underwater
Member
- Μηνύματα
- 2.716
- Likes
- 11.325
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Τα βασικά: Γενικές πληροφορίες και οργάνωση
- Μπισκέκ μέρος α': Ιστορίες καθημερινής τρέλας
- Μπισκέκ μέρος 'β: sightseeing στην πρωτεύουσα
- Εθνικό πάρκο Ala-Archa
- Καρακόλ: αυθεντικό Κιργιστάν!
- Στο animal market του Καρακόλ
- Μπάνιο στην Issyk-Kul
- Jeti-Oguz, γιούρτες και μεθύσια
- Στις στέπες της Son Kul
- Στο ουδέτερο, άχρωμο, άοσμο Naryn
- Είναι μακρύς ο δρόμος για το Osh!
- Στο ανατολίτικο Osh
- Περί διαμονής-φαγητού-ποτού
- Σκέψεις
Στο ουδέτερο, άχρωμο, άοσμο Naryn
Naryn-ή αλλιώς το μέρος που μου έκανε τη λιγότερη αίσθηση από όλο Κιργιστάν. Από όσα είχα διαβάσει είχα καταλάβει εξαρχής ότι δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερα ενδιαφέρον για να δει κανείς, αντιθέτως πρόκειται για μια σχετικά άχρωμη και άοσμη μικρή επαρχιακή πόλη. Παρ’ όλα αυτά αποτελεί έναν στάνταρ σταθμό μεγάλου αριθμού ταξιδιωτών για δύο κατά βάση λόγους: ο πρώτος είναι η εγγύτητά του με το περίφημο καραβάν-σαράι Tash Rabat, ο δεύτερος η κομβική του θέση που του προσφέρει ρόλο περάσματος προς ποικίλες διαδρομές.
Αυτό συνέβη και στην περίπτωσή μας-θέλαμε να μεταβούμε στο Νότο στα σύνορα με Ουζμπεκιστάν, θέλαμε να το κάνουμε οδικώς (είχαμε ήδη κλείσει ένα αεροπορικό εισιτήριο για τη διαδρομή Osh-Bishkek, κερδίζοντας χρόνο μεν, αλλά χάνοντας την ευκαιρία να δούμε μια υπέροχη καθώς λένε διαδρομή) και δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε την εφιαλτική προοπτική της επιστροφής μας στο Βορρά με στόχο να κατηφορήσουμε από εκεί στο Osh, όπως ΟΛΟΙ μας συμβούλευαν! No-fucking-way! Για τη μετάβασή μας στο Osh θα αναφερθώ όμως στο επόμενο κεφάλαιο, σήμερα θα περιοριστώ στα του Naryn.
Επιστρέφοντας λοιπόν από τη Son Kul, ο οδηγός μας άφησε στο CBT Office του Kochkor. Ήταν νωρίς το μεσημέρι, το γραφείο ήταν πολύ busy και δεν δυσκολευτήκαμε να βρούμε άτομα που ενδιαφέρονταν για μετάβαση στο Naryn. Γρήγορα δέσαμε με ένα ζευγάρι Σλοβένων, δυο παιδιά πολύ κοντά στην ηλικία μου, καλλιτεχνικούς τύπους, με πολύ ενδιαφέρουσες ταξιδιωτικές εμπειρίες στο ενεργητικό τους! Πήραμε ένα shared taxi μαζί και μας μετέφερε στο Naryn σε λίγο λιγότερο από δύο ώρες αν θυμάμαι καλά, ενώ όλοι μαζί πληρώσαμε λίγο κάτω από 14 euro. Η διαδρομή με τους συνταξιδιώτες πολύ ενδιαφέρουσα, με πολύ γέλιο και συζητήσεις για τις χώρες μας, τα ταξίδια μας και φυσικά την Ευρώπη που μας πληγώνει όλους!
Άφιξη στο Naryn και η αρχική απογοήτευση έκδηλη. Καθόλου χαρακτήρας σε αυτή την πόλη! Στο cbt κάτι πάει κι έρχεται! Ευγενέστατοι οι υπάλληλοι, αρκετός κόσμος (και πολλά άτομα που είχαμε γνωρίσει σε άλλες πόλεις), γρήγορη εξυπηρέτηση. Αυτή τη βραδιά δεν θα μέναμε σε guest house, αλλά σε ένα κανονικό διαμέρισμα ντόπιων με δύο κρεβατοκάμαρες (μια για εμάς, μια για τους Σλοβένους). Ενημερωθήκαμε ότι για πρόσβαση στο internet το μόνο διαθέσιμο μέρος δεν ήταν άλλο από το cbt. Εντάξει, δεν το πήραμε και άσχημα! Με τη λαμπρή εξαίρεση του Μπισκέκ το Wi-Fi ήταν παντού ημι-ανύπαρκτο. Στη Son Kul δεν υπήρχε καν ηλεκτρισμός, τι να λέμε! Μετά από λίγες ημέρες ακόμα και ένα junkie όπως εγώ μπορεί να συνηθίσει την έλλειψη του διαδικτύου, χωρίς να λείπουν βέβαια και οι εξαιρέσεις! Όπως εκείνη τη βραδιά στο Καρακόλ που έψαχνα απεγνωσμένα σήμα για να στείλω στη dim kyr να της ζητήσω τα φώτα της για την οδική αρτηρία μεταξύ Naryn και Osh (καλή ώρα)-μεγάλες στιγμές!
Ας επιστρέψω όμως στα του Naryn. Μας ενημέρωσαν λοιπόν από το cbt ότι θα ερχόταν μαζί μας στο διαμέρισμα ένας Ιάπωνας (!) για να μας βοηθήσει στη συνεννόηση, καθώς οι Κιργισιούλες σπιτονοικοκυρές δεν μιλούσαν αγγλικά. Εγώ θυμήθηκα όλους τους Ιάπωνες που είχα γνωρίσει όταν έκανα μεταπτυχιακό στη Γλασκώβη και αναλογίστηκα τα κατά γενική ομολογία κάκιστα αγγλικά τους, οπότε δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ πόσο άξιος θα ήταν τούτος εκεί που τον χρησιμοποιούσαν και για διερμηνέα! Αλλά φευ! Το παλικάρι ήταν συμπαθέστατο, ευγενέστατο, προσπαθούσε, αλλά δεν! Τα αγγλικά του εντάξει, μπορούσαμε μέσες-άκρες να καταλάβουμε τι έλεγε, τα ρώσικά του πάλι (αν θυμάμαι καλά τους μιλούσε ρώσικα, όχι κιργισιανά) δεν γίνονταν καθόλου κατανοητά από τις κοπελίτσες, οι οποίες είχαν ξεκαρδιστεί στα γέλια (και με είχαν κολλήσει και μένα, μου φαινόταν πολύ σουρρεαλιστική αυτή η σύγχρονη Βαβέλ). Κάποια στιγμή βγήκε ένα συμπέρασμα και ο Ιάπωνας έφυγε. Ποτέ δεν κατάλαβα αν δούλευε στο cbt ή αν ήταν εθελοντής, ούτε τι στο καλό έκανε στο Κιργιστάν και ιδιαίτερα στο Naryn (!).
Για να μην πολυλογώ αφού ταχτοποιηθήκαμε κάναμε ένα μπανάκι και βγήκαμε για μια βόλτα στην πόλη, το κάθε ζεύγος χωριστά. Εμείς θέλαμε να γυρίσουμε τα «αξιοθέατα», οι άλλοι να βρουν χορτοφαγική τροφή! Η πρώτη εντύπωση έξω από τη σοβιετικού στυλ πολυκατοικία που μέναμε ψιλοαπογοητευτική και αγριευτική. Πού στο καλό μας είχαν φέρει;
Γενικώς η πόλη είναι γεμάτη εργατικού στυλ οικοδομήματα.
Ορισμένα της σημεία διασχίζει ένα βρωμερό ποτάμι. Τα γεφύρια όλα τα λεφτά!
Πριν όμως ξεκινήσουμε το sightseeing κάναμε ένα πέρασμα από το cbt για λίγο σερφάρισμα. Ξαφνικά με πλησίασε ένας τύπος όπου δεν καταλάβαινα γρι από όσα μου έλεγε! Ήταν ευγενέστατος, με ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό του, αλλά τα αγγλικά του ήταν απλά άθλια. Μια κοπέλα που προσπαθούσε να τον βοηθήσει μου είπε ότι ήταν Κορεάτης (όπως κι αυτή) κι έψαχνε κι εκείνος (όπως οι περισσότεροι) τρόπο να μεταβεί στο Osh. Γενικώς ήταν η μέρα των τζαζ Ασιατών εκείνη! Προσπάθησα να συνεννοηθώ με το cbt μήπως θα μπορούσαμε να τον βολέψουμε εμείς την επομένη ημέρα (κάτι που δεν γινόταν) και του εξήγησα μέσω της άλλης κοπέλας τι κινήσεις θα μπορούσε να κάνει ούτως ώστε να μοιραστεί με κάποιους συγκοινωνία. Το βράδυ οι Σλοβένοι μας έλεγαν και εκείνοι ξεκαρδισμένοι για τον καημενούλη Κορεάτη τον οποίο είχαν φυσικά συναντήσει κι αυτοί. Ελπίζω να βρήκε άκρη και να μην περιφέρεται ακόμα στο εφιαλτικό Naryn ψάχνοντας να βρει πώς θα μεταβεί στο Νότο! Πάντως χαρά στο κουράγιο του! Να ταξιδεύεις στο Κιργιστάν μιλώντας μόνο κορεάτικα δεν είναι και εύκολο πράγμα.
Όσο για το τι κάναμε στο Naryn; Όχι πολλά, πρόκειται άλλωστε για μια μικρή πόλη που επί της ουσίας εκτείνεται σε τρεις μακρόστενους δρόμους. Η ιστορία της δεν είναι μακριά-ξεκίνησε σαν Ρωσική στρατιωτική βάση το 1868, αλλά αναπτύχθηκε περισσότερο μετά το ‘Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπάρχει ακόμα έντονη στρατιωτική παρουσία (Κιργίσια και Ρώσικη) και γενικώς βλέπεις παντού ένστολους. Παράλληλα, χωρίς να λείπουν οι εξαιρέσεις, οι κάτοικοι του Naryn δεν είναι και οι πιο φιλικοί της χώρας, κάτι που συνδυαστικά με τα παραπάνω δημιουργεί μια «περίεργη» ατμόσφαιρα. Αισθανόμασταν αρκετή ανασφάλεια καθώς σε μια τόσο μικρή πόλη δεν μπορείς με τίποτα να κρύψεις ότι είσαι τουρίστας (δεν σε βοηθούν και τα χαρακτηριστικά σου άλλωστε), ενώ είναι κοινό μυστικό ότι οι διεφθαρμένοι αστυνομικοί του Κιργιστάν βγάζουν τρελά χρήματα από τους τουρίστες, δημιουργώντας τους μπελάδες με διαβατήρια και λοιπά. Το γνωρίζουν όλοι και στα περισσότερα μέρη ξέρεις ότι μπορείς εύκολα να τους αποφύγεις κυκλοφορώντας σε συγκεκριμένα σημεία χωρίς φωτογραφικές μηχανές και γενικότερα όντας προσεκτικός. Στο Naryn όμως δύσκολο, ιδιαίτερα όταν οι ένστολοι είναι περισσότεροι από τους πολίτες (που λέει ο λόγος!). Ευτυχώς πάντως δεν αντιμετωπίσαμε πρόβλημα.
Κλασσικό αξιοθέατο της πόλης το άγαλμα του Λένιν (για να τον εμπεδώσουμε).
Αρκετά μου άρεσε το Μνημείο της Κιργίσιας Νεολαίας.
Το εντυπωσιακό Νέο Τζαμί (το οποίο χτίστηκε με συνδρομή εκ Σαουδικής Αραβίας το 1993) δεν το επισκεφτήκαμε επειδή βρίσκεται έξω από την πόλη, απλά το είδαμε την επομένη φεύγοντας. Είναι μάλλον ό, τι πιο αξιόλογο έχει να επιδείξει το Naryn. Φυσικά όταν ένα μέρος δεν έχει κλασικά σημεία τουριστικού ενδιαφέροντος, δίνει κανείς βαρύτητα σε άλλα στοιχεία. Εμείς περισσότερο δώσαμε στους ανθρώπους.
Στα κοριτσάκια που τραγουδούσαν καραόκε στο πάρκο.
Στα παιδάκια που έπαιζαν.
Στις κυριούλες που ανακάτευαν το «αγαπημένο» kumis με το γάλα αλόγου.
Στην κυρία που δεν ήταν και πολύ μεγάλη φαν των φωτογραφιών.
Στους ποδηλάτες.
Τα υπόλοιπα είχαν δευτερεύοντα ρόλο.
Είτε μιλάμε για ένα τζαμί
είτε για το εσωτερικό του σταθμού των λεωφορείων
είτε για street art!
Περισσότερο πάντως μας ενέπνευσε αυτός ο χαριτωμένος τσαλαπετεινός!
Καθώς ο ήλιος άρχισε να πέφτει κάναμε μια στάση σε ένα από τα «προτεινόμενα» εστιατόρια του οδηγού (ψιλοχάλια) και στη συνέχεια επιστρέψαμε μες στα σκοτάδια στο σοβιετικό μας διαμέρισμα για λίγο ύπνο πριν το (πολύ) πρωινό εγερτήριο της επομένης, (πολύ) μακριάς μέρας.
Naryn-ή αλλιώς το μέρος που μου έκανε τη λιγότερη αίσθηση από όλο Κιργιστάν. Από όσα είχα διαβάσει είχα καταλάβει εξαρχής ότι δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερα ενδιαφέρον για να δει κανείς, αντιθέτως πρόκειται για μια σχετικά άχρωμη και άοσμη μικρή επαρχιακή πόλη. Παρ’ όλα αυτά αποτελεί έναν στάνταρ σταθμό μεγάλου αριθμού ταξιδιωτών για δύο κατά βάση λόγους: ο πρώτος είναι η εγγύτητά του με το περίφημο καραβάν-σαράι Tash Rabat, ο δεύτερος η κομβική του θέση που του προσφέρει ρόλο περάσματος προς ποικίλες διαδρομές.
Αυτό συνέβη και στην περίπτωσή μας-θέλαμε να μεταβούμε στο Νότο στα σύνορα με Ουζμπεκιστάν, θέλαμε να το κάνουμε οδικώς (είχαμε ήδη κλείσει ένα αεροπορικό εισιτήριο για τη διαδρομή Osh-Bishkek, κερδίζοντας χρόνο μεν, αλλά χάνοντας την ευκαιρία να δούμε μια υπέροχη καθώς λένε διαδρομή) και δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε την εφιαλτική προοπτική της επιστροφής μας στο Βορρά με στόχο να κατηφορήσουμε από εκεί στο Osh, όπως ΟΛΟΙ μας συμβούλευαν! No-fucking-way! Για τη μετάβασή μας στο Osh θα αναφερθώ όμως στο επόμενο κεφάλαιο, σήμερα θα περιοριστώ στα του Naryn.
Επιστρέφοντας λοιπόν από τη Son Kul, ο οδηγός μας άφησε στο CBT Office του Kochkor. Ήταν νωρίς το μεσημέρι, το γραφείο ήταν πολύ busy και δεν δυσκολευτήκαμε να βρούμε άτομα που ενδιαφέρονταν για μετάβαση στο Naryn. Γρήγορα δέσαμε με ένα ζευγάρι Σλοβένων, δυο παιδιά πολύ κοντά στην ηλικία μου, καλλιτεχνικούς τύπους, με πολύ ενδιαφέρουσες ταξιδιωτικές εμπειρίες στο ενεργητικό τους! Πήραμε ένα shared taxi μαζί και μας μετέφερε στο Naryn σε λίγο λιγότερο από δύο ώρες αν θυμάμαι καλά, ενώ όλοι μαζί πληρώσαμε λίγο κάτω από 14 euro. Η διαδρομή με τους συνταξιδιώτες πολύ ενδιαφέρουσα, με πολύ γέλιο και συζητήσεις για τις χώρες μας, τα ταξίδια μας και φυσικά την Ευρώπη που μας πληγώνει όλους!
Άφιξη στο Naryn και η αρχική απογοήτευση έκδηλη. Καθόλου χαρακτήρας σε αυτή την πόλη! Στο cbt κάτι πάει κι έρχεται! Ευγενέστατοι οι υπάλληλοι, αρκετός κόσμος (και πολλά άτομα που είχαμε γνωρίσει σε άλλες πόλεις), γρήγορη εξυπηρέτηση. Αυτή τη βραδιά δεν θα μέναμε σε guest house, αλλά σε ένα κανονικό διαμέρισμα ντόπιων με δύο κρεβατοκάμαρες (μια για εμάς, μια για τους Σλοβένους). Ενημερωθήκαμε ότι για πρόσβαση στο internet το μόνο διαθέσιμο μέρος δεν ήταν άλλο από το cbt. Εντάξει, δεν το πήραμε και άσχημα! Με τη λαμπρή εξαίρεση του Μπισκέκ το Wi-Fi ήταν παντού ημι-ανύπαρκτο. Στη Son Kul δεν υπήρχε καν ηλεκτρισμός, τι να λέμε! Μετά από λίγες ημέρες ακόμα και ένα junkie όπως εγώ μπορεί να συνηθίσει την έλλειψη του διαδικτύου, χωρίς να λείπουν βέβαια και οι εξαιρέσεις! Όπως εκείνη τη βραδιά στο Καρακόλ που έψαχνα απεγνωσμένα σήμα για να στείλω στη dim kyr να της ζητήσω τα φώτα της για την οδική αρτηρία μεταξύ Naryn και Osh (καλή ώρα)-μεγάλες στιγμές!
Ας επιστρέψω όμως στα του Naryn. Μας ενημέρωσαν λοιπόν από το cbt ότι θα ερχόταν μαζί μας στο διαμέρισμα ένας Ιάπωνας (!) για να μας βοηθήσει στη συνεννόηση, καθώς οι Κιργισιούλες σπιτονοικοκυρές δεν μιλούσαν αγγλικά. Εγώ θυμήθηκα όλους τους Ιάπωνες που είχα γνωρίσει όταν έκανα μεταπτυχιακό στη Γλασκώβη και αναλογίστηκα τα κατά γενική ομολογία κάκιστα αγγλικά τους, οπότε δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ πόσο άξιος θα ήταν τούτος εκεί που τον χρησιμοποιούσαν και για διερμηνέα! Αλλά φευ! Το παλικάρι ήταν συμπαθέστατο, ευγενέστατο, προσπαθούσε, αλλά δεν! Τα αγγλικά του εντάξει, μπορούσαμε μέσες-άκρες να καταλάβουμε τι έλεγε, τα ρώσικά του πάλι (αν θυμάμαι καλά τους μιλούσε ρώσικα, όχι κιργισιανά) δεν γίνονταν καθόλου κατανοητά από τις κοπελίτσες, οι οποίες είχαν ξεκαρδιστεί στα γέλια (και με είχαν κολλήσει και μένα, μου φαινόταν πολύ σουρρεαλιστική αυτή η σύγχρονη Βαβέλ). Κάποια στιγμή βγήκε ένα συμπέρασμα και ο Ιάπωνας έφυγε. Ποτέ δεν κατάλαβα αν δούλευε στο cbt ή αν ήταν εθελοντής, ούτε τι στο καλό έκανε στο Κιργιστάν και ιδιαίτερα στο Naryn (!).
Για να μην πολυλογώ αφού ταχτοποιηθήκαμε κάναμε ένα μπανάκι και βγήκαμε για μια βόλτα στην πόλη, το κάθε ζεύγος χωριστά. Εμείς θέλαμε να γυρίσουμε τα «αξιοθέατα», οι άλλοι να βρουν χορτοφαγική τροφή! Η πρώτη εντύπωση έξω από τη σοβιετικού στυλ πολυκατοικία που μέναμε ψιλοαπογοητευτική και αγριευτική. Πού στο καλό μας είχαν φέρει;
Γενικώς η πόλη είναι γεμάτη εργατικού στυλ οικοδομήματα.
Ορισμένα της σημεία διασχίζει ένα βρωμερό ποτάμι. Τα γεφύρια όλα τα λεφτά!
Πριν όμως ξεκινήσουμε το sightseeing κάναμε ένα πέρασμα από το cbt για λίγο σερφάρισμα. Ξαφνικά με πλησίασε ένας τύπος όπου δεν καταλάβαινα γρι από όσα μου έλεγε! Ήταν ευγενέστατος, με ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό του, αλλά τα αγγλικά του ήταν απλά άθλια. Μια κοπέλα που προσπαθούσε να τον βοηθήσει μου είπε ότι ήταν Κορεάτης (όπως κι αυτή) κι έψαχνε κι εκείνος (όπως οι περισσότεροι) τρόπο να μεταβεί στο Osh. Γενικώς ήταν η μέρα των τζαζ Ασιατών εκείνη! Προσπάθησα να συνεννοηθώ με το cbt μήπως θα μπορούσαμε να τον βολέψουμε εμείς την επομένη ημέρα (κάτι που δεν γινόταν) και του εξήγησα μέσω της άλλης κοπέλας τι κινήσεις θα μπορούσε να κάνει ούτως ώστε να μοιραστεί με κάποιους συγκοινωνία. Το βράδυ οι Σλοβένοι μας έλεγαν και εκείνοι ξεκαρδισμένοι για τον καημενούλη Κορεάτη τον οποίο είχαν φυσικά συναντήσει κι αυτοί. Ελπίζω να βρήκε άκρη και να μην περιφέρεται ακόμα στο εφιαλτικό Naryn ψάχνοντας να βρει πώς θα μεταβεί στο Νότο!
Πάντως χαρά στο κουράγιο του! Να ταξιδεύεις στο Κιργιστάν μιλώντας μόνο κορεάτικα δεν είναι και εύκολο πράγμα.Όσο για το τι κάναμε στο Naryn; Όχι πολλά, πρόκειται άλλωστε για μια μικρή πόλη που επί της ουσίας εκτείνεται σε τρεις μακρόστενους δρόμους. Η ιστορία της δεν είναι μακριά-ξεκίνησε σαν Ρωσική στρατιωτική βάση το 1868, αλλά αναπτύχθηκε περισσότερο μετά το ‘Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπάρχει ακόμα έντονη στρατιωτική παρουσία (Κιργίσια και Ρώσικη) και γενικώς βλέπεις παντού ένστολους. Παράλληλα, χωρίς να λείπουν οι εξαιρέσεις, οι κάτοικοι του Naryn δεν είναι και οι πιο φιλικοί της χώρας, κάτι που συνδυαστικά με τα παραπάνω δημιουργεί μια «περίεργη» ατμόσφαιρα. Αισθανόμασταν αρκετή ανασφάλεια καθώς σε μια τόσο μικρή πόλη δεν μπορείς με τίποτα να κρύψεις ότι είσαι τουρίστας (δεν σε βοηθούν και τα χαρακτηριστικά σου άλλωστε), ενώ είναι κοινό μυστικό ότι οι διεφθαρμένοι αστυνομικοί του Κιργιστάν βγάζουν τρελά χρήματα από τους τουρίστες, δημιουργώντας τους μπελάδες με διαβατήρια και λοιπά. Το γνωρίζουν όλοι και στα περισσότερα μέρη ξέρεις ότι μπορείς εύκολα να τους αποφύγεις κυκλοφορώντας σε συγκεκριμένα σημεία χωρίς φωτογραφικές μηχανές και γενικότερα όντας προσεκτικός. Στο Naryn όμως δύσκολο, ιδιαίτερα όταν οι ένστολοι είναι περισσότεροι από τους πολίτες (που λέει ο λόγος!). Ευτυχώς πάντως δεν αντιμετωπίσαμε πρόβλημα.
Κλασσικό αξιοθέατο της πόλης το άγαλμα του Λένιν (για να τον εμπεδώσουμε).
Αρκετά μου άρεσε το Μνημείο της Κιργίσιας Νεολαίας.
Το εντυπωσιακό Νέο Τζαμί (το οποίο χτίστηκε με συνδρομή εκ Σαουδικής Αραβίας το 1993) δεν το επισκεφτήκαμε επειδή βρίσκεται έξω από την πόλη, απλά το είδαμε την επομένη φεύγοντας. Είναι μάλλον ό, τι πιο αξιόλογο έχει να επιδείξει το Naryn. Φυσικά όταν ένα μέρος δεν έχει κλασικά σημεία τουριστικού ενδιαφέροντος, δίνει κανείς βαρύτητα σε άλλα στοιχεία. Εμείς περισσότερο δώσαμε στους ανθρώπους.
Στα κοριτσάκια που τραγουδούσαν καραόκε στο πάρκο.
Στα παιδάκια που έπαιζαν.
Στις κυριούλες που ανακάτευαν το «αγαπημένο» kumis με το γάλα αλόγου.
Στην κυρία που δεν ήταν και πολύ μεγάλη φαν των φωτογραφιών.
Στους ποδηλάτες.
Τα υπόλοιπα είχαν δευτερεύοντα ρόλο.
Είτε μιλάμε για ένα τζαμί
είτε για το εσωτερικό του σταθμού των λεωφορείων
είτε για street art!
Περισσότερο πάντως μας ενέπνευσε αυτός ο χαριτωμένος τσαλαπετεινός!
Καθώς ο ήλιος άρχισε να πέφτει κάναμε μια στάση σε ένα από τα «προτεινόμενα» εστιατόρια του οδηγού (ψιλοχάλια) και στη συνέχεια επιστρέψαμε μες στα σκοτάδια στο σοβιετικό μας διαμέρισμα για λίγο ύπνο πριν το (πολύ) πρωινό εγερτήριο της επομένης, (πολύ) μακριάς μέρας.
Last edited by a moderator:
