panlek30
Member
Προχωρώντας ανατολικότερα φτάνουμε στο ψαροχώρι Hellnar. Η περιοχή εδώ φημίζεται για τους σχηματισμούς που έχουν τα βράχια λάβας. Από εδώ ξεκινάει ένα ωραίο μονοπατάκι κατα μήκος της ακτογραμμής από το Hellnar στο Arnarstapi 2,5 χιλιομέτρων.
Η παραλία στο Hellnar είχε τεράστιες πέτρες και με δυσκολία μπορούσαμε να περπατήσουμε.
Για λίγο έχασα την Frosty από το βλέμμα μου και παραλίγο να την καταπιεί ένα τεράστιο Troll!!! Ίσα που πρόλαβα να την τραβήξω από το στόμα του!!! Τελικά όντως υπάρχουν!
Στο βάθος το νερό λυσσούσε καθώς μπαινόβγαινε κάτω από την καμάρα και έσκαγε στα βράχια. Ψηλά φώλιαζαν θαλασσοπούλια και φώναζαν απίστευτα!
Μιας και ο καιρός δεν είναι και στα καλύτερα του σήμερα, αποφασίζουμε να πάρουμε το αμάξι για το Arnarstapi και όχι το μονοπάτι. Εκεί βρίσκεται το μνημείο του Bardur. Η ιστορία του μνημείου μας οδηγεί πίσω στον χρόνο και αποτελεί κομμάτι της ισλανδικής Saga. Σε αυτό το σημείο ο Bardur πρωτοπάτησε το πόδι του όταν κατέφτασε από την Νορβηγία τον 9ο αιώνα. Ο πατέρας του ήταν μισός γίγαντας και μισός τρολ ενώ η μητέρα του η ψηλότερη και ομορφότερη της εποχής της. Ο Bardur ονόμασε την χερσόνησο Snaefellsnes (snær στα ισλανδικά σημαίνει χιόνι) και θεωρείται ο προστάτης της χερσονήσου.
Το γλυπτό σχεδιάστηκε από τον Ισλανδό γλύπτη Ragnar Kjartansson το 1972 και σίγουρα δεν είναι κανένα κομψοτέχνημα!
Η σημερινή μέρα ήταν η πιο χαλαρή του ταξιδιού μας και είχε αρχίσει να μη μ’ αρέσει... Συνήθισα ταλαιπώρια βλέπεις! Είχα διαβάσει λοιπόν για ένα φαράγγι, το Raudfeldsgja, το οποίο ήταν στην ουσία μία βαθιά σχισμή 40 μέτρων μέσα σε ένα βουνό. Ρίχνω την ιδέα στην παρέα και όλοι ήταν μέσα! Σε αυτή την παρέα ο ένας είναι πιο τρελός απ’ τον άλλον!
Αυτό το φαράγγι συνδέεται επίσης με τον Bardur και τις παραδόσεις της Ισλανδίας. H ιστορία έχει ως εξής :
Κοντά αγρόκτημα του Bardur στο Arnarstapi, ζούσε ο αδελφός του (από την πλευρά της μητέρας του) Porkell, ο οποίος ήταν γίγαντας. Ο Porkell είχε δύο γιους, τον Raudfeldr και τον Sölvi που συχνά έπαιζαν με τις κόρες του Bardur. Μια μέρα, όμως, ο Raudfeldr ως παιχνίδι έβαλε την κόρη του Helga σε ένα παγόβουνο, αφήνοντας την να παρασυρθεί στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό. (Η ιστορία λέει ότι τελικά έφτασε ως στις ακτές της Γροιλανδίας, όπου την περισυνέλεξε ένας άνδρας, παντρεύτηκαν και έζησαν ευτυχισμένοι).
Όταν ο Bardur έμαθε για την εξαφάνιση της κόρης του θεώρησε ότι πέθανε και την έχασε για πάντα! Εξοργισμένος έπιασε τα δύο αδέρφια και πέταξε τον Raudelfeldur στο φαράγγι και τον άλλο αδελφό Sölvi, από ένα βράχο Arnarstapi. Το φαράγγι και ο βράχος πήραν τα ονόματα των δύο αδερφών Raudfeldsgja και Solvahamar αντίστοιχα!
Μετά από αυτό το περιστατικό, ο Bárður έχασε το μυαλό του, παράτησε το αγρότημά του και χάθηκε για πάντα στον παγετώνα Snaefellsjokull που βρίσκεται πάνω πάνω από το φαράγγι Raudfeldsgja. Οι ντόπιοι ακόμα πιστεύουν ότι το πνεύμα του ζει εδώ και σε δύσκολες στιγμές τον επικαλούνται! (Θεωρείται καλό πνεύμα)
Φτάνουμε λοιπόν στην αφετηρία του μονοπατιού για το φαράγγι. Εδώ το χιόνι ήταν πολύ παχύ και η ανάβαση της πλαγιάς ήταν αρκετά κουραστική.
Μας πήρε 20’ λεπτά μέχρι να ανεβούμε το βουνό και να φτάσουμε στην είσοδο του φαραγγιού. Καταπράσινοι ψηλοί βράχοι σχηματίζουν ένα στενό πέρασμα που ανεβαίνει με μεγάλη κλίση προς στο βουνό. Για λίγο τρομοκρατηθήκαμε. Ήμαστε σίγουροι γι΄αυτό που πάμε να κάνουμε;
Το χιόνι εντός του φαραγγιού ήταν πάρα πολύ και η κλίση μεγάλη. Εντωμεταξύ επειδή έχω και υψοφοβία σκεπτόμουν μήπως μετά δεν μπορώ να κατέβω. Με έπιασε όμως ο αντρικός εγωισμός μου και είπα θα το κάνω! Αυτές τις βλακίες κάνω καμιά φορά.
Ξεκινάμε την ανάβαση σκάβοντας με τα μποτάκια μας στο χιόνι για να δημιουργήσουμε εσοχές και να μπορέσουμε να ανέβουμε. Εμείς και η αναρρίχηση καμία σχέση! Συνεχώς είχαμε το άγχος μη γλιστρήσει κάποιος και παρασύρει αυτόν που βρίσκεται από κάτω!
Ανεβήκαμε κάποια μέτρα και φτάσαμε σε ένα σημείο που δεν είχε τόσο μεγάλη κλίση οπότε σταματήσαμε να δούμε την θέα.
Ήδη μας είχε δυσκολέψει αρκετά θα θεωρήσαμε φρόνιμο να μην συνεχίσουμε ψηλότερα. Η θέα από κάτω ήδη είχε αρχίσει να με τρομοκρατεί...
Ξεκινάμε την κατάβαση με τον ίδιο τρόπο, σκάβοντας εσοχές, σιγά σιγά! Είχα μετανοιώσει 100 φορές που ανεβήκαμε και συνεχώς σιχτίριζα! Με είχε λούσει κρύος ιδρώτας.
Οι Pollar Bear & Pingui είχαν κατέβει γρηγορότερα και γελούσαν με τα χάλια μας!
Μετά από αρκετή ώρα τα καταφέραμε κι εμείς.
Ακόμα και στην κατάβαση της πλαγιάς δυσκολευτήκαμε γιατί εξαιτίας της μεγάλης κλίσης και του χιονιού που ήταν σχετικά σκληρό, τα πόδια μας δεν βυθίζονταν πολύ και γλυστρούσαμε! Ε, που και που τρώγαμε και καμιά σαβούρα...
Τώρα που το σκέφτομαι κάναμε μεγάλη χαζομάρα. Ήταν ένα φαράγγι γεμάτο πάγο! Αν υποχωρούσε κάποιο κομμάτι και από κάτω υπήρχε κενό, που θα βρισκόμασταν τώρα αλήθεια; Φαινόταν συμπαγής ο πάγος βέβαια αλλά ποτέ δεν ξέρεις... Σίγουρα άξιζε πάντως αλλά ίσως κάποια άλλη εποχή να είναι πιο ασφαλές!
Τελευταία στάση για σήμερα ήταν ένα εκκλησάκι που είχα πρωτοδεί σε ένα πίνακα της Boconcept και αποφάσισα αντί να τον αγοράσω, να το φωτογραφήσω και να το κάνω κάδρο εγώ! Βρίσκεται στην περιοχή Budir και είναι πολύ ξεχωριστό. Μαύρο και μίνιμαλ! Ιδού..
Μετά από 232 φωτογραφίες απ’ όλες τις πλευρές μέχρι να βρω την καλύτερη γωνία, ξεκινήσαμε για το Reykjavik. H διαδρομή από το Budir μέχρι το Reykjavik δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρά μόνο κάποιες φάρμες με άλογα ανα διαστήματα. Εντυπωσιαστήκαμε όμως όταν περάσαμε από ένα υποθαλάσσιο τούνελ 4 χλμ. λίγο έξω από το Reykjavik.
Για την διαμονή μας σήμερα είχαμε κλείσει να μείνουμε σε ένα διαμέρισμα μες την πόλη. Και αυτή την φορά δεν συναντήσαμε κανέναν. Μας είχαν στείλει οδηγίες για το που θα βρίσκαμε το κλειδί, οι οποίες δεν ήταν πολύ ξεκάθαρες. Το concept ήταν να πάμε σε μία αυλή και να ψάξουμε να βρούμε ένα κουτάκι στο οποίο ήταν μέσα το κλειδί, το οποίο κουτάκι άνοιγε με κωδικό που μας είχαν στείλει σε μήνυμα. Άντε τώρα πίσσα σκοτάδι να βρεις το κουτάκι... Μας πιασαν γέλια! Λες και παίζαμε σε escape room! Είχαμε που χαμε την κούραση μας, μας κάναν και καψόνια! Παιδευτήκαμε λίγο μέχρι να το βρούμε αλλά τα καταφέραμε! Το διαμέρισμα πάντως ήταν εξαιρετικό ολοκαίνουργιο και μοντέρνο (Cozy Central Apartment).
Αφήσαμε τα πράγματά μας και ξεχυθήκαμε στους δρόμους του νυχτερινού Reykjavik να ζήσουμε λίγο το ρυθμό της πόλης. Βρήκαμε ένα οικονομικό μαγαζάκι, το Icelandic Street Food και δοκιμάσαμε τοπικά πιάτα (σούπα με αρνί, σούπα με θαλασσινά και ένα άλλο που έμοιαζε με πουρέ ανακατεμένο με ψάρι, πιθανόν μπακαλιάρο). Τα πάντα ήταν εξαιρετικά!
https://www.tripadvisor.com.gr/Rest...dic_Street_Food-Reykjavik_Capital_Region.html
Απόψε ήταν Σάββατο και Saint Patrick's Day. Στους δρόμους και στις pubs της πόλης επικρατούσε πανζουρλισμός! Διαλέγουμε μία που είχε live για να πιούμε τις μπυρίτσες μας. Γέλια, φωνές, τραγούδι πανικός. Αποφασίσαμε να πάρουμε από δύο μεγάλους δίσκους με τοπικές μπύρες για να δοκιμάσουμε την τοπική παραγωγή...
Κάποιες ήταν πολύ καλές κάποιες άλλες αρκετά περίεργες αλλά γούστα είναι αυτά!
Δεν ξέρω αν ήταν λόγω της ημέρας αλλά οι ισλανδοί γλεντάνε με την ψυχή τους. Έξω καρδιά! Ήπιαμε τις μπυρίτσες μας και γυρίσαμε στο διαμέρισμά μας να ξεραθούμε!
Αύριο θα ήταν η τελευταία μας μέρα. Πώς πέρασε έτσι γρήγορα μια βδομάδα, ούτε που το καταλάβαμε! Βέβαια δε μπορούσαμε να έχουμε κανένα παράπονο. Και τι δεν κάναμε!!! Πολύ γεμάτο ταξίδι...
Η πτήση της επιστροφής μας αύριο ήταν μεσημέρι, οπότε θα είχαμε κάποιες ώρες το πρωί να γυρίσουμε στην πόλη... Δεν πρέπει να αφήσουμε ούτε ώρα να πάει χαμένη όσο πατάμε Ισλανδία!
Η παραλία στο Hellnar είχε τεράστιες πέτρες και με δυσκολία μπορούσαμε να περπατήσουμε.
Για λίγο έχασα την Frosty από το βλέμμα μου και παραλίγο να την καταπιεί ένα τεράστιο Troll!!! Ίσα που πρόλαβα να την τραβήξω από το στόμα του!!! Τελικά όντως υπάρχουν!
Στο βάθος το νερό λυσσούσε καθώς μπαινόβγαινε κάτω από την καμάρα και έσκαγε στα βράχια. Ψηλά φώλιαζαν θαλασσοπούλια και φώναζαν απίστευτα!
Μιας και ο καιρός δεν είναι και στα καλύτερα του σήμερα, αποφασίζουμε να πάρουμε το αμάξι για το Arnarstapi και όχι το μονοπάτι. Εκεί βρίσκεται το μνημείο του Bardur. Η ιστορία του μνημείου μας οδηγεί πίσω στον χρόνο και αποτελεί κομμάτι της ισλανδικής Saga. Σε αυτό το σημείο ο Bardur πρωτοπάτησε το πόδι του όταν κατέφτασε από την Νορβηγία τον 9ο αιώνα. Ο πατέρας του ήταν μισός γίγαντας και μισός τρολ ενώ η μητέρα του η ψηλότερη και ομορφότερη της εποχής της. Ο Bardur ονόμασε την χερσόνησο Snaefellsnes (snær στα ισλανδικά σημαίνει χιόνι) και θεωρείται ο προστάτης της χερσονήσου.
Το γλυπτό σχεδιάστηκε από τον Ισλανδό γλύπτη Ragnar Kjartansson το 1972 και σίγουρα δεν είναι κανένα κομψοτέχνημα!
Η σημερινή μέρα ήταν η πιο χαλαρή του ταξιδιού μας και είχε αρχίσει να μη μ’ αρέσει... Συνήθισα ταλαιπώρια βλέπεις! Είχα διαβάσει λοιπόν για ένα φαράγγι, το Raudfeldsgja, το οποίο ήταν στην ουσία μία βαθιά σχισμή 40 μέτρων μέσα σε ένα βουνό. Ρίχνω την ιδέα στην παρέα και όλοι ήταν μέσα! Σε αυτή την παρέα ο ένας είναι πιο τρελός απ’ τον άλλον!
Αυτό το φαράγγι συνδέεται επίσης με τον Bardur και τις παραδόσεις της Ισλανδίας. H ιστορία έχει ως εξής :
Κοντά αγρόκτημα του Bardur στο Arnarstapi, ζούσε ο αδελφός του (από την πλευρά της μητέρας του) Porkell, ο οποίος ήταν γίγαντας. Ο Porkell είχε δύο γιους, τον Raudfeldr και τον Sölvi που συχνά έπαιζαν με τις κόρες του Bardur. Μια μέρα, όμως, ο Raudfeldr ως παιχνίδι έβαλε την κόρη του Helga σε ένα παγόβουνο, αφήνοντας την να παρασυρθεί στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό. (Η ιστορία λέει ότι τελικά έφτασε ως στις ακτές της Γροιλανδίας, όπου την περισυνέλεξε ένας άνδρας, παντρεύτηκαν και έζησαν ευτυχισμένοι).
Όταν ο Bardur έμαθε για την εξαφάνιση της κόρης του θεώρησε ότι πέθανε και την έχασε για πάντα! Εξοργισμένος έπιασε τα δύο αδέρφια και πέταξε τον Raudelfeldur στο φαράγγι και τον άλλο αδελφό Sölvi, από ένα βράχο Arnarstapi. Το φαράγγι και ο βράχος πήραν τα ονόματα των δύο αδερφών Raudfeldsgja και Solvahamar αντίστοιχα!
Μετά από αυτό το περιστατικό, ο Bárður έχασε το μυαλό του, παράτησε το αγρότημά του και χάθηκε για πάντα στον παγετώνα Snaefellsjokull που βρίσκεται πάνω πάνω από το φαράγγι Raudfeldsgja. Οι ντόπιοι ακόμα πιστεύουν ότι το πνεύμα του ζει εδώ και σε δύσκολες στιγμές τον επικαλούνται! (Θεωρείται καλό πνεύμα)
Φτάνουμε λοιπόν στην αφετηρία του μονοπατιού για το φαράγγι. Εδώ το χιόνι ήταν πολύ παχύ και η ανάβαση της πλαγιάς ήταν αρκετά κουραστική.
Μας πήρε 20’ λεπτά μέχρι να ανεβούμε το βουνό και να φτάσουμε στην είσοδο του φαραγγιού. Καταπράσινοι ψηλοί βράχοι σχηματίζουν ένα στενό πέρασμα που ανεβαίνει με μεγάλη κλίση προς στο βουνό. Για λίγο τρομοκρατηθήκαμε. Ήμαστε σίγουροι γι΄αυτό που πάμε να κάνουμε;
Το χιόνι εντός του φαραγγιού ήταν πάρα πολύ και η κλίση μεγάλη. Εντωμεταξύ επειδή έχω και υψοφοβία σκεπτόμουν μήπως μετά δεν μπορώ να κατέβω. Με έπιασε όμως ο αντρικός εγωισμός μου και είπα θα το κάνω! Αυτές τις βλακίες κάνω καμιά φορά.
Ξεκινάμε την ανάβαση σκάβοντας με τα μποτάκια μας στο χιόνι για να δημιουργήσουμε εσοχές και να μπορέσουμε να ανέβουμε. Εμείς και η αναρρίχηση καμία σχέση! Συνεχώς είχαμε το άγχος μη γλιστρήσει κάποιος και παρασύρει αυτόν που βρίσκεται από κάτω!
Ανεβήκαμε κάποια μέτρα και φτάσαμε σε ένα σημείο που δεν είχε τόσο μεγάλη κλίση οπότε σταματήσαμε να δούμε την θέα.
Ήδη μας είχε δυσκολέψει αρκετά θα θεωρήσαμε φρόνιμο να μην συνεχίσουμε ψηλότερα. Η θέα από κάτω ήδη είχε αρχίσει να με τρομοκρατεί...
Ξεκινάμε την κατάβαση με τον ίδιο τρόπο, σκάβοντας εσοχές, σιγά σιγά! Είχα μετανοιώσει 100 φορές που ανεβήκαμε και συνεχώς σιχτίριζα! Με είχε λούσει κρύος ιδρώτας.
Οι Pollar Bear & Pingui είχαν κατέβει γρηγορότερα και γελούσαν με τα χάλια μας!
Μετά από αρκετή ώρα τα καταφέραμε κι εμείς.Ακόμα και στην κατάβαση της πλαγιάς δυσκολευτήκαμε γιατί εξαιτίας της μεγάλης κλίσης και του χιονιού που ήταν σχετικά σκληρό, τα πόδια μας δεν βυθίζονταν πολύ και γλυστρούσαμε! Ε, που και που τρώγαμε και καμιά σαβούρα...
Τώρα που το σκέφτομαι κάναμε μεγάλη χαζομάρα. Ήταν ένα φαράγγι γεμάτο πάγο! Αν υποχωρούσε κάποιο κομμάτι και από κάτω υπήρχε κενό, που θα βρισκόμασταν τώρα αλήθεια; Φαινόταν συμπαγής ο πάγος βέβαια αλλά ποτέ δεν ξέρεις... Σίγουρα άξιζε πάντως αλλά ίσως κάποια άλλη εποχή να είναι πιο ασφαλές!
Τελευταία στάση για σήμερα ήταν ένα εκκλησάκι που είχα πρωτοδεί σε ένα πίνακα της Boconcept και αποφάσισα αντί να τον αγοράσω, να το φωτογραφήσω και να το κάνω κάδρο εγώ! Βρίσκεται στην περιοχή Budir και είναι πολύ ξεχωριστό. Μαύρο και μίνιμαλ! Ιδού..
Μετά από 232 φωτογραφίες απ’ όλες τις πλευρές μέχρι να βρω την καλύτερη γωνία, ξεκινήσαμε για το Reykjavik. H διαδρομή από το Budir μέχρι το Reykjavik δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρά μόνο κάποιες φάρμες με άλογα ανα διαστήματα. Εντυπωσιαστήκαμε όμως όταν περάσαμε από ένα υποθαλάσσιο τούνελ 4 χλμ. λίγο έξω από το Reykjavik.
Για την διαμονή μας σήμερα είχαμε κλείσει να μείνουμε σε ένα διαμέρισμα μες την πόλη. Και αυτή την φορά δεν συναντήσαμε κανέναν. Μας είχαν στείλει οδηγίες για το που θα βρίσκαμε το κλειδί, οι οποίες δεν ήταν πολύ ξεκάθαρες. Το concept ήταν να πάμε σε μία αυλή και να ψάξουμε να βρούμε ένα κουτάκι στο οποίο ήταν μέσα το κλειδί, το οποίο κουτάκι άνοιγε με κωδικό που μας είχαν στείλει σε μήνυμα. Άντε τώρα πίσσα σκοτάδι να βρεις το κουτάκι... Μας πιασαν γέλια! Λες και παίζαμε σε escape room! Είχαμε που χαμε την κούραση μας, μας κάναν και καψόνια! Παιδευτήκαμε λίγο μέχρι να το βρούμε αλλά τα καταφέραμε! Το διαμέρισμα πάντως ήταν εξαιρετικό ολοκαίνουργιο και μοντέρνο (Cozy Central Apartment).
Αφήσαμε τα πράγματά μας και ξεχυθήκαμε στους δρόμους του νυχτερινού Reykjavik να ζήσουμε λίγο το ρυθμό της πόλης. Βρήκαμε ένα οικονομικό μαγαζάκι, το Icelandic Street Food και δοκιμάσαμε τοπικά πιάτα (σούπα με αρνί, σούπα με θαλασσινά και ένα άλλο που έμοιαζε με πουρέ ανακατεμένο με ψάρι, πιθανόν μπακαλιάρο). Τα πάντα ήταν εξαιρετικά!
https://www.tripadvisor.com.gr/Rest...dic_Street_Food-Reykjavik_Capital_Region.html
Απόψε ήταν Σάββατο και Saint Patrick's Day. Στους δρόμους και στις pubs της πόλης επικρατούσε πανζουρλισμός! Διαλέγουμε μία που είχε live για να πιούμε τις μπυρίτσες μας. Γέλια, φωνές, τραγούδι πανικός. Αποφασίσαμε να πάρουμε από δύο μεγάλους δίσκους με τοπικές μπύρες για να δοκιμάσουμε την τοπική παραγωγή...
Κάποιες ήταν πολύ καλές κάποιες άλλες αρκετά περίεργες αλλά γούστα είναι αυτά!
Δεν ξέρω αν ήταν λόγω της ημέρας αλλά οι ισλανδοί γλεντάνε με την ψυχή τους. Έξω καρδιά! Ήπιαμε τις μπυρίτσες μας και γυρίσαμε στο διαμέρισμά μας να ξεραθούμε!
Αύριο θα ήταν η τελευταία μας μέρα. Πώς πέρασε έτσι γρήγορα μια βδομάδα, ούτε που το καταλάβαμε! Βέβαια δε μπορούσαμε να έχουμε κανένα παράπονο. Και τι δεν κάναμε!!! Πολύ γεμάτο ταξίδι...
Η πτήση της επιστροφής μας αύριο ήταν μεσημέρι, οπότε θα είχαμε κάποιες ώρες το πρωί να γυρίσουμε στην πόλη... Δεν πρέπει να αφήσουμε ούτε ώρα να πάει χαμένη όσο πατάμε Ισλανδία!
Last edited:
