underwater
Member
- Μηνύματα
- 2.902
- Likes
- 13.508
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Τα βασικά: Γενικές πληροφορίες και οργάνωση
- Μπισκέκ μέρος α': Ιστορίες καθημερινής τρέλας
- Μπισκέκ μέρος 'β: sightseeing στην πρωτεύουσα
- Εθνικό πάρκο Ala-Archa
- Καρακόλ: αυθεντικό Κιργιστάν!
- Στο animal market του Καρακόλ
- Μπάνιο στην Issyk-Kul
- Jeti-Oguz, γιούρτες και μεθύσια
- Στις στέπες της Son Kul
- Στο ουδέτερο, άχρωμο, άοσμο Naryn
- Είναι μακρύς ο δρόμος για το Osh!
- Στο ανατολίτικο Osh
- Περί διαμονής-φαγητού-ποτού
- Σκέψεις
Σκέψεις
Το Κιργιστάν αποτέλεσε πρωτιά για μένα από πολλές απόψεις-πρώτη φορά Ασία, πρώτη φορά hardcore ταξίδι με ελάχιστα υπάρχοντα για πολλές μέρες, πρώτη φορά περιδιάβαση από πόλη σε πόλη χωρίς κράτηση καταλύματος, ένα γενικότερο χυμαδιό. Κι όμως, ήταν πολύ απλούστερο από ό, τι περίμενα! Οι αντικειμενικές δυσκολίες ελάχιστες. Η ταλαιπωρία γλυκιά. Και για πρώτη φορά αισθάνθηκα τόση ελευθερία σαν ταξιδιώτισσα!
Νομίζω ότι αυτό που θα μου μείνει περισσότερο από το συγκεκριμένο ταξίδι δεν είναι τόσο η ίδια η χώρα, αλλά κάτι βαθύτερο. Για να μην παρεξηγηθώ, την χώρα την αγάπησα! Νομίζω φαίνεται και από τη διήγησή μου. Αυθεντική, άγρια και φιλική μαζί, με υπέροχη φύση, ιδιαίτερο πολιτισμό και καλούς ανθρώπους. Παρ' όλα αυτά, το βασικό είναι ότι με βοήθησε να απομυθοποιήσω τελείως την έννοια του "εναλλακτικού" ταξιδιού, σε "δύσκολους", μη τουριστικοποημένους προορισμούς.
Από μικρή διάβαζα ταξιδιωτικά περιοδικά, έβλεπα ταξιδιωτικά ντοκιμαντέρ και αναρωτιόμουν "πώς τα βγάζουν αυτοί οι άνθρωποι πέρα στη μέση του πουθενά"; Όντας παιδάκι καθόμουν με τις ώρες πάνω από τον Άτλαντά μου και κοιτούσα τους μακρινούς τόπους της Γης ονειροπολώντας. Το μεγαλύτερο κόλλημά μου ήταν η Κασπία Θάλασσα. Δεν ξέρω το λόγο, αλλά κάτι με μάγευε από τότε σε αυτή την τεράστια δεξαμενή υδάτων. Περιττό να πω ότι το βράδυ που πετούσαμε από την Κων/πολη για Κιργιστάν, η συγκίνησή μου όταν περάσαμε την Κασπία ήταν μεγάλη. Οι ακτίνες του φεγγαριού ακτινοβολούσαν πάνω στα νερά της κι εγώ είχα χαθεί στη στιγμή μαγεμένη, χαζεύοντας έξω από το παράθυρο του αεροπλάνου.
Δεν ήταν το πρώτο μου ταξίδι εκτός Ευρώπης. Είχαν προηγηθεί αρκετά άλλα. Πάντα όμως μέσα από ένα προστατευτικό δίχτυ ασφαλείας-εκδρομές με το πανεπιστήμιο, με τους γονείς μου, με γκρουπ, ή απλά φιλοξενία σε φίλους. Επομένως, το να κάνω το πρώτο μου ταξίδι στην Ασία ανεξάρτητα, με τον αγαπημένο μου και ένα σακίδιο σε έναν τέτοιο "ψιλοάσχετο" προορισμό ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Και εν τέλει ΠΟΛΥ εύκολο.
Μετά το Κιργιστάν έχει χαθεί κάθε έννοια δέους όταν διαβάζω γραπτά ανθρώπων που έχουν κάνει μεγάλα και "δύσκολα" ταξίδια. Εξαιρούνται μόνο οι άνθρωποι που βάζουν σε ρίσκο τη ζωή τους, συνήθως πηγαίνοντας σε εμπόλεμες ζώνες για επαγγελματικούς ή ανθρωπιστικούς λόγους. Εκεί ναι, υπάρχει δέος και θαυμασμός. Οτιδήποτε άλλο λειτουργεί μεν σαν ταξιδιωτική έμπνευση, αλλά ως εκεί. Έχω κατανοήσει ότι στην εποχή που ζούμε οι περισσότεροι "δύσκολοι" προορισμοί μπορεί να είναι πολύ ευκολότερα πραγματοποιήσιμοι από ό, τι νομίζουμε.
Τα αμέσως επόμενα ταξίδια μου ήταν κι αυτά εκτός Ευρώπης και ανεξάρτητα: Λίβανος και Μαρόκο, μου φάνηκαν παιδική χαρά. Μου έλειψε λίγη πρόκληση!
Ο λόγος που τα γράφω όλα αυτά, πέρα από το να βάλω σε τάξη πράγματα που σκέφτομαι εδώ και καιρό, είναι για να δώσω ενδεχομένως μια κινητοποίηση και σε άλλους φίλους που θέλουν να "ξεφύγουν" από τους "κλασικούς" προορισμούς, αλλά φοβούνται την απόσταση, την έλλειψη υποδομών, τις συνθήκες υγιεινής και τις ευθύνες που ενέχει το ανεξάρτητο μακρινό ταξίδι. Αυτό που έχω να πω είναι "τολμήστε το". Λίγος προγραμματισμός χρειάζεται, χρόνος και μια σχετική αποταμίευση (ανάλογα με το στόχο του καθένα φυσικά). Κατά τα άλλα η όλη διαδικασία είναι πραγματικά ιδιαίτερα εύκολη! Προσωπικά είμαι σίγουρη ότι προορισμοί που έχω βάλει στο μάτι όπως Σρι-Λάνκα, Ινδοκίνα και Ινδία θα είναι μάλλον piece of cake μετά την καλτίλα του Κιργιστάν!
Εδώ θα ολοκληρώσω την ιστορία μου (αρκετά την κούρασα τόσους μήνες). Για όποια απορία μπορείτε να με ρωτήσετε!
Όμορφα ταξίδια σε όλους μας εύχομαι!
ΤΕΛΟΣ
Το Κιργιστάν αποτέλεσε πρωτιά για μένα από πολλές απόψεις-πρώτη φορά Ασία, πρώτη φορά hardcore ταξίδι με ελάχιστα υπάρχοντα για πολλές μέρες, πρώτη φορά περιδιάβαση από πόλη σε πόλη χωρίς κράτηση καταλύματος, ένα γενικότερο χυμαδιό. Κι όμως, ήταν πολύ απλούστερο από ό, τι περίμενα! Οι αντικειμενικές δυσκολίες ελάχιστες. Η ταλαιπωρία γλυκιά. Και για πρώτη φορά αισθάνθηκα τόση ελευθερία σαν ταξιδιώτισσα!
Νομίζω ότι αυτό που θα μου μείνει περισσότερο από το συγκεκριμένο ταξίδι δεν είναι τόσο η ίδια η χώρα, αλλά κάτι βαθύτερο. Για να μην παρεξηγηθώ, την χώρα την αγάπησα! Νομίζω φαίνεται και από τη διήγησή μου. Αυθεντική, άγρια και φιλική μαζί, με υπέροχη φύση, ιδιαίτερο πολιτισμό και καλούς ανθρώπους. Παρ' όλα αυτά, το βασικό είναι ότι με βοήθησε να απομυθοποιήσω τελείως την έννοια του "εναλλακτικού" ταξιδιού, σε "δύσκολους", μη τουριστικοποημένους προορισμούς.
