_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.237
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (ΚΑΡΠΑΘΟΣ – ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ)
- Κεφάλαιο 3ο (1η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 4ο (2η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 5ο (3η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 6ο (4η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 7ο (5η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 8ο (6η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 9ο (7η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 10ο (8η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 11ο (9η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 12ο (10η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 13ο (11η ΗΜΕΡΑ και ΕΠΙΛΟΓΟΣ)][I][U]11η ΗΜΕΡΑ[/U][/I
Η Κυριακή μας επιφύλασσε και πάλι πρωινό ξύπνημα και πρωινό φαγητό στην Αστόρια, στο NeptuneDinner. Παραγγείλαμε πολλά, πάρα πολλά, τα πάντα. Πολύ περισσότερα από όσα έπρεπε. Η’ μάλλον καλά ήταν, κανονικά, αφού τα πιάτα μας στο τέλος γυάλιζαν σα να μας τα είχαν μόλις σερβίρει. Μόνο τα λερωμένα μαχαιροπίρουνα πρόδιδαν ότι είχαμε ήδη φάει. Το πρόγραμμα είχε βγει από καιρό. Η Χριστίνα είχε ρεπό, οπότε θα μας πάει όπου μπορεί, καλύτερα, σε όσα περισσότερα χωρέσουμε στις ώρες που είχαμε διαθέσιμες. Μουσείο με κέρινα ομοιώματα, μουσείο με τα πιο απίστευτα πράγματα του κόσμου και ότι προκύψει, ήταν μερικά απ’ αυτά που περίμεναν στη λίστα του προγράμματος.
NeptuneDinner: εστιατόριο με πολλές διακρίσεις, στην Αστόρια. Επειδή συνήθως οι Έλληνες βρισκόμαστε στη συνοικία αυτή, διεκδικήστε να φάτε το πρωινό σας εκεί.
Πήραμε το μετρό. Επιτέλους, θα μπούμε και στο subway! Εγώ και ο Νίκος χαρήκαμε πολύ, σα να μας είχαν πει ότι ξεκινούσαμε ένα ταξίδι για μια νέα χώρα. Βγάλαμε εβδομαδιαίο εισιτήριο και λίγα λεπτά μετά, φάνηκε η γερασμένη γκρίζα κάμπια του μετρό. Απ’ το παράθυρο, βλέπαμε πολλές εικόνες να ξετυλίγονται στα μάτια μας, σαν φιλμ φωτογραφικό. Μια γέφυρα, ένα παιδί μόνο του με το ποδήλατό του, μια τεράστια σημαία της Αμερικής, άλλη μια γέφυρα… Πού και πού, σταματούσε για λίγο η προβολή του φιλμ, περνώντας από υπόγειες στάσεις. Πριν βγάλουμε λίγες φωτογραφίες και πριν γίνουμε αρκετά θέαμα και στο μετρό, φτάνουμε στο Manhattan.
Εκεί, πολύ κοντά στη στάση είναι το MadameTussaud’s. Μουσείο θεωρείται, αλλά εγώ προτιμώ να το αποκαλώ είδος μουσείου, με κέρινα ομοιώματα όλων των σταρ του παγκοσμίου στερεώματος. Αλλά και πολιτικών και αθλητών. Όλων των γνωστών για κάθε τι που είχε γίνει γνωστός, το κέρινο ομοίωμά του.
Ripley’ sBelieveitorNotMuseum, τα πιο απίστευτα πράγματα του κόσμου, ήταν το επόμενο μουσείο που επισκεφθήκαμε. Ακριβώς δίπλα από το MadameTussaud’s. Τι να θυμηθώ, τα πάντα είχε και δυσκολεύομαι να τα φέρω στο νου μου. Από τον πιο κοντό άνθρωπο, μέχρι τον ψηλότερο. Από τα πιο μακριά μαλλιά ως τα μακρύτερα νύχια. Πολλά εκθέματα, άλλα αληθινά, άλλα βαλσαμωμένα, άλλα πιστά αντίγραφα των γνησίων.
Βγαίνοντας απ’ τα πιο απίστευτα πράγματα όμως, η Νέα Υόρκη παρέμενε λουσμένη με το φώς που εκπέμπουν οι ουρανοξύστες. Είναι ήδη πολλοί, αλλά καθρεπτίζονται στις γυάλινες επιφάνειες των απέναντι κτιρίων και φαίνονται ακόμη περισσότεροι και τα φώτα υπερδιπλασιάζονται σε ένταση. Τότε συνειδητοποίησα ότι εκεί, ποτέ δε σκοτεινιάζει. Η ώρα ήταν περίπου πέντε και μισή το απόγευμα. Υπερβολικά νωρίς για να επιστρέψουμε στο κατάλυμά μας ή ακόμα και να πάμε για φαγητό.
Ευτυχώς, αν δε θες να τελειώσει γρήγορα η μέρα (ή ακόμα και η νύχτα σου), πάντα υπάρχουν έτοιμες προτάσεις μπρος στα πόδια σου για να επιλέξεις την επόμενη. Στο πεζοδρόμιο που ζέσταιναν οι εκατοντάδες λάμπες της πινακίδας των McDonald’sκαι λίγο πιο δίπλα άχνιζε καπνούς το στόμα ενός φρεατίου, ήταν στημένοι πάγκοι των πωλητών, πωλητών τέχνης, όλοι διαφορετικής εθνικότητας. Ο κύριος ζωγράφιζε με ότι χρώμα μπορεί κανείς να φανταστεί κάποιο όνομα, σε ένα μεγάλο χαρτί που φόντο έχει τη Νέα Υόρκη ή την Γέφυρα του Μπρούκλιν ή κάποιο παιδικό σχέδιο ή κάτι άλλο. Πιο δίπλα, ήταν ο κάποιας άλλης εθνικότητας καλλιτέχνης, που υποστήριζε ότι έφτιαχνε πορτραίτα. Παραπέρα, στεκόταν ένας τρίτος με το λάπτοπ του και με μια σύγχρονη ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, που αφού έβγαζε φωτογραφία τον πελάτη, έκανε μοντάζ και ο φωτογραφισμένος έμοιαζε να βρίσκεται στο τοπίο που ο φωτογράφος είχε βάλει για φόντο. Έτσι και εμείς, αφού περάσαμε απ’ όλους τους πάγκους, πάντα κάνοντας και κάποια αγορά, σταθήκαμε για ένα πορτραίτο. Θα είναι ωραίο να έχουμε από ένα πορτραίτο από τη Νέα Υόρκη στο σαλόνι μας, ήταν η αναμενόμενη σκέψη που όλοι κάναμε.
Στο παγωμένο σκαμνάκι, που οι λάμπες της πινακίδας των McDonald’sπροσπαθούσαν να θερμάνουν, κάθισε ο Νίκος. Σίγουρα το αποτέλεσμα μετά από περίπου δέκα λεπτά αναμονής δε μας ικανοποίησε. Ίσως φταίγαμε εμείς, που είχαμε μεγάλες προσδοκίες. Παρά τις όποιες αμφιβολίες μας για το ταλέντο του καλλιτέχνη, πήρε σειρά η Ζίνα, στο ίδιο σκαμνί, που πίσω της για φόντο υπάρχει μια γιγαντιαία αφίσα του Ήρωα της πόλης, του Spiderman. Ακόμα δέκα λεπτά αναμονής. Τότε είδαμε με βεβαιότητα το ταλέντο του ’’ζωγράφου’’. Άλλα άτομα έβλεπε, άλλα ζωγράφιζε, κάτι που αναμφισβήτητα χρειάζεται ταλέντο στη τέχνη αυτή. Απογοητευμένοι εγώ και η Τούλα, δεν καθίσαμε για το δικό μας πορτραίτο, απόφαση λανθασμένη σίγουρα, αφού αργότερα σκεφτόμασταν πως δε θα είχαμε ποτέ ξανά την ευκαιρία να αποκτήσουμε το πιο πετυχημένο ’’αποτυχημένο πορτραίτο’’. Δυστυχώς ο χρόνος δε γυρίζει πίσω...Είχαμε ήδη φύγει.
Η Νέα Υόρκη παραμένει φωτισμένη ακόμη και όταν ο ήλιος έχει δύσει.
Από τη λάμψη της Νέας Υόρκης, χαθήκαμε στο σκοτάδι του υπογείου σιδηροδρόμου της, σα να είχαν σβήσει όλοι οι προβολείς σε γήπεδο. Είχε έρθει η ώρα της επιστροφής. Όχι όμως και του τέλους της ημέρας.
Φτάσαμε στη στάση που είχε παρκάρει η Χριστίνα το αυτοκίνητό της από το πρωί και χωρίς κουβέντα συνεχίσαμε για το κινέζικο εστιατόριο, που είχε μπουφέ. Δηλαδή τρως όσο περισσότερο μπορείς με ένα συγκεκριμένο χρηματικό ποσό. Η καλύτερη λύση για πέντε πεινασμένα στομάχια, πέντε πεινασμένα σώματα.
Όντως, αποδείχτηκε πως πεινούσαμε πολύ, δεν λέω καν τη λέξη αρκετά. Αφού θυμάμαι πως, όχι σε περισσότερα από δεκαπέντε λεπτά από τη στιγμή που μπήκαμε στο εστιατόριο, είχαμε φάει το δείπνο μας.
Οι μέρες περνούσαν τόσο γρήγορα... Πόσο αργά περνούσε ο καιρός μέχρι την αναχώρησή μας από Ελλάδα για Αμερική. Τότε που κάναμε όνειρα με μοναδικό θέμα το ταξίδι αυτό. Τότε που επαναλαμβάναμε το πρόγραμμά μας τόσες φορές που το είχαμε αποστηθίσει με όλες τις λεπτομέρειές του. Ακριβώς το αντίθετο συνέβαινε τώρα. Τετάρτη είχαμε φτάσει και ήταν ήδη Κυριακή, ή μάλλον, είχε τελειώσει και η Κυριακή. Τι παιχνίδια παίζει ο χρόνος; Δε μπορούσαμε όμως να τον σταματήσουμε και έπρεπε να εκμεταλλευτούμε κάθε δευτερόλεπτό του, κάθε στιγμή του, να την κάνουμε αξέχαστα μοναδική, όπως τις στιγμές που είχαμε ονειρευτεί.
NeptuneDinner: εστιατόριο με πολλές διακρίσεις, στην Αστόρια. Επειδή συνήθως οι Έλληνες βρισκόμαστε στη συνοικία αυτή, διεκδικήστε να φάτε το πρωινό σας εκεί.
Πήραμε το μετρό. Επιτέλους, θα μπούμε και στο subway! Εγώ και ο Νίκος χαρήκαμε πολύ, σα να μας είχαν πει ότι ξεκινούσαμε ένα ταξίδι για μια νέα χώρα. Βγάλαμε εβδομαδιαίο εισιτήριο και λίγα λεπτά μετά, φάνηκε η γερασμένη γκρίζα κάμπια του μετρό. Απ’ το παράθυρο, βλέπαμε πολλές εικόνες να ξετυλίγονται στα μάτια μας, σαν φιλμ φωτογραφικό. Μια γέφυρα, ένα παιδί μόνο του με το ποδήλατό του, μια τεράστια σημαία της Αμερικής, άλλη μια γέφυρα… Πού και πού, σταματούσε για λίγο η προβολή του φιλμ, περνώντας από υπόγειες στάσεις. Πριν βγάλουμε λίγες φωτογραφίες και πριν γίνουμε αρκετά θέαμα και στο μετρό, φτάνουμε στο Manhattan.
Εκεί, πολύ κοντά στη στάση είναι το MadameTussaud’s. Μουσείο θεωρείται, αλλά εγώ προτιμώ να το αποκαλώ είδος μουσείου, με κέρινα ομοιώματα όλων των σταρ του παγκοσμίου στερεώματος. Αλλά και πολιτικών και αθλητών. Όλων των γνωστών για κάθε τι που είχε γίνει γνωστός, το κέρινο ομοίωμά του.
Ripley’ sBelieveitorNotMuseum, τα πιο απίστευτα πράγματα του κόσμου, ήταν το επόμενο μουσείο που επισκεφθήκαμε. Ακριβώς δίπλα από το MadameTussaud’s. Τι να θυμηθώ, τα πάντα είχε και δυσκολεύομαι να τα φέρω στο νου μου. Από τον πιο κοντό άνθρωπο, μέχρι τον ψηλότερο. Από τα πιο μακριά μαλλιά ως τα μακρύτερα νύχια. Πολλά εκθέματα, άλλα αληθινά, άλλα βαλσαμωμένα, άλλα πιστά αντίγραφα των γνησίων.
Βγαίνοντας απ’ τα πιο απίστευτα πράγματα όμως, η Νέα Υόρκη παρέμενε λουσμένη με το φώς που εκπέμπουν οι ουρανοξύστες. Είναι ήδη πολλοί, αλλά καθρεπτίζονται στις γυάλινες επιφάνειες των απέναντι κτιρίων και φαίνονται ακόμη περισσότεροι και τα φώτα υπερδιπλασιάζονται σε ένταση. Τότε συνειδητοποίησα ότι εκεί, ποτέ δε σκοτεινιάζει. Η ώρα ήταν περίπου πέντε και μισή το απόγευμα. Υπερβολικά νωρίς για να επιστρέψουμε στο κατάλυμά μας ή ακόμα και να πάμε για φαγητό.
Ευτυχώς, αν δε θες να τελειώσει γρήγορα η μέρα (ή ακόμα και η νύχτα σου), πάντα υπάρχουν έτοιμες προτάσεις μπρος στα πόδια σου για να επιλέξεις την επόμενη. Στο πεζοδρόμιο που ζέσταιναν οι εκατοντάδες λάμπες της πινακίδας των McDonald’sκαι λίγο πιο δίπλα άχνιζε καπνούς το στόμα ενός φρεατίου, ήταν στημένοι πάγκοι των πωλητών, πωλητών τέχνης, όλοι διαφορετικής εθνικότητας. Ο κύριος ζωγράφιζε με ότι χρώμα μπορεί κανείς να φανταστεί κάποιο όνομα, σε ένα μεγάλο χαρτί που φόντο έχει τη Νέα Υόρκη ή την Γέφυρα του Μπρούκλιν ή κάποιο παιδικό σχέδιο ή κάτι άλλο. Πιο δίπλα, ήταν ο κάποιας άλλης εθνικότητας καλλιτέχνης, που υποστήριζε ότι έφτιαχνε πορτραίτα. Παραπέρα, στεκόταν ένας τρίτος με το λάπτοπ του και με μια σύγχρονη ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, που αφού έβγαζε φωτογραφία τον πελάτη, έκανε μοντάζ και ο φωτογραφισμένος έμοιαζε να βρίσκεται στο τοπίο που ο φωτογράφος είχε βάλει για φόντο. Έτσι και εμείς, αφού περάσαμε απ’ όλους τους πάγκους, πάντα κάνοντας και κάποια αγορά, σταθήκαμε για ένα πορτραίτο. Θα είναι ωραίο να έχουμε από ένα πορτραίτο από τη Νέα Υόρκη στο σαλόνι μας, ήταν η αναμενόμενη σκέψη που όλοι κάναμε.
Στο παγωμένο σκαμνάκι, που οι λάμπες της πινακίδας των McDonald’sπροσπαθούσαν να θερμάνουν, κάθισε ο Νίκος. Σίγουρα το αποτέλεσμα μετά από περίπου δέκα λεπτά αναμονής δε μας ικανοποίησε. Ίσως φταίγαμε εμείς, που είχαμε μεγάλες προσδοκίες. Παρά τις όποιες αμφιβολίες μας για το ταλέντο του καλλιτέχνη, πήρε σειρά η Ζίνα, στο ίδιο σκαμνί, που πίσω της για φόντο υπάρχει μια γιγαντιαία αφίσα του Ήρωα της πόλης, του Spiderman. Ακόμα δέκα λεπτά αναμονής. Τότε είδαμε με βεβαιότητα το ταλέντο του ’’ζωγράφου’’. Άλλα άτομα έβλεπε, άλλα ζωγράφιζε, κάτι που αναμφισβήτητα χρειάζεται ταλέντο στη τέχνη αυτή. Απογοητευμένοι εγώ και η Τούλα, δεν καθίσαμε για το δικό μας πορτραίτο, απόφαση λανθασμένη σίγουρα, αφού αργότερα σκεφτόμασταν πως δε θα είχαμε ποτέ ξανά την ευκαιρία να αποκτήσουμε το πιο πετυχημένο ’’αποτυχημένο πορτραίτο’’. Δυστυχώς ο χρόνος δε γυρίζει πίσω...Είχαμε ήδη φύγει.
Η Νέα Υόρκη παραμένει φωτισμένη ακόμη και όταν ο ήλιος έχει δύσει.
Από τη λάμψη της Νέας Υόρκης, χαθήκαμε στο σκοτάδι του υπογείου σιδηροδρόμου της, σα να είχαν σβήσει όλοι οι προβολείς σε γήπεδο. Είχε έρθει η ώρα της επιστροφής. Όχι όμως και του τέλους της ημέρας.
Φτάσαμε στη στάση που είχε παρκάρει η Χριστίνα το αυτοκίνητό της από το πρωί και χωρίς κουβέντα συνεχίσαμε για το κινέζικο εστιατόριο, που είχε μπουφέ. Δηλαδή τρως όσο περισσότερο μπορείς με ένα συγκεκριμένο χρηματικό ποσό. Η καλύτερη λύση για πέντε πεινασμένα στομάχια, πέντε πεινασμένα σώματα.
Όντως, αποδείχτηκε πως πεινούσαμε πολύ, δεν λέω καν τη λέξη αρκετά. Αφού θυμάμαι πως, όχι σε περισσότερα από δεκαπέντε λεπτά από τη στιγμή που μπήκαμε στο εστιατόριο, είχαμε φάει το δείπνο μας.
Οι μέρες περνούσαν τόσο γρήγορα... Πόσο αργά περνούσε ο καιρός μέχρι την αναχώρησή μας από Ελλάδα για Αμερική. Τότε που κάναμε όνειρα με μοναδικό θέμα το ταξίδι αυτό. Τότε που επαναλαμβάναμε το πρόγραμμά μας τόσες φορές που το είχαμε αποστηθίσει με όλες τις λεπτομέρειές του. Ακριβώς το αντίθετο συνέβαινε τώρα. Τετάρτη είχαμε φτάσει και ήταν ήδη Κυριακή, ή μάλλον, είχε τελειώσει και η Κυριακή. Τι παιχνίδια παίζει ο χρόνος; Δε μπορούσαμε όμως να τον σταματήσουμε και έπρεπε να εκμεταλλευτούμε κάθε δευτερόλεπτό του, κάθε στιγμή του, να την κάνουμε αξέχαστα μοναδική, όπως τις στιγμές που είχαμε ονειρευτεί.
Attachments
Last edited by a moderator:
Πήγατε τελικά Atlantic City? Είμαι πού αρνητική με αυτό το μέρος και θέλω να δω αν θα αλλάξω γνώμη!!! 
.
)
