soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.700
- Likes
- 6.314
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κρήτη- Βενετία
- Ηράκλειο - Βενετία και η Κάρα του Αγ. Τίτου
- Φωτογραφίες 1/4][URL="http://img697.imageshack.us/i/carnivaldestiny.jpg/"][attach=full]27542[/attach][/URL
- Φωτογραφίες 2/4][URL="http://img168.imageshack.us/i/atlantes.jpg/"][attach=full]27545[/attach][/URL
- Φωτογραφίες 3/4][URL="http://img718.imageshack.us/i/89869010.jpg/"][attach=full]27549[/attach][/URL
- Φωτογραφίες 4/4][URL="http://img22.imageshack.us/i/canalettoreturnofthebuc.jpg/"][attach=full]27553[/attach][/URL
Πράγματι, η θαλάσσια αύρα μας έδωσε νέες δυνάμεις και ηθικό για να περιγράψουμε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.. Η προαναφερθείσα δεσποσύνη όμως ας περιμένει λίγο ακόμα.
Εδώ στο Μolo είναι ο κεντρικός σταθμός κάθε είδους σκαφών που εκτελούν δρομολόγια στη Βενετία και στα νησιά της. Vaporeto, Motoscafo, taxi boat, ferry boat, και vaporeto για τουριστικές διαδρομές. Από μπροστά μας περνούν τα επιβατηγά και τα κρουαζιερόπλοια, που φέρνουν επισκέπτες για τη Βενετία, αλλά και αυτούς που έχουν προορισμό τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης.
Τα πλοία θα πλευρίσουν στο επιβατικό σταθμό san Bassilio που είναι στο κανάλι della Giudecca. Η απόσταση με τα πόδια για τον Αγ. Μάρκο είναι σαράντα λεπτά, αλλά ποτέ δεν γίνεται μέσα σ΄ αυτό το χρονικό όριο, γιατί κανείς δεν θέλει να παραλείψει το παραμικρό από τη μαγεία αυτής της διαδρομής.
Ιδού και το F/B “Fedra” των Μινωικών, αυτό που με έφερνε εδώ κάθε τέταρτη μέρα από Πάτρα για δύο χρόνια. Είχαμε άφιξη στις 1200 και αναχώρηση 1830 η ώρα, επίσης διπλές διανυχτερεύσεις κάθε πρωτοχρονιά, και σε κάποιες πενθήμερες κρουαζιέρες τα καλοκαίρια με Έλληνες επιβάτες. Είναι αδύνατο να μην περιγράψω την ωραιότερη είσοδο, σε κόλπο και λιμάνι στον κόσμο.
Αφήναμε πίσω μας την Αδριατική και μπαίναμε μέσα από ένα στενό πέρασμα στον κόλπο της Βενετίας με την ελάχιστη ταχύτητα, ανάμεσα από δεκάδες κότερα, ιστιοπλοϊκά και κάθε είδους ιδιωτικά σκάφη που μπαινοέβγαιναν στο κανάλι. Αμέσως βρισκόμασταν σε μια άλλη εποχή. Όλος ο κόσμος του πλοίου έβγαινε στο κατάστρωμα. Οι επιβάτες, τα μέλη του πληρώματος, ακόμη και οι μάγειροι με τις σκούφιες τους, οι καμαρότοι, όλοι αυτοί που παρόλο τα είχαν δει αμέτρητες φορές, δεν μπορούσαν να μείνουν ασυγκίνητοι από αυτό που γινόταν γύρω μας. Ένα ταξίδι στο παρελθόν, σε μια χώρα του παραμυθιού.
Αριστερά μας βλέπαμε το γνωστό σε όλο τον κόσμο από τα φεστιβάλ Λίντο, αριστοκρατικό, γεμάτο από βίλες και κατοικίες επώνυμων. Δεξιά μας πάρκα, άλση, και άλλοι χώροι ελεύθεροι. Την περίοδο της Bienalle βλέπαμε τα έργα των γλυπτών απ’ όλο τον κόσμο που είχαν τοποθετηθεί σ΄ αυτή την περιοχή, και απλώνονταν σε όλη τη Βενετία.
Σε κάποια Bienalle, για αρκετούς μήνες, περνούσαμε μόλις λίγα μέτρα από τη συμμετοχή στην έκθεση του παγκοσμίου φήμης Έλληνα γλύπτη Ζογγολόπουλου με το έργο «ομπρέλες», που ήταν τοποθετημένες στην άκρη της προβλήτας.
Σε λίγο αριστερά μας βλέπουμε το νησάκι S. Giorgio Mggiore και στη δεξιά μας πλευρά το Arsenale με το ομώνυμο κανάλι.. Στο Arsenale ναυπηγούσαν, επισκεύαζαν, αρμάτωναν τα πολεμικά πλοία και τα ετοίμαζαν για πολεμικές επιχειρήσεις. Εδώ ήταν εποχή που σε μια μέρα εργάζονταν μέχρι και 15.000 άνθωποι. Υπάρχουν εκθέματα από οβίδες και κανόνια της εποχής εκείνης και μια επιβλητική πύλη όπου πάνω από αυτή βρίσκεται το λιοντάρι της Βενετίας, και κάτω δεξιά και αριστερά δύο μαρμάρινα λιοντάρια, το ένα είναι από τη Δήλο και το άλλο από τον Πειραιά, από όπου το πήρε ο Μοροσίνι το 1687. Ήταν το ίδιο έτος που μια οβίδα από τα κανόνια των πλοίων του έπεσε πάνω στην Ακρόπολη, στην προσπάθεια του να τη ανακαταλάβει από τους Τούρκους. Αντίγραφο του λιονταριού αυτού βρίσκεται στο λιμάνι του Πειραιά, δεξιά μόλις μπαίνουμε με το πλοίο, δώρο της Βενετίας τα τελευταία χρόνια προς το δήμο Πειραιώς, σαν απάντηση του αιτήματος (!!) για επιστροφή του γνησίου
Μετά το Arsenale τα ενδιαφέροντα βρίσκονται μόνο από τη δεξιά πλευρά του πλοίου. Οι φωτογραφικές μηχανές και οι κάμερες, είναι έτοιμες. Το μάτι δεν ξέρει τι να πρωτοθαυμάσει. Ο επιβάτης που έρχεται πρώτη φορά πελαγώνει.
Δίπλα μας τώρα είναι η εκκλησία San Zaccaria, με το σπουδαιότερο έργο του πρωτοπόρου Tζιοβάνι Βελλίνι πάνω από τη Αγ. Τράπεζα η «Παναγία με αγίους». Η εικόνα είναι πλούσια σε χρώματα και μαζί με τις μορφές αποτελούν ένα συμμετρικό σύνολο. Από το φως και το χρώμα της Βενετίας. μια καινούργια σχολή της παγκόσμιας ζωγραφικής αρχίζει. Ο Μπελίνι όμως τώρα δίνει και ανθρώπινη μορφή στην Παναγία και στους αγίους, χωρίς αυτοί να χάσουν τη θρησκευτικότητα τους, και ξεφεύγοντας από την παραδοσιακή μέχρι τώρα απεικόνιση τους.
Κοντά στον Μπελίνι μαθήτευσαν οι μεγάλοι Ενετοί ζωγράφοι του 15ου αιώνα Τζιορτζόνε και Τισιάνος, αλλά τη «σχολή» αυτή με το φως και το χρώμα ακολούθησαν και οι υπόλοιποι ζωγράφοι της Βενετίας.[1]
[1] E.H. Gombrich Tο χρονικό της τέχνης
Εδώ στο Μolo είναι ο κεντρικός σταθμός κάθε είδους σκαφών που εκτελούν δρομολόγια στη Βενετία και στα νησιά της. Vaporeto, Motoscafo, taxi boat, ferry boat, και vaporeto για τουριστικές διαδρομές. Από μπροστά μας περνούν τα επιβατηγά και τα κρουαζιερόπλοια, που φέρνουν επισκέπτες για τη Βενετία, αλλά και αυτούς που έχουν προορισμό τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης.
Τα πλοία θα πλευρίσουν στο επιβατικό σταθμό san Bassilio που είναι στο κανάλι della Giudecca. Η απόσταση με τα πόδια για τον Αγ. Μάρκο είναι σαράντα λεπτά, αλλά ποτέ δεν γίνεται μέσα σ΄ αυτό το χρονικό όριο, γιατί κανείς δεν θέλει να παραλείψει το παραμικρό από τη μαγεία αυτής της διαδρομής.
Ιδού και το F/B “Fedra” των Μινωικών, αυτό που με έφερνε εδώ κάθε τέταρτη μέρα από Πάτρα για δύο χρόνια. Είχαμε άφιξη στις 1200 και αναχώρηση 1830 η ώρα, επίσης διπλές διανυχτερεύσεις κάθε πρωτοχρονιά, και σε κάποιες πενθήμερες κρουαζιέρες τα καλοκαίρια με Έλληνες επιβάτες. Είναι αδύνατο να μην περιγράψω την ωραιότερη είσοδο, σε κόλπο και λιμάνι στον κόσμο.
Αφήναμε πίσω μας την Αδριατική και μπαίναμε μέσα από ένα στενό πέρασμα στον κόλπο της Βενετίας με την ελάχιστη ταχύτητα, ανάμεσα από δεκάδες κότερα, ιστιοπλοϊκά και κάθε είδους ιδιωτικά σκάφη που μπαινοέβγαιναν στο κανάλι. Αμέσως βρισκόμασταν σε μια άλλη εποχή. Όλος ο κόσμος του πλοίου έβγαινε στο κατάστρωμα. Οι επιβάτες, τα μέλη του πληρώματος, ακόμη και οι μάγειροι με τις σκούφιες τους, οι καμαρότοι, όλοι αυτοί που παρόλο τα είχαν δει αμέτρητες φορές, δεν μπορούσαν να μείνουν ασυγκίνητοι από αυτό που γινόταν γύρω μας. Ένα ταξίδι στο παρελθόν, σε μια χώρα του παραμυθιού.
Αριστερά μας βλέπαμε το γνωστό σε όλο τον κόσμο από τα φεστιβάλ Λίντο, αριστοκρατικό, γεμάτο από βίλες και κατοικίες επώνυμων. Δεξιά μας πάρκα, άλση, και άλλοι χώροι ελεύθεροι. Την περίοδο της Bienalle βλέπαμε τα έργα των γλυπτών απ’ όλο τον κόσμο που είχαν τοποθετηθεί σ΄ αυτή την περιοχή, και απλώνονταν σε όλη τη Βενετία.
Σε κάποια Bienalle, για αρκετούς μήνες, περνούσαμε μόλις λίγα μέτρα από τη συμμετοχή στην έκθεση του παγκοσμίου φήμης Έλληνα γλύπτη Ζογγολόπουλου με το έργο «ομπρέλες», που ήταν τοποθετημένες στην άκρη της προβλήτας.
Σε λίγο αριστερά μας βλέπουμε το νησάκι S. Giorgio Mggiore και στη δεξιά μας πλευρά το Arsenale με το ομώνυμο κανάλι.. Στο Arsenale ναυπηγούσαν, επισκεύαζαν, αρμάτωναν τα πολεμικά πλοία και τα ετοίμαζαν για πολεμικές επιχειρήσεις. Εδώ ήταν εποχή που σε μια μέρα εργάζονταν μέχρι και 15.000 άνθωποι. Υπάρχουν εκθέματα από οβίδες και κανόνια της εποχής εκείνης και μια επιβλητική πύλη όπου πάνω από αυτή βρίσκεται το λιοντάρι της Βενετίας, και κάτω δεξιά και αριστερά δύο μαρμάρινα λιοντάρια, το ένα είναι από τη Δήλο και το άλλο από τον Πειραιά, από όπου το πήρε ο Μοροσίνι το 1687. Ήταν το ίδιο έτος που μια οβίδα από τα κανόνια των πλοίων του έπεσε πάνω στην Ακρόπολη, στην προσπάθεια του να τη ανακαταλάβει από τους Τούρκους. Αντίγραφο του λιονταριού αυτού βρίσκεται στο λιμάνι του Πειραιά, δεξιά μόλις μπαίνουμε με το πλοίο, δώρο της Βενετίας τα τελευταία χρόνια προς το δήμο Πειραιώς, σαν απάντηση του αιτήματος (!!) για επιστροφή του γνησίου
Μετά το Arsenale τα ενδιαφέροντα βρίσκονται μόνο από τη δεξιά πλευρά του πλοίου. Οι φωτογραφικές μηχανές και οι κάμερες, είναι έτοιμες. Το μάτι δεν ξέρει τι να πρωτοθαυμάσει. Ο επιβάτης που έρχεται πρώτη φορά πελαγώνει.
Δίπλα μας τώρα είναι η εκκλησία San Zaccaria, με το σπουδαιότερο έργο του πρωτοπόρου Tζιοβάνι Βελλίνι πάνω από τη Αγ. Τράπεζα η «Παναγία με αγίους». Η εικόνα είναι πλούσια σε χρώματα και μαζί με τις μορφές αποτελούν ένα συμμετρικό σύνολο. Από το φως και το χρώμα της Βενετίας. μια καινούργια σχολή της παγκόσμιας ζωγραφικής αρχίζει. Ο Μπελίνι όμως τώρα δίνει και ανθρώπινη μορφή στην Παναγία και στους αγίους, χωρίς αυτοί να χάσουν τη θρησκευτικότητα τους, και ξεφεύγοντας από την παραδοσιακή μέχρι τώρα απεικόνιση τους.
Κοντά στον Μπελίνι μαθήτευσαν οι μεγάλοι Ενετοί ζωγράφοι του 15ου αιώνα Τζιορτζόνε και Τισιάνος, αλλά τη «σχολή» αυτή με το φως και το χρώμα ακολούθησαν και οι υπόλοιποι ζωγράφοι της Βενετίας.[1]
[1] E.H. Gombrich Tο χρονικό της τέχνης