Από μικρή διάβαζα ταξιδιωτικά περιοδικά, έβλεπα ταξιδιωτικά ντοκιμαντέρ και αναρωτιόμουν "πώς τα βγάζουν αυτοί οι άνθρωποι πέρα στη μέση του πουθενά"; Όντας παιδάκι καθόμουν με τις ώρες πάνω από τον Άτλαντά μου και κοιτούσα τους μακρινούς τόπους της Γης ονειροπολώντας. Το μεγαλύτερο κόλλημά μου ήταν η Κασπία Θάλασσα. Δεν ξέρω το λόγο, αλλά κάτι με μάγευε από τότε σε αυτή την τεράστια δεξαμενή υδάτων. Περιττό να πω ότι το βράδυ που πετούσαμε από την Κων/πολη για Κιργιστάν, η συγκίνησή μου όταν περάσαμε την Κασπία ήταν μεγάλη. Οι ακτίνες του φεγγαριού ακτινοβολούσαν πάνω στα νερά της κι εγώ είχα χαθεί στη στιγμή μαγεμένη, χαζεύοντας έξω από το παράθυρο του αεροπλάνου.
Δεν ήταν το πρώτο μου ταξίδι εκτός Ευρώπης. Είχαν προηγηθεί αρκετά άλλα. Πάντα όμως μέσα από ένα προστατευτικό δίχτυ ασφαλείας-εκδρομές με το πανεπιστήμιο, με τους γονείς μου, με γκρουπ, ή απλά φιλοξενία σε φίλους. Επομένως, το να κάνω το πρώτο μου ταξίδι στην Ασία ανεξάρτητα, με τον αγαπημένο μου και ένα σακίδιο σε έναν τέτοιο "ψιλοάσχετο" προορισμό ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Και εν τέλει ΠΟΛΥ εύκολο.
Μετά το Κιργιστάν έχει χαθεί κάθε έννοια δέους όταν διαβάζω γραπτά ανθρώπων που έχουν κάνει μεγάλα και "δύσκολα" ταξίδια. Εξαιρούνται μόνο οι άνθρωποι που βάζουν σε ρίσκο τη ζωή τους, συνήθως πηγαίνοντας σε εμπόλεμες ζώνες για επαγγελματικούς ή ανθρωπιστικούς λόγους. Εκεί ναι, υπάρχει δέος και θαυμασμός. Οτιδήποτε άλλο λειτουργεί μεν σαν ταξιδιωτική έμπνευση, αλλά ως εκεί. Έχω κατανοήσει ότι στην εποχή που ζούμε οι περισσότεροι "δύσκολοι" προορισμοί μπορεί να είναι πολύ ευκολότερα πραγματοποιήσιμοι από ό, τι νομίζουμε.
Τα αμέσως επόμενα ταξίδια μου ήταν κι αυτά εκτός Ευρώπης και ανεξάρτητα: Λίβανος και Μαρόκο, μου φάνηκαν παιδική χαρά. Μου έλειψε λίγη πρόκληση!
Ο λόγος που τα γράφω όλα αυτά, πέρα από το να βάλω σε τάξη πράγματα που σκέφτομαι εδώ και καιρό, είναι για να δώσω ενδεχομένως μια κινητοποίηση και σε άλλους φίλους που θέλουν να "ξεφύγουν" από τους "κλασικούς" προορισμούς, αλλά φοβούνται την απόσταση, την έλλειψη υποδομών, τις συνθήκες υγιεινής και τις ευθύνες που ενέχει το ανεξάρτητο μακρινό ταξίδι. Αυτό που έχω να πω είναι "τολμήστε το". Λίγος προγραμματισμός χρειάζεται, χρόνος και μια σχετική αποταμίευση (ανάλογα με το στόχο του καθένα φυσικά). Κατά τα άλλα η όλη διαδικασία είναι πραγματικά ιδιαίτερα εύκολη! Προσωπικά είμαι σίγουρη ότι προορισμοί που έχω βάλει στο μάτι όπως Σρι-Λάνκα, Ινδοκίνα και Ινδία θα είναι μάλλον piece of cake μετά την καλτίλα του Κιργιστάν!
Εδώ θα ολοκληρώσω την ιστορία μου (αρκετά την κούρασα τόσους μήνες). Για όποια απορία μπορείτε να με ρωτήσετε!
ΤΕΛΟΣ
Last edited by a moderator: