_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.237
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (ΚΑΡΠΑΘΟΣ – ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ)
- Κεφάλαιο 3ο (1η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 4ο (2η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 5ο (3η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 6ο (4η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 7ο (5η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 8ο (6η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 9ο (7η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 10ο (8η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 11ο (9η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 12ο (10η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 13ο (11η ΗΜΕΡΑ και ΕΠΙΛΟΓΟΣ)][I][U]11η ΗΜΕΡΑ[/U][/I
Εμείς οι τρείς ντυθήκαμε και πήραμε ταξί για το κέντρο. Ήταν Πέμπτη, η τελευταία Πέμπτη του Νοέμβρη, το ThanksGiving, μεγάλη μέρα για τους αμερικάνους. Είχε παρέλαση το Macy’s (ας πούμε σα το δικό μας καρναβάλι). Φτάσαμε και να, βρεθήκαμε στη πρώτη σειρά. Όσες χιλιάδες κόσμου και να είχε, εμείς βρεθήκαμε μπροστά - ακριβώς πίσω απο το σχοινί που υπήρχε με σκοπό να οριοθετεί τη περιοχή του συγκεντρωμένου πλήθους και να ξεχωρίζει από την παρέλαση των αρμάτων. Για να συγκρατείται το πλήθος όμως πίσω από αυτό το σχοινί, υπήρχε σεβαστός αριθμός αστυνομικών, που ως Έλληνες, μας φάνηκε υπερβολικό. Στη συνέχεια του ταξιδιού μας, συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό δε συνέβαινε μόνο εκείνη τη μέρα. Αλλά τούτο συμβαίνει συνεχώς. Οι αστυνομικοί είναι πάντα και παντού, σε κάθε γωνία που κοιτάς, σε κάθε στροφή που περνάς, προσπαθώντας να αποτρέψουν ότι στραβό μπορεί να συμβεί σε αυτή την παραφουσκωμένη με κόσμο πόλη.
Αν βρεθείτε εκείνη τη μέρα στη Νέα Υόρκη, αξίζει να πάτε στη παρέλαση. Οι μόνιμοι κάτοικοι δε την προτιμούν, αλλά όταν κάποιος είναι σε διακοπές καλό είναι να το εκμεταλλευτεί. Ειδικά αν με την αλλαγή της ώρας ξυπνήσετε νωρίς. Αν ξυπνήσετε μετά τις εννέα το πρωί, μην το σκεφτείτε καθόλου να πάτε προς τα εκεί.
Ήταν η πρώτη επίσημη επαφή εμένα και της Τούλας με το κέντρο της Νέας Υόρκης. Την πόλη με τους ουρανοξύστες, τα κίτρινα ταξί και τα περιπολικά με τους αναμμένους φάρους. Όλα όσα βλέπαμε στις ταινίες τόσα χρόνια. Η κουμπάρα έφερε τον ζεστό καφέ και από ένα beagle στον καθένα. Τι νόστιμο που ήταν... Θαυμάσαμε τη παρέλαση, τα άρματα που πέρασαν -απ' τα οποία δε μπορούσε να λείπει ο Σούπερμαν κι ο Μίκυ- και τους τραγουδιστές που τα εμπλούτιζαν με τη παρουσία τους. Είχε πάει όμως δώδεκα το μεσημέρι, έπρεπε να φύγουμε σιγά σιγά, γιατί η Χριστίνα θα περνούσε να μας πάρει για το γεύμα. Χώρια που έπρεπε να ετοιμάσουμε κανένα ρούχο να πάρουμε μαζί μας στο AtlanticCity.
Μπήκαμε στο ταξί και φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Κάναμε και αυτά που έπρεπε μέχρι να έρθει η Χριστίνα. Ήμασταν στο σπίτι στην ώρα μας, δεν έπρεπε να αργήσουμε, γιατί πηγαίναμε στης αδερφής της το σπίτι. Προηγήθηκε βέβαια στάση για λουλούδια, γλυκά και φωτογραφίες σε ένα υπέροχο πάρκο με φύλλα ζωγραφισμένα στα χρώματα του φθινοπώρου και γκρίζα σκιουράκια, να διαλύουν την μονότονη αντίθεση των φύλλων.
Στο σπίτι νιώσαμε ότι είμαστε μέρος στη ταινία ’’γάμος α λα ελληνικά’’. Σίγουρα όλοι την έχουμε δει. Η φιλοξενία των ομογενών είναι μοναδική. Το πιο σημαντικό είναι ότι μας δόθηκε η ευκαιρία να περάσουμε μια εορταστική μέρα, τρώγοντας παραδοσιακή αμερικάνικη γεμιστή γαλοπούλα και γλυκά που φτιάχνουν ειδικά για αυτή τη ξεχωριστή για τους αμερικάνους μέρα. Γιορτάσαμε και τα γενέθλια του ανιψιού της Χριστίνας (γάμος αλά ελληνικά σας λέω). Και μετά μπήκαμε στο επταθέσιο να ξεκινήσουμε για AtlanticCity.
Εν μέσω ύπνου και ξύπνιου, φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Περίπου τρείς ώρες είναι η διαδρομή. Το πανύψηλο ξενοδοχείο έφεγγε με μια μπλε απόχρωσης λάμψη τους γύρω δρόμους. Μείναμε στον 16ο όροφο του casino-hotel, αλλά νομίζω είχε κάπου τριάντα πέντε ορόφους. Στο ένα δωμάτιο εγώ με το Νίκο, στο άλλο η Ζίνα, Τούλα και Χριστίνα. Επιτέλους, χωρίς συζητήσεις για μακιγιάζ και πιστολάκι μαλλιών στο δωμάτιο, ούτε τον ενοχλητικό ήχο του τελευταίου. Σοβαρεύουν τα πράγματα.
Μείναμε στο Borgata Hotel & Casino. Ικανοποιητικά δωμάτια, αλλά δεν δικαιολογούσαν τη τιμή των τριακοσίων δολαρίων το βράδυ για δίκλινο δωμάτιο (χωρίς πρωινό).
Το βράδυ κατεβήκαμε στο ισόγειο, όπου βρίσκεται το καζίνο. Υποτίθεται πως κάτι παίξαμε (ειδικά για μένα, ο χώρος που θα έλεγα πως δεν ταιριάζω καθόλου, είναι το καζίνο). Το όνειρο του να κερδίσουμε ένα αξιοσέβαστο ποσό και να δωρίσουμε στους εαυτούς μας μια εβδομάδα επιπλέον διακοπών στην Καραϊβική και να επιστρέψουμε στην Ελλάδα σε διακεκριμένη θέση, γρήγορα εξατμίστηκε. Ένας ένας αναχωρούσαμε αναλόγως τις οικονομικές απώλειες μας και σύντομα όλοι βρεθήκαμε στα κρεβάτια μας. Ίσως εκεί ονειρευτούμε κάτι πιο ευχάριστο…
Αν βρεθείτε εκείνη τη μέρα στη Νέα Υόρκη, αξίζει να πάτε στη παρέλαση. Οι μόνιμοι κάτοικοι δε την προτιμούν, αλλά όταν κάποιος είναι σε διακοπές καλό είναι να το εκμεταλλευτεί. Ειδικά αν με την αλλαγή της ώρας ξυπνήσετε νωρίς. Αν ξυπνήσετε μετά τις εννέα το πρωί, μην το σκεφτείτε καθόλου να πάτε προς τα εκεί.
Ήταν η πρώτη επίσημη επαφή εμένα και της Τούλας με το κέντρο της Νέας Υόρκης. Την πόλη με τους ουρανοξύστες, τα κίτρινα ταξί και τα περιπολικά με τους αναμμένους φάρους. Όλα όσα βλέπαμε στις ταινίες τόσα χρόνια. Η κουμπάρα έφερε τον ζεστό καφέ και από ένα beagle στον καθένα. Τι νόστιμο που ήταν... Θαυμάσαμε τη παρέλαση, τα άρματα που πέρασαν -απ' τα οποία δε μπορούσε να λείπει ο Σούπερμαν κι ο Μίκυ- και τους τραγουδιστές που τα εμπλούτιζαν με τη παρουσία τους. Είχε πάει όμως δώδεκα το μεσημέρι, έπρεπε να φύγουμε σιγά σιγά, γιατί η Χριστίνα θα περνούσε να μας πάρει για το γεύμα. Χώρια που έπρεπε να ετοιμάσουμε κανένα ρούχο να πάρουμε μαζί μας στο AtlanticCity.
Μπήκαμε στο ταξί και φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Κάναμε και αυτά που έπρεπε μέχρι να έρθει η Χριστίνα. Ήμασταν στο σπίτι στην ώρα μας, δεν έπρεπε να αργήσουμε, γιατί πηγαίναμε στης αδερφής της το σπίτι. Προηγήθηκε βέβαια στάση για λουλούδια, γλυκά και φωτογραφίες σε ένα υπέροχο πάρκο με φύλλα ζωγραφισμένα στα χρώματα του φθινοπώρου και γκρίζα σκιουράκια, να διαλύουν την μονότονη αντίθεση των φύλλων.
Στο σπίτι νιώσαμε ότι είμαστε μέρος στη ταινία ’’γάμος α λα ελληνικά’’. Σίγουρα όλοι την έχουμε δει. Η φιλοξενία των ομογενών είναι μοναδική. Το πιο σημαντικό είναι ότι μας δόθηκε η ευκαιρία να περάσουμε μια εορταστική μέρα, τρώγοντας παραδοσιακή αμερικάνικη γεμιστή γαλοπούλα και γλυκά που φτιάχνουν ειδικά για αυτή τη ξεχωριστή για τους αμερικάνους μέρα. Γιορτάσαμε και τα γενέθλια του ανιψιού της Χριστίνας (γάμος αλά ελληνικά σας λέω). Και μετά μπήκαμε στο επταθέσιο να ξεκινήσουμε για AtlanticCity.
Εν μέσω ύπνου και ξύπνιου, φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Περίπου τρείς ώρες είναι η διαδρομή. Το πανύψηλο ξενοδοχείο έφεγγε με μια μπλε απόχρωσης λάμψη τους γύρω δρόμους. Μείναμε στον 16ο όροφο του casino-hotel, αλλά νομίζω είχε κάπου τριάντα πέντε ορόφους. Στο ένα δωμάτιο εγώ με το Νίκο, στο άλλο η Ζίνα, Τούλα και Χριστίνα. Επιτέλους, χωρίς συζητήσεις για μακιγιάζ και πιστολάκι μαλλιών στο δωμάτιο, ούτε τον ενοχλητικό ήχο του τελευταίου. Σοβαρεύουν τα πράγματα.
Μείναμε στο Borgata Hotel & Casino. Ικανοποιητικά δωμάτια, αλλά δεν δικαιολογούσαν τη τιμή των τριακοσίων δολαρίων το βράδυ για δίκλινο δωμάτιο (χωρίς πρωινό).
Το βράδυ κατεβήκαμε στο ισόγειο, όπου βρίσκεται το καζίνο. Υποτίθεται πως κάτι παίξαμε (ειδικά για μένα, ο χώρος που θα έλεγα πως δεν ταιριάζω καθόλου, είναι το καζίνο). Το όνειρο του να κερδίσουμε ένα αξιοσέβαστο ποσό και να δωρίσουμε στους εαυτούς μας μια εβδομάδα επιπλέον διακοπών στην Καραϊβική και να επιστρέψουμε στην Ελλάδα σε διακεκριμένη θέση, γρήγορα εξατμίστηκε. Ένας ένας αναχωρούσαμε αναλόγως τις οικονομικές απώλειες μας και σύντομα όλοι βρεθήκαμε στα κρεβάτια μας. Ίσως εκεί ονειρευτούμε κάτι πιο ευχάριστο…
Attachments
Last edited by a moderator:
Πήγατε τελικά Atlantic City? Είμαι πού αρνητική με αυτό το μέρος και θέλω να δω αν θα αλλάξω γνώμη!!! 
.
)
