panlek30
Member
Συνεχίζουμε βάζοντας στο GPS το Hvitserkur δηλαδή "το άσπρο πουκάμισο" που ονομάστηκε έτσι εξαιτίας των κοτσουλιών από τα πουλιά που έχει πάνω του. Η διαδρομή συνεχίζει να χαρίζει φοβερά τοπία...
Εδώ συναντήσαμε και την πιο αλλόκοτη εκκλησία.
Αλόγα παντού.... Πόσο όμορφα αλήθεια! Σταματήσαμε μάλιστα σε μία φάρμα να τα χαϊδέψουμε και τρέξανε προς εμάς. Ήταν πολύ φιλικά και κουτσομπόλικα να δούνε τι κάνουμε...
Φτάσαμε λοιπόν στο Hvitserkur! Πρόκειται για έναν βράχο πάνω σε μια ακτή που μοιάζει με δράκο, δεινόσαυρο ή ρινόκερο που πίνει νερό. Μια saga μιλά για troll που ενώ έπινε νερό ξεχάστηκε να κρυφτεί πριν να βγει ο ήλιος και έγινε βράχος. Όμορφο και περίεργο!
Αποφασίσαμε και πάλι να βγούμε εκτός ring road για να βρούμε την παραλία Ηvammstangi που συνήθως βγαίνουν για να λιαστούν φώκιες! Η διαδρομή συνεχίστηκε από χωματόδρομο και μέχρι να φτάσουμε βλέπαμε ωκεανό.
Ίσα που προλαβαίναμε να φτάσουμε στην Ηvammstangi. Έπρεπε να βιαστούμε πριν να δύσει ο ήλιος. Φτάνουμε και παίρνουμε το μονοπάτι μέχρι την παραλία.
Δυστυχώς δεν βλέπουμε καμία φώκια και απογοητευμένοι πάμε να φύγουμε. Εκείνη τη στιγμή ένας άντρας που ερχόταν προς το μέρος μας, μας λέει ότι στην διπλανή παραλία αν προχωρήσουμε θα δούμε πολλές. Έτσι και έγινε. Στην διπλανή παραλία γινόταν χαμός. Άλλες λιαζόντουσαν, άλλες κολυμπούσαν, φώναζαν, κουνούσαν τις ουρές τους και τα σχετικά. Βέβαια δε μπορούσαμε να πλησιάσουμε πάρα πολύ κοντά γιατί φοβόντουσαν.
Ο ήλιος είχε πέσει για τα καλά και έπρεπε να γυρίσουμε στο αμάξι γιατί τα χιλιόμετρα που είχαμε να διανύσουμε μέχρι την χερσόνησο Snaefellsnes και συγκεκριμένα μέχρι το χωριό Stykkisholmur, ήταν πάρα πολλά.
Στο δρόμο μας πέσαμε πάνω σε ένα φάρο. Ότι θα βλέπαμε τέτοιο ηλιοβασίλεμα Μάρτη μήνα στην Ισλανδία μετά από τόσο κρύο και κακοκαιρία, δεν το περιμέναμε... Βέβαια είπαμε, χειμώνα είχαμε στα νότια. Εδώ ο καιρός ήταν ανοιξιάτικος!
Η διαδρομή συνέχισε να είναι πολύ ωραία, για όσο τουλάχιστον είχε φως και μπορούσαμε να βλέπουμε. Περνούσαμε συνέχεια από χιονισμένα βουνά και πεδιάδες. Η βραδιά ήταν τέλεια. Απόψε δε φύσαγε καθόλου και δεν είχε πολύ κρύο. Από κάποιο σημείο και έπειτα αρχίσαμε να βλέπουμε επαγγελματίες φωτογράφους με κάτι μηχανές σα τηλεσκόπια, να στήνουν τρίποδα! Όπα, εδώ είμαστε! Ο ουρανός πεντακάθαρος. Δεν υπήρχε ίχνος σύννεφου! Τι γίνεται ρε παιδιά;;; Λες;;;;;
Μπαίνουμε στην εφαρμογή και δείχνει ότι σήμερα το σέλας θα σκαρφαλώσει στο 6!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ. Το 6 θεωρείται πολύ υψηλό. Σπανίως ξεπερνά το 5. Η χαρά μας απερίγραπτη!
Όντας νηστικοί όλη μέρα, είπαμε να σταματήσουμε στην περιοχή του Borgarnes σε ένα φαστφουντάδικο να πάρουμε δυνάμεις γιατί όλη μέρα την είχαμε βγάλει μόνο με κάτι μπάρες. Όταν ξαναξεκινήσαμε η ώρα ήταν γύρω στις 22:30. Από το αμάξι παρατηρούμε οτι κάτι είχε αρχίζει να ψιλοφαίνεται και αρχίζουμε να χαζοχαιρόμαστε. Όσο περνούσε η ώρα όλο και κάτι περισσότερο φαινόταν.
Αποφασίζουμε να σταματήσουμε στην άκρη του δρόμου. Σταθήκαμε για περίπου 15’. Ένα αχνοπράσινο φιδάκι, εντελώς άτονο, άρχισε να χορεύει για περίπου 5’ λεπτά. Εντωμεταξύ είχαμε διαβάσει ότι η πραγματικότητα διαφέρει πολύ από τις φωτογραφίες και αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι αυτό που βλέπουμε είναι το σέλας. Τόση ανυπομονησία γι’ αυτό; Αυτό ήταν το όνειρο; Ομολογουμένως δεν άξιζε! Η πλήρης απογοήτευση....
Η υπόλοιπη παρέα απ’ την άλλη ήταν χαρούμενη και προσπαθούσε να με πείσει ότι ήταν εντυπωσιακό. Εγώ απ’ την άλλη καταστεναχωρημένος να επιμένω ότι δε μπορεί να είναι αυτό που είδαμε! Απλά, ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ!!!!
Μπήκαμε στο αμάξι και συνεχίσαμε. Σε περίπου 30’ θα φτάναμε στο Stykkisholmur. Κάπου εκεί η γυναίκα μου Frosty, βλέπει ότι αρχίζει να κινείται κάτι ξανά και μας προτρέπει να σταματήσουμε. Σοφή κίνηση!
Μετά από 5 λεπτά ξεκινάει το πάρτι… Από την μία πλευρά του ουρανού, ένα ασπρο-πράσινο φιδάκι ξεκίνησε να λικνίζεται και να απλώνεται προς το μέρος μας. Λεπτό με το λεπτό γινόταν όλο και πιο φωτεινό, όλο και πιο πράσινο και απλώνονται όλο και περισσότερο, με ακόμα πιο περίπλοκες κινήσεις.
Το ένα φίδι έγιναν δύο, τα δύο τρία μέχρι που γέμισε ο ουρανός. Δεν ξέραμε που να πρωτοκοιτάξουμε...
Έπειτα, σειρά είχαν οι κουρτίνες. Πλέον, εκτός από λευκό και πράσινο χρώμα, άρχισαν να εμφανίζονται και αποχρώσεις του μωβ και του ροζ. Είχαμε ανατριχιάσει από αυτό που αντικρίζαμε. Αδυνατούσε να το συλλάβει το μυαλό μας!!!
Πάνω στην στιγμή που νομίζαμε ότι τα χαμε δει όλα, ξεκινάει κάτι σαν φωτεινή καταιγίδα από λευκές, πράσινες και μωβ αποχρώσεις, ακριβώς από πάνω μας. Είχαμε γίνει και οι τέσσερις μια αγκαλιά…Είχαμε πλημμυρίσει απο φως, εικόνες και συναισθήματα! Εκείνη τη στιγμή χάθηκα. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω με λέξεις. Σα να άνοιξε η ατμόσφαιρα της γης. Σα να βρισκόμουν εντός κάποιου μαγνητικού πεδίου. Δεν υπήρχε χρόνος. Δεν ήξερα αν πατάω γη ή βρίσκομαι στο διάστημα. Χωρίς να το καταλάβω συνειδητοποιώ ότι έχω αρχίσει να δακρύζω. Το σώμα μου βρισκόταν σε έκσταση!
Αυτό που βίωνα εκείνη τη στιγμή ήταν ότι συγκλονιστικότερο έχω ζήσει ως τώρα. Έπρεπε ταυτόχρονα να διαχειριστώ αυτό που έβλεπα και αδυνατούσα να συλλάβω (όσο και αν το είχα εκλογικεύσει επιστημονικά) και από την άλλη την εκπλήρωση ενός ονείρου μου!
Για κάτι τέτοιες στιγμές λατρεύω τα ταξίδια. Για κάτι τέτοιες στιγμές δεν έχω μετανιώσει ούτε για 1 ευρώ που δαπάνησα γι’ αυτά, παρόλο που δε μου περισσεύουν!
Η έντονη δραστηριότητα διήρκεσε περίπου 20 λεπτά. Πολλές φωτογραφίες δεν βγάλαμε. Μόνο 3-4 έτσι να υπάρχουν. Δε θέλαμε σε καμία περίπτωση να καταπιαστούμε με τις κάμερες και να χάσουμε τη στιγμή… Εξάλλου αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να αποτυπωθεί στο χαρτί, όσα φίλτρα και να βάλεις. Αυτό αποτυπώθηκε στο μυαλό και στην ψυχή μας και κλειδώθηκε εκεί καλά για πάντα!
Η ώρα είχε πάει 00:15 και ήδη η κοπέλα από το hostel που θα μέναμε απόψε μας είχε πάρει 2 τηλέφωνα. Όλο φτάναμε και όλο στο δρόμο ήμασταν. Είχαμε κλείσει 16 ώρες στο δρόμο!!!!
Ξεκινήσαμε γρήγορα γρήγορα γιατί η κοπέλα καθόταν τόσο αργά, ειδικά για το δικό μας το check in. Κατα την διαδρομή κοιτούσαμε τις φωτογραφίες από το σέλας. Οι φωτογραφίες δυστυχώς δεν ήταν αντιπροσωπευτικές αυτού που είδαμε. Για κάποιο λόγο ο φακός απέδιδε το σέλας σαν πράσινο (stabilo). Καμία σχέση! Το σέλας που είδαμε ήταν πρασινόλευκο με αποχρώσεις μωβ και ροζ, που για κάποιο λόγο δεν φαίνονται καν! Η πιο αντιπροσωπευτική φωτογραφία είναι αυτή που βρήκα από το internet. Δεν ξέρω τι εξοπλισμό θέλει για να καταφέρεις να το τραβήξεις (μάλλον αυτούς τους τηλεσκοπικούς φακούς που βλέπαμε στην διαδρομή) αλλά έτσι έμοιαζε!
Κατά τις 00:40 φτάσαμε στο Stykkisholmur. Το Harbour Hostel ήταν ακριβώς πάνω στο λιμάνι, περιποιημένο και χιπστερικό! Άντε να κλείσεις μάτι απόψε μετά από αυτό… Το χαμόγελο μας συνεχώς ως τα αυτιά!
Τι άλλο να περιμέναμε για αύριο αλήθεια; Τι άλλες προσδοκίες θα μπορούσαμε να έχουμε;! Αυτός ο μαγικός τόπος μας τα είχε δώσει όλα τόσο απλόχερα! Ήμασταν τόσο γεμάτοι από εικόνες και συναισθήματα, που ακόμα και την πτήση της επιστροφής να παίρναμε αύριο, δε θα ‘χαμε κανένα απολύτως θέμα!
Εδώ συναντήσαμε και την πιο αλλόκοτη εκκλησία.
Αλόγα παντού.... Πόσο όμορφα αλήθεια! Σταματήσαμε μάλιστα σε μία φάρμα να τα χαϊδέψουμε και τρέξανε προς εμάς. Ήταν πολύ φιλικά και κουτσομπόλικα να δούνε τι κάνουμε...
Φτάσαμε λοιπόν στο Hvitserkur! Πρόκειται για έναν βράχο πάνω σε μια ακτή που μοιάζει με δράκο, δεινόσαυρο ή ρινόκερο που πίνει νερό. Μια saga μιλά για troll που ενώ έπινε νερό ξεχάστηκε να κρυφτεί πριν να βγει ο ήλιος και έγινε βράχος. Όμορφο και περίεργο!
Αποφασίσαμε και πάλι να βγούμε εκτός ring road για να βρούμε την παραλία Ηvammstangi που συνήθως βγαίνουν για να λιαστούν φώκιες! Η διαδρομή συνεχίστηκε από χωματόδρομο και μέχρι να φτάσουμε βλέπαμε ωκεανό.
Ίσα που προλαβαίναμε να φτάσουμε στην Ηvammstangi. Έπρεπε να βιαστούμε πριν να δύσει ο ήλιος. Φτάνουμε και παίρνουμε το μονοπάτι μέχρι την παραλία.
Δυστυχώς δεν βλέπουμε καμία φώκια και απογοητευμένοι πάμε να φύγουμε. Εκείνη τη στιγμή ένας άντρας που ερχόταν προς το μέρος μας, μας λέει ότι στην διπλανή παραλία αν προχωρήσουμε θα δούμε πολλές. Έτσι και έγινε. Στην διπλανή παραλία γινόταν χαμός. Άλλες λιαζόντουσαν, άλλες κολυμπούσαν, φώναζαν, κουνούσαν τις ουρές τους και τα σχετικά. Βέβαια δε μπορούσαμε να πλησιάσουμε πάρα πολύ κοντά γιατί φοβόντουσαν.
Ο ήλιος είχε πέσει για τα καλά και έπρεπε να γυρίσουμε στο αμάξι γιατί τα χιλιόμετρα που είχαμε να διανύσουμε μέχρι την χερσόνησο Snaefellsnes και συγκεκριμένα μέχρι το χωριό Stykkisholmur, ήταν πάρα πολλά.
Στο δρόμο μας πέσαμε πάνω σε ένα φάρο. Ότι θα βλέπαμε τέτοιο ηλιοβασίλεμα Μάρτη μήνα στην Ισλανδία μετά από τόσο κρύο και κακοκαιρία, δεν το περιμέναμε... Βέβαια είπαμε, χειμώνα είχαμε στα νότια. Εδώ ο καιρός ήταν ανοιξιάτικος!
Η διαδρομή συνέχισε να είναι πολύ ωραία, για όσο τουλάχιστον είχε φως και μπορούσαμε να βλέπουμε. Περνούσαμε συνέχεια από χιονισμένα βουνά και πεδιάδες. Η βραδιά ήταν τέλεια. Απόψε δε φύσαγε καθόλου και δεν είχε πολύ κρύο. Από κάποιο σημείο και έπειτα αρχίσαμε να βλέπουμε επαγγελματίες φωτογράφους με κάτι μηχανές σα τηλεσκόπια, να στήνουν τρίποδα! Όπα, εδώ είμαστε! Ο ουρανός πεντακάθαρος. Δεν υπήρχε ίχνος σύννεφου! Τι γίνεται ρε παιδιά;;; Λες;;;;;
Μπαίνουμε στην εφαρμογή και δείχνει ότι σήμερα το σέλας θα σκαρφαλώσει στο 6!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ. Το 6 θεωρείται πολύ υψηλό. Σπανίως ξεπερνά το 5. Η χαρά μας απερίγραπτη!
Όντας νηστικοί όλη μέρα, είπαμε να σταματήσουμε στην περιοχή του Borgarnes σε ένα φαστφουντάδικο να πάρουμε δυνάμεις γιατί όλη μέρα την είχαμε βγάλει μόνο με κάτι μπάρες. Όταν ξαναξεκινήσαμε η ώρα ήταν γύρω στις 22:30. Από το αμάξι παρατηρούμε οτι κάτι είχε αρχίζει να ψιλοφαίνεται και αρχίζουμε να χαζοχαιρόμαστε. Όσο περνούσε η ώρα όλο και κάτι περισσότερο φαινόταν.
Αποφασίζουμε να σταματήσουμε στην άκρη του δρόμου. Σταθήκαμε για περίπου 15’. Ένα αχνοπράσινο φιδάκι, εντελώς άτονο, άρχισε να χορεύει για περίπου 5’ λεπτά. Εντωμεταξύ είχαμε διαβάσει ότι η πραγματικότητα διαφέρει πολύ από τις φωτογραφίες και αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι αυτό που βλέπουμε είναι το σέλας. Τόση ανυπομονησία γι’ αυτό; Αυτό ήταν το όνειρο; Ομολογουμένως δεν άξιζε! Η πλήρης απογοήτευση....
Η υπόλοιπη παρέα απ’ την άλλη ήταν χαρούμενη και προσπαθούσε να με πείσει ότι ήταν εντυπωσιακό. Εγώ απ’ την άλλη καταστεναχωρημένος να επιμένω ότι δε μπορεί να είναι αυτό που είδαμε! Απλά, ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ!!!!
Μπήκαμε στο αμάξι και συνεχίσαμε. Σε περίπου 30’ θα φτάναμε στο Stykkisholmur. Κάπου εκεί η γυναίκα μου Frosty, βλέπει ότι αρχίζει να κινείται κάτι ξανά και μας προτρέπει να σταματήσουμε. Σοφή κίνηση!
Μετά από 5 λεπτά ξεκινάει το πάρτι… Από την μία πλευρά του ουρανού, ένα ασπρο-πράσινο φιδάκι ξεκίνησε να λικνίζεται και να απλώνεται προς το μέρος μας. Λεπτό με το λεπτό γινόταν όλο και πιο φωτεινό, όλο και πιο πράσινο και απλώνονται όλο και περισσότερο, με ακόμα πιο περίπλοκες κινήσεις.
Το ένα φίδι έγιναν δύο, τα δύο τρία μέχρι που γέμισε ο ουρανός. Δεν ξέραμε που να πρωτοκοιτάξουμε...
Έπειτα, σειρά είχαν οι κουρτίνες. Πλέον, εκτός από λευκό και πράσινο χρώμα, άρχισαν να εμφανίζονται και αποχρώσεις του μωβ και του ροζ. Είχαμε ανατριχιάσει από αυτό που αντικρίζαμε. Αδυνατούσε να το συλλάβει το μυαλό μας!!!
Πάνω στην στιγμή που νομίζαμε ότι τα χαμε δει όλα, ξεκινάει κάτι σαν φωτεινή καταιγίδα από λευκές, πράσινες και μωβ αποχρώσεις, ακριβώς από πάνω μας. Είχαμε γίνει και οι τέσσερις μια αγκαλιά…Είχαμε πλημμυρίσει απο φως, εικόνες και συναισθήματα! Εκείνη τη στιγμή χάθηκα. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω με λέξεις. Σα να άνοιξε η ατμόσφαιρα της γης. Σα να βρισκόμουν εντός κάποιου μαγνητικού πεδίου. Δεν υπήρχε χρόνος. Δεν ήξερα αν πατάω γη ή βρίσκομαι στο διάστημα. Χωρίς να το καταλάβω συνειδητοποιώ ότι έχω αρχίσει να δακρύζω. Το σώμα μου βρισκόταν σε έκσταση!
Αυτό που βίωνα εκείνη τη στιγμή ήταν ότι συγκλονιστικότερο έχω ζήσει ως τώρα. Έπρεπε ταυτόχρονα να διαχειριστώ αυτό που έβλεπα και αδυνατούσα να συλλάβω (όσο και αν το είχα εκλογικεύσει επιστημονικά) και από την άλλη την εκπλήρωση ενός ονείρου μου!
Για κάτι τέτοιες στιγμές λατρεύω τα ταξίδια. Για κάτι τέτοιες στιγμές δεν έχω μετανιώσει ούτε για 1 ευρώ που δαπάνησα γι’ αυτά, παρόλο που δε μου περισσεύουν!
Η έντονη δραστηριότητα διήρκεσε περίπου 20 λεπτά. Πολλές φωτογραφίες δεν βγάλαμε. Μόνο 3-4 έτσι να υπάρχουν. Δε θέλαμε σε καμία περίπτωση να καταπιαστούμε με τις κάμερες και να χάσουμε τη στιγμή… Εξάλλου αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να αποτυπωθεί στο χαρτί, όσα φίλτρα και να βάλεις. Αυτό αποτυπώθηκε στο μυαλό και στην ψυχή μας και κλειδώθηκε εκεί καλά για πάντα!
Η ώρα είχε πάει 00:15 και ήδη η κοπέλα από το hostel που θα μέναμε απόψε μας είχε πάρει 2 τηλέφωνα. Όλο φτάναμε και όλο στο δρόμο ήμασταν. Είχαμε κλείσει 16 ώρες στο δρόμο!!!!
Ξεκινήσαμε γρήγορα γρήγορα γιατί η κοπέλα καθόταν τόσο αργά, ειδικά για το δικό μας το check in. Κατα την διαδρομή κοιτούσαμε τις φωτογραφίες από το σέλας. Οι φωτογραφίες δυστυχώς δεν ήταν αντιπροσωπευτικές αυτού που είδαμε. Για κάποιο λόγο ο φακός απέδιδε το σέλας σαν πράσινο (stabilo). Καμία σχέση! Το σέλας που είδαμε ήταν πρασινόλευκο με αποχρώσεις μωβ και ροζ, που για κάποιο λόγο δεν φαίνονται καν! Η πιο αντιπροσωπευτική φωτογραφία είναι αυτή που βρήκα από το internet. Δεν ξέρω τι εξοπλισμό θέλει για να καταφέρεις να το τραβήξεις (μάλλον αυτούς τους τηλεσκοπικούς φακούς που βλέπαμε στην διαδρομή) αλλά έτσι έμοιαζε!
Κατά τις 00:40 φτάσαμε στο Stykkisholmur. Το Harbour Hostel ήταν ακριβώς πάνω στο λιμάνι, περιποιημένο και χιπστερικό! Άντε να κλείσεις μάτι απόψε μετά από αυτό… Το χαμόγελο μας συνεχώς ως τα αυτιά!
Τι άλλο να περιμέναμε για αύριο αλήθεια; Τι άλλες προσδοκίες θα μπορούσαμε να έχουμε;! Αυτός ο μαγικός τόπος μας τα είχε δώσει όλα τόσο απλόχερα! Ήμασταν τόσο γεμάτοι από εικόνες και συναισθήματα, που ακόμα και την πτήση της επιστροφής να παίρναμε αύριο, δε θα ‘χαμε κανένα απολύτως θέμα!
Last edited:
