panlek30
Member
Ακολουθεί διάλογος στο αυτοκίνητο :
Pingui : Λαλαλα… Που πάμε τώρα είπαμε;
Frosty : Στην παραλία με τους πάγους–διαμάντια.
Pingui : Aαααααα ναι, στην Diamond Beach!
Pollar Bear : Heeeey!!! Έχεις και εσύ τώρα diamond, bitch!!!
Καταλαβαίνετε τι ακολούθησε… Πεθάναμε, χτυπιόμασταν απ’ τα γέλια! Τι είπε η τυπάρα;;;… Έγινε για το υπόλοιπο ταξίδι το σλόγκαν μας!
H παραλία Diamond Beach πήρε το όνομά της από τα κομμάτια πάγου που είναι διάσπαρτα στην ακτή. Προέρχονται από τη λίμνη Jokulsarlon που μέσω ενός ποταμού καταλήγουν στη θάλασσα. Κάποια καταλήγουν ανοιχτά του ωκεανού και κάποια ξεβράζονται στην ακτή.
Έτσι γυαλιστερά που είναι, με τις αντανακλάσεις του ήλιου μοιάζουν με μεγάλα κομμάτια διαμαντιών. Κάτσαμε για λίγο να θαυμάσουμε το θέαμα, πετάξαμε κανα 2 “διαμαντάκια” στον αέρα και γυρίσαμε γρήγορα στο αμάξι γιατί είχαμε ξυλιάσει!
Ακριβώς από την πάνω πλευρά του δρόμου βρίσκεται και η λίμνη Jokulsarlon που έχει δημιουργηθεί από το λιώσιμο του παγετώνα Breidamerkurjökull. Χρόνο με το χρόνο, εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, η λίμνη όλο και μεγαλώνει. Αυτό που κάνει την λίμνη ξεχωριστή είναι τα τεράστια κομμάτια πάγου που αποκόβονται από τον παγετώνα με το απίστευτο θαλασσοτυρκουάζ χρώμα. Εκεί είδαμε τις πρώτες φώκιες στην Ισλανδία. Άλλες κολυμπούσαν και άλλες άραζαν πάνω στα κομμάτια πάγου. Αν ήταν καλοκαίρι θα μπορούσαμε να κάνουμε και βόλτα στη λίμνη, τον Μάρτη όμως που ήμασταν εμείς δεν γινόντουσαν.
Σήμερα θα πρέπει να φτάσουμε ως το Egilsstadir όπου θα διανυκτερεύσουμε. Τα χιλιόμετρα ως εκεί είναι πάρα πολλά. Φυσάει, ψιχαλίζει, η ώρα έχει περάσει αρκετά, η κατάσταση του δρόμου δεν ξέρουμε πως θα είναι μετά και επιπλέον σίγουρα θα μας βρει η νύχτα στο δρόμο. Ευνοϊκές συνθήκες δεν τις λες…
Συγκεκριμένα πράγματα δεν έχουμε να δούμε ως το Egilsstadir αλλά η διαδρομή είναι πολύ όμορφη.
Το τοπίο αλλάζει συνεχώς όσο προχωράμε. Περνάμε όμορφα φιόρδ και χωριά. Σε όλη την διαδρομή έχουμε δεξιά μας ωκεανό. Όσο προχωράμε τόσο πιο άγριο γίνεται το τοπίο. Σε όλη την διαδρομή, ζήτημα να είδαμε 2 αυτοκίνητα. Μέχρι και ταράνδους είδαμε στην πλαγιά ενός βουνού!
Σε κάποια σημεία της διαδρομής φοβηθήκαμε. Ο δρόμος περνούσε κάτω από κατακόρυφα βουνά με σαθρό έδαφος που με τον αέρα έβλεπες να κατεβαίνουν ολόκληρα προς τον δρόμο. Κάποιες πέτρες από τις κατολισθήσεις κατέληγαν πάνω στον δρόμο!
Κάπου εκεί σταματήσαμε σε ένα πολύ ωραίο σημείο για φωτογραφία. Από την μία η αφρισμένη θάλασσα με τα τεράστια κύματα να σκάνε και από την άλλη ένα ολόκληρο βουνό να καταλήγει κατευθείαν μες τη θάλασσα, χωρίς να μεσολαβεί ακτή ή κάτι άλλο! Από την μία ακούγαμε την αγριεμένη θάλασσα και από την άλλη το βουνό να βρυχάται καθώς κατέρρεε! Αγριευτήκαμε! Μπήκαμε στο jeep και φύγαμε άρον-άρον.
Όλα αρχίζουν να γίνονται πιο άσπρα ενώ παράλληλα νύχτωνε. Φτάνουμε στην διασταύρωση που έπρεπε να στρίψουμε προς Egilsstadir και από εκεί και έπειτα αρχίζουν τα δύσκολα. Ο δρόμος σε αρκετά σημεία είχε χιόνι ενώ σε άλλα πάγο και γλίστραγε. Κόβουμε ταχύτητα και συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε. Ο δρόμος περνούσε ανάμεσα από δύο βουνά και πλέον χιόνιζε κανονικά. Ήταν πια εντελώς νύχτα και όσο ανεβαίναμε τόσο χιόνι γινόταν πυκνότερο με το αέρα να φυσάει δυνατά. Δεν βλέπαμε απολύτως τίποτα. “Μάλλον αυτό λέγεται χιονοθύελλα” είπαμε! Δεν σταματήσαμε καθόλου γιατί δε θέλαμε να ρισκάρουμε να ξεμείνουμε στη μέση του πουθενά. Απλά συνεχίσαμε να πηγαίναμε πάρα πολύ σιγά....
Μετά από λίγο ευτυχώς τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Χιόνιζε αλλά τουλάχιστον είχαμε ορατότητα.
Και πάνω που λέγαμε ότι τα δύσκολα πέρασαν, ο δρόμος ξαφνικά γίνεται χωματόδρομος. Μάλλον αυτό το κομμάτι ήταν καινούργιο. Ο βασικός δρόμος προς Egilsstadir που αρχικά μας είχε βγάλει το GPS ήταν κλειστός λόγω χιονιού και αποφασίσαμε να πάρουμε την εναλλακτική διαδρομή, που όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση. Το χώμα από τα χιόνια είχε γίνει λάσπη ανακατεμένη με πάγο και γλιστρούσε παρά πολύ. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε για περίπου 15 χλμ. τα οποία πέρασαν βασανιστικά αργά μέχρι να καταφέρουμε να βγούμε σε άσφαλτο. Σε αυτό το σημείο να δώσω τα εύσημα στην γυναίκα μου (Frosty) που ήταν η οδηγός μας και τα κατάφερε περίφημα! Να σημειώσω επίσης ότι σε όλο το ταξίδι οδηγοί ήταν αποκλείστηκα οι γυναίκες μας (Frosty & Pingui) και μπορώ να πω με σιγουριά πλέον ότι αφού τα κατάφεραν στην Ισλανδία με αυτές τις συνθήκες, μπορούν να οδηγήσουν παντού!
Κατά τις 23:00 φτάσαμε στο χιονισμένο Egilsstadir. Το χιόνι αριστερά και δεξιά του δρόμου ξεπερνά το 1 μέτρο. Ψάχνουμε το σπιτάκι μας για απόψε και όταν το εντοπίζουμε, μένουμε με το στόμα ανοιχτό. Ακριβώς πάνω σε μία λίμνη με θέα την φωτισμένη πόλη του Egilsstadir. Πραγματικά δε θα μπορούσε να είναι σε πιο ειδυλλιακό σημείο. Δυστυχώς όμως ήταν νύχτα και δε μπορούσαμε να δούμε και πολλά...
Με email μας είχαν ενημερώσει ότι το κλειδί θα βρίσκεται πάνω στην πόρτα. Απλά μπήκαμε χωρίς να συναντήσουμε κανένα, σα στο σπίτι μας. Όλη η Ισλανδία απ' ότι διαπιστώσαμε είναι ένα μεγάλο χωριό. Υπάρχει μια εμπιστοσύνη να το πω, μια αγαθότητα. Δεν ξέρω...Οι άνθρωποι εδώ δεν δείχνουν καμία ανησυχία κλοπής, απάτης κτλ.
Φτιάχνουμε γρήγορα κάτι να φάμε και βάζουμε ποτάκια για να γιορτάσουμε την πρόταση γάμου των Pingui & Pollar Bear. Πάγο δεν είχαμε αλλά αυτό εύκολα λύθηκε. Απλά σπάσαμε πάγο απ’ την αυλή μας!
Τι έλειπε;;; Μα φυσικά μουσική! Στα ηχεία του κινητού μου έπαιζε δυνατά το :
με εμάς να τραγουδάμε δυνατά!!!. Σουρεάλ καταστάσεις...
Ο ουρανός απόψε ήταν σχετικά καλός, με λίγα συννεφάκια που και που! Βρε λες;;; Κατά τη 01:00 oι υπόλοιποι δεν άντεξαν και έπεσαν για ύπνο ενώ εγώ κρατούσα "τσίλιες" μπαινοβγαίνοντας μπας και… Η δραστηριότητα ήταν στο 3. Λογικά κάτι θα έπρεπε να φαινόταν. Κι όμως, τίποτα και απόψε. Δεν άντεξα άλλο, κατά τις 02:00 παρέδωσα και εγώ πνεύμα!
Δύσκολη και η σημερινή μέρα. Ο καιρός στην Ισλανδία δεν αστειεύεται. Ρισκάραμε λίγο σήμερα η αλήθεια είναι αλλά για καλή μας τύχη όλα πήγαν καλά και βγήκαν βάσει αρχικού πλάνου!
Αύριο μας περιμένει η εξερεύνηση του βορρά και ανυπομονούμε...
Pingui : Λαλαλα… Που πάμε τώρα είπαμε;
Frosty : Στην παραλία με τους πάγους–διαμάντια.
Pingui : Aαααααα ναι, στην Diamond Beach!
Pollar Bear : Heeeey!!! Έχεις και εσύ τώρα diamond, bitch!!!
Καταλαβαίνετε τι ακολούθησε… Πεθάναμε, χτυπιόμασταν απ’ τα γέλια! Τι είπε η τυπάρα;;;… Έγινε για το υπόλοιπο ταξίδι το σλόγκαν μας!
H παραλία Diamond Beach πήρε το όνομά της από τα κομμάτια πάγου που είναι διάσπαρτα στην ακτή. Προέρχονται από τη λίμνη Jokulsarlon που μέσω ενός ποταμού καταλήγουν στη θάλασσα. Κάποια καταλήγουν ανοιχτά του ωκεανού και κάποια ξεβράζονται στην ακτή.
Έτσι γυαλιστερά που είναι, με τις αντανακλάσεις του ήλιου μοιάζουν με μεγάλα κομμάτια διαμαντιών. Κάτσαμε για λίγο να θαυμάσουμε το θέαμα, πετάξαμε κανα 2 “διαμαντάκια” στον αέρα και γυρίσαμε γρήγορα στο αμάξι γιατί είχαμε ξυλιάσει!
Ακριβώς από την πάνω πλευρά του δρόμου βρίσκεται και η λίμνη Jokulsarlon που έχει δημιουργηθεί από το λιώσιμο του παγετώνα Breidamerkurjökull. Χρόνο με το χρόνο, εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, η λίμνη όλο και μεγαλώνει. Αυτό που κάνει την λίμνη ξεχωριστή είναι τα τεράστια κομμάτια πάγου που αποκόβονται από τον παγετώνα με το απίστευτο θαλασσοτυρκουάζ χρώμα. Εκεί είδαμε τις πρώτες φώκιες στην Ισλανδία. Άλλες κολυμπούσαν και άλλες άραζαν πάνω στα κομμάτια πάγου. Αν ήταν καλοκαίρι θα μπορούσαμε να κάνουμε και βόλτα στη λίμνη, τον Μάρτη όμως που ήμασταν εμείς δεν γινόντουσαν.
Σήμερα θα πρέπει να φτάσουμε ως το Egilsstadir όπου θα διανυκτερεύσουμε. Τα χιλιόμετρα ως εκεί είναι πάρα πολλά. Φυσάει, ψιχαλίζει, η ώρα έχει περάσει αρκετά, η κατάσταση του δρόμου δεν ξέρουμε πως θα είναι μετά και επιπλέον σίγουρα θα μας βρει η νύχτα στο δρόμο. Ευνοϊκές συνθήκες δεν τις λες…
Συγκεκριμένα πράγματα δεν έχουμε να δούμε ως το Egilsstadir αλλά η διαδρομή είναι πολύ όμορφη.
Το τοπίο αλλάζει συνεχώς όσο προχωράμε. Περνάμε όμορφα φιόρδ και χωριά. Σε όλη την διαδρομή έχουμε δεξιά μας ωκεανό. Όσο προχωράμε τόσο πιο άγριο γίνεται το τοπίο. Σε όλη την διαδρομή, ζήτημα να είδαμε 2 αυτοκίνητα. Μέχρι και ταράνδους είδαμε στην πλαγιά ενός βουνού!
Σε κάποια σημεία της διαδρομής φοβηθήκαμε. Ο δρόμος περνούσε κάτω από κατακόρυφα βουνά με σαθρό έδαφος που με τον αέρα έβλεπες να κατεβαίνουν ολόκληρα προς τον δρόμο. Κάποιες πέτρες από τις κατολισθήσεις κατέληγαν πάνω στον δρόμο!
Κάπου εκεί σταματήσαμε σε ένα πολύ ωραίο σημείο για φωτογραφία. Από την μία η αφρισμένη θάλασσα με τα τεράστια κύματα να σκάνε και από την άλλη ένα ολόκληρο βουνό να καταλήγει κατευθείαν μες τη θάλασσα, χωρίς να μεσολαβεί ακτή ή κάτι άλλο! Από την μία ακούγαμε την αγριεμένη θάλασσα και από την άλλη το βουνό να βρυχάται καθώς κατέρρεε! Αγριευτήκαμε! Μπήκαμε στο jeep και φύγαμε άρον-άρον.
Όλα αρχίζουν να γίνονται πιο άσπρα ενώ παράλληλα νύχτωνε. Φτάνουμε στην διασταύρωση που έπρεπε να στρίψουμε προς Egilsstadir και από εκεί και έπειτα αρχίζουν τα δύσκολα. Ο δρόμος σε αρκετά σημεία είχε χιόνι ενώ σε άλλα πάγο και γλίστραγε. Κόβουμε ταχύτητα και συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε. Ο δρόμος περνούσε ανάμεσα από δύο βουνά και πλέον χιόνιζε κανονικά. Ήταν πια εντελώς νύχτα και όσο ανεβαίναμε τόσο χιόνι γινόταν πυκνότερο με το αέρα να φυσάει δυνατά. Δεν βλέπαμε απολύτως τίποτα. “Μάλλον αυτό λέγεται χιονοθύελλα” είπαμε! Δεν σταματήσαμε καθόλου γιατί δε θέλαμε να ρισκάρουμε να ξεμείνουμε στη μέση του πουθενά. Απλά συνεχίσαμε να πηγαίναμε πάρα πολύ σιγά....
Μετά από λίγο ευτυχώς τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Χιόνιζε αλλά τουλάχιστον είχαμε ορατότητα.
Και πάνω που λέγαμε ότι τα δύσκολα πέρασαν, ο δρόμος ξαφνικά γίνεται χωματόδρομος. Μάλλον αυτό το κομμάτι ήταν καινούργιο. Ο βασικός δρόμος προς Egilsstadir που αρχικά μας είχε βγάλει το GPS ήταν κλειστός λόγω χιονιού και αποφασίσαμε να πάρουμε την εναλλακτική διαδρομή, που όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση. Το χώμα από τα χιόνια είχε γίνει λάσπη ανακατεμένη με πάγο και γλιστρούσε παρά πολύ. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε για περίπου 15 χλμ. τα οποία πέρασαν βασανιστικά αργά μέχρι να καταφέρουμε να βγούμε σε άσφαλτο. Σε αυτό το σημείο να δώσω τα εύσημα στην γυναίκα μου (Frosty) που ήταν η οδηγός μας και τα κατάφερε περίφημα! Να σημειώσω επίσης ότι σε όλο το ταξίδι οδηγοί ήταν αποκλείστηκα οι γυναίκες μας (Frosty & Pingui) και μπορώ να πω με σιγουριά πλέον ότι αφού τα κατάφεραν στην Ισλανδία με αυτές τις συνθήκες, μπορούν να οδηγήσουν παντού!
Κατά τις 23:00 φτάσαμε στο χιονισμένο Egilsstadir. Το χιόνι αριστερά και δεξιά του δρόμου ξεπερνά το 1 μέτρο. Ψάχνουμε το σπιτάκι μας για απόψε και όταν το εντοπίζουμε, μένουμε με το στόμα ανοιχτό. Ακριβώς πάνω σε μία λίμνη με θέα την φωτισμένη πόλη του Egilsstadir. Πραγματικά δε θα μπορούσε να είναι σε πιο ειδυλλιακό σημείο. Δυστυχώς όμως ήταν νύχτα και δε μπορούσαμε να δούμε και πολλά...
Με email μας είχαν ενημερώσει ότι το κλειδί θα βρίσκεται πάνω στην πόρτα. Απλά μπήκαμε χωρίς να συναντήσουμε κανένα, σα στο σπίτι μας. Όλη η Ισλανδία απ' ότι διαπιστώσαμε είναι ένα μεγάλο χωριό. Υπάρχει μια εμπιστοσύνη να το πω, μια αγαθότητα. Δεν ξέρω...Οι άνθρωποι εδώ δεν δείχνουν καμία ανησυχία κλοπής, απάτης κτλ.
Φτιάχνουμε γρήγορα κάτι να φάμε και βάζουμε ποτάκια για να γιορτάσουμε την πρόταση γάμου των Pingui & Pollar Bear. Πάγο δεν είχαμε αλλά αυτό εύκολα λύθηκε. Απλά σπάσαμε πάγο απ’ την αυλή μας!
Τι έλειπε;;; Μα φυσικά μουσική! Στα ηχεία του κινητού μου έπαιζε δυνατά το :
με εμάς να τραγουδάμε δυνατά!!!.
Σουρεάλ καταστάσεις...Ο ουρανός απόψε ήταν σχετικά καλός, με λίγα συννεφάκια που και που! Βρε λες;;; Κατά τη 01:00 oι υπόλοιποι δεν άντεξαν και έπεσαν για ύπνο ενώ εγώ κρατούσα "τσίλιες" μπαινοβγαίνοντας μπας και… Η δραστηριότητα ήταν στο 3. Λογικά κάτι θα έπρεπε να φαινόταν. Κι όμως, τίποτα και απόψε. Δεν άντεξα άλλο, κατά τις 02:00 παρέδωσα και εγώ πνεύμα!
Δύσκολη και η σημερινή μέρα. Ο καιρός στην Ισλανδία δεν αστειεύεται. Ρισκάραμε λίγο σήμερα η αλήθεια είναι αλλά για καλή μας τύχη όλα πήγαν καλά και βγήκαν βάσει αρχικού πλάνου!
Αύριο μας περιμένει η εξερεύνηση του βορρά και ανυπομονούμε...
Last edited:
