hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.171
- Likes
- 14.604
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
MARRAKECH
Για το Μαρόκο το Μarrakech είναι οι χίλιες και μία αραβικές νύχτες. Διότι σου λέει, αφού το επέλεξε κι ο μόδιστρος Yves Saint Lorrent (άνθρωπος με γούστο και φινέτσα) να φτιάξει εδώ μια ταπεινή έπαυλη, κάτι θα ξέρει.
3 ώρες βάσταξε το ταξίδι με το KTEΛ της Supratours από την Essaouira. Κι όσο κινούμασταν προς την ενδοχώρα, τόσο σταδιακά αρχίσαμε να πετάμε ρούχα. Οι καυτοί αέρηδες της ερήμου έφεραν κι ένα μίνι καύσωνα με το θερμόμετρο να αγγίζει πλέον τους 37 βαθμούς. Ό,τι χρώμα πήραμε στο Μαρόκο, εκείνες οι δυο μέρες στο Μαρακές ευθύνονται.
Εντυπώσεις
Ντυμένο στο παραδοσιακό ροδοκεραμιδοκοραλοκόκκοκινο το Marrakech, έχει δύο πρόσωπα.
Tο ένα είναι η παλιά δαιδαλώδης Μεδίνα, που ιδρύθηκε το 1070-72 από τη δυναστεία των Αλμοραβιδών, πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο για μεγάλο χρονικό διάστημα, με επιρροή σε όλο τον δυτικό μουσουλμανικό κόσμο, από τη Βόρεια Αφρική μέχρι την Ανδαλουσία.
Το άλλο, η σύγχρονη πόλη (Gueliz ή Ville Nouvelle) με φαρδιές λεωφόρους, φροντισμένα πάρκα (που μπροστά τους ωχριά κι ο Εθνικός Κήπος) και σικάτες συνοικίες με βίλες που θα τις ζήλευαν βόρεια και νότια προάστια της Αθήνας.
Περπατήσαμε δυό μέρες μέσα στα σοκάκια της Μεδίνας, που αν και είναι δαιδαλώδη, εντούτοις με την εφαρμογή maps.me στο κινητό αποδείχθηκε παιχνιδάκι αφού είχα σημειώσει όλα τα σημεία ενδιαφέροντος χαράσοντας πορεία. Εντελώς ξενέρωτο θα σχολιάσετε, πρακτικό θα αντιτείνω, αφού δεν θέλαμε να πέσουμε στην ανάγκη του οιοδήποτε επιτήδειου που με το αζημίωτο θα μας οδηγούσε στο προορισμό μας (κι αφού επισκεφθούμε και το μαγαζί του εξαδέλφου).
Με το που φτάσαμε στο riad παρά τη ζέστη του καταμεσήμερου, δεν χάσαμε χρόνο. Tο πρώτο απόγευμα κάναμε μια μεγάλη βόλτα ξεκινώντας από το τζαμί Koutoubia με τον εντυπωσιακό μιναρέ ύψους 77 μέτρων που χρονολογείται από τον 12ο αιώνα
περνώντας μέσα από τους όμορφους κήπους του,
φτάσαμε στην είσοδο του ιστορικού ξενοδοχείου La Mamounia (στους κήπους του δεν αξιωθήκαμε να μπούμε),
συνεχίσαμε στην πύλη Bab El Robb
που οδηγεί στο τζαμί Moulay El Yazid
όπου γειτνιάζουν οι εντυπωσιακοί τάφοι των Σααδιτών που χρονολογούνται από τον 16ο αιώνα. Λόγω της ομορφιάς της διακόσμησης τους (από ξύλο κέδρου, γυψομάρμαρο αλλά και ιταλικό μάρμαρο από την Carrara), αποτελούν πόλο έλξης για τους επισκέπτες του Μarrakech.
Η απογευματινή βόλτα κατέληξε μέσα από στενά,
"Η Σαχάρα είναι δική μας Σαχάρα, κι ο βασιλιάς είναι δικός μας βασιλιάς", "Μην αγγίζετε τη χώρα μου" "Να σέβεστε και να τιμάτε τη γυναίκα" λίγα από τα ευφάνταστα συνθήματα μαζί με την απαραίτητη φωτογραφία του βασιλιά σε στρατιωτική παραλλαγή
στην πασίγνωστη πλατεία Jemaa El Fna, την αποκαλούμενη και υπαίθριο θέατρο.
Τώρα πείτε με ξινό, αλλά γιατί επικρατεί τόσος ενθουσιασμός για τη πλατεία δεν κατάλαβα. Αρχικά αρχιτεκτονικά είναι εντελώς κακόγουστη με αδιάφορα κτήρια να την περιβάλλουν. Σε ότι αφορά τα δρώμενα, ναι υπάρχουν γητευτές φιδιών (πληρώνεις αδρά για να ποζάρεις ή να τους φωτογραφήσεις), μαϊμούδες, υπαίθριοι μουσικοί και χορευτές, καθώς και παραμυθάδες (αλλά πρέπει να μιλάς αραβικά για να καταλάβεις), αλλά όλο το υπόλοιπο είναι απλώς ένα παζάρι, με πάμπολλους να πωλούν φρεσκοστυμμένους χυμούς, καλοκυράδες να κάνουν τατουάζ με χέννα, μικροεμπόρους να πουλάνε σουβενίρ και βέβαια άπειρους πάγκους με υπαίθριες ψησταριές όπου η τσίκνα που αναδύεται πνίγει τη μισή πλατεία.
Το συναρπαστικό είναι ότι η πλατεία προσελκύει χιλιάδες κόσμου, ντόπιους και τουρίστες που βολτάρει, χαζεύει και τρώει. Αυτή την εικόνα αξίζει κανείς να την αποτυπώσει από τις ταράτσες των καφεστιατορίων πέριξ της πλατείας. Πληρώνοντας το αντίτιμο ενός αναψυκτικού ή φαγητού μπορείς να απολαύσεις πανοραμικά αυτό το ατέρμονο πηγαιν’έλα αφού διαγκωνιστείς με κινέζους τουρίστες που έχουν πιάσει όλα τα καλά πόστα από νωρίς, στήνοντας τους τρίποδες των μηχανών τραβώντας ακατάπαυστα φωτογραφίες & time lapse.
Η πολυκοσμία βέβαια έχει και δυσάρεστα παρελκόμενα: Ο Α. τριγύρναγε αμέριμνος όταν κάποιοι ελαφροχέρηδες τον εντόπισαν κι επιδέξια τον απήλλαξαν από το κινητό του που έχασκε προκλητικά στη τσέπη του παντελονιού του. Το γεγονός όμως έγινε άμεσα αντιληπτό κι ήταν εντυπωσιακό πώς ένα πλήθος ντόπιων ανταποκρίθηκε άμεσα στα κελεύσματα βοήθειας ορμώντας στο κατόπιν των κλεφτών. Μπρος στο κίνδυνο λυντσαρίσματος, το πέταξαν και τράπηκαν σε φυγή. Ο φίλος μας Α. έγινε το πρόσωπο της πλατείας εκείνο το απόγευμα!
Την επόμενη μέρα το κοντέρ έγραψε κοντά 10 χλμ ποδαρόδρομου περπατώντας στα στενά της μεδίνας μην και χάσουμε κανένα αξιοθέατο. Αν και βασιλικά παλάτια και τζαμιά είναι εκτός πρόσβασης για κοινούς θνητούς και μη μουσουλμάνους, καταφέραμε να δούμε κάμποσα εντυπωσιακά μνημεία.
Ξεκινήσαμε από την Zaouia (ιερό) του Sidi Bel Abbes αφιερωμένο στον ομώνυμο άγιο, ο οποίος πέθανε και θάφτηκε εδώ το 1205 μΧ. Αν και δεν επιτρεπόταν να επισκεφθούμε το εσωτερικό του (άπιστοι γαρ), εντούτοις περάσαμε τις τοξωτές αψίδες και βρεθήκαμε στον αύλιο χώρο όπου θαυμάσαμε τον μιναρέ τκαι και την περίτεχνη διακοσμημένη εισόδου του ίδιου του ιερού. Όπως διαβάσαμε και διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασιν σήμερα εκτός από προσκύνημα λειτουργεί και σαν οίκος τυφλών.
Μετά μια μακρά διαδρομή στα σοκάκια καταλήξαμε στην μεντρέσα (ιερατική σχολή) Ben Youssef του 14ου αιώνα, που είναι η μεγαλύτερη σε όλο το Μαρόκο (φιλοξενεί ως 900 μαθητές) και πήρε το όνομά της από τον σουλτάνο Ali ibn Yusuf. Το προαύλιο είναι πλούσια διακοσμημένο με υλικά όπως κέδρος, μάρμαρο και γυψομάρμαρο. Τα γλυπτά δεν περιέχουν καμία αναπαράσταση ανθρώπων ή ζώων όπως απαιτείται από το Ισλάμ και αποτελούνται εξ ολοκλήρου από επιγραφές και γεωμετρικά σχήματα από πολύχρωμα πλακίδια zellize, όπως σχέδια αστέρια και πέταλα λουλουδιών.
Διασχίσαμε τα πολύβουα σουκ,
και την πλατεία των μπαχαρικών,
πριν καταλήξουμε στην άλλη άκρη της μεδίνας στο παλάτι Palais de Bahiaa. Φανταστείτε τι θα μπορούσατε να φτιάξετε αν είχατε το χρήμα, τα υλικά και τους κορυφαίους τεχνίτες του Μαρόκου στην υπηρεσία σας για 14 χρόνια. Αυτό είναι το Palais de Bahiaa.. Ένα “φτωχικό” και “στενάχωρο” σπιτικό με αλλεπάλληλα δωμάτια, αυλές που φιλοξενούν περίτεχνες μαρκετερί και οροφές zouak (ζωγραφισμένο ξύλο)
Καταλήξαμε μετά από κάμποσα χιλιόμετρα ποδαρόδρομου στο Παλάτι Bandi, που σε τίποτα δεν θυμίζει το πρότερο κάλος και την πολυτέλεια καθώς σήμερα στέκει ερείπιο αφού 75 χρόνια μετά την κατασκευή του τον 16ο αιώνα λεηλατήθηκε. Σήμερα φιλοξενεί πελαργούς που φωλιάζουν στα τείχη του.
Από τα αξιοθέατα που δεν προκάμαμε λόγω κούρασης κι έλλειψης χρόνου να δούμε είναι οι κήποι στο Marrakech: Majorelle, Menara, Palmeraie, La Manounia είναι μερικοί από αυτούς που προσφέρουν μια όαση πράσινου και ηρεμίας στη φρενίτιδα της πλατείας Jemaa El Fna όπου για ακόμα μία φορά κατέληξε η περιήγησή μας στη μεδίνα.
Πρακτικές λεπτομέρειες
Διαμονή
Το Riad Amra μέσα σε ένα ήσυχο στενάκι, αν και είχε όμορφους κοινόχρηστους χώρους και σέρβιρε πλούσιο πρωινό, δεν θα το συνιστούσα μόνο και μόνο επειδή το δωμάτιο που μας έδωσαν ήταν μικρό (αν και υπήρχαν άλλα πιο ευρύχωρα). Κι εδώ το γνωστό πρόβλημα: “πέρδεσαι” (sic) στο δωμάτιο και σ’έχουν ακούσει oι ένοικοι σ’όλο το riad...
Φαγητό
Αφού είχαμε τον ακάθιστο όλο το πρώτο απόγευμα στο Marrakech καταλήξαμε στην περιοχή κοντά στο ξενώνα μας συνειδητοποιώντας ότι...πεινάσαμε.
Ο Σ. ξαναέβγαλε τις σημειώσεις του: “Το tripadvisor συνιστά το ……”
“Πέφτει μακρυά;”
Σε δράση η εφαρμογή maps.me και άμεση η απάντηση “Στα οκτακόσια μέτρα”
Τον κοιτάξαμε με βλέμμα εγκληματικό κι αρκεστήκαμε να σαρώσουμε με το μάτι την περιοχή. To Dar Mama που ανακαλύψαμε ήταν ένα συμπαθέστατο μικροσκοπικό εστιατόριο, μικροσκοπικά ήταν και τα γευστικά σουβλάκια που μας σέρβιραν (περιττεύει να γράψω πως το ίδιο βράδυ το έλεγξε για κριτικές στο tripadvisor o Σ.).
Το επόμενο βράδυ ο κύβος ερίφθη. Μιας και βρισκόμασταν στην πλατεία Jemaa El Fna θα περιδρομιάζαμε σαν τους ντόπιους. Για να επιλέξεις βέβαια καντίνα έπρεπε πρώτα να δώσεις αγώνα έναντι των κραχτών που μόνο από το χέρι δεν σε τράβαγαν για να καθήσεις στους δικούς τους πάγους. Τελικά μας κέρδισε ο κράχτης που στο άκουσμα ότι είμασταν έλληνες αναφώνησε “Olympiakos, Panathinaikos”. Αφοσιωθήκαμε στη κρεατοκατάνυξη πνιγμένοι σε μια ευωδιαστή αιθαλομίχλη από τη τσίκνα των ψησταριών.
Αυτό όμως που δεν θα ξεχάσω στο Marrakech είναι η καλή κυρούλα που σε μια γωνιά στο πεζοδρόμιο είχε στήσει τη γκαζιέρα και τηγάνιζε πατάτες και παντρεμένο γαύρο παναρισμένο σε σιμιγδάλι. Από τα νοστιμότερα γεύματά μας έστω κι αν καθόμασταν σε σκαμπουδάκια καταμεσίς του δρόμου
Για το Μαρόκο το Μarrakech είναι οι χίλιες και μία αραβικές νύχτες. Διότι σου λέει, αφού το επέλεξε κι ο μόδιστρος Yves Saint Lorrent (άνθρωπος με γούστο και φινέτσα) να φτιάξει εδώ μια ταπεινή έπαυλη, κάτι θα ξέρει.
3 ώρες βάσταξε το ταξίδι με το KTEΛ της Supratours από την Essaouira. Κι όσο κινούμασταν προς την ενδοχώρα, τόσο σταδιακά αρχίσαμε να πετάμε ρούχα. Οι καυτοί αέρηδες της ερήμου έφεραν κι ένα μίνι καύσωνα με το θερμόμετρο να αγγίζει πλέον τους 37 βαθμούς. Ό,τι χρώμα πήραμε στο Μαρόκο, εκείνες οι δυο μέρες στο Μαρακές ευθύνονται.
Εντυπώσεις
Ντυμένο στο παραδοσιακό ροδοκεραμιδοκοραλοκόκκοκινο το Marrakech, έχει δύο πρόσωπα.
Tο ένα είναι η παλιά δαιδαλώδης Μεδίνα, που ιδρύθηκε το 1070-72 από τη δυναστεία των Αλμοραβιδών, πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο για μεγάλο χρονικό διάστημα, με επιρροή σε όλο τον δυτικό μουσουλμανικό κόσμο, από τη Βόρεια Αφρική μέχρι την Ανδαλουσία.
Το άλλο, η σύγχρονη πόλη (Gueliz ή Ville Nouvelle) με φαρδιές λεωφόρους, φροντισμένα πάρκα (που μπροστά τους ωχριά κι ο Εθνικός Κήπος) και σικάτες συνοικίες με βίλες που θα τις ζήλευαν βόρεια και νότια προάστια της Αθήνας.
Περπατήσαμε δυό μέρες μέσα στα σοκάκια της Μεδίνας, που αν και είναι δαιδαλώδη, εντούτοις με την εφαρμογή maps.me στο κινητό αποδείχθηκε παιχνιδάκι αφού είχα σημειώσει όλα τα σημεία ενδιαφέροντος χαράσοντας πορεία. Εντελώς ξενέρωτο θα σχολιάσετε, πρακτικό θα αντιτείνω, αφού δεν θέλαμε να πέσουμε στην ανάγκη του οιοδήποτε επιτήδειου που με το αζημίωτο θα μας οδηγούσε στο προορισμό μας (κι αφού επισκεφθούμε και το μαγαζί του εξαδέλφου).
Με το που φτάσαμε στο riad παρά τη ζέστη του καταμεσήμερου, δεν χάσαμε χρόνο. Tο πρώτο απόγευμα κάναμε μια μεγάλη βόλτα ξεκινώντας από το τζαμί Koutoubia με τον εντυπωσιακό μιναρέ ύψους 77 μέτρων που χρονολογείται από τον 12ο αιώνα
περνώντας μέσα από τους όμορφους κήπους του,
φτάσαμε στην είσοδο του ιστορικού ξενοδοχείου La Mamounia (στους κήπους του δεν αξιωθήκαμε να μπούμε),
συνεχίσαμε στην πύλη Bab El Robb
που οδηγεί στο τζαμί Moulay El Yazid
όπου γειτνιάζουν οι εντυπωσιακοί τάφοι των Σααδιτών που χρονολογούνται από τον 16ο αιώνα. Λόγω της ομορφιάς της διακόσμησης τους (από ξύλο κέδρου, γυψομάρμαρο αλλά και ιταλικό μάρμαρο από την Carrara), αποτελούν πόλο έλξης για τους επισκέπτες του Μarrakech.
Η απογευματινή βόλτα κατέληξε μέσα από στενά,
"Η Σαχάρα είναι δική μας Σαχάρα, κι ο βασιλιάς είναι δικός μας βασιλιάς", "Μην αγγίζετε τη χώρα μου" "Να σέβεστε και να τιμάτε τη γυναίκα" λίγα από τα ευφάνταστα συνθήματα μαζί με την απαραίτητη φωτογραφία του βασιλιά σε στρατιωτική παραλλαγή
στην πασίγνωστη πλατεία Jemaa El Fna, την αποκαλούμενη και υπαίθριο θέατρο.
Τώρα πείτε με ξινό, αλλά γιατί επικρατεί τόσος ενθουσιασμός για τη πλατεία δεν κατάλαβα. Αρχικά αρχιτεκτονικά είναι εντελώς κακόγουστη με αδιάφορα κτήρια να την περιβάλλουν. Σε ότι αφορά τα δρώμενα, ναι υπάρχουν γητευτές φιδιών (πληρώνεις αδρά για να ποζάρεις ή να τους φωτογραφήσεις), μαϊμούδες, υπαίθριοι μουσικοί και χορευτές, καθώς και παραμυθάδες (αλλά πρέπει να μιλάς αραβικά για να καταλάβεις), αλλά όλο το υπόλοιπο είναι απλώς ένα παζάρι, με πάμπολλους να πωλούν φρεσκοστυμμένους χυμούς, καλοκυράδες να κάνουν τατουάζ με χέννα, μικροεμπόρους να πουλάνε σουβενίρ και βέβαια άπειρους πάγκους με υπαίθριες ψησταριές όπου η τσίκνα που αναδύεται πνίγει τη μισή πλατεία.
Το συναρπαστικό είναι ότι η πλατεία προσελκύει χιλιάδες κόσμου, ντόπιους και τουρίστες που βολτάρει, χαζεύει και τρώει. Αυτή την εικόνα αξίζει κανείς να την αποτυπώσει από τις ταράτσες των καφεστιατορίων πέριξ της πλατείας. Πληρώνοντας το αντίτιμο ενός αναψυκτικού ή φαγητού μπορείς να απολαύσεις πανοραμικά αυτό το ατέρμονο πηγαιν’έλα αφού διαγκωνιστείς με κινέζους τουρίστες που έχουν πιάσει όλα τα καλά πόστα από νωρίς, στήνοντας τους τρίποδες των μηχανών τραβώντας ακατάπαυστα φωτογραφίες & time lapse.
Η πολυκοσμία βέβαια έχει και δυσάρεστα παρελκόμενα: Ο Α. τριγύρναγε αμέριμνος όταν κάποιοι ελαφροχέρηδες τον εντόπισαν κι επιδέξια τον απήλλαξαν από το κινητό του που έχασκε προκλητικά στη τσέπη του παντελονιού του. Το γεγονός όμως έγινε άμεσα αντιληπτό κι ήταν εντυπωσιακό πώς ένα πλήθος ντόπιων ανταποκρίθηκε άμεσα στα κελεύσματα βοήθειας ορμώντας στο κατόπιν των κλεφτών. Μπρος στο κίνδυνο λυντσαρίσματος, το πέταξαν και τράπηκαν σε φυγή. Ο φίλος μας Α. έγινε το πρόσωπο της πλατείας εκείνο το απόγευμα!
Την επόμενη μέρα το κοντέρ έγραψε κοντά 10 χλμ ποδαρόδρομου περπατώντας στα στενά της μεδίνας μην και χάσουμε κανένα αξιοθέατο. Αν και βασιλικά παλάτια και τζαμιά είναι εκτός πρόσβασης για κοινούς θνητούς και μη μουσουλμάνους, καταφέραμε να δούμε κάμποσα εντυπωσιακά μνημεία.
Ξεκινήσαμε από την Zaouia (ιερό) του Sidi Bel Abbes αφιερωμένο στον ομώνυμο άγιο, ο οποίος πέθανε και θάφτηκε εδώ το 1205 μΧ. Αν και δεν επιτρεπόταν να επισκεφθούμε το εσωτερικό του (άπιστοι γαρ), εντούτοις περάσαμε τις τοξωτές αψίδες και βρεθήκαμε στον αύλιο χώρο όπου θαυμάσαμε τον μιναρέ τκαι και την περίτεχνη διακοσμημένη εισόδου του ίδιου του ιερού. Όπως διαβάσαμε και διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασιν σήμερα εκτός από προσκύνημα λειτουργεί και σαν οίκος τυφλών.
Μετά μια μακρά διαδρομή στα σοκάκια καταλήξαμε στην μεντρέσα (ιερατική σχολή) Ben Youssef του 14ου αιώνα, που είναι η μεγαλύτερη σε όλο το Μαρόκο (φιλοξενεί ως 900 μαθητές) και πήρε το όνομά της από τον σουλτάνο Ali ibn Yusuf. Το προαύλιο είναι πλούσια διακοσμημένο με υλικά όπως κέδρος, μάρμαρο και γυψομάρμαρο. Τα γλυπτά δεν περιέχουν καμία αναπαράσταση ανθρώπων ή ζώων όπως απαιτείται από το Ισλάμ και αποτελούνται εξ ολοκλήρου από επιγραφές και γεωμετρικά σχήματα από πολύχρωμα πλακίδια zellize, όπως σχέδια αστέρια και πέταλα λουλουδιών.
Διασχίσαμε τα πολύβουα σουκ,
και την πλατεία των μπαχαρικών,
πριν καταλήξουμε στην άλλη άκρη της μεδίνας στο παλάτι Palais de Bahiaa. Φανταστείτε τι θα μπορούσατε να φτιάξετε αν είχατε το χρήμα, τα υλικά και τους κορυφαίους τεχνίτες του Μαρόκου στην υπηρεσία σας για 14 χρόνια. Αυτό είναι το Palais de Bahiaa.. Ένα “φτωχικό” και “στενάχωρο” σπιτικό με αλλεπάλληλα δωμάτια, αυλές που φιλοξενούν περίτεχνες μαρκετερί και οροφές zouak (ζωγραφισμένο ξύλο)
Καταλήξαμε μετά από κάμποσα χιλιόμετρα ποδαρόδρομου στο Παλάτι Bandi, που σε τίποτα δεν θυμίζει το πρότερο κάλος και την πολυτέλεια καθώς σήμερα στέκει ερείπιο αφού 75 χρόνια μετά την κατασκευή του τον 16ο αιώνα λεηλατήθηκε. Σήμερα φιλοξενεί πελαργούς που φωλιάζουν στα τείχη του.
Από τα αξιοθέατα που δεν προκάμαμε λόγω κούρασης κι έλλειψης χρόνου να δούμε είναι οι κήποι στο Marrakech: Majorelle, Menara, Palmeraie, La Manounia είναι μερικοί από αυτούς που προσφέρουν μια όαση πράσινου και ηρεμίας στη φρενίτιδα της πλατείας Jemaa El Fna όπου για ακόμα μία φορά κατέληξε η περιήγησή μας στη μεδίνα.
Πρακτικές λεπτομέρειες
Διαμονή
Το Riad Amra μέσα σε ένα ήσυχο στενάκι, αν και είχε όμορφους κοινόχρηστους χώρους και σέρβιρε πλούσιο πρωινό, δεν θα το συνιστούσα μόνο και μόνο επειδή το δωμάτιο που μας έδωσαν ήταν μικρό (αν και υπήρχαν άλλα πιο ευρύχωρα). Κι εδώ το γνωστό πρόβλημα: “πέρδεσαι” (sic) στο δωμάτιο και σ’έχουν ακούσει oι ένοικοι σ’όλο το riad...
Φαγητό
Αφού είχαμε τον ακάθιστο όλο το πρώτο απόγευμα στο Marrakech καταλήξαμε στην περιοχή κοντά στο ξενώνα μας συνειδητοποιώντας ότι...πεινάσαμε.
Ο Σ. ξαναέβγαλε τις σημειώσεις του: “Το tripadvisor συνιστά το ……”
“Πέφτει μακρυά;”
Σε δράση η εφαρμογή maps.me και άμεση η απάντηση “Στα οκτακόσια μέτρα”
Τον κοιτάξαμε με βλέμμα εγκληματικό κι αρκεστήκαμε να σαρώσουμε με το μάτι την περιοχή. To Dar Mama που ανακαλύψαμε ήταν ένα συμπαθέστατο μικροσκοπικό εστιατόριο, μικροσκοπικά ήταν και τα γευστικά σουβλάκια που μας σέρβιραν (περιττεύει να γράψω πως το ίδιο βράδυ το έλεγξε για κριτικές στο tripadvisor o Σ.).
Το επόμενο βράδυ ο κύβος ερίφθη. Μιας και βρισκόμασταν στην πλατεία Jemaa El Fna θα περιδρομιάζαμε σαν τους ντόπιους. Για να επιλέξεις βέβαια καντίνα έπρεπε πρώτα να δώσεις αγώνα έναντι των κραχτών που μόνο από το χέρι δεν σε τράβαγαν για να καθήσεις στους δικούς τους πάγους. Τελικά μας κέρδισε ο κράχτης που στο άκουσμα ότι είμασταν έλληνες αναφώνησε “Olympiakos, Panathinaikos”. Αφοσιωθήκαμε στη κρεατοκατάνυξη πνιγμένοι σε μια ευωδιαστή αιθαλομίχλη από τη τσίκνα των ψησταριών.
Αυτό όμως που δεν θα ξεχάσω στο Marrakech είναι η καλή κυρούλα που σε μια γωνιά στο πεζοδρόμιο είχε στήσει τη γκαζιέρα και τηγάνιζε πατάτες και παντρεμένο γαύρο παναρισμένο σε σιμιγδάλι. Από τα νοστιμότερα γεύματά μας έστω κι αν καθόμασταν σε σκαμπουδάκια καταμεσίς του δρόμου
Last edited by a moderator:
