Πακιστάν Στη Γη των Αγνών

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ΕΒΔΟΜΟ. Κοιλάδα του Ινδοκαυκάσου και Chitral

Είχα σκοπό να συνεχίσω την ιστορία μετά την επιδημία του κορωνοϊού, αλλά επειδή βλέπω να τραβάει πολύ και δεν μου αρέσει να αφήνω πράγματα στη μέση, αποφάσισα να την προχωρήσω. Βρισκόμαστε λοιπόν στο Gilgit, μετά από ένα τρομερό τριήμερο στο Skardu, εξαντλημένοι και με τον οδηγό μας Farooq έτοιμο να μας εγκαταλείψει, αλλά τελικά, τον καταφέραμε να συνεχίσει. Ξυπνάμε αργά, τηρώντας την συμφωνία με τον Farooq, και παίρνουμε ήσυχα το πρωινό μας. Ο Farooq, που μένει κάπου αλλού, έρχεται φρέσκος φρέσκος και ανανεωμένος, φορώντας καινούργιο σαλβάρι. Τα υποδήματα όμως σταθερά, καφετιά ανοιχτά πέδιλα, το σήμα κατατεθέν όλων των Πακιστανών για την καλοκαιρινή υπόδηση. Μετά το check out και την αγορά εμφιαλωμένων νερών και μερικών φρούτων για την συνέχεια του ταξιδιού, ξεκινάμε για την νέα δύσκολη διαδρομή. Θα ακολουθήσουμε την κοιλάδα του Ινδοκαυκάσου, ανάμεσα στους ψηλούς γίγαντες των οροσειρών του Ινδοκαυκάσου και του Hindu Raj, από το Gilgit προς το Chitral, ένα από τα πιό όμορφα και προκλητικά ταξίδια στο Πακιστάν. Ο Ινδοκαύκασος (στα Πακιστανικά Hindu Kush – όριο του Ινδού), επίσης γνωστός στα Αρχαία Ελληνικά σαν Ινδικός Καύκασος, είναι μιά οροσειρά μήκους 800 χιλιομέτρων που εκτείνεται δια μέσου του Αφγανιστάν, από το κέντρο του προς το βόρειο Πακιστάν και παραπέρα στο Τατζικιστάν και στην Κίνα. Το Hindu Raj είναι μιά οροσειρά στο βόρειο Πακιστάν, μεταξύ των οροσειρών του Ινδοκαυκάσου και του Καρακορούμ. Στην Κοιλάδα του Ινδοκαυκάσου ρέει ο Ποταμός Gilgit, και με την πορεία μας θα τον ακολουθήσουμε αντίθετα από το ρεύμα του, περνώντας δύο από τα πιό αλησμόνητα σημεία του Πακιστάν, τις λίμνες Khalti και Phandur, και στη συνέχεια περνώντας το Shandur Pass στα 3.800 μέτρα. Στη συνέχεια θα αρχίσει το κατέβασμά μας προς το Chitral που θα αποτελέσει την πόλη-βάση της εξόρμησής μας για τις κοιλάδες των Kalash.

Βγαίνουμε από το Gilgit μετά από μια σύντομη επίσκεψη σε κάποιο ΑΤΜ για ανάληψη, που ευτυχώς γίνεται πια χωρίς προβλήματα, αφού τσεκάρουμε πριν σε κάθε τράπεζα ποιές κάρτες είναι αποδεκτές. Γύρω στα 30 χιλιόμετρα μετά, και με την βοήθεια του GPS, κάνουμε μια παράκαμψη από τον κύριο δρόμο για να επισκεφθούμε τον Βούδα Kargah, μιά σκαλισμένη εικόνα του 7ου αιώνα ενός μεγάλου όρθιου Βούδα στην κρημνώδη επιφάνεια του Karghah Nala, μιας αρχαιολογικής τοποθεσίας. Η εικόνα είναι εντυπωσιακή, και μπορώ να φανταστώ την εντύπωση που θα προξενούσαν οι γιγαντιαίοι σκαλιστοί Βούδες της Κοιλάδας Bamyan του Αφγανιστάν, προτού τους καταστρέψουν οι Ταλιμπάν! Επιστρέφουμε στον κύριο δρόμο για Chitral και βρίσκουμε πάλι τον Ποταμό Gilgit που θα ακολουθήσουμε. Η διαδρομή είναι πανέμορφη, μιά καταπράσινη κοιλάδα ανάμεσα στους ορεινούς όγκους και το ποτάμι με ένα έντονο μπλε χρώμα, που καθόλου δεν θυμίζει τον θολό, σκουρόχρωμο Ινδό. Συχνά κρεμαστές γέφυρες οδηγούν στην απέναντι όχθη σε μκρές κάθετες κοιλάδες, ενώ περνάμε από πολλά γραφικά χωριά. Η πρώτη μικρή πόλη που συναντάμε είναι το Gahkuch, μιά πόλη πρωτεύουσα του πρώην βασιλείου του Punial, που βρίσκεται σε μιά γόνιμη και καλοποτισμένη λωρίδα γης που περιβάλλει το ποτάμι. Υπάρχει το παζάρι στον κεντρικό δρόμο, όπως σε όλες τις πόλεις και τα χωριά του Πακιστάν, ενώ συναντούμε αρκετούς μαθητές που πηγαινοέρχονται στο σχολείο.

Βούδας Kargah

Ακολουθώντας τον Ποταμό Gilgit

Στο Gahkuch

Λίγο αργότερα φθάνουμε στην επόμενη πόλη της περιοχής, το Gupis. Εδώ οι οι μαθητές είναι πολύ περισσότεροι, μιας και υπάρχουν πολλά σχολεία στην περιοχή που χρηματοδοτούνται από τον Αγά Χαν, δεδομένου ότι υπάρχει μια Ισμαηλιτική πλειοψηφία σε όλη την Κοιλάδα του Ινδοκαυκάσου. Ο κόσμος της ευρύτερης αυτής περιοχής είναι πιο φιλελεύθερος και κοινωνικός, και ιδιαίτερα οι γυναίκες, που δεν ακολουθούν τον συντηρητισμό και απομονωτισμό των τυπικών Ισλαμικών περιοχών του Πακιστάν. Συνεχίζουμε την διαδρομή μας ενώ τα όμορφα τοπία διαδέχονται το ένα το άλλο και δεν χορταίνουμε να βγάζουμε φωτογραφίες.

Από το Gahkuch προς το Gupis

Στο Gupis

Διαδρομή προς την Λίμνη Khalti

Μετά καμιά ώρα βλέπουμε την Λίμνη Khalti, ένα από τα μεγαλύτερα αξιοθέατα της ημέρας, μιά λίμνη με βαθύ μπλε-πρασινωπό χρώμα που σχηματίσθηκε κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1980 μετά από μια μεγάλη πλημμύρα. Αποτελεί δημοφιλές σημείο για ψαράδες, μιάς και τόσο η λίμνη όσο και ο Ποταμός Gilgit είναι γεμάτοι πέστροφες. Είναι αργά το μεσημέρι όταν διασχίζουμε το δεύτερο σημαντικό αξιοθέατο της διαδρομής, την κοιλάδα Phander. Στην είσοδο της Κοιλάδας βρίσκεται το Μοτέλ PTDC Phander, του Πακιστανικού Οργανισμού Τουρισμού. Η αλυσίδα PTDC είναι μιά σειρά από αξιοπρεπή ξενοδοχεία που βρίσκονται διάσπαρτα στην ύπαιθρο του Πακιστάν, κάτι σαν τα παλιά δικά μας “Ξενία”. Η ιδέα για διαμονή σε αυτό είναι δελεαστική, μιάς και θυμόμαστε τι τραβήξαμε για να βρούμε αξιοπρεπές ξενοδοχείο την πρώτη ημέρα του ταξιδιού μας στον ΚΗ, αλλά επειδή είναι νωρίς συνεχίζουμε για λίγο και μπαίνουμε στο χωριό Phander για να πάρουμε πληροφορίες. Μας λένε ότι λίγο πριν το ορεινό πέρασμα Shandur υπάρχει ένα ακόμη καλό ξενοδοχείο, αλλά επειδή δεν ξέρουμε πως θα είναι ο δρόμος, αποφασίζουμε να μην το διακινδυνεύσουμε και να μείνουμε στο PTDC της περιοχής. Επιστρέφουμε και κλείνουμε δωμάτιο στο ξενοδοχείο. Η περιοχή είναι πανέμορφη με την Λίμνη Phander, μπροστά από το ξενοδοχείο μας, και με πανοραμική θέα από το δωμάτιό μας σε όλη την κοιλάδα. Έχουμε ανέβει σε υψόμετρο, από τα 1.500 που βρίσκεται το Gilgit στα 2.800 μέτρα της Κοιλάδας Phander. Αυτή τη φορά δεν παίρνουμε ακεταζολαμίδη για προφύλαξη, μιάς και το υψόμετρο δεν είναι και υπερβολικό, παρότι την επομένη θα ανεβούμε στα 3.800 μέτρα για το Shandur Pass.

Λίμνη Khalti

Διαδρομή προς την Κοιλάδα Phander

Κοιλάδα Phander

H φύση τριγύρω μας είναι εκπληκτική, αλλά όταν σκοτεινιάζει, παρουσιάζεται το γνωστό πρόβλημα του Πακιστάν, όταν δεν βρίσκεσαι σε μεγάλη πόλη, δεν έχεις τι να κάνεις! Δυστυχώς το ξενοδοχείο δεν έχει και Ίντερνετ για να περάσουμε λίγο την ώρα μας. Πηγαίνουμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου για να δειπνήσουμε και ενώ έχουμε την εντύπωση ότι είμαστε οι μόνοι ένοικοι, ακούμε πολλές γυναικείες φωνές! Έχει έρθει ένα γκρουπ απο Μαλαισιανές τουρίστριες με τον οδηγό και κάποιους Πακιστανούς συνοδούς τους. Οι Μαλαισιανές, νεαρής και μέσης ηλικίας, παρότι με τις τυπικές μαντήλες λόγω του Ισλάμ, είναι πολύ φιλικές και κοινωνικές. Είναι μια μεγάλη παρέα που έχουν την λόξα του ταξιδιού, όπως και εμείς, και μερικές μάλιστα από αυτές έχουν επισκεφθεί και την χώρα μας. Καθόμαστε μαζί με τους συνοδούς τους για να φάμε, αλλά δυστυχώς το μενού του ρεστωράν είναι σχεδόν ανύπαρκτο, έχουν μόνο κοτόπουλο. Ο αρχηγός του γκρουπ, ένας φιλικότατος και ευγενικός Πακιστανός από το Feisalabad, προσφέρεται να μας κάνει το τραπέζι με πέστροφες από την περιοχή. Στέλνει το αυτοκίνητό τους με τον οδηγό στο χωριό, ο οποίος επιστρέφει με μια σακκούλα γεμάτη ψάρια. Αντίθετα με την προηγούμενη φορά που τα ψάρια του Ινδού στο Chilas μας φάνηκαν άνοστα, οι πέστροφες της λίμνης Phander ήταν νοστιμώτατες. Με το φαγητό και την κουβέντα η ώρα πέρασε. Ευτυχώς οι νέοι μας Πακιστανοί φίλοι, μας έδωσαν πολλές πληροφορίες για το Peshawar, την πόλη για την οποία τόσα είχαμε ακούσει και θα την επισκεπτόμασταν με κάποια ανησυχία. Μας διαβεβαίωσαν λοιπόν, ότι είναι πιά απολύτως ασφαλής και μας συμβούλεψαν για το ποιά μέρη θα πρέπει να δούμε.

Στο Μοτέλ PTDC Phander

Η θέα από το ξενοδοχείο μας

Ξεκούραστοι μετά από μια σχετικά ήσυχη μέρα και έναν καλό ύπνο, ξεκινάμε το άλλο πρωί για το ορεινό πέρασμα Shandur. Ο δρόμος διασχίζει ένα μεγάλο οροπέδιο με μικρά υψώματα. Η φύση πανέμορφη, και συνεχώς συναντούμε λιμνούλες, ποταμάκια, κοπάδια από πρόβατα και γελάδια με τους βοσκούς τους. Βρίσκουμε κάθε τόσο μικρά χωριά με Ισμαηλίτες μαθητές και μαθήτριες, ενώ συχνά υπάρχουν πολύχρωμα παραδοσιακά οικήματα ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής. Ο κύριος ποταμός που ακολουθούμε αποτελεί την συνέχεια του Gilgit και λέγεται τώρα Ghizar, αλλά είναι αρκετά στενότερος. Η πορεία του είναι ελικοειδής και επειδή σε ορισμένες περιόδους πλημμυρίζει, ευνοεί τις καλλιέργειες στην πεδιάδα που διασχίζει. Συναντάμε και το ξενοδοχείο που μας είχαν συστήσει την προηγούμενη ημέρα στο Phander για διανυκτέρευση και διαπιστώνουμε ότι είναι εκτός λειτουργίας! Είμασταν τυχεροί που μείναμε στο Phander και δεν συνεχίσαμε, αλλιώς θα βρισκόμασταν την νύχτα στο μέσον του πουθενά! Πλησιάζοντας στο Shandur Pass, φθάνουμε σε μιά πλατιά παγετώδη κοιλάδα όπου ο γαλαζοπράσινος Ποταμός Khakush συμβάλλει με τον Ghizar, και στη συνέχεια τον ακολουθούμε στην ελικοειδή πορεία του κατά μήκος του εδάφους της κοιλάδας.

Στο βάθος βλέπουμε το χωριό Barsat, και λίγο μετά φθάνουμε στο φημισμένο Shandur Pass, στα 3.810 μέτρα υψόμετρο. Η ορεινή διάβαση, που συχνά αποκαλείται “Οροφή του Κόσμου” συνδέει την Περιοχή Ghizer του Gilgit-Baltistan και την Περιοχή Chitral του Khyber Pakhtunkhwa. Στο πέρασμα υπάρχει ένα σημείο ελέγχου της αστυνομίας με έναν αστυνομικό φρουρό ασφάλειας για τους ξένους επισκέπτες. Μετά κάποιες σύντομες διατυπώσεις και αναμνηστικές φωτογραφίες με τον φρουρό, συνεχίζουμε προς το Chitral. Αμέσως μετά το Shandur Pass βλέπουμε στα αριστερά μας ένα μεγάλο γήπεδο Πόλο, που φημίζεται σαν το ψηλότερο γήπεδο Πόλο του κόσμου. Εδώ, οι καλύτεροι παίκτες πόλο από το Gilgit και το Chitral συναντιούνται κάθε Ιούλιο, στα πλαίσια ενός 3ήμερου ή 4ήμερου φεστιβάλ πόλο και εορτασμών. Δίπλα μας βρίσκεται η πανέμορφη λίμνη Shandur, με λίγα νερά αυτή την περίοδο μιάς και είναι τέλος του καλοκαιριού. Σε λίγο αρχίζει η απότομη κάθοδος προς το χωριό Sor Laspur που φαίνεται χαμηλά στο βάθος, σε υψόμετρο 3.000 μέτρα. Το οδόστρωμα από εδώ και πέρα και για πολλές δεκάδες χιλιόμετρα, είναι το χειρότερο όλης της διαδρομής και πραγματικά χρειάζεται όχημα 4x4.

Η διαδρομή από την Κοιλάδα Phander στο Sor Laspur

Το Ορεινό Πέρασμα Shandur

Κατεβαίνοντας συναντούμε την κοιλάδα του Ποταμού Laspur, η οποία λίγο πιο πέρα πλαταίνει στο χωριό Harchin, μιά γραφική όαση, με το Rahman, ένα παρόμοια καλλιεργημένο χωριό στην αντίθετη όχθη του Ποταμού Laspur, ανάμεσα σε συστάδες από λεύκες. Σταματάμε για έναν καφέ στο Harchin και για ξεκούραση μετά την δύσκολη διαδρομή. Συνεχίζουμε στον δρόμο για το Mastuj, την κωμόπολη της περιοχής, έναν στενό ανώμαλο χωματόδρομο που ελίσσεται ψηλά στο βουνό, επάνω από την δεξιά όχθη του Ποταμού Laspur, μέσα από ένα γυμνό τοπίο, που περιστασιακά μόνο διακόπτεται από μικρά καλλιεργήσιμα κομάτια. Φθάνουμε στο Mastuj, αλλά το προσπερνάμε δίχως στάση και συνεχίζουμε την πορεία για το Chitral. Απέναντί μας φαίνονται επιβλητικοί οι ορεινοί όγκοι του Ηindu Raj, ενός βραχίονα του Ινδοκαυκάσου, ενώ σε κάποιο σημείο της διαδρομής φαίνεται στο βάθος και το χιονισμένο Tirich Mir (7.760 μέτρα), το ψηλότερο βουνό της οροσειράς του Ινδοκαυκάσου, και ψηλότερο βουνό στον κόσμο, έξω από τις οροσειρές των Ιμαλαϊων και του Καρακορούμ. Ο δρόμος είναι ιδιαίτερα δύσκολος, στενός και επικίνδυνος. Σε πολλά σημεία συναντούμε αυτοκίνητα από απέναντι και μάλιστα μερικές φορές το πέρασμα είναι τόσο στενό, που κατεβαίνω για να δώσω οδηγίες στον Farooq για να μην γκρεμιστούμε στο ποτάμι που κυλάει στο βάθος. To ποτάμι τώρα λέγεται Mastuj, όπως και η μικρή πόλη από την οποία είχαμε περάσει, και αποτελεί συνέχεια του Laspur. Άλλo μεγάλo χωριό που συναντούμε στον δρόμο είναι το Booni και λίγο μετά περνάμε απέναντι, στην άλλη όχθη του ποταμού, επάνω από μιά γέφυρα και φθάνουμε στο Reshun. Ο δρόμος από εδώ και πέρα γίνεται αρκετά πιό ομαλός και με καλό οδόστρωμα και έτσι καταφέρνουμε να φθάσουμε στο Chitral προτού νυχτώσει. Από εδώ θα εξορμήσουμε για τις κοιλάδες των Kalash και στη συνέχεια θα κατευθυνθούμε προς την Peshawar, ώστε να ολοκληρωθεί η κυκλική διαδρομή μας στο Βόρειο Πακιστάν.

Η διαδρομή από το Sor Laspur στο Chitral

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 11

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[hydronetta]

ΩΩΩΩΩΩ αγαπημένο Πακιστάν!! Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που έχεις κάνει το ταξίδι αυτό που το θεωρώ εξαιρετικό για ανήσυχα ταξιδιωτικά πνεύματα!
Παράκληση πόσταρε μικρότερα κεφάλαια.... (κάνε τη Λαχώρη ξεχωριστό κεφάλαιο) για να είναι απολαυστικότερη η ανάγνωση (έχουμε και μια διάσπαση προσοχής) και να'χουμε να αναμένουμε οι αναγνώστες.

 

[dbalats]

ΩΩΩΩΩΩ αγαπημένο Πακιστάν!! Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που έχεις κάνει το ταξίδι αυτό που το θεωρώ εξαιρετικό για ανήσυχα ταξιδιωτικά πνεύματα!
Παράκληση πόσταρε μικρότερα κεφάλαια.... (κάνε τη Λαχώρη ξεχωριστό κεφάλαιο) για να είναι απολαυστικότερη η ανάγνωση (έχουμε και μια διάσπαση προσοχής) και να'χουμε να αναμένουμε οι αναγνώστες.

Σε ευχαριστώ, επειδή όμως είμαι σχετικά νέο μέλος, θα μπορούσες να με καθοδηγήσεις, πως θα κάνω ξεχωριστό κεφάλαιο την Λαχώρη, με κάποιο απλό τρόπο (χωρίς να ξανα-ανεβάζω κείμενο και φωτογραφίες);

 

[hydronetta]

Απλό, copy paste το κείμενο και όλες τις φωτό (επιλογή με τον κέρσορα) για τη Λαχώρη σε νέο θέμα που το ποστάρεις αμέσως. Στο αρχικό ποστ πάτησε επεξεργασία και διέγραψε το κείμενο για τη Λαχώρη. Done!
Αχ η Λαχώρη έχει μείνει εκκρεμότητα .....

 

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ. ΛΑΧΩΡΗ

Μετά από δύο καλές πτήσεις, με μικρή αναμονή στο Αεροδρόμιο Hamad της Ντόχα (η αναμονή θα ήταν μεγάλη στην επιστροφή), προσγειωθήκαμε στη Λαχώρη αργά τη νύχτα. Το αεροδρόμιο λίγο τριτοκοσμικό, όπως το περιμέναμε άλλωστε, καμιά σχέση με το Νέο Διεθνές Αεροδρόμιο του Ισλαμαμπάντ που έχει κατασκευαστεί πρόσφατα και είναι τελευταίων προδιαγραφών. Ευτυχώς οι διαδικασίες για την είσοδο στη χώρα κράτησαν ελάχιστα, ίσως λόγω και της προχωρημένης ώρας, και το κυριότερο, βρήκαμε τις βαλίτσες μας ακέραιες! Είχαμε συνενοηθεί με τον πράκτορά μας, τον Ahktar, να μας περιμένει για την μεταφορά μας στο ξενοδοχείο. Όσο και να πείς, πάντοτε όταν φθάνεις σε μιά ξένη χώρα και έχεις συνενοηθεί να σε περιμένουν, μια αγωνία την έχεις για το αν θα φανούν! Αλλά ο Ahktar και ο οδηγός του ήταν εκεί, ο πράκτορας εξευρωπαϊσμένος, αλλά ο οδηγός τυπικός Πακιστανός, με μεγάλη γενειάδα και σαλβάρι, συμπαθέστατος πάντως. Είχαμε ζητήσει να μας δώσει τον οδηγό που είχαν οι φίλοι μου την περυσινή χρονιά, αλλά μας είπε ότι βρίσκονταν σε μια μακρινή αποστολή κάπου αλλού και δεν ήταν διαθέσιμος. Δεν κάναμε και θέμα, μιάς και οι φίλοι μου μου είχαν πει ότι ήταν πολύ καλός οδηγός, αλλά ότι πήγαινε για πρώτη φορά στα μέρη αυτά, ενώ ο δικός μας, όπως μας διαβεβαίωνε ο Ahktar, είχε μεγάλη εμπειρία στο Βόρειο Πακιστάν. Σιγά σιγά διαπιστώσαμε όμως, ότι ο οδηγός μας δεν ήξερε γρι Αγγλικά, ενώ o Ahktar μας είχε υποσχεθεί Αγγλομαθή οδηγό! Στις διαμαρτυρίες μας, μας διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, και ότι θα είμαστε σε συνεχή τηλεφωνική επαφή με το WatchApp και θα του δίνει οδηγίες για ότι χρειαστεί. Φυσικά, δεν το δεχθήκαμε και υποσχέθηκε ότι την επόμενη μέρα θα τον αντικαταστήσει. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και πέσαμε κατευθείαν για ύπνο (είχαμε φάει στο αεροπλάνο), επειδή το πρωί θα ξυπνούσαμε νωρίς. Ο φίλος μου είχε ξαναπάει στη Λαχώρη, και γιαυτό είχαμε αποφασίσει να μείνουμε μόνο την ημέρα και το βράδυ να φύγουμε κατευθείαν για Faisalabad.

Tην επόμενη ημέρα μετά από ένα σύντομο πρωϊνό (σύντομο μιάς και τίποτα σχεδόν δεν τρωγόταν), κάναμε checkout και ξεκινήσαμε για την επίσκεψη της πόλης. Ο Ahktar είχε έρθει με τον ίδιο οδηγό και μας είπε ότι θα τον αντικαταστήσει το βράδυ, φεύγοντας από την Λαχώρη. Προτού αρχίσουμε την ξενάγηση ζητήσαμε να μας πάει σε ένα ανταλλακτήριο, όπως και έγινε. Η ισοτιμία ήταν καλή και άλλαξα ένα σεβαστό ποσόν, αλλά ο φίλος μου ήθελε να πάρει χρήματα από ΑΤΜ – παρότι είχε μαζί του ρευστό, το είχε σαν αρχή να χρησιμοποιεί στα ταξίδια του ΑΤΜ. Πήγαμε λοιπόν σε ένα ΑΤΜ αμέσως μετά, ενώ ο οδηγός μας έβαζε καύσιμα στο αυτοκίνητο σε ένα διπλανό βενζινάδικο, και μετά από λίγα λεπτά αναμονής, τον βλέπω να εμφανίζεται αναστατωμένος. Τι είχε συμβεί, το μηχάνημα όχι μόνο δεν του έδωσε χρήματα, αλλά του κράτησε και την κάρτα! Μια ώρα καθυστέρηση λοιπόν, για να πάμε στο Υποκατάστημα της Τράπεζας, να βρει τον αρμόδιο υπάλληλο και να έρθει να ξεκλειδώσει το ΑΤΜ και να του παραδώσει την κάρτα, φυσικά με την ανάλογη χαρτούρα. Εκ των υστέρων είδαμε ότι σε μερικές τράπεζες γίνεται δεκτή μόνο η Visa και όχι η Mastercard, και εάν βάλεις λάθος κάρτα σου την κρατάει.

Ξεκινήσαμε λοιπόν, έστω και καθυστερημένοι, για την περιήγηση της πόλης. Η Λαχώρη είναι μια χαοτική μεγαλούπολη με πληθυσμό 11 εκατομυρίων, δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας μετά το Καράτσι, που θυμίζει πάρα πολύ Ινδία. Μπορεί να μην είναι η πρωτεύουσα του Πακιστάν (πρωτεύουσα είναι το Ισλαμαμπάντ), αλλά αποτελεί το μορφωτικό, πνευματικό και καλλιτεχνικό κέντρο της χώρας. Υπάρχει ένα υποβλητικό μείγμα ιστορίας και αρχιτεκτονικής στην πόλη αυτή, από φοβερά μνημεία Μογγόλων μέχρι τις ξεθωριασμένες κληρονομιές της Βρεττανικής διακυβέρνησης. Με τα χρόνια η Λαχώρη μεγεθύνθηκε σε μια πολύβουη και όλο και περισσότερο μολυσμένη μητρόπολη, με κοινωνικά υπόγεια ρεύματα που σιγοβράζουν, αλλά έχει επίσης και μερικά δείγματα προκλητικά γαλήνιας αρχιτεκτονικής, καθώς και μερικούς από τους ωραιότερους κήπους της υποηπείρου. Παρακολουθώντας τους δρόμους της Λαχώρης από το αυτοκίνητο, διαπιστώσαμε ότι έχει την εικόνα της τυπικής ανατολίτικης μεγαλούπολης: δρόμοι ασφυκτικά γεμάτοι από αυτοκίνητα, τρίκυκλα, κάρρα και πεζοί, κορναρίσματα, υπαίθριοι μικροπωλητές και φαγάδικα, τζαμιά, πολυσύχναστα παζάρια, πλατείες, ζητιάνοι, πεταμένα σκουπίδια παντού, ιστορικά μνημεία, αποικιακά κτίρια, θορυβώδη τεϊοποτεία, ήχοι και χρώματα. Όλα μαζί συνυφασμένα σε ένα μαγευτικό μίγμα που συναρπάζει εμάς τους Δυτικούς – μερικούς τουλάχιστον.

Στους δρόμους της Λαχώρης

Ένα κοντάρι με εκατοντάδες σπίτια πουλιών ανυψωμένο στο μέσον της Istanbul Chowk, μιάς πλατείας αφιερωμένης στην “βαθειά και αιώνια φιλία μεταξύ Πακιστάν και Τουρκίας”


Επειδή θα μέναμε μόνο λίγες ώρες, κάναμε αυστηρή επιλογή στο τι θα βλέπαμε και φυσικά ξεκινήσαμε από το πρώτο αξιοθέατο της πόλης, το περίφημο Φρούριο της Λαχώρης. To Φρούριο της Λαχώρης είναι μια ακρόπολη στο κέντρο της πόλης, η οποία έχει ξανακτισθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου κατά τον 17ο αιώνα, όταν η Μογγολική Αυτοκρατορία ήταν στο απόγειο της μεγαλοπρέπειας και της χλιδής της. Περιέχει 21 σημαντικά μνημεία, μερικά από τα οποία χρονολογούνται από την εποχή του Αυτοκράτορα Akbar. Αφού μπήκαμε στο Φρούριο συνεχίσαμε προς το Τζαμί Badshahi, ένα τζαμί της εποχής των Μογγόλων ευρισκόμενο δυτικά του Φρουρίου, που θεωρείται το εμβληματικότερο ορόσημο της πόλης. Κατασκευάσθηκε από τον Αυτοκράτορα Aurangzeb το 1671 και αποτελεί σπουδαίο δείγμα Μογγολικής αρχιτεκτονικής, με ένα εξωτερικό που διακοσμείται από σκαλιστούς κόκκινους αμμόλιθους με μαρμάρινα ψηφιδωτά. Παραμένει το μεγαλύτερο τζαμί της εποχής των Μογγόλων και αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο τζαμί του Πακιστάν. Μετά την πτώση της Μογγολικής Αυτοκρατορίας, το τζαμί χρησιμοποιήθηκε σαν στρατώνας από την Αυτοκρατορία των Σιχ και από την Βρεττανική Αυτοκρατορία, και είναι τώρα ένα από σημαντικότερα αξιοθέατα. Στη συνέχεια θα παρουσιάσω μια σειρά φωτογραφιών από αυτά που είδαμε, τόσο από το Φρούριο, όσο και από την γύρω περιοχή, με μερικά πληροφοριακά στοιχεία στην κάθε μία.

Samadhi του Ranjit Singh, ένα κτίσμα του 18ου αιώνα στην Λαχώρη που φιλοξενεί τις ταφικές φιάλες του Σιχ κυβερνήτη Ranjit Singh (1780 - 1839), ο οποίος ίδρυσε την Αυτοκρατορία των Σιχ στην Λαχώρη, μετά την κατάρρευση της Μογγολικής διακυβέρνησης. Βρίσκεται δίπλα από το Φρούριο της Λαχώρης και το Τζαμί Badshahi. Το κτίριο συνδυάζει στοιχεία Σιχ, Ινδουϊστικής και Ισλαμικής αρχιτεκτονικής.

Gurdwara Dehra Sahib, το οποίο έχει κατασκευασθεί εις μνήμην του 5ου Σιχ Γκουρού, του Γκουρού Arjan Dev ji, και βρίσκεται κοντά στο Φρούριο της Λαχώρης. Το Gurudwara πιστεύεται ότι έχει κτισθεί στο ακριβές σημείο όπου βασανίστηκε και μαρτύρησε το 1606 μ.Χ. ο Γκουρού. Η πλατφόρμα αυτή είχε αρχικά κατασκευασθεί από τον Γκουρού Hargobind Singh ji, αλλά καταστράφηκε. Το 1884, ο Μαχαραγιάς Ranjit Singh, κυβερνήτης της Λαχώρης, έκτισε τον ναό αυτόν.

To Φρούριο της Λαχώρης με την εμβληματική Πύλη Alamgiri. Στα δεξιά φαίνεται το Hazuri Bagh Baradari, ένα baradari (περίπτερο με 12 πόρτες σχεδιασμένο έτσι ώστε να επιτρέπει την ελεύθερη ροή του αέρα, κατάλληλο για χορευτικές εκτελέσεις) από λευκό μάρμαρο που βρίσκεται μέσα στον κήπο Hazuri Bagh. Το Hazuri Bagh είναι ένας κήπος στη Λαχώρη, που οριοθετείται από το Φρούριο της Λαχώρης στα ανατολικά, από το Τζαμί Badshahi στα δυτικά, από το Samadhi του Ranjit Singh στα βόρεια και από την Πύλη Roshnai στα νότια. Ο κήπος αυτός δημιουργήθηκε από τον Μαχαραγιά Ranjit Singh, τον Σιχ κυβερνήτη του Punjab, το 1818.

Πύλη Εισόδου στο Τζαμί Badshahi, Λαχώρη

Τζαμί Badshahi, ένα από τα εμβληματικότερα ορόσημα της Λαχώρης

Είσοδος στην Πύλη του Τζαμιού Badshahi, Λαχώρη

Εσωτερικό του Τζαμιού Badshahi, Λαχώρη. Το εσωτερικό του Τζαμιού Badshahi είναι διακοσμημένο με Μογγολικές νωπογραφίες, σκαλιστά μάρμαρα και περίτεχνα γύψινα.


Και δυό λόγια για την ιστορία του Πακιστάν, μιάς χώρας που έχει μια πανάρχαιη διαδρομή. Έδρα του αρχαίου πολιτισμού της Κοιλάδας του Ινδού, ενός από τους τρεις αρχαιότερους πολιτισμούς μαζί με αυτόν της Αιγύπτου και της Μεσοποταμίας, στη συνέχεια κατακτήθηκε από το Δαρείο τον Πρώτο, της Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών της Περσίας. Μετά ήρθε η σειρά του δικού μας, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος κατέλαβε την χώρα μετά από σκληρές μάχες και μεγάλη αντίσταση, εγκαθιδρώντας τελικά την εκεταμένη αυτοκρατορία του, από την Ελλάδα μέχρι τον Ινδό Ποταμό. Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Chandragupta, ο ιδρυτής του μεγάλου Βασιλείου και της Δυναστείας Maurya που επεκτεινόταν σε όλη σχεδόν την σημερινή Ινδία, βρήκε ευκαιρία και επεκτάθηκε στην Κοιλάδα του Ινδού. Μετά από συγκρούσεις μεταξύ Ελληνο-Ινδικού και Βασιλείου των Maurya, ο Chandragupta ήρθε σε συμφωνία με τον Σέλευκο τον Ι – διάδοχο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην περιοχή, και του δόθηκε το Πακιστάν και μεγάλο μέρος του σημερινού Αφγανιστάν. Με την διακυβέρνηση του Ashoka, εγγονού του Chandragupta, εγκαταστάθηκε και ο Βουδισμός στην Αυτοκρατορία του Maurya, και για μιά μεγάλη χρονική περίοδο, από τον 4ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 5ο αιώνα μ.Χ., παρατηρείται το φαινόμενο του Ελληνο-Βουδισμού, του πολιτισμικού συγκρητισμού δηλαδή μεταξύ της Ελληνιστικής κουλτούρας και του Βουδισμού, τα σπουδαιότερα δείγματα του οποίου βρίσκονται στην περιοχή της Gandhara με πολλά ευρήματα στην Τάξιλα, που θα επισκεπτόμασταν αργότερα.

Στη συνέχεια, στην περιοχή του Πακιστάν, ή μάλλον σε κάποια τμήματά της επικρατούν μερικά βασίλεια ή δυναστείες, τα σπουδαιότερα εκ των οποίων αναφέρω ονομαστικά, το Ινδο-Ελληνικό Βασίλειο με τον Μένανδρο, το Ινδο-Σκυθικό Βασίλειο, το Ινδο-Παρθικό Βασίλειο, η Αυτοκρατορία Κushan (μαζί με μεγάλο μέρος της σημερινής Ινδίας), η Νεο-Περσική Αυτοκρατορία των Σασσανιδών, η Αυτοκρατορία Gupta, και διάφορα άλλα μικρότερα βασίλεια και ηγεμονίες, μέχρι που φθάνουμε στην κατάληψή του από το Αραβικό Χαλιφάτο, στις αρχές του 8ου αιώνα μ.Χ. Ακολουθούν οι Αφγανικές δυναστείες των Shahis, η Τουρκική δυναστεία των Ghaznavid, και το Τουρκοκρατούμενο Σουλτανάτο του Δελχί. Παράλληλα, υπάρχουν και πολλά μικρά τοπικά βασίλεια με δικούς τους κυβερνήτες, και αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς όταν περιηγείται το σημερινό Πακιστάν, διαβάζοντας τα ιστορικά στοιχεία για διάφορες περιοχές, και ιδιαίτερα τις κοιλάδες ανάμεσα στα πανύψηλα βουνά των Οροσειρών, που αποτελούσαν την έδρα ηγεμονιών και πριγκηπάτων.

Η νεώτερη ιστορία του Πακιστάν ξεκινάει με την Μογγολική Αυτοκρατορία, που εκτείνονταν στο σημερινό Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ινδία και Μπανγκλαντές. Εμείς για ευκολία χρησιμοποιούμε τον όρο Μογγόλοι, αλλά στα Αγγλικά ο σωστός όρος είναι Mughal που είναι διαφορετικό από το Mongol. Πρόκειται λοιπόν για την Αυτοκρατορία των Mughal, που είναι Τουρκογενείς της Κεντρικής Ασίας, αλλά με μεγάλη επιμιξία των Μογγόλων, ενώ ο ιδρυτής της Babur, ήταν απόγονος του Τζέγκις Χαν. Η Μογγολική αυτοκρατορία με σημαντικούς ηγέτες τον Akbar, τον Shan Jahan (γνωστό στους περισσοτέρους μας και από το Taj Mahal) και τον Aurangzeb, είχε σημαντική επίδραση στην κουλτούρα, την κουζίνα και την αρχιτεκτονική του Πακιστάν. Για ένα μικρό διάστημα, κατά το τέλος του 16ου μ.Χ. αιώνα, η Λαχώρη αποτέλεσε την πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας και υπάρχουν σημαντικά μνημεία από την περίοδο αυτή. Ακολουθεί η Αυτοκρατορία των Durrani με επίκεντρο το Αφγανιστάν, αλλά αρχίζει η άνοδος των Σιχ και του Σιχισμού, της πέμπτης μεγαλύτερης σήμερα θρησκείας στον κόσμο, που ξεκίνησε από την περιοχή του Πακιστάν Punjab. Η Αυτοκρατορία των Σιχ διήρκεσε 50 χρόνια, το πρώτο μισό του 19ου αιώνα, ενώ μετά από μιά σειρά πολέμων οι Βρεττανοί, αρχικά με την Εταιρεία της Ανατολικής Ινδίας και στη συνέχεια σαν τμήμα της Βρεττανο-Ινδικής Αυτοκρατορίας, είχαν την κυριαρχία στο σημερινό Πακιστάν, μέχρι την ανεξαρτησία του 1947.

Η Βρεττανική διακυβέρνηση, που ονομάστηκε British Raj, κράτησε από το 1858 μέχρι το 1947, οπότε μετά από μακροχρόνιες και σκληρές διαπραγματεύσεις, δημιουργήθηκαν τα χωριστά κράτη της Ινδίας και του Μουσουλμανικού Πακιστάν. Σημαντικό ρόλο στη δημιουργία του Πακιστάν διαδραμάτισε ο Μuhammad Ali Jinnah, ηγέτης της Μουσουλμανικής Λίγκας, και Γενικός Κυβερνήτης της χώρας μέχρι τον θάνατό του, θεωρούμενος από τους Πακιστανούς σαν ο πατέρας του Έθνους. Στη σύγχρονη ιστορία της χώρας, που αρχικά σημαδεύτηκε από την διάσπαση του Ανατολικού Πακιστάν σαν το ανεξάρτητο κράτος του Μπανγκλαντές, εναλλάσσονται διάφοροι πολιτικοί ηγέτες όπως ο Ali Bhutto και η κόρη του Benazir Bhutto, αρχηγοί του σοσιαλιστικού κόμματος ΡΡΡ (Pakistan Peoples Party), οι στρατιωτικοί δικτάτορες Muhammad Zia και Pervez Musharraf, και ο πλούσιος επιχειρηματίας αρχηγός της κεντροδεξιάς Πακιστανικής Μουσουλμανικής Λίγκας Nawaz Sharif που καθαιρέθηκε από όλα τα πολιτικά αξιώματα από το Ανώτατο Δικαστήριο του Πακιστάν το 2018, λόγω ατασθαλιών. Μετά από το γεγονός αυτό έγιναν εκλογές και σημερινός πρωθυπουργός του Πακιστάν είναι ο Ahmed Khan, πρώην παγκοσμίου φήμης παίχτης του κρίκετ και αρχηγός ενός κεντρώου κόμματος που έχει ιδρύσει, του Πακιστανικού Κινήματος για Δικαιοσύνη.

Συνεχίζουμε με την επίσκεψη του Μεγάλου Παζαριού της Λαχώρης, του Anarkali. Το Anarkali ονομάζεται έτσι από την χορεύτρια της βασιλικής αυλής, την οποία ο Moγγόλος Αυτοκράτορας Akbar διέταξε να θάψουν ζωντανή σε έναν τοίχο σαν τιμωρία για τις υποτιθέμενες ερωτικές προσεγγίσεις της με τον γιό του Jehangir. Σήμερα, το όνομα της Anarkali τιμάται από το πολύβουο παζάρι στην ίδια περιοχή με τον τάφο της Anarkali, με μια ποικιλία μαγαζιών που πουλούν αγαθά κάθε είδους. Έχουμε λίγη ώρα για κάποιες αγορές, όχι τίποτα σπουδαίο, τα απαραίτητα μαγνητάκια, και κάποια χειροποίητα διακοσμητικά. Το παζάρι έχει τα πάντα, αναμνηστικά, κοσμήματα, υφάσματα, τρόφιμα, φαγάδικα. Περιττό να πω ότι όλοι οι πελάτες είναι ντόπιοι, δεν θυμάμαι να είδαμε κάποιον τουρίστα. Εμείς περνάμε σχεδόν απαρατήρητοι ή αδιάφοροι, εξ άλλου φροντίσαμε να μην πάρουμε μεγάλες μηχανές, αλλά μηχανές τσέπης και κινητά για φωτογραφίες. Πάντως, εάν έχεις πάει σε άλλα μεγάλα παζάρια της Ανατολής, το Anarkali δεν σε εντυπωσιάζει ιδιαίτερα.

Στο παζάρι Anarkali

Αφού περιπλανηθήκαμε για 1-2 ώρες ανεβήκαμε στο αυτοκίνητο για τον επόμενο μεγάλο σταθμό, την περίφημη τελετή των συνόρων που γίνεται κάθε απόγευμα στο Wagah, στα σύνορα μεταξύ Πακιστάν και Ινδίας, κάπου 30 χιλιόμετρα ανατολικά της Λαχώρης. Μας έχουν πει όλοι και έχουμε διαβάσει ότι αξίζει να κάνει κανείς ένα ιδιαίτερο ταξίδι στα σύνορα αυτά για να παρακολουθήσει την εκπληκτική τελετή κλεισίματος των συνόρων και υποστολής της σημαίας, που διεξάγεται καθημερινά. Η τελετή εκτελείται από στρατιώτες της Ινδικής Συνοριακής Δύναμης Ασφαλείας και των Ρέϊντζερ του Πακιστάν. Έχει χορογραφηθεί προσεκτικά και περιλαμβάνει πολύ καλό σχεδιασμό και συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών. Φτάσαμε κοντά στα σύνορα και σε ένα σημείο, μετά από 2-3 αστυνομικούς ελέγχους, μας οδήγησαν σε έναν χώρο στάθμευσης, από όπου θα έπρεπε να συνεχίσουμε με τα πόδια.

Ο κόσμος πολύς και τα αυτοκίνητα αμέτρητα, και να σκεφθεί κανείς ότι αυτό γίνεται καθημερινά. Βαδίζοντας κάπου 2 χιλιόμετρα προσεγγίσαμε τα μεγάλα φυλάκια των συνόρων, όπου ακολούθησε ο τελικός έλεγχος. Τα διαβατήρια είναι αναγκαία παντού όπου διεξάγεται έλεγχος, αλλά συνήθως αρκεί μια φωτοτυπία του διαβατηρίου και της βίζας. Είχαμε βγάλει καμιά 30ριά φωτοτυπίες ο καθένας για να τις έχουμε διαθέσιμες σε όλη την χώρα, μιάς και οι έλεγχοι από την αστυνομία είναι συχνοί. Στην περιοχή αυτή είναι και δικαιολογημένοι, επειδή τον Νοέμβριο του 2014, μια βόμβα αυτοκτονίας στην Πακιστανική πλευρά των συνόρων φόνευσε πάνω από 50 ανθρώπους, αμέσως μετά την τελετή. Παρ’ όλ αυτά, την επόμενη ημέρα η τελετή έγινε κανονικά, σαν να μην συνέβη τίποτε σημαντικό, φαίνεται πως η συνοριακή τελετή του Wagah είναι το πιό σταθερό γεγονός στις δύο γειτονικές χώρες. Μετά τον έλεγχο μπήκαμε στο στάδιο και πιάσαμε θέσεις, ενώ ένας φράχτης με πύλες μας χώριζε από την Ινδική πλευρά, όπου υπήρχε και εκεί ένα στάδιο ακόμη μεγαλύτερο, γεμάτο ασφυκτικά με κόσμο (εμείς είχαμε και λίγα κενά). Σε λίγο ξεκίνησε η τελετή που πρέπει να ομολογήσω ότι είναι ένα από τα πιό ανόητα, άχρηστα, ψευτοεθνικιστικά θεάματα. Σκοπός της είναι να εγείρει πατριωτικό ζήλο ανάμεσα στο πλήθος και φαίνεται ότι το καταφέρνει, επειδή υπάρχει πάντοτε ένα τεράστιο και ενθουσιώδες πλήθος, το οποίο διογκώνεται κατά τα Σαββατοκύριακα και τις δημόσιες αργίες.

Mεγάλες ουρές από αυτοκίνητα και μηχανές για την τελετή των συνόρων Wagah


Κατά την διάρκεια της τελετής αυτής λοιπόν, ο αντικειμενικός στόχος των στρατιωτών κάθε πλευράς είναι να βαδίσουν καλύτερα, να χαιρετίσουν καλύτερα και να κραυγάσουν δυνατότερα από τους άλλους. Η τελετή αρχίζει με την επιβλητική παρέλαση των στρατιωτών από τις δύο πλευρές προς τις συνοριακές πύλες. Οι Ρέϊντζερ του Πακιστάν φορούν μια πράσινη στρατιωτική στολή και το πλήθος κραυγάζει “Πακιστάν Zindabad ” (Ζήτω το Πακιστάν). Οι Ινδοί στρατιώτες είναι ντυμένοι με καφετιές στρατιωτικές στολές και χειροκροτούνται από τους θεατές που κραυγάζουν “Jai Hind” (Ζήτω η Ινδία). Μεγάφωνα φωνάζουν συνθήματα και υπάρχουν κλακαδόροι που χοροπηδώντας θεατρινίστικα προτρέπουν τον κόσμο σε επευφημίες. Όλοι κρατούν εθνικές σημαίες που τις κυματίζουν ψηλά με περηφάνεια και πολλοί φέρνουν και τα παιδιά τους βαμμένα με τα εθνικά χρώματα της χώρας!

Οι δύο χώρες χωρίζονται από δύο βαρειές πύλες, που είναι τοποθετημένες λίγα μέτρα χωριστά. Οι πύλες είναι καλά κλειστές προτού αρχίσει η τελετή που γίνεται αργά το απόγευμα, λίγο προτού βραδιάσει, και ανοίγουν σύντομα κατά τη διάρκεια της τελετής για να διεξαχθούν κάποιες ασκήσεις και για να επιτρέψουν την υποστολή των σημαιών. Η τελετή περιλαμβάνει κάποιους μάλλον διασκεδαστικούς θεατρινισμούς, οι οποίοι διεξάγονται καθώς εκτελείται η υποστολή των σημαιών. Οι Ινδοί και οι Πακιστανοί στρατιώτες εκτελούν έναν διαγωνισμό βαδίσματος χήνας, προσπαθώντας με τα πόδια τους να αγγίζουν σχεδόν τα μέτωπά τους, με το άκουσμα πατριωτικών τραγουδιών και την ενθάρρυνση του πλήθους, ενώ εκατοντάδες θεατές χειροκροτούν και βγάζουν σέλφις.

H τελετή των συνόρων Wagah

Πρέπει να ομολογήσω ότι το βάδισμα των Ινδών και ο συγχρονισμός τους ήταν πολύ ανώτερα των Πακιστανών ρέϊντζερς, που ήταν λίγο αλλού γι αλλού (μερικές φωτογραφίες μου προς απόδειξη των γεγονότων).

Η τελετή των Συνόρων Wagah τελικά τελειώνει με ζωηρή χειραψία από τους στρατιώτες και των δύο πλευρών, ενώ οι σημαίες διπλώνονται προσεκτικά και μεταφέρονται μακριά για να φυλαχθούν κατά τη νύχτα. Η καθημερινή αυτή φιέστα στον Wagah, σαματατζίδικη, σωβινιστική, προκαλώντας σύγχιση, γεμάτη ψευτοπαλληκαρισμούς και περίτεχνες χειρονομίες – καθρεφτίζει την φορτισμένη σχέση μεταξύ των ίδιων των χωρών αυτών, που χωρίσθηκαν κατά την γέννηση του 1947 με κριτήριο το θρήσκευμά τους, ενώ η ιδρυτική αυτή περίοδος σημαδεύτηκε από εκατοντάδες χιλιάδες φόνους και βιασμούς γυναικών και από τις δύο πλευρές. Φαίνεται λοιπόν, ότι με τις εχθρότητες μεταξύ των αντιπάλων εθνών να ανάβουν στην αμφισβητούμενη περιφέρεια του Κασμίρ, ο επιδεικτικός εθνικισμός έχει βρει το στοιχείο του στη Νότιο Ασία. Το αποτέλεσμα είναι το θέαμα αυτό να εκτελείται από το 1959 με αυξανόμενα πλήθη που αριθμούνται σε χιλιάδες, και με ελάχιστες διακοπές.

Οι θεατές αποχωρούν μετά την τελετή των συνόρων Wagah


Όταν επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο έχει βραδιάσει. Στον δρόμο πολλοί μας πλησίασαν και μας ρώτησαν από που είμαστε. Φυσικά όλοι γνωρίζουν την Ελλάδα σαν Γιουνάν, βρήκαμε μάλιστα και κάποιους που έχουν δικούς τους που εργάζονται στη χώρα μας. Γενικά, η αντιμετώπισή τους ήταν φιλική, αλλά υπήρχε και κάποια ελαφριά αδιαφορία, καμία σχέση πάντως, με το υπόλοιπο ορεινό Βόρειο Πακιστάν, έξω από την μεγαλούπολη, όπου οι κάτοικοι ήταν εξαιρετικά θερμοί και φιλόξενοι. Φθάνουμε στο κέντρο της πόλης και εκεί γίνεται η αλλαγή των οδηγών. Ο νέος “Αγγλομαθής” οδηγός μας συστήνεται σαν γνώστης όχι μόνο της Αγγλικής γλώσσας, αλλά και όλης της επικράτειας του Βόρειου Πακιστάν. Σύντομα θα διαπιστώναμε ότι από μέν την Αγγλική γλώσσα οι γνώσεις του δεν ξεπερνούν τις 100-200 λέξεις, ενώ από το Βόρειο Πακιστάν, ο μόνος δρόμος στον οποίο έχει ξαναοδηγήσει είναι ο Κarakorum Highway, στην ραχοκοκκαλιά της χώρας, δίχως να έχει πάει σε καμιά από τις παρακάμψεις που είχαμε προγραμματίσει εμείς, δηλαδή το Skardu, και την δυτική πορεία από τον Ινδοκαύκασο προς την χώρα των Καλάς. Πάντως οι οδηγικές του ικανότητες φαίνονται καλές. Από το πρωί δεν έχουμε φάει σχεδόν τίποτα και σταματάμε πριν βγούμε από την Λαχώρη σε ένα Κentucky Chicken, όπου τρώμε κάτι πρόχειρο. Το πρόγραμμα προβλέπει διανυκτέρευση στο Faisalabad, κάπου 2 με 3 ώρες οδήγηση, και απόσταση γύρω στα 200 χιλιόμετρα, με το μεγαλύτερο μέρος του δρόμου αυτοκινητόδρομο.

 

[KIKI]

Τι ωραια ιστορία !
Σε παρακολουθω με πολυ ενδιαφερον .

 

[hydronetta]

Αχ το καλύτερο εορτινό δώρο προς τέρψιν αισθήσεων για όσους αγαπούν βέβαια την ινδική υποήπειρο!

 

[skoumpi]

Πολυ ωραία!!!! Καλώς ήρθες στην παρέα μας. Περιμένουμε τη συνέχεια!!

 

[KonstantinosAlyona]

Την κατάπια ταχύτατα την ιστορία μέχρι στιγμής, Δημήτρη, να είσαι καλά! Και, δεν ξέρω τι λέει ο αγαπημένος @hydronetta , εγώ θα επιθυμούσα μονοκοπανιά μια ανάρτηση, με όλες τις φωτογραφίες και τα παρελκόμενα...Λαιμαργία, με συγχωρείτε!

 

[dbalats]

Τι ωραια ιστορία !
Σε παρακολουθω με πολυ ενδιαφερον .

Σε ευχαριστώ. Ελπίζω να σου αρέσει και η συνέχεια.

Πολυ ωραία!!!! Καλώς ήρθες στην παρέα μας. Περιμένουμε τη συνέχεια!!

Ευχαριστώ πολύ. Είμαι νέος στην παρέα, αλλά όχι και πάρα πολύ, αυτή είναι η τρίτη ταξιδιωτική μου ιστορία.

 

[dbalats]

Την κατάπια ταχύτατα την ιστορία μέχρι στιγμής, Δημήτρη, να είσαι καλά! Και, δεν ξέρω τι λέει ο αγαπημένος @hydronetta , εγώ θα επιθυμούσα μονοκοπανιά μια ανάρτηση, με όλες τις φωτογραφίες και τα παρελκόμενα...Λαιμαργία, με συγχωρείτε!

Σε ευχαριστώ πολύ. Θέλοντας και μη θα ακολουθήσω την συμβουλή του hydronetta. Τώρα στις γιορτές υπάρχει πιο πολύς ελεύθερος χρόνος, σε λίγο θα δυσκολέψουν τα πράγματα. Πάντως, θα προσπαθήσω να την τελειώσω σχετικά σύντομα.

 

[hydronetta]

Σε ευχαριστώ πολύ. Θέλοντας και μη θα ακολουθήσω την συμβουλή του hydronetta. Τώρα στις γιορτές υπάρχει πιο πολύς ελεύθερος χρόνος, σε λίγο θα δυσκολέψουν τα πράγματα. Πάντως, θα προσπαθήσω να την τελειώσω σχετικά σύντομα.

Εύγε φίλε μου διότι εγώ είμαι ο ορισμός της αναβλητικότητας. Καλή χρονιά πάντα με τέτοια ταξίδια. Αντε και στα Παμιρ!