_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.237
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (ΚΑΡΠΑΘΟΣ – ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ)
- Κεφάλαιο 3ο (1η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 4ο (2η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 5ο (3η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 6ο (4η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 7ο (5η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 8ο (6η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 9ο (7η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 10ο (8η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 11ο (9η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 12ο (10η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 13ο (11η ΗΜΕΡΑ και ΕΠΙΛΟΓΟΣ)][I][U]11η ΗΜΕΡΑ[/U][/I
Πολύ ήθελα να κάνω και μια εσωτερική πτήση στις Ηνωμένες Πολιτείες, περίεργος όπως είμαι από τη φύση μου. Για να γίνει αυτό, λίγες ώρες αφότου παραδόθηκε το κορμί μου στο στρώμα του υπέρδιπλου κρεβατιού, ακούστηκε ο ήχος που έχω βάλει για ξυπνητήρι στο κινητό μου τηλέφωνο. Χαράματα ήταν ακόμα, καμία ακτίνα ήλιου δεν απειλούσε να τρυπώσει μέσα απ’ την μεγάλη τζαμαρία που περισσότερο έμοιαζε με γυάλινο τοίχο. Παρόλο που βρισκόμασταν σε λήθαργο, εγώ και η αδερφή μου ετοιμαστήκαμε όσο πιο ήσυχα μπορέσαμε για να αφήσουμε τους άλλους δύο να απολαύσουν τον ύπνο τους λίγες ώρες ακόμα, αφού θα έμεναν πίσω.
Ήρθε στην ώρα του το ταξί που είχαμε κλείσει από το προηγούμενο βράδυ και φτάσαμε στο LaGuardiaAirport, με προορισμό τη Βαλτιμόρη. Μετά μία ώρα πτήσης περίπου με την USAirways και ενώ το σταθερό απαλό κούνημα του αεροπλάνου έκανε εντονότερη την χαλάρωση του οργανισμού μου, προσγειωθήκαμε στο BWIAirport, για να απολαύσουμε μια μέρα στο μέρος που ζουν οι συγγενείς μας εδώ και πάνω από τριάντα ολόκληρα χρόνια.
Στις εσωτερικές πτήσεις η επίδειξη του διαβατηρίου αρκεί, φρόνιμο όμως είναι να κρατάτε και την αίτηση ESTA ή Visa μαζί σας για κάθε ενδεχόμενο.
Καθόλου παράξενο πλέον, μια ηλιόλουστη μέρα μόλις ξημέρωνε για να την εκμεταλλευτούμε. Ξεκίνησε με άλλο ένα γενναίο πρωινό με τις γνωστές αμερικάνικες ομελέτες και pancakes, με λίγη σος blueberriesστο πλάι και ένα μικρό μπολάκι με λίγη σαντιγί. Σειρά στο ημερήσιο πρόγραμμα που αυτή τη φορά η θεία είχε αναλάβει να οργανώσει, είχαν τα πολυκαταστήματα της περιοχής. Οι συγγενείς μας ήξεραν ακριβώς που να μας πάνε. Έτσι, χωρίς να χάσουμε καθόλου χρόνο, φορτώσαμε τόσο τις αποσκευές μας, όσο και τις πιστωτικές μας – οι χρεωστικές είχαν αδειάσει ήδη απ’ τις περασμένες ημέρες.
Μετά την Ημέρα των Ευχαριστιών, ήταν η δεύτερη φορά που θα τρώγαμε μεσημεριανό στην ώρα του και όχι την ώρα που σε κανονικές συνθήκες σερβίρεται το δείπνο. Η περιοχή είναι γνωστή για τα καβούρια, γαρίδες, αστακούς και όλα τα οστρακοειδή γενικότερα. Προσωπικά, δεν είμαι λάτρης των οστρακοειδών, οφείλω όμως να ομολογήσω πώς στο RedLobsterπου επιλέξαμε εκείνη τη μέρα, έφαγα την νοστιμότερη αστακοουρά της ζωής μου, αν και νησιώτης, όπως και ένα καταπληκτικό, ζουμερό, γευστικότατο, αμερικάνικο cheesecake που πάνω του χυνόταν σιρόπι και φράουλες, μοιάζοντας με βουνό που το ροζ χιόνι του μόλις είχε αρχίσει να λιώνει.
Το αμαρτωλό cheese cake που δυστυχώς δεν αντιστάθηκα και είχα ήδη σχεδόν φάει, όταν σκέφτηκα να βγάλω φωτογραφία
Το εστιατόριο RedLobster ανήκει σε αλυσίδα εστιατορίων που φέρουν το ίδιο όνομα και βρίσκονται σε πολλά σημεία των ΗΠΑ – αναμφίβολα αξίζει τον κόπο να το επισκεφθείτε κάποια φορά αν σας δοθεί η ευκαιρία.
Η μέρα συνεχίστηκε με τα τελευταία ψώνια σε ρυθμό αλέγκρο, γιατί είχαμε μια ακόμη επίσκεψη σε άλλους συγγενείς μας που μένουν στη Βαλτιμόρη. Ιδιοκτήτες του μεγαλύτερου εστιατορίου θαλασσινών της πολιτείας, δειπνήσαμε στο εστιατόριο σε σχήμα πλοίου και πάλι –τι άλλο- θαλασσινά. Όσο τους είδαμε τους είδαμε, όσο φάγαμε φάγαμε, το αεροπλάνο όπως ξέρουμε δε περιμένει τους καθυστερημένους επιβάτες και δεν θέλαμε να γίνουμε εμείς αυτοί.
Χαιρετήσαμε και ευχαριστήσαμε για το θαυμάσιο δείπνο. Η θεία με τον θείο προσφέρθηκαν να μας πάνε μέχρι το αεροδρόμιο. Φτάσαμε με την ψυχή στο στόμα και όπως ήταν επόμενο, με υπέρβαρο από τις ξέχειλες από ρούχα βαλίτσες.
Προτού καλά καλά φτάσουμε στο check in, είχαμε ανοίξει διάπλατα τα διαβατήριά μας για έλεγχο, αλλά η καθόλου ευχάριστη ενημέρωση έρχεται από την υπάλληλο της αεροπορικής. Τόσες μέρες είχαμε θέμα συζήτησης τον θαυμάσιο καιρό που για καλή μας τύχη έκανε, που τελικά παρεξηγήθηκε. Αναβάλλεται η πτήση λόγω κακοκαιρίας, μας ενημερώνει. Πριν προλάβουμε να βάλουμε τις σκέψεις μας σε μια σειρά και προλάβουμε να ρωτήσουμε, προσθέτει ότι έχουμε δύο επιλογές. Ή πηγαίνουμε με μεταφορικό μέσο στην WashingtonDCκαι από το εκεί αεροδρόμιο πετάμε για Νέα Υόρκη, είτε παίρνουμε την επόμενη πτήση, που καιρού επιτρέποντος θα γινόταν στις πέντε το πρωί. Αυτή η δεύτερη επιλογή σα σφυρί στο κεφάλι μου χτύπησε, σαν καμπάνα που έβγαλε εκκωφαντικό ήχο δίπλα στ’ αυτί μου. Τόσο πρωινό ξύπνημα για δεύτερη μέρα, σκέφτηκα.
Τυχεροί μες την ατυχία μας, τουλάχιστον δε θα πήγαινε χαμένη η επόμενη ημέρα, αφού πρωί πρωί θα ήμασταν πίσω. Είπαμε, καιρού επιτρέποντος.
Οι συγγενείς ήταν οι σωτήρες μας εκείνη τη νύχτα. Μας πήγαν στο αεροδρόμιο, μας επέστρεψαν σπίτι τους όπου και κοιμηθήκαμε και μας ξαναέφεραν στο αεροδρόμιο στις τρείς και μισή περίπου το πρωί. Τι νύχτα κι αυτή…
Το επέτρεψε ο καιρός και αφού πληρώσαμε και το αντίτιμο για το υπέρβαρο των αποσκευών, επιβιβαστήκαμε. Συνήθως οι πτήσεις αυτές τις ώρες, νομίζουμε πως θα είναι ήρεμες. Ίσως γιατί το μυαλό μας αλλά και τα σώματά μας βρίσκονται ακόμη σε καταστολή. Κάθε άλλο όμως αποδείχτηκε αυτή τη φορά.
Το μικρό αεροπλάνο της ίδιας εταιρίας, έγερνε από τη μία, έγερνε από την άλλη, πήγαινε γρήγορα, έκοβε ταχύτητα. Τι είναι αυτό το κακό πρωί πρωί, αναρωτιέμαι… Τουλάχιστον να δω έδαφος, ένα κομμάτι γης, αλλά τίποτα δεν φαινόταν για να με καθησυχάσει. Ούτε από την άλλη πλευρά βλέπω κάτι, λέω στην αδερφή μου, που και το δικό της βλέμμα έψαχνε κάτι έξω από το παράθυρο για να σβήσει το άγχος της. Μετά από κάμποση ώρα, που δε μπορώ να υπολογίσω πόση ήταν, ούτε ρολόι κοίταζα εκείνες τις στιγμές, κάτι αχνοφάνηκε κάτω από το αεροπλάνο. Επιτέλους, αεροδιάδρομος. Ποιος ξέρει τι προσγείωση μας περιμένει με τέτοια βροχή και τόσον αέρα να μας κουνάει σαν παιχνιδάκι τόσο δα στα χέρια μικρού παιδιού.
Η προσγείωση ήταν το αναμενόμενο, αρκετά ανώμαλη, αλλά έγινε. Είμαστε πίσω, σώοι. Παραλάβαμε τις αποσκευές και βρήκαμε ένα ταξί, με τη βοήθεια του αστυνομικού που ήταν απ’ έξω, για να μας επιστρέψει στο ξενοδοχείο, φορτωμένους με τις ογκώδεις βαλίτσες.
Ήρθε στην ώρα του το ταξί που είχαμε κλείσει από το προηγούμενο βράδυ και φτάσαμε στο LaGuardiaAirport, με προορισμό τη Βαλτιμόρη. Μετά μία ώρα πτήσης περίπου με την USAirways και ενώ το σταθερό απαλό κούνημα του αεροπλάνου έκανε εντονότερη την χαλάρωση του οργανισμού μου, προσγειωθήκαμε στο BWIAirport, για να απολαύσουμε μια μέρα στο μέρος που ζουν οι συγγενείς μας εδώ και πάνω από τριάντα ολόκληρα χρόνια.
Στις εσωτερικές πτήσεις η επίδειξη του διαβατηρίου αρκεί, φρόνιμο όμως είναι να κρατάτε και την αίτηση ESTA ή Visa μαζί σας για κάθε ενδεχόμενο.
Καθόλου παράξενο πλέον, μια ηλιόλουστη μέρα μόλις ξημέρωνε για να την εκμεταλλευτούμε. Ξεκίνησε με άλλο ένα γενναίο πρωινό με τις γνωστές αμερικάνικες ομελέτες και pancakes, με λίγη σος blueberriesστο πλάι και ένα μικρό μπολάκι με λίγη σαντιγί. Σειρά στο ημερήσιο πρόγραμμα που αυτή τη φορά η θεία είχε αναλάβει να οργανώσει, είχαν τα πολυκαταστήματα της περιοχής. Οι συγγενείς μας ήξεραν ακριβώς που να μας πάνε. Έτσι, χωρίς να χάσουμε καθόλου χρόνο, φορτώσαμε τόσο τις αποσκευές μας, όσο και τις πιστωτικές μας – οι χρεωστικές είχαν αδειάσει ήδη απ’ τις περασμένες ημέρες.
Μετά την Ημέρα των Ευχαριστιών, ήταν η δεύτερη φορά που θα τρώγαμε μεσημεριανό στην ώρα του και όχι την ώρα που σε κανονικές συνθήκες σερβίρεται το δείπνο. Η περιοχή είναι γνωστή για τα καβούρια, γαρίδες, αστακούς και όλα τα οστρακοειδή γενικότερα. Προσωπικά, δεν είμαι λάτρης των οστρακοειδών, οφείλω όμως να ομολογήσω πώς στο RedLobsterπου επιλέξαμε εκείνη τη μέρα, έφαγα την νοστιμότερη αστακοουρά της ζωής μου, αν και νησιώτης, όπως και ένα καταπληκτικό, ζουμερό, γευστικότατο, αμερικάνικο cheesecake που πάνω του χυνόταν σιρόπι και φράουλες, μοιάζοντας με βουνό που το ροζ χιόνι του μόλις είχε αρχίσει να λιώνει.
Το αμαρτωλό cheese cake που δυστυχώς δεν αντιστάθηκα και είχα ήδη σχεδόν φάει, όταν σκέφτηκα να βγάλω φωτογραφία
Το εστιατόριο RedLobster ανήκει σε αλυσίδα εστιατορίων που φέρουν το ίδιο όνομα και βρίσκονται σε πολλά σημεία των ΗΠΑ – αναμφίβολα αξίζει τον κόπο να το επισκεφθείτε κάποια φορά αν σας δοθεί η ευκαιρία.
Η μέρα συνεχίστηκε με τα τελευταία ψώνια σε ρυθμό αλέγκρο, γιατί είχαμε μια ακόμη επίσκεψη σε άλλους συγγενείς μας που μένουν στη Βαλτιμόρη. Ιδιοκτήτες του μεγαλύτερου εστιατορίου θαλασσινών της πολιτείας, δειπνήσαμε στο εστιατόριο σε σχήμα πλοίου και πάλι –τι άλλο- θαλασσινά. Όσο τους είδαμε τους είδαμε, όσο φάγαμε φάγαμε, το αεροπλάνο όπως ξέρουμε δε περιμένει τους καθυστερημένους επιβάτες και δεν θέλαμε να γίνουμε εμείς αυτοί.
Χαιρετήσαμε και ευχαριστήσαμε για το θαυμάσιο δείπνο. Η θεία με τον θείο προσφέρθηκαν να μας πάνε μέχρι το αεροδρόμιο. Φτάσαμε με την ψυχή στο στόμα και όπως ήταν επόμενο, με υπέρβαρο από τις ξέχειλες από ρούχα βαλίτσες.
Προτού καλά καλά φτάσουμε στο check in, είχαμε ανοίξει διάπλατα τα διαβατήριά μας για έλεγχο, αλλά η καθόλου ευχάριστη ενημέρωση έρχεται από την υπάλληλο της αεροπορικής. Τόσες μέρες είχαμε θέμα συζήτησης τον θαυμάσιο καιρό που για καλή μας τύχη έκανε, που τελικά παρεξηγήθηκε. Αναβάλλεται η πτήση λόγω κακοκαιρίας, μας ενημερώνει. Πριν προλάβουμε να βάλουμε τις σκέψεις μας σε μια σειρά και προλάβουμε να ρωτήσουμε, προσθέτει ότι έχουμε δύο επιλογές. Ή πηγαίνουμε με μεταφορικό μέσο στην WashingtonDCκαι από το εκεί αεροδρόμιο πετάμε για Νέα Υόρκη, είτε παίρνουμε την επόμενη πτήση, που καιρού επιτρέποντος θα γινόταν στις πέντε το πρωί. Αυτή η δεύτερη επιλογή σα σφυρί στο κεφάλι μου χτύπησε, σαν καμπάνα που έβγαλε εκκωφαντικό ήχο δίπλα στ’ αυτί μου. Τόσο πρωινό ξύπνημα για δεύτερη μέρα, σκέφτηκα.
Τυχεροί μες την ατυχία μας, τουλάχιστον δε θα πήγαινε χαμένη η επόμενη ημέρα, αφού πρωί πρωί θα ήμασταν πίσω. Είπαμε, καιρού επιτρέποντος.
Οι συγγενείς ήταν οι σωτήρες μας εκείνη τη νύχτα. Μας πήγαν στο αεροδρόμιο, μας επέστρεψαν σπίτι τους όπου και κοιμηθήκαμε και μας ξαναέφεραν στο αεροδρόμιο στις τρείς και μισή περίπου το πρωί. Τι νύχτα κι αυτή…
Το επέτρεψε ο καιρός και αφού πληρώσαμε και το αντίτιμο για το υπέρβαρο των αποσκευών, επιβιβαστήκαμε. Συνήθως οι πτήσεις αυτές τις ώρες, νομίζουμε πως θα είναι ήρεμες. Ίσως γιατί το μυαλό μας αλλά και τα σώματά μας βρίσκονται ακόμη σε καταστολή. Κάθε άλλο όμως αποδείχτηκε αυτή τη φορά.
Το μικρό αεροπλάνο της ίδιας εταιρίας, έγερνε από τη μία, έγερνε από την άλλη, πήγαινε γρήγορα, έκοβε ταχύτητα. Τι είναι αυτό το κακό πρωί πρωί, αναρωτιέμαι… Τουλάχιστον να δω έδαφος, ένα κομμάτι γης, αλλά τίποτα δεν φαινόταν για να με καθησυχάσει. Ούτε από την άλλη πλευρά βλέπω κάτι, λέω στην αδερφή μου, που και το δικό της βλέμμα έψαχνε κάτι έξω από το παράθυρο για να σβήσει το άγχος της. Μετά από κάμποση ώρα, που δε μπορώ να υπολογίσω πόση ήταν, ούτε ρολόι κοίταζα εκείνες τις στιγμές, κάτι αχνοφάνηκε κάτω από το αεροπλάνο. Επιτέλους, αεροδιάδρομος. Ποιος ξέρει τι προσγείωση μας περιμένει με τέτοια βροχή και τόσον αέρα να μας κουνάει σαν παιχνιδάκι τόσο δα στα χέρια μικρού παιδιού.
Η προσγείωση ήταν το αναμενόμενο, αρκετά ανώμαλη, αλλά έγινε. Είμαστε πίσω, σώοι. Παραλάβαμε τις αποσκευές και βρήκαμε ένα ταξί, με τη βοήθεια του αστυνομικού που ήταν απ’ έξω, για να μας επιστρέψει στο ξενοδοχείο, φορτωμένους με τις ογκώδεις βαλίτσες.
Attachments
Last edited by a moderator:
Πήγατε τελικά Atlantic City? Είμαι πού αρνητική με αυτό το μέρος και θέλω να δω αν θα αλλάξω γνώμη!!! 
.
)
