Πακιστάν Στη Γη των Αγνών

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ENATO. DIR KAI ΚΟΙΛΑΔΑ SWAT

Με την αναχώρησή μας από τις κοιλάδες των Kalash, αρχίζει και το τελευταίο μέρος του ταξιδιού μας, προς την Peshawar. Διασχίζουμε την Κοιλάδα Shishi, η οποία ανέρχεται προς τα νοτιοανατολικά, μια απότομη, πυκνά δασωμένη κοιλάδα που είναι προσβάσιμη οδικώς μέχρι το χωριό Madaglashi. Ακολουθούμε την ανατολική όχθη του ποταμού Chitral, που πλέον λέγεται Kunar και διατηρεί την ονομασία αυτή μέχρι την είσοδό του στο Αφγανιστάν. Ο δρόμος είναι αρκετά ομαλός και σε λίγο φθάνουμε στην μικρή πόλη Drosh, τυπική Πακιστανική πόλη με το παραδοσιακό παζάρι στον κεντρικό δρόμο που την διασχίζει. Σταματάμε για ένα σύντομο γεύμα, σε ένα μικρό ψητοπωλείο, με πολύ δισταγμό είναι αλήθεια, αλλά δεν έχουμε και άλλες επιλογές. Ευτυχώς το φαγητό, εκτός από νόστιμο, αποδείχθηκε εντάξει και από υγειονομικής άποψης! Ίσως ήταν και θέμα τύχης, αλλά ποτέ δεν συναντήσαμε προβλήματα γαστρεντερίτιδας στο Πακιστάν, προσέχαμε βέβαια αρκετά, αλλά κάναμε και τις υπερβάσεις μας. Mετά το σύντομο διάλειμμα, παίρνουμε πάλι την διαδρομή και λίγα χιλιόμετρα μετά περνάμε από το Φρούριο Νaghar. Το Φρούριο αυτό κτίσθηκε το 1919 από τον Shuja ul-Mulk, τον Mehtar (ηγεμόνα) του Chitral, για έναν από τους γιούς του. Σήμερα, ακόμη κατοικείται από τους απογόνους της βασιλικής οικογένειας που έχουν ανοίξει ένα μικρό ξενοδοχείο, που επιβλέπει τα πλατιά στροβιλιζόμενα νερά του Ποταμού Chitral, μέσα σε μια υπέροχη τοποθεσία. Είναι ωραίο για διανυκτέρευση, αν βολέψει στην διαδρομή, αλλά είναι ακόμη αρκετά νωρίς για εμάς και έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.

Κοιλάδα Shishi

Στην Drosh

Φρούριο Νaghar

Συνεχίζουμε την διαδρομή μας, ενώ η κίνηση φαίνεται να αυξάνει αρκετά, σε σχέση με το προηγούμενο κομάτι Gilgit-Chitral, όπου αραιά και που συναντούσαμε άλλα αυτοκίνητα. Στον δρόμο συναντούμε αρκετά αυτοκίνητα με μεγάλες Πακιστανικές σημαίες, και με ανθρώπους να φωνάζουν συνθήματα. Όπως είχαμε δει στις ειδήσεις, έγιναν πάλι κάποια επεισόδια στο Κασμίρ, το μήλο της έριδος μεταξύ Πακιστάν-Ινδίας και υπάρχει μια διάχυτη εθνικιστική έξαρση σε όλη την χώρα. Ευτυχώς, αυτό δεν επηρεάζει ιδιαίτερα το ταξίδι μας και διασχίζουμε την όμορφη κοιλάδα, που είναι δασωμένη και καταπράσινη, ενώ το ποτάμι πλαταίνει πολύ. Στον δρόμο περνάμε από πολλά μικρά χωριά με κεντρικά παζάρια, ενώ βλέπουμε και τα περίφημα Πακιστανικά πολύχρωμα φορτηγά, που δεν είχαμε συναντήσει πριν το Chitral, προφανώς λόγω της ακαταλληλότητας του δρόμου. O δρόμος γίνεται ανηφορικότερος και με κάποιες στροφές και φθάνουμε στην αρχή του Lowari Tunnel. Αν δεν χρησιμοποιήσεις το τούνελ αυτό, και ακολουθήσεις την παλιά διαδρομή στις πλαγιές του Ινδοκαυκάσου και την Ορεινή Διάβαση Lowari στα 3.118 μέτρα, χρειάζεσαι 7 ώρες παραπάνω oδήγησης, και εκτός αυτού, λόγω της κακοκαιρίας, για μεγάλο μέρος του χρόνου ο δρόμος αυτός είναι κλειστός. Το τούνελ, ένα σημαντικό έργο για την χώρα, δίνει λύση στα προβλήματα αυτά, αλλά παρότι κατασκευάζονταν επί 15 χρόνια δόθηκε στην κυκλοφορία μόλις το 2018. Έχουμε διαβάσει πολλά, ότι δεν είναι τελείως έτοιμο, ότι λειτουργεί μόλις 10 ώρες την ημέρα και ότι υπάρχουν μεγάλες ουρές αυτοκινήτων, και έτσι πλησιάζουμε με μεγάλη αγωνία. Ελπίζουμε να λειτουργεί διαφορετικά θα μας βρει η νύχτα στις κορυφές του Ινδοκαυκάσου! Ευτυχώς, παρότι όντως δεν έχει ολοκληρωθεί και γίνονται πολλές χωματουργικές εργασίες ακόμη στην γύρω περιοχή, όχι μόνο λειτουργεί, αλλά δεν έχει και αναμονή. Πρόκειται στην πραγματικότητα για δύο διαδοχικά τούνελ, μήκους 8.5 και 2 χιλιομέτρων, ανεπαρκώς φωτισμένα και με αρκετές σημάνσεις έργων, αλλά ποιός τα προσέχει αυτά! Βγαίνουμε από το τούνελ ανακουφισμένοι και δίχως απρόόπτα και σε λίγο μπαίνουμε στην Dir.

Εθνική έξαρση στο Πακιστάν για το Κασμίρ.

Προς το τούνελ Lowari

Η Dir είναι μια μικρή ζωντανή πόλη και ένα προφανές μέρος για να διακόψεις την διαδρομή μεταξύ του Peshawar και του Chitral, που είναι αδύνατον να γίνει σε μια ημέρα. Από τους ταξιδιωτικούς οδηγούς έχουμε βρει ένα σχετικά καλό ξενοδοχείο, αλλά ακριβώς δίπλα του είναι ένα νεώτερο, που φαίνεται αρκετά καλύτερο και το διαλέγουμε χωρίς δισταγμό, παρότι είναι λίγο ακριβότερο. Βρίσκεται σε κεντρική θέση, δίπλα σε μια γέφυρα και ένα μικρό ποτάμι, το οποίο όμως τώρα λόγω εποχής έχει ελάχιστο νερό. Ρωτάμε τον ξενοδόχο τι μπορούμε να φάμε για βράδυ στο ρεστωράν του ξενοδοχείου του, μιας και η πόλη αυτή δεν σε εμπνέει για φαγητό έξω, αλλά μας λέει ότι έχει μόνο κοτόπουλο. Βλέποντας την δυσαρέσκειά μας, μας ρωτάει τι θέλουμε και φυσικά ζητάμε αρνί, και προς έκπληξή μας, μας υπόσχεται ότι θα παραγγείλει και θα το έχουμε σε καμιά ώρα.

Έχει φως ακόμη και βγαίνουμε για μια βόλτα στην πόλη. Είναι συντηρητική πόλη, κυκλοφορούν ελάχιστες γυναίκες και είναι καλυμμένες πλήρως. H Dir είναι φημισμένη για την εγχώρια βιομηχανία μαχαιριών, παράγοντας χαρακτηριστικούς μικρούς σουγιάδες καθώς και μεγαλύτερα μαχαίρια και στιλέτα. Σταματάμε σε ένα τέτοιο μαγαζί για να πάρουμε κάποια αναμνηστικά, αλλά ο καταστηματάρχης δεν μιλάει Αγγλικά και προσπαθούμε να συνεννοηθούμε με χειρονομίες. Ένας νεαρός Πακιστανός που βρίσκεται πιο εκεί το καταλαβαίνει και έρχεται να μας βοηθήσει. Μιλάει άψογα Αγγλικά και μας ρωτάει από που είμαστε. Ώ, από την χώρα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, μας λέει όταν τον πληροφορούμε για την προέλευσή μας, και προσφέρεται, και μάλιστα επίμονα, να μας δωρίσει και από ένα μαχαίρι! Μερικές φορές η Πακιστανική φιλοξενία σε σκλαβώνει, και η ιδεοληψία των “κακών” Πακιστανών, με την οποία ξεκινήσαμε το ταξίδι αυτό, πολλές φορές αποδομήθηκε, ιδίως στις Πακιστανικές επαρχίες. Αφού τον ευχαριστούμε συνεχίζουμε την βόλτα μας, υπάρχει μια μεγάλη αγορά για αποξηραμένα φρούτα και ξηρούς καρπούς για τα οποία φημίζεται, επίσης, η πόλη, και ο φίλος μου, που είναι καλοφαγάς όπως έχω ήδη αναφέρει, τα τιμά ιδιαιτέρως. Έχει σκοτεινιάσει όταν επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο, και ανέλπιστα το αρνί, όμορφα μαγειρεμένο μας περιμένει. Απολαμβάνουμε ένα ωραίο δείπνο, αλλά δεν μπορούμε να μην σκεφθούμε, ότι ενώ το φαγητό στις μουσουλμανικές χώρες είναι εξαιρετικό, θα ήταν πολύ καλύτερο αν είχαμε λίγο κρασί ή καμιά μπύρα. Δυστυχώς, δεν μπορείς να τα έχεις όλα στη ζωή αυτή, και πέφτουμε για ύπνο, αρκετά ευχαριστημένοι από την εμπειρία της ημέρας, και ιδιαιτέρως, από το γεγονός ότι περάσαμε το Lowari δίχως προβλήματα. Ξεκινάμε νωρίς το πρωί, και διασχίζουμε την Dir, η οποία είναι αρκετά μεγάλη. Βέβαια, όπως όλες οι μικρές πόλεις στο Πακιστάν, δεν έχει βάθος αλλά εκτείνεται γύρω από τον κεντρικό δρόμο.

Στην πόλη Dir

Στη συνέχεια περνάμε από πολλές μικρές πόλεις, την Darora, την Sahibabad, την Κhal και φθάνουμε στην Timargarha, πόλη δίχως ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά διοικητικό κέντρο της περιοχής. Λόγω της πρωινής ώρας, κυκλοφορεί παντού πολύς κόσμος, και όλα τα μαγαζιά και οι δρόμοι είναι γεμάτοι. Σαράντα χιλιόμετρα μετά την Timargarha φθάνουμε στην Chakdara, μια πόλη στην κάτω περιφέρεια της Dir. Η Chakdara βρίσκεται κοντά στη συμβολή του Ποταμού Swat με τον Ποταμό Panjkora, σε μια στρατηγική θέση κοντά στην είσοδο της περιφέρειας Swat και στην είσοδο της περιφέρειας της Κάτω Dir. Αυτό είναι ένα παλιό εμπορικό πόστο στη βόρεια πλευρά του Malakand Pass, εκεί όπου ο Μέγας Αλέξανδρος πέρασε τον Ποταμό Swat κατά την πορεία του προς την Ινδία.

Εδώ βρίσκεται μια μεγάλη γέφυρα, επάνω από το ποτάμι, η οποία μαζί με το Φρούριο Chakdara, λίγο πιο εκεί, είναι γνωστά σαν “Προφυλακή του Τσώρτσιλ”. Αναφέρεται ότι ο Μογγόλος αυτοκράτορας Akbar οχύρωσε την Chakdara το 1587 κατά την διάρκεια μιας ανεπιτυχούς προσπάθειας να υποτάξει το Swat. Οι Βρετανοί κατέλαβαν το μέρος το 1895 και έκτισαν το τωρινό φρούριο το 1896, το οποίο αναγκάστηκαν να υπερασπιστούν κατά την διάρκεια της Πολιορκίας της Malakand το 1897, από μια δύναμη της φυλής των Παστούν. Η πολιορκία λύθηκε όταν μια βοηθητική μονάδα αποσπασμένη από τις Βρετανικές θέσεις στο νότο, στάλθηκε να βοηθήσει τον Στρατηγό William Hope Meiklejohn, Διοικητή των Βρετανικών Δυνάμεων στο Νότιο Malakand. Συνοδός της βοηθητικής μονάδας ήταν ο δεύτερος υπολοχαγός Ουίνστον Τσώρτσιλ, που δημοσίευσε αργότερα την περιγραφή του σαν “Η Ιστορία της Δύναμης του Τομέα του Malakand: Ένα Επεισόδιο του Συνοριακού Πολέμου”. Αυτός είναι και ο λόγος για την ονομασία Προφυλακή του Τσώρτσιλ. Η Chakdara έχει κάποια αρχαιολογικά σημεία ενδιαφέροντα, αλλά βιαζόμαστε να φθάσουμε στο Saidu Sharif, την πρωτεύουσα της περιοχής του Swat, και να επισκεφθούμε το ονομαστό Μουσείο Swat της πόλης.

Η διαδρομή από την Dir έως την Chakdara

Η Προφυλακή του Τσώρτσιλ στην Chakdara

Δυστυχώς, ο νόμος του Murphy για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε παντοδύναμος. Μεγάλη στάση σε αστυνομικό σημείο ελέγχου στον δρόμο, ίσως η μεγαλύτερη του ταξιδιού, όπου μας ζήτησαν να συμπληρώσουμε και κάποια έγγραφα. Μόλις ξεμπλέξαμε από εκεί, ο Farooq διαπίστωσε ότι χρειάζεται βενζίνη, άλλη καθυστέρηση εκεί. Τέλος, ήταν και η ώρα που σχολάνε τα σχολεία, οι δρόμοι πλημμυρισμένοι από μαθητές και μεγάλη κυκλοφορία παντού. Παρ’ όλα αυτά, καταφέραμε να φθάσουμε έγκαιρα, αλλά δυστυχώς όλη η προσπάθειά μας αποδείχθηκε άσκοπη. H ημέρα ήταν αρχή της Ashura, μιας πολυήμερης γιορτής των Μουσουλμάνων, και το μουσείο ήταν κλειστό. Μας υποδέχθηκε ο φύλακας, αλλά δεν μπορούσε να μας ανοίξει, και μας άφησε απλώς να κοιτάζουμε από τα παράθυρα. Tο μουσείο φαινόταν όντως πολύ ενδιαφέρον, με μια εξαιρετική συλλογή γλυπτών της Ελληνοβουδιστικής τέχνης Gandhara που έχουν συλλεχθεί από μερικούς Βουδιστικούς τόπους στην Swat. Μιας και η επίσκεψη του μουσείου υπήρξε άπρακτη γυρίσαμε λίγο στην πόλη. Πρόκειται στην πραγματικότητα για δύο δίδυμες πόλεις, την Mingora και το Saidu Sharif που σχηματίζουν μαζί τον αστικό κόμβο της κοιλάδας του Swat, μιας πλατιάς εύφορης κοιλάδας η οποία είχε αποτελέσει μαγνήτη για τους χίπις του 1970. Σαν “Ελβετία της Ανατολής” την είχε περιγράψει η Βασίλισσα Ελισάβετ κατά την διάρκεια μιάς επίσκεψής της στο Πακιστάν, την δεκαετία του 1960, αλλά την περιοχή αυτή συχνά την παραβλέπουν οι σημερινοί ταξιδευτές. Στις πρόσφατες δεκαετίες οι δύο πόλεις της Mingora και του Saidu Sharif έχουν συγχωνευθεί η μία με την άλλη, σχηματίζοντας μια εκτεταμένη μονάδα. Η Mingora είναι η παλιότερη εμπορική πόλη με ένα πολύβουο παζάρι, συγκοινωνιακός κόμβος και διαθέτοντας τα περισσότερα ξενοδοχεία. Το Saidu Sharif είναι η παραδοσιακή έδρα της εξουσιαστικής δύναμης της Swat και των διαχειριστικών κέντρων για την Περιφέρεια Malakand, καλύπτοντας επίσης και το Dir και το Chitral.

Η διαδρομή στην Κοιλάδα Swat

Μουσείο Swat

Στην Mingora και το Saidu Sharif

Παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής, που για ένα κομμάτι είναι ο ίδιος, μιάς και το Saidu Sharif ήταν παράκαμψη στην κύρια διαδρομή μας προς την Peshawar. Στον δρόμο έχουμε τώρα ώρα για να σταματήσουμε για λίγο και να δούμε ένα πετρογλυφικό. Τα πετρογλυφικά είναι εικόνες που δημιουργήθηκαν με την απομάκρυνση ενός μέρους της επιφάνειας του βράχου, με εκτομή, τσίμπημα, σκάλισμα ή απόξεση, σαν μορφή τέχνης του βράχου. Υπάρχουν πάνω από 50.000 κομμάτια πετρογλυφικών και επιγραφών σε όλο το Βόρειο Πακιστάν, και ιδιαιτέρως κατά μήκος του Αυτοκινητοδρόμου Karakoram στο Gilgit-Baltistan. Προτού φθάσουμε στην Chakdara, ο οδηγός μας στρίβει από κάτι χωράφια και μπαίνει σε έναν υπό κατασκευή αυτοκινητόδρομο. Υπάρχουν λίγα ακόμη αυτοκίνητα, και ο δρόμος φαίνεται ότι δεν έχει δοθεί ακόμη στην κυκλοφορία, αλλά το οδόστρωμα είναι έτοιμο. Ο Farooq φαίνεται να ξέρει καλά την περιοχή αυτή – επιτέλους, να και μια περιοχή που γνωρίζει σε ολόκληρο το ταξίδι! Η διαδρομή μας για την Peshawar διευκολύνεται έτσι πολύ και σύντομα μπαίνουμε στην πόλη, αλλά δυστυχώς λόγω της παράκαμψης αυτής δεν μπορέσαμε να επισκεφθούμε το φημισμένο Βουδιστικό μοναστήρι Takht-e-Bhal, που βρίσκεται στην παλιά διαδρομή. Έχει αρχίσει να νυχτώνει και κατευθυνόμαστε προς το ξενοδοχείο μας. Η μαγική Peshawar μας περιμένει!

Πετρογλυφικό στην Κοιλάδα Swat

Η διαδρομή από τo Saidu Sharif στην Peshawar

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 11

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[hydronetta]

ΩΩΩΩΩΩ αγαπημένο Πακιστάν!! Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που έχεις κάνει το ταξίδι αυτό που το θεωρώ εξαιρετικό για ανήσυχα ταξιδιωτικά πνεύματα!
Παράκληση πόσταρε μικρότερα κεφάλαια.... (κάνε τη Λαχώρη ξεχωριστό κεφάλαιο) για να είναι απολαυστικότερη η ανάγνωση (έχουμε και μια διάσπαση προσοχής) και να'χουμε να αναμένουμε οι αναγνώστες.

 

[dbalats]

ΩΩΩΩΩΩ αγαπημένο Πακιστάν!! Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που έχεις κάνει το ταξίδι αυτό που το θεωρώ εξαιρετικό για ανήσυχα ταξιδιωτικά πνεύματα!
Παράκληση πόσταρε μικρότερα κεφάλαια.... (κάνε τη Λαχώρη ξεχωριστό κεφάλαιο) για να είναι απολαυστικότερη η ανάγνωση (έχουμε και μια διάσπαση προσοχής) και να'χουμε να αναμένουμε οι αναγνώστες.

Σε ευχαριστώ, επειδή όμως είμαι σχετικά νέο μέλος, θα μπορούσες να με καθοδηγήσεις, πως θα κάνω ξεχωριστό κεφάλαιο την Λαχώρη, με κάποιο απλό τρόπο (χωρίς να ξανα-ανεβάζω κείμενο και φωτογραφίες);

 

[hydronetta]

Απλό, copy paste το κείμενο και όλες τις φωτό (επιλογή με τον κέρσορα) για τη Λαχώρη σε νέο θέμα που το ποστάρεις αμέσως. Στο αρχικό ποστ πάτησε επεξεργασία και διέγραψε το κείμενο για τη Λαχώρη. Done!
Αχ η Λαχώρη έχει μείνει εκκρεμότητα .....

 

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ. ΛΑΧΩΡΗ

Μετά από δύο καλές πτήσεις, με μικρή αναμονή στο Αεροδρόμιο Hamad της Ντόχα (η αναμονή θα ήταν μεγάλη στην επιστροφή), προσγειωθήκαμε στη Λαχώρη αργά τη νύχτα. Το αεροδρόμιο λίγο τριτοκοσμικό, όπως το περιμέναμε άλλωστε, καμιά σχέση με το Νέο Διεθνές Αεροδρόμιο του Ισλαμαμπάντ που έχει κατασκευαστεί πρόσφατα και είναι τελευταίων προδιαγραφών. Ευτυχώς οι διαδικασίες για την είσοδο στη χώρα κράτησαν ελάχιστα, ίσως λόγω και της προχωρημένης ώρας, και το κυριότερο, βρήκαμε τις βαλίτσες μας ακέραιες! Είχαμε συνενοηθεί με τον πράκτορά μας, τον Ahktar, να μας περιμένει για την μεταφορά μας στο ξενοδοχείο. Όσο και να πείς, πάντοτε όταν φθάνεις σε μιά ξένη χώρα και έχεις συνενοηθεί να σε περιμένουν, μια αγωνία την έχεις για το αν θα φανούν! Αλλά ο Ahktar και ο οδηγός του ήταν εκεί, ο πράκτορας εξευρωπαϊσμένος, αλλά ο οδηγός τυπικός Πακιστανός, με μεγάλη γενειάδα και σαλβάρι, συμπαθέστατος πάντως. Είχαμε ζητήσει να μας δώσει τον οδηγό που είχαν οι φίλοι μου την περυσινή χρονιά, αλλά μας είπε ότι βρίσκονταν σε μια μακρινή αποστολή κάπου αλλού και δεν ήταν διαθέσιμος. Δεν κάναμε και θέμα, μιάς και οι φίλοι μου μου είχαν πει ότι ήταν πολύ καλός οδηγός, αλλά ότι πήγαινε για πρώτη φορά στα μέρη αυτά, ενώ ο δικός μας, όπως μας διαβεβαίωνε ο Ahktar, είχε μεγάλη εμπειρία στο Βόρειο Πακιστάν. Σιγά σιγά διαπιστώσαμε όμως, ότι ο οδηγός μας δεν ήξερε γρι Αγγλικά, ενώ o Ahktar μας είχε υποσχεθεί Αγγλομαθή οδηγό! Στις διαμαρτυρίες μας, μας διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, και ότι θα είμαστε σε συνεχή τηλεφωνική επαφή με το WatchApp και θα του δίνει οδηγίες για ότι χρειαστεί. Φυσικά, δεν το δεχθήκαμε και υποσχέθηκε ότι την επόμενη μέρα θα τον αντικαταστήσει. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και πέσαμε κατευθείαν για ύπνο (είχαμε φάει στο αεροπλάνο), επειδή το πρωί θα ξυπνούσαμε νωρίς. Ο φίλος μου είχε ξαναπάει στη Λαχώρη, και γιαυτό είχαμε αποφασίσει να μείνουμε μόνο την ημέρα και το βράδυ να φύγουμε κατευθείαν για Faisalabad.

Tην επόμενη ημέρα μετά από ένα σύντομο πρωϊνό (σύντομο μιάς και τίποτα σχεδόν δεν τρωγόταν), κάναμε checkout και ξεκινήσαμε για την επίσκεψη της πόλης. Ο Ahktar είχε έρθει με τον ίδιο οδηγό και μας είπε ότι θα τον αντικαταστήσει το βράδυ, φεύγοντας από την Λαχώρη. Προτού αρχίσουμε την ξενάγηση ζητήσαμε να μας πάει σε ένα ανταλλακτήριο, όπως και έγινε. Η ισοτιμία ήταν καλή και άλλαξα ένα σεβαστό ποσόν, αλλά ο φίλος μου ήθελε να πάρει χρήματα από ΑΤΜ – παρότι είχε μαζί του ρευστό, το είχε σαν αρχή να χρησιμοποιεί στα ταξίδια του ΑΤΜ. Πήγαμε λοιπόν σε ένα ΑΤΜ αμέσως μετά, ενώ ο οδηγός μας έβαζε καύσιμα στο αυτοκίνητο σε ένα διπλανό βενζινάδικο, και μετά από λίγα λεπτά αναμονής, τον βλέπω να εμφανίζεται αναστατωμένος. Τι είχε συμβεί, το μηχάνημα όχι μόνο δεν του έδωσε χρήματα, αλλά του κράτησε και την κάρτα! Μια ώρα καθυστέρηση λοιπόν, για να πάμε στο Υποκατάστημα της Τράπεζας, να βρει τον αρμόδιο υπάλληλο και να έρθει να ξεκλειδώσει το ΑΤΜ και να του παραδώσει την κάρτα, φυσικά με την ανάλογη χαρτούρα. Εκ των υστέρων είδαμε ότι σε μερικές τράπεζες γίνεται δεκτή μόνο η Visa και όχι η Mastercard, και εάν βάλεις λάθος κάρτα σου την κρατάει.

Ξεκινήσαμε λοιπόν, έστω και καθυστερημένοι, για την περιήγηση της πόλης. Η Λαχώρη είναι μια χαοτική μεγαλούπολη με πληθυσμό 11 εκατομυρίων, δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας μετά το Καράτσι, που θυμίζει πάρα πολύ Ινδία. Μπορεί να μην είναι η πρωτεύουσα του Πακιστάν (πρωτεύουσα είναι το Ισλαμαμπάντ), αλλά αποτελεί το μορφωτικό, πνευματικό και καλλιτεχνικό κέντρο της χώρας. Υπάρχει ένα υποβλητικό μείγμα ιστορίας και αρχιτεκτονικής στην πόλη αυτή, από φοβερά μνημεία Μογγόλων μέχρι τις ξεθωριασμένες κληρονομιές της Βρεττανικής διακυβέρνησης. Με τα χρόνια η Λαχώρη μεγεθύνθηκε σε μια πολύβουη και όλο και περισσότερο μολυσμένη μητρόπολη, με κοινωνικά υπόγεια ρεύματα που σιγοβράζουν, αλλά έχει επίσης και μερικά δείγματα προκλητικά γαλήνιας αρχιτεκτονικής, καθώς και μερικούς από τους ωραιότερους κήπους της υποηπείρου. Παρακολουθώντας τους δρόμους της Λαχώρης από το αυτοκίνητο, διαπιστώσαμε ότι έχει την εικόνα της τυπικής ανατολίτικης μεγαλούπολης: δρόμοι ασφυκτικά γεμάτοι από αυτοκίνητα, τρίκυκλα, κάρρα και πεζοί, κορναρίσματα, υπαίθριοι μικροπωλητές και φαγάδικα, τζαμιά, πολυσύχναστα παζάρια, πλατείες, ζητιάνοι, πεταμένα σκουπίδια παντού, ιστορικά μνημεία, αποικιακά κτίρια, θορυβώδη τεϊοποτεία, ήχοι και χρώματα. Όλα μαζί συνυφασμένα σε ένα μαγευτικό μίγμα που συναρπάζει εμάς τους Δυτικούς – μερικούς τουλάχιστον.

Στους δρόμους της Λαχώρης

Ένα κοντάρι με εκατοντάδες σπίτια πουλιών ανυψωμένο στο μέσον της Istanbul Chowk, μιάς πλατείας αφιερωμένης στην “βαθειά και αιώνια φιλία μεταξύ Πακιστάν και Τουρκίας”


Επειδή θα μέναμε μόνο λίγες ώρες, κάναμε αυστηρή επιλογή στο τι θα βλέπαμε και φυσικά ξεκινήσαμε από το πρώτο αξιοθέατο της πόλης, το περίφημο Φρούριο της Λαχώρης. To Φρούριο της Λαχώρης είναι μια ακρόπολη στο κέντρο της πόλης, η οποία έχει ξανακτισθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου κατά τον 17ο αιώνα, όταν η Μογγολική Αυτοκρατορία ήταν στο απόγειο της μεγαλοπρέπειας και της χλιδής της. Περιέχει 21 σημαντικά μνημεία, μερικά από τα οποία χρονολογούνται από την εποχή του Αυτοκράτορα Akbar. Αφού μπήκαμε στο Φρούριο συνεχίσαμε προς το Τζαμί Badshahi, ένα τζαμί της εποχής των Μογγόλων ευρισκόμενο δυτικά του Φρουρίου, που θεωρείται το εμβληματικότερο ορόσημο της πόλης. Κατασκευάσθηκε από τον Αυτοκράτορα Aurangzeb το 1671 και αποτελεί σπουδαίο δείγμα Μογγολικής αρχιτεκτονικής, με ένα εξωτερικό που διακοσμείται από σκαλιστούς κόκκινους αμμόλιθους με μαρμάρινα ψηφιδωτά. Παραμένει το μεγαλύτερο τζαμί της εποχής των Μογγόλων και αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο τζαμί του Πακιστάν. Μετά την πτώση της Μογγολικής Αυτοκρατορίας, το τζαμί χρησιμοποιήθηκε σαν στρατώνας από την Αυτοκρατορία των Σιχ και από την Βρεττανική Αυτοκρατορία, και είναι τώρα ένα από σημαντικότερα αξιοθέατα. Στη συνέχεια θα παρουσιάσω μια σειρά φωτογραφιών από αυτά που είδαμε, τόσο από το Φρούριο, όσο και από την γύρω περιοχή, με μερικά πληροφοριακά στοιχεία στην κάθε μία.

Samadhi του Ranjit Singh, ένα κτίσμα του 18ου αιώνα στην Λαχώρη που φιλοξενεί τις ταφικές φιάλες του Σιχ κυβερνήτη Ranjit Singh (1780 - 1839), ο οποίος ίδρυσε την Αυτοκρατορία των Σιχ στην Λαχώρη, μετά την κατάρρευση της Μογγολικής διακυβέρνησης. Βρίσκεται δίπλα από το Φρούριο της Λαχώρης και το Τζαμί Badshahi. Το κτίριο συνδυάζει στοιχεία Σιχ, Ινδουϊστικής και Ισλαμικής αρχιτεκτονικής.

Gurdwara Dehra Sahib, το οποίο έχει κατασκευασθεί εις μνήμην του 5ου Σιχ Γκουρού, του Γκουρού Arjan Dev ji, και βρίσκεται κοντά στο Φρούριο της Λαχώρης. Το Gurudwara πιστεύεται ότι έχει κτισθεί στο ακριβές σημείο όπου βασανίστηκε και μαρτύρησε το 1606 μ.Χ. ο Γκουρού. Η πλατφόρμα αυτή είχε αρχικά κατασκευασθεί από τον Γκουρού Hargobind Singh ji, αλλά καταστράφηκε. Το 1884, ο Μαχαραγιάς Ranjit Singh, κυβερνήτης της Λαχώρης, έκτισε τον ναό αυτόν.

To Φρούριο της Λαχώρης με την εμβληματική Πύλη Alamgiri. Στα δεξιά φαίνεται το Hazuri Bagh Baradari, ένα baradari (περίπτερο με 12 πόρτες σχεδιασμένο έτσι ώστε να επιτρέπει την ελεύθερη ροή του αέρα, κατάλληλο για χορευτικές εκτελέσεις) από λευκό μάρμαρο που βρίσκεται μέσα στον κήπο Hazuri Bagh. Το Hazuri Bagh είναι ένας κήπος στη Λαχώρη, που οριοθετείται από το Φρούριο της Λαχώρης στα ανατολικά, από το Τζαμί Badshahi στα δυτικά, από το Samadhi του Ranjit Singh στα βόρεια και από την Πύλη Roshnai στα νότια. Ο κήπος αυτός δημιουργήθηκε από τον Μαχαραγιά Ranjit Singh, τον Σιχ κυβερνήτη του Punjab, το 1818.

Πύλη Εισόδου στο Τζαμί Badshahi, Λαχώρη

Τζαμί Badshahi, ένα από τα εμβληματικότερα ορόσημα της Λαχώρης

Είσοδος στην Πύλη του Τζαμιού Badshahi, Λαχώρη

Εσωτερικό του Τζαμιού Badshahi, Λαχώρη. Το εσωτερικό του Τζαμιού Badshahi είναι διακοσμημένο με Μογγολικές νωπογραφίες, σκαλιστά μάρμαρα και περίτεχνα γύψινα.


Και δυό λόγια για την ιστορία του Πακιστάν, μιάς χώρας που έχει μια πανάρχαιη διαδρομή. Έδρα του αρχαίου πολιτισμού της Κοιλάδας του Ινδού, ενός από τους τρεις αρχαιότερους πολιτισμούς μαζί με αυτόν της Αιγύπτου και της Μεσοποταμίας, στη συνέχεια κατακτήθηκε από το Δαρείο τον Πρώτο, της Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών της Περσίας. Μετά ήρθε η σειρά του δικού μας, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος κατέλαβε την χώρα μετά από σκληρές μάχες και μεγάλη αντίσταση, εγκαθιδρώντας τελικά την εκεταμένη αυτοκρατορία του, από την Ελλάδα μέχρι τον Ινδό Ποταμό. Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Chandragupta, ο ιδρυτής του μεγάλου Βασιλείου και της Δυναστείας Maurya που επεκτεινόταν σε όλη σχεδόν την σημερινή Ινδία, βρήκε ευκαιρία και επεκτάθηκε στην Κοιλάδα του Ινδού. Μετά από συγκρούσεις μεταξύ Ελληνο-Ινδικού και Βασιλείου των Maurya, ο Chandragupta ήρθε σε συμφωνία με τον Σέλευκο τον Ι – διάδοχο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην περιοχή, και του δόθηκε το Πακιστάν και μεγάλο μέρος του σημερινού Αφγανιστάν. Με την διακυβέρνηση του Ashoka, εγγονού του Chandragupta, εγκαταστάθηκε και ο Βουδισμός στην Αυτοκρατορία του Maurya, και για μιά μεγάλη χρονική περίοδο, από τον 4ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 5ο αιώνα μ.Χ., παρατηρείται το φαινόμενο του Ελληνο-Βουδισμού, του πολιτισμικού συγκρητισμού δηλαδή μεταξύ της Ελληνιστικής κουλτούρας και του Βουδισμού, τα σπουδαιότερα δείγματα του οποίου βρίσκονται στην περιοχή της Gandhara με πολλά ευρήματα στην Τάξιλα, που θα επισκεπτόμασταν αργότερα.

Στη συνέχεια, στην περιοχή του Πακιστάν, ή μάλλον σε κάποια τμήματά της επικρατούν μερικά βασίλεια ή δυναστείες, τα σπουδαιότερα εκ των οποίων αναφέρω ονομαστικά, το Ινδο-Ελληνικό Βασίλειο με τον Μένανδρο, το Ινδο-Σκυθικό Βασίλειο, το Ινδο-Παρθικό Βασίλειο, η Αυτοκρατορία Κushan (μαζί με μεγάλο μέρος της σημερινής Ινδίας), η Νεο-Περσική Αυτοκρατορία των Σασσανιδών, η Αυτοκρατορία Gupta, και διάφορα άλλα μικρότερα βασίλεια και ηγεμονίες, μέχρι που φθάνουμε στην κατάληψή του από το Αραβικό Χαλιφάτο, στις αρχές του 8ου αιώνα μ.Χ. Ακολουθούν οι Αφγανικές δυναστείες των Shahis, η Τουρκική δυναστεία των Ghaznavid, και το Τουρκοκρατούμενο Σουλτανάτο του Δελχί. Παράλληλα, υπάρχουν και πολλά μικρά τοπικά βασίλεια με δικούς τους κυβερνήτες, και αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς όταν περιηγείται το σημερινό Πακιστάν, διαβάζοντας τα ιστορικά στοιχεία για διάφορες περιοχές, και ιδιαίτερα τις κοιλάδες ανάμεσα στα πανύψηλα βουνά των Οροσειρών, που αποτελούσαν την έδρα ηγεμονιών και πριγκηπάτων.

Η νεώτερη ιστορία του Πακιστάν ξεκινάει με την Μογγολική Αυτοκρατορία, που εκτείνονταν στο σημερινό Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ινδία και Μπανγκλαντές. Εμείς για ευκολία χρησιμοποιούμε τον όρο Μογγόλοι, αλλά στα Αγγλικά ο σωστός όρος είναι Mughal που είναι διαφορετικό από το Mongol. Πρόκειται λοιπόν για την Αυτοκρατορία των Mughal, που είναι Τουρκογενείς της Κεντρικής Ασίας, αλλά με μεγάλη επιμιξία των Μογγόλων, ενώ ο ιδρυτής της Babur, ήταν απόγονος του Τζέγκις Χαν. Η Μογγολική αυτοκρατορία με σημαντικούς ηγέτες τον Akbar, τον Shan Jahan (γνωστό στους περισσοτέρους μας και από το Taj Mahal) και τον Aurangzeb, είχε σημαντική επίδραση στην κουλτούρα, την κουζίνα και την αρχιτεκτονική του Πακιστάν. Για ένα μικρό διάστημα, κατά το τέλος του 16ου μ.Χ. αιώνα, η Λαχώρη αποτέλεσε την πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας και υπάρχουν σημαντικά μνημεία από την περίοδο αυτή. Ακολουθεί η Αυτοκρατορία των Durrani με επίκεντρο το Αφγανιστάν, αλλά αρχίζει η άνοδος των Σιχ και του Σιχισμού, της πέμπτης μεγαλύτερης σήμερα θρησκείας στον κόσμο, που ξεκίνησε από την περιοχή του Πακιστάν Punjab. Η Αυτοκρατορία των Σιχ διήρκεσε 50 χρόνια, το πρώτο μισό του 19ου αιώνα, ενώ μετά από μιά σειρά πολέμων οι Βρεττανοί, αρχικά με την Εταιρεία της Ανατολικής Ινδίας και στη συνέχεια σαν τμήμα της Βρεττανο-Ινδικής Αυτοκρατορίας, είχαν την κυριαρχία στο σημερινό Πακιστάν, μέχρι την ανεξαρτησία του 1947.

Η Βρεττανική διακυβέρνηση, που ονομάστηκε British Raj, κράτησε από το 1858 μέχρι το 1947, οπότε μετά από μακροχρόνιες και σκληρές διαπραγματεύσεις, δημιουργήθηκαν τα χωριστά κράτη της Ινδίας και του Μουσουλμανικού Πακιστάν. Σημαντικό ρόλο στη δημιουργία του Πακιστάν διαδραμάτισε ο Μuhammad Ali Jinnah, ηγέτης της Μουσουλμανικής Λίγκας, και Γενικός Κυβερνήτης της χώρας μέχρι τον θάνατό του, θεωρούμενος από τους Πακιστανούς σαν ο πατέρας του Έθνους. Στη σύγχρονη ιστορία της χώρας, που αρχικά σημαδεύτηκε από την διάσπαση του Ανατολικού Πακιστάν σαν το ανεξάρτητο κράτος του Μπανγκλαντές, εναλλάσσονται διάφοροι πολιτικοί ηγέτες όπως ο Ali Bhutto και η κόρη του Benazir Bhutto, αρχηγοί του σοσιαλιστικού κόμματος ΡΡΡ (Pakistan Peoples Party), οι στρατιωτικοί δικτάτορες Muhammad Zia και Pervez Musharraf, και ο πλούσιος επιχειρηματίας αρχηγός της κεντροδεξιάς Πακιστανικής Μουσουλμανικής Λίγκας Nawaz Sharif που καθαιρέθηκε από όλα τα πολιτικά αξιώματα από το Ανώτατο Δικαστήριο του Πακιστάν το 2018, λόγω ατασθαλιών. Μετά από το γεγονός αυτό έγιναν εκλογές και σημερινός πρωθυπουργός του Πακιστάν είναι ο Ahmed Khan, πρώην παγκοσμίου φήμης παίχτης του κρίκετ και αρχηγός ενός κεντρώου κόμματος που έχει ιδρύσει, του Πακιστανικού Κινήματος για Δικαιοσύνη.

Συνεχίζουμε με την επίσκεψη του Μεγάλου Παζαριού της Λαχώρης, του Anarkali. Το Anarkali ονομάζεται έτσι από την χορεύτρια της βασιλικής αυλής, την οποία ο Moγγόλος Αυτοκράτορας Akbar διέταξε να θάψουν ζωντανή σε έναν τοίχο σαν τιμωρία για τις υποτιθέμενες ερωτικές προσεγγίσεις της με τον γιό του Jehangir. Σήμερα, το όνομα της Anarkali τιμάται από το πολύβουο παζάρι στην ίδια περιοχή με τον τάφο της Anarkali, με μια ποικιλία μαγαζιών που πουλούν αγαθά κάθε είδους. Έχουμε λίγη ώρα για κάποιες αγορές, όχι τίποτα σπουδαίο, τα απαραίτητα μαγνητάκια, και κάποια χειροποίητα διακοσμητικά. Το παζάρι έχει τα πάντα, αναμνηστικά, κοσμήματα, υφάσματα, τρόφιμα, φαγάδικα. Περιττό να πω ότι όλοι οι πελάτες είναι ντόπιοι, δεν θυμάμαι να είδαμε κάποιον τουρίστα. Εμείς περνάμε σχεδόν απαρατήρητοι ή αδιάφοροι, εξ άλλου φροντίσαμε να μην πάρουμε μεγάλες μηχανές, αλλά μηχανές τσέπης και κινητά για φωτογραφίες. Πάντως, εάν έχεις πάει σε άλλα μεγάλα παζάρια της Ανατολής, το Anarkali δεν σε εντυπωσιάζει ιδιαίτερα.

Στο παζάρι Anarkali

Αφού περιπλανηθήκαμε για 1-2 ώρες ανεβήκαμε στο αυτοκίνητο για τον επόμενο μεγάλο σταθμό, την περίφημη τελετή των συνόρων που γίνεται κάθε απόγευμα στο Wagah, στα σύνορα μεταξύ Πακιστάν και Ινδίας, κάπου 30 χιλιόμετρα ανατολικά της Λαχώρης. Μας έχουν πει όλοι και έχουμε διαβάσει ότι αξίζει να κάνει κανείς ένα ιδιαίτερο ταξίδι στα σύνορα αυτά για να παρακολουθήσει την εκπληκτική τελετή κλεισίματος των συνόρων και υποστολής της σημαίας, που διεξάγεται καθημερινά. Η τελετή εκτελείται από στρατιώτες της Ινδικής Συνοριακής Δύναμης Ασφαλείας και των Ρέϊντζερ του Πακιστάν. Έχει χορογραφηθεί προσεκτικά και περιλαμβάνει πολύ καλό σχεδιασμό και συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών. Φτάσαμε κοντά στα σύνορα και σε ένα σημείο, μετά από 2-3 αστυνομικούς ελέγχους, μας οδήγησαν σε έναν χώρο στάθμευσης, από όπου θα έπρεπε να συνεχίσουμε με τα πόδια.

Ο κόσμος πολύς και τα αυτοκίνητα αμέτρητα, και να σκεφθεί κανείς ότι αυτό γίνεται καθημερινά. Βαδίζοντας κάπου 2 χιλιόμετρα προσεγγίσαμε τα μεγάλα φυλάκια των συνόρων, όπου ακολούθησε ο τελικός έλεγχος. Τα διαβατήρια είναι αναγκαία παντού όπου διεξάγεται έλεγχος, αλλά συνήθως αρκεί μια φωτοτυπία του διαβατηρίου και της βίζας. Είχαμε βγάλει καμιά 30ριά φωτοτυπίες ο καθένας για να τις έχουμε διαθέσιμες σε όλη την χώρα, μιάς και οι έλεγχοι από την αστυνομία είναι συχνοί. Στην περιοχή αυτή είναι και δικαιολογημένοι, επειδή τον Νοέμβριο του 2014, μια βόμβα αυτοκτονίας στην Πακιστανική πλευρά των συνόρων φόνευσε πάνω από 50 ανθρώπους, αμέσως μετά την τελετή. Παρ’ όλ αυτά, την επόμενη ημέρα η τελετή έγινε κανονικά, σαν να μην συνέβη τίποτε σημαντικό, φαίνεται πως η συνοριακή τελετή του Wagah είναι το πιό σταθερό γεγονός στις δύο γειτονικές χώρες. Μετά τον έλεγχο μπήκαμε στο στάδιο και πιάσαμε θέσεις, ενώ ένας φράχτης με πύλες μας χώριζε από την Ινδική πλευρά, όπου υπήρχε και εκεί ένα στάδιο ακόμη μεγαλύτερο, γεμάτο ασφυκτικά με κόσμο (εμείς είχαμε και λίγα κενά). Σε λίγο ξεκίνησε η τελετή που πρέπει να ομολογήσω ότι είναι ένα από τα πιό ανόητα, άχρηστα, ψευτοεθνικιστικά θεάματα. Σκοπός της είναι να εγείρει πατριωτικό ζήλο ανάμεσα στο πλήθος και φαίνεται ότι το καταφέρνει, επειδή υπάρχει πάντοτε ένα τεράστιο και ενθουσιώδες πλήθος, το οποίο διογκώνεται κατά τα Σαββατοκύριακα και τις δημόσιες αργίες.

Mεγάλες ουρές από αυτοκίνητα και μηχανές για την τελετή των συνόρων Wagah


Κατά την διάρκεια της τελετής αυτής λοιπόν, ο αντικειμενικός στόχος των στρατιωτών κάθε πλευράς είναι να βαδίσουν καλύτερα, να χαιρετίσουν καλύτερα και να κραυγάσουν δυνατότερα από τους άλλους. Η τελετή αρχίζει με την επιβλητική παρέλαση των στρατιωτών από τις δύο πλευρές προς τις συνοριακές πύλες. Οι Ρέϊντζερ του Πακιστάν φορούν μια πράσινη στρατιωτική στολή και το πλήθος κραυγάζει “Πακιστάν Zindabad ” (Ζήτω το Πακιστάν). Οι Ινδοί στρατιώτες είναι ντυμένοι με καφετιές στρατιωτικές στολές και χειροκροτούνται από τους θεατές που κραυγάζουν “Jai Hind” (Ζήτω η Ινδία). Μεγάφωνα φωνάζουν συνθήματα και υπάρχουν κλακαδόροι που χοροπηδώντας θεατρινίστικα προτρέπουν τον κόσμο σε επευφημίες. Όλοι κρατούν εθνικές σημαίες που τις κυματίζουν ψηλά με περηφάνεια και πολλοί φέρνουν και τα παιδιά τους βαμμένα με τα εθνικά χρώματα της χώρας!

Οι δύο χώρες χωρίζονται από δύο βαρειές πύλες, που είναι τοποθετημένες λίγα μέτρα χωριστά. Οι πύλες είναι καλά κλειστές προτού αρχίσει η τελετή που γίνεται αργά το απόγευμα, λίγο προτού βραδιάσει, και ανοίγουν σύντομα κατά τη διάρκεια της τελετής για να διεξαχθούν κάποιες ασκήσεις και για να επιτρέψουν την υποστολή των σημαιών. Η τελετή περιλαμβάνει κάποιους μάλλον διασκεδαστικούς θεατρινισμούς, οι οποίοι διεξάγονται καθώς εκτελείται η υποστολή των σημαιών. Οι Ινδοί και οι Πακιστανοί στρατιώτες εκτελούν έναν διαγωνισμό βαδίσματος χήνας, προσπαθώντας με τα πόδια τους να αγγίζουν σχεδόν τα μέτωπά τους, με το άκουσμα πατριωτικών τραγουδιών και την ενθάρρυνση του πλήθους, ενώ εκατοντάδες θεατές χειροκροτούν και βγάζουν σέλφις.

H τελετή των συνόρων Wagah

Πρέπει να ομολογήσω ότι το βάδισμα των Ινδών και ο συγχρονισμός τους ήταν πολύ ανώτερα των Πακιστανών ρέϊντζερς, που ήταν λίγο αλλού γι αλλού (μερικές φωτογραφίες μου προς απόδειξη των γεγονότων).

Η τελετή των Συνόρων Wagah τελικά τελειώνει με ζωηρή χειραψία από τους στρατιώτες και των δύο πλευρών, ενώ οι σημαίες διπλώνονται προσεκτικά και μεταφέρονται μακριά για να φυλαχθούν κατά τη νύχτα. Η καθημερινή αυτή φιέστα στον Wagah, σαματατζίδικη, σωβινιστική, προκαλώντας σύγχιση, γεμάτη ψευτοπαλληκαρισμούς και περίτεχνες χειρονομίες – καθρεφτίζει την φορτισμένη σχέση μεταξύ των ίδιων των χωρών αυτών, που χωρίσθηκαν κατά την γέννηση του 1947 με κριτήριο το θρήσκευμά τους, ενώ η ιδρυτική αυτή περίοδος σημαδεύτηκε από εκατοντάδες χιλιάδες φόνους και βιασμούς γυναικών και από τις δύο πλευρές. Φαίνεται λοιπόν, ότι με τις εχθρότητες μεταξύ των αντιπάλων εθνών να ανάβουν στην αμφισβητούμενη περιφέρεια του Κασμίρ, ο επιδεικτικός εθνικισμός έχει βρει το στοιχείο του στη Νότιο Ασία. Το αποτέλεσμα είναι το θέαμα αυτό να εκτελείται από το 1959 με αυξανόμενα πλήθη που αριθμούνται σε χιλιάδες, και με ελάχιστες διακοπές.

Οι θεατές αποχωρούν μετά την τελετή των συνόρων Wagah


Όταν επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο έχει βραδιάσει. Στον δρόμο πολλοί μας πλησίασαν και μας ρώτησαν από που είμαστε. Φυσικά όλοι γνωρίζουν την Ελλάδα σαν Γιουνάν, βρήκαμε μάλιστα και κάποιους που έχουν δικούς τους που εργάζονται στη χώρα μας. Γενικά, η αντιμετώπισή τους ήταν φιλική, αλλά υπήρχε και κάποια ελαφριά αδιαφορία, καμία σχέση πάντως, με το υπόλοιπο ορεινό Βόρειο Πακιστάν, έξω από την μεγαλούπολη, όπου οι κάτοικοι ήταν εξαιρετικά θερμοί και φιλόξενοι. Φθάνουμε στο κέντρο της πόλης και εκεί γίνεται η αλλαγή των οδηγών. Ο νέος “Αγγλομαθής” οδηγός μας συστήνεται σαν γνώστης όχι μόνο της Αγγλικής γλώσσας, αλλά και όλης της επικράτειας του Βόρειου Πακιστάν. Σύντομα θα διαπιστώναμε ότι από μέν την Αγγλική γλώσσα οι γνώσεις του δεν ξεπερνούν τις 100-200 λέξεις, ενώ από το Βόρειο Πακιστάν, ο μόνος δρόμος στον οποίο έχει ξαναοδηγήσει είναι ο Κarakorum Highway, στην ραχοκοκκαλιά της χώρας, δίχως να έχει πάει σε καμιά από τις παρακάμψεις που είχαμε προγραμματίσει εμείς, δηλαδή το Skardu, και την δυτική πορεία από τον Ινδοκαύκασο προς την χώρα των Καλάς. Πάντως οι οδηγικές του ικανότητες φαίνονται καλές. Από το πρωί δεν έχουμε φάει σχεδόν τίποτα και σταματάμε πριν βγούμε από την Λαχώρη σε ένα Κentucky Chicken, όπου τρώμε κάτι πρόχειρο. Το πρόγραμμα προβλέπει διανυκτέρευση στο Faisalabad, κάπου 2 με 3 ώρες οδήγηση, και απόσταση γύρω στα 200 χιλιόμετρα, με το μεγαλύτερο μέρος του δρόμου αυτοκινητόδρομο.

 

[KIKI]

Τι ωραια ιστορία !
Σε παρακολουθω με πολυ ενδιαφερον .

 

[hydronetta]

Αχ το καλύτερο εορτινό δώρο προς τέρψιν αισθήσεων για όσους αγαπούν βέβαια την ινδική υποήπειρο!

 

[skoumpi]

Πολυ ωραία!!!! Καλώς ήρθες στην παρέα μας. Περιμένουμε τη συνέχεια!!

 

[KonstantinosAlyona]

Την κατάπια ταχύτατα την ιστορία μέχρι στιγμής, Δημήτρη, να είσαι καλά! Και, δεν ξέρω τι λέει ο αγαπημένος @hydronetta , εγώ θα επιθυμούσα μονοκοπανιά μια ανάρτηση, με όλες τις φωτογραφίες και τα παρελκόμενα...Λαιμαργία, με συγχωρείτε!

 

[dbalats]

Τι ωραια ιστορία !
Σε παρακολουθω με πολυ ενδιαφερον .

Σε ευχαριστώ. Ελπίζω να σου αρέσει και η συνέχεια.

Πολυ ωραία!!!! Καλώς ήρθες στην παρέα μας. Περιμένουμε τη συνέχεια!!

Ευχαριστώ πολύ. Είμαι νέος στην παρέα, αλλά όχι και πάρα πολύ, αυτή είναι η τρίτη ταξιδιωτική μου ιστορία.

 

[dbalats]

Την κατάπια ταχύτατα την ιστορία μέχρι στιγμής, Δημήτρη, να είσαι καλά! Και, δεν ξέρω τι λέει ο αγαπημένος @hydronetta , εγώ θα επιθυμούσα μονοκοπανιά μια ανάρτηση, με όλες τις φωτογραφίες και τα παρελκόμενα...Λαιμαργία, με συγχωρείτε!

Σε ευχαριστώ πολύ. Θέλοντας και μη θα ακολουθήσω την συμβουλή του hydronetta. Τώρα στις γιορτές υπάρχει πιο πολύς ελεύθερος χρόνος, σε λίγο θα δυσκολέψουν τα πράγματα. Πάντως, θα προσπαθήσω να την τελειώσω σχετικά σύντομα.

 

[hydronetta]

Σε ευχαριστώ πολύ. Θέλοντας και μη θα ακολουθήσω την συμβουλή του hydronetta. Τώρα στις γιορτές υπάρχει πιο πολύς ελεύθερος χρόνος, σε λίγο θα δυσκολέψουν τα πράγματα. Πάντως, θα προσπαθήσω να την τελειώσω σχετικά σύντομα.

Εύγε φίλε μου διότι εγώ είμαι ο ορισμός της αναβλητικότητας. Καλή χρονιά πάντα με τέτοια ταξίδια. Αντε και στα Παμιρ!