panlek30
Member
7η Μέρα
Γεμάτοι ενέργεια και με φοβερή διάθεση, ετοιμάζουμε το πρωινό μας και στην τραπεζαρία του hostel σχολιάζουμε ότι έχουμε ζήσει όλες τις προηγούμενες μέρες, βλέποντας φωτογραφίες! Πόσο ωραία γράφει στο φακό αυτή η χώρα! Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις ένα κάδρο!
Τα spots της σημερινής διαδρομής έχουν ήδη μπει στο GPS και είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε... Βρισκόμαστε στην χερσόνησο Snæfellsnes που σύμφωνα με μία saga ήταν η πρώτη που κατοικήθηκε στην Ισλανδία από τον Bardur. O Bardur, ο οποίος ήταν μισός άνθρωπος και μισός τρολ, έφτασε από την Νορβηγία με ένα ιστιοφόρο τον 9ο αιώνα και εγκαταστάθηκε εδώ.
Από εδώ επίσης ξεκίνησε και ο Ιούλιος Βερν το ταξίδι του για το κέντρο της Γης, κατεβαίνοντας από τον κρατήρα του ηφαιστείου Σνέφελς!!!
Πριν αναχωρήσουμε από το Stykkishólmur, κάναμε μία βόλτα στο λιμανάκι του και ανεβήκαμε στο βράχο που δεσπόζει ο φάρος για να δούμε την θέα προς τα δυτικά φιόρδ αλλά και το χωριό από ψηλά. Συμπαθητικό ψαροχώρι με μεγαλύτερο αξιοθέατο τον επιβλητικό βράχο που δημιουργεί φυσικό λιμάνι.
To Stykkishólmur είναι η αφετηρία για τα πολυάριθμα νησιά του κόλπου και είναι επίσης γνωστό για την οικολογία του καθώς μαζί με άλλους τέσσερις δήμους στη χερσόνησο Snaefellsnes, είναι η πρώτη κοινότητα στην Ευρώπη που έχει πάρει την περιβαλλοντική πιστοποίηση EarthCheck. Η πόλη λειτουργεί με τρόπο όσο το δυνατόν πιο φιλικό προς το περιβάλλον, με την συνεχή μέτρηση διαφόρων περιβαλλοντικών δεικτών. Επιπλέον, είναι ο πρώτος δήμος στην Ισλανδία που ξεκίνησε την πλήρη διαλογή των αποβλήτων της και είναι η πρώτη πόλη στην Ισλανδία που έλαβε Γαλάζια Σημαία για το λιμάνι της. Πολλές πρωτιές!
Η κοπέλα στο hostel φεύγοντας μας ενημέρωσε για ένα "ιερό βουνό" που υπάρχει εδώ κοντά και εμείς κάτι τέτοια δε τα χάνουμε! Μικρή αλλαγή προγράμματος και φύγαμε...
To ιερό βουνό λοιπόν λέγεται Helgafell και κάποτε είχε τεράστια σημασία καθώς πίστευαν ότι οι άνθρωποι μετά το θάνατό τους εισέρχονταν στο βουνό αυτό. Από το 1184 έως το 1550 υπήρχε και ένα μοναστήρι στην κορυφή, ερείπια του οποίου φαίνονται ως σήμερα.
Σύμφωνα με την παράδοση, αν το ανέβεις χωρίς να μιλήσεις και χωρίς κοιτάξεις πίσω και στη κορυφή κάνεις 3 ευχές κοιτώντας την ανατολή, θα πραγματοποιηθούν!
Εννοείται ότι δεν πρέπει να τις μαρτυρήσεις σε κανένα για να πιάσουν! Τα κάναμε όλα κατα γράμμα! Για να δούμε τώρα....
Η θέα από ψηλά.
Συνεχίζουμε για ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα μέρη στην Ισλανδία, το βουνό Kirkjufell το οποίο στα ισλανδικά σημαίνει “βουνό εκκλησία” εξαιτίας του σχήματος του. Παρά το γεγονός ότι δεν είναι επιβλητικό και μεγάλο, θεωρείται το πιο όμορφο, λόγω του τέλειου σχήματός του. Τα ακριβά αρώματα σε μικρά μπουκαλάκια λένε και μάλλον δεν έχουν άδικο...
Υπάρχει και η δυνατότητα να ανέβει κάποιος πάνω αν θέλει για να δει τα απολιθωμένα κοχύλια που βρίσκονται εκεί από την εποχή των παγετώνων! Ακριβώς απέναντι ένας μικρός καταρράκτης συμπληρώνει το τοπίο. Ευκαιρία για μερικές φωτογραφίες ακόμα...
Ο καιρός σήμερα είναι λίγο άστατος και κατά διαστήματα ψιχαλίζει. Σύμφωνα με το πρόγραμμά μας, επόμενη στάση είναι το χωριό Olafsvik με την χαρακτηριστική εκκλησία. Δυστυχώς όμως μέχρι να φτάσουμε εκεί είχε αρχίσει να βρέχει για τα καλά και δεν σταματήσαμε καθόλου. Έχετε ακούσει αυτό που λένε για την Ισλανδία και τον καιρό φαντάζομαι... Αν δε σ’ αρέσει κάνε 10 λεπτά υπομονή και θ’ αλλάξει! Έτσι ακριβώς! Η βροχή κράτησε ίσα για να μη σταματήσουμε στο χωριό!
Λίγο πιο κάτω, στο δυτικότερο άκρο της χερσονήσου, υπάρχει ένας όμορφος πορτοκαλί φάρος του 1914 με θέα στον ωκεανό. Βγαίνουμε από τον κεντρικό δρόμο και πιάνουμε χωματόδρομο. Τι πρωτότυπο!
Η θέα από εδώ πανέμορφη. Από αυτό το σημείο είχαμε διαβάσει ότι υπάρχει περίπτωση να δει κανείς φάλαινες γιατί είναι πέρασμα. Δυστυχώς δε σταθήκαμε τυχεροί!
Τα βράχια απόκρημνα με εκατοντάδες φωλιές από θαλασσοπούλια.
Μετά από άπειρες φωτογραφίες, αναχωρήσαμε και κατά την διαδρομή μας συναντήσαμε τον κρατήρα Saxholl που στην κορυφή του υπάρχει ένα ηλιακό ημερολόγιο.
Δεν ήταν όμως ιδιαίτερα εντυπωσιακός και επειδή είχαμε δει αρκετούς κρατήρες ως τώρα, αποφασίσαμε να τον προσπεράσουμε και συνεχίσουμε για τη παραλία Djúpalón.
Τo τοπίο εδώ είναι ανοιξιάτικο. Ο πάγος απουσιάζει και την θέση του έχει πάρει πράσινη παχιά τούνδρα. Ο δρόμος προς την παραλία περνά ανάμεσα από βουναλάκια λάβας στρωμένα με πράσινα χαλιά!
Φτάσαμε στην είσοδο της παραλίας η οποία ήταν καλά κρυμμένη και δε φαινόταν καθόλου. Ένα μονοπατάκι σαν σκηνικό παραμυθιού που μας φέρνει εικόνες χόμπιτ, μας οδηγεί στην αμμουδιά.
Με το που φτάσαμε στην παραλία πέσαμε σε 4 αραδιασμένες ασήκωτες πέτρες διαφόρων μεγεθών και κιλών. Τις χρησιμοποιούσαν κάποτε για να μετρούν την δύναμη των ψαράδων. Σχεδόν όλοι μπορούσαν να σηκώσουν τις 3 αλλά αυτοί και μόνο που θα μπορούσαν να σηκώσουν την τέταρτη και βαρύτερη, είχαν το δικαίωμα να ψαρεύουν στην Djúpalón.
Η παραλία είχε μαύρη άμμο και παντού υπήρχαν διάσπαρτα σκουριασμένα μεταλλικά κομμάτια ενός ναυαγίου 60 ετών. Από την μέσα πλευρά υπήρχε μία παγωμένη λίμνη.
Η παραλία ομολογουμένως δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο αλλά μόνο και μόνο για την διαδρομή μέχρι την παραλία, άξιζε που φτάσαμε ως εδώ. Άρχισε να ψιχαλίζει πάλι και δε μπορούσαμε να κάτσουμε πολύ. Εξάλλου είχαμε ακόμα πολλά να δούμε...
Γεμάτοι ενέργεια και με φοβερή διάθεση, ετοιμάζουμε το πρωινό μας και στην τραπεζαρία του hostel σχολιάζουμε ότι έχουμε ζήσει όλες τις προηγούμενες μέρες, βλέποντας φωτογραφίες! Πόσο ωραία γράφει στο φακό αυτή η χώρα! Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις ένα κάδρο!
Τα spots της σημερινής διαδρομής έχουν ήδη μπει στο GPS και είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε... Βρισκόμαστε στην χερσόνησο Snæfellsnes που σύμφωνα με μία saga ήταν η πρώτη που κατοικήθηκε στην Ισλανδία από τον Bardur. O Bardur, ο οποίος ήταν μισός άνθρωπος και μισός τρολ, έφτασε από την Νορβηγία με ένα ιστιοφόρο τον 9ο αιώνα και εγκαταστάθηκε εδώ.
Από εδώ επίσης ξεκίνησε και ο Ιούλιος Βερν το ταξίδι του για το κέντρο της Γης, κατεβαίνοντας από τον κρατήρα του ηφαιστείου Σνέφελς!!!
Πριν αναχωρήσουμε από το Stykkishólmur, κάναμε μία βόλτα στο λιμανάκι του και ανεβήκαμε στο βράχο που δεσπόζει ο φάρος για να δούμε την θέα προς τα δυτικά φιόρδ αλλά και το χωριό από ψηλά. Συμπαθητικό ψαροχώρι με μεγαλύτερο αξιοθέατο τον επιβλητικό βράχο που δημιουργεί φυσικό λιμάνι.
To Stykkishólmur είναι η αφετηρία για τα πολυάριθμα νησιά του κόλπου και είναι επίσης γνωστό για την οικολογία του καθώς μαζί με άλλους τέσσερις δήμους στη χερσόνησο Snaefellsnes, είναι η πρώτη κοινότητα στην Ευρώπη που έχει πάρει την περιβαλλοντική πιστοποίηση EarthCheck. Η πόλη λειτουργεί με τρόπο όσο το δυνατόν πιο φιλικό προς το περιβάλλον, με την συνεχή μέτρηση διαφόρων περιβαλλοντικών δεικτών. Επιπλέον, είναι ο πρώτος δήμος στην Ισλανδία που ξεκίνησε την πλήρη διαλογή των αποβλήτων της και είναι η πρώτη πόλη στην Ισλανδία που έλαβε Γαλάζια Σημαία για το λιμάνι της. Πολλές πρωτιές!
Η κοπέλα στο hostel φεύγοντας μας ενημέρωσε για ένα "ιερό βουνό" που υπάρχει εδώ κοντά και εμείς κάτι τέτοια δε τα χάνουμε! Μικρή αλλαγή προγράμματος και φύγαμε...
To ιερό βουνό λοιπόν λέγεται Helgafell και κάποτε είχε τεράστια σημασία καθώς πίστευαν ότι οι άνθρωποι μετά το θάνατό τους εισέρχονταν στο βουνό αυτό. Από το 1184 έως το 1550 υπήρχε και ένα μοναστήρι στην κορυφή, ερείπια του οποίου φαίνονται ως σήμερα.
Σύμφωνα με την παράδοση, αν το ανέβεις χωρίς να μιλήσεις και χωρίς κοιτάξεις πίσω και στη κορυφή κάνεις 3 ευχές κοιτώντας την ανατολή, θα πραγματοποιηθούν!
Εννοείται ότι δεν πρέπει να τις μαρτυρήσεις σε κανένα για να πιάσουν! Τα κάναμε όλα κατα γράμμα! Για να δούμε τώρα....
Η θέα από ψηλά.
Συνεχίζουμε για ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα μέρη στην Ισλανδία, το βουνό Kirkjufell το οποίο στα ισλανδικά σημαίνει “βουνό εκκλησία” εξαιτίας του σχήματος του. Παρά το γεγονός ότι δεν είναι επιβλητικό και μεγάλο, θεωρείται το πιο όμορφο, λόγω του τέλειου σχήματός του. Τα ακριβά αρώματα σε μικρά μπουκαλάκια λένε και μάλλον δεν έχουν άδικο...
Υπάρχει και η δυνατότητα να ανέβει κάποιος πάνω αν θέλει για να δει τα απολιθωμένα κοχύλια που βρίσκονται εκεί από την εποχή των παγετώνων! Ακριβώς απέναντι ένας μικρός καταρράκτης συμπληρώνει το τοπίο. Ευκαιρία για μερικές φωτογραφίες ακόμα...
Ο καιρός σήμερα είναι λίγο άστατος και κατά διαστήματα ψιχαλίζει. Σύμφωνα με το πρόγραμμά μας, επόμενη στάση είναι το χωριό Olafsvik με την χαρακτηριστική εκκλησία. Δυστυχώς όμως μέχρι να φτάσουμε εκεί είχε αρχίσει να βρέχει για τα καλά και δεν σταματήσαμε καθόλου. Έχετε ακούσει αυτό που λένε για την Ισλανδία και τον καιρό φαντάζομαι... Αν δε σ’ αρέσει κάνε 10 λεπτά υπομονή και θ’ αλλάξει! Έτσι ακριβώς! Η βροχή κράτησε ίσα για να μη σταματήσουμε στο χωριό!
Λίγο πιο κάτω, στο δυτικότερο άκρο της χερσονήσου, υπάρχει ένας όμορφος πορτοκαλί φάρος του 1914 με θέα στον ωκεανό. Βγαίνουμε από τον κεντρικό δρόμο και πιάνουμε χωματόδρομο. Τι πρωτότυπο!
Η θέα από εδώ πανέμορφη. Από αυτό το σημείο είχαμε διαβάσει ότι υπάρχει περίπτωση να δει κανείς φάλαινες γιατί είναι πέρασμα. Δυστυχώς δε σταθήκαμε τυχεροί!
Τα βράχια απόκρημνα με εκατοντάδες φωλιές από θαλασσοπούλια.
Μετά από άπειρες φωτογραφίες, αναχωρήσαμε και κατά την διαδρομή μας συναντήσαμε τον κρατήρα Saxholl που στην κορυφή του υπάρχει ένα ηλιακό ημερολόγιο.
Δεν ήταν όμως ιδιαίτερα εντυπωσιακός και επειδή είχαμε δει αρκετούς κρατήρες ως τώρα, αποφασίσαμε να τον προσπεράσουμε και συνεχίσουμε για τη παραλία Djúpalón.
Τo τοπίο εδώ είναι ανοιξιάτικο. Ο πάγος απουσιάζει και την θέση του έχει πάρει πράσινη παχιά τούνδρα. Ο δρόμος προς την παραλία περνά ανάμεσα από βουναλάκια λάβας στρωμένα με πράσινα χαλιά!
Φτάσαμε στην είσοδο της παραλίας η οποία ήταν καλά κρυμμένη και δε φαινόταν καθόλου. Ένα μονοπατάκι σαν σκηνικό παραμυθιού που μας φέρνει εικόνες χόμπιτ, μας οδηγεί στην αμμουδιά.
Με το που φτάσαμε στην παραλία πέσαμε σε 4 αραδιασμένες ασήκωτες πέτρες διαφόρων μεγεθών και κιλών. Τις χρησιμοποιούσαν κάποτε για να μετρούν την δύναμη των ψαράδων. Σχεδόν όλοι μπορούσαν να σηκώσουν τις 3 αλλά αυτοί και μόνο που θα μπορούσαν να σηκώσουν την τέταρτη και βαρύτερη, είχαν το δικαίωμα να ψαρεύουν στην Djúpalón.
Η παραλία είχε μαύρη άμμο και παντού υπήρχαν διάσπαρτα σκουριασμένα μεταλλικά κομμάτια ενός ναυαγίου 60 ετών. Από την μέσα πλευρά υπήρχε μία παγωμένη λίμνη.
Η παραλία ομολογουμένως δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο αλλά μόνο και μόνο για την διαδρομή μέχρι την παραλία, άξιζε που φτάσαμε ως εδώ. Άρχισε να ψιχαλίζει πάλι και δε μπορούσαμε να κάτσουμε πολύ. Εξάλλου είχαμε ακόμα πολλά να δούμε...
Last edited:
