dbalats
Member
- Μηνύματα
- 125
- Likes
- 1.240
ΜΕΡΟΣ EΚΤΟ. Από το Gilgit στο Skardu
Πρωινή αναχώρηση από το Gilgit για το Skardu, τον επόμενο σημαντικό προορισμό μας. Δυστυχώς, ενώ ξυπνήσαμε νωρίς, από κάποιο απρόοπτο πάλι θα φύγουμε καθυστερημένα. Ο φίλος μου παίρνει κάποιο φάρμακο για λόγους υγείας και δυστυχώς κάπου το έχει χάσει. Τα τοπικά φαρμακεία είναι ακόμη κλειστά, και φυσικά δεν υπάρχει εφημερεύον φαρμακείο, αλλά μας πληροφορούν ότι ίσως βρούμε το φάρμακο στο φαρμακείο ενός μεγάλου στρατοπέδου της πόλης. Το επισκεπτόμαστε, μεγάλο ψάξιμο και αναστάτωση, οι άνθρωποι κάνουν τα πάντα για να μας εξυπηρετήσουν, ψάχνουν ακόμη και όλες τους τις αποθήκες, αλλά δυστυχώς μάταια, το φάρμακο δεν βρίσκεται. Τελικά, διαπιστώσαμε αργότερα ότι το φάρμακο υπήρχε παντού, αλλά είχε διαφορετική ονομασία. Με ένα ψάξιμο στο Ίντερνετ που έκανε ο φίλος μου, βρήκε την τοπική ονομασία και το προμηθεύτηκε αργότερα από ένα φαρμακείο του Skardu.
Aφού βγούμε από την πόλη, περνάμε σε λίγο επάνω από την Γέφυρα Alam, μια γέφυρα μήκους 300 μέτρων, κατασκευασμένη από ξύλο και μεταλλικές ράβδους επάνω από τον Ποταμό Gilgit, την οποία η Wikipedia χαρακτηρίζει σαν μιά από τις τρομακτικότερες γέφυρες του κόσμου! Ευτυχώς περνάμε δίχως απρόοπτα και σε λίγο φαίνεται ο επιβλητικός ορεινός όγκος του Nanga Parbat, του δυτικού άκρου της οροσειράς των Ιμαλαϊων. Μπαίνουμε πια στο φαράγγι του Ινδού, εκεί όπου ο ποταμός αυτός στρίβει ανατολικά του Κarakoram Highway και παίρνει την μοναχική του πορεία ανάμεσα στους ορεινούς όγκους του Καρακορούμ και των Ιμαλαϊων. Είναι ένας πολύ στενός και ελικοειδής δρόμος, που δίκαια θεωρείται σαν ένας από τους πιό επικίνδυνους δρόμους στον κόσμο. Ακολουθώντας το στενό φαράγγι του Ινδού ο δρόμος κόβει την πορεία του μέσα από τα κατακόρυφα βραχώδη βουνά, πότε κατεβαίνοντας χαμηλά, δίπλα σχεδόν στο αφρισμένο ποτάμι, και πότε ανεβαίνοντας πολύ ψηλά στην κατακόρυφη γρανιτένια όχθη, χαραγμένος κυριολεκτικά μέσα στον βράχο. Το ταξίδι αυτό δεν είναι για όσους υποφέρουν από ίλιγγο και πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει τις ζωές τους όταν τα οχήματά τους γλίστρησαν έξω από τον δρόμο και βυθίστηκαν στο ποτάμι. Οι μόνοι που γλιτώνουν από την μανία του Ινδού, είναι όσοι καταφέρνουν να πηδήξουν από το όχημα προτού αυτό πάρει την πορεία του γκρεμού. Η ορμή του Ινδού σε όλη την πορεία του μέσα στο στενό αυτό φαράγγι είναι εκπληκτική και μου κάνει εντύπωση η πληροφορία ότι μερικοί τολμηροί επιχειρούν και rafting στον ποταμό αυτό. Φαίνεται όμως ότι αυτό έχει σχέση με την εποχή, για κάποιους μήνες ελαττώνεται το νερό του ποταμού και υπάρχει η δυνατότητα αυτή.
Τα καλά νέα για τους ντόπιους – αλλά όχι για τους παθιασμένους ταξιδιώτες, είναι ότι Κινεζικές εταιρείες έχουν αναλάβει την βελτίωση αυτού του δρόμου μεταξύ του Gilgit και του Skardu, ο οποίος έχει μήκος 164 χιλιόμετρα, η οποία είναι σε πλήρη εξέλιξη και το έργο θα συμπληρωθεί στα μέσα του 2020. Γρήγορα το αντιλαμβανόμαστε αυτό στην πράξη, με τις συχνές στάσεις λόγω έργων και τοποθέτησης εκρηκτικών σε πολλά σημεία του δρόμου. Μου είναι αδύνατον πάντως, να πιστέψω ότι σε μερικούς μήνες θα είναι έτοιμος αυτός ο δρόμος, νομίζω ότι χρειάζονται πολλά χρόνια εντατικής δουλειάς. Το τοπίο είναι εξαιρετικά άγριο, ενώ πολύ αραιά συναντάμε όμορφα χωριά στο χείλος των γκρεμών, μεγάλες κρεμαστές γέφυρες και θεαματικές μικρές κοιλάδες που διακόπτουν το μονότονο ορεινό τοπίο. Είμαστε τυχεροί επειδή ο καιρός είναι καλός, μιας και σε βροχές γίνονται συχνές κατολισθήσεις στον δρόμο αυτό, οι οποίες μπορεί να προκαλέσουν μεγάλες καθυστερήσεις, αλλά είναι και πολύ επικίνδυνες. Ο δρόμος σε αρκετά μεγάλο τμήμα του είναι ασφαλτοστρωμένος, αλλά υπάρχουν και μεγάλα κομμάτια με χωματόδρομο. Κάνουμε τουλάχιστον τρεις στάσεις στην πορεία μας, λόγω των έργων που εκτελούνται στον δρόμο. Μεσημεριάζει όταν φθάνουμε στο Astakk Nala, ένα κατάλληλο σημείο στο μέσον της διαδρομής από το Gilgit στο Skardu, όπου καναδυό βασικά πανδοχεία παρέχουν γεύματα και ποτά και από τις δυό πλευρές ενός παραποτάμου που ρέει με ταχύτητα κατεβαίνοντας στον Ινδό. Σταματάμε αναγκαστικά για ένα γεύμα, μιάς και λίγο πιο πέρα γίνονται έργα και έχει διακοπή κυκλοφορίας. Το περιβάλλον είναι πολύ γραφικό, καθόμαστε δίπλα από το ποταμάκι, και τρώμε φρεσκοψημένο αρνάκι, ενώ φυσικά για σαλάτες ούτε που το σκεπτόμαστε. Δυστυχώς η διακοπή είναι μεγαλύτερη από ότι φανταζόμασταν, διαρκεί τρεις ώρες! Οι Κινέζοι που διαπλατύνουν τον δρόμο βάζουν εκρηκτικά και στη συνέχεια μεταφέρουν τα μπάζα για να τον ξεμπλοκάρουν. Όταν ξαναξεκινάμε είναι σχεδόν απόγευμα και μετά από λίγο αρχίζει να σκοτεινιάζει. Αυτό είναι καλό και κακό, διότι αφενός δεν βλέπουμε τίποτα από την επικίνδυνη διαδρομή και αισθανόμαστε πιο ήσυχοι, αλλά έτσι χάνουμε ωραία τοπία και αξιοθέατα, θα τα δούμε όμως στην επιστροφή μας, που θα είναι από την ίδια διαδρομή. Αυτός είναι ο μόνος κύριος δρόμος που συνδέει οδικά το Skardu με το υπόλοιπο Πακιστάν, υπάρχει και ένας μικρότερος αλλά πολύ χειρότερος σε οδόστρωμα και αρκετά μακρύτερος. Αντίθετα από το Gilgit όπου προσγειώνονται μόνο ελικοφόρα, στο Skardu υπάρχει μεγάλο αεροδρόμιο που δέχεται τζετ, και υπάρχει καθημερινή σύνδεση με το Ισλαμαμπάντ. Δεν θελήσαμε όμως να πάμε αεροπορικώς, επειδή θέλαμε να κάνουμε όλη την διαδρομή του ΚΗ.
Η διαδρομή από το Gilgit στο Skardu, στο φαράγγι του Ινδού ποταμού
Η στάση μας στο Astakk Nala
Στο Skardu φτάνουμε αργά το βράδυ, όλοι κατάκοποι, και ιδιαίτερα ο οδηγός μας. Το Skardu είναι μια πόλη που βρίσκεται στην Κοιλάδα Skardu, στη συμβολή των Ποταμών Ινδού και Shigar, σε υψόμετρο σχεδόν 2.500 μέτρων. Η πόλη είναι μιά σπουδαία πύλη για τις κορυφές των 8.000 μέτρων της κοντινής οροσειράς του Καρακορούμ, με σημαντικότερη την Κ2, το δεύτερο σε ύψος βουνό στον κόσμο, μετά το Ιμαλάϊα. Δίπλα από το Skardu περνάει ο Ινδός ποταμός, ο οποίος χωρίζει την Οροσειρά του Καρακορούμ από τα Ιμαλάϊα. Πηγαίνουμε κατευθείαν για ύπνο στο ξενοδοχείο μας, που έχουμε βρει από την προηγούμενη στο Ίντερνετ, ένα συμπαθητικό ξενοδοχείο με μεγάλα καθαρά δωμάτια. Ξυπνάμε νωρίς επειδή το πρόγραμμα είναι και πάλι φορτωμένο, αλλά αισθανόμαστε ξεκούραστοι και ευδιάθετοι. Δυστυχώς ο καιρός έχει βαρύνει πολύ, υπάρχουν πολλά μαύρα σύννεφα, αλλά ψάχνοντας στα σχετικά sites δεν βλέπουμε να υπάρχει πρόβλεψη για βροχή.
Aποφασίζουμε καλού κακού να κάνουμε πρωί πρωί την επίσκεψη στην Κοιλάδα Khaplu, κάπου 110 χιλιόμετρα μακριά. Ακολουθούμε τον Ινδό ποταμό, που σε ορισμένα σημεία είναι στενός και ορμητικός, αλλά σε ορισμένες περιοχές πλαταίνει και διακλαδίζεται, σαν να σχηματίζει δέλτα. Λίγο μετά το Skardu συναντάμε την διασταύρωση για την κοιλάδα Shigar, εκεί όπου ο ποταμός Braldu που προέρχεται από τον παγετώνα Baltoro χύνει τα κρυστάλλινα νερά του στον λασπερό Ινδό. Εδώ είναι ο δρόμος που παίρνουν οι ορειβάτες για να φθάσουν στο Askole, τον τελευταίο καταυλισμό της Shigar, από όπου ξεκινούν οι εξορμήσεις για την κατάκτηση της Κ2. Το τοπίο παραμένει άγριο, οι ψηλές ορεινές κορυφές του Καρακορούμ φαίνονται ολόγυρα, αλλά συχνά συναντούμε λωρίδες με πράσινο, δέντρα, μικρές καλλιέργειες, και κάποια χωριουδάκια. Στο μέσον περίπου της διαδρομής φθάνουμε στο χωριό Keris, όπου αφήνουμε πια τον Ινδό και ακολουθούμε τον παραπόταμό του Shyok. Μικρότερος, γραφικότερος, με συστάδες από δέντρα – κυρίως λεύκες, ο Shyok είναι απόλαυση για να τον ακολουθείς και χωρίς να το καταλάβουμε φθάνουμε στο όμορφο χωριό Khaplu. Δυστυχώς ο καιρός έχει χειροτερέψει και αρχίζει και ψιλοβρέχει. Επισκεπτόμαστε γρήγορα το φρούριο Khaplu, πανέμορφο εξωτερικά, που κτίσθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα για να χρησιμεύσει σαν κατοικία του ηγεμόνα του Khaplu. Πρόσφατα ανακαινίσθηκε από το Ίδρυμα Αγά Χαν, και λειτουργεί σαν ξενοδοχείο, αλλά και σαν μουσείο με εκθέματα της ιστορίας του Βαλτιστάν. Δεν μπαίνουμε στο εσωτερικό, αφενός γιατί δεν έχουμε διαβάσει καλές κριτικές και αφετέρου για να μην καθυστερήσουμε. Επιστρέφουμε από την ίδια διαδρομή, η οποία τώρα μας φαίνεται συντομώτερη, και ευτυχώς ο καιρός αρχίζει να φτιάχνει.
Κhaplu Valley
Φθάνουμε στο Skardu αργά το μεσημέρι, αλλά συνεχίζουμε για την επίσκεψη της περίφημης Shangri-La, ενός από τους τοπ προορισμούς του ταξιδιού μας αυτού. Η Shangri-La είναι ένα μυθιστορηματικό μέρος που περιγράφηκε από τον συγγραφέα James Hilton το 1993 στη νουβέλα του “Xαμένος Ορίζοντας”. Έχει περιγραφεί σαν ένα αρμονικό, ειρηνικό κα απομονωμένο μέρος, το οποίο είναι εμπνευσμένο από το μυθικό Βουδιστικό βασίλειο της Shambhala. Δεδομένης της περιγραφής της Shangri-La (μιάς Θιβετιανής λέξης για το “Ουρανός επί της Γης”), δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να σκεφθεί το ταραγμένο Πακιστάν σαν τον προτεινόμενο τόπο για τον επίγειο αυτό παράδεισο, και ιδίως κάποιος που δεν το έχει επισκεφθεί! Είναι, όμως, αναμφισβήτητο ότι ο Hilton επισκέφθηκε τις Βορεινές κοιλάδες του Πακιστάν δυό χρόνια προτού εκδόσει το βιβλίο του. Παρ’ όλα αυτά, η ακριβής τοποθεσία που είχε στο νου του ο συγγραφέας παραμένει άγνωστη, και μόνο υποθέσεις μπορεί να κάνει κανείς για το ποιο μέρος στην Μείζονα Περιοχή των Ιμαλαϊων αποτέλεσε την κύρια έμπνευση για την περιγραφή αυτή του Hilton. Σε μια προσπάθεια ενίσχυσης του τουρισμού στο Πακιστάν, η Κοιλάδα Skardu προβλήθηκε σαν η “αληθινή” τοποθεσία που χρησίμευσε σαν η πηγή έμπνευσης στον συγγραφέα. Το 1983, το Θέρετρο Shangri-La άνοιξε στην Λίμνη Κάτω Kachura, στην οποία τότε δόθηκε η ονομασία Λίμνη Shangri-La. Σαν αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης ευμετάβλητης πολιτικής κατάστασης στο Πακιστάν, η αναμενόμενη εισροή τουριστών ουδέποτε πραγματοποιήθηκε. Έτσι, σήμερα το θέρετρο παραμένει μάλλον εγκαταλειμένο στην πανέμορφη κοιλάδα.
Tριάντα χιλιόμετρα μετά το Skardu, προσπερνάμε την λίμνη Shangri-La, στην οποία θα επιστρέψουμε αργότερα, για να επισκεφθούμε την Άνω Λίμνη Kachura. Η Άνω Λίμνη Kachura, είναι μια όμορφη διαυγής λίμνη σχεδόν ανεξερεύνητη από τους ταξιδευτές, χάρις στην έλλειψη υποδομής λόγω του δύσκολου εδάφους της. Περνάμε ένα όμορφο ποταμάκι που χύνεται στη λίμνη, και αφού διασχίσουμε τον οικισμό Kachura, φθάνουμε σε ένα σημείο για παρκάρισμα. Στη συνέχεια ακολουθεί βάδισμα για αρκετές εκατοντάδες μέτρα σε ένα κατηφορικό μονοπάτι, που μας κατεβάζει στις όχθες της μεγάλης λίμνης. Η λίμνη είναι πανέμορφη, γεμάτη αντανακλάσεις, ενώ υπάρχουν 2-3 βαρκάρηδες και κανώ, για όποιον θέλει να την διασχίσει. Ψηλές βουνοκορφές μας περιτριγυρίζουν. Επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο και συνεχίζουμε για την Κάτω Λίμνη Kachura, την περίφημη Shangri-La. Δυστυχώς η περιοχή της, προφανώς λόγω της φήμης της, είναι περιφραγμένη και υπάρχει ένα όχι ευκαταφρόνητο εισιτήριο εισόδου. Η θέα όμως μας αποζημιώνει. Είναι μια κρυστάλλινη διαυγής λίμνη, με όμορφα σπιτάκια με κόκκινες οροφές στις όχθες της, και με τις γύρω ορεινές κορυφές να αντανακλούνται στα ήρεμα νερά της. Τριγύρω πυκνές συστάδες δέντρων και καταπράσινες όχθες την περιβάλλουν. Δυό κτίρια Κινεζικής αρχιτεκτονικής, που σήμερα λειτουργούν σαν ξενοδοχείο και εστιατόριο, δεν θυμίζουν καθόλου το Πακιστάν, ενώ παραδίπλα υπάρχει ένα μικρό αεροπλάνο, αναφορά στην περιγραφή του Hilton ενός αεροπλάνου που προσγειώθηκε ανώμαλα στην Shangri-La. Αντιλαμβάνεσαι ένα αίσθημα γαλήνης και ευτυχίας να σε κυριεύει και δεν ξέρεις αν αυτό οφείλεται στο εκπληκτικό τοπίο ή στην αυθυποβολή από την φήμη του βιβλίου και των σχετικών ταινιών, που σε κάνουν για μια στιγμή να πιστέψεις ότι έφθασες στον παράδεισο επί της γης, στην μυθική ουτοπία των Ιμαλαϊων, στην απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο γη της ευτυχίας, εκεί όπου οι άνθρωποι δεν γερνούν ποτέ! Η ευτυχία όμως ποτέ δεν κρατάει για πολύ και μας συνεφέρνουν οι φωνές δύο Πακιστανών που θέλουν να φωτογραφηθούν μαζί μας. Μένουμε αρκετή ώρα στην περιοχή, κάνοντας βόλτες, φωτογραφίζοντας και κάνοντας διάλειμμα για έναν καφέ και ένα μικρό σνακ. Όταν επιστρέφουμε στο Skardu έχει πια βραδιάσει. Την πόλη θα την δούμε την επόμενη ημέρα, προτού πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής.
Άνω Λίμνη Kachura
Shangri-La
Το άλλο πρωί ξυπνάμε λίγο αργά (μεγάλο λάθος, όπως θα αποδεικνύονταν αργότερα), επειδή σκεφθήκαμε ότι είχαμε αρκετό χρονικό περιθώριο για να δούμε την πόλη και να επιστρέψουμε στο Gilgit. Η πόλη δεν έχει και πολλά αξιοθέατα, είναι μια τυπική ανατολίτικη πόλη, με το παζάρι στον κεντρικό της δρόμο. Επισκεπτόμαστε το Τζαμί Jamia, το κεντρικό όμορφο τζαμί της πόλης και στη συνέχεια κάνουμε μια βόλτα στον κεντρικό δρόμο. Εκεί υπάρχει μια μικρή περιοχή, κοντά στο τζαμί, που έχει κάποια μαγαζιά με αναμνηστικά και χειροτεχνήματα. Επισκεπτόμαστε μερικά και πραγματοποιούμε κάποιες αγορές, μετά το σχετικό παζάρι φυσικά. Αν δεν παζαρέψεις στην Ανατολή, δεν το ευχαριστιέται ούτε και ο ίδιος ο πωλητής! To Πακιστάν (καθώς και το Αφγανιστάν) φημίζονται για τους ημιπολύτιμους λίθους Lapis lazuli, με το βαθύ μπλε χρώμα, και παίρνουμε αρκετά κοσμήματα για δώρα, που στηρίζονται σε αυτούς, μιάς και τα βρίσκουμε σε πολύ καλές τιμές – τουλάχιστον σύμφωνα με την διαβεβαίωση του φίλου μου, που έχω ξαναγράψει ότι είναι ειδικός στα παζάρια και τις αγορές! Η βόλτα τελειώνει και αφού ο οδηγός μας φουλάρει για τον μακρύ δρόμο της επιστροφής, ξεκινάμε. Ο ξενοδόχος μας είχε συστήσει να πάρουμε τον εναλλακτικό χειρότερο δρόμο για να αποφύγουμε τις καθυστερήσεις, αλλά δεν τον ακούσαμε.
Skardu
Τις πρώτες ώρες βλέπουμε την περιοχή που δεν είχαμε δει όταν ερχόμασταν, επειδή είχε νυχτώσει, η οποία έχει περίπου ίδια μορφολογία με το υπόλοιπο της διαδρομής. Κάθετα ορεινά τοιχώματα στο φαράγγι, με τον Ινδό ποταμό να κυλάει μανιασμένα στο βάθος. Σε πολλά σημεία ο δρόμος είναι κυριολεκτικά σκαμμένος μέσα στον βράχο και το πλάτος του είναι πολύ μικρό, ενώ σε λίγα μόνο σημεία χωράνε δύο αυτοκίνητα. Υπάρχουν πάρα πολλά σημεία “τρόμου”, σαν και αυτά που βλέπουμε στα βίντεο των πιο επικίνδυνων δρόμων του κόσμου, οι απότομες στροφές μέσα στον ορεινό όγκο, με βράχο από όλες τις πλευρές, εκτός από την μία που βλέπει προς το φαράγγι, με τον βρυχώμενο Ινδό στον πάτο του φαραγγιού! Ευτυχώς, όμως, ο καιρός είναι καλός και η κίνηση δεν είναι και πολύ μεγάλη. Δυστυχώς η φωτογράφηση είναι δύσκολη, όπως ήταν και σε όλο το ταξίδι αυτό, επειδή δεν υπάρχουν πολλά σημεία που μπορείς να σταματήσεις, εκτός αν διακόψεις όλη την κυκλοφορία, οπότε η μόνη επιλογή είναι η φωτογραφία εν κινήσει. Όταν φθάνουμε στο Astakk Nala, τον οικισμό όπου είχαμε σταματήσει όταν ερχόμασταν, έχει μεσημεριάσει. Και πάλι, όμως, λίγο πριν τον οικισμό μας σταματάνε για τις εργασίες που γίνονται για την διαπλάτυνση του δρόμου. Ούτε λίγο ούτε πολύ, αυτή τη φορά η στάση μας κράτησε 5 ώρες! Φαίνεται ότι τα εκρηκτικά προκάλεσαν την συσσώρευση πάρα πολλών υλικών, και μέχρι τα μηχανήματα να τα μετατοπίσουν χρειάστηκε όλος αυτός ο χρόνος. Σταματάμε για λίγο στον οικισμό, για ένα σύντομο δείπνο, μιάς και ούτως ή άλλως έχει σκοτεινιάσει.
Η επιστροφή στο Gilgit
Ξαναξεκινάμε, και τότε αρχίζει το μαρτύριο της επιστροφής. Η κίνηση έχει αυξηθεί πάρα πολύ, ιδίως από φορτηγά. Γνωρίζουν φαίνεται για τις διακοπές αυτές της κυκλοφορίας, λόγω των έργων, και έρχονται νύχτα, όταν τα έργα έχουν σταματήσει. Όπως προανάφερα, στον δρόμο δεν χωράνε δύο αυτοκίνητα, εκτός από συγκεκριμένα σημεία, πόσο μάλλον όταν το ένα από τα δύο είναι φορτηγό! Συνεχώς αναγκαζόμαστε να σταματάμε και να κάνουμε όπισθεν, ώστε να φθάσουμε σε πλατύτερο πέρασμα. Και επειδή βρισκόμαστε στην έξω μεριά του δρόμου – προς την μεριά του γκρεμού, μιάς και στο Πακιστάν ακολουθούν το Αγγλικό ανάποδο σύστημα κυκλοφορίας, αυτό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο, και μάλιστα όταν υπάρχει βαθύ σκοτάδι. Το Prado διαθέτει βέβαια οθόνη οπισθοπορείας, αλλά όταν για να χωρέσεις με το φορτηγό, οι δυό σου ακριανές ρόδες βρίσκονται κυριολεκτικά μισές στον δρόμο και μισές στον αέρα, ενώ χαμηλά ακούγεται ο βρυχηθμός του Ινδού, η παρηγοριά είναι μικρή. Περνάνε πολλές εφιαλτικές ώρες και τελικά αναπνέουμε με ανακούφιση όταν περνάμε την γέφυρα Alam και παίρνουμε τον νορμάλ δρόμο για το Gilgit, που τώρα πια μας φαίνεται σαν λεωφόρος!
Όταν μπαίνουμε στο Gilgit και φθάνουμε στο ξενοδοχείο μας, το ίδιο στο οποίο είχαμε μείνει και τις προηγούμενες ημέρες, πρέπει να είναι 2 την νύχτα! Καληνυχτίζουμε τον οδηγό μας, αλλά μας λέει να περιμένουμε δυό λεπτά. Μιλάει λίγο στο κινητό του και μας το δίνει για να μιλήσουμε με το αφεντικό του στη Λαχώρη, τον πράκτορά μας τον Ahktar. Ο Ahktar λοιπόν, μας δηλώνει ότι ο Farοοq δεν μπορεί να συνεχίσει την διαδρομή του μαζί μας, αλλά την επόμενη ημέρα θα επιστρέψει στην Λαχώρη! Ο λόγος, ότι είναι εξουθενωμένος από την οδήγηση και δεν αντέχει άλλο. Του εξηγούμε ότι άλλη ήταν η συμφωνία μας, ότι δεν φταίμε εμείς για την 5ωρη καθυστέρηση λόγω έργων στον δρόμο, και ότι από εδώ και πέρα το πρόγραμμα θα είναι ελαφρύτερο. Αυτός όμως είναι ανένδοτος, μας λέει ότι δεν μπορεί να πιέσει τον οδηγό του, προφανώς φοβάται και για την κατάσταση του αυτοκινήτου του. Μπροστά στο αδιέξοδο την λυση δίνει ο μόνος γνωστός τρόπος στην Ανατολή, το μπαξίσι! Με ένα γενναίο τιπ, ο Farοοq αποσύρει τις αντιρρήσεις του, και σαν μόνο όρο μας βάζει την επόμενη ημέρα να φύγουμε αργά, γύρω στις 10, ώστε να προφτάσει να ξεκουραστεί. Φυσικά δεχόμαστε, δεν έχουμε και άλλη επιλογή, και πέφτουμε για έναν βαθύ και αναζωογονητικό ύπνο, μετά την απίθανη αυτή ημέρα με τα τόσα απρόοπτα.
Πρωινή αναχώρηση από το Gilgit για το Skardu, τον επόμενο σημαντικό προορισμό μας. Δυστυχώς, ενώ ξυπνήσαμε νωρίς, από κάποιο απρόοπτο πάλι θα φύγουμε καθυστερημένα. Ο φίλος μου παίρνει κάποιο φάρμακο για λόγους υγείας και δυστυχώς κάπου το έχει χάσει. Τα τοπικά φαρμακεία είναι ακόμη κλειστά, και φυσικά δεν υπάρχει εφημερεύον φαρμακείο, αλλά μας πληροφορούν ότι ίσως βρούμε το φάρμακο στο φαρμακείο ενός μεγάλου στρατοπέδου της πόλης. Το επισκεπτόμαστε, μεγάλο ψάξιμο και αναστάτωση, οι άνθρωποι κάνουν τα πάντα για να μας εξυπηρετήσουν, ψάχνουν ακόμη και όλες τους τις αποθήκες, αλλά δυστυχώς μάταια, το φάρμακο δεν βρίσκεται. Τελικά, διαπιστώσαμε αργότερα ότι το φάρμακο υπήρχε παντού, αλλά είχε διαφορετική ονομασία. Με ένα ψάξιμο στο Ίντερνετ που έκανε ο φίλος μου, βρήκε την τοπική ονομασία και το προμηθεύτηκε αργότερα από ένα φαρμακείο του Skardu.
Aφού βγούμε από την πόλη, περνάμε σε λίγο επάνω από την Γέφυρα Alam, μια γέφυρα μήκους 300 μέτρων, κατασκευασμένη από ξύλο και μεταλλικές ράβδους επάνω από τον Ποταμό Gilgit, την οποία η Wikipedia χαρακτηρίζει σαν μιά από τις τρομακτικότερες γέφυρες του κόσμου! Ευτυχώς περνάμε δίχως απρόοπτα και σε λίγο φαίνεται ο επιβλητικός ορεινός όγκος του Nanga Parbat, του δυτικού άκρου της οροσειράς των Ιμαλαϊων. Μπαίνουμε πια στο φαράγγι του Ινδού, εκεί όπου ο ποταμός αυτός στρίβει ανατολικά του Κarakoram Highway και παίρνει την μοναχική του πορεία ανάμεσα στους ορεινούς όγκους του Καρακορούμ και των Ιμαλαϊων. Είναι ένας πολύ στενός και ελικοειδής δρόμος, που δίκαια θεωρείται σαν ένας από τους πιό επικίνδυνους δρόμους στον κόσμο. Ακολουθώντας το στενό φαράγγι του Ινδού ο δρόμος κόβει την πορεία του μέσα από τα κατακόρυφα βραχώδη βουνά, πότε κατεβαίνοντας χαμηλά, δίπλα σχεδόν στο αφρισμένο ποτάμι, και πότε ανεβαίνοντας πολύ ψηλά στην κατακόρυφη γρανιτένια όχθη, χαραγμένος κυριολεκτικά μέσα στον βράχο. Το ταξίδι αυτό δεν είναι για όσους υποφέρουν από ίλιγγο και πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει τις ζωές τους όταν τα οχήματά τους γλίστρησαν έξω από τον δρόμο και βυθίστηκαν στο ποτάμι. Οι μόνοι που γλιτώνουν από την μανία του Ινδού, είναι όσοι καταφέρνουν να πηδήξουν από το όχημα προτού αυτό πάρει την πορεία του γκρεμού. Η ορμή του Ινδού σε όλη την πορεία του μέσα στο στενό αυτό φαράγγι είναι εκπληκτική και μου κάνει εντύπωση η πληροφορία ότι μερικοί τολμηροί επιχειρούν και rafting στον ποταμό αυτό. Φαίνεται όμως ότι αυτό έχει σχέση με την εποχή, για κάποιους μήνες ελαττώνεται το νερό του ποταμού και υπάρχει η δυνατότητα αυτή.
Τα καλά νέα για τους ντόπιους – αλλά όχι για τους παθιασμένους ταξιδιώτες, είναι ότι Κινεζικές εταιρείες έχουν αναλάβει την βελτίωση αυτού του δρόμου μεταξύ του Gilgit και του Skardu, ο οποίος έχει μήκος 164 χιλιόμετρα, η οποία είναι σε πλήρη εξέλιξη και το έργο θα συμπληρωθεί στα μέσα του 2020. Γρήγορα το αντιλαμβανόμαστε αυτό στην πράξη, με τις συχνές στάσεις λόγω έργων και τοποθέτησης εκρηκτικών σε πολλά σημεία του δρόμου. Μου είναι αδύνατον πάντως, να πιστέψω ότι σε μερικούς μήνες θα είναι έτοιμος αυτός ο δρόμος, νομίζω ότι χρειάζονται πολλά χρόνια εντατικής δουλειάς. Το τοπίο είναι εξαιρετικά άγριο, ενώ πολύ αραιά συναντάμε όμορφα χωριά στο χείλος των γκρεμών, μεγάλες κρεμαστές γέφυρες και θεαματικές μικρές κοιλάδες που διακόπτουν το μονότονο ορεινό τοπίο. Είμαστε τυχεροί επειδή ο καιρός είναι καλός, μιας και σε βροχές γίνονται συχνές κατολισθήσεις στον δρόμο αυτό, οι οποίες μπορεί να προκαλέσουν μεγάλες καθυστερήσεις, αλλά είναι και πολύ επικίνδυνες. Ο δρόμος σε αρκετά μεγάλο τμήμα του είναι ασφαλτοστρωμένος, αλλά υπάρχουν και μεγάλα κομμάτια με χωματόδρομο. Κάνουμε τουλάχιστον τρεις στάσεις στην πορεία μας, λόγω των έργων που εκτελούνται στον δρόμο. Μεσημεριάζει όταν φθάνουμε στο Astakk Nala, ένα κατάλληλο σημείο στο μέσον της διαδρομής από το Gilgit στο Skardu, όπου καναδυό βασικά πανδοχεία παρέχουν γεύματα και ποτά και από τις δυό πλευρές ενός παραποτάμου που ρέει με ταχύτητα κατεβαίνοντας στον Ινδό. Σταματάμε αναγκαστικά για ένα γεύμα, μιάς και λίγο πιο πέρα γίνονται έργα και έχει διακοπή κυκλοφορίας. Το περιβάλλον είναι πολύ γραφικό, καθόμαστε δίπλα από το ποταμάκι, και τρώμε φρεσκοψημένο αρνάκι, ενώ φυσικά για σαλάτες ούτε που το σκεπτόμαστε. Δυστυχώς η διακοπή είναι μεγαλύτερη από ότι φανταζόμασταν, διαρκεί τρεις ώρες! Οι Κινέζοι που διαπλατύνουν τον δρόμο βάζουν εκρηκτικά και στη συνέχεια μεταφέρουν τα μπάζα για να τον ξεμπλοκάρουν. Όταν ξαναξεκινάμε είναι σχεδόν απόγευμα και μετά από λίγο αρχίζει να σκοτεινιάζει. Αυτό είναι καλό και κακό, διότι αφενός δεν βλέπουμε τίποτα από την επικίνδυνη διαδρομή και αισθανόμαστε πιο ήσυχοι, αλλά έτσι χάνουμε ωραία τοπία και αξιοθέατα, θα τα δούμε όμως στην επιστροφή μας, που θα είναι από την ίδια διαδρομή. Αυτός είναι ο μόνος κύριος δρόμος που συνδέει οδικά το Skardu με το υπόλοιπο Πακιστάν, υπάρχει και ένας μικρότερος αλλά πολύ χειρότερος σε οδόστρωμα και αρκετά μακρύτερος. Αντίθετα από το Gilgit όπου προσγειώνονται μόνο ελικοφόρα, στο Skardu υπάρχει μεγάλο αεροδρόμιο που δέχεται τζετ, και υπάρχει καθημερινή σύνδεση με το Ισλαμαμπάντ. Δεν θελήσαμε όμως να πάμε αεροπορικώς, επειδή θέλαμε να κάνουμε όλη την διαδρομή του ΚΗ.
Η διαδρομή από το Gilgit στο Skardu, στο φαράγγι του Ινδού ποταμού
Η στάση μας στο Astakk Nala
Στο Skardu φτάνουμε αργά το βράδυ, όλοι κατάκοποι, και ιδιαίτερα ο οδηγός μας. Το Skardu είναι μια πόλη που βρίσκεται στην Κοιλάδα Skardu, στη συμβολή των Ποταμών Ινδού και Shigar, σε υψόμετρο σχεδόν 2.500 μέτρων. Η πόλη είναι μιά σπουδαία πύλη για τις κορυφές των 8.000 μέτρων της κοντινής οροσειράς του Καρακορούμ, με σημαντικότερη την Κ2, το δεύτερο σε ύψος βουνό στον κόσμο, μετά το Ιμαλάϊα. Δίπλα από το Skardu περνάει ο Ινδός ποταμός, ο οποίος χωρίζει την Οροσειρά του Καρακορούμ από τα Ιμαλάϊα. Πηγαίνουμε κατευθείαν για ύπνο στο ξενοδοχείο μας, που έχουμε βρει από την προηγούμενη στο Ίντερνετ, ένα συμπαθητικό ξενοδοχείο με μεγάλα καθαρά δωμάτια. Ξυπνάμε νωρίς επειδή το πρόγραμμα είναι και πάλι φορτωμένο, αλλά αισθανόμαστε ξεκούραστοι και ευδιάθετοι. Δυστυχώς ο καιρός έχει βαρύνει πολύ, υπάρχουν πολλά μαύρα σύννεφα, αλλά ψάχνοντας στα σχετικά sites δεν βλέπουμε να υπάρχει πρόβλεψη για βροχή.
Aποφασίζουμε καλού κακού να κάνουμε πρωί πρωί την επίσκεψη στην Κοιλάδα Khaplu, κάπου 110 χιλιόμετρα μακριά. Ακολουθούμε τον Ινδό ποταμό, που σε ορισμένα σημεία είναι στενός και ορμητικός, αλλά σε ορισμένες περιοχές πλαταίνει και διακλαδίζεται, σαν να σχηματίζει δέλτα. Λίγο μετά το Skardu συναντάμε την διασταύρωση για την κοιλάδα Shigar, εκεί όπου ο ποταμός Braldu που προέρχεται από τον παγετώνα Baltoro χύνει τα κρυστάλλινα νερά του στον λασπερό Ινδό. Εδώ είναι ο δρόμος που παίρνουν οι ορειβάτες για να φθάσουν στο Askole, τον τελευταίο καταυλισμό της Shigar, από όπου ξεκινούν οι εξορμήσεις για την κατάκτηση της Κ2. Το τοπίο παραμένει άγριο, οι ψηλές ορεινές κορυφές του Καρακορούμ φαίνονται ολόγυρα, αλλά συχνά συναντούμε λωρίδες με πράσινο, δέντρα, μικρές καλλιέργειες, και κάποια χωριουδάκια. Στο μέσον περίπου της διαδρομής φθάνουμε στο χωριό Keris, όπου αφήνουμε πια τον Ινδό και ακολουθούμε τον παραπόταμό του Shyok. Μικρότερος, γραφικότερος, με συστάδες από δέντρα – κυρίως λεύκες, ο Shyok είναι απόλαυση για να τον ακολουθείς και χωρίς να το καταλάβουμε φθάνουμε στο όμορφο χωριό Khaplu. Δυστυχώς ο καιρός έχει χειροτερέψει και αρχίζει και ψιλοβρέχει. Επισκεπτόμαστε γρήγορα το φρούριο Khaplu, πανέμορφο εξωτερικά, που κτίσθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα για να χρησιμεύσει σαν κατοικία του ηγεμόνα του Khaplu. Πρόσφατα ανακαινίσθηκε από το Ίδρυμα Αγά Χαν, και λειτουργεί σαν ξενοδοχείο, αλλά και σαν μουσείο με εκθέματα της ιστορίας του Βαλτιστάν. Δεν μπαίνουμε στο εσωτερικό, αφενός γιατί δεν έχουμε διαβάσει καλές κριτικές και αφετέρου για να μην καθυστερήσουμε. Επιστρέφουμε από την ίδια διαδρομή, η οποία τώρα μας φαίνεται συντομώτερη, και ευτυχώς ο καιρός αρχίζει να φτιάχνει.
Κhaplu Valley
Φθάνουμε στο Skardu αργά το μεσημέρι, αλλά συνεχίζουμε για την επίσκεψη της περίφημης Shangri-La, ενός από τους τοπ προορισμούς του ταξιδιού μας αυτού. Η Shangri-La είναι ένα μυθιστορηματικό μέρος που περιγράφηκε από τον συγγραφέα James Hilton το 1993 στη νουβέλα του “Xαμένος Ορίζοντας”. Έχει περιγραφεί σαν ένα αρμονικό, ειρηνικό κα απομονωμένο μέρος, το οποίο είναι εμπνευσμένο από το μυθικό Βουδιστικό βασίλειο της Shambhala. Δεδομένης της περιγραφής της Shangri-La (μιάς Θιβετιανής λέξης για το “Ουρανός επί της Γης”), δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να σκεφθεί το ταραγμένο Πακιστάν σαν τον προτεινόμενο τόπο για τον επίγειο αυτό παράδεισο, και ιδίως κάποιος που δεν το έχει επισκεφθεί! Είναι, όμως, αναμφισβήτητο ότι ο Hilton επισκέφθηκε τις Βορεινές κοιλάδες του Πακιστάν δυό χρόνια προτού εκδόσει το βιβλίο του. Παρ’ όλα αυτά, η ακριβής τοποθεσία που είχε στο νου του ο συγγραφέας παραμένει άγνωστη, και μόνο υποθέσεις μπορεί να κάνει κανείς για το ποιο μέρος στην Μείζονα Περιοχή των Ιμαλαϊων αποτέλεσε την κύρια έμπνευση για την περιγραφή αυτή του Hilton. Σε μια προσπάθεια ενίσχυσης του τουρισμού στο Πακιστάν, η Κοιλάδα Skardu προβλήθηκε σαν η “αληθινή” τοποθεσία που χρησίμευσε σαν η πηγή έμπνευσης στον συγγραφέα. Το 1983, το Θέρετρο Shangri-La άνοιξε στην Λίμνη Κάτω Kachura, στην οποία τότε δόθηκε η ονομασία Λίμνη Shangri-La. Σαν αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης ευμετάβλητης πολιτικής κατάστασης στο Πακιστάν, η αναμενόμενη εισροή τουριστών ουδέποτε πραγματοποιήθηκε. Έτσι, σήμερα το θέρετρο παραμένει μάλλον εγκαταλειμένο στην πανέμορφη κοιλάδα.
Tριάντα χιλιόμετρα μετά το Skardu, προσπερνάμε την λίμνη Shangri-La, στην οποία θα επιστρέψουμε αργότερα, για να επισκεφθούμε την Άνω Λίμνη Kachura. Η Άνω Λίμνη Kachura, είναι μια όμορφη διαυγής λίμνη σχεδόν ανεξερεύνητη από τους ταξιδευτές, χάρις στην έλλειψη υποδομής λόγω του δύσκολου εδάφους της. Περνάμε ένα όμορφο ποταμάκι που χύνεται στη λίμνη, και αφού διασχίσουμε τον οικισμό Kachura, φθάνουμε σε ένα σημείο για παρκάρισμα. Στη συνέχεια ακολουθεί βάδισμα για αρκετές εκατοντάδες μέτρα σε ένα κατηφορικό μονοπάτι, που μας κατεβάζει στις όχθες της μεγάλης λίμνης. Η λίμνη είναι πανέμορφη, γεμάτη αντανακλάσεις, ενώ υπάρχουν 2-3 βαρκάρηδες και κανώ, για όποιον θέλει να την διασχίσει. Ψηλές βουνοκορφές μας περιτριγυρίζουν. Επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο και συνεχίζουμε για την Κάτω Λίμνη Kachura, την περίφημη Shangri-La. Δυστυχώς η περιοχή της, προφανώς λόγω της φήμης της, είναι περιφραγμένη και υπάρχει ένα όχι ευκαταφρόνητο εισιτήριο εισόδου. Η θέα όμως μας αποζημιώνει. Είναι μια κρυστάλλινη διαυγής λίμνη, με όμορφα σπιτάκια με κόκκινες οροφές στις όχθες της, και με τις γύρω ορεινές κορυφές να αντανακλούνται στα ήρεμα νερά της. Τριγύρω πυκνές συστάδες δέντρων και καταπράσινες όχθες την περιβάλλουν. Δυό κτίρια Κινεζικής αρχιτεκτονικής, που σήμερα λειτουργούν σαν ξενοδοχείο και εστιατόριο, δεν θυμίζουν καθόλου το Πακιστάν, ενώ παραδίπλα υπάρχει ένα μικρό αεροπλάνο, αναφορά στην περιγραφή του Hilton ενός αεροπλάνου που προσγειώθηκε ανώμαλα στην Shangri-La. Αντιλαμβάνεσαι ένα αίσθημα γαλήνης και ευτυχίας να σε κυριεύει και δεν ξέρεις αν αυτό οφείλεται στο εκπληκτικό τοπίο ή στην αυθυποβολή από την φήμη του βιβλίου και των σχετικών ταινιών, που σε κάνουν για μια στιγμή να πιστέψεις ότι έφθασες στον παράδεισο επί της γης, στην μυθική ουτοπία των Ιμαλαϊων, στην απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο γη της ευτυχίας, εκεί όπου οι άνθρωποι δεν γερνούν ποτέ! Η ευτυχία όμως ποτέ δεν κρατάει για πολύ και μας συνεφέρνουν οι φωνές δύο Πακιστανών που θέλουν να φωτογραφηθούν μαζί μας. Μένουμε αρκετή ώρα στην περιοχή, κάνοντας βόλτες, φωτογραφίζοντας και κάνοντας διάλειμμα για έναν καφέ και ένα μικρό σνακ. Όταν επιστρέφουμε στο Skardu έχει πια βραδιάσει. Την πόλη θα την δούμε την επόμενη ημέρα, προτού πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής.
Άνω Λίμνη Kachura
Shangri-La
Το άλλο πρωί ξυπνάμε λίγο αργά (μεγάλο λάθος, όπως θα αποδεικνύονταν αργότερα), επειδή σκεφθήκαμε ότι είχαμε αρκετό χρονικό περιθώριο για να δούμε την πόλη και να επιστρέψουμε στο Gilgit. Η πόλη δεν έχει και πολλά αξιοθέατα, είναι μια τυπική ανατολίτικη πόλη, με το παζάρι στον κεντρικό της δρόμο. Επισκεπτόμαστε το Τζαμί Jamia, το κεντρικό όμορφο τζαμί της πόλης και στη συνέχεια κάνουμε μια βόλτα στον κεντρικό δρόμο. Εκεί υπάρχει μια μικρή περιοχή, κοντά στο τζαμί, που έχει κάποια μαγαζιά με αναμνηστικά και χειροτεχνήματα. Επισκεπτόμαστε μερικά και πραγματοποιούμε κάποιες αγορές, μετά το σχετικό παζάρι φυσικά. Αν δεν παζαρέψεις στην Ανατολή, δεν το ευχαριστιέται ούτε και ο ίδιος ο πωλητής! To Πακιστάν (καθώς και το Αφγανιστάν) φημίζονται για τους ημιπολύτιμους λίθους Lapis lazuli, με το βαθύ μπλε χρώμα, και παίρνουμε αρκετά κοσμήματα για δώρα, που στηρίζονται σε αυτούς, μιάς και τα βρίσκουμε σε πολύ καλές τιμές – τουλάχιστον σύμφωνα με την διαβεβαίωση του φίλου μου, που έχω ξαναγράψει ότι είναι ειδικός στα παζάρια και τις αγορές! Η βόλτα τελειώνει και αφού ο οδηγός μας φουλάρει για τον μακρύ δρόμο της επιστροφής, ξεκινάμε. Ο ξενοδόχος μας είχε συστήσει να πάρουμε τον εναλλακτικό χειρότερο δρόμο για να αποφύγουμε τις καθυστερήσεις, αλλά δεν τον ακούσαμε.
Skardu
Τις πρώτες ώρες βλέπουμε την περιοχή που δεν είχαμε δει όταν ερχόμασταν, επειδή είχε νυχτώσει, η οποία έχει περίπου ίδια μορφολογία με το υπόλοιπο της διαδρομής. Κάθετα ορεινά τοιχώματα στο φαράγγι, με τον Ινδό ποταμό να κυλάει μανιασμένα στο βάθος. Σε πολλά σημεία ο δρόμος είναι κυριολεκτικά σκαμμένος μέσα στον βράχο και το πλάτος του είναι πολύ μικρό, ενώ σε λίγα μόνο σημεία χωράνε δύο αυτοκίνητα. Υπάρχουν πάρα πολλά σημεία “τρόμου”, σαν και αυτά που βλέπουμε στα βίντεο των πιο επικίνδυνων δρόμων του κόσμου, οι απότομες στροφές μέσα στον ορεινό όγκο, με βράχο από όλες τις πλευρές, εκτός από την μία που βλέπει προς το φαράγγι, με τον βρυχώμενο Ινδό στον πάτο του φαραγγιού! Ευτυχώς, όμως, ο καιρός είναι καλός και η κίνηση δεν είναι και πολύ μεγάλη. Δυστυχώς η φωτογράφηση είναι δύσκολη, όπως ήταν και σε όλο το ταξίδι αυτό, επειδή δεν υπάρχουν πολλά σημεία που μπορείς να σταματήσεις, εκτός αν διακόψεις όλη την κυκλοφορία, οπότε η μόνη επιλογή είναι η φωτογραφία εν κινήσει. Όταν φθάνουμε στο Astakk Nala, τον οικισμό όπου είχαμε σταματήσει όταν ερχόμασταν, έχει μεσημεριάσει. Και πάλι, όμως, λίγο πριν τον οικισμό μας σταματάνε για τις εργασίες που γίνονται για την διαπλάτυνση του δρόμου. Ούτε λίγο ούτε πολύ, αυτή τη φορά η στάση μας κράτησε 5 ώρες! Φαίνεται ότι τα εκρηκτικά προκάλεσαν την συσσώρευση πάρα πολλών υλικών, και μέχρι τα μηχανήματα να τα μετατοπίσουν χρειάστηκε όλος αυτός ο χρόνος. Σταματάμε για λίγο στον οικισμό, για ένα σύντομο δείπνο, μιάς και ούτως ή άλλως έχει σκοτεινιάσει.
Η επιστροφή στο Gilgit
Ξαναξεκινάμε, και τότε αρχίζει το μαρτύριο της επιστροφής. Η κίνηση έχει αυξηθεί πάρα πολύ, ιδίως από φορτηγά. Γνωρίζουν φαίνεται για τις διακοπές αυτές της κυκλοφορίας, λόγω των έργων, και έρχονται νύχτα, όταν τα έργα έχουν σταματήσει. Όπως προανάφερα, στον δρόμο δεν χωράνε δύο αυτοκίνητα, εκτός από συγκεκριμένα σημεία, πόσο μάλλον όταν το ένα από τα δύο είναι φορτηγό! Συνεχώς αναγκαζόμαστε να σταματάμε και να κάνουμε όπισθεν, ώστε να φθάσουμε σε πλατύτερο πέρασμα. Και επειδή βρισκόμαστε στην έξω μεριά του δρόμου – προς την μεριά του γκρεμού, μιάς και στο Πακιστάν ακολουθούν το Αγγλικό ανάποδο σύστημα κυκλοφορίας, αυτό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο, και μάλιστα όταν υπάρχει βαθύ σκοτάδι. Το Prado διαθέτει βέβαια οθόνη οπισθοπορείας, αλλά όταν για να χωρέσεις με το φορτηγό, οι δυό σου ακριανές ρόδες βρίσκονται κυριολεκτικά μισές στον δρόμο και μισές στον αέρα, ενώ χαμηλά ακούγεται ο βρυχηθμός του Ινδού, η παρηγοριά είναι μικρή. Περνάνε πολλές εφιαλτικές ώρες και τελικά αναπνέουμε με ανακούφιση όταν περνάμε την γέφυρα Alam και παίρνουμε τον νορμάλ δρόμο για το Gilgit, που τώρα πια μας φαίνεται σαν λεωφόρος!
Όταν μπαίνουμε στο Gilgit και φθάνουμε στο ξενοδοχείο μας, το ίδιο στο οποίο είχαμε μείνει και τις προηγούμενες ημέρες, πρέπει να είναι 2 την νύχτα! Καληνυχτίζουμε τον οδηγό μας, αλλά μας λέει να περιμένουμε δυό λεπτά. Μιλάει λίγο στο κινητό του και μας το δίνει για να μιλήσουμε με το αφεντικό του στη Λαχώρη, τον πράκτορά μας τον Ahktar. Ο Ahktar λοιπόν, μας δηλώνει ότι ο Farοοq δεν μπορεί να συνεχίσει την διαδρομή του μαζί μας, αλλά την επόμενη ημέρα θα επιστρέψει στην Λαχώρη! Ο λόγος, ότι είναι εξουθενωμένος από την οδήγηση και δεν αντέχει άλλο. Του εξηγούμε ότι άλλη ήταν η συμφωνία μας, ότι δεν φταίμε εμείς για την 5ωρη καθυστέρηση λόγω έργων στον δρόμο, και ότι από εδώ και πέρα το πρόγραμμα θα είναι ελαφρύτερο. Αυτός όμως είναι ανένδοτος, μας λέει ότι δεν μπορεί να πιέσει τον οδηγό του, προφανώς φοβάται και για την κατάσταση του αυτοκινήτου του. Μπροστά στο αδιέξοδο την λυση δίνει ο μόνος γνωστός τρόπος στην Ανατολή, το μπαξίσι! Με ένα γενναίο τιπ, ο Farοοq αποσύρει τις αντιρρήσεις του, και σαν μόνο όρο μας βάζει την επόμενη ημέρα να φύγουμε αργά, γύρω στις 10, ώστε να προφτάσει να ξεκουραστεί. Φυσικά δεχόμαστε, δεν έχουμε και άλλη επιλογή, και πέφτουμε για έναν βαθύ και αναζωογονητικό ύπνο, μετά την απίθανη αυτή ημέρα με τα τόσα απρόοπτα.
Last edited by a moderator:
