gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.732
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- H απόφαση για το ταξίδι
- Το ταξίδι του πηγαιμού
- Marrakesh - 1η νύχτα
- Essaouira - Η πόλη των καλλιτεχνών στον Ατλαντικό
- Marrakesh - 2η νύχτα
- Marrakesh - Κήποι Μαζορέλ
- Marrakesh - La Mamounia & τζαμί Koutoubia
- Marrakesh - Palace bahia & Medina
- Marrakesh - Jemaa el Fna μεσημέρι
- Marrakesh - La palmeraie
- Marrakesh - Jemaa el Fna απόγευμα
- Marrakesh - Τελευταία Νύχτα
- Καζαμπλάνκα - Play it again Sam!
- Ραμπάτ - Η πρωτεύουσα
- Μεκνές
- Φες - Η πρώτη γνωριμία
- Η medina της Φες
- Ιφράν - Η Ελβετία του Μαρόκου
- Φες - Οι τελευταίες ώρες
- Νυχτερινή στάση Λισσαβώνα
- Επίλογος
Κεφάλαιο 16 - Μεκνές.
Η Μεκνές είναι πόλη στο βόρειο Μαρόκο, πρωτεύουσα της περιοχής Μεκνές-Ταφιλαλέτ. Ο πληθυσμός της Μεκνές ανέρχεται σε 632.079 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του έτους 2014. Το μέσο υψόμετρο της πόλης ανέρχεται στα 546 μέτρα. Σήμερα η Μεκνές είναι η πέμπτη σε πληθυσμό πόλη του Μαρόκου. Είναι ένα δυναμικό οικονομικό κέντρο, και φημίζεται για τις ελιές, το κρασί και το τσάι μέντας. Η αυτοκρατορική πόλη στέκει πλάι στην καινούργια, στις όχθες του Ουάντι Μπου Φεκράν. Τρεις ξεχωριστές συνοικίες - η μεντίνα, η αυτοκρατορική πόλη και η Βιλ Νουβέλ (Νέα Πόλη) - αποτελούν τη Μεκνές. Η μεντίνα είναι μια πυκνοκατοικημένη περιοχή. Η κάσμπα ή αυτοκρατορική πόλη, περιλαμβάνει τα ωραιότερα κτίρια που έχτισε ο σουλτάνος Μουλάι Ισμαήλ ενώ η Βιλ Νουβέλ βρίσκεται στην ανατολική όχθη του Ουάντι Μπου Φεκράν.
Η Μεκνές, σύμφωνα με το google maps, απέχει 150km από το Ραμπάτ και ο χρόνος που δίνεται για την κάλυψη της παραπάνω απόστασης είναι μία ώρα και πενήντα λεπτά, με αυτοκίνητο μέσω του οδικού άξονα Α2.
Ξεκινήσαμε από το Ραμπάτ, περάσαμε τη γέφυρα διάβασης του Oued Bou Regreg, βρεθήκαμε στην απέναντι πόλη, δηλαδή το Salé, βγήκαμε έξω από την πόλη, ακολουθήσαμε τον οδικό άξονα Ν6, περάσαμε από το μεγαλύτερο δάσος της Βόρειας Αφρικής, το δάσος Maâmora έκτασης 133.000ha περίπου, με τα φελλόδεντρα, αφού το Μαρόκο είναι από τις κορυφαίες χώρες παραγωγής φελλού παγκοσμίως, στη συνέχεια ακολουθήσαμε τον αυτοκινητόδρομο Α2, διασχίζοντας τη μαροκινή επαρχία,
ανηφορίζοντας για Μεκνές. Ύστερα από περίπου δύο ώρες προλάβαμε να μπούμε στη Μεκνές με το φως της ημέρας.
Η Μεκνές είναι μία από τις τέσσερις "αυτοκρατορικές πόλεις" του Μαρόκου και μάλιστα η τελευταία χρονικά. Συγκεκριμένα η Μεκνές ήταν πρωτεύουσα του Μαρόκου κατά τη διάρκεια των ετών από το έτος 1672 έως το έτος 1767.
Από την εποχή της ίδρυσής της, το 10ο αιώνα, μέχρι την επικράτηση των Αλαουιτών, το 17ο αιώνα, η Μεκνές δεν ήταν παρά μία μικρή πόλη, επισκιασμένη από τη γείτονα και αντίπαλό της, πόλη της Φες. Όμως, όταν το έτος 1672, ανέβηκε στο θρόνο ο σουλτάνος Μουλάι Ισμαήλ, μετέφερε την πρωτεύουσα στη Μεκνές. Οπότε η Μεκνές έγινε η τέταρτη αυτοκρατορική πόλη του Μαρόκου. Ο σουλτάνος Μουλάι Ισμαήλ ξεκίνησε να χτίζει πύλες, προμαχώνες, τζάμια και μέγαρα και αναζωογόνησε την ανακτορική αρχιτεκτονική. Αλλά όχι μόνο αυτά. Κατασκεύασε και ένα συγκρότημα φυλακών από τα μεγαλύτερα που έχουν γίνει ποτέ στην ιστορία. Το φιλόδοξο οικιστικό πρόγραμμά του συνεχίστηκε καθ' όλη τη βασιλεία του και περιλάμβανε όλη τη λεηλασία των ερειπίων της Volubilis και του ανακτόρου Ελ-Μπαντί στο Μαρακές.
Το Volubilis είναι μια ρωμαϊκή πόλη στο Μαρόκο που βρίσκεται κοντά στην πόλη της Μεκνές και θεωρείται η αρχαία πρωτεύουσα του Ρωμαϊκού-Βερβερικού βασιλείου της Μαυριτανίας. Χτισμένο σε μια εύφορη αγροτική περιοχή, αναπτύχθηκε από τον 3ο αιώνα π.Χ. ως Φοινικικός οικισμός. Αναπτύχθηκε, γρήγορα, υπό τη ρωμαϊκή κυριαρχία από τον 1ο αιώνα μ.Χ. και επεκτάθηκε για να καλύψει έκταση περίπου 42 στρεμμάτων. Αναπτύχθηκε κυρίως επί εποχής Κλαύδιου το έτος 45 μ.Χ. Όπως είχα διαβάσει στους οδηγούς, η ρωμαϊκή πόλη διέθετε ορισμένα σημαντικά δημόσια κτίρια του 2ου αιώνα, συμπεριλαμβανομένης μιας βασιλικής, ενός ναού και μιας θριαμβευτικής αψίδας. Η ευημερία της, η οποία προήλθε κυρίως από την ελαιοκαλλιέργεια, προκάλεσε την κατασκευή πολλών ωραίων οικισμών με μεγάλα ψηφιδωτά δάπεδα. Επίσης είχα διαβάσει ότι στον οίκο της Αφροδίτης υπάρχουν καλοδιατηρημένα ψηφιδωτά πατώματα και ότι τα σπουδαιότερα αξιοθέατα είναι η πύλη της Ταγγέρης και η αψίδα του θριάμβου. Όμως πριν από λίγη ώρα, ενώ είμαστε στο αυτοκίνητο και όπως προχωρούσαμε για Μεκνές, αποφασίσαμε να μην πάμε στο Volubilis. Κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου. Αλλά επίσης σκεφτήκαμε ότι στη Μεσόγειο και ειδικά στην Ελλάδα δεν μας λείπουν τέτοιοι αρχαιολογικοί χώροι. Το αντίθετο μάλιστα. Έτσι συμφωνήσαμε και δεν πήγαμε στον αρχαιολογικό χώρο Volubilis. Ομόφωνα, προτιμήσαμε να δούμε τη Μεκνές με το φως της ημέρας.
Έτσι, όπως προαναφέρθηκε, ύστερα από δύο περίπου ώρες, από τη στιγμή που ξεκινήσαμε από την πρωτεύουσα Ραμπάτ, είχαμε μπει στο κέντρο της Μεκνές.
Η Medina της Μεκνές, ανακηρύχθηκε ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO από το έτος 1996, διαθέτει πολλούς θησαυρούς μέσα στα τείχη της.
Η Μεκνές διαθέτει πάνω από 20 πύλες, που καλύπτουν τα 52 χιλιόμετρα προστατευτικών τοίχων. Αφού περάσαμε μία απ' αυτές,
φτάσαμε στη λίμνη Bassin Souani, μια τεχνητή λίμνη με ορθογωνική επιφάνεια, διαστάσεων 200m x 240m και με βάθος 8m.
Μία θεωρία αναφέρει, ότι η λίμνη είχε κατασκευαστεί για να εξοικειώνονται οι στρατιώτες με το νερό, αφού υδάτινο στοιχείο θα συναντούσαν στο δρόμο για Ισπανία. Άλλη θεωρία αναφέρει ότι η λίμνη είχε κατασκευαστεί ως δεξαμενή αποθήκευσης νερού για την πόλη της Μεκνές. Ο μαροκινός φίλος μας, πάντως, επέμενε στην πρώτη θεωρία. Εγώ βέβαια αμφιβάλλω και τείνω προς τη δεύτερη θεωρία. Θεωρώ ότι η κατασκευή της λίμνης πραγματοποιήθηκε για να καλύψει τις υδρευτικές και αρδευτικές ανάγκες της πόλης. Εκεί κάναμε την πρώτη στάση στη Μεκνές.
Για όποιο λόγο και να κατασκευάστηκε η τεχνητή λίμνη, είναι ένα πολύ όμορφο στοιχείο στο κέντρο της πόλης και φαντάζομαι ότι κατά τη θερινή περίοδο θα είναι ένα καταφύγιο δροσιάς.
Μπήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο κι από την τεχνητή λίμνη Bassin Souani, περνώντας από όμορφα σημεία της πόλης,
κατευθυνθήκαμε προς τη φυλακή Prison de Kara, η οποία είναι κοντά στην κεντρική πλατεία place Lahdim και την περίφημη πύλη Bab Mansour. Αφήσαμε το αυτοκίνητο και προχωρήσαμε προς το κτίριο των φυλακών de Kara.
Μπήκαμε μέσα
και κατεβαίνοντας τις σκάλες
βρεθήκαμε στις υπόγειες φυλακές.
Η υπόγεια φυλακή de Kara, είναι ένα τεράστιο και δαιδαλώδες υπόγειο σύστημα φυλακών, το οποίο συνδέεται - υπόγεια - με τον αρχαιολογικό χώρο Volubilis. Η σύνδεση αυτή ανακαλύφθηκε όταν ένας αρχαιολόγος από το Volubilis βρέθηκε στις υπόγειες φυλακές. Η φυλακή κατασκευάστηκε κατόπιν εντολής του Σουλτάνου Μουλέι Ισμαήλ και το υπόγειο αυτό συγκρότημα είναι από τις μεγαλύτερες φυλακές που έχουν γίνει, αφού η χωρητικότητά της ανερχόταν σε 50.000 κρατούμενους. Κάναμε αρκετές βόλτες στον υπόγειο χώρο της φυλακής. Είναι, πράγματι, ένας λαβύρινθος.
Όταν βγήκαμε έξω
από τη φυλακή de Kara, κατευθυνθήκαμε προς την περίφημη πύλη Bab Mansour
και την κεντρική πλατεία Lahdim.
Περπατήσαμε για λίγη ώρα στην πλατεία Lahdim, την οποία θεώρησα μικρογραφία της πλατείας Jemaa el Fna του Μαρακές, φτάσαμε στο Dar Jamai Museum (παλιό παλάτι), το οποίο κατασκευάστηκε από την ισχυρή οικογένεια Jamai. Από το έτος 1920, το παλάτι στεγάζει ένα μουσείο παραδοσιακής κεραμικής, κοσμημάτων, και κατασκευών από ξύλο κέδρου, ευρήματα τα οποία χρονολογούνται από τον 14ο αιώνα. Ο Ανδαλουσιανός κήπος και η αυλή του μουσείου είναι σκιερά, γαλήνια σημεία ανάμεσα σε πορτοκαλιές. Δυστυχώς όμως την ώρα που φτάσαμε, το μουσείο έκλεινε. Έπρεπε να επιλέξουμε μεταξύ του Dar Jamai Museum και των φυλακών de Kara. Εγώ πάντως θεώρησα ότι σωστά είχαμε επιλέξει να δούμε τη φυλακή η οποία είναι μια πολύ πρωτότυπη και μυστηριακή κατασκευή, συνδεόμενη με το Volubilis, ενώ παρόμοια με τα εκθέματα του μουσείου Dar Jamai, είχαμε δει και αλλού στο Μαρόκο.
Επιστρέψαμε στο κέντρο της πλατείας Lahdim, παρατηρώντας πρόσωπα και πράγματα, που όπως προανέφερα όλα μου φάνηκαν μικρογραφία των τεκταινομένων στην πλατεία Jemaa el Fna του Μαρακές. Προχωρήσαμε προς την περίφημη πύλη Bab Mansour και πριν φτάσουμε εκεί, παρατηρήσαμε επί της πλατείας το μπαρ Pavillon Des Idrissides, το οποίο στον όροφο είχε βεράντα, με θέα προς την πλατεία και προς την πύλη Mansour. Μου έκανε εντύπωση ότι για να ανέβουμε στη βεράντα του καταστήματος, κόψαμε εισιτήριο. Εισιτήριο με ευτελές βέβαια ποσό, αλλά εισιτήριο. Μας εξήγησαν ότι στο εισιτήριο συμπεριλαμβάνεται και ποτό. Αυτό μου άρεσε πολύ. Ανεβήκαμε στη βεράντα.
Πράγματι από τη βεράντα είχαμε εξαιρετική θέα και προς την πλατεία
και προς σημεία της πόλης
και προς την πύλη Mansour.
Είχαμε καθίσει και θαυμάζαμε τη θέα, όταν ήρθε ο σερβιτόρος να μας ρωτήσει τι θα πάρουμε. Του δώσαμε τα αποκόμματα των εισιτηρίων και αρχίσαμε να δίνουμε την παραγγελία. Εγώ ζήτησα αν υπάρχει κάτι σε αλκοόλ αν και γνώριζα ότι υπάρχει μία και μόνο μία απάντηση στο ερώτημα αυτό, ιδιαίτερα στην κεντρική περιοχή της πόλης που βρισκόμασταν εκείνη τη στιγμή. Και η απάντηση ήταν προφανώς: Όχι. Και γνώριζα ότι η απάντηση θα συνοδευόταν με μία ερώτηση. Τσάι με μέντα ή χυμός πορτοκαλιού;
Η απάντησή μου ήταν σαφέστατη. Χυμός πορτοκαλιού, γιατί πιστεύω ότι το τσάι μου προκαλεί αϋπνία. Σε λίγα λεπτά ο χυμός ήταν μπροστά μου.
Ήπια με λαιμαργία τον μισό χυμό. Το ποτήρι μου, πλέον, είχε χυμό πορτοκαλιού έως τη μέση. Είναι η στιγμή που χαρακτηρίζεις το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο. Εγώ χαρακτήρισα το ποτήρι μισογεμάτο και ήπια μια ακόμα γουλιά. Ξανακοιτάω το ποτήρι και τώρα μου φάνηκε ότι ο χυμός πορτοκαλιού ήταν στη σωστή στάθμη. Από το backpack μου, ανοίγω το μπουκάλι με τη Zoladkowa. Ρίχνω τη Zoladkowa, διακριτικά, στο ποτήρι μου. Επί τέλους το μείγμα το οποίο δημιουργήθηκε ήταν πολύ καλό. Άλλωστε η βότκα ήταν εξαπλής απόσταξης, γι αυτό αγαπώ τη Zoladkowa.
Με τα νέα δεδομένα, άρχισα να απολαμβάνω τη θέα με μεγαλύτερη ευχαρίστηση.
Και πρώτα η ματιά μου κατευθύνθηκε πάλι σε έναν από τους θησαυρούς, που μπορεί να θαυμάσει ο ταξιδιώτης στην πόλη της Μεκνές:
Τη Bab Mansour (στα αραβικά mansour σημαίνει: "νικητής"). Αυτή η θεαματική πύλη (στα αραβικά bab σημαίνει: πύλη) είναι ένα κλασικό παράδειγμα της αρχιτεκτονικής Almohad. Η πύλη Bab Mansour, ολοκληρώθηκε το έτος 1732 και κοσμείται με έντονα πράσινα και λευκά κεραμικά πλακίδια, ενώ στο ξύλο είναι χαραγμένα σχέδια - πάνελ, έχοντα σχέση με το Κοράνι. Η ξύλινη πύλη (η οποία έχει ύψος 16μ και πλάτος 8μ) δεν χρησιμοποιείται πια, αλλά οι επισκέπτες μπορούν να χρησιμοποιήσουν μια μικρότερη πλαϊνή πόρτα για να μπουν στη μεντίνα.
Όπως προαναφέρθηκε η Μεκνές διαθέτει πάνω από 20 πύλες που καλύπτουν τα 52 χιλιόμετρα προστατευτικών τοίχων, αλλά η πύλη Bab Mansour καταφέρνει να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες λόγω της δομής της και της εξαιρετικής αρχιτεκτονικής της. Πράγματι, το μεγαλείο της είναι τόσο μοναδικό που η πύλη Mansour θεωρείται συχνά η πιο εκλεκτή του είδους της στη Βόρεια Αφρική και μία από τις πιο όμορφες πύλες στον κόσμο.
Πολλοί συγγραφείς έχουν περιγράψει τη γοητεία της πύλης. Ένας από αυτούς είναι και ο Γάλλος μυθιστοριογράφος Pierre Loti (1850-1923).
Στη συνέχεια η ματιά μου κατευθύνθηκε προς το άλλο αξιοθέατο της πόλης που είχα μπροστά μου:
Την πλατεία Lahdim η οποία είχε σχεδιαστεί ως ένα μέρος, όπου θα μπορούσαν να διεξαχθούν μεγαλοπρεπείς εκδηλώσεις κάθε είδους.
Συγκεκριμένα στην πλατεία έχουν πραγματοποιηθεί θρησκευτικές, πολιτιστικές, εμπορικές και κυρίως πολιτικές δραστηριότητες. Στο παρελθόν ήταν ο τόπος, όπου ο σουλτάνος ανακοίνωνε την κρίση του επί ποινών, όταν μάλιστα επρόκειτο για θανατική ποινή (προφανώς πολύ σύνηθες) ο σουλτάνος παρουσιαζόταν με κόκκινη κελεμπία.
Η πλατεία Lahdim (στα αραβικά σημαίνει: "πλατεία επιχωμάτων") είναι ένα από τα πιο διάσημα και δημοφιλή μέρη της παλιάς Medina της Μεκνές. Η πλατεία αναβαθμίστηκε μετά από την ανακαίνισή της, η οποία έγινε κατόπιν εντολής του βασιλιά Χασάν ΙΙ, το έτος 1994.
Κοίταξα προς τα κάτω. Στην πλατεία κυκλοφορούσαν πλανόδιοι έμποροι, μουσικοί, πελάτες, όλα όμως ήταν σε μικρογραφία της πλατείας Jemaa el Fna του Μαρακές, όπως έχω προαναφέρει.
Φεύγοντας από την πόλη, σκεφτόμουν ότι στην περιοχή της Μεκνές παράγονται τα καλύτερα κρασιά του Μαρόκου. Τα κρασιά από την περιοχή της Μεκνές, τα είχαμε δοκιμάσει στο Μαρακές, τα είχαμε δοκιμάσει στην Καζαμπλάνκα και θα τα πίναμε και στη Φες, ύστερα από λίγη ώρα. Τα κρασιά από τη Μεκνές που είχαμε δοκιμάσει μέχρι τότε, τόσο τα λευκά όσο και τα κόκκινα ήταν εξαιρετικά. Το ίδιο θα ίσχυε και για τα κρασιά από την περιοχή της Μεκνές που θα πίναμε στη Φες. Είχε νυχτώσει, όταν ξεκινήσαμε για τη Φες. Το βράδυ στη Φες θα ήταν αφιερωμένο στη γευσιγνωσία και ειδικά στην οινογνωσία.
Η Μεκνές είναι πόλη στο βόρειο Μαρόκο, πρωτεύουσα της περιοχής Μεκνές-Ταφιλαλέτ. Ο πληθυσμός της Μεκνές ανέρχεται σε 632.079 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του έτους 2014. Το μέσο υψόμετρο της πόλης ανέρχεται στα 546 μέτρα. Σήμερα η Μεκνές είναι η πέμπτη σε πληθυσμό πόλη του Μαρόκου. Είναι ένα δυναμικό οικονομικό κέντρο, και φημίζεται για τις ελιές, το κρασί και το τσάι μέντας. Η αυτοκρατορική πόλη στέκει πλάι στην καινούργια, στις όχθες του Ουάντι Μπου Φεκράν. Τρεις ξεχωριστές συνοικίες - η μεντίνα, η αυτοκρατορική πόλη και η Βιλ Νουβέλ (Νέα Πόλη) - αποτελούν τη Μεκνές. Η μεντίνα είναι μια πυκνοκατοικημένη περιοχή. Η κάσμπα ή αυτοκρατορική πόλη, περιλαμβάνει τα ωραιότερα κτίρια που έχτισε ο σουλτάνος Μουλάι Ισμαήλ ενώ η Βιλ Νουβέλ βρίσκεται στην ανατολική όχθη του Ουάντι Μπου Φεκράν.
Η Μεκνές, σύμφωνα με το google maps, απέχει 150km από το Ραμπάτ και ο χρόνος που δίνεται για την κάλυψη της παραπάνω απόστασης είναι μία ώρα και πενήντα λεπτά, με αυτοκίνητο μέσω του οδικού άξονα Α2.
Ξεκινήσαμε από το Ραμπάτ, περάσαμε τη γέφυρα διάβασης του Oued Bou Regreg, βρεθήκαμε στην απέναντι πόλη, δηλαδή το Salé, βγήκαμε έξω από την πόλη, ακολουθήσαμε τον οδικό άξονα Ν6, περάσαμε από το μεγαλύτερο δάσος της Βόρειας Αφρικής, το δάσος Maâmora έκτασης 133.000ha περίπου, με τα φελλόδεντρα, αφού το Μαρόκο είναι από τις κορυφαίες χώρες παραγωγής φελλού παγκοσμίως, στη συνέχεια ακολουθήσαμε τον αυτοκινητόδρομο Α2, διασχίζοντας τη μαροκινή επαρχία,
ανηφορίζοντας για Μεκνές. Ύστερα από περίπου δύο ώρες προλάβαμε να μπούμε στη Μεκνές με το φως της ημέρας.
Η Μεκνές είναι μία από τις τέσσερις "αυτοκρατορικές πόλεις" του Μαρόκου και μάλιστα η τελευταία χρονικά. Συγκεκριμένα η Μεκνές ήταν πρωτεύουσα του Μαρόκου κατά τη διάρκεια των ετών από το έτος 1672 έως το έτος 1767.
Από την εποχή της ίδρυσής της, το 10ο αιώνα, μέχρι την επικράτηση των Αλαουιτών, το 17ο αιώνα, η Μεκνές δεν ήταν παρά μία μικρή πόλη, επισκιασμένη από τη γείτονα και αντίπαλό της, πόλη της Φες. Όμως, όταν το έτος 1672, ανέβηκε στο θρόνο ο σουλτάνος Μουλάι Ισμαήλ, μετέφερε την πρωτεύουσα στη Μεκνές. Οπότε η Μεκνές έγινε η τέταρτη αυτοκρατορική πόλη του Μαρόκου. Ο σουλτάνος Μουλάι Ισμαήλ ξεκίνησε να χτίζει πύλες, προμαχώνες, τζάμια και μέγαρα και αναζωογόνησε την ανακτορική αρχιτεκτονική. Αλλά όχι μόνο αυτά. Κατασκεύασε και ένα συγκρότημα φυλακών από τα μεγαλύτερα που έχουν γίνει ποτέ στην ιστορία. Το φιλόδοξο οικιστικό πρόγραμμά του συνεχίστηκε καθ' όλη τη βασιλεία του και περιλάμβανε όλη τη λεηλασία των ερειπίων της Volubilis και του ανακτόρου Ελ-Μπαντί στο Μαρακές.
Το Volubilis είναι μια ρωμαϊκή πόλη στο Μαρόκο που βρίσκεται κοντά στην πόλη της Μεκνές και θεωρείται η αρχαία πρωτεύουσα του Ρωμαϊκού-Βερβερικού βασιλείου της Μαυριτανίας. Χτισμένο σε μια εύφορη αγροτική περιοχή, αναπτύχθηκε από τον 3ο αιώνα π.Χ. ως Φοινικικός οικισμός. Αναπτύχθηκε, γρήγορα, υπό τη ρωμαϊκή κυριαρχία από τον 1ο αιώνα μ.Χ. και επεκτάθηκε για να καλύψει έκταση περίπου 42 στρεμμάτων. Αναπτύχθηκε κυρίως επί εποχής Κλαύδιου το έτος 45 μ.Χ. Όπως είχα διαβάσει στους οδηγούς, η ρωμαϊκή πόλη διέθετε ορισμένα σημαντικά δημόσια κτίρια του 2ου αιώνα, συμπεριλαμβανομένης μιας βασιλικής, ενός ναού και μιας θριαμβευτικής αψίδας. Η ευημερία της, η οποία προήλθε κυρίως από την ελαιοκαλλιέργεια, προκάλεσε την κατασκευή πολλών ωραίων οικισμών με μεγάλα ψηφιδωτά δάπεδα. Επίσης είχα διαβάσει ότι στον οίκο της Αφροδίτης υπάρχουν καλοδιατηρημένα ψηφιδωτά πατώματα και ότι τα σπουδαιότερα αξιοθέατα είναι η πύλη της Ταγγέρης και η αψίδα του θριάμβου. Όμως πριν από λίγη ώρα, ενώ είμαστε στο αυτοκίνητο και όπως προχωρούσαμε για Μεκνές, αποφασίσαμε να μην πάμε στο Volubilis. Κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου. Αλλά επίσης σκεφτήκαμε ότι στη Μεσόγειο και ειδικά στην Ελλάδα δεν μας λείπουν τέτοιοι αρχαιολογικοί χώροι. Το αντίθετο μάλιστα. Έτσι συμφωνήσαμε και δεν πήγαμε στον αρχαιολογικό χώρο Volubilis. Ομόφωνα, προτιμήσαμε να δούμε τη Μεκνές με το φως της ημέρας.
Έτσι, όπως προαναφέρθηκε, ύστερα από δύο περίπου ώρες, από τη στιγμή που ξεκινήσαμε από την πρωτεύουσα Ραμπάτ, είχαμε μπει στο κέντρο της Μεκνές.
Η Medina της Μεκνές, ανακηρύχθηκε ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO από το έτος 1996, διαθέτει πολλούς θησαυρούς μέσα στα τείχη της.
Η Μεκνές διαθέτει πάνω από 20 πύλες, που καλύπτουν τα 52 χιλιόμετρα προστατευτικών τοίχων. Αφού περάσαμε μία απ' αυτές,
φτάσαμε στη λίμνη Bassin Souani, μια τεχνητή λίμνη με ορθογωνική επιφάνεια, διαστάσεων 200m x 240m και με βάθος 8m.
Μία θεωρία αναφέρει, ότι η λίμνη είχε κατασκευαστεί για να εξοικειώνονται οι στρατιώτες με το νερό, αφού υδάτινο στοιχείο θα συναντούσαν στο δρόμο για Ισπανία. Άλλη θεωρία αναφέρει ότι η λίμνη είχε κατασκευαστεί ως δεξαμενή αποθήκευσης νερού για την πόλη της Μεκνές. Ο μαροκινός φίλος μας, πάντως, επέμενε στην πρώτη θεωρία. Εγώ βέβαια αμφιβάλλω και τείνω προς τη δεύτερη θεωρία. Θεωρώ ότι η κατασκευή της λίμνης πραγματοποιήθηκε για να καλύψει τις υδρευτικές και αρδευτικές ανάγκες της πόλης. Εκεί κάναμε την πρώτη στάση στη Μεκνές.
Για όποιο λόγο και να κατασκευάστηκε η τεχνητή λίμνη, είναι ένα πολύ όμορφο στοιχείο στο κέντρο της πόλης και φαντάζομαι ότι κατά τη θερινή περίοδο θα είναι ένα καταφύγιο δροσιάς.
Μπήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο κι από την τεχνητή λίμνη Bassin Souani, περνώντας από όμορφα σημεία της πόλης,
κατευθυνθήκαμε προς τη φυλακή Prison de Kara, η οποία είναι κοντά στην κεντρική πλατεία place Lahdim και την περίφημη πύλη Bab Mansour. Αφήσαμε το αυτοκίνητο και προχωρήσαμε προς το κτίριο των φυλακών de Kara.
Μπήκαμε μέσα
και κατεβαίνοντας τις σκάλες
βρεθήκαμε στις υπόγειες φυλακές.
Η υπόγεια φυλακή de Kara, είναι ένα τεράστιο και δαιδαλώδες υπόγειο σύστημα φυλακών, το οποίο συνδέεται - υπόγεια - με τον αρχαιολογικό χώρο Volubilis. Η σύνδεση αυτή ανακαλύφθηκε όταν ένας αρχαιολόγος από το Volubilis βρέθηκε στις υπόγειες φυλακές. Η φυλακή κατασκευάστηκε κατόπιν εντολής του Σουλτάνου Μουλέι Ισμαήλ και το υπόγειο αυτό συγκρότημα είναι από τις μεγαλύτερες φυλακές που έχουν γίνει, αφού η χωρητικότητά της ανερχόταν σε 50.000 κρατούμενους. Κάναμε αρκετές βόλτες στον υπόγειο χώρο της φυλακής. Είναι, πράγματι, ένας λαβύρινθος.
Όταν βγήκαμε έξω
από τη φυλακή de Kara, κατευθυνθήκαμε προς την περίφημη πύλη Bab Mansour
και την κεντρική πλατεία Lahdim.
Περπατήσαμε για λίγη ώρα στην πλατεία Lahdim, την οποία θεώρησα μικρογραφία της πλατείας Jemaa el Fna του Μαρακές, φτάσαμε στο Dar Jamai Museum (παλιό παλάτι), το οποίο κατασκευάστηκε από την ισχυρή οικογένεια Jamai. Από το έτος 1920, το παλάτι στεγάζει ένα μουσείο παραδοσιακής κεραμικής, κοσμημάτων, και κατασκευών από ξύλο κέδρου, ευρήματα τα οποία χρονολογούνται από τον 14ο αιώνα. Ο Ανδαλουσιανός κήπος και η αυλή του μουσείου είναι σκιερά, γαλήνια σημεία ανάμεσα σε πορτοκαλιές. Δυστυχώς όμως την ώρα που φτάσαμε, το μουσείο έκλεινε. Έπρεπε να επιλέξουμε μεταξύ του Dar Jamai Museum και των φυλακών de Kara. Εγώ πάντως θεώρησα ότι σωστά είχαμε επιλέξει να δούμε τη φυλακή η οποία είναι μια πολύ πρωτότυπη και μυστηριακή κατασκευή, συνδεόμενη με το Volubilis, ενώ παρόμοια με τα εκθέματα του μουσείου Dar Jamai, είχαμε δει και αλλού στο Μαρόκο.
Επιστρέψαμε στο κέντρο της πλατείας Lahdim, παρατηρώντας πρόσωπα και πράγματα, που όπως προανέφερα όλα μου φάνηκαν μικρογραφία των τεκταινομένων στην πλατεία Jemaa el Fna του Μαρακές. Προχωρήσαμε προς την περίφημη πύλη Bab Mansour και πριν φτάσουμε εκεί, παρατηρήσαμε επί της πλατείας το μπαρ Pavillon Des Idrissides, το οποίο στον όροφο είχε βεράντα, με θέα προς την πλατεία και προς την πύλη Mansour. Μου έκανε εντύπωση ότι για να ανέβουμε στη βεράντα του καταστήματος, κόψαμε εισιτήριο. Εισιτήριο με ευτελές βέβαια ποσό, αλλά εισιτήριο. Μας εξήγησαν ότι στο εισιτήριο συμπεριλαμβάνεται και ποτό. Αυτό μου άρεσε πολύ. Ανεβήκαμε στη βεράντα.
Πράγματι από τη βεράντα είχαμε εξαιρετική θέα και προς την πλατεία
και προς σημεία της πόλης
και προς την πύλη Mansour.
Είχαμε καθίσει και θαυμάζαμε τη θέα, όταν ήρθε ο σερβιτόρος να μας ρωτήσει τι θα πάρουμε. Του δώσαμε τα αποκόμματα των εισιτηρίων και αρχίσαμε να δίνουμε την παραγγελία. Εγώ ζήτησα αν υπάρχει κάτι σε αλκοόλ αν και γνώριζα ότι υπάρχει μία και μόνο μία απάντηση στο ερώτημα αυτό, ιδιαίτερα στην κεντρική περιοχή της πόλης που βρισκόμασταν εκείνη τη στιγμή. Και η απάντηση ήταν προφανώς: Όχι. Και γνώριζα ότι η απάντηση θα συνοδευόταν με μία ερώτηση. Τσάι με μέντα ή χυμός πορτοκαλιού;
Η απάντησή μου ήταν σαφέστατη. Χυμός πορτοκαλιού, γιατί πιστεύω ότι το τσάι μου προκαλεί αϋπνία. Σε λίγα λεπτά ο χυμός ήταν μπροστά μου.
Ήπια με λαιμαργία τον μισό χυμό. Το ποτήρι μου, πλέον, είχε χυμό πορτοκαλιού έως τη μέση. Είναι η στιγμή που χαρακτηρίζεις το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο. Εγώ χαρακτήρισα το ποτήρι μισογεμάτο και ήπια μια ακόμα γουλιά. Ξανακοιτάω το ποτήρι και τώρα μου φάνηκε ότι ο χυμός πορτοκαλιού ήταν στη σωστή στάθμη. Από το backpack μου, ανοίγω το μπουκάλι με τη Zoladkowa. Ρίχνω τη Zoladkowa, διακριτικά, στο ποτήρι μου. Επί τέλους το μείγμα το οποίο δημιουργήθηκε ήταν πολύ καλό. Άλλωστε η βότκα ήταν εξαπλής απόσταξης, γι αυτό αγαπώ τη Zoladkowa.
Με τα νέα δεδομένα, άρχισα να απολαμβάνω τη θέα με μεγαλύτερη ευχαρίστηση.
Και πρώτα η ματιά μου κατευθύνθηκε πάλι σε έναν από τους θησαυρούς, που μπορεί να θαυμάσει ο ταξιδιώτης στην πόλη της Μεκνές:
Τη Bab Mansour (στα αραβικά mansour σημαίνει: "νικητής"). Αυτή η θεαματική πύλη (στα αραβικά bab σημαίνει: πύλη) είναι ένα κλασικό παράδειγμα της αρχιτεκτονικής Almohad. Η πύλη Bab Mansour, ολοκληρώθηκε το έτος 1732 και κοσμείται με έντονα πράσινα και λευκά κεραμικά πλακίδια, ενώ στο ξύλο είναι χαραγμένα σχέδια - πάνελ, έχοντα σχέση με το Κοράνι. Η ξύλινη πύλη (η οποία έχει ύψος 16μ και πλάτος 8μ) δεν χρησιμοποιείται πια, αλλά οι επισκέπτες μπορούν να χρησιμοποιήσουν μια μικρότερη πλαϊνή πόρτα για να μπουν στη μεντίνα.
Όπως προαναφέρθηκε η Μεκνές διαθέτει πάνω από 20 πύλες που καλύπτουν τα 52 χιλιόμετρα προστατευτικών τοίχων, αλλά η πύλη Bab Mansour καταφέρνει να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες λόγω της δομής της και της εξαιρετικής αρχιτεκτονικής της. Πράγματι, το μεγαλείο της είναι τόσο μοναδικό που η πύλη Mansour θεωρείται συχνά η πιο εκλεκτή του είδους της στη Βόρεια Αφρική και μία από τις πιο όμορφες πύλες στον κόσμο.
Πολλοί συγγραφείς έχουν περιγράψει τη γοητεία της πύλης. Ένας από αυτούς είναι και ο Γάλλος μυθιστοριογράφος Pierre Loti (1850-1923).
Στη συνέχεια η ματιά μου κατευθύνθηκε προς το άλλο αξιοθέατο της πόλης που είχα μπροστά μου:
Την πλατεία Lahdim η οποία είχε σχεδιαστεί ως ένα μέρος, όπου θα μπορούσαν να διεξαχθούν μεγαλοπρεπείς εκδηλώσεις κάθε είδους.
Συγκεκριμένα στην πλατεία έχουν πραγματοποιηθεί θρησκευτικές, πολιτιστικές, εμπορικές και κυρίως πολιτικές δραστηριότητες. Στο παρελθόν ήταν ο τόπος, όπου ο σουλτάνος ανακοίνωνε την κρίση του επί ποινών, όταν μάλιστα επρόκειτο για θανατική ποινή (προφανώς πολύ σύνηθες) ο σουλτάνος παρουσιαζόταν με κόκκινη κελεμπία.
Η πλατεία Lahdim (στα αραβικά σημαίνει: "πλατεία επιχωμάτων") είναι ένα από τα πιο διάσημα και δημοφιλή μέρη της παλιάς Medina της Μεκνές. Η πλατεία αναβαθμίστηκε μετά από την ανακαίνισή της, η οποία έγινε κατόπιν εντολής του βασιλιά Χασάν ΙΙ, το έτος 1994.
Κοίταξα προς τα κάτω. Στην πλατεία κυκλοφορούσαν πλανόδιοι έμποροι, μουσικοί, πελάτες, όλα όμως ήταν σε μικρογραφία της πλατείας Jemaa el Fna του Μαρακές, όπως έχω προαναφέρει.
Φεύγοντας από την πόλη, σκεφτόμουν ότι στην περιοχή της Μεκνές παράγονται τα καλύτερα κρασιά του Μαρόκου. Τα κρασιά από την περιοχή της Μεκνές, τα είχαμε δοκιμάσει στο Μαρακές, τα είχαμε δοκιμάσει στην Καζαμπλάνκα και θα τα πίναμε και στη Φες, ύστερα από λίγη ώρα. Τα κρασιά από τη Μεκνές που είχαμε δοκιμάσει μέχρι τότε, τόσο τα λευκά όσο και τα κόκκινα ήταν εξαιρετικά. Το ίδιο θα ίσχυε και για τα κρασιά από την περιοχή της Μεκνές που θα πίναμε στη Φες. Είχε νυχτώσει, όταν ξεκινήσαμε για τη Φες. Το βράδυ στη Φες θα ήταν αφιερωμένο στη γευσιγνωσία και ειδικά στην οινογνωσία.