_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.237
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (ΚΑΡΠΑΘΟΣ – ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ)
- Κεφάλαιο 3ο (1η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 4ο (2η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 5ο (3η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 6ο (4η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 7ο (5η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 8ο (6η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 9ο (7η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 10ο (8η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 11ο (9η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 12ο (10η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 13ο (11η ΗΜΕΡΑ και ΕΠΙΛΟΓΟΣ)][I][U]11η ΗΜΕΡΑ[/U][/I
Σαββάτο λοιπόν. Σηκωθήκαμε απ’ τα κρεβάτια μας πολύ νυσταγμένοι λόγω της υποτιθέμενης βραδινής ‘εξόδου’ της προηγούμενης νύχτας στο κλαμπ που βρισκόταν εντός του ξενοδοχείου. Κατεβήκαμε και ήπιαμε έναν καφέ που ο οργανισμός μας είχε μεγάλη ανάγκη στο καθιστικό του ισογείου. Ήταν διακοσμημένο με πολύ βαριά για το γούστο μου έπιπλα, σκαλιστούς καναπέδες και λαμπερούς, ογκώδης πολυελαίους. Πιάσαμε τις αποσκευές μας που λόγω των αγορών της προηγουμένης, είχαν πολύ αυξηθεί σε πλήθος και σε όγκο και λάβαμε μηχανικά τις θέσεις μας στο αυτοκίνητο. Μια στάση στο μέσο της διαδρομής για burgerκαι μετά πάλι στο ξενοδοχείο που είχαμε αφήσει πριν δυο μέρες στη Νέα Υόρκη.
Αυτή τη φορά, ακόμη καλύτερη ήταν η θέα του δωματίου. Απ’ τον τρίτο όροφο, ευνοηθήκαμε με αναβάθμιση στον τέταρτο. Τι υπέροχη θέα... όλο το Μανχάταν μπροστά στα μάτια σου, οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας. Απλά ανοίγεις την κουρτίνα και κοιτάζεις έξω...
Η θέα του δωματίου μας. Έναν όροφο πιο πάνω υπάρχει και roof-garden.
Όχι για πολύ όμως. Ο χρόνος για να κάνουμε όλοι ντουζ και να ετοιμαστούμε για την παράσταση στο Broadwayκαι τη νυχτερινή μας έξοδο είναι λίγος. Τα εισιτήρια για το stompέγραφαν 20:00 ακριβώς, φύγαμε από το ξενοδοχείο 19:15, καλά είναι, αποφασίσαμε από νωρίς. Ότι και αν συμβεί, προλαβαίνουμε άνετα χωρίς κανένα πρόβλημα.
- ‘’126, 2ndavenue’’, λέμε στον ισπανό οδηγό. Αφού δεν το ’έπιασε’ με τη πρώτη, ούτε με τη δεύτερη και αφού η υπομονή μου εξαντλείται γρήγορα, λέω ας του δείξω τη διεύθυνση που είναι γραμμένη, να καταλάβει. Επιτέλους, ‘το’ πιασε’. Πηγαίναμε, πηγαίναμε, πηγαίναμε... 19:40 η ώρα! Ξέχασα την πιστωτική μου λέω στα παιδιά και για να μας δώσουν τα εισιτήρια στο χέρι, πρέπει να την κρατάω μαζί μου, με το διαβατήριο. Δεν υπήρχε χρόνος όμως, καθόλου. Πάμε και βλέπουμε τι θα γίνει, ας φτάσουμε πρώτα...Είχαν περάσει σαράντα λεπτά απ’ τη στιγμή που μπήκαμε στο ταξί, για μια διαδρομή όχι περισσότερα από δέκα λεπτά.
-’’Συγνώμη , σε πόση ώρα φτάνουμε;’’ ρωτάει η Ζίνα.
-’’Είμαστε στον δρόμο 100, πρέπει να πάμε στον 126’’ απαντάει ο οδηγός.
-’’Ποιόν 126; 126 είναι ο αριθμός, η λεωφόρος είναι η 2nd’’ απαντάει η Ζίνα.
-’’Σε 10 λεπτά -δεν ξέρω τι θα κάνεις- πρέπει να είμαστε εκεί’’ συμπληρώνει ο Νίκος.
Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει γρηγορότερα, πιο γρήγορα απ’ τα δευτερόλεπτα. Και σα τύμπανο δυνατά.
Μετά από χρόνο που σαν αιώνας μου φάνηκε, φτάνουμε σε κάποιο σημείο, ’’εδώ είστε’’ φωνάζει ο οδηγός. Πετάγομαι έξω εγώ, όπως είχαμε ήδη κανονίσει σε αυτή τη τρελή κούρσα, όμως δεν έβλεπα πουθενά 126, ούτε 2η Λεωφόρο, ούτε OrpheumTheatre. Έρχεται και η Ζίνα από πίσω και φωνάζει σε δυο περαστικούς στο απέναντι πεζοδρόμιο:
-’’Εδώ είναι η 2η λεωφόρος;’’
-’’Όχι, πρέπει να πάτε από ‘κει’’ απαντούν εκείνοι δείχνοντας ταυτόχρονα στην αντίθετη μεριά του δρόμου.
Ίσως απαντήσαμε ‘‘Ευχαριστώ’’.
Τρέχουμε πίσω στο ταξί το οποίο ήταν ακόμη εκεί. Ναι, ακόμη εκεί ήταν. Διότι ο Νίκος ’’έψαλλε’’ δυο λογάκια του οδηγού για όσα τραβήξαμε και όπως φαίνεται ακόμα δεν είχαμε τελειώσει. Αρπάξαμε την ευκαιρία και ξαναμπήκαμε στο ταξί.
Διακόψαμε την ευγενική συζήτηση των δύο και τι να κάνει ο οδηγός, πήγαινε από ‘δω, πήγαινε από ‘κει, κάποια στιγμή φτάσαμε με τις οδηγίες που εμείς τελικά δίναμε στον οδηγό στην 2η λεωφόρο, αριθμός 120 περίπου. Πετάγομαι και πάλι εγώ έξω απ’ το ταξί, όντας υπεύθυνος για τα εισιτήρια, 20:00 ακριβώς η ώρα.
-’’Το επώνυμό μου’’ φωνάζω στην ταμεία, ’’αλλά δεν κρατάω την πιστωτική μου’’. Δεν τρόμαξε, περίεργο μου φάνηκε.
-’’Κανένα πρόβλημα’’ απαντάει, ‘’οι υπόλοιποι που είναι;’’
-’’Έρχονται, τέσσερις είμαστε’’.
Γόβα από ‘δω, καπέλο από ‘κει, γραβάτα παραπέρα, φτάνουν οι υπόλοιποι τρείς στο ταμείο. Οκτώ και τρία λεπτά η ώρα. Ακόμα δεν ξέραμε αν το βράδυ εκείνο θα γινόμασταν μέρος του κοινού της παράστασης ή αν όλος ο κόπος, το άγχος, ακόμα και τα χρήματα που ήδη είχαμε πληρώσει για την αγορά των εισιτηρίων, δε θα έπιαναν τόπο.
-’’Συγνώμη, πρέπει να περιμένετε να τελειώσει η πρώτη σκηνή’’ μας ενημερώνει η υπάλληλος. Μόνο άγαλμα δε της στήσαμε. Πού να πιστέψουμε ότι θα παρακολουθούσαμε τη παράσταση, ακόμα και αν φτάναμε καθυστερημένα.
Μετά δέκα λεπτά περίπου, ανοίγουν οι θύρες να περάσουν οι ‘επίσημοι’. Περιττό να αναφέρω πως όλοι μας κοίταζαν εξονυχιστικά, από πάνω μέχρι κάτω. Πρώτος λόγος, επειδή μπήκαμε καθυστερημένα και οι ηθοποιοί περίμεναν να καθίσουμε για να συνεχίσουν. Δεύτερος λόγος, η υπερβολικά επίσημη αμφίεσή μας (ε, Σαββάτο βράδυ στη Νέα Υόρκη ήταν, έτσι απλά θα ντυνόμασταν; ). Και τρίτος λόγος, γιατί οι θέσεις μας ήταν στη δεύτερη σειρά (πως να γλιτώσουμε τα περίεργα βλέμματα; Ολόκληρο το θέατρο διασχίσαμε).
Καθίσαμε αναπαυτικά και σα να είχαμε κάνει μυστική συμφωνία οι τέσσερις μας, αφήσαμε πίσω όσα είχαν συμβεί μόλις λίγα λεπτά νωρίτερα. Η ανάσα μας είχε βρει τον κανονικό της ρυθμό και οι καρδιές μας δεν ακούγονταν πια. Ήμασταν από καιρό αποφασισμένοι ότι θα ζούσαμε το απόλυτο ταξίδι και δύσκολα μπορούσε να μας χαλάσει κάτι τέτοιο τη διάθεση. Η παράσταση είναι είδος μουσικής, ή καλύτερα ήχοι, πολύ καλά οργανωμένοι ώστε να μοιάζουν με μουσική. Ήχοι που παράγονται από αντικείμενα που υπάρχουν γύρω μας, στην καθημερινή μας ζωή και ούτε καν φανταζόμαστε ότι μπορούν να γίνουν μουσική. Σκούπες, σωλήνες, σπίρτα, αναπτήρες, μέχρι και νεροχύτες χρησιμοποιήθηκαν. Τέλειος συγχρονισμός, δυνατός ήχος και σίγουρα πολύ δουλειά πίσω απ’ όλα αυτά, για ένα αποτέλεσμα άψογο.
Ξαναλέω, Σαββάτο βράδυ στη Νέα Υόρκη. Η πόλη σφύζει από ζωή - όπως όλα τα βράδια δηλαδή. Μετά από ένα καφεδάκι στο απέναντι καφέ, προορισμό είχαμε το Central. Ελληνικότατο clubστην ελληνικότατη συνοικία, Astoria. Μετά από μια δόση ελληνικής μουσικής, ελληνικής γλώσσας και χορού, έπρεπε να ξεκουραστούμε. Πόσο να αντέξουμε; Ακόμη και στη Νέα Υόρκη, κάποια στιγμή κουράζεσαι.
Αυτή τη φορά, ακόμη καλύτερη ήταν η θέα του δωματίου. Απ’ τον τρίτο όροφο, ευνοηθήκαμε με αναβάθμιση στον τέταρτο. Τι υπέροχη θέα... όλο το Μανχάταν μπροστά στα μάτια σου, οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας. Απλά ανοίγεις την κουρτίνα και κοιτάζεις έξω...
Η θέα του δωματίου μας. Έναν όροφο πιο πάνω υπάρχει και roof-garden.
Όχι για πολύ όμως. Ο χρόνος για να κάνουμε όλοι ντουζ και να ετοιμαστούμε για την παράσταση στο Broadwayκαι τη νυχτερινή μας έξοδο είναι λίγος. Τα εισιτήρια για το stompέγραφαν 20:00 ακριβώς, φύγαμε από το ξενοδοχείο 19:15, καλά είναι, αποφασίσαμε από νωρίς. Ότι και αν συμβεί, προλαβαίνουμε άνετα χωρίς κανένα πρόβλημα.
- ‘’126, 2ndavenue’’, λέμε στον ισπανό οδηγό. Αφού δεν το ’έπιασε’ με τη πρώτη, ούτε με τη δεύτερη και αφού η υπομονή μου εξαντλείται γρήγορα, λέω ας του δείξω τη διεύθυνση που είναι γραμμένη, να καταλάβει. Επιτέλους, ‘το’ πιασε’. Πηγαίναμε, πηγαίναμε, πηγαίναμε... 19:40 η ώρα! Ξέχασα την πιστωτική μου λέω στα παιδιά και για να μας δώσουν τα εισιτήρια στο χέρι, πρέπει να την κρατάω μαζί μου, με το διαβατήριο. Δεν υπήρχε χρόνος όμως, καθόλου. Πάμε και βλέπουμε τι θα γίνει, ας φτάσουμε πρώτα...Είχαν περάσει σαράντα λεπτά απ’ τη στιγμή που μπήκαμε στο ταξί, για μια διαδρομή όχι περισσότερα από δέκα λεπτά.
-’’Συγνώμη , σε πόση ώρα φτάνουμε;’’ ρωτάει η Ζίνα.
-’’Είμαστε στον δρόμο 100, πρέπει να πάμε στον 126’’ απαντάει ο οδηγός.
-’’Ποιόν 126; 126 είναι ο αριθμός, η λεωφόρος είναι η 2nd’’ απαντάει η Ζίνα.
-’’Σε 10 λεπτά -δεν ξέρω τι θα κάνεις- πρέπει να είμαστε εκεί’’ συμπληρώνει ο Νίκος.
Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει γρηγορότερα, πιο γρήγορα απ’ τα δευτερόλεπτα. Και σα τύμπανο δυνατά.
Μετά από χρόνο που σαν αιώνας μου φάνηκε, φτάνουμε σε κάποιο σημείο, ’’εδώ είστε’’ φωνάζει ο οδηγός. Πετάγομαι έξω εγώ, όπως είχαμε ήδη κανονίσει σε αυτή τη τρελή κούρσα, όμως δεν έβλεπα πουθενά 126, ούτε 2η Λεωφόρο, ούτε OrpheumTheatre. Έρχεται και η Ζίνα από πίσω και φωνάζει σε δυο περαστικούς στο απέναντι πεζοδρόμιο:
-’’Εδώ είναι η 2η λεωφόρος;’’
-’’Όχι, πρέπει να πάτε από ‘κει’’ απαντούν εκείνοι δείχνοντας ταυτόχρονα στην αντίθετη μεριά του δρόμου.
Ίσως απαντήσαμε ‘‘Ευχαριστώ’’.
Τρέχουμε πίσω στο ταξί το οποίο ήταν ακόμη εκεί. Ναι, ακόμη εκεί ήταν. Διότι ο Νίκος ’’έψαλλε’’ δυο λογάκια του οδηγού για όσα τραβήξαμε και όπως φαίνεται ακόμα δεν είχαμε τελειώσει. Αρπάξαμε την ευκαιρία και ξαναμπήκαμε στο ταξί.
Διακόψαμε την ευγενική συζήτηση των δύο και τι να κάνει ο οδηγός, πήγαινε από ‘δω, πήγαινε από ‘κει, κάποια στιγμή φτάσαμε με τις οδηγίες που εμείς τελικά δίναμε στον οδηγό στην 2η λεωφόρο, αριθμός 120 περίπου. Πετάγομαι και πάλι εγώ έξω απ’ το ταξί, όντας υπεύθυνος για τα εισιτήρια, 20:00 ακριβώς η ώρα.
-’’Το επώνυμό μου’’ φωνάζω στην ταμεία, ’’αλλά δεν κρατάω την πιστωτική μου’’. Δεν τρόμαξε, περίεργο μου φάνηκε.
-’’Κανένα πρόβλημα’’ απαντάει, ‘’οι υπόλοιποι που είναι;’’
-’’Έρχονται, τέσσερις είμαστε’’.
Γόβα από ‘δω, καπέλο από ‘κει, γραβάτα παραπέρα, φτάνουν οι υπόλοιποι τρείς στο ταμείο. Οκτώ και τρία λεπτά η ώρα. Ακόμα δεν ξέραμε αν το βράδυ εκείνο θα γινόμασταν μέρος του κοινού της παράστασης ή αν όλος ο κόπος, το άγχος, ακόμα και τα χρήματα που ήδη είχαμε πληρώσει για την αγορά των εισιτηρίων, δε θα έπιαναν τόπο.
-’’Συγνώμη, πρέπει να περιμένετε να τελειώσει η πρώτη σκηνή’’ μας ενημερώνει η υπάλληλος. Μόνο άγαλμα δε της στήσαμε. Πού να πιστέψουμε ότι θα παρακολουθούσαμε τη παράσταση, ακόμα και αν φτάναμε καθυστερημένα.
Μετά δέκα λεπτά περίπου, ανοίγουν οι θύρες να περάσουν οι ‘επίσημοι’. Περιττό να αναφέρω πως όλοι μας κοίταζαν εξονυχιστικά, από πάνω μέχρι κάτω. Πρώτος λόγος, επειδή μπήκαμε καθυστερημένα και οι ηθοποιοί περίμεναν να καθίσουμε για να συνεχίσουν. Δεύτερος λόγος, η υπερβολικά επίσημη αμφίεσή μας (ε, Σαββάτο βράδυ στη Νέα Υόρκη ήταν, έτσι απλά θα ντυνόμασταν; ). Και τρίτος λόγος, γιατί οι θέσεις μας ήταν στη δεύτερη σειρά (πως να γλιτώσουμε τα περίεργα βλέμματα; Ολόκληρο το θέατρο διασχίσαμε).
Καθίσαμε αναπαυτικά και σα να είχαμε κάνει μυστική συμφωνία οι τέσσερις μας, αφήσαμε πίσω όσα είχαν συμβεί μόλις λίγα λεπτά νωρίτερα. Η ανάσα μας είχε βρει τον κανονικό της ρυθμό και οι καρδιές μας δεν ακούγονταν πια. Ήμασταν από καιρό αποφασισμένοι ότι θα ζούσαμε το απόλυτο ταξίδι και δύσκολα μπορούσε να μας χαλάσει κάτι τέτοιο τη διάθεση. Η παράσταση είναι είδος μουσικής, ή καλύτερα ήχοι, πολύ καλά οργανωμένοι ώστε να μοιάζουν με μουσική. Ήχοι που παράγονται από αντικείμενα που υπάρχουν γύρω μας, στην καθημερινή μας ζωή και ούτε καν φανταζόμαστε ότι μπορούν να γίνουν μουσική. Σκούπες, σωλήνες, σπίρτα, αναπτήρες, μέχρι και νεροχύτες χρησιμοποιήθηκαν. Τέλειος συγχρονισμός, δυνατός ήχος και σίγουρα πολύ δουλειά πίσω απ’ όλα αυτά, για ένα αποτέλεσμα άψογο.
Ξαναλέω, Σαββάτο βράδυ στη Νέα Υόρκη. Η πόλη σφύζει από ζωή - όπως όλα τα βράδια δηλαδή. Μετά από ένα καφεδάκι στο απέναντι καφέ, προορισμό είχαμε το Central. Ελληνικότατο clubστην ελληνικότατη συνοικία, Astoria. Μετά από μια δόση ελληνικής μουσικής, ελληνικής γλώσσας και χορού, έπρεπε να ξεκουραστούμε. Πόσο να αντέξουμε; Ακόμη και στη Νέα Υόρκη, κάποια στιγμή κουράζεσαι.
Attachments
Last edited by a moderator:
Πήγατε τελικά Atlantic City? Είμαι πού αρνητική με αυτό το μέρος και θέλω να δω αν θα αλλάξω γνώμη!!! 
.
)
