_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.237
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (ΚΑΡΠΑΘΟΣ – ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ)
- Κεφάλαιο 3ο (1η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 4ο (2η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 5ο (3η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 6ο (4η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 7ο (5η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 8ο (6η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 9ο (7η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 10ο (8η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 11ο (9η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 12ο (10η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 13ο (11η ΗΜΕΡΑ και ΕΠΙΛΟΓΟΣ)][I][U]11η ΗΜΕΡΑ[/U][/I
Οι βαλίτσες έκλεισαν για τα καλά. Σε λίγες μόνο ώρες θα παίρναμε την πτήση της επιστροφής. Τεράστια αντίθεση από τις προηγούμενες δέκα ημέρες, τα κατσουφιασμένα μας πρόσωπα. Στο ισόγειο μας περίμενε η φίλη μας η Χριστίνα με το τεράστιο βαν της. Χώρεσαν εκεί εννέα βαλίτσες μεγάλου μεγέθους και τέσσερις χειραποσκευές - χωρίς να υπολογίζω τα έξτρα, λαπτοπ, παλτό και λοιπά αξεσουάρ τεσσάρων ατόμων.
Μας πήγε για πρόγευμα στο μαγαζί που πήγαμε και την περασμένη Κυριακή, αφού είναι πολυβραβευμένο και μας άρεσε πολύ. Θέλαμε οι τελευταίες εικόνες που θα αποτυπώνονταν στη μνήμη μας να είναι όσο το δυνατόν πιο ανέμελες και χαρούμενες.
Πρώτη φορά μετά από τόσες μέρες που ένιωθα ότι οι προσευχές μου δεν έπιασαν τόπο. Διότι περάσαμε κανονικά τον έλεγχο εισιτηρίων, τον έλεγχο αποσκευών και δεν υπήρξε καμία ενημέρωση για αναβολή, ματαίωση ή έστω καθυστέρηση της πτήσης.
Και πρώτη φορά που απογοητεύτηκα επειδή η πτήση θα γινόταν στην ώρα της.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Κυριακή πρωί. Εγώ και η Τούλα περιμένουμε λίγες ώρες στο αεροδρόμιο της Αθήνας για την επόμενη πτήση προς Κάρπαθο. Ο Νίκος και η Ζίνα θα πάνε Πειραιά για λίγες ακόμα ημέρες. Χαιρετιστήκαμε ψυχρά, σχεδόν θυμωμένα. Ίσως για να ξεχάσουμε ότι ήμασταν ήδη πίσω. Ίσως για να αποφύγουμε να κοιταχτούμε στα μάτια και η θλίψη γίνει εντονότερη.
Το μυαλό μου όμως αντέδρασε, σα σταματημένο για καιρό γρανάζι που άρχισε αποφασιστικά να κινείται. Άρχισα να σκέφτομαι όσα περάσαμε, όσα είδαμε αυτές τις δέκα μέρες. Σκάλιζα άτακτα, άτσαλα λόγω βιασύνης μες τη μνήμη μου, βρίσκοντας απεγνωσμένα πρόσφατες εικόνες, για να ξεχάσω λίγο την αλήθεια.
Περισσότεροι από δυο μήνες έχουν περάσει από το πρωινό της επιστροφής μας και δεν περνάει ώρα που να μην φέρω όσο περισσότερες αναμνήσεις μπορώ στο νου μου. Τώρα μόνο ευτυχισμένος νιώθω που ήμουν τυχερός να έχω τρείς υπέροχους συνταξιδιώτες για αυτό το ταξίδι που χρόνια ονειρευόμασταν. Δεν ξέρω τι ήταν. Ήταν ο σύγχρονος τόπος, ήταν η ιδανική εποχή ή τα μεγαλοπρεπή καταστήματα; Ήταν ο πολλών φυλών χρωματιστός κόσμος, ήταν η βαβούρα που συνήθιζε να ενοχλεί τα αυτιά μας ή τα φώτα που παντού υπήρχαν και ποτέ δεν έσβηναν; Δεν ξέρω. Ίσως τα κτίρια που κοιτούσα και νόμιζα πως δε τελείωναν πουθενά εκτός αν έφταναν στον ουρανό, τα χρώματα που ήταν τόσα πολλά σα μια γιγαντιαία παλέτα, το φαγητό ή οι δεκάδες γέφυρες που κανείς με μια ματιά μπορεί να μετρήσει; Δεν ξέρω τι ήταν. Δεν είμαι σίγουρος τι απ’ όλα αυτά είναι υπεύθυνο ή αν είναι όλα μαζί και ακόμα τόσα. Σίγουρα όμως, ο προορισμός αυτός έχει πάρει τη θέση του στην καρδιά μου ως ο ιδανικός.
Μας πήγε για πρόγευμα στο μαγαζί που πήγαμε και την περασμένη Κυριακή, αφού είναι πολυβραβευμένο και μας άρεσε πολύ. Θέλαμε οι τελευταίες εικόνες που θα αποτυπώνονταν στη μνήμη μας να είναι όσο το δυνατόν πιο ανέμελες και χαρούμενες.
Πρώτη φορά μετά από τόσες μέρες που ένιωθα ότι οι προσευχές μου δεν έπιασαν τόπο. Διότι περάσαμε κανονικά τον έλεγχο εισιτηρίων, τον έλεγχο αποσκευών και δεν υπήρξε καμία ενημέρωση για αναβολή, ματαίωση ή έστω καθυστέρηση της πτήσης.
Και πρώτη φορά που απογοητεύτηκα επειδή η πτήση θα γινόταν στην ώρα της.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Κυριακή πρωί. Εγώ και η Τούλα περιμένουμε λίγες ώρες στο αεροδρόμιο της Αθήνας για την επόμενη πτήση προς Κάρπαθο. Ο Νίκος και η Ζίνα θα πάνε Πειραιά για λίγες ακόμα ημέρες. Χαιρετιστήκαμε ψυχρά, σχεδόν θυμωμένα. Ίσως για να ξεχάσουμε ότι ήμασταν ήδη πίσω. Ίσως για να αποφύγουμε να κοιταχτούμε στα μάτια και η θλίψη γίνει εντονότερη.
Το μυαλό μου όμως αντέδρασε, σα σταματημένο για καιρό γρανάζι που άρχισε αποφασιστικά να κινείται. Άρχισα να σκέφτομαι όσα περάσαμε, όσα είδαμε αυτές τις δέκα μέρες. Σκάλιζα άτακτα, άτσαλα λόγω βιασύνης μες τη μνήμη μου, βρίσκοντας απεγνωσμένα πρόσφατες εικόνες, για να ξεχάσω λίγο την αλήθεια.
Περισσότεροι από δυο μήνες έχουν περάσει από το πρωινό της επιστροφής μας και δεν περνάει ώρα που να μην φέρω όσο περισσότερες αναμνήσεις μπορώ στο νου μου. Τώρα μόνο ευτυχισμένος νιώθω που ήμουν τυχερός να έχω τρείς υπέροχους συνταξιδιώτες για αυτό το ταξίδι που χρόνια ονειρευόμασταν. Δεν ξέρω τι ήταν. Ήταν ο σύγχρονος τόπος, ήταν η ιδανική εποχή ή τα μεγαλοπρεπή καταστήματα; Ήταν ο πολλών φυλών χρωματιστός κόσμος, ήταν η βαβούρα που συνήθιζε να ενοχλεί τα αυτιά μας ή τα φώτα που παντού υπήρχαν και ποτέ δεν έσβηναν; Δεν ξέρω. Ίσως τα κτίρια που κοιτούσα και νόμιζα πως δε τελείωναν πουθενά εκτός αν έφταναν στον ουρανό, τα χρώματα που ήταν τόσα πολλά σα μια γιγαντιαία παλέτα, το φαγητό ή οι δεκάδες γέφυρες που κανείς με μια ματιά μπορεί να μετρήσει; Δεν ξέρω τι ήταν. Δεν είμαι σίγουρος τι απ’ όλα αυτά είναι υπεύθυνο ή αν είναι όλα μαζί και ακόμα τόσα. Σίγουρα όμως, ο προορισμός αυτός έχει πάρει τη θέση του στην καρδιά μου ως ο ιδανικός.
Attachments
Last edited by a moderator:
Πήγατε τελικά Atlantic City? Είμαι πού αρνητική με αυτό το μέρος και θέλω να δω αν θα αλλάξω γνώμη!!! 
.
)
