soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.700
- Likes
- 6.314
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κρήτη- Βενετία
- Ηράκλειο - Βενετία και η Κάρα του Αγ. Τίτου
- Φωτογραφίες 1/4][URL="http://img697.imageshack.us/i/carnivaldestiny.jpg/"][attach=full]27542[/attach][/URL
- Φωτογραφίες 2/4][URL="http://img168.imageshack.us/i/atlantes.jpg/"][attach=full]27545[/attach][/URL
- Φωτογραφίες 3/4][URL="http://img718.imageshack.us/i/89869010.jpg/"][attach=full]27549[/attach][/URL
- Φωτογραφίες 4/4][URL="http://img22.imageshack.us/i/canalettoreturnofthebuc.jpg/"][attach=full]27553[/attach][/URL
H περιοχή που είμαστε μοιάζει με τρίγωνο στο χάρτη που καταλήγει σε μια οξεία γωνία με το άγαλμα του ανεμοδείκτη στην άκρη. Τα κανάλια εδώ δε μυρίζουν, τα νερά διοχετεύονται εύκολα στα γειτονικά μεγάλα. Τα στενά, οι μικρές πλατείες, είναι καθαρές και περιποιημένες. Η περιοχή κοντά στα σημαντικά μνημεία της πόλης δεν μπορεί να μείνει αφρόντιστη. Παλιά για τον ίδιο λόγο κατοικούνταν από αρχοντικές οικογένειες για να έχουν εύκολη πρόσβαση στα δρώμενα της πόλης.
Η επέμβαση στον εξωτερικό των κτιρίων στη Βενετία ακολουθεί αυστηρούς κανόνες. Τα εξωτερικά κουδούνια των σπιτιών, οι πίνακες με τα ονόματα των ενοίκων είναι από το ίδιο υλικό, το ίδιο μπρούτζινο χρώμα. Το ίδιο και οι αποχετευτικοί αγωγοί. Σε κάθε σπίτι το καροτσάκι είναι απαραίτητο. Τα βλέπουμε να τα τραβούν στα στενά, να μεταφέρουν οικιακές συσκευές, έπιπλα, ψώνια, εμπορεύματα για τα καταστήματα. Προηγήθηκε η εκφόρτωση τους από κάποιο πλεούμενο, σε μια μικρή αποβάθρα που τα σκαλιά της φτάνουν μέσα στο νερό. Υπάρχουν μηχανοκίνητες μαούνες για κάθε είδους μεταφορές. Από οικοδομικά υλικά μέχρι σκουπίδια της πόλης.
Σε μια στροφή του στενού δρόμου που βαδίζουμε βλέπουμε μια πρόσοψη ενός κτιρίου με μικρό κήπο και τοιχίο με κάγκελα μπροστά του, και μια μικρή μπρούτζινη πινακίδα να γράφει Museo Guggenheim. Απλό, αλλά με τα σπουδαιότερα εκθέματα της μοντέρνα τέχνης στην Ευρώπη.
Είναι νύχτα. Η κίνηση είναι ελάχιστη στα στενά και σκοτεινά δρομάκια. Το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος από το βάδισμα μας στο πλακόστρωτο. Επικρατεί ερημιά. Κάποια στιγμή ακούμε κι΄ άλλους ήχους σαν τους δικούς μας. Δεν ξέρουμε από πού έρχονται. Μήπως είναι ο απόηχος των δικών μας; Σταματάμε αλλά αυτοί συνεχίζονται. Από πού και ποιοι τους προκαλούν; Τώρα ακούμε και ομιλίες. Είναι πολύ κοντά μας όμως δεν φαίνονται. Μας πιάνει ανατριχίλα. Είναι τα φαντάσματα από τα ερειπωμένα σπίτια; Αλλά να, ο στενός μας δρόμος θα διασταυρωθεί σε λίγο με κάποιον άλλον. Με κάποιους συνανθρώπους μας θα συναντηθούμε στη γωνιά, εκεί που ένα άλλο σοκάκι συναντά κάθετα το δικό μας. Δεν φαίνονται ακόμη. Πόσοι είναι; Πως είναι; Είναι οι καλοί ή οι κακοί της νύχτας; Προσέχουμε να μην πέσουμε πάνω τους. Το ίδιο κι’ αυτοί, που συνηθισμένοι σαν ντόπιο που είναι, ελαττώνουν το βηματισμό τους με το «mi scusi» πάντα στα χείλη.
Όμως τα στενά και σκοτεινά σοκάκια, κάτι μου θυμίζουν. Δεν μπορεί, το έχω ξαναζήσει. Μα που αλλού, παρά στο ενετικό λιμάνι της πόλης μου; Αυτής με το μεγάλο γνωστό φάρο στην είσοδο του λιμανιού, όταν μαθητές τη νύχτα σεργιανίζαμε το μακρύ στενό δρόμο ανάμεσα στα παμπάλαια ενετικά σπίτια, με τα μπαλκόνια απαράλλαχτα όπως κι’ αυτά εδώ, τότε που στα ισόγεια τους δεν υπήρχαν ούτε καφετερίες, ούτε μπαρ, ούτε τουριστικά καταστήματα. Μόνο η ερημιά, ένα αμυδρό φως από κάποια δημόσια λάμπα, και κάποια γάτα να τρέχει φοβισμένη από τη φασαρία μας
.
Στην περιοχή της Accademia, βλέπουμε κάποιες μέρες του χειμώνα, μακριούς πάγκους στη μέση του δρόμου, που μοιάζουν να έχουν απομείνει εκεί από κάποια υπαίθρια αγορά, ή ότι ετοιμάζουν κάτι παρόμοιο. Βγαίνουμε γελασμένοι. Πάνω εκεί θα περπατήσουμε όταν πλημμυρίσει η πόλη. Μια σειρήνα θα μας ειδοποιήσει για τις πλυμμήρες.
Στην πινακοθήκη Accademia η επίσκεψη μας είναι επιβεβλημένη. Εκεί βρίσκεται η σπουδαιότερη συλλογή Βενετζιάνικης ζωγραφικής από τη γέννηση της μέχρι τον 18ο αιώνα. Bellini (St.Sebastian). Giorgione, Titiano (Pieta), Tintoreto (Aδάμ και Εύα), Veronese κ.α
Μόλις περάσουμε τη γέφυρα στο αριστερό μας μέρος δίπλα στο Μεγάλο Κανάλι βρίσκεται το Palazzo Grassi. Εδώ γίνονται συνήθως οι περιοδικές εκθέσεις της σημερινής Βενετίας. Αυτή το φορά βλέπουμε την έκθεση με θέμα το Αιγαίο και η αρχιτεκτονική του.
Η επέμβαση στον εξωτερικό των κτιρίων στη Βενετία ακολουθεί αυστηρούς κανόνες. Τα εξωτερικά κουδούνια των σπιτιών, οι πίνακες με τα ονόματα των ενοίκων είναι από το ίδιο υλικό, το ίδιο μπρούτζινο χρώμα. Το ίδιο και οι αποχετευτικοί αγωγοί. Σε κάθε σπίτι το καροτσάκι είναι απαραίτητο. Τα βλέπουμε να τα τραβούν στα στενά, να μεταφέρουν οικιακές συσκευές, έπιπλα, ψώνια, εμπορεύματα για τα καταστήματα. Προηγήθηκε η εκφόρτωση τους από κάποιο πλεούμενο, σε μια μικρή αποβάθρα που τα σκαλιά της φτάνουν μέσα στο νερό. Υπάρχουν μηχανοκίνητες μαούνες για κάθε είδους μεταφορές. Από οικοδομικά υλικά μέχρι σκουπίδια της πόλης.
Σε μια στροφή του στενού δρόμου που βαδίζουμε βλέπουμε μια πρόσοψη ενός κτιρίου με μικρό κήπο και τοιχίο με κάγκελα μπροστά του, και μια μικρή μπρούτζινη πινακίδα να γράφει Museo Guggenheim. Απλό, αλλά με τα σπουδαιότερα εκθέματα της μοντέρνα τέχνης στην Ευρώπη.
Είναι νύχτα. Η κίνηση είναι ελάχιστη στα στενά και σκοτεινά δρομάκια. Το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος από το βάδισμα μας στο πλακόστρωτο. Επικρατεί ερημιά. Κάποια στιγμή ακούμε κι΄ άλλους ήχους σαν τους δικούς μας. Δεν ξέρουμε από πού έρχονται. Μήπως είναι ο απόηχος των δικών μας; Σταματάμε αλλά αυτοί συνεχίζονται. Από πού και ποιοι τους προκαλούν; Τώρα ακούμε και ομιλίες. Είναι πολύ κοντά μας όμως δεν φαίνονται. Μας πιάνει ανατριχίλα. Είναι τα φαντάσματα από τα ερειπωμένα σπίτια; Αλλά να, ο στενός μας δρόμος θα διασταυρωθεί σε λίγο με κάποιον άλλον. Με κάποιους συνανθρώπους μας θα συναντηθούμε στη γωνιά, εκεί που ένα άλλο σοκάκι συναντά κάθετα το δικό μας. Δεν φαίνονται ακόμη. Πόσοι είναι; Πως είναι; Είναι οι καλοί ή οι κακοί της νύχτας; Προσέχουμε να μην πέσουμε πάνω τους. Το ίδιο κι’ αυτοί, που συνηθισμένοι σαν ντόπιο που είναι, ελαττώνουν το βηματισμό τους με το «mi scusi» πάντα στα χείλη.
Όμως τα στενά και σκοτεινά σοκάκια, κάτι μου θυμίζουν. Δεν μπορεί, το έχω ξαναζήσει. Μα που αλλού, παρά στο ενετικό λιμάνι της πόλης μου; Αυτής με το μεγάλο γνωστό φάρο στην είσοδο του λιμανιού, όταν μαθητές τη νύχτα σεργιανίζαμε το μακρύ στενό δρόμο ανάμεσα στα παμπάλαια ενετικά σπίτια, με τα μπαλκόνια απαράλλαχτα όπως κι’ αυτά εδώ, τότε που στα ισόγεια τους δεν υπήρχαν ούτε καφετερίες, ούτε μπαρ, ούτε τουριστικά καταστήματα. Μόνο η ερημιά, ένα αμυδρό φως από κάποια δημόσια λάμπα, και κάποια γάτα να τρέχει φοβισμένη από τη φασαρία μας
.
Στην περιοχή της Accademia, βλέπουμε κάποιες μέρες του χειμώνα, μακριούς πάγκους στη μέση του δρόμου, που μοιάζουν να έχουν απομείνει εκεί από κάποια υπαίθρια αγορά, ή ότι ετοιμάζουν κάτι παρόμοιο. Βγαίνουμε γελασμένοι. Πάνω εκεί θα περπατήσουμε όταν πλημμυρίσει η πόλη. Μια σειρήνα θα μας ειδοποιήσει για τις πλυμμήρες.
Στην πινακοθήκη Accademia η επίσκεψη μας είναι επιβεβλημένη. Εκεί βρίσκεται η σπουδαιότερη συλλογή Βενετζιάνικης ζωγραφικής από τη γέννηση της μέχρι τον 18ο αιώνα. Bellini (St.Sebastian). Giorgione, Titiano (Pieta), Tintoreto (Aδάμ και Εύα), Veronese κ.α
Μόλις περάσουμε τη γέφυρα στο αριστερό μας μέρος δίπλα στο Μεγάλο Κανάλι βρίσκεται το Palazzo Grassi. Εδώ γίνονται συνήθως οι περιοδικές εκθέσεις της σημερινής Βενετίας. Αυτή το φορά βλέπουμε την έκθεση με θέμα το Αιγαίο και η αρχιτεκτονική του.
