soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.700
- Likes
- 6.313
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κρήτη- Βενετία
- Ηράκλειο - Βενετία και η Κάρα του Αγ. Τίτου
- Φωτογραφίες 1/4][URL="http://img697.imageshack.us/i/carnivaldestiny.jpg/"][attach=full]27542[/attach][/URL
- Φωτογραφίες 2/4][URL="http://img168.imageshack.us/i/atlantes.jpg/"][attach=full]27545[/attach][/URL
- Φωτογραφίες 3/4][URL="http://img718.imageshack.us/i/89869010.jpg/"][attach=full]27549[/attach][/URL
- Φωτογραφίες 4/4][URL="http://img22.imageshack.us/i/canalettoreturnofthebuc.jpg/"][attach=full]27553[/attach][/URL
Στην Piazzale Roma είναι η είσοδος και έξοδος της πόλης . Σταθμός τραίνων, αφετηρίες λεωφορείων, χώροι στάθμευσης ΙΧ, ξενοδοχεία και ένας μεγάλος σταθμός σκαφών που εκτελούν δρομολόγια στα κανάλια της πόλης. Οι καινούργιοι επισκέπτες, βιαστικοί, έκπληκτοι και περίεργοι από ένα άλλο κόσμο που αντικρίζουν, μαζί με τις αποσκευές τους προχωρούν προς τα βαπορέτα που θα τους πάνε στα ξενοδοχεία. Η Πριγκηπέσα τους περιμένει, να τους σαγηνεύσει με τα φανερά κάλλη της , και με τα κρυφά αυτούς που μπορούν να τα δουν.
Βλέπουμε κοντά μας ένα όμορφο πάρκο. Είναι κάτι που μας έλειψε στην περιοδεία μας στην πόλη. Θα ξεκουραστούμε κάτω από τη σκιά των δένδρων και θα ξεδιψάσουμε από το σιντριβάνι του. Την εποχή του καλοκαιριού εδώ είναι απόλαυση. Μια πινακίδα γράφει : «Giardino Papadopoli»! Ήταν ένα παλαιό μοναστήρι με μια εκκλησία, την Santa Crose, τα οποία κατεδαφίστηκαν την εποχή του ναπολεόντειου πολέμου και στη θέση τους έγιναν αποθήκες. Μετά το 1810 ο χώρος αγοράστηκε από ένα πλούσιο επιχειρηματία ελληνικής οικογένειας με το όνομα Παπαδόπουλοι, και το 1848 έγινε πάρκο.
Στη είσοδο του κήπου έχει ένα μαρμάρινο άγαλμα ενός καθισμένου άνδρα. Διαβάζουμε το όνομα «Piedro Paleokapa» [1] Ήταν από παλιά οικογένεια που άφησαν τη Κρήτη μαζί με του Ενετούς. Ο Κ. Παλαιοκάπα ίδρυσε ελληνικό σχολείο στην Πάδοβα για τους Έλληνες της διασποράς. Απόγονος αυτού ο Piedro υπήρξε πνευματικό και πολιτικό πρόσωπο σε όλη τη βόρειο Ιταλία, και για ένα διάστημα διετέλεσε διευθυντής δημοσίων έργων στην Βενετία και έλαβε μέρος στην αντίσταση της πόλης κατά των αυστριακών το 1834.
Δεν είναι μόνο αυτά που είδαμε στην διαδρομή μας. Υπάρχουν παρακάμψεις που σε οδηγούν και σε άλλες εκκλησίες, μουσεία, παλάτια και πλατείες. Μια τέτοια πλατεία είναι η «Campo dei ss Giovani e Paolo», με την ομώνυμη εκκλησία. Μεγάλη πλατεία με εστιατόρια, καφέ, και η καλύτερη πιτσαρία της πόλης, όπου για πας χρειάζεσαι να κλείσεις τραπέζι από το πρωί. Εμείς εκείνη την εποχή, αποτελούσαμε εξαίρεση. Η μακρόχρονη παρουσίας και η συνεισφορά… μας στο τουρισμό της πόλης έφτιαξαν γνωριμίες.
Η εκκλησία είναι γοτθικού ρυθμού, αρκετά μεγάλη, και τα σπουδαιότερα από τα έργα ζωγραφικής της είναι του Τζιοβάνι Μπελίνι, και του Βερονέζε. Στην πλατεία είναι το άγαλμα του Μπαρτολομαίο Κολλεόνι πάνω σε άλογο, έργο του Ανδρέα Βερόκιο. Τούτο είναι ένα έργο που διαφοροποιείται από την τέχνη της εποχής εκείνης την οποία μέχρι τώρα είδαμε είτε σε πίνακα είτε σε κτίριο, όπου το στοιχείο της ήταν η αρμονία και η συμμετρία στο περιεχόμενου του. Στη ανδρική μορφή όμως του έργου αυτού, ο καλλιτέχνης έχει την ευκαιρία να δουλέψει πιο ελεύθερα, τονίζοντας το επιβλητικό και αγέρωχο ύφος τους στρατηλάτη, και την υποταγή του αλόγου στον άνθρωπο.[2]
Ας γυρίσω όμως δώδεκα χρόνια πριν, την εποχή που έκανα την πρώτη μου γνωριμία με αυτή την πόλη…
Στην Piazzale Roma, στην πλατεία που στάθμευαν τα λεωφορεία, υπήρχε μια αφετηρία απ΄ όπου αναχωρούσαν τρία λεωφορεία που σε πήγαιναν δωρεάν σε ισάριθμα εμπορικά κέντρα στην περιοχή του Μέστρε. Η πρώτη αναχώρηση ήταν στις 10 το πρωί, και η τελευταία από τα εμπορικά κέντρα στις 11 το βράδι. Το ένα ήταν για το «Πανόραμα» κάθε μισή ώρα και έφτανε σε 20 λεπτά. Το άλλο για το«Αuchan (?)» κι αυτό κάθε μισή ώρα με άφιξη μετά από 25 λεπτά, και το τρίτο κάθε 45 λεπτά, το όνομα του οποίου δεν θυμάμαι, αλλά όλα ξεκινούσαν από την ίδια αφετηρία. Θεωρώ το «Αuchan” σαν το καλύτερο, γιατί υπήρχαν καλά εμπορικά, καφέ, εστιατόρια όλα μαζί σε κλειστό χώρο.
Η όμορφη μεγάλη γέφυρα Liberta, αρχιτεκτονικά διακοσμημένη με βενετσιάνικες πύλες και λιοντάρια ενώνει τη Βενετία από την υπόλοιπη Ιταλία. Οι διαδηλώσεις της Λίγκας του Βορρά κάποια μέρα, τότε που εξ΄ αιτίας της ακινητοποιήθηκαν όλα τα τροχοφόρα πάνω στη γέφυρα, με ανάγκασαν και τη διέσχισα με τα πόδια…
Μετά από τη δίχρονη παραμονή, τα μνημεία της πόλης, τα αριστουργήματα της, δεν με εντυπωσίαζαν πλέον. Τα έβλεπα όπως και οι κάτοικοι της. Η ομορφιά σου Venice ξεθώριασε στα μάτια μου. Τα κανάλια, τα σοκάκια, οι γέφυρες, η υγρασία, το βούρκο, οι πλημμύρες μόνο το αίσθημα συμπόνιας μου έφερνε προς τους κατοίκους σου.
Έτσι, στα εμπορικά κέντρα, έστω μόνο για καφέ, απέφευγα τη φασαρία των τουριστών του καλοκαιριού, τα νερά και τις λάσπες του χειμώνα.
Παραμονή πρωτοχρονιάς από νωρίς το βράδι στο Auchan, γιορταστική ατμόσφαιρα, χριστουγεννιάτικα δένδρα, καταστήματα στολισμένα, οι Ιταλοί και Ιταλίδες καλοντυμένοι με καλαισθησία όπως συνηθίζουν πάντα, και η οικογένεια.. με τα μικρά των πέντε, οκτώ και δέκα, να απολαμβάνουν πίτσες και παγωτά, [3] κατενθουσιασμένα με το τελευταίο που τους έτυχε μήνα Δεκέμβρη, και μετά η συνέχεια στο πλοίο με το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν μαζί με τους Έλληνες επιβάτες της πενθήμερης κρουαζιέρας.
Όμως αυτή «Καλλονή» δε σταματά να σε γοητεύει ποτέ. Ενώ νομίζεις ότι την έχεις κατακτήσει ολοκληρωτικά και αρχίζεις να πλήττεις, πάντα υπάρχει κάτι κρυφό που θα σε μαγέψει ξανά αν μπορέσεις να το βρεις. Όπως εκείνο το ταπεινό, κρυμμένο σε μια γωνιά της εκκλησάκι, που μόλις το είδα είπα: -«Αυτό είναι καλύτερο από τον Άγιο Μάρκο». Θα προσπαθήσω να δικαιολογήσω τη φράση μου αυτή, βάζοντας για επίλογο την περιγραφή του.
[1] Oδός Παλαιοκάπα υπάρχει στο Ηράκλειο
[2] Oυμπέρτο Έκο «Ιστορία της ομορφιάς» μτφρ. Δ. Δότση, Χρ. Πομποτής εκδ. Καστανιώτη
[3]] Είναι το μόνο, ίσως και τα περιστέρια στον Άγιο Μάρκο, που θυμούνται σήμερα ( μετά από δεκατρία χρόνια) παρά τις σχεδόν πάνω από δεκαπέντε φορές, όσα και τα ταξίδια τους, βόλτες σε όλη την πόλη………
Βλέπουμε κοντά μας ένα όμορφο πάρκο. Είναι κάτι που μας έλειψε στην περιοδεία μας στην πόλη. Θα ξεκουραστούμε κάτω από τη σκιά των δένδρων και θα ξεδιψάσουμε από το σιντριβάνι του. Την εποχή του καλοκαιριού εδώ είναι απόλαυση. Μια πινακίδα γράφει : «Giardino Papadopoli»! Ήταν ένα παλαιό μοναστήρι με μια εκκλησία, την Santa Crose, τα οποία κατεδαφίστηκαν την εποχή του ναπολεόντειου πολέμου και στη θέση τους έγιναν αποθήκες. Μετά το 1810 ο χώρος αγοράστηκε από ένα πλούσιο επιχειρηματία ελληνικής οικογένειας με το όνομα Παπαδόπουλοι, και το 1848 έγινε πάρκο.
Στη είσοδο του κήπου έχει ένα μαρμάρινο άγαλμα ενός καθισμένου άνδρα. Διαβάζουμε το όνομα «Piedro Paleokapa» [1] Ήταν από παλιά οικογένεια που άφησαν τη Κρήτη μαζί με του Ενετούς. Ο Κ. Παλαιοκάπα ίδρυσε ελληνικό σχολείο στην Πάδοβα για τους Έλληνες της διασποράς. Απόγονος αυτού ο Piedro υπήρξε πνευματικό και πολιτικό πρόσωπο σε όλη τη βόρειο Ιταλία, και για ένα διάστημα διετέλεσε διευθυντής δημοσίων έργων στην Βενετία και έλαβε μέρος στην αντίσταση της πόλης κατά των αυστριακών το 1834.
Δεν είναι μόνο αυτά που είδαμε στην διαδρομή μας. Υπάρχουν παρακάμψεις που σε οδηγούν και σε άλλες εκκλησίες, μουσεία, παλάτια και πλατείες. Μια τέτοια πλατεία είναι η «Campo dei ss Giovani e Paolo», με την ομώνυμη εκκλησία. Μεγάλη πλατεία με εστιατόρια, καφέ, και η καλύτερη πιτσαρία της πόλης, όπου για πας χρειάζεσαι να κλείσεις τραπέζι από το πρωί. Εμείς εκείνη την εποχή, αποτελούσαμε εξαίρεση. Η μακρόχρονη παρουσίας και η συνεισφορά… μας στο τουρισμό της πόλης έφτιαξαν γνωριμίες.
Η εκκλησία είναι γοτθικού ρυθμού, αρκετά μεγάλη, και τα σπουδαιότερα από τα έργα ζωγραφικής της είναι του Τζιοβάνι Μπελίνι, και του Βερονέζε. Στην πλατεία είναι το άγαλμα του Μπαρτολομαίο Κολλεόνι πάνω σε άλογο, έργο του Ανδρέα Βερόκιο. Τούτο είναι ένα έργο που διαφοροποιείται από την τέχνη της εποχής εκείνης την οποία μέχρι τώρα είδαμε είτε σε πίνακα είτε σε κτίριο, όπου το στοιχείο της ήταν η αρμονία και η συμμετρία στο περιεχόμενου του. Στη ανδρική μορφή όμως του έργου αυτού, ο καλλιτέχνης έχει την ευκαιρία να δουλέψει πιο ελεύθερα, τονίζοντας το επιβλητικό και αγέρωχο ύφος τους στρατηλάτη, και την υποταγή του αλόγου στον άνθρωπο.[2]
Ας γυρίσω όμως δώδεκα χρόνια πριν, την εποχή που έκανα την πρώτη μου γνωριμία με αυτή την πόλη…
Στην Piazzale Roma, στην πλατεία που στάθμευαν τα λεωφορεία, υπήρχε μια αφετηρία απ΄ όπου αναχωρούσαν τρία λεωφορεία που σε πήγαιναν δωρεάν σε ισάριθμα εμπορικά κέντρα στην περιοχή του Μέστρε. Η πρώτη αναχώρηση ήταν στις 10 το πρωί, και η τελευταία από τα εμπορικά κέντρα στις 11 το βράδι. Το ένα ήταν για το «Πανόραμα» κάθε μισή ώρα και έφτανε σε 20 λεπτά. Το άλλο για το«Αuchan (?)» κι αυτό κάθε μισή ώρα με άφιξη μετά από 25 λεπτά, και το τρίτο κάθε 45 λεπτά, το όνομα του οποίου δεν θυμάμαι, αλλά όλα ξεκινούσαν από την ίδια αφετηρία. Θεωρώ το «Αuchan” σαν το καλύτερο, γιατί υπήρχαν καλά εμπορικά, καφέ, εστιατόρια όλα μαζί σε κλειστό χώρο.
Η όμορφη μεγάλη γέφυρα Liberta, αρχιτεκτονικά διακοσμημένη με βενετσιάνικες πύλες και λιοντάρια ενώνει τη Βενετία από την υπόλοιπη Ιταλία. Οι διαδηλώσεις της Λίγκας του Βορρά κάποια μέρα, τότε που εξ΄ αιτίας της ακινητοποιήθηκαν όλα τα τροχοφόρα πάνω στη γέφυρα, με ανάγκασαν και τη διέσχισα με τα πόδια…
Μετά από τη δίχρονη παραμονή, τα μνημεία της πόλης, τα αριστουργήματα της, δεν με εντυπωσίαζαν πλέον. Τα έβλεπα όπως και οι κάτοικοι της. Η ομορφιά σου Venice ξεθώριασε στα μάτια μου. Τα κανάλια, τα σοκάκια, οι γέφυρες, η υγρασία, το βούρκο, οι πλημμύρες μόνο το αίσθημα συμπόνιας μου έφερνε προς τους κατοίκους σου.
Έτσι, στα εμπορικά κέντρα, έστω μόνο για καφέ, απέφευγα τη φασαρία των τουριστών του καλοκαιριού, τα νερά και τις λάσπες του χειμώνα.
Παραμονή πρωτοχρονιάς από νωρίς το βράδι στο Auchan, γιορταστική ατμόσφαιρα, χριστουγεννιάτικα δένδρα, καταστήματα στολισμένα, οι Ιταλοί και Ιταλίδες καλοντυμένοι με καλαισθησία όπως συνηθίζουν πάντα, και η οικογένεια.. με τα μικρά των πέντε, οκτώ και δέκα, να απολαμβάνουν πίτσες και παγωτά, [3] κατενθουσιασμένα με το τελευταίο που τους έτυχε μήνα Δεκέμβρη, και μετά η συνέχεια στο πλοίο με το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν μαζί με τους Έλληνες επιβάτες της πενθήμερης κρουαζιέρας.
Όμως αυτή «Καλλονή» δε σταματά να σε γοητεύει ποτέ. Ενώ νομίζεις ότι την έχεις κατακτήσει ολοκληρωτικά και αρχίζεις να πλήττεις, πάντα υπάρχει κάτι κρυφό που θα σε μαγέψει ξανά αν μπορέσεις να το βρεις. Όπως εκείνο το ταπεινό, κρυμμένο σε μια γωνιά της εκκλησάκι, που μόλις το είδα είπα: -«Αυτό είναι καλύτερο από τον Άγιο Μάρκο». Θα προσπαθήσω να δικαιολογήσω τη φράση μου αυτή, βάζοντας για επίλογο την περιγραφή του.
[1] Oδός Παλαιοκάπα υπάρχει στο Ηράκλειο
[2] Oυμπέρτο Έκο «Ιστορία της ομορφιάς» μτφρ. Δ. Δότση, Χρ. Πομποτής εκδ. Καστανιώτη
[3]] Είναι το μόνο, ίσως και τα περιστέρια στον Άγιο Μάρκο, που θυμούνται σήμερα ( μετά από δεκατρία χρόνια) παρά τις σχεδόν πάνω από δεκαπέντε φορές, όσα και τα ταξίδια τους, βόλτες σε όλη την πόλη………
