάσω και να ψάξω ένα σωρό πράγματα πέρα από αξιοθέατα, διαδρομές κτλ.
Και ως ψαρωμένο πρωτάκι ήμουν κάπως υπερβολική στην προετοιμασία μου.. Διάβασα ένα σωρό για δάγγειους πυρετούς, ελονοσίες, τύφους, χολέρες, λύσσες και όλα αυτά τα "ωραία" που είναι ενεργά εκεί, όπως και για εγκληματικότητα, αλλά και για ακραία καιρικά φαινόμενα (λίγες βδομάδες πριν πάμε είδα στις ειδήσεις ότι ένα ολόκληρο χωριό βυθίστηκε στην λάσπη και χάθηκαν πάνω από 100 άνθρωποι) και κατολισθήσεις που έγιναν ακόμα και 5-6 μέρες πριν πάμε. Οι τελευταίες μέρες του Δεκέμβρη ήταν πολύ δύσκολες για τη χώρα με καταρρακτώδεις βροχές όλη μέρα, καταστροφές στο οδικό δίκτυο, διακοπή βασικών δρομολογίων του τρένου (που θα κρατούσαν πάνω από μήνα απ'ότι έμαθα μέχρι να επιδιορθωθούν οι ράγες).. Επίσης διάβασα ότι ορίστηκαν οι εκλογές για νέο πρωθυπουργό στην Σρι Λάνκα στις 8 Γενάρη και τις μέρες πριν και μετά θα υπήρχε έντονη αστυνόμευση και αναταραχές, διαδηλώσεις κτλ.

Ο Γενάρης θεωρείται η υψηλότερη τουριστική περίοδος για την δυτική, κεντρική και νότια Σρι Λάνκα μιας και έχει συνήθως τις καλύτερες καιρικές συνθήκες. Αλλά λίγες μέρες πριν πάμε είχαν ανοίξει οι ουρανοί και ήμουν αγχωμένη για το τι θα συναντούσαμε. Αυτό που με καθησύχαζε ήταν πως θα είχαμε έναν έμπειρο οδηγό για να ακολουθήσουμε το πρόγραμμα μας πηγαίνοντας από ασφαλείς δρόμους και δε θα στηριζόμασταν στο δημόσιο σύστημα μεταφορών με τα τρένα που δε λειτουργούσαν και τα παμπάλαια λεωφορεία (που απ'οσο είδα είχαν τους πιο τρελούς οδηγούς!)

Κατά την προετοιμασία του ταξιδιού είχα ετοιμάσει λίστα με φάρμακα που ήθελα να πάρω μαζί μου για ώρα ανάγκης, μιας και πολλά είναι δυσεύρετα, κυρίως στην επαρχία της Σρι Λάνκα. Όμως στις αναζητήσεις μου για τα Εμιράτα έπεσα σε αμέτρητες διαμαρτυρίες και κράξιμο για το πόσο αυστηροί είναι σε σχέση με τα φάρμακα που μπορείς να έχεις μαζί σου. Πολλά φάρμακα που πωλούνται στην Ελλάδα χωρίς συνταγή γιατρού, είναι απαγορευμένα στα Εμιράτα και η κατοχή τους κατά τον έλεγχο αεροδρομίου οδηγεί σε σύλληψη, πρόστιμα μέχρι και φυλάκιση! Ακόμα και κάποια συνηθισμένα παυσίπονα περιέχουν έκδοχα κωδεϊνης και είναι παράνομα. Επίσης τα αεροδρόμια τους έχουν μηχανισμούς που ανιχνεύουν ακόμα και την απειροελάχιστη ποσότητα παράνομης ουσίας και διάβασα ένα σωρό περιστατικά τουριστών που φυλακίστηκαν άδικα..

Δύο από τις ιστορίες που κυκλοφορούν πολύ στο διαδίκτυο είναι ενός άντρα που φυλακίστηκε επειδή βρέθηκε στην σόλα του παπουτσιού του ποσότητα 0,03mg μαριχουάνας (που προφανώς πάτησε και είχε κολλήσει στο παπούτσι), και ενός άλλου δύσμοιρου που είχε φάει ένα ψωμάκι bagel που είχε πάνω παπαρουνόσπορο και όταν πέρασε στον έλεγχο τα μηχανήματα ανίχνευσαν μερικούς κόκκους παπαρουνόσπορου στο παλτό του! (Θεωρείται παράνομη ουσία γιατί από αυτόν βγαίνει το όπιο).. Σκεφτόμουν πως θα είναι ράδιο αρβύλα και δε παίζουν αυτά, αλλά όσο έψαχνα τόσο επιβεβαιωνόταν αυτή η υπερβολή και πολλές άλλες.. Πολλοί έγραφαν πως αποφεύγουν να ταξιδεύουν με ενδιάμεση στάση στα Εμιράτα για να μην έχουν προβλήματα, άλλοι ακύρωναν το ταξίδι γιατί δε μπορούσαν να έχουν μαζί τους κάποια απαραίτητα φάρμακα. Αυτό που ισχύει πάντως επίσημα είναι πως μπορείς να έχεις μαζί σου ακόμα και φάρμακα που θεωρούνται απαγορευμένα αν έχεις χαρτί γιατρού, μόνο την ποσότητα που χρειάζεσαι στην αυθεντική συσκευασία, και έγκριση από την πρεσβεία των Εμιράτων στην χώρα σου. Αν το φάρμακο δεν είναι απαγορευμένο αλλά πωλείται μόνο με συνταγή γιατρού (π.χ. αντιβιωτικά) αρκεί το χαρτί γιατρού. Εγώ πάντως πήρα αντιβίωση, έβαλα τα κουτιά στην βαλίτσα και όχι στην χειραποσκευή, χωρίς χαρτί γιατρού, και δε μας είπε κανείς τίποτα. Δε μπορώ βέβαια να προτείνω και σε κάποιον άλλο να κάνει το ίδιο. Για να είμαστε πιο ήσυχοι πάντως κάποια φάρμακα τα αγοράσαμε από τα Εμιράτα και κρατήσαμε την απόδειξη του φαρμακείου.

Βασικό κομμάτι της προετοιμασίας ήταν και τα εμβόλια. Τα προτεινόμενα για Σρι Λάνκα είναι: ηπατίτιδας Α, τετάνου-διφθερίτιδας, τυφοειδούς πυρετού και λύσσας. Επίσης σε κάποια μέρη του νησιού που επισκεφτήκαμε υπάρχει και ελονοσία αλλά για διαμονή μικρής διάρκειας δε προτείνεται λήψη χαπιών γιατί έχουν πολλές παρενέργειες. Η λύση λοιπόν είναι μία! Να κάνεις ότι μπορείς για να μη σε τσιμπήσουν κουνούπια! Και το έβαλα στόχο! Θα κάνουμε ότι μπορούμε για να μη μας τσιμπήσει ούτε ένα κουνούπι! Εξάλλου και ο δάγγειος μεταδίδεται από τα κουνούπια και δεν υπάρχει εμβόλιο, ούτε χάπια. Κάναμε εμβόλια ηπατιτιδας και τετάνου-διφθερίτιδας και θέλαμε να κάνουμε και τύφου, αλλά υπήρχε έλλειψη σε όλη την Ελλάδα εδώ και καιρό. Πάντως της ηπατίτιδας Α είναι σούπερ απαραίτητο γιατί ο ιός βρίσκεται ακόμα και στο νερό της βρύσης. Ο τύφος κολλάει από νερό - φαγητό οπότε ο δεύτερος στόχος μας ήταν να προσέχουμε πάντα που τρώμε και τι τρώμε!

Ο κανόνας "wash it, peel it or forget it" ήταν αυτό που εφαρμόσαμε κατά γράμμα για φρούτα και λαχανικά, καθόλου χυμούς (γιατί μπορεί να ήταν αραιωμένοι με νερό βρύσης), παγάκια, παγωτά (έχουν πολύ συχνές διακοπές ρεύματος και σε πολλές περιπτώσεις είναι αλλοιωμένα), οστρακοειδή, μη παστεριωμένο γάλα, και φαγητό που δεν είναι αχνιστά ζεστό.. Μόνο εμφιαλωμένο νερό ακόμα και στο πλύσιμο δοντιών (και όταν έκανα μπάνιο απέφευγα να πάει νερό στο πρόσωπό μου). Και επειδή δε κάναμε εμβόλιο λύσσας (που έχει πολλά κρούσματα στη Σρι Λάνκα) δεν πλησιάσαμε σκυλάκια, μαϊμουδάκια κτλ. Οι σημειώσεις μου είχαν ένα σωρό Dont's για αυτό το ταξίδι.. Κάποια θα σας τα λέω στην πορεία. Ίσως ακούγεται λίγο υπερβολικό όλο αυτό, αλλά είπαμε, πρωτάκια είμασταν και θέλαμε κυρίως να εξασφαλίσουμε την υγεία και την ασφάλειά μας για να χαρούμε και το ταξίδι. Και τώρα που είπα "ασφάλεια", κάναμε και μια ταξιδιωτική ασφάλεια για όλη τη διάρκεια του ταξιδιού με την interamerican που μας κάλυπτε σε περίπτωση ατυχήματος, ασθένειας αλλά και σε περίπτωση απώλειας αποσκευών, με κόστος μόλις 30 ευρώ/άτομο για 10 μέρες.

Η προετοιμασία, όπως ανέφερα περιελάμβανε και την εύρεση οδηγού-αυτοκινήτου. Έστειλα πάρα πολλά emails σε ντόπια ταξιδιωτικά γραφεία και την καλύτερη προσφορά την πήρα από το "blue haven" (το βρήκα στο tripadvisor με πολύ καλά σχόλια) όπου με 290 δολάρια θα είχαμε οδηγό και αυτοκίνητο με air condition (απαραίτητο!) στη διάθεση μας για 6 μέρες. Τη διαμονή του οδηγού την πρόσφεραν δωρεάν τα περισσότερα ξενοδοχεία που έκλεισα, αλλά σε περίπτωση που δεν είχαν το επιπλέον κόστος ήταν 10 δολάρια/διανυκτέρευση για να βρει μόνος του κατάλυμα. Το πρόγραμμα μας ήταν πολύ απαιτητικό, με πολλές ώρες οδήγησης κάποιες μέρες, και η προσφορά του πρακτορείου ήταν πολύ καλή. Κάναμε συνολικές μετακινήσεις άνω των 1000 χλμ και αν υπολογίσει κανείς ότι η μέση ταχύτητα στους δρόμους της Σρι Λάνκα είναι 35-40χλμ (εκτός από τον highway που παει Colombo - αεροδρόμιο, και Galle - Colombo που οι ταχύτητες είναι νορμάλ) καταλαβαίνετε ότι μιλάμε για πολλές ώρες μέσα στο αυτοκίνητο. Αναφέρω παραπάνω ως νόμισμα το δολάριο γιατί παρόλο που το νόμισμα τους είναι η ρουπια Σρι Λανκας (LKR) και όλες οι συναλλαγές γίνονται με αυτή, τα ξενοδοχεία και όλες οι κρατήσεις έχουν τις τιμές σε δολάρια και πληρώνεις εκεί με την τρέχουσα ισοτιμία. Αυτό συμβαίνει για να επωφελούνται από την σταθερότητα του δολαρίου σε σχέση με το δικό τους νόμισμα.

Αντάλλαξα πολλά emails με το πρακτορείο και με βοήθησαν να καταλήξω στο πρόγραμμα και να βγάλουμε κάτι που να είναι εφικτό. Το πρόγραμμα ακολουθήθηκε αρκετά πιστά, δεν παραλείψαμε τίποτα, και θα το αναφέρω περιληπτικά παρακάτω. Τα ξενοδοχεία κλείστηκαν τα περισσότερα με δωρεάν ακύρωση και πληρωμή επιτόπου με μετρητά (μέγα λάθος η χρήση πιστωτικής κάρτας στην Σρι Λάνκα) εκτός από την πρώτη βραδιά στο αεροδρόμιο του Άμπου Ντάμπι. Επίσης έκλεισα 2 δωμάτια (Άμπου Ντάμι και Ντουμπάι) από το allabouthotels και έμεινα πολύ ευχαριστημένη! Οι τιμές ήταν πολύ χαμηλότερες από τις άλλες σελίδες και όλα πήγαν μια χαρά. Τα υπόλοιπα κλείστηκαν από το booking.com και τα πληρώσαμε με μετρητά. Οι τιμές στα Εμιράτα για την περίοδο της Πρωτοχρονιάς είναι πολύ υψηλές όπως και η πληρότητα. Για την παραμονή π.χ. στο Dubai τις τελευταίες βδομάδες έβλεπα τιμές 150 με 400++ ευρώ συν 20% φόροι συν 20 AED city tax. Ευτυχώς έκλεισα νωρίς και βρήκα με 100 ευρώ τελική τιμή αλλά έξω απ'το κέντρο (κοντά στο αεροδρόμιο γιατί το επόμενο πρωί είχαμε πτήση). Στην Σρι Λάνκα οι τιμές είναι των άκρων, είτε πολύ χαμηλές είτε υψηλότατες (π.χ. Κολόμπο, Nuwara Eliya). Εμείς δίναμε από 35 ως 65 ευρώ ανά διανυκτέρευση με πρωινό. Άλλη μια κράτηση που είχα κάνει από Ελλάδα ήταν για desert safari (για το πρώτο μας απόγευμα στο Άμπου Ντάμπι) με κόστος περίπου 55 ευρώ το άτομο.

Το πρόγραμμα του ταξιδιού μας πολύ περιληπτικά ήταν το εξής:

29/12: αναχώρηση από Αθήνα το μεσημέρι και βραδινή άφιξη στο Άμπου Ντάμπι, διανυκτέρευση σε ξενοδοχείο του αεροδρομίου
30/12: αξιοθέατα στο Άμπου Ντάμπι το πρωί, desert safari το απόγευμα ως το βράδυ
31/12: Sheikh Zayed Grand Mosque (Abu dhabi) και μετά με πούλμαν στο Ντουμπάι (2 ώρες), dubai mall και αλλαγή της χρονιάς με θέα τα πυροτεχνήματα του Burj Khalifa
1/1: πρωινή πτήση για Κολόμπο, άφιξη το μεσημέρι, και πάμε απευθείας για διαμονή στην Sigiriya
2/1: Sigiriya Rock, Dambulla caves, Kandy, Tooth relic temple
3/1: Nuwara Eliya, Haputale, lipton's seat, tea factory, Godakawela
4/1: Udawalawe ορφανοτροφείο ελεφάντων, Τangalle, Mirissa, Weligama, Unawatuna
5/1: Unawatuna, Galle, Colombo
6/1: Colombo, πτήση προς Ντουμπάι στις 17.30
7/1: mall of Emirates, madinat souk, Burj al Arab, συντριβάνια Βurj Κhalifa, πούλμαν για Αbu dhabi
8/1: αεροδρόμιο για την πτήση επιστροφής στις 2.00 με άφιξη 5.30 το πρωί.

Αρκετά όμως με την προετοιμασία, στο επόμενο κεφάλαιο θα ξεκινήσω την περιγραφή κάθε μέρας με φωτογραφίες από τα μέρη που επισκεφτήκαμε.



Το ΠΣΚ πριν το ταξίδι

Τρεις μέρες πριν το ταξίδι βάζουμε στους λογαριασμούς της εθνικής όσα χρήματα πιστεύαμε ότι θα χρειαστούμε (για να κάνουμε αναλήψεις από ΑΤΜ σε τοπικό νόμισμα) και κρατάμε κάποια μετρητά σε ευρώ για περίπτωση ανάγκης.

Δύο μέρες πριν το ταξίδι πάμε σούπερ μάρκετ και φαρμακείο για να αγοράσουμε κάποιες (πολύ απαραίτητες όπως αποδείχτηκε) προμήθειες..
Πανάκια dettol για επιφάνειες, υγρό για τα χέρια, και λίγη ξηρή τροφή για ώρα ανάγκης (κράκερς, μπισκότα). Επίσης καφεδάκι cappuccino σε φακελάκια γιατί φραπέ δεν πίνω και ήξερα πως στη Σρι λάνκα βρίσκεις πανεύκολα υπέροχο τσάι αλλά όχι και καφέ.. Από το φαρμακείο πήραμε betadine, αντισταμινικά, ντεπόν και ένα αντιβιωτικό που σύμφωνα με το κεελπνο σε χαμηλή δόση κάθε μέρα βοηθά στην πρόληψη της διάρροιας των ταξιδιωτών. Ενημερωτικά να αναφέρω ότι 30 - 70% των ταξιδιωτών που πάνε από ανεπτυγμένη σε αναπτυσσόμενη χώρα προσβάλλονται. Amoxil, ασπιρίνες, και imodium πήραμε από το Ντουμπάι για να μην έχουμε πολλά φάρμακα μαζι στο αεροδρόμιο (μιας και όπως προανέφερα είναι αυστηροί με αυτό το θέμα). Επίσης θέλαμε ένα καλό αντικουνουπικό (σας θυμίζω ο στόχος ήταν "ούτε ένα τσίμπημα") αλλά εδώ βρίσκαμε μόνο κάτι φυτικά που τα κουνούπια εκεί θα τα είχαν για αποσμητικό.. Οπότε δε πήραμε για να βρούμε εκεί ένα καλό. Καλό αντικουνουπικό θεωρείται αυτο που έχει deet 30-50% αλλά επειδή είναι τοξικό προτιμότερη λύση είναι αυτό που έχει 20%+ picaridin.

Μία μέρα πριν το ταξίδι ετοιμάζω τις βαλίτσες. Σύμφωνα με τις προβλέψεις θα είχαμε πολλή ζέστη (30-32 C) και ήλιο, αλλά και κάποιες καταιγίδες και χαμηλότερες θερμοκρασίες στο κεντρικό μέρος του νησιού. Στα Εμιράτα επίσης καλοκαιρινές θερμοκρασίες χωρίς καθόλου βροχή - συννεφιά. Με βάση τις προβλέψεις αλλά και τον στόχο (κανένα τσίμπημα) έγινε η επιλογή των ρούχων. Για τη Σρι λάνκα χρειαζόμασταν μόνο μακριά παντελόνια (τζιν, φόρμες), και μακρυμάνικες μπλούζες αλλά με πολύ λεπτό ύφασμα, καθώς και κοντομάνικα αλλά με λεπτές ζακέτες από πάνω (για να μην είναι ακάλυπτα τα χέρια). Μαγιό, πετσέτες, σαγιονάρες, αθλητικά παπούτσια, αδιάβροχα μποτάκια και λεπτό αντιανεμικό-αδιάβροχο (τα δύο τελευταία δε χρειάστηκαν καθόλου τελικά). Στα Εμιράτα δεν θα είχαμε θέμα με τα κουνούπια οπότε πήρα και αρκετά κοντομάνικα μπλουζάκια, αλλά για να είμαι σωστή, σύμφωνα με τα έθιμα και τους κανόνες τους, δε πήρα τίποτα κοντό για μένα, μόνο βερμούδες για τον σύζυγο.

Το βράδυ πριν το ταξίδι είχαμε τον γάμο των φίλων μας και το γλέντι οπότε γυρίσαμε αργά και κοιμηθήκαμε αργά. Είχα ένα άγχος να μη ξεχάσω να βάλω στην βαλίτσα κάτι βασικό αλλά ευτυχώς όλα καλά. Μία μεγάλη βαλίτσα, μία χειραποσκευή, ένα άδειο μικρό σακ βουαγιάζ (μέσα στη βαλίτσα για τυχόν ψώνια) και μια μικρή τσάντα πλάτης ήταν οι αποσκευές μας..

Άφιξη στο Άμπου ντάμπι

Η πτήση μας ήταν στις 13.55 οπότε ξυπνήσαμε γύρω στις 10 για να ετοιμαστούμε και να φύγουμε έγκαιρα ώστε να είμαστε στο αεροδρόμιο ένα 2ωρο νωρίτερα. Όμως λίγο πριν ξεκινήσουμε μου έρχεται μήνυμα στο κινητό από την Etihad ότι άλλαξε η ώρα πτήσης και θα φύγουμε 15.45. Οπότε είχαμε δύο ώρες ακόμα (χαμένος ύπνος ).
Μιας και είχαμε χρόνο πήγα μέχρι την αδερφή μου γιατί είχα ξεχάσει να πάρω αντιηλιακό και μου έδωσε ένα 50άρι. Με την ευκαιρία είδα για λίγο και τα αγαπημένα μου ανηψάκια που θα έκανα μέρες να ξαναδώ.

Εκτύπωσα ξανά τα boarding passes με την νέα ώρα και για καλό και για κακό πήραμε τηλέφωνο στο αεροδρόμιο να μάθουμε για την νέα ώρα πτήσης μην έχει γίνει καμιά αλλαγή ακόμη. Μας είπαν πως η ώρα πτήσης είναι 15.10 και πως στις 14.00 κλείνει το check in! Ήταν 1+ οπότε φύγαμε άρον άρον και 2 παρά είμασταν εκεί. Δεν μάθαμε που οφειλόταν η καθυστέρηση πάντως η πτήση με το Α321 ήταν πολύ καλή, οι θέσεις άνετες, το φαγητό ικανοποιητικό και είχαμε προσωπική οθόνη με πολλές ταινίες. Οι 4.30 ώρες πέρασαν πολύ γρήγορα και λίγο μετά τις 10 είμασταν στο Άμπου ντάμπι. Εχουμε 2 ώρες διαφορά (εκεί είναι 2 ώρες μπροστά).

Στις αφίξεις είχαν ένα πολύ εντυπωσιακό έκθεμα!



Το προσωπικό του αεροδρομίου φορούσε την παραδοσιακή ενδυμασία (λευκή για τους άντρες με τυρμπάν και μαύρη για τις γυναίκες με μαντήλα). Μου έκανε εντύπωση που σχεδόν όλες οι γυναίκες που είδα να φορούν νικάμπ (και ήταν πολλές) είχαν πολύ έντονα βαμμένα τα μάτια τους. Ήταν το μόνο σημείο πάνω τους που έδειχναν και το τόνιζαν με υπερβολικά έντονο eyeliner.

Είχα φροντίσει να ενημερώσω τον σύζυγο για κάποιους νόμους που ισχύουν εκεί, οπότε με το που πατήσαμε το πόδι μας απαγορεύονταν οι εκδηλώσεις τρυφερότητας (αγκαλιές, χεράκι-χεράκι) αλλά και οι εκδηλώσεις εκνευρισμού (φωνές, τσακωμοί). Επίσης πρέπει πάντα να προσφέρεις κάτι (ή να κάνεις χειραψία) με το δεξί χέρι και να αποφεύγεις να δείχνεις το κάτω μέρος του παπουτσιού σου όταν κάθεσαι! Απαγορεύεται να πίνεις οτιδήποτε αλκοολούχο δημοσίως (μόνο μέσα σε ξενοδοχείο, bar), απαγορεύεται να βγάλεις φωτογραφία κάποιον χωρίς να έχεις πάρει έγκριση και απαγορεύεται να κοιτάξεις παρατεταμένα τις ντόπιες γυναίκες.

Ο έλεγχος διαβατηρίων ήταν πολύ σύντομος οπότε πήραμε τις βαλίτσες μας και βουρ για το ξενοδοχείο μας (Premier inn) που ήταν πολύ κοντά με τα πόδια, εντός του αεροδρομίου στο τέρμιναλ 3. Ο αιγύπτιος ρεσεψιονίστ ήταν πολύ ομιλητικός και μας έκανε και πλακίτσα. Μας έδωσε το αγαπημένο του δωμάτιο ( ; ) το οποίο ήταν πολύ άνετο.


Premier inn Abu dhabi international airport

Ευτυχώς τελικά που είχα κλείσει να μείνουμε στο αεροδρόμιο γιατί με την αλλαγή της ώρας πτήσης είμασταν 11 παρά στο δωμάτιό μας. Είχα στο πρόγραμμα να πάμε εκείνο το βράδυ στο Grand mosque, που είναι αρκετά κοντά με ταξί, για να το δούμε και φωτισμένο (κλείνει στις 10), αλλά με την νέα ώρα πτήσης η επίσκεψη εκεί αναβλήθηκε για το πρωί της μεθεπόμενης μέρας. Κοιμηθήκαμε νωρίς για να αρχίσουμε να προσαρμοζόμαστε στην τοπική ώρα..

Αξιοθέατα στο Άμπου Ντάμπι

Το επόμενο πρωί σηκωθήκαμε νωρίς, αν και η διαφορά στην ώρα το έκανε αρκετά δύσκολο. Φύγαμε απ'το ξενοδοχείο και ψάξαμε ATM στο αεροδρόμιο για να σηκώσουμε χρήματα. Βγήκαμε έξω και συνειδητοποιήσαμε την διαφορά στην θερμοκρασία. Ο ήλιος ήταν διαφορετικός απότι τον ξέρω! Ήταν τεράστιος και πολύ χαμηλά.. Δε μπορούσα να γυρίσω το κεφάλι μου προς την μεριά του γιατί ήταν στο ύψος των ματιών και τύφλωνε.. Και ζέστη! Ήταν 10 το πρωί και έκαιγε..

Για να πάμε στο κέντρο της πόλης πήραμε το λεωφορείο Α1 (έξω από τις αφίξεις στο τέρμιναλ 1) με κόστος μόλις 4 AED (λιγότερο από ένα ευρώ). Μας βόλευε γιατί έκανε τέρμα στην "Tourist Club Area" όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο μας. Μπήκαμε λοιπόν στο λεωφορείο, που γέμισε αμέσως, αλλά οι 3-4 πρώτες σειρές θέσεων ήταν μόνο για γυναίκες. Πίσω δεν είχε καμία θέση, οπότε αντί να πάω πίσω ως καλή σύζυγος άφησα το έτερον ήμισυ να κάτσει όρθιο με τη βαλιτσάρα και εγώ στρογγυλοκάθισα σε μία από τις θέσεις γυναικών.

Κοίταζα που και που πίσω να δω αν την παλεύει αλλά ένα θυμωμένο ύφος ζήλιας και αγανάκτησης με απέτρεψε από άλλες ματιές συμπαράστασης! Σε κάποια φάση ώρα μετά ξανακοίταξα και ευτυχώς κάποιος είχε κατέβει και είχε βρει θέση. Αλλά μη νομίζετε και γω εκεί μπροστά περνούσα τον γολγοθά μου! Δε μπορούσα να αναπνεύσω γιατί, παρά το κλιματιστικό που δούλευε στο φουλ, βρωμοκοπούσε ποδαρίλα! Ήταν ανυπόφορο! Είχε κάτσει μια κυρία δίπλα μου (που φορούσε παντόφλες) και εγώ υποψιαζόμουν αυτή και αυτή εμένα.. Αλλά μάλλον η από πίσω μας ήταν η πηγή του κακού και ο αέρας του κλιματιστικού έφερνε κύματα μπόχας σε μας.

Κάναμε γύρω στη μία ώρα να φτάσουμε στο τέρμα! Λάθος που δε πήραμε ταξί, η διαδρομή είναι περίπου μισή ώρα με ταξί και απ'ότι έμαθα μετά θα κόστιζε γύρω στα 20 ευρώ (γενικά διαπιστώσαμε σύντομα ότι τα ταξί στα Εμιράτα είναι πολύ φτηνά).

Κατεβήκαμε λοιπόν στην τελευταία στάση, και άρχισε το κράξιμο..
-"Καλά βολεύτηκες εσύ μπροστά, και εγω πίσω είχα κρεμαστεί στην πόρτα στριμωγμένος με την βαλιτσάρα."
- "Και τι να έκανα δηλαδή; Αν ερχόμουν πίσω θα άλλαζε κάτι; απλά θα ταλαιπωριόμουν και εγώ!"
- "Ναι αλλά φαγώθηκες να μπούμε γρήγορα για να βρούμε θέση και δεν είδαμε ότι το λεωφορείο είχε από κάτω χώρο για τις αποσκευές!"
-" Μα ούτε εσύ το πρόσεξες, αφού δεν είδαμε κανέναν να βάζει βαλίτσα από κάτω." "Και μη φωνάζεις γιατί εδώ απαγορεύεται! (το εκμεταλλεύτηκα κάποιες φορές αυτό για να μην έχουμε εντάσεις )

Και όσο μιλάμε και στεκόμαστε δίπλα στο λεωφορείο βλέπουμε μια κυρία να φωνάζει τον οδηγό γιατί δε μπορεί να πάρει την βαλίτσα της από κάτω. Είχε χαλάσει η πόρτα και δεν άνοιγε. Κάτι πάλευε ο οδηγός αλλά τίποτα.
-"Είδες;" "Πάλι μας γλίτωσα! θα ήταν και οι δικές μας βαλίτσες εκεί κάτω!"

Το κλίμα ελάφρυνε και προχωρήσαμε προς το ξενοδοχείο. Ήταν 5 λεπτά με τα πόδια. Μείναμε στο Cristal salam το οποίο είχε πολύ καλές κριτικές στο booking και όντως ήταν πολύ καλό.



Όταν φτάσαμε ήταν 2+ ώρες νωρίτερα από την ώρα του check in αλλά μας είπαν να περιμένουμε μισή ώρα και θα μας δώσουν δωμάτιο. Εμείς αφήσαμε τις βαλίτσες μας και για μισή ώρα πήγαμε σε ένα σούπερ μάρκετ που ήταν πολύ κοντά. Δε θυμάμαι να πήραμε και τίποτα απλά χαζεύαμε τα προϊόντα τους (καμιά 10αριά είδη αραβικής πίτας) και τις τιμές (που ήταν αντίστοιχες με τις ελληνικές).

Στην διαδρομή αλλά κυρίως μέσα στο συνοικιακό σούπερ μάρκετ ένιωσα για πρώτη φορά άβολα. Δεν ήταν η ιδέα μου, με κοιτούσαν επίμονα. Δε το περίμενα γιατί το Άμπου ντάμπι έχει αρκετό τουρισμό και ξένους. Επίσης παρατήρησα ότι το σούπερ μάρκετ είχε υπερβολικά πολλούς υπαλλήλους (περισσότερους από τους πελάτες) και δούλευαν πυρετωδώς. Αλλά κάποιοι σταματούσαν για να κοιτάξουν την κάτασπρη, ξανθιά ξένη. Αυτό που κατάλαβα από το λίγο που μείναμε στα Εμιράτα πάντως είναι πως οι γυναίκες δεν κυκλοφορούν και πολύ. Και κυρίως δεν κυκλοφορούν μόνες τους.

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, μας έδωσαν ένα ωραιότατο δωμάτιο και απευθείας φύγαμε για να δούμε κάποια βασικά αξιοθέατα. Στις 3.15 είχαμε ραντεβού στο λόμπυ του ξενοδοχείου με τον οδηγό που θα μας πήγαινε στην έρημο για το σαφάρι που είχα κλείσει. Βγαίνουμε από το ξενοδοχείο και βρίσκουμε ταξί σε λίγα δευτερόλεπτα. Λέμε να μας πάει στο Emirates palace. H διαδρομή ήταν 10-15 λεπτά και κόστισε γύρω στα 15 AED (κάτω από 3 ευρώ). Το Emirates palace (πρώην παλάτι του Ελ Σείχ Ζάιεντ) είναι ένα πολυτελέστατο ξενοδοχείο με ελεύθερη είσοδο σε όσους θέλουν να δουν τους (διακοσμημένους με χρυσό και μάρμαρο) χώρους του.



















Βγαίνοντας από το παλάτι δε σταματήσαμε τις φωτογραφίες. Περιβάλλεται από συντριβάνια και κήπους και είναι πολύ όμορφα.





















Από εκεί θέλαμε να πάμε στο Heritage village που είναι κοντά στο Marina mall. Ο οδηγός ταξί μας είχε πει ότι είναι κοντά με τα πόδια αλλά τελικά δεν ήταν.. Περπατήσαμε κανένα μισάωρο και όταν τελικά φτάσαμε δεν είχαμε πολύ χρόνο για να το γυρίσουμε όσο θέλαμε γιατί έπρεπε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο που θα μας περίμενε ο οδηγός για το σαφάρι.

Το Heritage village είναι ένα ανοιχτό μουσείο με δωρεάν είσοδο και αποτελεί μια ανακατασκευή χωριού όασης. Δείχνει τον παραδοσιακό τρόπο ζωής στην έρημο, και περιλαμβάνει σκηνές από δέρμα κατσίκας, στάβλους με ζώα, εργαστήρια μεταλουργίας και κατασκευής αγγείων, μαγαζάκια για να αγοράσεις παραδοσιακά προϊόντα. Είναι δίπλα σε παραλία, αλλά το κολύμπι απαγορεύεται. Οπότε είδαμε αρκετό κόσμο που απλά έβρεχε τα πόδια του και περπάταγε στην αμμουδιά.


Ο δρόμος που περπατήσαμε, όλο ευθεία φαίνεται το marina mall και στα δεξιά, αρκετά μακριά είναι το χωριό






Όσο πλησιάζαμε στο marina mall είχαμε ωραία θέα προς την θάλασσα




Από μακριά ξεχώριζε το Ηilton με την ιδιωτική του παραλία

Στην είσοδο του χωριού είχε αυτή την μεγάλη αφίσα. Δείχνει το παραδοσιακό "nose kissing" των αράβων.
























Πήγα να βάλω το χέρι μου σε μία τρύπα που είχε το πλέγμα για να βγάλω φώτο, αλλά άλλαξα γνώμη!










Φύγαμε από το χωριό και αρχίσαμε να ψάχνουμε ταξί για να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Όμως δε περνούσε τίποτα! Όσα πέρασαν ήταν γεμάτα, και δίπλα μας έψαχναν κι άλλοι για ταξί. Τελικά αρχίσαμε να το κόβουμε με τα πόδια μέχρι κάποιο πιο κεντρικό σημείο και αρκετή ώρα μετά βρήκαμε. Αλλά είμασταν οριακά για το ραντεβού μας με τον οδηγό...

Το σαφάρι στην έρημο

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο 3.10 και ευτυχώς ο οδηγός δεν έχει έρθει ακόμα.. Ο άντρας μου τον περιμένει στο λόμπυ και εγώ πάω στο δωμάτιο για να μας πάρω hoodies (απαραίτητα στην έρημο μετά τη δύση του ήλιου). Εντωμεταξύ ήρθε και ο οδηγός (φορούσε τα παραδοσιακά ρούχα) με το 6θέσιο τζιπ. Δε μιλούσε καλά αγγλικά αλλά συνεννοηθήκαμε. Του είπα πως όταν έκανα την κράτηση συμφώνησα με τον υπεύθυνο να μας πάνε απευθείας στο camp στην έρημο και να μη κάνουμε το dune bashing. Το σαφάρι περιελάμβανε 40 λεπτά στην έρημο μέσα στο 4χ4 όπου ο οδηγός ανεβοκατεβαίνει αμμόλοφους. Θα πληρώναμε κανονικά το κόστος για όλο το πακέτο (250 AED το άτομο) αλλά δεν θέλαμε (δεν ήθελα βασικά) να υποστώ την τρελή οδήγηση μέσα στην άμμο! Εδώ ζαλίζομαι στον ίσιο δρόμο, και γενικά αν δεν οδηγώ εγώ έχω ναυτία στο αυτοκίνητο, φανταζόμουν ότι θαναι μαρτύριο το dune bashing.

Ο οδηγός φάνηκε να μη ξέρει τίποτα γι'αυτό που είχα κανονίσει αλλά δέχτηκε να μας πάει κατευθείαν στο camp. Πριν ξεκινήσουμε για την έρημο πήγαμε και σε ένα άλλο ξενοδοχείο για να πάρουμε μια τετραμελή οικογένεια. Αυτοί όμως δεν ήταν εκεί και όταν τους πήρε τηλέφωνο δεν καταλάβαινε τι του έλεγαν. Έδωσε το τηλέφωνο στον άντρα μου μήπως βγάλει άκρη. Δεν καταλάβαινε ούτε αυτός και το έδωσαν σε μένα. Ήταν μια γυναίκα (ήταν Ινδή, φαινόταν και από την προφορά) και από τα περίεργα αγγλικά της κατάλαβα ότι δε μένουν στο ξενοδοχείο που είχαν δηλώσει αλλά σε ένα άλλο 10 λεπτά με τα πόδια από εκεί, και να τους περιμένουμε. Το είπα στον οδηγό και αυτός έκανε κάτι τηλέφωνα μιλώντας αραβικά και φύγαμε. Πήγαμε σε ένα άλλο ξενοδοχείο και μετά από κανένα δεκάλεπτο εμφανίστηκε η οικογένεια. Ήταν δύο άντρες, μία γυναίκα και ένα παιδάκι από την Ινδία.

Εμείς καθίσαμε στην δεύτερη σειρά με την γυναίκα, και οι άλλοι πίσω μας. Η διαδρομή μέχρι την έρημο ήταν πάνω από μία ώρα και σταματήσαμε και σε ένα βενζινάδικο που είχε τεράστια ουρά (δεν πρόσεξα τιμή βενζίνης αλλά κοίταξα τώρα στο ίντερνετ και λέει 0,47$). Το παιδάκι καθόταν πίσω μου και είχε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, έπαιζε σε όλη τη διαδρομή και κανείς δε του είπε να κλείσει τον ήχο. Επί μίαμιση ώρα άκουγα "πίου πίου".. Επίσης ο ένας απ'τους δύο άντρες πίσω μας κοιμήθηκε στα μέσα της διαδρομής και άρχισε να ροχαλίζει δυνατά! Τα "πίου πίου" έπαψαν να είναι και τοσο ενοχλητικά..

Λίγο πριν μπούμε στην έρημο ο οδηγός κατέβηκε κάτω και άρχισε να ξεφουσκώνει τα λάστιχα! Εγώ ήξερα πως αυτό το κάνουν μόνο πριν ξεκινήσουν το dune bashing. "Ωχ" σκέφτηκα! Το ξέχασε ότι εμείς δε θα κάνουμε! Μόλις μπήκε μέσα του το ξαναείπαμε και μας διαβεβαίωσε ότι μας πάει στο camp. Το θέμα ήταν ότι δε μας είπε "πως" θα μας πάει ως εκεί! Επειδή εμείς δε θα κάναμε ήθελε να μας δώσει μια ιδέα για το τι χάνουμε! Οπότε μέχρι να φτάσουμε άρχισε να τρέχει μέσα στην έρημο σαν τρελός, να στρίβει απότομα, το αυτοκίνητο σηκωνόταν ελαφρώς και ξανάπεφτε.. Και αυτή ήταν η light έκδοση! Ευτυχώς φτάσαμε σύντομα, μας άφησε έξω από το camp και έφυγε με τους Ινδούς για να συνεχίσουν το dune bashing σε ψηλούς αμμόλοφους!

Το σαφάρι της Phoenix περιλάμβανε τα εξής: Dune bashing, βόλτα με καμήλα, φωτογραφίες με παραδοσιακά ρούχα, sandboarding, παραδοσιακό henna tattoo, κάπνισμα sisha, χορός της κοιλιάς από επαγγελματία χορεύτρια, μπουφέ παραδοσιακών εδεσμάτων και barbeque, αναψυκτικά-καφέ-τσάι.

Μας άρεσε πολύ η έρημος! Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις άμμο όσο πιάνει το μάτι σου! Και επειδή ήταν απόγευμα η θερμοκρασία ήταν ιδανική. Δίπλα μας ήταν ένας άραβας με τρεις καμήλες (η μία δεμένη μετά την άλλη) και όσοι συμμετείχαν στο σαφάρι μπορούσαν να ανέβουν για μια σύντομη βόλτα, δύο άτομα ανά καμήλα.. Οπότε θέλαμε το πρώτο πράγμα που θα κάναμε εκεί να ήταν αυτό! Πλησίασα την τελευταία καμήλα, που με εντολή του καμηλιέρη είχε χαμηλώσει τα πόδια της, και ανέβηκα.. Έρχεται και ο άντρας μου (που δεν είναι και ελαφρύς!) και κάθεται στη δεύτερη θέση πίσω μου. Και βάζει κάτι μουγγανητά η καμήλα!! Τι λυπηθήκαμε!.. Του έλεγα "μη βάζεις όλο το βάρος σου, κρίμα είναι!" Και μας πιάνει ένα νευρικό γέλιο! Και εκεί που γελάγαμε δίνει εντολή ο καμηλιέρης και η καμήλα σηκώνει μόνο τα πίσω πόδια και μας τινάζει μπροστά! Δίνει πάλι εντολή και σηκώνει και τα μπροστινά πόδια.. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο ψηλό ζώο είναι! Άρχισαν οι καμηλίτσες να προχωράνε αργά αργά και μετά από μια πολύ σύντομη βόλτα επιστρέψαμε στο αρχικό σημείο..

Μετά την καμηλοβόλτα έτρεξα προς τον πιο κοντινό αμμόλοφο. Η ανάβαση ήταν κάπως δύσκολη γιατί βούλιαζα λίγο.. Τα παπούτσια μου γέμισαν μέσα άμμο.. Μόλις έφτασα στην κορυφή έκατσα κάτω και απολάμβανα το τοπίο.. Σε λίγο με ακολούθησε και ο άντρας μου και αράξαμε παρέα. Βγάζαμε φωτογραφίες και κοιτάζαμε όσους έκαναν βόλτα με τις καμήλες. Κάτι παιδιά πιο πέρα είχαν πάρει και μια σανίδα και έκαναν sand boarding. Μου φάνηκε δύσκολο αλλά ανέβηκα και γω στη σανίδα να γλιστρήσω για λίγο (για 1-2 μέτρα δηλαδή).

Απέναντι είχε έναν άλλο λόφο και ήταν μαζεμένος πολλής κόσμος. Ήταν λίγο μακριά αλλά θα είχαμε πολύ ωραία θέα για το ηλιοβασίλεμα από εκεί οπότε είπαμε να πάμε, Περπατήσαμε λίγο, περάσαμε ένα συρματόπλεγμα, σκαρφαλώσαμε πολύ, και φτάσαμε. Ευτυχώς είχαμε και την τσάντα μαζί με νεράκι (που ήταν απαραίτητο!) Καταλάβαμε πως ο κόσμος είχε μαζευτεί εκεί για να δει τα 4χ4 που έκαναν dune bashing. Ο ήλιος άρχισε να χαμηλώνει και ήταν πανέμορφα. Πίσω από τον λόφο ήταν το camp άλλης εταιρίας και χαζεύαμε τις εγκαταστάσεις τους, τον κόσμο, τις καμήλες και βέβαια τα τζιπ που σκαρφάλωναν με φόρα στους αμμόλοφους.

Μόλις έδυσε ο ήλιος κατεβήκαμε και γυρίσαμε στο δικό μας camp, είχε περάσει τόση ώρα και δε το είχαμε δει ακόμα. Όμως έκανα άλλη μια βόλτα με την τελευταία καμήλα (για να βγάλουμε και καμία φώτο). Ο άντρας μου δεν ξανανέβηκε, τη λυπήθηκε.. Tότε συνειδητοποιήσαμε πως αυτά τα ζωάκια περνάνε μεγάλη ταλαιπωρία. Δε τα έχουν εκεί για καμιά ώρα, αλλά για πολλές ώρες χωρίς διάλειμμα, και συνεχώς σηκώνονται, κάθονται και κουβαλάνε κόσμο ανά 5 λεπτά.. Τουλάχιστον είδαμε πώς λίγο παραέξω υπήρχε ένας στάβλος και είχε κι άλλες καμήλες, οπότε ελπίζω πως τις εναλλάσσουν και δε ταλαιπωρούνται συνέχεια οι ίδιες..

Κάτσαμε σε μια γωνιά και αδειάσαμε από τα παπούτσια μας μισό κιλό άμμο! Μετά μπήκαμε στο camp το οποίο ήταν ήδη γεμάτο κόσμο. Στο κέντρο είχε μια υπερυψωμένη σκηνή και γύρω γύρω πολλά χαμηλά ξύλινα τραπεζάκια με μαξιλάρες. Επίσης γύρω γύρω υπήρχαν δωματιάκια, άλλο για τα ποτά, άλλο για να κάνεις henna, άλλα ήταν wc, και ένα που είχε παραδοσιακά ρούχα κρεμασμένα. Μπήκαμε στο τελευταίο για να δοκιμάσει ρούχα ο σύζυγος! Εγώ δεν ήθελα, δε μου άρεσαν τα κατάμαυρα γυναικεία. Περιμέναμε αρκετά γιατί καποιοι έβαζαν τα ρούχα και το τυρμπάν και έφευγαν μετά με αυτά! Κάποια στιγμή τα καταφέραμε και τον ντύσαμε Άραβα! Αν δεν τον ήξερα θα τον πέρναγα σίγουρα για ντόπιο! Έμοιαζε πάρα πολύ!

Mετά από αυτό ψάξαμε ένα τραπεζάκι να βολευτούμε, να πιούμε κάτι και να περιμένουμε να ανοίξει ο μπουφές γιατί πεινούσαμε σαν λύκοι! Ο μπουφές άνοιξε και γεμίσαμε το πιάτο μας με κάποια δικά τους φαγητά και σάλτσες (που δε μας τρέλαναν κιόλας), αραβικές πίτες και ψητό κρέας. Και μόλις φάγαμε ξεκίνησαν και οι χοροί! Εντάξει τουριστίλα αλλά είχε και την πλάκα του! Η χορεύτρια έκανε τις φιγούρες της και μετά σήκωσε και άντρες από το κοινό για να τους μάθει.. Μετά σήκωσε όλες τις γυναίκες (εγώ εννοείται δεν πήγα ).

Κάποιες παρέες είχαν μαζευτεί γύρω από φωτιά που έκαιγε ή καπνιζαν sisha.. Πολλές γυναίκες είχαν μαζευτεί σε ένα δωματιάκι όπου μια κοπέλα τους έκανε Henna tattoo στο χέρι ή στο πόδι (ούτε από αυτό έκανα).. Μετά τους χορούς η βραδιά τελείωσε και ψάχναμε τον οδηγό μας για να μας γυρίσει πίσω.. Ξανά η ίδια παρέα μέσα στο τζιπ και ξανά μέχρι να βγούμε από την έρημο ο οδηγός μας χοροπηδούσε στην άμμο.. Αλλά και όταν βγήκαμε έτρεχε πολύ.. Φαινόταν βέβαια πολύ έμπειρος οδηγός για να κάνει και όλα αυτά τα κόλπα, αλλά εμείς είχαμε δεθεί με τις ζώνες μας.. Ρωτήσαμε τους Ινδούς πως πέρασαν και ήταν ενθουσιασμένοι με το dune bashing, "very nice, svoum svoum" μας έλεγαν!

Αυτή τη φορά έκατσε δίπλα μας ο υπναράς κύριος, και άρχισε πάλι το ροχαλητό.. Μας πήρε σε κάποια φάση και μας ο ύπνος, είμασταν πολύ κουρασμένοι.. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο κατά τις 10, και αφού βγάλαμε όλη την άμμο από πάνω μας και κάναμε μπάνιο πέσαμε ξεροί για ύπνο!

Ακολουθεί το φωτογραφικό υλικό από το σαφάρι..

Σαφάρι - φωτογραφίες























































Σαφάρι - φωτογραφίες































Οι Βεδουίνοι

Και μιας και είμαστε στο κλίμα της ερήμου, θα σας γράψω μερικά πράγματα που διάβασα για τους Βεδουίνους -τους ανθρώπους της ερήμου- και τα έθιμά τους.

Οι Βεδουίνοι δεν χτίζουν τα σπίτια τους αλλά τα υφαίνουν.. Τα σπίτια τους είναι οι σκηνές τους, που στήνουν πάνω στην άμμο και είναι φτιαγμένες από ανθεκτικό ύφασμα. Μπορούν εύκολα να τις ξεστήσουν, να τις διπλώσουν και να τις μεταφέρουν με τις καμήλες τους στον επόμενο τόπο διαμονής τους.

Είναι πολύ φιλόξενοι αλλά έχουν τους δικούς τους εθιμοτυπικούς κανόνες σχετικά με την φιλοξενία. Ο επισκέπτης είναι καλοδεχούμενος για 3 μέρες και κατά την διαμονή του δεν πρέπει να κοιτάξει τις γυναίκες της οικογένειας. Συνήθως η σκηνή χωρίζεται με μία κουρτίνα σε δύο "δωμάτια" και στο ένα μένουν οι γυναίκες. Το σερβίρισμα του καφέ βοηθά τον επισκέπτη να καταλάβει πότε έχει γίνει ανεπιθύμητος. Ο πρώτος καφές που του προσφέρουν είναι πάντα γλυκός, ο δεύτερος μέτριος και ο τρίτος είναι πικρός, για να του θυμίσει πως είναι ώρα να φύγει.

Οι Βεδουίνες φορούν συνέχεια πολλά κοσμήματα. Ο λόγος που το κάνουν δεν είναι όμως για καλλωπισμό. Ο Βεδουίνος μπορεί πολύ εύκολα να χωρίσει την γυναίκα του λέγοντας της απλά τρεις φορές "σε χωρίζω". Και σύμφωνα με το ισλαμικό δίκαιο η γυναίκα πρέπει να φύγει χωρίς να πάρει τίποτα μαζί της πέρα από τα ρούχα που φοράει. Έτσι σε περίπτωση διαζυγίου τα κοσμήματα που φορά είναι η μόνη περιουσία της..

Sheikh Zayed Grand Mosque

Το επόμενο πρωί σηκωθήκαμε ακόμα πιο νωρίς γιατί μετά το πλούσιο πρωινό στο ξενοδοχείο μας θέλαμε να πάμε στο Grand Mosque και να επιστρέψουμε στις 12 για το check out. To Sheikh Zayed Grand Mosque είναι από τα μεγαλύτερα και πιο όμορφα τζαμιά στον κόσμο.

Πήραμε λοιπόν ταξί και σε 20 λεπτά περίπου είμασταν εκεί. Δε πρόλαβα να κατέβω από το ταξί και αμέσως με πλησιάζει ένας από τους υπαλλήλους ασφαλειας του τζαμιου. Φορούσα ένα t-shirt και τζιν (δε φαινόταν ώμοι και ντεκολτέ) αλλά από μακριά που με είδε θεώρησε πως η αμφίεσή μου δεν ήταν κατάλληλη για να μπω στον ναό. Με ρώτησε αν έχω κάτι για να "σκεπαστώ" και του έδειξα ένα μαντήλι που είχα για τα μαλλιά μου. Μου είπε πως δεν αρκεί και πως πρέπει να πάμε στο υπόγειο πάρκινγκ όπου έχουν υπηρεσία δανεισμού μπούρκας (abaya για να είμαι πιο σωστή)..

Πήγαμε λοιπόν και ο φύλακας εκεί μου ζητούσε κάποιο έγγραφο (δίπλωμα, κάρτα) οτιδήποτε εκτός από διαβατήριο. Είχα μόνο το διαβατήριο και την πιστωτική μου αλλά σιγά μη την έδινα. Επέμενε πως για να δανειστώ ρούχο έπρεπε να αφήσω κάτι μέχρι να επιστρέψω. Αφού πείστηκε πως δεν έχω τίποτα αλλο εκτός από διαβατήριο με άφησε να περάσω στο δωμάτιο που μοίραζαν τα ρούχα, αφού πρώτα βέβαια έγραψα τα στοιχεία μου σε ένα βιβλίο που έχουν.

Οι κοπέλες που δούλευαν εκεί έδιναν (μάλλον ανάλογα με το νούμερο) είτε ολόμαυρο φόρεμα με ενσωματωμένη μαντήλα, είτε μαύρο με πράσινα μανίκια. Μου έδωσαν το πιο "μοντέρνο" με τα πράσινα μανίκια (ήταν ασορτί και με το μαντήλι που κουβαλούσα). Το φόρεσα και βγήκα να με θαυμάσει ο σύζυγος!
Εντάξει δεν είχα τόση επιτυχία όση εκείνος ως Άραβας αλλά τουλάχιστον μπόρεσα να μπω χωρίς παρατηρήσεις στο τζαμί. Και επειδή το φόρεσα αρκετή ώρα, όσο είμασταν στους εξωτερικούς χώρους συνειδητοποίησα τι τραβάνε οι γυναίκες εκεί που φοράνε κατάμαυρα ρούχα και μαντήλα κάτω απ'τον καυτό ήλιο! Οι άντρες με τα αέρινα άσπρα μια χαρά βολεύονται!

Τριγυρίσαμε σε όλους τους χώρους και εντυπωσιαστήκαμε από την πολυτέλεια του ναού και τους πανέμορφους πολυελαίους! Πριν φύγουμε επέστρεψα το δανεικό ρούχο και μετά βρήκαμε εύκολα ταξί για το ξενοδοχείο.

Ακολουθούν φωτογραφίες από το εντυπωσιακό τζαμί:













































Al Bahar Towers (Pine Apple Building)


Παραμονή Πρωτοχρονιάς στο Ντουμπάι

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο πήραμε τα πράγματα μας και βρήκαμε άλλο ταξί για να μας πάει στον κεντρικό σταθμό λεωφορείων που κάνουν μακρινές διαδρομές (κάτι σαν τα δικά μας κτελ) για να πάμε στο Ντουμπάι. Εκεί βγάζεις εισιτήριο (5-6 ευρώ το άτομο) και μετά περιμένεις σε ουρά. Υποτίθεται πως έχει δρομολόγια κάθε μισή ώρα περίπου αλλά αν γεμίσει φεύγει αμέσως. Όταν πήγαμε εμείς έφευγε ένα γεμάτο οπότε περιμέναμε στην ουρά και μπήκαμε στο επόμενο. Ήταν πολύ άνετο, με θέσεις που ξάπλωναν πολύ, και δωρεάν wifi. Το 2ωρο της διαδρομής ούτε που το καταλάβαμε. Έκανε τέρμα στον σταθμό λεωφορείων al Ghubaiba και δίπλα υπάρχει σταθμός του μετρό. Οπότε βγάλαμε ημερήσια εισιτήρια και πήραμε μετρό για να πάμε στο ξενοδοχείο Lords (που πρόσφατα είχε αλλάξει όνομα και λεγόταν Lavender) και είναι στην περιοχή Deira (αρκετά κοντά στο αεροδρόμιο για την πρωινή μας πτήση την επόμενη μέρα).

Το είχα ψάξει και το ξενοδοχείο ήταν 7 λεπτά με τα πόδια απ'τη στάση μετρό Union. Είχα εκτυπώσει και χάρτη για να μη χαθούμε. Αλλά τελικά χαθήκαμε! Ρωτήσαμε κάποιον μας έστειλε λάθος, μετά ρωτήσαμε κάποια άλλη λάθος μας έστειλε και αυτή, είχαμε βρεθεί μακριά και προς την αντίθετη κατεύθυνση. Στο Dubai είναι πολύ μπέρδεμα να προσανατολιστείς, δεν υπάρχουν αριθμοί στα κτίρια, πολλοί δρόμοι έχουν διπλό όνομα, έχει λεωφόρους που δε μπορείς εύκολα να περάσεις απέναντι, γενικά είναι ότι πρέπει για να χαθείς. Οπότε πήραμε ταξί για να μας πάει στα σίγουρα. Ελα όμως που ούτε ο ταξιτζής ήξερε το ξενοδοχείο ή τον δρόμο του.. Τον καθοδήγησε ο άντρας μου σύμφωνα με τον χάρτη μας (από το google maps) και τελικά βρήκαμε τον δρόμο και το σημείο που υποτίθεται πως ήταν το ξενοδοχείο. Όμως το google είχε κάνει λάθος και το ξενοδοχείο δεν ήταν εκεί που έδειχνε ο χάρτης. Ο ταξιτζής μας παράτησε και μεις ρωτούσαμε παντού μήπως ξέρει κανείς το ξενοδοχείο. Ρωτήσαμε και μια Κινεζούλα η οποία δεν ήξερε αλλά πήγε και βρήκε έναν παππού που ήξερε και μας τον έφερε για να μας βοηθήσει..
O παππούς ευτυχώς μας έστειλε σωστά και περπατήσαμε άλλα 15 λεπτά. Τελικά το ξενοδοχείο ήταν 5 λεπτά απ'το μετρό (είχαμε βγει από άλλη έξοδο) όπως έγραφα στις σημειώσεις μου και εμείς κάναμε τον γύρο του κόσμου και πήραμε και ταξί για να μας πάει πιο μακριά.. Α ρε google!

Επιτέλους φτάσαμε, αλλά είμασταν κουρασμένοι και εκνευρισμένοι και το προσωπικό δεν ήταν ιδιαίτερα ευγενικό.. Το δωμάτιο πάντως ήταν πολύ μεγάλο, με σαλονάκι και παράθυρα γυρω γύρω, μια χαρά..



Όμως δε κάτσαμε και πολύ για να ξεκουραστούμε γιατί ήταν απόγευμα πια και πεινούσαμε. Όταν βγήκαμε μόλις είχε νυχτώσει, είπαμε να πάμε για φαγητό κάπου κοντά στο ξενοδοχείο και να πάμε μετά στο κεντρικό Ντουμπάι. Είχα στις σημειώσεις μου ένα κινέζικο εστιατόριο με πολύ καλά σχόλια που ήταν 5-10 λεπτά με τα πόδια, οπότε πήγαμε εκεί. Στον δρόμο είδαμε και ένα ανοιχτό φαρμακείο και πήραμε amoxil, imodium και ασπιρίνες για να έχουμε στην Σρι λάνκα.. Το κινέζικο φαινόταν καθαρό, είχε και αρκετό κόσμο (σχεδόν όλοι Κινέζοι) οπότε βολευτήκαμε και φάγαμε τις τεράστιες μερίδες μας, noodles με θαλασσινά εγώ και χοιρινό ο σύζυγος (σοφή επιλογή όπως αποδείχτηκε στην πορεία) καθώς και δύο είδη dumplings.



Το ρολόι της Deira




Μετά πήραμε μετρό για να πάμε στο Dubai mall και το Burj Khalifa όπου με την αλλαγή της χρονιάς θα γινόταν ένα φαντασμαγορικό show πυροτεχνημάτων.. Ο Burj Khalifa είναι ο ψηλότερος ουρανοξύστης στον κόσμο (έχει περίπου 2 φορές το ύψος του Empire state building και 3 φορές του Eiffel Tower).
Στο μετρό γινόταν το αδιαχώρητο! Δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο σε μετρό και δεν είμασταν καν σε κάποιον κεντρικό σταθμό. Όλοι ήθελαν να πάνε στον Burj Khalifa για την αλλαγή!

Μετά από πολύ στριμωξίδι και ουρές μέχρι να μπούμε στο μετρό, καταφέραμε να φτάσουμε στο Dubai mall. O κόσμος ακόμα ψώνιζε και γενικά γινόταν παντού χαμός. Χαζέψαμε τις βιτρίνες και τα μαγαζιά σε αυτό το τεράστιο mall (που εκτός των άλλων έχει παγοδρόμιο και ενυδρείο).

























Μέσα στο mall ακολουθούσαμε ταμπέλες που είχαν βάλει παντού και έλεγαν "to the fireworks".. Aν ποτέ βρεθεί κανείς στο Ντουμπάι παραμονή Πρωτοχρονιάς, ΠΟΤΕ, το ξαναλέω, ΠΟΤΕ μην ακολουθήσετε αυτές τις ταμπέλες!! Φύγετε όσο πιο μακριά μπορείτε από το mall! Αν θέλετε να δείτε τα πυροτεχνήματα (που είναι εντυπωσιακά, φανταστικά, υπέροχα) μην πάτε στο Dubai mall!! Oι πινακίδες σε καθοδηγούν σε μια προκαθορισμένη διαδρομή, που δε μπορείς να αποφύγεις ή να γυρίσεις πίσω, και αν μπεις εκεί θα υποφέρεις! Εμείς είμασταν από τους λίγους τυχερούς που γλίτωσαν τελικά το μαρτύριο αλλά σίγουρα υπήρξαν πολλοί που λυποθύμησαν, έπαθαν κρίση πανικού, εγκλωβίστηκαν με τα μωρά τους.. Δεν έχω λόγια να περιγράψω το χάλι της οργάνωσης.

Ακολουθήσαμε λοιπόν τις πινακίδες (μαζί με μερικές χιλιάδες άλλους) και μας οδηγούσαν μέσα από το υπόγειο πάρκινγκ και μετά πάλι έξω όπου είχαν απομονώσει ένα μεγάλο διάδρομο, είχαν κλείσει τον χώρο γύρω από τον ουρανοξύστη και τα συντριβάνια και όλος ο κόσμος κατέληγε αναγκαστικά σε αυτόν το διάδρομο. Ακολούθησαν στιγμές απείρου κάλλους! Χιλιάδες κόσμος ο ένας πάνω στον άλλο, στην αρχή μπορούσαμε να προχωρήσουμε με ρυθμούς χελώνας αλλά στην πορεία φρακάραμε τελείως. Κάποιοι ήθελαν να πάνε κόντρα στο ρεύμα και να γυρίσουν πίσω (ακατόρθωτο). Έσπρωχναν, έκλαιγαν, ούρλιαζαν, έπεφταν.. Δε υπάρχουν λέξεις να το περιγράψω. Και εκεί μέσα υπήρχαν και παιδάκια και μωρά (κάποιοι είχαν πάει με καρότσια!). Νιώσαμε πως κινδυνεύουμε σε μια φάση όταν κάποιοι έκαναν ντου να σπάσουν τα προστατευτικά και φώναζαν στην αστυνομία να κάνει κάτι γιατί ο κόσμος έχει εγκλωβιστεί. Οι μπροστινοί φώναζαν πως δεν οδηγεί πουθενά ο διάδρομος και να γυρίσουμε όλοι προς τα πίσω.. Αυτό ήταν αδύνατον οπότε όσο μπορούσαμε κάτσαμε ακίνητοι και περιμέναμε.. Εντωμεταξύ πολλοί εκμεταλλεύονταν την σαρδελοποίηση και έπιαναν ότι έβρισκαν. Και δε μπορούσες να πεις τίποτα γιατί δεν ήξερες από που σου ερχόταν. Μια αφροαμερικανίδα μπροστά μου άρχισε να ουρλιάζει σε έναν Άραβα ότι της έβαλε χέρι και ο φίλος της πήγε να τον δείρει και τους χώρισαν.

Δεν έχω νιώσει πιο εγκλωβισμένη ποτέ μου! Ώσπου κάποια ανάγκη προέκυψε και η αστυνομία άνοιξε πολύ κοντά εκεί που στεκόμασταν μισό μέτρο τις μπάρες (είμασταν πολύ κ@λ@φαρδοι!) Σπρώξαμε σαν να μην υπάρχει αύριο για να φτάσουμε στο άνοιγμα! Όταν βγήκαμε νιώσαμε τόση ανακούφιση! Προχωρήσαμε, προσπεράσαμε όλο το πλήθος και επιτέλους είδαμε τι υπήρχε στο τέλος του διαδρόμου που όλοι ακολουθούσαν.. Τίποτα! Απλά έβγαινες στον δρόμο.. Στο τέλος μόνο υπήρχαν κάτι εξέδρες και κάποιοι που είχαν προλάβει είχαν ανέβει για να έχουν θέα στα πυροτεχνήματα. Δεν κούναγαν από εκεί οπότε ο κόσμος πιο πριν δεν είχε διέξοδο.. Εμείς φύγαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε! Κάναμε τον κύκλο γύρω από την αποκλεισμένη περιοχή και βρεθήκαμε σε ένα πάρκο όπου είχαν μαζευτεί πολλές οικογένειες για να δουν τα πυροτεχνήματα και ήταν το ιδανικό σημείο! Η θέα από εκεί ήταν τέλεια, καμία σχέση με την περιοχή γύρω από τον ουρανοξύστη που δεν έβλεπες τίποτα εκτός από την κορυφή του..

Σε λιγότερο από μισή ώρα θα υποδεχόμασταν το 2015! Αλλά είχαμε αρκετό άγχος γιατί μέσα στο mall είχαν βγάλει ανακοίνωση ότι θα κλείσουν τον κοντινό σταθμό του μετρό στις 10 (και ταξί δε θα υπήρχαν για ώρες) οπότε δε ξέραμε πως θα γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Στις 5.30 το πρωί έπρεπε να ξυπνήσουμε για να πάμε στο αεροδρόμιο για την πτήση μας που ήταν στις 9.05.

Η συνέχεια όμως αύριο γιατί με ξύπνησε ο σεισμός πρωί πρωί και έχω νυστάξει από ώρα!

Τα πυροτεχνήματα

Πριν αρχίσουν τα πυροτεχνήματα ρωτήσαμε 3-4 διαφορετικούς υπαλλήλους του δήμου, αστυνομικούς, άλλους υπεύθυνους τι επιλογές είχαμε για να πάμε μετά στην Deira στο ξενοδοχείο μας. Καθένας έλεγε τα δικά του.. Άλλος μας είπε πως δε θα υπάρχουν καθόλου ταξι, άλλος πως μπορεί να βρούμε αν βγούμε στην λεωφόρο, άλλος μας είπε πως υπάρχει ένα λεωφορείο που θα μας πάει σε έναν σταθμό του μετρό που λειτουργεί, και άλλος ότι το μετρό δε θα λειτουργεί πουθενά!

Ανησυχούσαμε αλλά δεν υπήρχε κάτι που μπορούσαμε να κάνουμε εκίνη την ώρα οπότε χαλαρώσαμε για να απολαύσουμε το θέαμα.. Η αντιστροφη μέτρηση άρχισε και υπήρχε τεράστιος ενθουσιασμός από όλους. Το Dubai όπως κάθε χρόνο δεν τζιγκουνεύτηκε τα έξοδα και έκανε ρεκόρ ρίψης πυροτεχνημάτων.. Σε κάποιες φάσεις έριχναν τόσα πολλά που ήταν σαν να ξημέρωνε! Και εκεί που χαλάρωναν, ξεκινούσαν ακόμα πιο δυνατά, με επίκεντρο τον Burj Khalifa αλλά και όλους τους γύρω ουρανοξύστες. Έσκαγαν παντού, μπροστά μας και πίσω μας και ο κόσμος φώναζε εκστασιασμένος.. Οι φωτογραφίες και τα βίντεο δεν μπορούν να αποδώσουν αυτή τη γιορτή χρωμάτων..

















Dubai New Year's Fireworks 2015

Και όταν το show τελείωσε δε ξέραμε που να πάμε.. Τα πλήθη ήταν τεράστια, τα αυτοκίνητα είχαν δημιουργήσει απίστευτη κίνηση. Βγήκαμε σε έναν κεντρικό δρόμο, περιμέναμε καμιά ώρα αλλά δεν περνούσε κανένα ταξί. Ρωτήσαμε έναν υπάλληλο και μας είπε πως δεν υπάρχει περίπτωση να μπουν ταξί στο κέντρο για ώρες.. Αλλά για τη συγκεκριμένη βραδιά έχουν βάλει ειδικά λεωφορεία που πάνε σε σταθμό του μετρό που λειτουργεί. Του είπαμε πως κάποιος νωρίτερα μας είπε για το λεωφορείο αλλά πως είναι πολύ δύσκολο να μπούμε γιατί ο κόσμος θα είναι πάρα πολλής και τα δρομολόγια δε θα'ναι συχνά (μάλλον εκείνος ο υπάλληλος δεν ήξερε τι του γινόταν). "Καμία σχέση", μας απάντησε, έχουν μπει αμέτρητα λεωφορεία για αυτό το δρομολόγιo και περιμένουν το ένα μετά το άλλο, μόλις γεμίσει το μπροστινό φεύγει το επόμενο.. Μας έδειξε την κατευθυνση προς τα λεωφορεία και περπατήσαμε ως εκεί. Όντως τα λεωφορεία ήταν πάρα πολλά, μπήκαμε στο πρώτο, βρήκαμε να κάτσουμε, και σε λίγα λεπτά ξεκινήσαμε. Δε ξέραμε σε ποια στάση μας πήγαινε, μας αρκούσε που φεύγαμε επιτέλους! Και είχαμε χάσει και μια ώρα περιμένοντας άδικα για ταξί.

Μετά από καμιά ώρα (λόγω κίνησης) φτάσαμε στο μετρό, ρωτήσαμε και είμασταν 3-4 στασεις μακριά από την στάση που ηταν το ξενοδοχείο μας. Κατεβήκαμε και πάθαμε σοκ από τον κόσμο που περίμενε για να μπει στην στάση του μετρό! Τεράστια ουρά στον δρόμο απλά για να μπουν στον σταθμό, φανταστείτε τι γινόταν μέσα για να μπουν σε συρμό! Δεν υπήρχε περίπτωση να περιμένουμε εκεί, ήταν ήδη 3 και με το χαμό που γινόταν θα έπρεπε να πάμε κατευθείαν στο αεροδρόμιο. Ελπίδα για να κοιμηθούμε έστω 2-3 ώρες δεν είχαμε πια.. Βλέπαμε τα πλήθη που το είχαν κόψει με τα πόδια και είπαμε θα αρχίσουμε να προχωράμε κοιτώντας παράλληλα μήπως βρούμε ταξί. Αλλά την ίδια σκέψη είχαν και εκατοντάδες άλλοι. Τα ταξί που περνούσαν ήταν 1-2 στο πεντάλεπτο και πάντα γεμάτα. Έστω και ένα άδειο να περνούσε όλο και κάποιος θα το έπαιρνε πριν από μας.

Προχωρήσαμε 2-3χλμ και φτάσαμε σε μια κεντρική διασταύρωση. Αποφασίσαμε να σταθούμε εκεί για λίγο μήπως και έρθει ταξί από κάποια άλλη κατεύθυνση. Στο ίδιο σημείο περίμεναν άλλες 3-4 παρέες. Οπότε διασχίσαμε με προσοχή την λεωφόρο και πήγαμε από την απέναντι πλευρά που δεν περίμενε κανείς. Από μακριά είδαμε ένα ταξί με αναμένο φωτάκι! Τέτοια χαρά σαν να πετύχαμε το λαχείο! Οι παρέες από την απέναντι πλευρά άρχισαν να φωνάζουν και να κάνουν νόημα στο ταξί για να κάνει τον κύκλο να τους πάρει αλλά ήταν αργά για αυτούς, εμείς είμασταν ήδη απ'τη σωστή μεριά! Το ταξί κόβει ταχύτητα αλλά δε σταματάει τελείως.. Άνοιξε το παράθυρο και ρώτησε που πάμε! Αλλά ευτυχώς δεν είχε κλειδωμένες πόρτες, και ενώ είχε αλλάξει γνώμη και ξεκίναγε πάλι να φύγει ανοίγω την πίσω πόρτα και σταμάτησε. Μπουκάραμε μέσα και ευτυχώς μας δέχτηκε και μας πήγε στο ξενοδοχείο!

Φτάσαμε γύρω στις 4.30 αν θυμάμαι καλά.. Είπαμε στον ρεσεψιονίστ πόσο δυσκολευτήκαμε να βρούμε ταξί και τον ρωτήσαμε από τι ώρα το πρωί θα λειτουργεί το μετρό. Μας είπε ότι λόγω Πρωτοχρονιάς το μετρό θα λειτουργεί μετά τις 9 το πρωί. Του ζητήσαμε να καλέσει ταξί στις 6 παρά τέταρτο για να μας πάει στο αεροδρόμιο. Μας απάντησε ότι δε χρειάζεται επειδή περνούν συνέχεια ταξί έξω από το ξενοδοχείο. Εμείς του είπαμε πως δε βρίσκαμε με τίποτα και δε θέλουμε να το ρισκάρουμε, αλλά αρνήθηκε να πάρει και μας διαβεβαίωσε ότι ποτέ δε καλούν ταξί και πάντα περνούν απέξω. Δεν είχαμε άλλη επιλογή λοιπόν παρά να τον πιστέψουμε αλλά μας φάνηκε πολύ αντιεπαγγελματική η συμπεριφορά του.

Ο άντρας μου κοιμήθηκε για μία ώρα, εγώ όμως προσπάθησα και έμεινα ξύπνια γιατί θα ήμουν χάλια αν κοιμόμουν τόσο λίγο. Βγήκαμε στον δρόμο στις 6 παρά 20 και ευτυχώς πέρασε ταξί πολύ γρήγορα. Σε 10 λεπτά είμασταν στο αεροδρόμιο, 3 ώρες πριν την πτήση μας για το Κολόμπο. Και αφού παραδώσαμε βαλίτσες και περάσαμε τον έλεγχο, όσο περιμέναμε στην πύλη μας άρχισα να νιώθω πολύ άσχημα.. Στην αρχή νόμιζα πως έφταιγε η αϋπνία, αλλά στην πορεία κατάλαβα πως μάλλον έφταιγε το Κινέζικο που έφαγα το απόγευμα.. Τα φάρμακα τα είχαμε μέσα στη βαλίτσα που δώσαμε για check in οπότε ψάξαμε φαρμακείο στα duty free και πήρα 2 imodium. Σκεφτόμουν πόσο άτυχη ήμουν, που φοβόμουν την Σρι λάνκα και τελικά την πάτησα στα Εμιράτα!

H άφιξη στην Σρι Λάνκα

Ευτυχώς τα φάρμακα με έπιασαν γρήγορα και όταν άρχισε η επιβίβαση ήμουν καλύτερα. Ανυπομονούσα να κάτσω στην θέση μου και να κοιμηθώ! Το αεροσκάφος της Emirates είχε θέσεις σε διάταξη 2-4-2 και είχαμε διαλέξει μια δυάδα οπότε είμασταν μόνοι μας. Καθόμουν διάδρομο και στην διπλανή τετράδα, ακριβώς δίπλα μου δηλαδή, καθόταν ένας μπαμπάς που είχε αγκαλιά το μωράκι του. Αρχικά σκέφτηκα πως θα κλαίει όλη την ώρα και παρόλη την ταλαιπωρία μου δε θα κοιμηθώ, αλλά καμία σχέση, ήταν πολύ ήσυχο. Το είχα προσέξει από όταν περιμέναμε στην πύλη αυτό το μωρό-κοριτσάκι, γιατί μου έκανε εντύπωση που είχε ενωμένα φρύδια, σαν ένα μεγάλο φρύδι δηλαδή. Το είχα δει αυτό και σε αρκετές γυναίκες στα Εμιράτα αλλά όχι σε μωρό. Πάντως ήταν γλυκούλι και πολύ ναζιάρικο (καμία σχέση με το μονόφρυδο μωρό στους "simpsons" αν έχετε δει ), όλο με κοίταζε και μου έκανε γελάκια.

Όταν μας σέρβιραν το φαγητό, άκουσα μία αεροσυνοδό που μιλούσε στους μπροστινούς και η προφορά της μου φάνηκε "ελληνική".. Το λέω στον άντρα μου, και όταν η κοπέλα μας πλησίασε για να της πούμε τι επιλέξαμε από το μενού, είδε το καρτελάκι της που είχε ελληνικό όνομα και τη ρώτησε αν είναι Ελληνίδα. Βέβαια και ήταν (δε με ξεγελάει το αυτί μου) και χάρηκε πολύ που πέτυχε Έλληνες στην πτήση! Και εμείς χαρήκαμε γιατί ήταν μια γλυκύτατη και ευγενέστατη κοπέλα.
Μιλήσαμε για λίγο και της είπαμε για την ταλαιπωρία μας την προηγούμενη μέρα στο Ντουμπάι.

Το φαγητό φαινόταν πολύ καλό αλλά όπως καταλαβαίνετε έφαγα ελάχιστα και πολύ επιλεκτικά (λίγο πουρέ, το ψωμάκι) και κοιμήθηκα. Η Emirates έχει άνετες θέσεις και πολύ καλό IFE με αμέτρητες ταινίες, αλλά το τίμησα μόνο στην πτήση της επιστροφής. Αυτή η πτήση είχε διάρκεια 4μιση ώρες, τις 3μιση κοιμόμουν σίγουρα. Σε κάποια φάση άκουσα θόρυβο από σακούλα και ξύπνησα, ήταν η συμπαθέστατη αεροσυνοδός που ήθελε να μας περιποιηθεί και μας έφερε μια σακούλα γεμάτη ποτάκια, σοκολατάκια και άλλα amenities.. "Κοιμήσου, κοιμήσου" μου λέει, "σας άφησα μερικά εφόδια για το ταξίδι σας".. Τι καλή!

Φτάσαμε λοιπόν στο αεροδρόμιο Bandaranaike. Μικρό αλλά σχετικά σύγχρονο, δε μας έκανε κάτι αρνητική εντύπωση. Πριν περάσουμε από έλεγχο διαβατηρίων έπρεπε να συμπληρώσουμε ένα έγγραφο με τα στοιχεία μας, και διάφορες ερωτήσεις (π.χ. που θα μείνουμε, και βάλαμε την διεύθυνση του πρώτου ξενοδοχείου). Όποιος πάει καλό είναι να κρατάει ένα στυλό γιατί δεν δίνουν πουθενά. Εμείς ευτυχώς βρήκαμε στυλό μέσα στις προμήθειες που μας χάρισε η αεροσυνοδός.

Δε θυμάμαι αν το ανέφερα στην προετοιμασία του ταξιδιού αλλά για να ταξιδέψεις στην Σρι λάνκα χρειάζεσαι βίζα. Την βγάζεις ηλεκτρονικά από την επίσημη ιστοσελίδα και κοστίζει 30 δολάρια. Αφού περάσαμε τον έλεγχο και πήραμε τις βαλίτσες μας βγήκαμε έξω και είχα ένα άγχος για το αν θα είναι εκεί ο οδηγός. Ήταν εκεί και κρατούσε ένα χαρτί με το όνομά μου. Ήταν ένας πολύ ευγενικός κύριος, γύρω στα 45, Σριλανκέζος με το όνομα Τίσσα. Πριν ξεκινήσουμε τον ρωτήσαμε που μπορούμε να βρούμε ντόπια κάρτα sim για το κινητό καθώς και ATM για να σηκώσουμε χρήματα.

Μας πήγε στα ATM και υπήρχαν δύο μηχανήματα τα οποία ήταν συμβατά με cirrus και maestro. Δοκίμασα και στα δύο με την εθνοcash μου και μου έλεγαν ότι η συναλλαγή δεν είναι δυνατή. Ο Τίσσα με καθησύχασε ότι θα πάμε και σε άλλα ΑΤΜ στην πόλη, αλλά ευτυχώς το ένα από τα δύο μηχανήματα δέχτηκε την αντίστοιχη κάρτα του άντρα μου οπότε είχαμε τουλάχιστον χρήματα για τα ξενοδοχεία και τα πρώτα έξοδα. Ο Τίσσα μας είπε ότι υπάρχει όριο ημερήσιας συναλλαγής 40000-45000 LKR οπότε δε δοκιμάσαμε για περισσότερα, αλλά δε νομίζω ότι ισχύει γιατί άλλη μέρα σηκώσαμε τα διπλά. Όποιος βρεθεί στο αεροδρόμιο και θέλει να κινηθεί με χρήματα από ΑΤΜ καλό είναι να σηκώσει αρκετά γιατί δυστυχώς δεν μπορείς να ξέρεις σε ποια πόλη θα ξαναβρείς συμβατό ΑΤΜ. Εμείς είχαμε θέμα στην πορεία του ταξιδιού. Η δική μου χρεωστική κάρτα δεν έγινε πουθενά δεκτή..

Μετά από εκεί πήγαμε στα stands από τις εταιρίες καρτοκινητής. Αγοράσαμε μία sim της Dialog (η μεγαλύτερη εταιρία τους) που κόστιζε γύρω στα 10 ευρώ και μας έδινε 2 ώρες σε ντόπιους αριθμούς, 2 giga internet και 20 λεπτά για κλήσεις στην Ελλάδα. Είναι απαραίτητη για την επικοινωνία με τον οδηγό αλλά και αν θες να μιλήσεις έστω για λίγο με Ελλάδα. Η χρέωση με τις ελληνικές συνδέσεις είναι 7+ ευρώ το λεπτό! Και η χρέωση αυτή βέβαια ίσχυε είτε παίρναμε τηλ. προς Ελλάδα είτε πέρναμε τον οδηγό. Οι άλλες χρεώσεις ήταν 12 ευρώ/ΜΒ και 50κάτι λεπτά το γραπτό μήνυμα (στα Εμιράτα κόστιζε 3 ευρώ/λεπτό ομιλίας). Οπότε η ντόπια sim ήταν μονόδρομος. Ο υπάλληλος της dialog άλλαξε τις ρυθμίσεις του τηλεφώνου μας για να λειτουργεί η sim και φύγαμε για να πάμε στο αυτοκίνητο.

Με το που βγήκαμε έξω νιώσαμε αμέσως την διαφορά! Ζέστη, πάνω από 30 βαθμοί, και υγρασία.. Κοίταζα γύρω μας την βλάστηση και σκεφτόμουν πόσο διαφορετικό είναι αυτό το αεροδρόμιο από όσα έχω δει.

Ο Τίσσα μας είπε να περιμένουμε και πήγε να φέρει το αμάξι από το πάρκινγκ. Ήταν ένα καλοδιατηρημένο Nissan 10ετίας με μεγάλο πορτ μπαγκάζ και air condition. Υπάρχουν γραφεία που προσφέρουν αυτοκίνητα χωρίς κλιματισμό σε χαμηλότερη τιμή, μη το σκεφτείτε καν..

Μόλις μπήκαμε μέσα μας ρώτησε από που είμαστε. Του είπαμε "from Greece" και δεν κατάλαβε..
-"We are greek"
- Aaaa! You are from Greek! Greek very good country!
Του εξήγησα πως η χώρα λέγεται "Greece" και όποιος κατάγεται από εκεί λέγεται "greek".. Το κατάλαβε αλλά κάπως απογοητεύτηκε. Του άρεσε το Greek για όνομα χώρας.. Οπότε δε του το χάλασα άλλο, όσες φορές μας ρωτούσε για την Ελλάδα, συνέχισε να τη λέει Greek όπως το είχε συνηθίσει.. Είχε μελετήσει στο παρελθόν την μεσογειακή διατροφή και ήξερε πολλά προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα. Επίσης είχε ενδιαφέρον για την ιστορία και ήξερε για τους αρχαίους Έλληνες, την δημοκρατία.. Του εξηγούσαμε πόσες λέξεις που χρησιμοποιεί προέρχονται από τα ελληνικά και είχε ενθουσιαστεί! Οι περισσότεροι Σριλανκέζοι μιλούν αγγλικά (με την χαρακτηριστική "ινδική" προφορά βέβαια) γιατί τα διδάσκονται στο σχολείο.

Ο Τίσσα ήξερε το πρόγραμμα που είχα κανονίσει με το γραφείο στο "πολύ περίπου" αλλά είχα εκτυπωμένο το έγγραφο που μου έστειλαν με email από το γραφείο με την διαδρομή αναλυτικά. Ήξερε πως αυτή τη μέρα απλά θα πηγαίναμε στην Sigiriya και θα διανυκτερεύαμε εκεί. Του ζητήσαμε να σταματήσουμε κάπου για να πάρουμε εμφιαλωμένο νερό και σε κάποιο φαρμακείο για να πάρουμε αντικουνουπικό spray.
Όταν μπήκαμε σε ένα χωριό σταμάτησε σε ένα παρακμιακό μαγαζάκι το οποίο είχε τα νερά εκτος ψυγείου στη βιτρίνα. Κατέβηκε ο άντρας μου για να πάρει και δε πρόλαβα να του πω να μη πάρει αν δεν έχουν άλλα πέρα από αυτά της βιτρίνας. Τελικά έφερε 2 ή 3 μεγάλα μπουκάλια από την βιτρίνα τα οποία τα βάραγε ο ήλιος όλη μέρα. Δεν είχε άλλα μου είπε.. Εντάξει απαντώ, αυτά τα "ληγμένα" νερά θα πάνε για πλύσιμο δοντιών και για βράσιμο θα πάρουμε άλλα για να πιούμε. Μου περιέγραψε την αντίδραση του ιδιοκτήτη όταν τον ρώτησε πόσο κάνουν.. Δεν ήξερε τι να του πει, το σκεφτόταν και τελικά του ζήτησε μια "εξωφρενική", για τα δεδομένα της χώρας, τιμή (κοντά 2 ευρώ το μπουκάλι).

Με το που μπήκε στο αυτοκίνητο είχαμε και το πρώτο τετ α τετ με σριλανκέζικο κουνούπι! Θα μας φάει εδώ μέσα ακόμα δε φτάσαμε! Το εξολοθρεύσαμε και θυμίσαμε στον οδηγό πως θέλουμε να αγοράσουμε αντικουνουπικό.. Ευτυχώς είχαμε συνέχεια κλειστά τα παράθυρα και δε μπήκαν άλλα. Επίσης να σας πω πως η παράνοια της κουνουποφοβίας είχε αρχίσει και παρόλο τον καύσωνα από την πτήση κιόλας φορούσαμε μακρυμάνικα και τζιν. Είπαμε, "ο στόχος", ούτε ένα τσίμπημα..

Η κίνηση στον δρόμο ήταν ανυπόφορη, η οδήγηση όλων ήταν θεότρελη, και γενικά επικρατούσε ένας χαμός. Θαυμάζαμε τον οδηγό μας για το πως ελισσόταν και πως απέφευγε όλους όσους ερχόταν κατά πάνω μας. Τουκ τουκ (τα τρίκυκλα ταξί της χώρας), λεωφορεία, ποδήλατα, μηχανάκια, πεζοί, αγελάδες, άλλα αυτοκίνητα και αγροτικά δημιουργούσαν κυκλοφοριακό χάος. Οι προσπεράσεις έχουν άλλη έννοια από αυτή που ξέρουμε, αν χωράς ανάμεσα από δύο αυτοκίνητα, έστω και στον πόντο, προσπερνάς, και φυσικά μιλάμε για στενό δρόμο που ήταν παντού με μία λωρίδα ανά κατεύθυνση.
Δείτε π.χ. την παρακάτω φώτο που έβγαλα σε κάποια φάση. Μέσα σε μία φώτο απ'τον δρόμο φαινεται το δικό μας αυτοκίνητο, δύο βανάκια, ένα τουκ τουκ, και ένα λεωφορείο!



Κοιτούσαμε δεξιά και αριστερά τα τριτοκοσμικά μαγαζάκια του χωριού και τους ντόπιους που έκαναν τις βόλτες τους. Οι γυναίκες ήταν συνήθως κάτω από μία ομπρέλα. Ο οδηγός σταμάτησε έξω από ένα φαρμακείο και κατέβηκα και γω αυτή τη φορά για να βρούμε ένα καλό αντικουνουπικό. Το φαρμακείο ήταν κάπου 9τμ. και είχε 3 υπαλλήλους. Η θερμοκρασία εκεί μέσα ήταν σάουνας και όλα τα φάρμακα ήταν πάνω σε πενταβρώμικα ράφια. Φανταστείτε μια βρώμικη, αποπνικτική αποθήκη που παίζει το ρόλο του φαρμακείου. Σίγουρα τα μισά θα ήταν αλλοιωμένα.. Χάρηκα που είχα προνοήσει και είχαμε αγοράσει όλα τα φάρμακα μας από Ελλάδα και Εμιράτα.. Περιμέναμε (γιατί είχε και ουρά από ντόπιους που μας κοίταζαν περίεργα) αλλά όταν ρωτήσαμε μας είπαν πως δεν έχουν κάτι για τα κουνούπια.. Επιστρέψαμε στο αμάξι, το είπαμε στον Τίσσα και μας καθησύχασε πως ξέρει το κατάλληλο μέρος για να βρούμε.

Σε όλη την διαδρομή δύο ήταν οι αφίσες που έβλεπες παντού! Η μία έδειχνε εναν κύριο με παχύ μουστάκι που φορούσε λευκό ρούχο και κόκκινο κασκόλ, και η άλλη ήταν μια διαφήμιση από τα κρακεράκια munchee (πολύ μάρκετινγκ τα munchee). Ρώτησα τον Τίσσα ποιος είναι αυτός ο κύριος με την μουστάκα και το κασκόλ που βλέπουμε παντού και μου είπε πως είναι ο πρωθυπουργός και εν όψη των εκλογών την επόμενη βδομάδα κάνει την προεκλογική του καμπάνια. Είχε γεμίσει τον τόπο αφίσες, και ολόσωμα σταντς 2-3 μέτρων.. Μια από τις επόμενες μέρες είχαμε μεγάλη συζήτηση με τον Τίσσα για τον (πρώην) πρωθυπουργό τους και για την πολιτική και οικονομική κατάσταση στην χώρα.. Εκείνη την ώρα ήμουν αρκετά κουρασμένη για να ρωτήσω λεπτομέρειες για τέτοια θέματα.

Συνεχίσαμε και λίγο παρακάτω είχε ένα "food city". Πρόκειται για αλυσίδα σούπερ μάρκετ που χρησιμοποιήσαμε αρκετά και τις υπόλοιπες μέρες, και είναι η όαση του ταξιδιώτη για είδη πρώτης ανάγκης. Βρήκαμε ένα αντικουνουπικό που είχα διαβάσει πως είναι ισχυρό (mino mosquito repellant) και πήραμε 2 μπουκάλια. Επίσης όσο ψάχναμε στους διαδρόμους είδαμε στους χυμούς ελληνικά γράμματα. Και ναι η Κύπρος κάνει εξαγωγές χυμών στην μακρινή Σρι Λάνκα, Fontana, εγγύηση! Πήραμε δυο μπουκάλια, γιατί χυμούς στα ξενοδοχεία (με τον κίνδυνο να έχουν νερό μέσα) δε θα πείναμε. Βρήκαμε και τα πολυδιαφημισμένα munchee crackers και αν και είχαμε και τα δικά μας, πήραμε και από αυτά γιατί με το στομάχι που είχα θα αργούσα να φάω κανονικά.. Βέβαια αγοράσαμε και νερά (στο 1/4 της τιμής από τα ηλιοκαμένα).

Kυπριακός χυμός fontana


Γυρίσαμε στο αυτοκίνητο και είπαμε στον Τίσσα πως αυτό το μαγαζί είχε ότι χρειαζόμασταν. Μας εξήγησε πως αυτή η αλυσίδα έχει πολλά σούπερ μάρκετ που σίγουρα μοιάζουν με αυτά που έχουμε στην χώρα μας, αλλά δεν απευθύνονται στον μέσο Σριλανκέζο. Μόνο οι πλούσιοι και οι τουρίστες ψωνίζουν από αυτά..

Η διαδρομή μέχρι την Sigiriya αν και 150χλμ θα κρατούσε πάνω από 4 ώρες λόγω κίνησης αλλά και επειδή κάποιοι δρόμοι είχαν έργα αποκατάστασης από τις καταιγίδες των προηγούμενων ημερών.

Οι εκτιμήσεις του google και του rome2rio είναι υπεραισιόδοξες για τις διαδρομές στην Σρι λάνκα..


Όσο ήταν ακόμα μέρα, ο Τίσσα σταματούσε κάθε λίγο και μας έδειχνε διάφορα δέντρα και φυτά και μας εξηγούσε τι παράγουν στην Σρι λάνκα. Τα πυκνά φοινικοδάση ήταν πρωτόγνωρη εικόνα για μας..

Aνανιές


Σε κάποια φάση τον ρώτησα και για τα φίδια.. Μας είπε πως έχουν πάρα πολλά φίδια (πολλά από αυτά δηλητηριώδη) όπως και ένα μεγάλο, αντίστοιχο με το anaconda.. Μη φοβάστε όμως, μας είπε. Βλέπετε όλα αυτά τα σπιτάκια που είναι μέσα στην ζούγκλα; Είναι χαμηλά σπίτια και τα φίδια άνετα θα μπορούσαν να μπουν μέσα, όμως δε το κάνουν. " The "devils" are afraid of people, when they smell us they leave. Very rarely they bite." Χρησιμοποιούσε συχνά την λέξη "devils" για τα φίδια, τους κροκόδειλους και γενικά τα επικίνδυνα ζώα.. Μας είπε επίσης ότι η φύση τους έχει πολλά ζώα που σκοτώνουν τα φίδια για να υπάρχει ισορροπία..
Βέβαια όταν κάποια άλλη φορά του είπα πως διάβασα ότι η χώρα τους είναι η πρώτη σε όλο τον κόσμο από δάγκωμα φιδιού, μου είπε "yes maybe this is true.."

Όταν άρχισε να σκοτεινιάζει αποκοιμήθηκα για λίγο (οι 3μιση ώρες στο αεροπλάνο δεν ήταν αρκετές) και όταν ξύπνησα και κοίταξα έξω σάστισα λίγο. Ήταν κατασκότεινα φυσικά, πουθενά δεν υπήρχε φωτισμός στον δρόμο και όσα σπίτια, πανδοχεία, μαγαζάκια συναντούσαμε είχαν όλα αυτό το λευκό, μίζερο φως από τις λάμπες οικονομίας που ίσα ίσα φωτιζε αχνά.. Ήταν κάπως τρομακτικά.. Δεξιά και αριστερά παντού ζούγκλα και διάσπαρτα μίζερα φωτάκια εδώ κι εκεί.. Ο Τίσσα μου ζήτησε το τηλέφωνο του ξενοδοχείου για να ρωτήσει που ακριβώς είναι. Πήρε αλλά πριν προλάβει να του πει πως να πάμε έκλεισε το κινητό του ξενοδόχου από μπαταρία. Τον πετύχαμε σε ένα δεύτερο τηλέφωνο που είχαμε και συνεννοήθηκαν.

Όταν πλησιάζαμε κοιτάζαμε στα αριστερά μας μήπως και μέσα στο σκοτάδι διακρίνουμε την ταμπέλα του ξενοδοχείου για να στρίψουμε. Ο Τίσσα άναψε τα μεγάλα φώτα για δούμε την ταμπέλα. Και ξαφνικά μέσα στην απόλυτη ερημιά ξεπροβάλει ένας αστυνομικός και μας κάνει σήμα να σταματήσουμε.. Καλά αρχίσαμε, σκέφτομαι..

Το πρώτο βράδυ στην Σρι Λάνκα

Ο αστυνομικός πλησιάζει στο παράθυρο του οδηγού (απ'τη δεξιά μεριά δηλαδή, στην Σρι λάνκα οδηγούν από την αριστερή πλευρά του δρόμου) και κοιτάζει μέσα στο αυτοκίνητο. Ο Τίσσα ανοίγει το παράθυρο και συνομιλούν στην γλώσσα τους (σιναλέζικα). Ο αστυνομικός κοιτάζει πίσω τους ξένους, αλλά δε μας ρωτάει τίποτα. Συνεχίζει να μιλάει σε έντονο ύφος στον Τίσσα. Ο Τίσσα έχει απολογητικό ύφος αλλά δε φαίνεται να βγάζουν άκρη. Του λέει κάτι με αυστηρό τρόπο, μάλλον να βγει έξω από το αμάξι.. Ο Τίσσα βγαίνει και ακολουθεί τον αστυνομικό. Προσπαθούμε να δουμε απ'τον καθρέφτη αλλά μέσα στα σκοτάδια είναι δύσκολο. Το μόνο που καταλάβαμε είναι πως απομακρύνθηκαν από το αμάξι και μιλούσαν αρκετά παραπέρα. Αρχίσαμε να ανησυχούμε.. Και αν συλλάβει τον Τίσσα; Θα μας παρατήσουν εκεί στην μαύρη ερημιά δίπλα στην ζούγκλα; Ή μήπως θα πρέπει να πάμε και μεις μαζί στο τμήμα; Και αν μας κατηγορήσουν και μας για κάτι;

Τα λεπτά περνάνε πολύ αργά.. Ο Τίσσα επιστρέφει μετά από 5-10 λεπτά και παίρνει από το αμάξι τα χαρτιά του (φαντάζομαι άδεια, δίπλωμα). Απομακρύνεται ξανά. Ακούμε ένταση και ανησυχούμε πιο πολύ. Μετά από άλλα 10 λεπτά επιστρέφει πάλι, ανοίγει το ντουλαπάκι και παίρνει λεφτά από μέσα. "everything ok?" τον ρωτάμε.. "ok, ok" μας λέει βιαστικά και ξανααπομακρύνεται. Εκεί κοιτιόμαστε και λέμε μάλλον γλιτώσαμε τα χειρότερα.. Επιτέλους επιστρέφει και βάζει μπροστά για να φύγουμε..
- Τίσσα τι έγινε, τι ήθελε ο αστυνομικός;
- Με ρωτούσε γιατί είχαμε αναμμένα τα μεγάλα φώτα ενώ απαγορεύεται. Και του εξηγούσα ότι ψάχνουμε το ξενοδοχείο και τα άναψα για λίγο για να δούμε την ταμπέλα..
- Και γιατί σου μιλούσε τόση ώρα; Γιατί του έδωσες χρήματα;
- Μου έκοψε κλήση επειδή είχα τα μεγάλα φώτα..
- Ξέρεις εμάς στην χώρα μας δε μπορεί η αστυνομία να πάρει επιτόπου τα χρήματα της κλήσης..
- Εδώ γίνεται..
Αυτός ήταν ο διάλογος μας και πολύ αμφιβάλλαμε ότι ήταν κλήση..

Μετά άλλαξε θέμα και μας ρωτούσε για το πρόγραμμα της επόμενης μέρας. Όταν του είπα ότι σκοπεύαμε να δούμε την ίδια μέρα και τον βράχο της Sigiriya και τις Dambulla caves και να πάμε το απόγευμα στην πόλη Κάντυ, αφού περάσουμε πρώτα από το ορφανοτροφείο ελεφάντων, σάστισε, του φάνηκε πολύ απαιτητικό, σχεδόν ακατόρθωτο. Βέβαια όταν του είπα για την μεθεπόμενη μέρα την ξέχασε αυτή γιατί του φάνηκε ακόμα πιο δύσκολη.. Του εξήγησα ότι το πρόγραμμα το έβγαλα με το γραφείο και ότι μου πρότειναν τις συγκεκριμένες διαδρομές και μου είπε ότι θα μιλήσει μαζί τους και θα το βολέψουμε.

Σε κάποια φάση μας έκοψε τον δρόμο ένα αγριογούρουνο! Μας είπε πως η οδήγηση σε αυτή τη περιοχή την νύχτα δεν είναι και πολύ ασφαλής. Πολύ συχνά βγαίνουν άγριοι ελέφαντες στον δρόμο. Ακόμα και τα ξενοδοχεία συμβουλεύουν τους πελάτες να μην βγαίνουν έξω το βράδυ γιατί είναι επικίνδυνο.. Και όπως πηγαίνουμε μέσα στην ερημιά βλέπω την ταμπέλα του ξενοδοχείου. Αλλά ξενοδοχείο δεν βλέπω.. Το λέω στον Τίσσα και κάνει αναστροφή για να πάμε στο σημείο. Εγώ νόμιζα (με βάση τον χάρτη στο booking) ότι το ξενοδοχείο είναι στον κεντρικό δρόμο, αλλά που τέτοια τύχη! Ο Τίσσα μου είπε ότι συμφωνα με τις οδηγίες που του έδωσε ο ξενοδόχος στο τηλέφωνο, έπρεπε να μπούμε στον χωματόδρομο που ήταν η ταμπέλα και θα το δούμε.. Οπότε μπήκαμε κυριολεκτικά μέσα στην ζούγκλα! Αυτό δεν ήταν δρόμος, ήταν ένα σοκάκι, ίσα που χώραγε το αυτοκίνητο, και ήταν γεμάτο τεράστιες λακούβες ενώ δεξιά και αριστερά μας υπήρχε πολύ πυκνή βλάστηση.. Μα που πάμε;; Κοιτιόμασταν..



Πηγαίναμε αργά αργά και στο τέλος του "δρόμου" φαινόταν ο κλασσικός αχνός μίζερος φωτισμός.. Εκεί ήταν το "ξενοδοχείο".. Και αυτή ήταν η τελευταία φορά που κλείνω δωμάτιο από ξενοδοχείο που δεν έχει καθόλου σχόλια στην σελίδα κρατήσεων.. Στις φωτογραφίες φαινόταν μια χαρά, καινούριο και μάλιστα ανήκε σε τουριστικό πρακτορείο που είχε καταλύματα και σε άλλες πόλεις στην Σρι λάνκα. Ήταν λίγο πιο ακριβό από τα άλλα guesthouses της περιοχής ($45 με πρωινό) αλλά και πάλι η τιμή ήταν χαμηλή οπότε είχα ακυρώσει ένα άλλο που είχα κλείσει στην Dambulla και έκλεισα σε αυτό για να είμαστε πιο κοντά στον βράχο της Sigiriya.

Παρκάραμε το αυτοκίνητο στην αυλή του σπιτιού και ο ιδιοκτήτης βγήκε για να μας υποδεχτεί. Ήταν ένας ευγενικός εξηντάρης που απ'ότι καταλάβαμε διατηρούσε τον ξενώνα μόνος του κάνοντας τα πάντα, καθάρισμα (γκουχ γκουχ), μαγείρεμα, ρεσεψιόν.. Πολλά ξενοδοχεία στην Σρι λάνκα δίνουν δωρεάν διαμονή στον οδηγό των επισκεπτών οπότε είχαμε συνεννοηθεί και θα έμενε εκεί και ο Τίσσα. Όσο ο άντρας μου και ο Τίσσα κατέβαζαν τις βαλίτσες ο ιδιοκτήτης με φώναξε μέσα για να μου δείξει τον χώρο. Μου είπε πως κράτησε το δωμάτιο που του είχα ζητήσει (τι κράτησε δηλαδη, που από τα 7 δωμάτια του ξενώνα και τα 7 ήταν άδεια) και μου έδειξε την πόρτα του δωματίου μας που ήταν στο ισόγειο.

Εκεί που μου μιλούσε το βλέμμα μου ξέφυγε και κοιτούσα ακριβώς πίσω του, πάνω από την πόρτα του δωματίου μας που μια τεράστια σαύρα περπατούσε στον τοίχο.. Εντωμεταξύ με φώναξε ο Τίσσα να με ρωτήσει τι ώρα να είναι έτοιμος την επόμενη για να ξεκινήσουμε. Συμφωνήσαμε για τις 8 το πρωί (δηλαδή περίπου στις 4.30 το πρωί ώρα Ελλάδας!). Ο άντρας μου του έδωσε ένα καλό φιλοδώρημα για τις υπηρεσίες του όλη τη μέρα, και ήρθε στον χώρο υποδοχής όπου μιλούσαμε με τον ιδιοκτήτη. Μετά την σαύρα είχα πολύ κακό προαίσθημα για το δωμάτιό μας και επαληθεύτηκα λίγα λεπτά μετά..

Ο ιδιοκτήτης με το που ανοίγει την πόρτα του δωματίου αρχίζει να φωνάζει! " Don't worry, don't worry! It's just an insect!" Και βγάζει την σαγιονάρα του και την πετάει με δύναμη! Εγώ νόμιζα πως είδε την σαύρα και πήγε να την σκοτώσει.. Αλλά δεν ήταν η σαύρα, ήταν μια τεράστια μεταλλαγμένη κατσαρίδα! Την πέτυχε αλλά δε ψόφαγε με τίποτα, τις έριξε άλλες 2-3 και την έβγαλε έξω.. Μετά άρχισε να δικαιολογείται.. "Είχα ανοιχτό όλη μέρα το παράθυρο και θα μπήκε, μη φοβάστε κοίταξα δεν έχει τίποτα άλλο". Γυρίζω και του λέω αν γίνεται να πάμε σε κάποιο άλλο δωμάτιο του πάνω ορόφου για να μην είμαστε στο ισόγειο που έχουν εύκολη πρόσβαση τα ζωύφια. Μου απάντησε πως δε γίνεται γιατί τα πάνω δεν πρόλαβε να τα καθαρίσει..

Δεν είχαμε και άλλη επιλογή, μια νύχτα ήταν θα περνούσε.. Ο ιδιοκτήτης μας ρώτησε πότε θέλαμε να μας ετοιμάσει το πρωινό. Του είπαμε στις 7.30 και άρχισε να μας λέει πως θα έχει και φρέσκο γάλα μιας και έχουν και αγελάδες (μη παστεριωμένο γάλα; δεν τρελάθηκα!). Βγήκε από το δωμάτιο και μας έπιασε νευρικό γέλιο! "Είδες πως κοπάναγε την κατσαρίδα"; Εντωμεταξύ εκεί μέσα δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε! Όλο το δωμάτιο βρωμοκοπούσε μούχλα και υγρασία! Παρόλο που δεν είχε κάποια φθορά στους τοίχους η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη! Ανοίξαμε αμέσως το air condition στο φουλ για να ανανεωθεί ο αέρας και να καλυφθεί η μυρωδιά. Το πάτωμα ήταν βρώμικο και το δωμάτιο ήταν γεμάτο κουνούπια. Αμέσως βάλαμε από το αντικουνουπικό που αγοράσαμε..

Τα μόνα θετικά του δωματίου ήταν ότι είχε air condition και ότι είχε μεγάλο κρεβάτι με οροφή που πάνω κρεμόταν κουνουπιέρα. Το μπάνιο φαινόταν καινούριο αλλά είχε βρώμικη λεκάνη, και ντουζιέρα. Ευτυχώς είχαμε μαζί τα πανάκια ντετόλ και περάσαμε όλες τις επιφάνειες. Πεινούσαμε και πριν φτάσουμε είχαμε την ελπίδα ότι θα τρώγαμε σαν άνθρωποι στο ξενοδοχείο μας.. Αλλά εγώ εκεί μέσα θα σιχαινόμουν να πιάσω και το πιρούνι. Οπότε βγάλαμε τα κράκερ και τα μπισκότα από την τσάντα και ξεγελάσαμε την πείνα μας με ξηρά τροφή. Πάλι καλά που είχαμε και αυτά.. Πήραμε και την αντιβίωση (εγώ κανονική δόση αφού την είχα ήδη πατήσει και ο άντρας μου χαμηλή δόση για πρόληψη).

Μετά από το ταξίδι, και τόσες ώρες δρόμου ένιωθα πολύ βρώμικη. Αλλά βλέποντας την ντουζιέρα δεν ήθελα με τίποτα να κάνω μπάνιο εκεί μέσα! Φοβόμουν πως θα ανοίξω τη βρύση και θα βγει βρωμόνερο γεμάτο μικρόβια και ιούς! Οπότε απ'το να βρωμίσω περισσότερο προτίμησα λίγο στεγνό καθάρισμα με μωρομάντηλα!

Το παράθυρο είχε σιδεριά και ήταν καλά σφραγισμένο, το κοιτούσα και σκεφτόμουν τι μπορεί να κρύβεται από πίσω.. Είμασταν στο ισόγειο και το ξενοδοχείο ήταν μέσα στο δάσος.. Μετά δηλώνω στον άντρα μου πως πρωινό σε αυτό το μέρος δε πρόκειται να φάμε!
-"Αλλά αυτός θα σηκωθεί πρωί πρωί να ετοιμάσει.. Οπότε θα βάλουμε ξυπνητήρι στις 7 και θα βγεις να του πεις ότι αρρωστήσαμε και να μην ετοιμάσει τίποτα. Κατά το ήμισυ αλήθεια είναι εξάλλου".

Πριν ξαπλώσουμε ελέγχω εξονυχιστικά την κουνουπιέρα! Είχε 5-6 τρύπες σε διάφορα σημεία από τις οποίες τα κουνούπια θα έμπαιναν και θα γλεντούσαν όλο το βράδυ! Έκατσα λοιπόν και έκανα κόμπους σε όποια τρύπα έβρισκα! Μετά μπήκαμε μέσα και χώσαμε την κουνουπιέρα, γύρω γύρω, κάτω από το στρώμα.. Πριν κλείσουμε το φως βλέπαμε τα κουνούπια που είχαν περικυκλώσει την κουνουπιέρα και έψαχναν να μπουν.. Κουκουλώθηκα με το σεντόνι μέχρι το κεφάλι και σκεφτόμουν, μια νύχτα είναι θα περάσει! Εντωμεταξύ η ηλεκτροδότηση στην περιοχή είναι άθλια και το ρεύμα έκανε συνεχώς διακοπές.. Ακούγαμε το air condition που ανοιγόκλεινε και προσπαθούσαμε να κοιμηθούμε..

Sigiriya Rock Fortress

Γύρω στις 7 παρά ξύπνησα από θόρυβο έξω απ'το δωμάτιο. Ο ιδιοκτήτης είχε σηκωθεί απ'τα χαράματα για να μας φτιάξει πρωινό και άκουγα κατσαρόλια και ομιλίες. Ξύπνησα τον άντρα μου για να πάει να του πει να μη κάνει τον κόπο γιατί κάτι μας πείραξε και δεν θα φάμε (βασικά κάτι μας πείραξε.. οι συνθήκες υγιεινής στο κατάλυμα, όπως σας έγραψα και παραπάνω). Οπότε μετά το βραδινό μας, και το πρωινό ήταν από τις προμήθειες μας και ότι πήραμε από το "food city".

Αφήσαμε τις αποσκευές μας στο δωμάτιο (το check out ήταν στις 12) και στις 8 ξεκινήσαμε για το Sigiriya Rock. Ο χθεσινός τρομακτικός δρόμος μας φαινόταν πολύ καλύτερος με το φως της μέρας. Όταν βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο είδαμε στην απέναντι μεριά έναν ελέφαντα που μετέφερε μια οικογένεια..





Η διαδρομή ήταν πολύ σύντομη, σε 10-15 λεπτά είμασταν εκεί. Ο Τίσσα μας είπε τον επικρατέστερο θρύλο σε σχέση με την δημιουργία του παλατιού στην κορυφή του βράχου. Το παλάτι κατασκευάστηκε από τον βασιλιά Kasyapa (πριν το 500μ.Χ.). Ο Kasyapa πήρε τον θρόνο από τον πατέρα του αφού τον σκότωσε και ο αδερφός του (που ήταν ο νόμιμος διάδοχος) διέφυγε στην Ινδία ορκιζόμενος εκδίκηση. Ο Kasyapa γνώριζε πως ο αδερφός του θα επέστρεφε γι'αυτό επέλεξε να χτίσει το παλάτι του σε ένα πολύ ασφαλές μέρος. Μετέφερε λοιπόν το βασίλειο από την Anuradhapura στην Sigiriya. Ο αδερφός του όμως γύρισε, κέρδισε την μάχη και ο Kasyapa αυτοκτόνησε. Το βασίλειο μεταφέρθηκε πάλι στην Anuradhapura και το παλάτι στην Sigiriya μετατράπηκε σε βουδιστικός ναός.

Ο χωματόδρομος στην είσοδο του μνημείου ήταν γεμάτος λάσπη από τις καταστροφικές βροχές των προηγούμενων ημερών. Εμείς πάντως για δεύτερη μέρα είχαμε πολύ καλό καιρό. Ήταν νωρίς ακόμη αλλά είχε ήδη αρχίσει να συγκεντρώνεται αρκετός κόσμος.
Ο Τίσσα μας πήγε στα εκδοτήρια για να βγάλουμε εισιτήρια (30$ το άτομο) και μας εξήγησε πως θα μας περιμένει στο πάρκινγκ που είναι στην έξοδο (όχι εκεί που μας άφησε δηλαδή). Μπροστά από τα ταμεία κοιμόταν μια γλυκύτατη σκυλίτσα με το κουταβάκι της!



Όταν κατάλαβε πως πλησίασα για να την βγάλω φωτογραφία ξύπνησε και κοίταζε τρομαγμένη οπότε απομακρύνθηκα για να μη νιώσει πως απειλείται.



Γενικά όπως σας είπα απέφευγα τα ζωάκια γιατί η Σρι λάνκα έχει πολλά κρούσματα λύσσας και σε περίπτωση δαγκώματος είναι δύσκολο να βρεις ορό και εμβόλια. Γενικά κατά τη διαμονή μας είδαμε πως οι Σριλανκέζοι αγαπούν τα σκυλιά και έχουν κατοικίδια, αλλά υπάρχουν και πάρα πολλά αδέσποτα.

Μαζί με τα εισιτήρια μας έδωσαν και ένα cd για τον βράχο της Sigiriya αλλά δε το είχα δει μέχρι σήμερα. Βρήκα ευκαιρία τώρα που γράφω την ιστορία και το αφιερωμα είναι σύντομο (10 λεπτά) αλλά πολύ περιεκτικό με πληροφορίες για το βασίλειο, και πλάνα από όλα τα σημεία ενδιαφέροντος. Οπότε εγώ θα περιοριστώ στις φωτογραφίες μου και στο τέλος θα βάλω λινκ από το περιεχόμενο του cd (το βρήκα και στο youtube) για όποιον ενδιαφέρεται να δει ακριβώς πως είναι το ανέβασμα εκεί πάνω, η θέα, οι ζωγραφιές από τις ημίγυμνες γυναίκες, τα πόδια του λιονταριού κτλ.

Η διαδρομή ξεκινάει από τους κήπους, τις λιμνούλες με τα συντριβάνια και τα αρχαία τοίχη που είναι στην βάση του βράχου.















Κοντά στην βάση του βράχου είδαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα φωτογράφιση. Δε καταλάβαμε αν ήταν γάμος, ή αν κάνανε κάποιο γυρίσμα πάντως ήταν πολύ φανταχτερά ντυμένοι..







Το ανέβασμα ξεκίνησε και από κάποιες σκάλες έτρεχαν νερά και γλίστραγε πολύ..









Όπως ανεβαίναμε είδαμε μια τεράστια σαύρα. Ήταν τουλάχιστον ένα μέτρο!



Η θέα γινόταν όλο και πιο εντυπωσιακή..





Μετά από πολλές σκάλες φτάσαμε σε ένα επίπεδο όπου βλέπαμε την μεταλλική σκάλα που οδηγεί στις τοιχογραφίες.



Παντού έβλεπες μαϊμουδίτσες οι οποίες ήταν πολύ εξοικειωμένες με τον κόσμο. Κάποιες παραφυλούσαν και μόλις πέρναγε κάποιος ορμούσαν για να κλέψουν πράγματα απ'τα χέρια του. Στην παρακάτω (κακής ποιότητας) φώτο φαίνεται μία από αυτές..



Εδώ μια άλλη μαϊμού έχει βουτήξει ένα μεγάλο μπουκάλι νερό και προσπαθεί να το ανοίξει..





Η θέα προς τους κήπους που είμασταν λίγο νωρίτερα..







Μετά ανεβήκαμε την μεταλλική σκάλα που οδηγεί στην σπηλιά με τις ζωγραφιές των ημίγυμνων γυναικών (από το χαρέμι του βασιλιά Kasyapa).







Λίγο ανέβασμα ακόμα και φτάσαμε στο επίπεδο όπου βρίσκονται τα Lion paws..





Δυστυχώς δεν έχω να σας δείξω φώτος από την κορυφή του βράχου (δηλαδή μετά την τελευταία μεταλλική σκάλα που βλέπετε) γιατί δεν ανεβήκαμε. Υπήρχαν παντού προειδοποιητικά για τις "giant wasps" τις τεράστιες σφήκες, και πως έπρεπε να μείνεις ήρεμος σε περίπτωση επίθεσης. Και μιας και είμαι αλλεργική είπαμε να μη το ρισκάρουμε. Επίσης ο σύζυγος έχει ακροφοβία, και οι σκάλες δε φαινόταν σταθερές και προστατευμένες όσο οι προηγούμενες μέχρι αυτό το σημείο. Είμασταν ουσιαστικά στα 2/3 της διαδρομής αλλά η θέα και από εκεί ήταν πολύ καλή (όχι όμως 360 μοιρών όπως στην κορυφή).



Πάντως πέρα από την θέα, και μια αρχαία πισίνα, δεν υπάρχει κάτι άλλο να δεις στην κορυφή, άρα δε μας πείραξε και πολύ που δεν ανεβήκαμε κι άλλες σκάλες! Εξάλλου είχαμε να πάμε και στις σπηλιές της Dambulla την ίδια μέρα και είχαμε και εκεί πάρα πολύ ανηφόρα και σκάλες..

Εδώ φαίνεται ένα τμήμα της τελευταίας σκάλας και 3-4 μαϊμούδες καμουφλαρισμένες στον βράχο! Επίσης ενοχλούσαν όσους ανέβαιναν..













Μετά άρχισε το κατέβασμα αλλά από διαφορετική διαδρομή.. Ο βράχος από την κορυφή έσταζε κάτω νερά..







Σε κάποια φάση όπως κατεβαίναμε ακούσαμε τον ήχο φλογέρας.. Και ήταν αυτό που φανταστήκαμε, ένας φακίρης είχε μια κόμπρα μέσα σε ένα καλάθι, της έπαιζε φλογέρα και εκείνη είχε ξεπροβάλλει. Είπε πάρει θέση επίθεσης και όρμησε στον φακίρη! Βέβαια της έχει αφαιρέσει το δηλητήριο (το οποίο ξαναγίνεται και πρέπει να αφαιρείται συστηματικά) αλλά όσο να'ναι ήταν τρομακτικό να την βλέπεις σε δράση..



Στο κατέβασμα είδαμε επίσης και τον βράχο που λέγεται "κόμπρα"..





Στην έξοδο βρήκαμε τον Τίσσα που μας περίμενε όλη αυτή την ώρα και φύγαμε για το ξενοδοχείο.. Είμασταν εντυπωσιασμένοι από το πιο γνωστό αξιοθέατο της Σρι λάνκα..

Ορίστε και το βίντεο με την επίσημη παρουσίαση του μνημείου..

Dambulla Golden Temple

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και ο ιδιοκτήτης τριγυρνούσε στην αυλή με το μαγιό. Συγνώμη για την αμφίεση, μου λέει, αλλά είδα καλό καιρό και βγήκα για μπουγάδα.. . Είχαμε έτοιμα τα πράγματά μας οπότε τα φορτώσαμε στο αμάξι, πληρώσαμε, και πρωτού φύγουμε ο ιδιοκτήτης μας ζήτησε να γράψουμε στο βιβλίο εντυπώσεων και να βγάλουμε αναμνηστικές φωτογραφίες μαζί του. Του κάναμε το χατήρι αν και βιαζόμασταν, είμασταν και οι πρώτοι Έλληνες πελάτες του ξενοδοχείου βλέπεις..

Στην διαδρομή


Επόμενος προορισμός "Dambulla Golden Temple".. Πρόκειται για σημαντικό βουδιστικό ναό που θεωρείται Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Στην ουσία είναι ένα σύμπλεγμα πέντε σπηλαίων, σε έναν βράχο 160μ., όπου στο εσωτερικό τους υπάρχουν εντυπωσιακές τοιχογραφίες και αγάλματα. Την είσοδο του ναού κοσμεί ένας χρυσός καθιστός Βούδας ύψους 30 μέτρων. Ουσιαστικά το άγαλμα "κάθεται" πάνω στο βουδιστικό μουσείο του ναού και η είσοδος του μουσείου είναι το στόμα ενός τερατόμορφου λιονταριού. Στα αριστερά ξεκινούν οι (πολλές) σκάλες που οδηγούν στις σπηλιές. Ανεβαίνοντας συναντάς αμέτρητες μαϊμούδες, και στα απαραίτητα διαλείμματα μπορείς να θαυμάσεις την θέα που κόβει την ανάσα!











Οι σκάλες που οδηγούν στις σπηλιές


Ανηφόρα και πολλές σκάλες...


και οι μαϊμουδίτσες καραδοκούν








Πράσινο όσο πιάνει το μάτι..
























Επειδή λίγη ώρα πριν είχαμε ανέβει στον Sigiriya Rock, και η ανηφόρα και οι σκάλες είναι το χειρότερό μου, ήμουν ήδη πολύ κουρασμένη οπότε σταματούσα κάθε 5 λεπτά, οπου έβρισκα σκιά δηλαδή, και ο σύζυγος με περίμενε.. Εδώ να σημειώσω ότι εισιτήρια βγάζουμε πριν ανέβουμε τις σκάλες και ο έλεγχος γίνεται πάνω. Φτάσαμε με τα πολλά στις σπηλιές, και λίγο πριν έχει ένα χώρο όπου αφήνεις τα παπούτσια σου. Εμείς είχαμε μια πόλο τσάντα και τα πήραμε μαζί μας. Επίσης πριν φύγουμε από το ξενοδοχείο είχαμε βάλει παλιές κάλτσες (που θα πετούσαμε) και κρατούσαμε μαζί και δεύτερο ζευγάρι για μετά. Οι κάλτσες είναι απαραίτητες γιατί περπατάς πολύ σε εξωτερικούς χώρους (και είναι βρώμικα, βρεγμένα ή το δάπεδο καίει).













Αρχίσαμε λοιπόν να θαυμάζουμε το εσωτερικό κάθε σπηλιάς..





































Αφού θαυμάσαμε για αρκετή ώρα τις σπηλιές, πετάξαμε τις κάλτσες μας που είχαν γίνει χάλια, βάλαμε παπούτσια και κατεβήκαμε τις σκάλες για να επιστρέψουμε. Στην έξοδο μας περίμενε μια οικογένεια μαϊμούδων, και στα δεξιά ήταν μια ομάδα από παιδιά (ντυμένα με την πορτοκαλί ενδυμασία των μοναχών) που έπαιζαν κρίκετ, το πιο δημοφιλές άθλημα στην Σρι λάνκα.







Στην συνέχεια πήγαμε στο μουσείο. Αλλά δεν γνωρίζαμε ότι και στο μουσείο δεν επιτρέπονται τα παπούτσια. Οπότε μπήκαμε με τις καθαρές καλτσούλες μας (τουλάχιστον ήταν κλειστός χώρος και άρα σχετικά καθαρός). Αλλά ο κάτω όροφος είχε πλημμυρίσει τις προηγούμενες μέρες και δεν είχε στεγνώσει τελείως και πατήσαμε λίγο στα νερά.. Το μουσείο ήταν μικρό αλλά είχε κάποια ενδιαφέροντα εκθέματα..











Ο βράχος της Σιγκιρίγια






Νυχάκι και χειλάκι ο γιατρός


Βγήκαμε έξω και κάτσαμε λίγο μέχρι να έρθει ο Τίσσα. Ένιωθα πολύ κουρασμένη, και τα δύο αξιοθέατα της περιοχής ήταν φανταστικά αλλά τόσες σκάλες σε μία μέρα ήταν εξοντωτικές..





Κάντυ

Ο Τίσσα ήρθε να μας πάρει και ξεκινήσαμε. Είχαμε δύο επιλογές, να πηγαίναμε στο ορφανοτροφείο ελεφάντων στην Pinnawela και από εκεί μετά Κάντυ, με κίνδυνο όμως μέχρι να φτάσουμε να έχει κλείσει το ορφανοτροφείο και να πάμε άδικα, ή να πάμε απευθείας Κάντυ από άλλο πιο σύντομο δρόμο. Προτιμήσαμε τη δεύτερη επιλογή και ο Τίσσα μας είπε πως μια από τις επόμενες μέρες μπορούμε να πάμε σε άλλο ορφανοτροφείο που θαναι στον δρόμο μας.. Φτάσαμε νωρίς το απόγευμα και είχαμε χρόνο να πάμε στον Ναό του Ιερού δοντιού του Βούδα και μετά να κάνουμε και καμιά βόλτα.

Στην διαδρομή πιάσαμε συζήτηση με τον Τίσσα για την θρησκεία. Μας εδειχνε έξω από ναούς που περνούσαμε ή στον δρόμο διάφορα σημαιάκια που ανάλογα με το χρώμα δήλωναν κάτι.. Π.χ. τα πολύχρωμα δήλωναν παρουσία ναού ενώ τα πορτοκαλί, που τα είχαν και έξω από σπίτια, σήμαιναν ότι πενθούν για κάποιον μοναχό.. Μας είπε ότι η πλειοψηφία στην Σρι Λάνκα είναι βουδιστές, αλλά υπάρχουν και πολλοί ινδουιστές, μουσουλμάνοι και χριστιανοί. Βλέποντας τις αγελάδες που έτρωγαν αμέριμνες το χορταράκι τους δίπλα στον δρόμο, τον ρώτησα αν οι Σριλανκέζοι τρώνε βοδινό κρέας..
-"Ναι εμείς εδώ τρώμε όλα τα είδη κρέατος, βοδινό, χοιρινό"
-"Δεν είναι για σας ιερό ζώο η αγελάδα";
-"Ναι είναι.. Γι'αυτό και ποτέ δε σκοτώνουμε αγελάδα. Οι μουσουλμάνοι τις σφάζουν και μεις τρώμε"

Είχαμε προσέξει από την προηγούμενη μέρα πως φορούσε στο χέρι του ένα δερμάτινο βραχιόλι που στο κέντρο είχε μια σβάστικα. Τον ρωτήσαμε τι συμβολίζει αυτό που φοράει στο χέρι του..
-"Οh you think this is Hitler? No no..
-"Δε φανταστήκαμε αυτό απλά θέλαμε να δούμε τι συμβολίζει στη χώρα σου αυτό.
- "Είναι για προστασία, κρατάει το κακό μακριά.."

Τον ρωτήσαμε αν έχει οικογένεια (ανάκριση του κάναμε του ανθρώπου!) και μας είπε ότι είναι παντρεμένος και έχει έναν 15χρονο γιο. Ζουν στην Κάντυ, οπότε φτάνοντας εκεί θα έμενε στο σπίτι του και όχι στο ξενοδοχείο μας.

Μετά μιλήσαμε για την οικονομία, για πολιτικά θέματα. Προσπεράσαμε για πολλοστή φορά γιγαντοαφίσες του πρωθυπουργού και τον ρωτήσαμε πως είναι το κλίμα τώρα που κοντεύουν οι εκλογές στην χώρα του. Μας είπε ότι ο πρωθυπουργός τους είναι καλός άνθρωπος, δεν είναι θυμωμένος ο λαός μαζί του. Και αυτό γιατί τους έβγαλε από έναν εμφύλιο πόλεμο που κράτησε 25 χρόνια. Πολλοί τους είχαν τάξει πως θα λήξουν τον πόλεμο αλλά κανεις δε το έκανε. Γι αυτό και θα του έχουν πάντα ευγνωμοσύνη. Μόνο που η εξουσία, η δόξα και ο πλούτος τον άλλαξαν. Όταν εκλέχθηκε για δεύτερη θητεία άρχισε να αλλάζει συμπεριφορά. Ο Τίσσα ήταν σίγουρος πως ο Ραγιαπάκσε δεν θα εκλεγεί ξανά παρά την έντονη προεκλογική διαφήμιση.

Μας μίλησε για την φτώχια στην χώρα του.. Οι μόνοι που ζουν άνετα είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι μας είπε. Έχουν καλό μισθό και αν θέλουν ένα δάνειο για σπίτι το παίρνουν εύκολα. Ενώ αν δεν είσαι δημόσιος υπάλληλος χρειάζεσαι δύο εγγυητές με σταθερά εισοδήματα, που δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις.. Και ποιος είναι αυτός ο καλός μισθός που παίρνουν π.χ. οι δάσκαλοι; Γύρω στα 180 ευρώ.. Φανταστείτε με τι χρήματα ζει ο απλός εργάτης.. Η ζωή εκεί βέβαια είναι πολύ φθηνή για τα δικά μας δεδομένα, αλλά κυρίως στην επαρχία. Στο Κολόμπο που πήγαμε την τελευταία μέρα διαπιστώσαμε πως τα πολυκαταστήματα έχουν τιμές αντίστοιχες με τις δικές μας..

Εικόνες από την διαδρομή








Σταματήσαμε σε έναν πολύ όμορφο ινδουιστικό ναό..


Επίσης σταματήσαμε σε μία αγορά για να πάρουμε έναν αντάπτορα για να φορτίζουμε τα κινητά. Ο ιδιοκτήτης με σοβαρό ύφος υπέγραψε και την εξάμηνη εγγύηση.







Τα διάσημα κρακεράκια που είχα γράψει νωρίτερα ήταν πρώτη μούρη και εδώ..




Οι πρώτες εικόνες φτάνοντας Κάντυ






Η πρώτη μας δουλειά μπαίνοντας στην πόλη ήταν να πάμε σε τράπεζα της hsbc για να σηκώσουμε χρήματα από το ΑΤΜ. Ο Τίσσα δεν ήταν εξουσιοδοτημένος να παραλάβει τα χρήματα από εμάς οπότε έπρεπε να πάμε στο τουριστικό γραφείο για να πληρώσουμε. Πήγαμε στην τράπεζα, όπου είχε και αστυνομικό δίπλα στο ΑΤΜ, αλλά είχαν βάλει ένα χαρτί ότι το ΑΤΜ δε θα λειτουργεί για κάποιες ώρες. Οπότε φύγαμε για να επισκεφτούμε τον "Temple of the tooth relic" και θα επιστρέφαμε το βράδυ στην τράπεζα.

Ο Ναός του Ιερού Λειψάνου του Δοντιού βρίσκεται μέσα στο συγκρότημα του βασιλικού παλατιού (μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO). Από τους αρχαίους χρόνους, το λείψανο έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην πολιτική της Σρι Λάνκα, επειδή πιστεύουν ότι όποιος κατέχει το ιερό λείψανο, κατέχει και τη διακυβέρνηση της χώρας. Η Κάντυ αποτέλεσε την τελευταία πρωτεύουσα των βασιλιάδων της Σρι Λάνκα, και σήμερα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη μετά το Κολόμπο. Επίσημη κοινοβουλευτική πρωτεύουσα της χώρας όμως είναι το Κότε.

Οι σημαίες που σας έλεγα


Παρκάραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε με τα πόδια στον ναό. Φτάνοντας στην είσοδο έπρεπε να βγαλουμε να παπούτσια μας (απαραίτητες και εδώ οι κάλτσες γιατί περπατάς πολύ σε εξωτερικούς χώρους) και να περάσουμε από έλεγχο ασφαλείας.





Τάφρος




Εδώ φυλάσσεται το λείψανο του ιερού δοντιού του Βούδα


Οι πιστοί προσφέρουν λουλούδια


















Όταν βγήκαμε απ'τον ναό είχε πλέον νυχτώσει. Βρήκαμε τον Τίσσα αλλά επειδή είχε πολύ κίνηση είπαμε να αφήσουμε το αμάξι στο πάρκινγκ και να παμε με τα πόδια στην τράπεζα, που ήταν 15 λεπτά δρόμος, και μετά στο γραφείο. Η πόλη ήταν αρκετά σκοτεινή και κυκλοφορούσαν περίεργες φιγούρες. Κάποιοι μου έστελναν φιλάκια από μακριά, κάποιοι κοιτούσαν αδιάκριτα.. Περπατούσαμε οι τρεις μας, ο ένας δίπλα στον άλλο. Ένιωθα πως κάποιος μας ακολουθεί. Και ξαφνικά έρχεται δίπλα μου ένας νεαρός, με πιάνει απ'τον ώμο και μου λέει: "Hi how are you?" Οι άντρες της παρέας μιλούσαν μεταξύ τους και δεν πήραν χαμπάρι, οπότε τραβάω το χέρι του και στρέφομαι στον άντρα μου: "είναι δίπλα μου ένας και μου μιλάει και με πιάνει!" Γυρνάει άγρια να τον διώξει και πριν προλάβει να μιλήσει, ο τύπος του σκάει ένα χαμόγελο και του λέει "hi how are you?" Και μετά άρχισε να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Μάλλον δεν είχε καταλάβει πως είμασταν παρέα..
Αν ήμουν μόνη μου πάντως δεν υπήρχε περίπτωση να περπατούσα στην πόλη.

Φτάσαμε στην τράπεζα, αλλά το πρόβλημα δεν είχε αποκατασταθεί. Έλεγε πως θα λειτουργούσε το πρωί. Μόνο που την επόμενη μέρα είχαμε πολύ δρόμο και έπρεπε να φύγουμε απ'τις 7.30 το πρωί. Αλλά το γραφείο άνοιγε μετά τις 9. Οπότε πήγαμε για να τους εξηγήσουμε και να ζητήσουμε να πληρώσουμε απευθείας στον Τίσσα. Το πρακτορείο ήταν ένα δωματιάκι που ίσα χώραγε ένα γραφείο και 2 καρέκλες. Ο νεαρός υπάλληλος ήταν αυτός με τον οποίο είχαμε κάνει τον προγραμματισμό του ταξιδιού μέσω email. Του εξηγήσαμε την κατάσταση και προσπαθήσαμε να χρεώσουμε απευθείας την χρεωστική, αλλά δε γινόταν δεκτή. Οπότε τελικά πήραν τηλέφωνο το αφεντικό για να δώσει το οκ να πληρώσουμε απευθείας στον Τίσσα. Το αφεντικό συμφώνησε οπότε λύθηκε και αυτό. Εντωμεταξύ ο άντρας μου πρόσεξε το λογότυπο γνωστής αμερικάνικης μάρκας στο t-shirt που φορούσε ο υπάλληλος και τον ρώτησε αν υπάρχει κατάστημα στην Kandy. Απ'οτι καταλάβαμε κάποιες αμερικάνικες φίρμες έχουν εργοστάσια στην Sri lanka οπότε μπορείς να βρεις ρούχα στο 1/4 της τιμής. Μας είπε το πολυκατάστημα που ψωνίζει και εξήγησε στον Τίσσα πως θα μας πάει εκεί.

Πήγαμε λοιπόν, προλάβαμε και πήραμε κάποια πράγματα αλλά δυστυχώς δεν είχαμε πολύ χρόνο να το ψάξουμε κι άλλο γιατί κόντευε 9 και θα έκλειναν. Βγαίνοντας από το μαγαζί επιτέθηκε στον άντρα μου το πιο σιχαμερό έντομο που έχω δει! Ήταν τεράστιο και πετούσε. Έκατσε στον σβέρκο του και περπατούσε στην πλάτη του και γω προσπαθούσα να το διώξω αηδιασμένη. Ήταν σαν τεράστια φτερωτή κατσαρίδα με μακριά πόδια και δαγκάνες!

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο που ήταν λίγο έξω από το κέντρο σε έναν λόφο..

Κάντυ, στο ξενοδοχείο

Μέσα στο αμάξι έβγαλα το dettol και "έλουσα" τον σύζυγο.. Όπου είχε περπατήσει πάνω του το αηδιαστικό ον, έπρεπε να απολυμανθεί. Ευτυχώς το διώξαμε ήσυχα και δεν τον τσίμπησε.. Ο Τίσσα σταματούσε σε διάφορους γνωστούς του (είμασταν στην πόλη του όπως προείπα) και ρωτούσε αν ξέρουν το ξενοδοχείο μας, Emerald hill hotel. Το ξενοδοχείο είναι καινούριο, πρέπει να'χει μόνο λίγους μήνες λειτουργίας και επειδή βρίσκεται έξω από το κέντρο δεν το ήξεραν οι ντόπιοι. Είχα διαβάσει πολύ καλά σχόλια στο booking και στο Tripadvisor οπότε περίμενα κάτι πολύ καλό. Τελικά το βρήκαμε και δώσαμε ραντεβού με τον Τίσσα για το πρωί στις 7.30.

Το προσωπικό ήταν πολυάριθμο, για να καταλάβετε για μία βαλίτσα μας συνόδευσαν στο δωμάτιο ο υπεύθυνος και δύο νεαροί.. Εκεί παρατηρήσαμε για ακόμη μία φορά την κακή σχέση που έχουν οι Σριλανκέζοι με τα παπούτσια. Ο υπεύθυνος ήταν καλοντυμένος, με το κουστούμι του, αλλά το είχε συνδυάσει με.. σαγιονάρες. Προχωρούσαμε στους διαδρόμους για να πάμε στο δωμάτιο και δε μας άρεσε καθόλου που ήταν βαμμένοι ολόλευκοι χωρίς να υπάρχει καμία διακόσμηση, έκανε και αντίλαλο, ήταν σαν να βρισκόμασταν σε διαδρόμους νοσοκομείου. Και παρόλο που ήταν καινούριο, οι τοίχοι από την πολλή υγρασία είχαν ήδη φουσκώσει σε πολλά σημεία.. Βέβαια μπροστά στην τρώγλη που είχαμε μείνει το προηγούμενο βράδυ αυτό το ξενοδοχείο ήταν παράδεισος!



Το δωμάτιο ήταν μεγάλο, με άνετο κρεβάτι και ξύλινο δάπεδο. Όμως κουνουπιέρα πάνω από το κρεβάτι δεν είχε! Και το είχαμε συμφωνήσει κατά την κράτηση. Ο υπεύθυνος μου είπε ότι δεν έβαλαν τελικά αλλά να μην ανησυχώ γιατί δεν έχει κουνούπια. Σιγά μη δεν έχει, σκέφτηκα.. Αλλά τώρα δε μπορεί να γίνει κάτι.. Ζήτησα να μας φέρει έστω καμιά ταμπλέτα.. Μέχρι στιγμής δε μας είχε τσιμπήσει κανένα κουνούπι, αλλά όλο το βράδυ ακάλυπτοι, οι πιθανότητες δεν ήταν υπέρ μας.. Ο άντρας μου κατέβηκε να φάει στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, και γω του ζήτησα να μου φέρει πάνω μια μερίδα σκέτο ρύζι, μιας και ήταν καιρός να αρχίσω να τρώω και κάτι εκτός από κρακεράκια και μπισκότα. Είχε περάσει μιάμιση μέρα και δεν ξαναείχα συμπτώματα άρα ήμουν πλέον καλά.

Μπήκα να κάνω επιτέλους ένα μπάνιο.. Το πάτωμα στο δωμάτιο "κόλλαγε" και η τουαλέτα δεν ήταν ιδιαίτερα καθαρή αλλά σε σχέση με αυτά που είχαμε δει την προηγούμενη μέρα αυτά ήταν πταίσματα. Πάντως το 5άρι στην καθαριότητα στις κριτικές που είχα διαβάσει ήταν υπερβολή. Έκανα μπάνιο και έλουσα τα μαλλιά μου προσπαθώντας να μην πάει καθόλου νερό στο πρόσωπό μου (είναι πιο δύσκολο απ'ότι ακούγεται). Μετά έβαλα τις μακρυμάνικες πιτζάμες μου (το air condition στο φουλ βέβαια) και πήγα να ξαπλώσω μέχρι να μου φέρει φαγητό ο σύζυγος. Και όπως κούνησα το μαξιλάρι για να κάτσω νατο το κουνούπι! Σιγά μη δεν είχε! Το σκότωσα εύκολα, φαινόταν ζαλισμένο, και είχα μια ελπίδα ότι μπορεί να ψέκασαν το δωμάτιο πριν πάμε και αυτό να ήταν ο μόνος επιζήσαντας. Πασαλείφτηκα με αντικουνουπικό και μπήκα στο travelstories από το κινητό μου (επιτέλους wifi) για να μη χάνω επεισόδια..

Eντωμεταξύ γύρισε ο άντρας μου και εκτός από το σκέτο ρύζι μου έφερε μισή μερίδα νουντλς και μισή κοτόπουλο.
-"Τι είναι όλα αυτά; "
-" Άσε, ήρθε ο σερβιτόρος και πριν παραγγείλω τον ρώτησα για τρία κυρίως πιάτα από τον κατάλογο. Μετά παρήγγειλα ένα από αυτά, αλλά αυτός μου έφερε και τα τρία!"
-"Πάλι καλά που δε ρώτησες και συ για όλο τον κατάλογο, θα στα φερνε όλα!"

Και εκεί έβγαλα ένα δικό μου συμπέρασμα, πως στη Σρι Λάνκα αν δε θέλουμε κάτι, δε ρωτάμε! Του θύμισα ένα περιστατικό απ'το ίδιο πρωί...
...Όταν φεύγαμε απ'το βράχο της Σιγκιρίγια, σε ένα σημείο ήταν 2-3 μικροπωλητές που πουλούσαν κάτι σαν ξύλινα κουτιά. Ο άντρας μου από περιέργεια ρώτησε τον έναν πόσο κάνει το κουτί. Και αυτός περιμένοντας παζάρια του είπε ένα εξωφρενικό ποσό. Καλά ευχαριστώ, απάντησε, και συνεχίσαμε να περπατάμε. Σχολίασα στον σύζυγο ότι ο πωλητής ψάχνει για κορόιδα. Όμως ο πωλητής δε το έβαλε κάτω και άρχισε να μας ακολουθεί. Περπατούσε μαζί μας και επέμενε, απευθυνόμενος στον σύζυγο.
-"Πόσα θέλεις να δώσεις για να το πάρεις;"
-"Δε με ενδιαφέρει, ευχαριστώ."
-"Και τότε γιατί με ρώτησες πόσο κάνει;"
-"Έτσι από περιέργεια."
-"Ψέματα λες! Η γυναίκα σου σου είπε να μη το πάρεις και συ κάνεις ότι σου λέει η γυναίκα σου!"
( Ο ύπουλος πωλητής πήγε να με βγάλει στριμμένη και να τον χτυπήσει στον εγωισμό του για να πάρει την βλακεία!)
-"Όχι δε μου είπε τίποτα, απλά δε το θέλω!"
(Μετά άλλαξε τροπάριο και το γύρισε στο μελό μήπως και αυτό πιάσει)
-Σε παρακαλώ, δεν έχω πουλήσει τίποτα ως τώρα, θα είσαι ο μόνος μου πελάτης..
-"Μην επιμένεις, δε με ενδιαφέρει.."
(Ούτε αυτό έπιασε οπότε άλλαξε ύφος πάλι)
-"Δε πρόκειται να φύγω αν δε το πάρεις, θα σας ακολουθήσω όπου κι αν πάτε!"
Ήδη μας ακολουθούσε πολύ ώρα και μετά από αυτό που είπε έφτασα στο όριό μου! Γυρνάω όπως ήταν πίσω μου, παίρνω το πιο αυστηρό μου, και του λέω:
-"Stop stalking us! Leave ΝΟW!"
Δεν έβγαλε κουβέντα και έφυγε, μάλλον θα δικαιώθηκε μέσα του πως είμαι στριμμένη αλλά καθόλου δε με ένοιαζε..

Και μετά από αυτή τη μεγάλη παρένθεση, επιστρέφω στο γεύμα μου. Τουλάχιστον αυτή τη φορά οι ερωτήσεις βγήκαν σε καλό. Το φαγητό ήταν νοστιμότατο! Και αν και δε σκόπευα να φάω κανονικά ακόμα, ήταν κρίμα να πάει χαμένο!

Έπρεπε να σηκωθούμε απ'τα χαράματα οπότε κοιμηθήκαμε νωρίς. Ήταν η πρώτη ολόκληρη μέρα μας στην Σρι λάνκα και ήταν τόσο γεμάτη!

Είχα βάλει το ξυπνητήρι στις 6 το πρωί για να'χουμε χρόνο να χουζουρέψουμε λίγο, να ετοιμαστούμε, να φάμε πρωινό, και να φύγουμε χωρίς άγχος. Όμως ξύπνησα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι.. Το βιολογικό μου ρολόι είχε ήδη προσαρμοστεί, αλλά ήταν και η ανυπομονησία για όλα αυτά που μας περίμεναν. Ο ήλιος δεν είχε ανατείλει ακόμα και δε θυμάμαι καν από πότε είχα να δω ανατολή ηλίου..

Σηκώθηκα και άνοιξα την μπαλκονόπορτα. Είμασταν σε όροφο, το ξενοδοχείο ήταν σε λόφο, και το μπαλκόνι μας έβλεπε την Κάντυ από ψηλά.. Η θέα ήταν απίστευτη! Έβλεπα μέσα απ'την πυκνή βλάστηση κάποια σπιτάκια και στο βάθος ομίχλη.. Μετά από λίγα λεπτά ξεπρόβαλε και ο ήλιος, ήταν πανέμορφα..









Η ανατολή

Φυτείες τσαγιού

Ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε για το πρωινό. Δοκίμασα και κάποια τροπικά φρούτα. Μου άρεσαν πολύ οι μικρές μπανανίτσες, έχουν κάπως "πικάντικη" γεύση και είναι πολύ αρωματικές.

Ambul bananas

Kάναμε check out και πληρώσαμε με μετρητά (όπως παντού στη Σρι λάνκα) αλλά ο νεαρός υπεύθυνος (ο κουστουμάτος με τις σαγιονάρες που έγραψα νωρίτερα) δεν είχε καθόλου ρέστα. Οπότε άρχισε να ρωτάει όποιον έβρισκε αν έχει να του χαλάσει.. Πήγε στον διευθυντή του και δεν είχε, πήγε σε έναν οδηγό από άλλο πελάτη, τίποτα, ρώτησε ένα συνάδελφό του δεν είχε κι αυτός. Μέχρι και τον σεφ που στεκόταν στην αίθουσα πρωινού ρώτησε. Τελικά έφυγε για λίγο και όταν επέστρεψε είχε τα ρέστα.. Δε μας φάνηκε και πολύ επαγγελματικό όλο αυτό.. Πήραμε τις βαλίτσες μας και βγήκαμε έξω που είχαμε ραντεβού με τον Τίσσα. Είχε έρθει γιατί το αμάξι ήταν εκεί αλλά ο ίδιος δεν ήταν μέσα. Κοιτάξαμε τριγύρω, ρωτήσαμε αλλά δε τον είχαν δει.. Και ξαφνικά πετιέται από ένα δωμάτιο με τη μπουκιά στο στόμα. Sorry sorry, μας έλεγε..
-" Δε πειράζει βρε Τίσσα, άνοιξε μας το αυτοκίνητο για να περιμένουμε μέσα και πήγαινε να συνεχίσεις το πρωινό σου, μην αγχώνεσαι."
-"Thank you thank you, very good breakfast here!"
Είχε φτάσει λίγο νωρίτερα και κάποιος συνάδελφός του του είπε πως το ξενοδοχείο παρέχει πρωινό στους οδηγούς σε ξεχωριστό χώρο.
Μετά από 10 λεπτά επέστρεψε για να ξεκινήσουμε. Είχαμε να διανύσουμε πολλάαα χιλιόμετρα και ήταν 8 παρά. Oυσιαστικά θα διανύαμε την κεντρική Σρι λάνκα που χαρακτηρίζεται ως "hill country". Πρώτα όμως έπρεπε να πάμε στην τράπεζα για να σηκώσουμε χρήματα (ευτυχώς το ΑΤΜ δούλευε πλέον). Επίσης πριν φύγουμε απ'την Κάντυ μας πήγε στο "Kandy view point" για να δούμε την τεχνητή λίμνη της Κάντυ από ψηλά.







H πρώτη μας στάση ήταν στον εντυπωσιακό καταρράκτη Ramboda που έχει μήκος 109 μέτρα. Επόμενος προορισμός η πόλη Nuwara Eliya, ή αλλιώς η «Μικρή Αγγλία» των υψιπέδων. Είδαμε τις περίφημες φυτείες τσαγιού και επισκεφτήκαμε το πιο γνωστό εργοστάσιο παραγωγής τσαγιού. Μετά κατευθυνθήκαμε προς το Haputalle και ανεβήκαμε στο lipton's seat (ως ένα σημείο δηλαδή, όπου μπορούσαμε να δούμε την θέα γιατί στην κορυφή είχε πολύ πυκνή ομίχλη). Για την διανυκτέρευση μας είχαμε κλείσει σε ένα ξενοδοχείο στην περιοχή Godakawela (πολύ κοντά στο εθνικό πάρκο Udawalawe). Ο Τίσσα μας είπε πως για να φτάσουμε στον τελικό μας προορισμό έπρεπε να ανέβουμε και να κατέβουμε 3 βουνά! Άρα αμέτρητες στροφές και πολλές ώρες στο αυτοκίνητο..

Στην διαδρομή είδαμε κι άλλους μικρότερους καταρράκτες.







Μετά από 2 ώρες περίπου φτάσαμε στον καταρράκτη Ramboda. Για να τον δεις πρέπει να κατέβεις μια πολύ απότομη κατηφόρα (με τα πόδια γιατί μετά το ανέβασμα με αυτοκίνητο θα ήταν πολύ δύσκολο, η κλίση είναι πολύ μεγάλη) και μετά μπαίνεις μέσα σε ένα ξενοδοχείο-εστιατόριο. Η είσοδος είναι ελεύθερη και μόνο μέσα από το εστιατόριο του ξενοδοχείου μπορείς να δεις τον καταρράκτη. Ακούγεται λίγο περίεργο αλλά έτσι είναι!

Βγαίνοντας λοιπόν στο μπαλκόνι του εστιατορίου βλέπεις γύρω γύρω τα καταπράσινα βουνά και βέβαια τον καταρράκτη Ramboda.













Αφού θαυμάσαμε τη θέα, ανεβήκαμε με πολύ δυσκολία (γιατί ήμουν πιασμένη από τις σκάλες της προηγούμενης μέρας) την ανηφόρα για να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας.

Κάναμε άλλο ένα μικρό διάλειμμα και ο Τίσσα πάρκαρε κάτω από ένα μεγάλο δέντρο. Ευτυχώς δεν μας ήρθε κανένα κλαδί!



Μέχρι να φτάσουμε στην Νuwara Eliya περάσαμε από απέραντες εκτάσεις φυτειών τσαγιού στους γύρω λόφους. Η Mackwoods κατέχει μεγάλο μέρος τους. Είδαμε πολλές γυναίκες να συλλέγουν το τσάι κάτω από τον καυτό ήλιο. Δύσκολη δουλειά και καθόλου καλοπληρωμένη απόσο μάθαμε αργότερα. Δεν υπάρχει σταθερό ωράριο, αλλά στόχος 20 κιλών(!)/ημέρα που πρέπει να συλλέξει κάθε εργάτρια.












