panlek30
Member
- Μηνύματα
- 1.720
- Likes
- 4.458
- Επόμενο Ταξίδι
- Σκανδιναβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού / Δυτικές ΗΠΑ
3η Μέρα
Τα ξυπνητήρια στις 8 βάραγαν ομαδικώς!
- Άντε σηκωθείτε! Δε θέλω να αργήσουμε σήμερα. Είναι βαρύ το πρόγραμμα. Έχουμε να πάμε και για μπανάκι....
- Τι μπανάκι καλέ; Ακόμα χιονίζει έξω!
- Είναι ζεστά τα νερά.
- Ζεστά είναι αλλά πως θα τσισιδωθούμε στους 1°C;
- Μια χαρά θα τσιτσιδωθείς! Μια ιδέα είναι. Εξάλλου που θα τα ξαναζήσεις αυτά;
Με συνοπτικές διαδικασίες ετοιμαστήκαμε, φάγαμε πρωινό, πήραμε καφεδάκια ανά χείρας και ξεκινήσαμε... Ο καιρός, όπως είχαμε δει από το προηγούμενο βράδυ δεν ήταν καλός. Συννεφιά, χιονόνερο και δυνατός αέρας. Ε και; Εμείς δεν κολλάμε πουθενά!
Ο δρόμος στην νότια πλευρά είχε μία σχετική “κίνηση” καθώς είναι το πιο τουριστικό κομμάτι του νησιού. Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν τα τεράστια Super Jeep που έκαναν το ταπεινό μας Dacia να μοιάζει μπροστά τους μυρμηγκάκι! Τεράστια jeep με ρόδες σε μέγεθος τρακτέρ. Και ήταν πολλά! Και έτρεχαν σαν δαίμονες! Δε μας έφταναν οι ριπές αέρα που μας πήγαιναν βάρκα γιαλό, είχαμε και αυτά που καθώς περνούσαν με ταχύτητα δίπλα μας έπρεπε να κρατάμε δυνατά το τιμόνι, μη μας πετάξει το κύμα αέρα στη απέναντι πλευρά του δρόμου.
Επισυνάπτω φωτογραφία τυπικού super jeep από το internet γιατί δεν έχω σχετική.
Παρόλα αυτά ο δρόμος ήταν σε πολύ καλή κατάσταση χωρίς χιόνι ή πάγο. Το τοπίο στη νότια πλευρά ήταν κυρίως επίπεδο και άγονο.
Πρώτη στάση για σήμερα ήταν ο εντυπωσιακός καταρράκτης Seljalandsfoss ύψους 60 μέτρων. Από το δρόμο κιόλας μόλις τον αντικρίζεις μένεις με το στόμα ανοιχτό. Παραπλεύρως υπάρχει και ένα μονοπατάκι που μπορείς να πας από το πίσω μέρος. Δυστυχώς όμως λόγω πάγου, η πρόσβαση ήταν κλειστή.
Το μονοπάτι για το πίσω μέρος του καταρράκτη. Δε χρειάζεται να σου πει κανείς ότι είναι κλειστό.Δε μιλάμε για χιόνι αλλά πάγο!
Ο ήχος του νερού εκκωφαντικός και η πίεση του τέτοια ώστε μερικά λεπτά για φωτογραφία μπροστά του, αρκούσαν για να γίνεις μούσκεμα!
Αρχίζουμε να ψάχνουμε αριστερά από τον Seljalandsfoss για έναν μικρότερο καταρράκτη που είχαμε διαβάσει, κρυμμένο πίσω από κάτι βράχια, τον Gljufrabui. Μόνο ο “pollar bear” κατάφερε να τον δει όμως από μέσα, που είχε πιο ενισχυμένα και ψηλά μποτάκια. Η μοναδική πρόσβαση είναι μέσα από το ποτάμι και το νερό ήταν πάνω απ΄ τον αστράγαλο. Δε θέλαμε να ρισκάρουμε να γίνουμε μούσκεμα, γιατί η μέρα μας είχε μόλις ξεκινήσει και άλλα παπούτσια δεν υπήρχαν! Απ’ ότι μας είπε, πάντως άξιζε!
Επιστρέφουμε στο jeep, τινάζουμε όπως όπως τα ρούχα μας που στάζανε και ξεκινάμε για το πρώτο μπάνιο του 2018! Τέτοια λαχτάρα για μπάνιο ούτε δεκαπενταύγουστο στο Σίμο με 38ºC δεν είχα!
Βάλαμε στο GPS τον προορισμό Seljavellir Ηot Pool και ξεκινήσαμε. Ο αέρας δυνάμωνε ακόμα περισσότερο. Είχε φτάσει τα 9 μποφόρ και η οδήγηση ήταν αρκετά δύσκολη! Φτάνουμε στο σημείο της διασταύρωσης από το κεντρικό δρόμο που έπρεπε να στρίψουμε. Ο δρόμος προς το τέλος γινόταν χωματόδρομος και κατέληγε σε ένα σημείο στάθμευσης. Από εκεί έπρεπε να πάμε πεζοπορία για περίπου 1,3 χλμ. μέχρι την πισίνα. Ντυνόμαστε σαν κρεμμύδια, παίρνουμε πετσέτες μαγιό και κάνουμε να βγούμε από το αυτοκίνητο. Αμ δε!!! Ο αέρας ήταν τόσο δυνατός που δεν μπορούσαμε από την αντίσταση να ανοίξουμε τις πόρτες! Πρώτα φορά ζούμε κάτι τέτοιο! Αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε τι πάμε να κάνουμε; Κι αν μας πάρει και μας σηκώσει; Απ’ την άλλη ήρθαμε μέχρι εδώ και δεν θα το τολμήσουμε;
Βάζουμε όλη μας την δύναμη και ανοίγουμε χρησιμοποιώντας την ίδια δύναμη να τις κρατήσουμε για να μην τις γυρίσει ο αέρας τέρμα και τις σπάσει! Και τώρα τα δύσκολα... Εννοείται πως δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε κανονικά. Καθ’ όλη την διαδρομή τα ρεύματα του αέρα μας πηγαινοέφερναν μια αριστερά μια δεξιά ανήμποροι να ισορροπήσουμε. Σα να μην έφτανε αυτό έριχνε ψιλόβροχο και σήκωνε και πετραδάκια τα οποία μας τύφλωναν. Συνεχίσαμε σιγά σιγά φασκιωμένοι ολόκληροι με μια μικρή γραμμούλα ανοιχτή στα μάτια, ίσα-ίσα για να βλέπουμε.
Κανα δύο φορές βρήκα την Pingui να έχει ξαπλώσει από τον φόβο της μην την πάρει ο αέρας! Η κατάσταση ήταν τόσο κωμικοτραγική που μας είχε πιάσει νευρικό γέλιο! Δεν το πιστεύαμε αυτό που ζούσαμε!!! Όπως ήταν πολύ λογικό μία διαδρομή 20 λεπτών την κάναμε 40’.
Το τοπίο όμως ήταν μαγικό. Περπατούσαμε κατά μήκος ενός ποταμού σε μια κοιλάδα με θέα στο βάθος ένα χιονισμένο βουνό.
Κάπου εκεί πιο πέρα στους πρόποδες του βουνού, φτάνουμε στην πισίνα. Την συγκεκριμένη πισίνα την είχα βάλει στο μάτι και ήθελα πάση θυσία να κολυμπήσω στα νερά της. Είναι η παλιότερη της Ισλανδίας και κατασκευάστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. Είναι υπαίθρια με μήκος 25 μέτρα και την θέση της θα την ζήλευαν 5* ξενοδοχεία.
Και τώρα η δύσκολη απόφαση. Βουτάμε ή όχι; Ο αέρας θέριζε με την θερμοκρασία στους 2º C! Εντωμεταξύ η hot pool δεν ήταν τόσο καυτή. Το νερό θα ‘χε δεν θα ‘χε 24º C. Άντε τώρα στο παγωμένο και όχι τόσο καθαρό – η αλήθεια είναι – καλυβάκι να τα βγάλεις όλα, να βγεις έξω και να βουτήξεις! Και όμως το κάναμε και αυτό! Με αυτοσχέδια παραβάν αλλάξαμε ομαδικώς και τρέχοντας βουτήξαμε. Πραγματικά είναι απόλαυση να κολυμπάς και να βλέπεις αυτό το τοπίο. Το καλοκαίρι βέβαια. Τον Μάρτη δεν θα το έλεγα. Παρ’ όλα αυτά πολύ χαρήκαμε και αυτή την τρέλα.
Ευτυχώς στην τρέλα οι “Iceland Βitches” ταιριάζουν απόλυτα! Κάτσαμε μέσα κάνα 10 λεπτό και πήραμε την δύσκολη απόφαση να βγούμε. Η επιστροφή στο αυτοκίνητο ήταν λίγο πιο εύκολη γιατί είχαμε τον αέρα πίσω μας. Πήραμε μια ανάσα, ανασυγκροτήσαμε τις δυνάμεις μας και συνεχίσαμε...