Nuwara Eliya

Φτάσαμε λοιπόν στην Nuwara Eliya η οποία είναι η πιο όμορφη πόλη της Σρι λάνκα. Το όνομά της σημαίνει "πόλη του φωτός" και βρίσκεται στο κέντρο του νησιού ανάμεσα στις φυτείες τσαγιού. Έχει πολλά σπίτια σε στυλ αγγλικής εξοχικής κατοικίας, και γενικά κάποια όμορφα αποικιακά κτίρια όπως π.χ. το ταχυδρομείο.

ταχυδρομείο


Στον δρόμο κυκλοφορούσαν πολλές αγελάδες και στα πεζοδρόμια έβλεπες ντόπιους να κάνουν τις βόλτες τους, οι γυναίκες συνήθως κάτω από την ομπρελίτσα τους. Γενικά οι γυναίκες δίνουν μεγάλη σημασία στο να διατηρούν το δέρμα τους όσο πιο ανοιχτό γίνεται. Το κατάλαβα αυτό και όταν χάζευα στα μαγαζιά με καλλυντικά, όλες οι κρέμες προσώπου ήταν κρέμες για λεύκανση και όχι αντιρυτιδικές.











Μια κλειστή αγορά




Αυτό σύμφωνα με τον Τίσσα είναι το ψηλότερο σημείο της Σρι Λάνκα










Φεύγοντας από την όμορφη Nuwara Eliya και πηγαίνοντας προς το Haputalle είδαμε κάποιους όμορφους ινδουιστικούς ναούς.

















Επίσης στη διαδρομή περάσαμε και από κάποια σημεία όπου είχαν γίνει κατολισθήσεις τις προηγούμενες μέρες.



Και είδαμε ένα ατύχημα με ένα αναποδογυρισμένο τουκ τουκ.



Κοντά στο Haputalle είναι το lipton's seat. Πρόκειται για ένα παρατηρητήριο ψηλά στο βουνό με θέα προς τις καταπράσσινες φυτείες τσαγιού. Η καλύτερη ώρα για να βρεθείς εκεί είναι τα χαράματα γιατί από τις πρώτες πρωινές ώρες απλώνεται πολύ πυκνή ομίχλη. Θελήσαμε όμως να πάμε αν και κόντευε μεσημέρι έστω μέχρι ένα σημείο για να δούμε από ψηλά τους λόφους με τις φυτείες. Ο Τίσσα μας είπε πως είναι το αγαπημένο του μέρος στην Σρι λάνκα και φαινόταν να θέλει πιο πολύ και από μας να πάμε! Σε όλη τη διαδρομή με το ένα χέρι οδηγούσε και με το άλλο έβγαζε φωτογραφίες από το παράθυρο.. Μας εξηγούσε πως ξεκίνησε η καλλιέργεια τσαγιού στην χώρα του και γιατί στην συλλογή εργάζονται αποκλειστικά γυναίκες. Στα χρόνια της αποικιοκρατίας οι Άγγλοι αρχικά είχαν δοκιμάσει να παράγουν καφέ. Μεγάλο μέρος τροπικού δάσους καταστράφηκε για να γίνουν φυτείες. Όμως το κλίμα δεν ευνοούσε και τα καφεόδενδρα δεν ευδοκιμούσαν. Στη συνέχεια δοκίμασαν να καλλιεργήσουν τσάι και οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Γι'αυτό και η Σρι λάνκα παράγει εξαιρετικής ποιότητας τσάι σε διάφορες ποικιλίες. Σήμερα είναι η 3η χώρα στον κόσμο στην παραγωγή τσαγιού. Τα φύλλα συλλέγονται με πολύ προσεκτικές και απαλές κινήσεις για να μη καταστρέφονται και για αυτό τα γυναικεία χέρια είναι ιδανικά.





Αρχίσαμε λοιπόν να ανεβαίνουμε, αλλά περισσότερα στην συνέχεια..

Haputalle - Lipton's seat

O Tίσσα μας ρώτησε αν έχουμε βάλει λουκετάκια στις βαλίτσες μας.. Αποκριθήκαμε πως όχι, και ρωτήσαμε για ποιο λόγο.. Μας είπε ότι η διαδρομή είναι πολύ ανηφορική και το αυτοκίνητο είναι πολύ βαρύ. Αν λοιπόν θέλαμε να ανέβουμε έπρεπε να αφήσουμε προσωρινά κάπου τις βαλίτσες μας και να τις πάρουμε στην επιστροφή. Τον ρωτήσαμε αν αυτό είναι ασφαλές.. Απάντησε πως δεν είναι και μπορεί να μας κλέψουν κάτι από μέσα αφού δεν είναι κλειδωμένες.. Το σκέφτηκε για λίγο, και μας είπε πως ξέρει που να ρωτήσει αν μπορούν να μας τις κρατήσουν χωρίς κίνδυνο. Στην τράπεζα!

-Μα καλά έχει left luggage στην τράπεζα;
-Όχι αλλά μπορεί να μας κάνουν την εξυπηρέτηση για λίγη ώρα..

Συμφωνήσαμε και κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί.. Μα υπάρχει τράπεζα σε αυτή την ερημιά ανάμεσα στις φυτείες, αναρωτιόμουν.. Ο Τίσσα σταματάει έξω από ένα σπιτάκι, σαν εγκαταλελειμμένη αποθηκούλα ήταν..
-Γιατί σταματήσαμε εδώ;
-Φτάσαμε στην τράπεζα.
Κοιταχτήκαμε με τον άντρα μου.. Εδώ θα αφήσουμε τις βαλίτσες μας; Δεν έχουμε κι άλλη επιλογή..

Εμείς περιμέναμε στο αμάξι και ο Τίσσα μπήκε μέσα να ρωτήσει τον υπάλληλο. Γύρισε πίσω και άνοιξε το πορτ μπαγκάζ οπότε καταλάβαμε πως ο υπάλληλος δέχτηκε. Πήρε τις βαλίτσες μας και τις έβαλε μπροστά απ'το γραφείο του υπαλλήλου. Η τράπεζα ήταν τόσο μικρή που οι δύο βαλίτσες μας έκλειναν την μισή είσοδο. Αν έμπαινε κανείς με το ζόρι θα χωρούσε και δεν υπερβάλω!

Φύγαμε για το lipton's seat αλλά είχαμε το μυαλό μας πίσω.. Άραγε θα βρούμε τα πράγματά μας όπως τα αφήσαμε..



Φυτό τσαγιού από κοντά..




Ο Τίσσα οδηγούσε ανάμεσα στις φυτείες και εμείς θαυμάζαμε το τοπίο. Το θαύμαζε και αυτός βέβαια γιατί, όπως σας είπα, έβγαζε συνέχεια φωτογραφίες από το παράθυρο.. Όσο ανεβαίναμε η ομίχλη γινόταν όλο και πιο πυκνή. Δεν έχω ξαναδεί τόση ομίχλη.. Φτάσαμε σε ένα σημείο 3χλμ. πριν την κορυφή, όπου βρίσκεται το παρατηρητήριο lipton's seat, και πλέον είμασταν σχεδόν μέσα στην ομίχλη. Βγήκαμε απ'το αυτοκίνητο, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και είπαμε στον Τίσσα να μην ανέβουμε άλλο γιατί θα είναι επικίνδυνα αλλά και γιατί δεν θα 'χει νόημα μιας και η ομίχλη θα βρίσκεται χαμηλότερα από εμάς και δε θα βλέπουμε καθόλου τις φυτείες..

















Ανεβαίνοντας είδαμε δύο νεαρά παιδιά, ενα αγόρι και ένα κορίτσι που περπατούσαν στον ανηφορικό δρόμο, και το αγόρι κρατούσε ένα γατάκι.. Μόλις είδαν το αυτοκίνητο άρχισαν να μας χαιρετάνε με ενθουσιασμό. Ανταποδώσαμε βέβαια, ήταν τόσο χαμογελαστά και ξέγνοιαστα παιδιά.
Επίσης είδαμε δύο ναούς ο ένας εκ των οποίων ήταν Χριστιανικός.





























Και επειδή δεν ανεβήκαμε ως την κορυφή, σας βάζω δύο φωτογραφίες από το lipton's seat που βρήκα στο ίντερνετ..

Πήραμε λοιπόν τον δρόμο της επιστροφής. Πήγαμε στην τράπεζα και ευτυχώς οι βαλίτσες μας μας περίμεναν όπως τις αφήσαμε, δίπλα στην πόρτα. Μετά συνεχίσαμε για το εργοστάσιο τσαγιού Dambatenne που βρίσκεται εκεί κοντά. Πρόκειται για το πιο γνωστό εργοστάσιο στην Σρι λάνκα, και χτίστηκε το 1890 από τον Thomas Lipton. Γι' αυτό και συχνά το λένε Lipton's factory...

Εργοστάσιο τσαγιού και ξενοδοχείο στην Godakawela

Ο Τίσσα συνεννοήθηκε με τους υπεύθυνους στο εργοστάσιο και αφού βγάλαμε εισιτήριο περιμέναμε στον χώρο αναμονής να έρθει ένας υπάλληλος για να μας ξεναγήσει σε όλους τους χώρους. Για τον ίδιο λόγο ήταν εκεί μόνο άλλο ένα ζευγάρι Ολλανδών. Μέχρι να έρθει ο ξεναγός, χάζευα γύρω γύρω τις εικόνες που είχαν στους τοίχους..









Μετά από λίγο ήρθε και ήταν ένας 60άρης Σριλανκένζος με πολύ ακαταλαβίστικη προφορά. Μέσα στο εργοστάσιο είχε και πολύ θόρυβο από τα μηχανήματα οπότε δε καταλαβαίναμε ούτε τα μισά απόσα έλεγε. Μας είπε ότι απαγορεύονται οι φωτογραφίες στους περισσότερους χώρους και βέβαια το σεβαστήκαμε. Μας έδειξε όλη τη διαδικασία και όλα τα στάδια απ'τα οποία περνάνε τα φύλλα τσαγιού μέχρι να έχουμε το προϊόν, το οποίο βγαίνει σε διάφορες ποιότητες.

Δε γινόταν να μη προσέξουμε το πόσο παλιό ήταν το εργοστάσιο, οι εγκαταστάσεις, τα μηχανήματα.. Παμπάλαια και σκουριασμένα έκαναν αυτή τη δουλειά εδώ και δεκάααδες χρόνια.. Παντού σκόνη από την επεξεργασία του τσαγιού και ξυπόλητοι εργάτες μέσα, πατούσαν πάνω σε ποσότητες τσαγιού που μάζευαν ακόμα και απ'το πάτωμα. Όταν ανοίγω ένα φακελάκι τσάι πλέον σκέφτομαι πως μπορεί να έχει βρεθεί σε βρώμικα πατώματα και να το έχουν πατήσει και μερικοί άνθρωποι, οπότε θέλει καλό βράσιμο!

Ο ξεναγός μας έδειξε την αποθήκη με το τσάι συσκευασμένο σε τεράστια τσουβάλια. Από εκεί φεύγουν για τους πελάτες τους που είναι μεγάλες εταιρίες τσαγιού σε όλο το κόσμο οι οποίες απλά προσθέτουν διάφορα αρώματα και τα βάζουν στις δικές τους συσκευασίες για να τα διαθέσουν στην αγορά.

Το εργοστάσιο εξωτερικά




Λευκό τσάι - silver tips η πιο ακριβή ποικιλία τσαγιού



Τα φύλλα για αποξήρανση (εδώ μας άφησε να βγάλουμε φώτο)



Οι τρεις φάσεις που περνάνε τα φύλλα τσαγιού (υπάρχει και τέταρτη σε κάποια είδη που τα κάνουν πούδρα)



Tea tasting (όταν πήγαμε εμείς δεν είχε)


Φύγαμε λοιπόν από το εργοστάσιο και είχαμε ακόμα πολύ δρόμο μέχρι το ξενοδοχείο μας, που ήταν στην Godakawela. Στη διαδρομή ο Τίσσα μας έδειξε κάποιες εγκαταστάσεις όπου γίνεται εξόρυξη πολύτιμων λίθων. Η Σρι λάνκα εκτός των άλλων είναι γνωστή και για τα ζαφείρια της..





Και όταν κόντευε να νυχτώσει πέσαμε πάνω σε εκδηλώσεις για τις επερχόμενες εκλογές. Διάφοροι με πλακάτ στα χέρια, περπατούσαν στο δρόμο και φώναζαν συνθήματα υπέρ του πρώην πρωθυπουργού..



Ένα από τα αμέτρητα εκλογικά του κέντρα


Και βέβαια γιγαντοαφίσες


Ο πρώην πρωθυπουργός διοργάνωσε και συναυλία.. Συγγνώμη για την ποιότητα των φωτογραφιών αλλά μέσα απ'το αμάξι δε μπορούσα να κάνω και πολλά..



Σταματήσαμε σε ένα super market food city που βρήκαμε στο δρόμο μας και πήραμε διάφορα εφόδια καθώς και ντόπια φρούτα για να δοκιμάσουμε. Ο σριλανκέζικος ανανάς είναι ο πιο νόστιμος που έχω φάει. Ο Τίσσα μας περίμενε στο πάρκινγκ, και ενώ είναι πολύ καλός οδηγός και τα έβγαλε πέρα σε πολύ αντίξοες συνθήκες, εκεί στο ξεπαρκάρισμα, με τις λάθος οδηγίες ενός υπαλλήλου χτύπησε λίγο πίσω το αυτοκίνητο.. Ευτυχώς όχι κάτι σοβαρό..

Πιάσαμε συζήτηση με τον Τίσσα για το φαγητό και για τα φρούτα. Μας έλεγε πόσο εκτιμά την μεσογειακή διατροφή και γνώριζε αρκετά πράγματα. Στην Σρι λάνκα χρησιμοποιούν σχεδόν αποκλειστικά λάδι από καρύδα στην διατροφή τους. Μιλούσαμε για τα αγαπημένα μας φρούτα, και εμείς λέγαμε για φράουλες, ανανάδες, μπανάνες.. Ο Τίσσα όμως είχε λαχτάρα για ένα φρούτο που πολύ δύσκολα βρίσκει εκεί. Δεν θυμόταν πως το λένε, και μας λέει "αυτό που βάζουν για διακόσμηση στις τούρτες"..
-"Α! μήπως κεράσια;"
-" Yes, yes the cherries!! I don't care about the strawberries, I don't care about the bananas or the pineapples.. Ahh the cherries.." έλεγε με λαχτάρα! "Όποτε βρω δε μπορώ να αντισταθώ.."
-" Στην Ελλάδα το καλοκαίρι έχουμε πολλά κεράσια, και μας μας αρέσουν, αλλά συνήθως αυτό που βρίσκεις δύσκολα το λαχταράς και πιο πολύ.."
Ο Τίσσα συμφώνησε και μας είπε για τα αβοκάντο, που σε άλλες χώρες είναι ακριβά αλλά εκεί κανείς δεν αγοράζει γιατί έχει παντού άγρια και όποιος θέλει κόβει και τρώει..

Είχε πλέον νυχτώσει για τα καλά και κοντεύαμε στην πόλη που ήταν το ξενοδοχείο. Ο Τίσσα ρωτούσε μήπως το ξέρει κανείς, αλλά ήταν καινούριο, και μέσα στη ζούγκλα όπως αποδείχτηκε, οπότε δυσκολευτήκαμε πολύ να το βρούμε. Επρεπε να πάμε από έναν στενό χωματόδρομο που από τις βροχές είχε γεμίσει τεράστιες λακούβες. Μπήκαμε αρκετά μέσα στο δάσος όταν ξεπρόβαλλαν τα φώτα του ξενοδοχείου Οwinrich resort.

Mόλις φτάσαμε 2-3 άτομα από το προσωπικό βγήκαν έξω να μας υποδεχτούν και να πάρουν τις βαλίτσες μας. Ο Τίσσα θα έμενε σε δωμάτιο που είχαν για τους οδηγούς. Περιμέναμε λίγο και σύντομα μας έδωσαν το δωμάτιο μας, το οποίο ήταν μεγάλο και κάπως άδειο. Είχε βέβαια air condition και επίσης είχαν θυμηθεί και έβαλαν πάνω απ'το κρεβάτι κουνουπιέρα. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί είμασταν πάλι μέσα στην φύση και είχε πάρα πολλά έντομα.

Το δωμάτιο


Από το check in μας ρώτησαν τι θέλουμε να παραγγείλουμε για το δείπνο μας για να προλάβουν να τα ετοιμάσουν. Πριν πάμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου είδαμε στο μπάνιο του δωματίου μας ότι στον νιπτήρα είχε αμέτρητα μυρμήγκια σε όλα τα μεγέθη.. Το είπαμε στη ρεσεψιόν και όταν λίγο μετά ήρθε ένα παιδί να καθαρίσει τα μυρμήγκια είχαν εξαφανιστεί! Ούτε ένα.. Οπότε έφυγε και εμείς πήγαμε για φαγητό. Το εστιατόριο είναι έξω, κάτω από υπόστεγο, οπότε βάλαμε αντικουνουπικό γιατί θα γινόταν μάχη. Ήταν και ο στόχος για "ούτε ένα τσίμπημα" και μέχρι τώρα το είχαμε καταφέρει.

Το τραπέζι μας ήταν στρωμένο και περιμέναμε να μας φέρουν τα πιάτα μας. Στο άδειο πιάτο του άντρα μου ήταν μέσα ένα έντομο.. Όταν ο σερβιτόρος ήρθε για να μας φέρει κάτι, το είδε, το έλιωσε και το έβγαλε απ'το πιάτο.. Βέβαια δεν έφερε άλλο (πιάτο).. Εντάξει αφού το καθάρισε, λέγαμε και γελούσαμε. Εγώ σηκώθηκα, μιας και δε μας είχαν σερβίρει ακόμα, πήγα στο δωμάτιο και πήρα ένα μαντιλάκι ντετόλ. Γύρισα στο τραπέζι, πέρασα ένα χεράκι τα μαχαιροπίρουνά μας και τα άδεια πιατάκια και ένιωσα πολύ καλύτερα

Ήρθε και το φαγητό και ήταν ίσως το καλυτερο γεύμα μας όσο μείναμε στην Σρι λάνκα. Εγώ πήρα king prawns rice curry και ο άντρας μου chicken curry αν θυμάμαι καλά. Ήταν σκοτεινά και δεν βλέπαμε την φύση γύρω μας, κάτι βέβαια που εκτιμήσαμε πολύ την επόμενη μέρα στο πρωινό.

Γυρίσαμε στο δωμάτιο και τα μυρμήγκια στο μπάνιο είχαν βέβαια επιστρέψει. Αθώα λέμε είναι, δε πειράζει.. Ξαπλώσαμε κάτω από την κουνουπιέρα μας και ένιωθα ασφάλεια σε σχέση με το προηγούμενο βράδυ που δεν είχαμε. Κάποια στιγμή σηκώθηκα για να πάρω κάτι από την βαλίτσα μου και έπαθα σοκ!!! Η βαλίτσα μου ήταν πάνω σε μια καρέκλα και ήταν ανοιχτή.. Και είχαν μπει μέσα άπειρα μυρμήγκια!!! Ήταν παντού! Μέσα σε όλα μου τα ρούχα! Ακόμα και στο τσαντάκι μου που ήταν εκεί μπήκαν γιατί είχα κάνει το λάθος μέσα σε ένα τσεπάκι να αφήσω το νάυλον από κάτι κρακεράκια που είχα φάει και είχαν μείνει λίγα ψιχουλάκια.. Οπότε για καμιά ώρα, και ενώ είμασταν κουρασμένοι και νυστάζαμε, αδειάσαμε όλη τη βαλίτσα και τινάξαμε ένα ένα όλα τα ρούχα. Τινάξαμε τη βαλίτσα, την πέρασα με ντετόλ, τα ξανάβαλα μέσα και μετά ψάχναμε το κατάλληλο μέρος για να βάλουμε τα πράγματα μας για να μην έχουν πρόσβαση τα βρωμομύρμηγκα. Ευτυχώς η άλλη μας βαλίτσα ήταν κλειστή και δε μπήκε τίποτα μέσα. Βάλαμε κάποια πράγματα πάνω στην ντουλάπα, κρεμάσαμε κάποια άλλα και ελπίζαμε ότι δε θα βρούνε τρόπο να μπουν στις κλειστές βαλίτσες.. Πάντως κοιμηθήκαμε αρκετά καλά, αφού πρώτα σερφάραμε λίγο από τα κινητά μας..

Το πρωί ελέγξαμε ξανά τις βαλίτσες μας και ευτυχώς ήταν οκ.. Οπότε βγήκαμε στο εστιατόριο για πρωινό. Ήταν πανέμορφα!






Udawalawe ορφανοτροφείο ελεφάντων

Δυο μέρες πριν ήταν να πάμε στο ορφανοτροφείο ελεφάντων στην Pinnawala αλλά επειδή δεν ήταν σίγουρο αν θα το προλαβαίναμε ανοιχτό ο Τίσσα μας πρότεινε να μας πάει σε ένα άλλο που θα ήταν στον δρόμο μας. Φύγαμε λοιπόν απ'το ξενοδοχείο την 4η μέρα το πρωί και κατευθυνθήκαμε προς το ορφανοτροφείο του εθνικού πάρκου Udawalawe. Φτάσαμε γύρω στις 9.30 και είδαμε πως το ορφανοτροφείο άνοιγε μετά τις 11 που ήταν η ώρα ταϊσματος. Οπότε μιας και δε θα κάναμε σαφάρι ο Τίσσα μας πρότεινε να κάνουμε βόλτα με το αμάξι γύρω από το πάρκο, πλάι στη λίμνη, να δούμε τα τοπία και ίσως να έχουμε και μία εκπληξη. Εμείς βέβαια δεχτήκαμε!

Ξεκινήσαμε λοιπόν και ο Τίσσα μας προετοίμαζε ότι θα δούμε την έκπληξη μόνο αν είμαστε τυχεροί. Στην διαδρομή θαυμάζαμε τα ωραία τοπία, τις καλλιέργειες ρυζιού, τις αγελάδες που έκαναν τις βόλτες τους στον δρόμο.















Και όπως πηγαίναμε δίπλα στην λίμνη είδαμε στο βάθος του δρόμου ότι ήταν πολλής κόσμος μαζεμένος και αυτοκίνητα παρκαρισμένα. Ο Τίσσα γέλασε και μας είπε "Lucky people! You are lucky people!" The man is there!"
Ποιος "man" αναρωτηθήκαμε, δεν είχαμε καταλάβει ακόμα.. Παρατηρήσαμε πως κατά μήκος του δρόμου υπήρχε ένα συρματόπλεγμα που χώριζε την λίμνη από τον δρόμο και ρωτήσαμε τον Τίσσα γιατί το έχουν βάλει. Μας απάντησε πως είναι ηλεκτροφόρο και το έβαλαν για τα άγρια ζώα, κυρίως για τους ελέφαντες, για να μην φεύγουν απ'το δάσος και βγαίνουν στον δρόμο. Όπως για παράδειγμα ο "man"... Πλέον τον βλέπαμε καθαρά...

Όλος ο κόσμος είχε μαζευτεί για να δει τον γενναίο άγριο ελέφαντα. Ο Τίσσα μας είπε πως αυτός ο ελέφαντας είναι δεινός κολυμβητής. Το έσκαγε συχνά απ'το φυσικό του περιβάλλον, κολυμπούσε μια πολύ μεγάλη απόσταση και έβγαινε δίπλα στον δρόμο. Κάποιοι τον τάιζαν οπότε το έκανε σύστημα. Οπότε είχε όρεξη κολυμπούσε, ερχόταν να τον θαυμάσουν και να τον ταϊσουν οι ντόπιοι και οι τουρίστες και ξαναέφευγε. Και βέβαια κάποιοι ντόπιοι εκμεταλλεύονται την "ατραξιόν" και όταν τον δουν μαζεύονται με μπανάνες και μάνγκο και τα πουλούν για να ταϊσουν οι περαστικοί τον άγριο ελέφαντα. Ο Τίσσα επαναλάμβανε πως είμαστε πολλοί τυχεροί που τον πετύχαμε, είναι διάσημος στην περιοχή αλλά εμφανίζεται όποτε έχει κέφι!
Μας έλεγε συχνά πως είμαστε πολύ τυχεροί.. Οι τουρίστες που πήγαν στην Σρι λάνκα λίγες μέρες πριν από μας π.χ. ήταν άτυχοι. Ο καιρός ήταν χάλια, έβρεχε απ'το πρωί μέχρι το βράδυ, είχαν κλείσει κεντρικοί δρόμοι και δεν μπορούσαν να δουν τις ομορφιές της χώρας του όπως εμείς.





Βγήκαμε απ'το αμάξι και πλησιάσαμε τον ελεφαντάκο. Φαινόταν ήρεμος και μας χώριζε μόνο μισό μέτρο. Ο Τίσσα μας προειδοποίησε να μην πάμε πολύ κοντά γιατί μπορεί να γίνει επικίνδυνος. Ο καημένος έβγαζε την προβοσκίδα του κάτω από τα ηλεκτροφόρα καλώδια και άρπαζε τα φρούτα που του πετούσαν. Ήταν σχετικά μικρόσωμος (έτσι είναι οι σριλανκέζικοι ελέφαντες) αλλά ήταν μεγάλος σε ηλικία. Είχε πασαλυφτεί με λάσπη για να προφυλακτεί από τον δυνατό ήλιο και στεκόταν στην άκρη της λίμνης. Φαινόταν να απολαμβάνει την δημοσιότητά του!









Η ζέστη ήταν ανυπόφορη και δε μπορούσες να σταθείς για πολύ ώρα έξω από το κλιματιζόμενο αυτοκίνητο. Οπότε φύγαμε για να επιστρέψουμε στο ορφανοτροφείο ελεφάντων. Χαρήκαμε όμως που συναντήσαμε και έναν ελέφαντα που ζει στο φυσικό του περιβάλλον και δεν είναι "εξημερωμένος". Στον δρόμο είδαμε και μια ταμπέλα που μας έκανε να γελάσουμε..



"Do not feed this elephant!" Χαχαχα δηλαδή αν είναι άλλος δε πειράζει, αυτός είναι ο "επικηρυγμένος"

Όταν φτάσαμε στο ορφανοτροφείο είχαν μαζευτεί απέξω πολλοί επισκέπτες, κυρίως ντόπιοι με τα παιδάκια τους. Σε λίγα λεπτά άνοιξε και βγάλαμε εισιτήρια. Ο χώρος για τους επισκέπτες ήταν ανοιχτός και υπερυψωμένος με κάγκελα για να βλέπεις από ψηλά τους ελέφαντες. Υπήρχε και ένας κλειστός χώρος με μια μεγάλη οθόνη που έδειχνε ένα ντοκυμαντέρ.







Στην αρχή πιάσαμε θέσεις και είδαμε λίγο από το ντοκυμαντέρ αλλά μας φάνηκε βαρετό οπότε βγήκαμε έξω για να βρούμε ένα καλό σημείο για να δούμε τους ελέφαντες. Με το που βγήκαμε άρχισε το τάισμα. Προτεραιότητα έχουν τα μωρά ελεφαντάκια στα οποία δίνουν γάλα και μετά τα κατευθύνουν σε ένα σημείο όπου έχει στρωμένα φύλλα για να φάνε.

Περιθάλπτουν όσα ορφανά ή τραυματισμένα ελεφαντάκια βρουν στο πάρκο, τα μεγαλώνουν και μετά τα ελευθερώνουν πάντα ως κοπάδι. Ήταν 3-4 πολύ μικρούλια και ένα αρκετά μεγαλύτερο. Λίγο μετά προσέξαμε ότι το μεγαλύτερο δεν είχε το ένα του ποδαράκι και του είχαν βάλει ένα μεταλλικό εξάρτημα. Ήταν όλα αγαπημένα μεταξύ τους, περίμεναν την σειρά τους για να πιούνε το γαλατάκι τους από το λάστιχο-μπιμπερό, και έπαιζαν χαρούμενα..









Το ελεφαντάκι με το τεχνητό ποδαράκι






Ο υπεύθυνος τα οδηγεί στα φύλλα για να φάνε






Αφού ο υπεύθυνος τα κατεύθυνε στα χόρτα και έφαγαν αρκετά, έδωσε εντολή για να έρθουν οι μεγάλοι ελέφαντες. Ήταν πολλοί, καμιά 30αριά, και τους είδαμε να καταφθάνουν από μακριά ο ένας πίσω από τον άλλο, πολύ πειθαρχημένα. Μόνο ένας είχε αλυσίδες, οι άλλοι ήταν τελείως ελεύθεροι.















Τους πήγαιναν στο φαγητό λίγους λίγους και βέβαια αυτοί που ήρθαν τελευταίοι δεν είχαν και πολλές επιλογές! Είχαν μείνει 3-4 κλαδιά εδώ και κει.. Ένας καημένος πήγε να φάει ένα τελευταίο κλαδάκι και ήρθε ο αλυσοδεμένος (μάλλον ήταν ο πιο άγριος γι'αυτό τον έδεναν) και του έκανε τσαμπουκάδες. Τσακώθηκαν και του το πήρε.. Κρίμα, έπρεπε να βάζουν περισσότερο φαγητό να φτάνει για όλους..

Μετά το φαγητό οι ελέφαντες αποχώρησαν, το ίδιο και εμείς.. Η διαδρομή μέχρι τον νότο (όπου βρίσκονται οι πιο ωραίες παραλίες του νησιού) είχε πολύ ενδιαφέρον.. Θα κάναμε στάση στην παραθαλάσσια πόλη Tangalle, στην παραλία Mirissa και θα καταλήγαμε στην Unawatuna όπου θα διανυκτερεύαμε. Μέχρι να φτάσουμε όμως στην Tangalle, και να αρχίσουμε να βλέπουμε θάλασσα, είδαμε άλλου είδους πανέμορφες εικόνες. Πυκνά τροπικά δάση, ορυζώνες, βάλτους..



































Σε κάποιο σημείο ο Τίσσα σταμάτησε για να προσέξουμε κάποια δέντρα. Πάνω τους ήταν αμέτρητες νυχτερίδες που έπαιρναν τον υπνάκο τους!





Ο άντρας μου ρώτησε τον Τίσσα πως αποφάσισε να γίνει οδηγός. Μας είπε πως κάνει αυτή τη δουλειά 10 χρόνια αλλά προτιμά να γυρίσει κάποια στιγμή στην παλιά του δουλειά. Οι οδηγοί που δεν έχουν δικό τους αμάξι δεν έχουν καμιά προοπτική αλλά είναι αδύνατο να μαζέψεις τόσα χρήματα που χρειάζονται για να αγοράσεις αυτοκίνητο. Τα αυτοκίνητα εκεί είναι πανάκριβα! Ένα μεταχειρισμένο, μεσαίου-μεγάλου μεγέθους, δεκαετίας, μπορεί να κάνει και 20.000 δολάρια μας είπε. Ένα τουκ τουκ κάνει 4.000 δολάρια. Οπότε είσαι αναγκασμένος να δουλεύεις για άλλους.. "Και τι δουλειά έκανες πριν", τον ρωτήσαμε. "Θα σας δείξω σε λίγο" αποκρίθηκε.
Περνούσαμε δίπλα από εκτάσεις που τις ετοίμαζαν για καλλιέργεια ρυζιού.
- "Να εδώ δούλευα, και είναι η πιο ωραία δουλειά.. Έχει ηρεμία, είσαι στην φύση, δεν έχεις άγχος.."
Πλησιάσαμε δύο πρώην συναδέλφους του που ήταν μέσα στη λάσπη και δούλευαν. Τους χαιρετήσαμε και χαμογελαστοί πήραν πόζα για να τους φωτογραφήσουμε.





Μετά από λίγο περάσαμε από την πόλη που κατάγεται ο πρωθυπουργός. Η πόλη αυτή ήταν διαφορετική από άλλες που είδαμε, είχε καλούς δρόμους, περιποιημένα σπιτάκια. Περάσαμε και έξω από το σπίτι του και απέναντι υπήρχε ένα μνημείο και ένα ομοίωμά του.. Δύο μέρες αφού επιστρέψαμε στην Ελλάδα έγιναν εκλογές εκεί και ο Τίσσα είχε δίκιο. Παρόλη την έντονη προεκλογική καμπάνια, τις εκδηλώσεις, τις διαδηλώσεις, την ευγνωμοσύνη που του έχουν επειδή σταμάτησε τον εμφύλιο, έχασε τελικά στις εκλογές..




Tangalle και Matara

Στην διαδρομή προς τα νότια μιλούσαμε με τον Τίσσα για την ιστορία της χώρας, για το εθνικό τους άθλημα, το κρίκετ, για την επιρροή της χώρας από την Αγγλία γενικά. Μας είπε πως η βασίλισσα Ελισάβετ παλιότερα επισκεπτόταν πολύ συχνά την χώρα και την προηγούμενη χρονιά είχε πάει ο γιος της ο Κάρολος.
Μετά μας έδειξε ένα μήνυμα στο κινητό του που ήταν στα αγγλικά και μια γυναίκα του έστελνε ευχές και τον ευχαριστούσε για την βοήθειά του. Ήταν μια Αγγλίδα που έψαχνε τις ρίζες της και είχε πάει ένα χρόνο πριν στην Σρι λάνκα. Ο παππούς της είχε ζήσει εκεί την περίοδο της αποικιοκρατίας και είχε πεθάνει εκεί. Η γυναίκα πήγε για να βρει το μέρος που έζησε ο παππούς της και να ψάξει για τον τάφο του. Τελικά μαζί με τον Τίσσα βρήκαν την τελευταία κατοικία του παππού και ήταν πολύ συγκινημένη. Όταν η γυναίκα επέστρεψε στην Αγγλία του έστελνε χρήματα και τον παρακάλεσε να πηγαίνει να αφήνει λουλούδια στον τάφο του παππού της.

Πλησιάζοντας στις παραθαλάσσιες περιοχές μας μίλησε για την τεράστια καταστροφή που προκάλεσε το τσουνάμι του 2004. Χάθηκαν χιλιάδες άνθρωποι και οι παραθαλάσσιες πόλεις ισοπεδώθηκαν και μετά χτίστηκαν από την αρχή. Μας περιέγραφε τι συνέβη και είχαμε σοκαριστεί. Στην αρχή τραβήχτηκαν τα νερά της θάλασσας προς τα μέσα. Πολλής κόσμος που δεν είχε ξαναδεί κάτι τέτοιο πλησίασε τις ακτές από περιέργεια. Όμως το πρώτο κύμα δεν άργησε να έρθει και φυσικά κανείς δεν προλάβαινε να απομακρυνθεί. Μας έδειχνε ψηλά κτίρια και μας έλεγε πως το κύμα τα ξεπερνούσε κατά πολύ. Ακολούθησε και δεύτερο κύμα και δεν έμεινε σχεδόν τίποτα όρθιο. Μας έδειξε 2-3 σπίτια που δεν γκρεμίστηκαν και ήταν εκεί από την προ-τσουνάμι εποχή. Επίσης είδαμε και ένα μνημείο που έχουν φτιάξει για τα θύματα του τσουνάμι.

Μνημείο


Η πρώτη μας στάση ήταν στην Tangalle. Τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να αναπτύσσεται τουριστικά και υπάρχουν αρκετά ξενοδοχεία. Η φήμη της πόλης δέχτηκε πλήγμα μετά την δολοφονία Βρετανού τουρίστα σε μπαρ της περιοχής το 2012 αλλά και διάφορα κρούσματα σεξουαλικής κακοποίησης.
Η μεγάλη παραλία της Tangalle είναι γραφική με άγρια ομορφιά και βράχια, οπότε προτείνεται μόνο σε όσους δε θέλουν πολυκοσμία και δε τους ενδιαφέρει το κολύμπι. Η παραλία της Tangalle είναι επίσης γνωστή και για τις μεγάλες χελώνες της που τα βράδια βγαίνουν και γεννούν τα αυγά τους στην άμμο..
Φεύγοντας προσέξαμε πως υπήρχε ένας κόλπος που δε τον χτύπαγε το κύμα, οπότε ίσως εκεί μπορεί κάποιος να κολυμπήσει.

Tangalle


















Η επόμενη στάση μας ήταν σε έναν πολύ όμορφο ναό όπου στην αυλή ένας ελέφαντας έκανε το μπανάκι του!











Στον δρόμο υπήρχαν παντού αφίσες


Μετά πήγαμε στην παραλία της Matara όπου βρίσκεται ένα νησάκι στο οποίο είναι κτισμένος ο βουδιστικός ναός Parey Duwa Temple. Το νησάκι συνδέεται με την παραλία της Matara με μια όμορφη γέφυρα. Περπατήσαμε στην παραλία, και σε έναν πεζόδρομο λίγο πριν την παραλία, και είδαμε ότι αρκετά ζευγαράκια ντόπιων καθόντουσαν στο χορτάρι κάτω από τις ομπρελίτσες τους. Περάσαμε την γέφυρα (η οποία κουνούσε λίγο) και φτάσαμε στην είσοδο του ναού. Δε μπήκαμε όμως μέσα. Μετά πήγαμε να βρούμε τον Τίσσα στο πάρκινγκ της περιοχής. Εκεί δίπλα υπήρχε ανοιχτή αγορά, με πάγκους που πουλούσαν σουβενίρ, παγωτά κ.α., και βρήκαμε τον Τίσσα που αγόραζε παιχνίδια για τον γιο του.


















Είσοδος ναού








Η αγορά δίπλα στην παραλία


Επόμενος προορισμός η, κατά πολλούς, πιο όμορφη παραλία του νησιού (και με βάση όσες είδαμε συμφωνούμε) Mirissa!

Mirissa

Φτάσαμε λοιπόν στην παραλία Mirissa στην οποία δυστυχώς δεν κάναμε μπάνιο και πολύ ζηλέψαμε τους λουόμενους! Επειδή θα διανυκτερεύαμε στην Unawatuna είχαμε πει να πάμε εκεί για μπάνιο και δεν είχαμε βάλει από το πρωί τα μαγιό μας. Μεγάλο λάθος.. Η παραλία της Μirissa είναι στην ουσία δύο παραλίες σε μία και χωρίζονται από ένα μικρό νησάκι στο οποίο πας περπατώντας (όταν δεν έχει φουσκώσει η θάλασσα πας χωρίς καν να βραχείς). Η δεξιά παραλία ήταν αμμουδερή και είχε λίγο κυμματάκι, ήταν ιδανική για θαλάσσια σπορ. Η αριστερή δεν είχε καθόλου κύμα, φαινόταν λίγο πιο βαθιά και οι φοίνικες έφταναν κοντά στο νερό. Επίσης φαινόταν καθαρή και κατάλληλη για κολύμπι.

Περπατήσαμε στην αμμουδιά, λιώσαμε από την ζέστη και πριν φύγουμε ήπιαμε μια "drinking coconut". Ένας κύριος είχε τον πάγκο του δίπλα στην θάλασσα και πουλούσε καρύδες. Τις έσπαγε και το νερό πεταγόταν 1 μέτρο! Αυτές οι καρύδες δεν τρώγονται, μόνο πίνεις το νερό τους, και σύμφωνα με τον Τίσσα είναι ιδανικές για hangover!







































Eδώ φαίνεται πως χωρίζεται η παραλία..






















και ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο με μια κορδέλα πάνω


Μετά την Μιρίσσα πήγαμε στην περιοχή Weligama για να δούμε το Taprobane Island. Είναι ένα όμορφο νησάκι και είχα δει πολλές φωτογραφίες πριν πάμε. Πρέπει να είναι κλασικό αξιοθέατο της Σρι λάνκα.






Unawatuna part 1

Στον δρόμο προς την Unawatuna σταματήσαμε για να δούμε τους περίφημους stick fishermen. Ο Τίσσα μας είπε πως στο σημείο αυτό δεν κάθονται αληθινοί ψαράδες. Πρόκειται για μεθύστακες που κάνουν πως ψαρεύουν και αν πλησιάσει κάποιος τουρίστας για φωτογραφία έχουν κάποιον δικό τους στον δρόμο και ζητάει λεφτά με τσαμπουκά! Μαζεύουν έτσι χρήματα και μετά αγοράζουν αλκοόλ. Οπότε μας πρότεινε να τους δούμε στα γρήγορα απ'το αμάξι. Αυτό κάναμε και μεις μόνο που με το που σταμάτησε το αυτοκίνητο, μια απειλητική φιγούρα ξεπρόβαλλε απ'το πουθενά και ερχόταν προς το παράθυρο.



Ο Τίσσα μας είπε να μη του δώσουμε λεφτά και να φύγουμε. Αυτός όμως είχε ήδη φτάσει στο ανοιχτό παράθυρο και μας ζήτησε αρκετές ρούπιες επειδή βγάλαμε φωτογραφία. Η μόνη που προλάβαμε να βγάλουμε ήταν αυτή που ήταν και αυτός μέσα. Του δώσαμε τα μισά από αυτά που ζήτησε και έκανε στην άκρη για να βγάλουμε καμιά ακόμα..





Φεύγοντας από εκεί ο Τίσσα με ρώτησε αν έχουμε κανονίσει να μείνει στο ίδιο ξενοδοχείο με μας. Του είπα πως συμφώνησα με τους ιδιοκτήτες με ένα έξτρα κόστος να μείνει και αυτός εκεί. Με ρώτησε αν γίνεται αντί να δώσω τα χρήματα αυτά στο ξενοδοχείο να τα δώσω στον ίδιο και να πάει να μείνει κάπου αλλού που με το ίδιο ποσό του καλύπτουν και το φαγητό του. Είπα πως αν δεν πειράζει το ξενοδοχείο να ακυρώσουμε, εμείς δεν έχουμε πρόβλημα να μείνει αλλού (δεν είχαμε κάνει online κράτηση όπως για το δικό μας δωμάτιο απλά το συμφωνήσαμε με email).
Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στην Unawatuna και βρήκαμε εύκολα το "Sam's guesthouse" που ήταν σε έναν κεντρικό δρόμο αρκετά κοντά στην παραλία. Είχαμε κλείσει ένα από τα ανακαινισμένα τους δωμάτια που ήταν στον πάνω όροφο. Το ξενοδοχείο είναι οικογενειακή επιχείρηση και μας υποδέχτηκαν τα παιδιά της οικογένειας, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, γύρω στα 20. Ήταν πολύ ευγενικά και χαμογελαστά παιδιά. Μας έκανε εντύπωση που τριγυρνούσαν παντού ξυπόλητα. Εδώ είμασταν σε παραθαλάσσια περιοχή οπότε ήταν πιο χαλαρά τα πράγματα (δεν ξαναείδαμε παντελόνι και σαγιονάρα). Τα παιδιά ήταν υπεύθυνα για όλες τις δουλειές (υποδοχή, κουβάλημα αποσκευών, ρεσεψιόν, καθάρισμα δωματίων, σερβιτόροι στο εστιατόριο, προετοιμασία πρωινού κτλ.)

Μόλις φτάσαμε λοιπόν ήρθε και ο Τίσσα μαζί μας και άρχισε να μιλάει με τα παιδιά στην γλώσσα τους. Στο τέλος κάπως αγρίεψε η συζήτηση και ρώτησα τον Τίσσα τι λένε.
-"Είπα στον νεαρό αυτά που συζητούσαμε, ότι δεν θέλω να μείνω τελικά στο ξενοδοχείο και μου απαντάει ότι δεν γίνεται."
Οπότε μεσολάβησα και ρώτησα τον νεαρό, που μιλούσε καλά αγγλικά, τι πρόβλημα υπάρχει. Μου απάντησε πως δεν έχουν ειδικά δωμάτια για οδηγούς και είχαν κρατήσει για τον οδηγό μας ένα από τα δωμάτια που έχουν για τους τουρίστες, και αν δεν μείνει εκεί δεν υπάρχει περιθώριο τελευταία στιγμή να το διαθέσουν αλλού. Βέβαια τυπική κράτηση δεν υπήρχε, αλλά μου είπαν πως είτε θέλει ο οδηγός να μείνει είτε όχι, θα πρέπει να το πληρώσουμε κανονικά. Ο Τίσσα άρχισε πάλι να τους μιλάει στην γλώσσα τους αλλά δε φαινόταν να τα βρίσκουν. Ρώτησα λοιπόν τον Τίσσα αν έχει πρόβλημα να μείνει τελικά εκεί αφού δεν γίνεται να ακυρωθεί και θα πρέπει να πληρώσουμε δύο φορές την διαμονή του. Μου είπε πως δε θέλει να μας δημιουργήσει πρόβλημα και θα μείνει εκεί, οπότε εμείς ανεβήκαμε πάνω με την κοπέλα για να μας δείξει το δωμάτιο μας και ο Τίσσα έμεινε με τον νεαρό.

Το δωμάτιο μας ήταν μικρό αλλά πολύ καθαρό! Ήταν το μόνο πραγματικά καθαρό δωμάτιο που μείναμε στην Σρι λάνκα. Τα παιδιά έκαναν καλή δουλειά! Βέβαια για άλλη μια φορά, και ενώ το είχαμε κανονίσει, δεν είχαν βάλει κουνουπιέρα στο κρεβάτι. Όλα τα απλά δωμάτιά τους (που δεν έχουν air condition) έχουν κουνουπιέρα, τα superior όμως δεν έχουν. Η κοπέλα μου είπε πως εγγυάται προσωπικά ότι το δωμάτιο δεν έχει καθόλου κουνούπια. "Τώρα σωθήκαμε" σκέφτηκα, μας τα είπαν κι άλλοι αυτά και τα κουνούπια έκαναν πάρτυ.. Αλλά τι να κάνουμε, θα βάλουμε αντικουνουπικά, μακρυμάνικα, θα κουκουλωθούμε και μπορεί να τη γλιτώσουμε. Μας είχαν μείνει ακόμα μόνο 2 μέρες στην Σρι λάνκα και δε μας είχε τσιμπήσει ούτε ένα κουνούπι!
Η κοπέλα έφυγε και σε λίγο μας χτύπησε την πόρτα ο νεαρός που έφερε την βαλίτσα μας. Άνοιξα εγώ, μου την δίνει χαμογελαστός, και μετά αλλάζει ύφος και μου λέει:
-"Your driver is stupid!"
-"Γιατί τι έκανε;"
-"Μου είπε πως για να μείνει στο ξενοδοχείο θέλει να καλύψουμε και τα γεύματά του."
Εγώ προσπάθησα να τον δικαιολογήσω και του είπα πως αν του δίναμε τα χρήματα του δωματίου για να μείνει αλλού θα ήταν φθηνότερα και θα εξασφάλιζε και το φαγητό του. Μάλλον γι αυτό το ζήτησε.. Εδώ να διευκρινίσω πως το πρακτορείο ζητάει από τους πελάτες να καλύπτουν την διαμονή των οδηγών, όχι τα γεύματα, και να δίνουν φιλοδώρημα ανάλογα με το πόσο ευχαριστημένοι είναι. Εμείς βέβαια και το τηρήσαμε, δίναμε φιλοδώρημα καθημερινά (και όχι μαζεμένα στο τέλος όπως οι περισσότεροι γιατί μπορεί να τα χρειαζόταν για τα καθημερινά έξοδα) και μάλιστα τα περισσότερα ξενοδοχεία που μείναμε προσέφεραν πρωινό ή/και γεύμα. Το συγκεκριμένο βέβαια δεν είχε καθόλου παροχές για τους οδηγούς.

Θέλαμε να πάμε στην παραλία για απογευματινό μπάνιο. Ρωτήσαμε την κοπέλα και μας είπε ότι αυτή την περίοδο μέχρι τις 6.30 δεν σκοτεινιάζει τελείως και έχει ακόμα κόσμο στην παραλία. Οπότε βάλαμε τα μαγιό μας και βγήκαμε. Από το μπαλκόνι είδαμε πως ο ήλιος είχε χαμηλώσει αρκετά..



Επειδή νύχτωνε δεν πήγαμε στην κεντρική παραλία της Unawatuna αλλά σε ένα τμήμα της που ήταν κοντά στο ξενοδοχείο, και από εκεί βλέπαμε απέναντι την μεγάλη παραλία. Είχε κι άλλους που έκαναν μπάνιο και ο άντρας μου βούτηξε. Εγώ άλλαξα γνώμη και είπα πως θα κάνω μπανάκι το πρωί. Δεν με ενέπνεε η ώρα.. Προτιμούσα να θαυμάζω το υπέροχο ηλιοβασίλεμα, ένα από τα ωραιότερα που έχω δει!







Η Unawatuna απέναντι με zoom










Μετά περπατήσαμε πλάι στην άμμο 10-15 λεπτά μέχρι την κεντρική παραλία.









Για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο δεν πήγαμε πάλι δίπλα απ'την παραλία, αλλά βγήκαμε σε έναν "πεζόδρομο" που ήταν γεμάτος μαγαζάκια, εστιατόρια, τουρίστες που έκαναν την βόλτες τους και τουκ τουκ..

Εδώ η απομίμηση starbucks


Περάσαμε από πολλά ενδιαφέροντα μαγαζάκια που πουλούσαν τσάι, ξύλινες κατασκευές κτλ. αλλά περισσότερο τράβηξε την προσοχή μας ο παράδεισος των φρούτων!









Περπατούσαμε, περπατούσαμε αλλά δεν φτάναμε στον κεντρικό δρόμο όπου ήταν το ξενοδοχείο. Νομίζαμε ότι χαθήκαμε αλλά τελικά είχαμε απλά κάνει έναν τεράστιο κύκλο. Βρήκαμε τον κεντρικό, ο οποίος βέβαια δεν είχε πεζοδρόμιο, και ήταν κατασκότεινος.. Προχωρούσαμε πολύ προσεκτικά και άκρη άκρη και ψάχναμε για την ταμπέλα του ξενοδοχείου. Νιώσαμε ανακούφιση όταν το βρήκαμε. Απέξω είδαμε τον Τίσσα μέσα στο αμάξι, και στην είσοδο, στο πάρκινγκ ήταν η κοπέλα. Δε προλάβαμε να μπούμε και με πιάνει και μου λέει:
-"Your driver is stupid!"
-"Τι έκανε πάλι;"
-"Τώρα απαιτούσε να κάνουμε χώρο στο πάρκινγκ για να βάλει μέσα το αυτοκίνητό του!"
Πάλι βέβαια τον δικαιολόγησα..
-"Το αυτοκίνητο δεν είναι δικό του, δουλεύει σε πρακτορείο, και αν το αυτοκίνητο πάθει κάποια ζημιά θα βρει τον μπελά του. Εξάλλου ο δρόμος έξω από το ξενοδοχείο δεν έχει καθόλου χώρο για παρκάρισμα.."
Φάνηκε να καταλαβαίνει, ή έτσι έδειξε.. Την ρωτήσαμε αν μπορούμε να δειπνήσουμε στο ξενοδοχείο. Μας είπε να δούμε στον κατάλογο που υπάρχει στο δωμάτιο τι θέλουμε και θα έρθει να της δώσουμε την παραγγελία μας, για να μη περιμένουμε μέχρι να τα ετοιμάσει η μητέρα της. Έτσι και έγινε. Της είπαμε ποια θέλουμε και επειδή πήραμε τα traditional curries που είναι πολλά πιατάκια, μας είπε να πάμε στο εστιατόριο σε 2 ώρες!
Πεινούσαμε και μας φάνηκε μεγάλη η αναμονή αλλά τι να κάναμε.. Αράξαμε στο δωμάτιο και μετά από 2 ώρες ήρθε να μας φωνάξει. Είχαν ήδη στρώσει το τραπέζι και είχαν φέρει τα curries. Κάποια πιατάκια δεν τα είχαμε ξαναδοκιμάσει ποτέ και μας άρεσαν πολύ, κάποια άλλα πάλι καθόλου, αλλά γενικά χορτάσαμε και δε τα φάγαμε και όλα..



Γυρίσαμε στο δωμάτιο και δοκιμάσαμε μερικά από τα φρούτα που είχαμε αγοράσει. Κόψαμε έναν λαχταριστό ανανά, και μερικές μπανανίτσες.. Το δωμάτιο δεν είχε τηλεόραση, αλλά και στα προηγούμενα που είχαν μόνο μια φορά την άνοιξα από περιέργεια.. Είχε μόνο ντόπια κανάλια και τα προγράμματα ήταν βγαλμένα από άλλες δεκαετίες. Είχαμε όμως wifi οπότε σερφάραμε λίγο. Το πρωί θα σηκωνόμασταν πολύ νωρίς για να απολαύσουμε τη θάλασσα!

Μπάνιο στην Unawatuna

Ξυπνήσαμε κατά τις 7 και πήγαμε για το πρωινό μας (που ήταν πολύ λιτό). Από τα παιδιά ήταν εκεί μόνο η κοπέλα, και μας σέρβιρε ένας άλλος υπάλληλος ο οποίος φαινόταν τόσο φοβισμένος και άπειρος. Η κοπέλα ήταν πολύ ευγενική, πάντα με το χαμόγελο. Με ρώτησε για τα κουνούπια (δεν είχαν βάλει κουνουπιέρα και μου είχε εγγυηθεί ότι δεν έχουν κουνούπια τα superior δωμάτια). Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο ή αν ψεκάζουν με κάτι, πάντως όντως δεν είχε.

Φάγαμε βιαστικά και πήγαμε να ετοιμαστούμε για να πάμε στην παραλία! Θέλαμε να πάμε πολύ πρωί για να μην έχει κόσμο. Βάλαμε τα μαγιό μας, τα αντιηλιακά μας, τα αντικουνουπικά μας, τα γυαλιά μας και φύγαμε! Ο καιρός ήταν υπέροχος! Περπατήσαμε 10 λεπτά (παραλιακά) και κατά τις 8 είμασταν στην Unawatuna που ήταν πολύ διαφορετική απ'ότι το προηγούμενο βράδυ. Πολύ πιο όμορφη. Η γαλήνια θάλασσα, οι φοίνικες γύρω, η χρυσή αμμουδιά..

Είχε δωρεάν ξαπλώστρες και αράξαμε.. Μετά βουτήξαμε, αλλά κάπως διστακτικά.. Ήταν λίγο θολά και δε βλέπαμε τον βυθό. Η θερμοκρασία του νερού ήταν πολύ καλή (για μένα την κρυουλιάρα) και δεν είχε κύμα. Μετά βγήκαμε έξω, περπατήσαμε όλη την παραλία, βγάλαμε φώτος.. Τέρμα δεξιά στην παραλία (ευτυχώς όχι εκεί που κολυμπήσαμε) είχε κάτι σαν ρυάκι που κατέληγε στην θάλασσα και μύριζε απαίσια! Ελπίζω να μην ήταν λύματα! Γύρω στις 10 φύγαμε για να έχουμε χρόνο να κάνουμε βόλτα στον τουριστικό δρόμο με τα μαγαζάκια, και να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο πριν το check out για να κάνουμε μπάνιο και να φύγουμε. Με τον Tίσσα είχαμε ραντεβού στο ξενοδοχείο στις 12 (την ώρα του check out).

Ο κεντρικός δρόμος όπως φαινόταν από το ξενοδοχείο




Στην διαδρομή προς την παραλία


Το προηγούμενο βράδυ στο ίδιο σημείο είχε μία σαύρα (από αυτές που είναι ένα μέτρο)














Λίγο πριν φύγουμε έπιασε λίγη συννεφιά














Κάναμε την βόλτα μας στα μαγαζάκια και βέβαια στάση στο αγαπημένο μας φρουτάδικο για μπανανίτσες..



















Ο δρόμος που περπατούσαμε φοβισμένοι το προηγούμενο βράδυ , ήταν πολύ διαφορετικός το πρωί.


Όταν φεύγαμε η κοπέλα μας αποχαιρέτησε και μας φόρεσε από ένα βραχιολάκι για αναμνηστικό. Ήταν πολύ καλή διαμονή και μακάρι να μπορούσαμε να μείνουμε 2-3 μέρες να κάνουμε κι άλλα μπάνια..



Επόμενος προορισμός το Galle!

Galle

H διαδρομή ήταν αρκετά σύντομη και φτάσαμε στο Galle. Μπήκαμε στην περιοχή μέσα από τα τείχη και ήταν πολύ γραφική αλλά πλημμυρισμένη από τουρίστες. Ο φάρος δεσπόζει στο τοπίο με τους φοίνικες γύρω του, και αποτελεί αγαπημένο photo spot για τους επισκέπτες. Kαι όπου έχει τουρίστες έχει και πολλούς μικροπωλητές.

Εδώ με "κυνηγάει" ένας να μου πουλήσει μαντήλι..


Η βάση του φάρου


Η παραλία του Galle δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο αλλά αρκετοί έκαναν το μπάνιο τους/ηλιοθεραπεία εκεί.



Προχωρήσαμε πάνω στο τοίχος και θαυμάσαμε την πόλη, την θάλασσα και βέβαια τον φάρο.







Στην ακτή διακρίναμε τους στύλους πάνω στους οποίους ψαρεύουν οι ψαράδες, αλλά την ώρα που πήγαμε δεν υπήρχε κανείς..



















Δίπλα στο τοίχος υπήρχε ένας σκιερός χώρος όπου συγκεντρώνονταν οι περισσότεροι μικροπωλητές αλλά και οι επισκέπτες, οι οδηγοί.



Όταν λοιπόν χορτάσαμε το μέρος συναντηθήκαμε με τον Τίσσα για να συνεχίσουμε την πορεία μας προς την οικονομική πρωτεύσουσα της χώρας, το (απογοητευτικό) Κολόμπο όπου θα είχαμε και την τελευταία μας διανυκτέρευση.

Κολόμπο

Η διαδρομή για το Κολόμπο δεν κράτησε πολύ γιατί ο δρόμος είναι μια χαρά και δεν έχει καμία σχέση με τους επαρχιακούς. Φτάσαμε απογευματάκι και είπαμε στον Τίσσα να μας πάει σε κάποιο μεγάλο εμπορικό κατάστημα. Πήγαμε στο Μagestic που είναι ένα μοντέρνο mall.. Μόνο που οι τιμές του ήταν εξωφρενικές για Sri Lanka. Τα περισσότερα επώνυμα προϊόντα ήταν ακριβότερα απ'ότι στην Ελλάδα και μιλάμε για μια χώρα που τα 180$ θεωρούνται καλός μισθός. Ακόμα και τα ντόπια παραδοσιακά προϊόντα ήταν πολύ ακριβά, π.χ. ποικιλίες τσαγιού που τις έβρισκες στο super market στην μισή τιμή. Οπότε κάναμε μια βόλτα, δεν πήραμε τίποτα, και γυρίσαμε στο αυτοκίνητο. Είπαμε στον Τίσσα ότι απογοητευτήκαμε και μας πήγε σε ένα άλλο πολυκατάστημα που δεν απευθύνεται μόνο σε τουρίστες αλλά ψωνίζουν και οι ντόπιοι. Ήταν της ίδιας αλυσίδας με αυτό που πήγαμε στην Κάντυ (cool planet). Από εκεί ψωνίσαμε διάφορα δώρα και παιδικά ρουχαλάκια.

Βρήκα ένα ημερολόγιο που μας χάρισαν οπότε ορίστε και οι περιοχές από τα καταστήματα τους


Μετά πήγαμε στο ξενοδοχείο μας για το check in (Whitehouse Residencies). Μας υποδέχτηκε ο υπεύθυνος μαζί με έναν κύριο μεγάλης ηλικίας που μετέφερε τις βαλίτσες. Ο κυριούλης κυκλοφορούσε ξυπόλητος και όπως πήγε να πάρει την βαλίτσα μας καταλάθος τον πάτησε ο άντρας μου. Ακούστηκε ένα "Άϊιιι" και του ζητούσε χίλια συγγνώμη.

Πήγαμε στο δωμάτιο μας το οποίο ηταν μεγάλο και καθαρό, μέχρι που ανοίξαμε την πόρτα του μπάνιου. Αυτό ήταν χάλια. Είχαν ανακαινίσει το υπόλοιπο δωμάτιο αλλά το μπάνιο ήταν βρώμικο και με πολύ παλιά είδη υγιεινής. Επίσης πάνω από το κρεβάτι δεν υπήρχε η απαραίτητη κουνουπιέρα. Είχαμε φτάσει στην τελευταία μέρα του ταξιδιού μας χωρίς κανένα τσίμπημα και δε θέλαμε να την πατήσουμε στο τέλος. Βολέψαμε τα πράγματα μας και αποφασίσαμε να βγούμε με τα πόδια για μια βραδινή βόλτα ώστε να βρούμε κάπου να φάμε (το ξενοδοχείο δεν είχε εστιατόριο).

Βγήκαμε έξω και προσπαθούσαμε να προσανατολιστούμε. Με το αυτοκίνητο είχαμε περάσει από ένα Berger King και θέλαμε να το βρούμε για να φάμε εκεί. Είχαμε πτήση την επόμενη μέρα και δε θέλαμε να φάμε κάπου με αμφίβολη καθαριότητα. Το περπάτημα στην πόλη ήταν δύσκολη υπόθεση! Δεν υπήρχαν πεζοδρόμια, ούτε είχε φανάρια στην γειτονιά μας και η κίνηση νωρίς το βράδυ ήταν απίστευτη. Για να περάσεις ένα δρόμο απέναντι έπαιρνες ρίσκο! Τελικά καταφέραμε και βρήκαμε το Βerger Κing, φάγαμε ένα από τα πιο χάλια, πλαστικά γεύματα το οποίο συνοδέψαμε με εμφιαλωμένο νερό (το αραιωμένο αναψυκτικό στο ποτήρι δεν θα ήταν καλή ιδέα).

Φύγαμε από εκεί και σταματήσαμε σε ένα σούπερ μάρκετ για να πάρουμε μερικά ακόμα κουτιά τσάι, και καμιά μπύρα. Δεν είχαμε δοκιμάσει ακόμα την ντόπια μπύρα Lion και ήταν καλή ευκαιρία. Φυσικά περιμέναμε να πάμε στο δωμάτιο για να πιούμε μιας και απ'όσο ξέραμε δεν επιτρέπεται να πίνεις αλκοόλ σε δημόσιο χώρο. Ήταν πολύ καλή!

Δρόμοι του Κολόμπο






Βάλαμε το air-condition στο φουλ για να "ζαλιστούν" τα κουνούπια και κοιμηθήκαμε νωρίς. Το επόμενο πρωί στο χωλ έξω από το δωμάτιο είχαν προσθέσει 2-3 τραπέζια και το είχαν κάνει τραπεζαρία για να πάρουμε το πρωινό μας. Στον κοινόχρηστο αυτόν χώρο υπήρχε και ένας μεγάλος γωνιακός καναπές όπου κοιμόντουσαν δύο τουρίστες αγκαλιά με τα σακίδια τους... Το προηγούμενο βράδυ δε τους είχαμε δει. Ίσως δεν έβρισκαν ξενοδοχείο και τους βόλεψαν στον καναπέ ή απλά έφτασαν νωρίς για το check in και έστρωσαν να κοιμηθούν. Πάντως ήταν κάπως σουρεάλ να μας σερβίρουν το πρωινό (σε μια τραπεζαρία που δεν υπήρχε το προηγούμενο βράδυ) και δίπλα μας να κοιμούνται δυο άγνωστοι. Φάγαμε βιαστικά και βγήκαμε για μια βόλτα με το φως της μέρας. Μπήκαμε σε αρκετά μαγαζιά αλλά ένα από αυτά μας άρεσε πολύ. Είχε τεράστια ποικιλία από σουβενίρ και ξυλόγλυπτα..







Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο λίγο πριν την ώρα του check out και ο Τίσσα ήταν ήδη εκεί και μας περίμενε. Εγώ μπήκα στο δωμάτιο να ετοιμαστώ και άντρας μου έκατσε στην τραπεζαρία και σέρφαρε με το κινητό. Μόλις βγήκα για να φύγουμε τον κοιτάω έντρομη και του λέω: "Τι είναι αυτό στο λαιμό σου;;"
Τον είχε τσιμπήσει κουνούπι! Αν είναι δυνατόν, τόσες μέρες στην ζούγγλα και την γλιτώσαμε και τον τσίμπησε το μεσημέρι λίγο πριν φύγουμε για το αεροδρόμιο! Μετά που βγήκαμε έξω είχε φαγούρα και στο μικρό δάχτυλο του χεριού. Τον είχε τσιμπήσει και εκεί! 2-0 μου λέει γελώντας.
Εγώ βέβαια δε το βρήκα αστείο.. Μα καλά δεν έβαλες αντικουνουπικό;; Όχι μου απάντησε.. Το βγάλαμε, βάλαμε το μισό μπουκάλι και φύγαμε.. Εγώ κέρδισα το στοιχήμα με τα κουνούπια, ο άντρας μου όχι, αλλά ευτυχώς κανένα δεν ήταν μολυσμένο.

Πριν πάμε στο αεροδρόμιο κάναμε μια γρήγορη βόλτα στην πόλη..












Ο κεντρικός δρόμος προς το αεροδρόμιο


Ξεκινήσαμε 4μιση ώρες πριν την πτήση με την λογική ότι μπορεί να κάναμε πάνω από 2 ώρες να πάμε. Αλλά τελικά κάναμε γύρω στη μία ώρα και έτσι φτάσαμε 3μιση ώρες πριν την πτήση σε ένα αεροδρόμιο που δεν έχει τίποτα να κάνεις. Επίσης δε σε αφήνουν να περάσεις από τον έλεγχο αν δε πλησιάζει η ώρα της πτήσης σου οπότε ούτε να χαζέψεις στα duty free μπορείς.
Αποχαιρετήσαμε τον Τίσσα, βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες, και μετά κάτσαμε 2 ώρες να περιμένουμε να μας αφήσουν να περάσουμε από τον έλεγχο.

Το αεροδρόμιο είχε πολλά Χριστουγεννιάτικα δέντρα..


Και έξω είχε έναν περιποιημένο κήπο




Αποχαιρετήσαμε λοιπόν αυτή την υπέροχη χώρα που μας χάρισε τόσο όμορφες εικόνες και εμπειρίες! Είχαμε μια ευχάριστη πτήση με την Emirates και μετά από 4 ώρες είμασταν πάλι στο Ντουμπάι όπου θα διανυκτερεύαμε. Φτάσαμε γύρω στις 8 το βράδυ και βγήκαμε αμέσως για βόλτα. Επίσης είχαμε και όλη την επόμενη μέρα για να ολοκληρωθεί το ταξίδι μας και είχαμε την ευκαιρία να δούμε καλύτερα τοΝτουμπάι..

Nτουμπάι

Φτάσαμε στο Dubai γύρω στις 8.30 και πήγαμε στο ξενοδοχείο μας με το μετρό. Αυτή τη φορά μείναμε πιο κεντρικά και με τα πόδια από το ξενοδοχείο υπήρχε ένα εμπορικό κέντρο (Burjuman Shopping Center) και πολλά φαγάδικα (κυρίως φαστ φουντ).
Μείναμε στο Βelvedere Court και ήταν πολύ ωραίο ξενοδοχείο με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική. Το δωμάτιο επίσης πολύ καλό (με κουζινούλα,πλυντήριο κτλ)..

Από την ρεσεψιόν έβλεπες περιμετρικά όλους τους ορόφους

Τα μαγαζιά έκλειναν αργά οπότε προλάβαμε μια σύντομη βόλτα στο διπλανό mall, και παρατηρήσαμε ότι είχε πολύ καλύτερες τιμές από το Dubai mall (και απ'το mall of the Emirates που πήγαμε την επόμενη). Πήραμε μερικά δώρα και φύγαμε για να βρούμε κάπου να φάμε. Δε θέλαμε φαστφουντάδικο οπότε το μόνο που βρήκαμε ήταν ένα "κοτοπουλάδικο", είχαν μόνο κοτόπουλο και το έφτιαχναν όπως ήθελες, αλλά την ώρα που πήγαμε μας είπε η σερβιτόρα ότι δίνουν μόνο πακέτο.. Εκεί δίπλα υπήρχε και ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ οπότε είπαμε να πάρουμε από εκεί να φάμε και με την ευκαιρία να δούμε πως είναι και τα σούπερ μάρκετ τους. Ήταν τεράστιο και είχε τα πάντα, οι τιμές ήταν αντίστοιχες με τα δικά μας..

Το επόμενο πρωί είχαμε πρόγευμα στο ξενοδοχείο, και μετά ξεκινήσαμε από νωρίς την μέρα μας για να δούμε κάποια βασικά αξιοθέατα στο Ντουμπάι. Η πτήση μας ήταν 2 το βράδυ από Άμπου ντάμπι οπότε θα φεύγαμε γύρω στις 8 με πούλμαν από Ντουμπάι για να μαστε γύρω στις 11 στο αεροδρόμιο. Άρα είχαμε όλη τη μέρα μπροστά μας για να εξερευνήσουμε το Dubai.

Πήραμε το μετρό και πήγαμε στο mall of the Emirates. Το μετρό τους είναι υπέργειο και έτσι βλέπεις την πόλη στην διαδρομή. Έχει ξεχωριστά βαγόνια για τις γυναίκες και εγώ που έμπαινα στα μεικτά ήμουν συνήθως η μόνη γυναίκα μέσα. Οι Άραβες όμως ευγενέστατοι, και τις δύο φορές που έτυχε να μην έχω θέση κάποιος σηκώθηκε αμέσως και επέμενε να καθήσω.

Στο βάθος ξεχωρίζει το Burj al Arab




To mall οf the Emirates είναι το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο στο Ντουμπάι και έχει πάνω από 700 μαγαζιά, εστιατόρια, κινηματογραφικές αίθουσες και βέβαια το γνωστό Ski Dubai, το κλειστό χιονοδρομικό κέντρο.

Χαζέψαμε σε κάποια μαγαζιά, φάγαμε σε ένα shake shack (καμία σχέση τα μπέργκερς με αυτά της Νέας Υόρκης) και βγάλαμε φώτος το ski Dubai (είχε θέμα την παιδική ταινία Frozen).

Οι φωτογραφίες είναι μπροστά από τζαμαρία οπότε δεν φαίνονται καλά..














Φεύγοντας απ'το mall πήραμε ταξί για να πάμε στo Souk Madinat, μια ανοιχτή αγορά που έχει παραδοσιακό στυλ και βρίσκεται κοντά στην παραλία της Jumeirah και το Βurj al Arab. Στον περιβάλλοντα χώρο υπερισχύει το υδάτινο στοιχείο, με τεχνητά κανάλια, και υπάρχουν πολλές καφετέριες και εστιατόρια.

Souk madinat






















Mετά από εκεί πήγαμε με τα πόδια στην είσοδο του 7στερου ξενοδοχείου Burj al Arab, για να το δούμε από κοντά, και στην δημόσια παραλία δίπλα που δεν ήταν και κάτι ιδιαίτερο..















Περιμέναμε πολύ ώρα στον κεντρικό δρόμο για να βρούμε ταξί αλλά περνούσαν ελάχιστα και όσα περνούσαν δεν σταματούσαν. Μετά από κανένα μισάωρο που κάποιος σταμάτησε μας είπε πως ήταν ώρα αλλαγής βάρδιας και γι'αυτό πολλοί δεν παίρνουν πελάτες. Επόμενη στάση μας το Dubai mall για να το δούμε χωρίς τον χαμό της Πρωτοχρονιάς, αλλά κυρίως για να δούμε τα συντριβάνια που χορεύουν σε ανατολίτικους ρυθμούς (ήταν κλειστά την Πρωτοχρονιά).

Η βόλτα στα μαγαζιά ήταν πολύ πιο άνετη αυτή τη φορά. Σε κάποια φάση ένας Άραβας στέκεται κοντά μου και με βγάζει φωτογραφία!
- Σε ξέρει; Είσαι σταρ εδώ; μου είπε ο άντρας μου και γελάγαμε.. Μου φάνηκε λίγο creepy να έχει κάποιος ξένος φωτογραφία μου, αλλά μετά σκέφτηκα, δε βαριέσαι, ποιος ξέρει σε πόσες και πόσες φωτογραφίες τουριστών είμαστε μέσα και δε το ξέρουμε..



Το σόου στα συντριβάνια ξεκινάει στις 6 (και έχει κάθε μισή ώρα αν θυμάμαι καλά). Είχε μαζευτεί πολλής κόσμος για να τα θαυμάσει. Το θέαμα ήταν πολύ εντυπωσιακό, και τα συντριβάνια εκτίνασαν το νερό πολλά μέτρα.

Κόσμος αρχίζει και συγκεντρώνεται για να δει τα συντριβάνια


Ο Burj Khalifa πίσω απ'τα συντριβάνια


Γιγαντοοθόνες με διαφημίσεις δίπλα στα συντριβάνια


Το σόου ξεκινά..








Όσοι στέκονται μπροστά δέχονται μια ψυχρολουσία!












Όταν το σόου τελείωσε φύγαμε απ'το mall για να επιστέψουμε στο ξενοδοχείο και να πάρουμε τα πράγματά μας. Μετά πήραμε το μετρό και πήγαμε στην αφετηρία των λεωφορίων για να πάμε στο Άμπου ντάμπι.

Στο λόμπι του ξενοδοχείου


Στο αρχικό μας πλάνο είχαμε κλεισει ξενοδοχείο στο Άμπου ντάμπι για αυτή την τελευταία μέρα (παρόλο που δε θα κοιμόμασταν επειδή η πτήση μας ήταν 2 το βράδυ) αλλά θα πηγαίναμε απ'το πρωί και έπρεπε να χουμε κάπου να αφήσουμε τις βαλίτσες μας και να ξεκουραστούμε. Όμως τελικά το ακυρώσαμε και αποφασίσαμε να πάμε απευθείας από Ντουμπάι στο αεροδρόμιο του Άμπου ντάμπι, για να περάσουμε την μέρα μας στο Ντουμπάι που είχαμε πολύ περισσότερα πράγματα να κάνουμε. Ήταν μια πολύ γεμάτη μέρα οπότε δε το μετανιώσαμε που μείναμε εκεί (και γλιτώσαμε και τα χρήματα του ξενοδοχείου). Το μόνο πρόβλημα ήταν πως ήταν αγχωτικό που από Ντουμπάι έπρεπε να πάμε με πούλμαν στο κέντρο του Άμπου ντάμπι και από εκεί με ταξί στο αεροδρόμιο γιατί δεν είχαμε άπλετο χρόνο και αν κάτι πήγαινε στραβά θα χάναμε την πτήση.

Φτάσαμε στην αφετηρία λεωφορείων γύρω στις 7.30μ.μ., βγάλαμε εισιτήρια και πήγαμε στην ουρά για το πούλμαν. Ουσιαστικά υπήρχαν δύο ουρές, μία τεράστια μόνο για άντρες και μια μικρή που ήταν μόνο για γυναίκες και οικογένειες. Εμείς ως ζευγάρι σταθήκαμε στην ουρά των γυναικών/οικογενειών και νιώσαμε τυχεροί γιατί αν έπρεπε να μπούμε στην άλλη μπορεί να μη χωράγαμε στο επόμενο πούλμαν.
Μετά από κανένα μισάωρο το λεωφορείο ήρθε και ο υπεύθυνος που ήταν εκεί έλεγε ποιοι να μπουν δίνοντας προτεραιότητα στις γυναίκες/οικογένειες. Μόλις έφτασε η σειρά μας μας σταμάτησε και έδωσε προτεραιότητα στους άλλους. Λίγο πριν γεμίσει (και ενώ είχε μπει όλη η ουρά των αντρών) έστειλε και εμάς τους δύο να μπούμε. Μέσα στο πούλμαν είχε χωριστά θέσεις για άντρες και γυναίκες, και υπήρχε μόνο μία θέση στων αντρών (που έκατσε ο άντρας μου) και μια μπροστά στων γυναικών, που πήγα να κάτσω εγώ. Με το που πάω να καθίσω άρχισαν όλες οι γύρω μαντιλοφόρες να αλλαλάζουν!! Ούτε κατάλαβα τι τις έπιασε αλλά δε με άφηναν να κάτσω στην τελευταία θέση! Μου έκαναν νοήματα και με έδιωχναν.. Μία από αυτές μιλούσε σπαστά αγγλικά και μου είπε πως η θέση είναι πιασμένη και θα κάτσει ο γιος της που περιμένει απέξω στην ουρά.
-Μα είναι η τελευταία θέση, δε θα μπουν άλλοι, και η θέση είναι για γυναίκες..
Τίποτα αυτή, δε με άφηνε να κάτσω.. Μα καλά αν όντως ήταν ο γιος της έξω γιατί δε περίμενε μαζί τους να μπουν ως οικογένεια και πήγε στην ουρά των αντρών;

Το λεωφορείο ήταν έτοιμο να ξεκινήσει και πάω στον υπεύθυνο να λύσει το θέμα. Ο οδηγός ήταν εκνευρισμένος και βιαζόταν να φύγει. Ο υπευθυνος μου είπε να κατέβω και να μπω στο επόμενο! Αφού είμαστε τα τελευταία δύο άτομα και ο άντρας μου έχει κάτσει ήδη, του λέω εγώ..
Το σκέφτεται λίγο και λέει να κάτσω τότε, αλλά η γυναίκα άρχισε πάλι τις φωνές.. Φώναξε τον άντρα σου να κατέβει και αυτός και θα πάρετε και οι δύο το επόμενο.
Έχουμε πτήση του εξηγώ και έχουμε κλείσει εισιτήριο για αυτό το δρομολόγιο, είμαστε πολύ ώρα εδώ και μπήκαν όλοι όσοι ήταν στην ουρά ακόμα και άτομα που ήρθαν μετά από εμάς.
Μην ανησυχείτε μου λέει, το επόμενο θα έρθει σε 15 λεπτά και θα είστε οι πρώτοι που θα μπείτε. Τι να κάνουμε λοιπόν, δεν είχαμε επιλογή οπότε κατεβήκαμε (δεν είδα να ανεβαίνει κανείς στην θέση μας) και μπήκαμε μπροστά στην ουρά που είχε αρχίσει να ξαναδημιουργείται για το επόμενο. Τσουπ έρχονται και δύο Αφροαμερικανίδες τουρίστριες και κάθονται μπροστά μας, έτσι για σπάσιμο.

Η ώρα περνάει, περνάει, πουθενά το πούλμαν.. Και ο υπεύθυνος είχε φύγει.. Μόλις πέρασε μισή ώρα είπα στον άντρα μου να πάει στα εκδοτήρια να τον βρει. Μπορεί να είχαμε και πρόβλημα που τα εισιτήριά μας ήταν για το προηγούμενο δρομολόγιο. Όντως τον βρήκε, πήγαν μαζί στα εκδοτήρια και έσβησε κάτι ο υπάλληλος στα εισιτήρια, και όταν ήρθαν ακόμα δεν είχε εμφανιστεί το επόμενο.
-Μας είπες για 15 λεπτά και πέρασαν ήδη 45..
-Θα έχει κίνηση, όπου να'ναι θα έρθει, απάντησε.

Τελικά το είδαμε να ξεπροβάλει μια ώρα μετά απο αυτό που μας κατέβασαν και εμείς είχαμε πολύ άγχος για το πόση ώρα θα κάνει, πόσο εύκολα θα βρούμε ταξί μετά (είχαμε κακή εμπειρία με αυτό ως τότε), και πόση ώρα θα κάνουμε να πάμε στο αεροδρόμιο..
Όσο περιμέναμε έξω παρατηρήσαμε έναν νεαρό που μόλις είδε την μεγάλη ουρά πήγε και άρχισε να κολλάει σε αυτές που μας έκλεψαν την σειρά. Ήταν συμπατριώτης τους και τους έκανε τα γλυκά μάτια και τις έπεισε να πουν ότι ταξιδεύουν μαζί, οπότε ήρθε κι αυτός μπροστά μας..

Ύστερα από 2 ώρες αναμονής επιτέλους μπήκαμε στο λεωφορείο και ξεκινήσαμε για Άμπου ντάμπι. Τουλάχιστον βρήκαμε να κάτσουμε μαζί πίσω και γλίτωσα τις θέσεις των ακατάδεκτων γυναικών.
Ευτυχώς η διαδρομή δε κράτησε πάνω από 2 ώρες και βρήκαμε ταξί γρήγορα οπότε είμασταν στο αεροδρόμιο δύο ώρες και κάτι, πριν την πτήση.

Ταξιδέψαμε με aegean και σε σχέση με την πτήση με Εtihad (όταν πηγαίναμε) ήταν αρκετά κουραστικά. Καταρχάς κράτησε 5μιση ώρες, και οι θέσεις αν και γενικά είναι άνετες, για πτήση τέτοιας διάρκειας και μάλιστα νυχτερινής ήταν άβολες. Δε καταφέραμε να κοιμηθούμε, και δεν είχαμε και την επιλογή του IFE για να περάσει η ώρα.

Έτσι με λίγη ταλαιπωρία ολοκληρώθηκε αυτό το ωραίο ταξίδι αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια μπροστά στις όμορφες εικόνες και εμπειρίες που μας χάρισε!

Και εις άλλα με υγεία!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 24
• 25
• 26
• 27
• 28
• 29

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 26 of 29

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[ggonholidays]

@echo2011 ανυπομονώ για τη συνέχεια!!!! Φαίνεται να έχετε κάνει ένα καταπλυκτικό ταξίδι! Η Σρι Λάνκα είναι μέσα στα πολύ άμεσα σχέδια μου! Ευχαριστούμε για όλες τις πληροφορίες που δίνεις! Όπως πάντα αναλυτικότατη!

 

[Panos_65]

Πολύ ωραία!!!
Περιμένουμε τη συνέχεια και φυσικά... Φωτογραφίες.

 

[underwater]

Κι εγω την εχω βάλει στο μάτι τη Σρι Λανκα! Όποτε όπως καταλαβαίνεις περιμένω με πολυ αγωνία τη συνέχεια!

 

[mariath]

Για πάμε να δούμε Σρι Λάνκα! Μ' αρέσει και μένα σαν ιδέα ταξιδιού.

 

[varioAthens]

Στη βραση κολλαει το σιδερο... Κατευθειαν στορυ και πολυ χαιρομαι γι' αυτο!!
Ακουω τα καλυτερα για Σρι Λανκα πολυ καιρο τωρα, οποτε αναμενω και την δικη σου περιγραφη!! Σου εφτασαν οι μερες στη Σρι Λανκα ή χρειαζονται παραπανω?

 

[echo2011]

Ευχαριστώ παιδιά για το ενδιαφέρον στην ιστορία μου! Βλέπω αρκετοί σκεφτεστε να πάτε, δε θα το μετανιώσετε!

Στη βραση κολλαει το σιδερο... Κατευθειαν στορυ και πολυ χαιρομαι γι' αυτο!!
Ακουω τα καλυτερα για Σρι Λανκα πολυ καιρο τωρα, οποτε αναμενω και την δικη σου περιγραφη!! Σου εφτασαν οι μερες στη Σρι Λανκα ή χρειαζονται παραπανω?

Έτσι είναι, όσο πιο σύντομα γράψω θα θυμάμαι και λεπτομέρειες!
Οι μέρες έφτασαν αλλά χωρίς πολύ χαλάρωση. Σύμφωνα με τον οδηγό ακόμα και μια μέρα παραπάνω θα έκανε την διαφορά. Εγώ πιστεύω πως αν κάποιος θέλει να δει τα μέρη που είδαμε χαλαρά, με 2 διανυκτερεύσεις ακόμα θα είναι μια χαρά (και θα κάνει και 1-2 μπάνια παραπάνω) αλλά μόνο αν έχει οδηγό.

Θα έβαζα άλλη μια διανυκτέρευση στην Sigiriya (έτσι θα είχαμε χρόνο να δούμε και την αρχαία πόλη Polonnaruwa), μία στην Nuwara Eliya (αντί για Godakawela) και μία ακόμα στην παραλία Mirissa για έξτρα χαλάρωση. Και δε θα έβαζα την τελευταία διανυκτέρευση στο αδιάφορο Κολόμπο, αλλά στο Negombo που είναι δίπλα στο αεροδρόμιο και έχει και παραλία.

Aν κάποιος θέλει να πάει για σαφάρι στο πάρκο Yala ή θέλει να ανέβει και στο Adam's peak οι μέρες πρέπει να αυξηθούν κι άλλο. Η φίλη μας που ανέβηκε στο Adam's peak ξεκίνησε στις 2 το βράδυ για να προλάβει την ανατολή του ήλιου και τελικά έφτασε πάνω στις 10 το πρωί! Δεν υπήρχε περίπτωση να αντέξουμε τόσο περπάτημα με ανηφόρα και σκάλες οπότε δεν μπήκε στο πρόγραμμα.
Αποκλειστικά με συγκοινωνία για το παραπάνω ταξίδι μπορεί να χρειάζονται και 2 βδομάδες..

 

[makisg]

να πω και εγώ ότι δεν περιμένω με αγωνία την ιστορία σου θα ήταν μεγάλο....ψέμα.

 

[giannismits]

Για τις 10 αυτές μέρες είχα κλείσει 10 διαφορετικά ξενοδοχεία και όπως καταλαβαίνετε είμασταν συνέχεια στο πόδι.

Αυτό δεν ήταν υπερβολικά κουραστικό?

Αναμένω σπέσιαλ φωτογραφικό υλικό!

 

[varioAthens]

Ευχαριστώ παιδιά για το ενδιαφέρον στην ιστορία μου! Βλέπω αρκετοί σκεφτεστε να πάτε, δε θα το μετανιώσετε!



Έτσι είναι, όσο πιο σύντομα γράψω θα θυμάμαι και λεπτομέρειες!
Οι μέρες έφτασαν αλλά χωρίς πολύ χαλάρωση. Σύμφωνα με τον οδηγό ακόμα και μια μέρα παραπάνω θα έκανε την διαφορά. Εγώ πιστεύω πως αν κάποιος θέλει να δει τα μέρη που είδαμε χαλαρά, με 2 διανυκτερεύσεις ακόμα θα είναι μια χαρά (και θα κάνει και 1-2 μπάνια παραπάνω) αλλά μόνο αν έχει οδηγό.

Θα έβαζα άλλη μια διανυκτέρευση στην Sigiriya (έτσι θα είχαμε χρόνο να δούμε και την αρχαία πόλη Polonnaruwa), μία στην Nuwara Eliya (αντί για Godakawela) και μία ακόμα στην παραλία Mirissa για έξτρα χαλάρωση. Και δε θα έβαζα την τελευταία διανυκτέρευση στο αδιάφορο Κολόμπο, αλλά στο Negombo που είναι δίπλα στο αεροδρόμιο και έχει και παραλία.

Aν κάποιος θέλει να πάει για σαφάρι στο πάρκο Yala ή θέλει να ανέβει και στο Adam's peak οι μέρες πρέπει να αυξηθούν κι άλλο. Η φίλη μας που ανέβηκε στο Adam's peak ξεκίνησε στις 2 το βράδυ για να προλάβει την ανατολή του ήλιου και τελικά έφτασε πάνω στις 10 το πρωί! Δεν υπήρχε περίπτωση να αντέξουμε τόσο περπάτημα με ανηφόρα και σκάλες οπότε δεν μπήκε στο πρόγραμμα.
Αποκλειστικά με συγκοινωνία για το παραπάνω ταξίδι μπορεί να χρειάζονται και 2 βδομάδες..

Σουπερ αναλυτικες πληροφοριες!! Φανταζομαι πως θα ειναι η ιστορια σου

 

[vasnorth]

echo καλώς όρισες και καλή χρονιά με υγεία και πολλά πολλά ταξίδια.
Η ιστορία σου προμηνύεται συναρπαστική και εντυπωσιακή όπως πάντα.
Χαίρομαι που περάσατε πολύ ωραία γιατί από ότι περιγράφεις είναι σχετικά δύσκολος προορισμός και αν δεν έχεις προετοιμαστεί σωστά κρύβονται πολλά απρόοπτα.
Αλήθεια όμως, όπως ρωτά λίγο πιό πάνω και ο Γιάννης, γιατί αλλάζατε κάθε μέρα ξενοδοχείο? 'Ηταν αναγκαίο να γίνεται αυτό για να βγει το πρόγραμμα? Γιατί εκτός από πολύ κουραστικό θα ήταν και χάσιμο χρόνου.
Περιμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον τη συνέχεια και φυσικά με τις εξαιρετικές φωτογραφίες που μας έχεις καλομάθει.

 

[echo2011]

Αυτό δεν ήταν υπερβολικά κουραστικό?

Αλήθεια όμως, όπως ρωτά λίγο πιό πάνω και ο Γιάννης, γιατί αλλάζατε κάθε μέρα ξενοδοχείο? 'Ηταν αναγκαίο να γίνεται αυτό για να βγει το πρόγραμμα? Γιατί εκτός από πολύ κουραστικό θα ήταν και χάσιμο χρόνου.

Παιδιά όντως ήταν κουραστικό αλλά δυστυχώς δε μπορούσε να γίνει διαφορετικά.. Δεν έβγαινε το πρόγραμμα και επιπλέον κάποια μέρη έτσι κι αλλιώς δεν ήταν για πάνω από μία μέρα. Οι αποστάσεις στην Σρι λάνκα αν και μικρές χιλιομετρικά είναι τεράστιες στην πραγματικότητα (από άποψη χρόνου) οπότε έπρεπε να μένουμε κάθε φορά κοντά στα αξιοθέατα που θέλαμε.
Πάντως δεν ήταν και τόσο κουραστικό όσο φαίνεται από την άποψη ότι στα Εμιράτα πέρναμε σχεδόν πάντα ταξί (είναι πολύ φθηνά) και στη Σρι λάνκα είχαμε το αυτοκίνητο. Γι΄ αυτό και γράφω παραπάνω ότι για να δούμε τα ίδια μέρη θα θέλαμε διπλάσιες μέρες χωρίς αυτοκίνητο.