Τα ξυπνητήρια στις 8 βάραγαν ομαδικώς!
- Άντε σηκωθείτε! Δε θέλω να αργήσουμε σήμερα. Είναι βαρύ το πρόγραμμα. Έχουμε να πάμε και για μπανάκι....
- Τι μπανάκι καλέ; Ακόμα χιονίζει έξω!
- Είναι ζεστά τα νερά.
- Ζεστά είναι αλλά πως θα τσισιδωθούμε στους 1°C;
- Μια χαρά θα τσιτσιδωθείς! Μια ιδέα είναι. Εξάλλου που θα τα ξαναζήσεις αυτά;
Με συνοπτικές διαδικασίες ετοιμαστήκαμε, φάγαμε πρωινό, πήραμε καφεδάκια ανά χείρας και ξεκινήσαμε... Ο καιρός, όπως είχαμε δει από το προηγούμενο βράδυ δεν ήταν καλός. Συννεφιά, χιονόνερο και δυνατός αέρας. Ε και; Εμείς δεν κολλάμε πουθενά!
Ο δρόμος στην νότια πλευρά είχε μία σχετική “κίνηση” καθώς είναι το πιο τουριστικό κομμάτι του νησιού. Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν τα τεράστια Super Jeep που έκαναν το ταπεινό μας Dacia να μοιάζει μπροστά τους μυρμηγκάκι! Τεράστια jeep με ρόδες σε μέγεθος τρακτέρ. Και ήταν πολλά! Και έτρεχαν σαν δαίμονες! Δε μας έφταναν οι ριπές αέρα που μας πήγαιναν βάρκα γιαλό, είχαμε και αυτά που καθώς περνούσαν με ταχύτητα δίπλα μας έπρεπε να κρατάμε δυνατά το τιμόνι, μη μας πετάξει το κύμα αέρα στη απέναντι πλευρά του δρόμου.
Επισυνάπτω φωτογραφία τυπικού super jeep από το internet γιατί δεν έχω σχετική.
Παρόλα αυτά ο δρόμος ήταν σε πολύ καλή κατάσταση χωρίς χιόνι ή πάγο. Το τοπίο στη νότια πλευρά ήταν κυρίως επίπεδο και άγονο.
Πρώτη στάση για σήμερα ήταν ο εντυπωσιακός καταρράκτης Seljalandsfoss ύψους 60 μέτρων. Από το δρόμο κιόλας μόλις τον αντικρίζεις μένεις με το στόμα ανοιχτό. Παραπλεύρως υπάρχει και ένα μονοπατάκι που μπορείς να πας από το πίσω μέρος. Δυστυχώς όμως λόγω πάγου, η πρόσβαση ήταν κλειστή.
Το μονοπάτι για το πίσω μέρος του καταρράκτη. Δε χρειάζεται να σου πει κανείς ότι είναι κλειστό.Δε μιλάμε για χιόνι αλλά πάγο!
Ο ήχος του νερού εκκωφαντικός και η πίεση του τέτοια ώστε μερικά λεπτά για φωτογραφία μπροστά του, αρκούσαν για να γίνεις μούσκεμα!
Αρχίζουμε να ψάχνουμε αριστερά από τον Seljalandsfoss για έναν μικρότερο καταρράκτη που είχαμε διαβάσει, κρυμμένο πίσω από κάτι βράχια, τον Gljufrabui. Μόνο ο “pollar bear” κατάφερε να τον δει όμως από μέσα, που είχε πιο ενισχυμένα και ψηλά μποτάκια. Η μοναδική πρόσβαση είναι μέσα από το ποτάμι και το νερό ήταν πάνω απ΄ τον αστράγαλο. Δε θέλαμε να ρισκάρουμε να γίνουμε μούσκεμα, γιατί η μέρα μας είχε μόλις ξεκινήσει και άλλα παπούτσια δεν υπήρχαν! Απ’ ότι μας είπε, πάντως άξιζε!
Επιστρέφουμε στο jeep, τινάζουμε όπως όπως τα ρούχα μας που στάζανε και ξεκινάμε για το πρώτο μπάνιο του 2018! Τέτοια λαχτάρα για μπάνιο ούτε δεκαπενταύγουστο στο Σίμο με 38ºC δεν είχα!
Βάλαμε στο GPS τον προορισμό Seljavellir Ηot Pool και ξεκινήσαμε. Ο αέρας δυνάμωνε ακόμα περισσότερο. Είχε φτάσει τα 9 μποφόρ και η οδήγηση ήταν αρκετά δύσκολη! Φτάνουμε στο σημείο της διασταύρωσης από το κεντρικό δρόμο που έπρεπε να στρίψουμε. Ο δρόμος προς το τέλος γινόταν χωματόδρομος και κατέληγε σε ένα σημείο στάθμευσης. Από εκεί έπρεπε να πάμε πεζοπορία για περίπου 1,3 χλμ. μέχρι την πισίνα. Ντυνόμαστε σαν κρεμμύδια, παίρνουμε πετσέτες μαγιό και κάνουμε να βγούμε από το αυτοκίνητο. Αμ δε!!! Ο αέρας ήταν τόσο δυνατός που δεν μπορούσαμε από την αντίσταση να ανοίξουμε τις πόρτες! Πρώτα φορά ζούμε κάτι τέτοιο! Αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε τι πάμε να κάνουμε; Κι αν μας πάρει και μας σηκώσει; Απ’ την άλλη ήρθαμε μέχρι εδώ και δεν θα το τολμήσουμε;
Βάζουμε όλη μας την δύναμη και ανοίγουμε χρησιμοποιώντας την ίδια δύναμη να τις κρατήσουμε για να μην τις γυρίσει ο αέρας τέρμα και τις σπάσει! Και τώρα τα δύσκολα... Εννοείται πως δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε κανονικά. Καθ’ όλη την διαδρομή τα ρεύματα του αέρα μας πηγαινοέφερναν μια αριστερά μια δεξιά ανήμποροι να ισορροπήσουμε. Σα να μην έφτανε αυτό έριχνε ψιλόβροχο και σήκωνε και πετραδάκια τα οποία μας τύφλωναν. Συνεχίσαμε σιγά σιγά φασκιωμένοι ολόκληροι με μια μικρή γραμμούλα ανοιχτή στα μάτια, ίσα-ίσα για να βλέπουμε.
Κανα δύο φορές βρήκα την Pingui να έχει ξαπλώσει από τον φόβο της μην την πάρει ο αέρας! Η κατάσταση ήταν τόσο κωμικοτραγική που μας είχε πιάσει νευρικό γέλιο! Δεν το πιστεύαμε αυτό που ζούσαμε!!! Όπως ήταν πολύ λογικό μία διαδρομή 20 λεπτών την κάναμε 40’.
Το τοπίο όμως ήταν μαγικό. Περπατούσαμε κατά μήκος ενός ποταμού σε μια κοιλάδα με θέα στο βάθος ένα χιονισμένο βουνό.
Κάπου εκεί πιο πέρα στους πρόποδες του βουνού, φτάνουμε στην πισίνα. Την συγκεκριμένη πισίνα την είχα βάλει στο μάτι και ήθελα πάση θυσία να κολυμπήσω στα νερά της. Είναι η παλιότερη της Ισλανδίας και κατασκευάστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. Είναι υπαίθρια με μήκος 25 μέτρα και την θέση της θα την ζήλευαν 5* ξενοδοχεία.
Και τώρα η δύσκολη απόφαση. Βουτάμε ή όχι; Ο αέρας θέριζε με την θερμοκρασία στους 2º C! Εντωμεταξύ η hot pool δεν ήταν τόσο καυτή. Το νερό θα ‘χε δεν θα ‘χε 24º C. Άντε τώρα στο παγωμένο και όχι τόσο καθαρό – η αλήθεια είναι – καλυβάκι να τα βγάλεις όλα, να βγεις έξω και να βουτήξεις! Και όμως το κάναμε και αυτό! Με αυτοσχέδια παραβάν αλλάξαμε ομαδικώς και τρέχοντας βουτήξαμε. Πραγματικά είναι απόλαυση να κολυμπάς και να βλέπεις αυτό το τοπίο. Το καλοκαίρι βέβαια. Τον Μάρτη δεν θα το έλεγα. Παρ’ όλα αυτά πολύ χαρήκαμε και αυτή την τρέλα.
Ευτυχώς στην τρέλα οι “Iceland Βitches” ταιριάζουν απόλυτα! Κάτσαμε μέσα κάνα 10 λεπτό και πήραμε την δύσκολη απόφαση να βγούμε. Η επιστροφή στο αυτοκίνητο ήταν λίγο πιο εύκολη γιατί είχαμε τον αέρα πίσω μας. Πήραμε μια ανάσα, ανασυγκροτήσαμε τις δυνάμεις μας και συνεχίσαμε...
Last edited:
