Πακιστάν Στη Γη των Αγνών

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ TΡΙΤΟ. ΙΣΛΑΜΑΜΠΑΝΤ

Ενώ κατευθυνόμασταν προς το Ισλαμαμπάντ, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε πρώτα την Τάξιλα, για να κερδίζουμε χρόνο. Η Τάξιλα, μαζί με την γειτονική της περιοχή προς τα βορειοδυτικά, την Gandhara (και οι δύο περιοχές ανήκουν στην μείζονα Gandhara, όπως χαρακτηρίζεται η ευρύτερη περιοχή του σημερινού βορειοδυτικού Πακιστάν, δηλαδή η πεδιάδα της Peshawar), αποτέλεσαν το επίκεντρο της Ελληνοβουδιστικής τέχνης για μερικούς αιώνες, όπως έχω προαναφέρει στην σύντομη παρουσίαση της ιστορίας του Πακιστάν. Η Ελληνο-Βουδιστική τέχνη που αποκαλείται και τέχνη Gandhara αποτελεί την καλλιτεχνική εκδήλωση του Ελληνο-Βουδισμού, ενός πολιτισμικού συγκρητισμού μεταξύ της Ελληνικής Κλασσικής κουλτούρας και του Βουδισμού. Η μορφή αυτή της τέχνης χαρακτηρίζεται από τον δυνατό ιδεαλιστικό ρεαλισμό και την αισθησιακή περιγραφή της Ελληνιστικής τέχνης και από τις πρώτες αναπαραστάσεις του Βούδα σε ανθρώπινη μορφή, οι οποίες έχουν βοηθήσει στον προσδιορισμό του καλλιτεχνικού (και ιδιαίτερα, του γλυπτικού) κανόνα για την Βουδιστική τέχνη σε όλη την Ασιατική ήπειρο μέχρι σήμερα. Η αλληλεπίδραση της Ελληνικής και της Βουδιστικής κουλτούρας που άνθησε αρχικά στην περιοχή της μείζονος Gandhara, στη συνέχεια εξαπλώθηκε στην Ινδία, με παραπέρα επέκταση στην υπόλοιπη Νοτιο-Ανατολική Ασία. Εξαπλώθηκε, επίσης, και βόρεια προς την Κεντρική Ασία, με ισχυρό επηρεασμό της τέχνης της Λεκάνης Tarim (βορειοδυτική Κίνα) και τελικά των τεχνών της Κίνας, της Κορέας και της Ιαπωνίας. Φθάσαμε λοιπόν, νωρίς το μεσημέρι στην Τάξιλα, και αποφασίσαμε να επισκεφθούμε πρώτα το Μουσείο της, και κάναμε πολύ καλά, επειδή αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον από την περιοχή. Τα περισσότερα αρχαιολογικά ευρήματα τα έχουν φέρει εδώ, και τα ερείπια στις διάφορες αρχαιολογικές τοποθεσίες της περιοχής δεν παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον.

Το Μουσείο της Τάξιλα με τα ευρήματα της Ελληνο-Βουδιστικής τέχνης

Οικογένεια Πακιστανών που ζήτησαν να τους φωτογραφίσω

Μετά την περιήγηση του μουσείου λοιπόν, που πραγματικά είναι εξαιρετικό, συνεχίσαμε για την Στούπα Dharmarajika, η οποία επίσης αναφέρεται ως η Μεγάλη Στούπα της Τάξιλα, μια Βουδιστική στούπα λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Τάξιλα, η οποία χρονολογείται από τον 2ο αιώνα μ.Χ., και κατασκευάσθηκε για να φιλοξενήσει λείψανα του Βούδα. Μόλις φθάσαμε στα ερείπια, αμέσως μας πλησίασε μια ομάδα παιδιών που κρατούσαν κάποια “αρχαία” νομίσματα, τα οποία υποτίθεται ότι είχαν βρει τυχαία, άλλα σκάβοντας και άλλα μετά από κάποια πλημμύρα της περιοχής, τα οποία θα είχαμε την τύχη να προμηθευτούμε μόνο με 50 δολλάρια. Τους είπαμε ότι δεν ενδιαφερόμαστε, αλλά μας συνόδευσαν σε όλη την επίσκεψή μας στον χώρο, που δεν παρουσίασε και κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Υπάρχουν καμιά δεκαριά τέτοιες αρχαιολογικές τοποθεσίες και πήγαμε σε δύο ακόμη, την Jaulian και την Jandial, την τοποθεσία ενός αρχαίου ναού διάσημου για τους εμβληματικούς του κίονες, που λέγεται ότι είναι “η περισσότερο Ελληνική κατασκευή που έχει μέχρι τώρα βρεθεί σε Ινδικό έδαφος”, αλλά δυστυχώς μόνο κάτι μικρά υπολείμματα από τους κίονες διασώζονται. Αποφασίσαμε να μην επισκεφθούμε άλλες τοποθεσίες και να πάμε προς το Ισλαμαμπαντ, που απείχε μόλις 35 χιλιόμετρα, επειδή και η ώρα είχε περάσει αρκετά.

Τα ερείπια της αρχαίας Dharmarajika και της Jandial στην Τάξιλα

O οδηγός μας Farooq και ο πωλητής σε μαγαζί με αναμνηστικά

Το Ισλαμαμπάντ είναι μια νέα πόλη σχεδιασμένη από τον Έλληνα αρχιτέκτονα Κωνσταντίνο Δοξιάδη για να γίνει πρωτεύουσα της χώρας, αντί για το Καράτσι. Οι προδιαγραφές της είναι για 2.5 εκατομύρια κατοίκους, αλλά προς το παρόν ο πληθυσμός της είναι μόνο 1 εκατομύριο. Παρεμπιπτόντως, ο Δοξιάδης ήταν ένας σπουδαίος αρχιτέκτονας που ανέλαβε μεγάλα αρχιτεκτονικά πρότζεκτ σε όλο τον κόσμο, όπως στην Σαουδική Αραβία, την Γκάνα, την Ζάμπια, το Ιράκ, τις ΗΠΑ, την Συρία, τον Λίβανο κλπ, ενώ πολλά έργα του είναι και σχετικά άγνωστα, π.χ. σε μιά επίσκεψή μου στο Axum της Αιθιοπίας, είχα μάθει με έκπληξη ότι ο νεο-Βυζαντινού στυλ Νέος Καθεδρικός Ναός της Παρθένου Μαρίας της Σιών ήταν έργο του Δοξιάδη. Σήμερα, 45 χρόνια μετά τον θάνατό του, είναι μάλλον στην αφάνεια και δεν συζητάει κανείς για το έργο του, μάλλον επειδή φημολογείται ότι είχε συνεργασθεί με την Χούντα των Συνταγματαρχών, κλείνοντας δύο συμβόλαια μαζί της. Ασχέτως αυτών, το Ισλαμαμπάντ δεν μου άρεσε. Είναι μιά σύγχρονη πόλη, σχεδιασμένη σε τομείς. Δεν υπάρχει κάποιο κέντρο της πόλης, μιά μεγάλη πλατεία, εμπορικό κέντρο κλπ, αλλά κάθε τομέας έχει ένα δικό του κέντρο, με την πλατεία του, το mall του και τα ανάλογα ρεστωράν και καφετέριες. Οι ονομασίες των τομέων και των περιοχών τους έχουν στοιχεία που παραπέμπουν σε George Orwell, π.χ. G-7/2 είναι η βορειοδυτική γωνία του τετραγώνου 7 (τα τετράγωνα αριθμούνται κατά ωρολογιακή φορά) του τομέα G, γνωρίζοντας δε ότι μερικές χιλιάδες κάμερες επιτηρούν όλη την πόλη για λόγους ασφάλειας, μιά ανατριχίλα την αισθάνεσαι. Η είσοδος σε κάθε τομέα γίνεται από μερικές εισόδους που φυλάσσονται για λόγους ασφάλειας. Βέβαια, είναι πράσινη πόλη, με μεγάλα πάρκα, πλατιούς δρόμους και σύγχρονα κυβερνητικά κτίρια, ενώ κατοικείται από ανθρώπους της μεσαίας και της ανώτερης τάξης, μιάς και είναι και πολύ ακριβή για τα δεδομένα του Πακιστάν.

Δίπλα στο Ισλαμαμπάντ είναι η δίδυμη αδελφή της, η Rawalpindi, αλλά δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν περισσότερο. H Rawalpindi είναι μια τυπική Ανατολίτικη πόλη, που μεγάλωσε ανεξέλεγκτα από ένα μικρό χωριό σε μιά πόλη των 2 εκατομυρίων κατοίκων, με τους χαοτικούς δρόμους, την ασφυκτική κυκλοφορία, τα παζάρια, τα υπαίθρια φαγάδικα και ότι περιμένει να δει κανείς σε μιά πόλη του Πακιστάν. Περιττό να πω ότι όλοι οι Πακιστανοί είναι πολύ περήφανοι για το Ισλαμαμπάντ, είναι το καμάρι τους και όταν σε κάποια συζήτηση με ντόπιους που ρωτούσαν την γνώμη μου για το Ισλαμαμπάντ τους είπα ότι καλό είναι, αλλά προτιμώ το χάος και την ακαταστασία της Rawalpindi, με κοιτούσαν σαν να έβλεπαν Ufo. Ευτυχώς και ο φίλος μου είχε την ίδια γνώμη και αποφασίσαμε στην επιστροφή να μείνουμε στην Rawalpindi αντί για το Ισλαμαμπάντ, μιάς και το αεροδρόμιο βρίσκεται ανάμεσα στις δύο πόλεις.

Στο Ισλαμαμπάντ δεν έχεις πολλά να δεις. Τα κυριότερα κυβερνητικά κτίρια είναι συγκεντρωμένα σε μια περιοχή που λέγεται Red Zone: Το Κτίριο του Ανωτάτου Δικαστηρίου, το Aiwan-e-Sadr ή Προεδρικό Παλάτι, το Γραφείο του Πρωθυπουργού, και πολλά ακόμη, όλα στη σειρά επί της Constitution Avenue.

Πακιστανικά φορτηγά στον δρόμο από την Τάξιλα στο Ισλαμαμπάντ

Το κτίριο της Zameen, της σημαντικότερης εταιρείας Real Estate που εδράζεται στο Πακιστάν, Ισλαμαμπάντ

Μικρό τζαμί σε έναν τομέα του Ισλαμαμπάντ

Το Κτίριο του Ανωτάτου Δικαστηρίου, επίσημη και κεντρική έδρα του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Πακιστάν στο Ισλαμαμπάντ. Σχεδιασμένο από τον φημισμένο Ιάπωνα αρχιτέκτονα Kenzo Tange, ολοκληρώθηκε το 1993 και βρίσκεται στην Λεωφόρο Συντάγματος, περιβαλλόμενο από το Πρωθυπουργικό Γραφείο προς το νότο και από την Προεδρική Οικία και το Κοινοβούλιο προς το βορά.

Aiwan-e-Sadr ή Προεδρικό Παλάτι, η επίσημη κατοικία και χώρος εργασίας του Προέδρου του Πακιστάν στο Ισλαμαμπάντ

Γραφείο του Πρωθυπουργού, Ισλαμαμπάντ

Αποφασίσαμε να βγούμε εκτός πόλης και να επισκεφθούμε ένα σημαντικό αξιοθέατο της περιοχής, το ιερό του Bari Imam στο χωριό Nurpur Shahan, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Ισλαμαμπάντ. Ο Bari Imam υπήρξε ένας δάσκαλος του Σουφισμού κατά τον 17ο αιώνα, της μυστικιστικής πτυχής του Ισλάμ, και ανεπίσημος προστάτης άγιος του Ισλαμαμπάντ. Η κίνηση είναι αρκετή και όταν φθάνουμε έχει πια σκοτεινιάσει. Μπαίνουμε στο τζαμί, μέσα στο οποίο βρίσκεται ο τάφος του προφήτη, κλεισμένος μέσα σε έναν γυάλινο θάλαμο για λόγους ασφάλειας. Ο κόσμος είναι πάρα πολύς, και πάντοτε υπάρχουν σοβαρά μέτρα ασφάλειας, επειδή έχουν γίνει αρκετές βομβιστικές επιθέσεις στο ιερό, με σοβαρότερη αυτή του 2005, με 20 ανθρώπους νεκρούς και 70 τραυματίες. Το ιερό, πάντως, είναι εντυπωσιακό και ακόμη εντυπωσιακότερο είναι το μεγάλο πλήθος που είναι συγκεντρωμένο σε όλη την περιοχή. Επιστρέφουμε στο Ισλαμαμπάντ και προτού πάμε στο ξενοδοχείο μας, πραγματοποιούμε μιά σύντομη επίσκεψη στο ονομαστό τζαμί Shah Faisal, που βρίσκεται στους πρόποδες των Λόφων Margalla και κατασκευάσθηκε κατόπιν χρηματοδότησης του Βασιλιά Faisal της Σαουδικής Αραβίας. Το τζαμί έχει ένα σύγχρονο σχέδιο με οκτώ πλευρές συμπαγούς κελύφους, που λέγεται ότι είναι εμπνευσμένο από μιά σκηνή Βεδουϊνων. Θεωρείται σαν εξαιρετικό δείγμα Ισλαμικής αρχιτεκτονικής και όντως είναι πανέμορφο και ιδιαίτερο.

Το ιερό του δασκάλου του Σουφισμού Bari Imam και ο τάφος του προφήτη, στο χωριό Nurpur Shahan

Το τζαμί Shah Faisal, Ισλαμαμπάντ

Επι τέλους, μετά από μιά μακριά ημέρα, φθάσαμε στο ξενοδοχείο μας που δεν το βρήκαμε και πολύ εύκολα. Ενώ μας καθοδήγησε το GPS στον αντίστοιχο τομέα, βρίσκαμε τις διαφόρους εισόδους κλειστές, και πηγαινοερχόμασταν μέχρι που πετύχαμε την σωστή είσοδο. Ήταν ένα συμπαθητικό μικρό, καθαρό, καινούργιο ξενοδοχείο. Το μόνο πρόβλημα παρουσιάστηκε όταν πήγαμε να πληρώσουμε με πιστωτική κάρτα, οπότε ο νεαρός ρεσεψιονίστ μας είπε ότι θα μας βάλει επιβάρυνση 15% στην τιμή. Του είπαμε ότι μιάς και στο Booking αναφέρεται ότι το ξενοδοχείο αποδέχεται πληρωμή με πιστωτικές κάρτες δεν θα έπρεπε να υπάρχει επιβάρυνση, αλλά αυτός ήταν ανένδοτος. Μετά από αρκετή συζήτηση που δεν βρίσκαμε άκρη, του είπαμε να ξεκαθαρίσει το θέμα με το αφεντικό του μέχρι το πρωί που θα φεύγαμε, και αν δεν δεχόταν την πληρωμή με κάρτα χωρίς επιβάρυνση, θα πληρώναμε με μετρητά, αλλά θα τους καταγγέλαμε στο Booking. Φυσικά το άλλο πρωί μας είπε ότι έκανε λάθος, ότι ήταν νέος υπάλληλος 7 ημερών και δεν ήξερε, και ότι μπορούσαμε να πληρώσουμε με την πιστωτική δίχως επιβάρυνση.

Αμέσως μετά την εγκατάστασή μας βγήκαμε στην κεντρική πλατεία, που ήταν δίπλα από το ξενοδοχείο μας για φαγητό. Συνηθίζω σε κάθε ταξίδι να τρώω μόνο πρωινό και βραδινό, και αυτό τηρήσαμε σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή – με την εξαίρεση της Peshawar, όπου δεν αντέξαμε στους πειρασμούς και τρώγαμε συνεχώς. Νηστικοί λοιπόν από το πρωί, καθήσαμε σε ένα μικρό υπαίθριο τοπικό εστιατόριο με χαμηλές πλαστικές καρέκλες και παραγγείλαμε την ονομαστή σπεσιαλιτέ Chapli Kebab, ένας τύπος μπιφτεκιού από βοδινό κιμά, που ανακατεύεται με κάποια μπαχάρια και φρέσκα συστατικά, όπως κρεμύδια και κόλιανδρο. Καταπληκτικό σε γεύση, μερικοί λένε πως αξίζει ένα αεροπορικό ταξίδι στο Πακιστάν, μόνο και μόνο για να το γευτείς. Και η καλύτερη περιοχή για να το δοκιμάσεις είναι η Peshawar, γιαυτό το λένε και Peshawar Kebab. Ευτυχώς, σε όλο το ταξίδι κανείς μας δεν έπαθε κάποια γαστρεντερίδιτα, που όλοι λίγο πολύ έχουμε κατά καιρούς υποστεί, ταξιδεύοντας έξω από την Ευρώπη. Η παραγγελία μας όμως δεν έγινε και τόσο απρόσκοπτα, κανείς από τα γκαρσόνια δεν μιλούσε Αγγλικά και ευτυχώς προσφέρθηκε ένα παιδί από το διπλανό τραπέζι να μας βοηθήσει. Τέλος πάντων, τέλος καλό όλα καλά, και αποσυρθήκαμε για ύπνο στο ξενοδοχείο μας, μιάς και την επόμενη ημέρα ξεκινούσε η μεγάλη περιπέτεια, η διαδρομή του Karakoram Highway, στην ραχοκοκαλιά του Βόρειου Πακιστάν, κατά μήκος του φαραγγιού του Ινδού ποταμού μέχρι το Gilgit, και στη συνέχεια δίπλα από τον Ποταμό Hunza, μέχρι τα σύνορα με την Κίνα, ανεβαίνοντας συνεχώς από τα 500 μέτρα υψόμετρο του Ισλαμαμπάντ μέχρι τα 4.700 μέτρα του Khunjerab Pas.

Τρώγοντας Chapli Kebab σε μικρό υπαίθριο εστιατόριο του Ισλαμαμπάντ

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 11

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 11

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[hydronetta]

ΩΩΩΩΩΩ αγαπημένο Πακιστάν!! Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που έχεις κάνει το ταξίδι αυτό που το θεωρώ εξαιρετικό για ανήσυχα ταξιδιωτικά πνεύματα!
Παράκληση πόσταρε μικρότερα κεφάλαια.... (κάνε τη Λαχώρη ξεχωριστό κεφάλαιο) για να είναι απολαυστικότερη η ανάγνωση (έχουμε και μια διάσπαση προσοχής) και να'χουμε να αναμένουμε οι αναγνώστες.

 

[dbalats]

ΩΩΩΩΩΩ αγαπημένο Πακιστάν!! Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που έχεις κάνει το ταξίδι αυτό που το θεωρώ εξαιρετικό για ανήσυχα ταξιδιωτικά πνεύματα!
Παράκληση πόσταρε μικρότερα κεφάλαια.... (κάνε τη Λαχώρη ξεχωριστό κεφάλαιο) για να είναι απολαυστικότερη η ανάγνωση (έχουμε και μια διάσπαση προσοχής) και να'χουμε να αναμένουμε οι αναγνώστες.

Σε ευχαριστώ, επειδή όμως είμαι σχετικά νέο μέλος, θα μπορούσες να με καθοδηγήσεις, πως θα κάνω ξεχωριστό κεφάλαιο την Λαχώρη, με κάποιο απλό τρόπο (χωρίς να ξανα-ανεβάζω κείμενο και φωτογραφίες);

 

[hydronetta]

Απλό, copy paste το κείμενο και όλες τις φωτό (επιλογή με τον κέρσορα) για τη Λαχώρη σε νέο θέμα που το ποστάρεις αμέσως. Στο αρχικό ποστ πάτησε επεξεργασία και διέγραψε το κείμενο για τη Λαχώρη. Done!
Αχ η Λαχώρη έχει μείνει εκκρεμότητα .....

 

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ. ΛΑΧΩΡΗ

Μετά από δύο καλές πτήσεις, με μικρή αναμονή στο Αεροδρόμιο Hamad της Ντόχα (η αναμονή θα ήταν μεγάλη στην επιστροφή), προσγειωθήκαμε στη Λαχώρη αργά τη νύχτα. Το αεροδρόμιο λίγο τριτοκοσμικό, όπως το περιμέναμε άλλωστε, καμιά σχέση με το Νέο Διεθνές Αεροδρόμιο του Ισλαμαμπάντ που έχει κατασκευαστεί πρόσφατα και είναι τελευταίων προδιαγραφών. Ευτυχώς οι διαδικασίες για την είσοδο στη χώρα κράτησαν ελάχιστα, ίσως λόγω και της προχωρημένης ώρας, και το κυριότερο, βρήκαμε τις βαλίτσες μας ακέραιες! Είχαμε συνενοηθεί με τον πράκτορά μας, τον Ahktar, να μας περιμένει για την μεταφορά μας στο ξενοδοχείο. Όσο και να πείς, πάντοτε όταν φθάνεις σε μιά ξένη χώρα και έχεις συνενοηθεί να σε περιμένουν, μια αγωνία την έχεις για το αν θα φανούν! Αλλά ο Ahktar και ο οδηγός του ήταν εκεί, ο πράκτορας εξευρωπαϊσμένος, αλλά ο οδηγός τυπικός Πακιστανός, με μεγάλη γενειάδα και σαλβάρι, συμπαθέστατος πάντως. Είχαμε ζητήσει να μας δώσει τον οδηγό που είχαν οι φίλοι μου την περυσινή χρονιά, αλλά μας είπε ότι βρίσκονταν σε μια μακρινή αποστολή κάπου αλλού και δεν ήταν διαθέσιμος. Δεν κάναμε και θέμα, μιάς και οι φίλοι μου μου είχαν πει ότι ήταν πολύ καλός οδηγός, αλλά ότι πήγαινε για πρώτη φορά στα μέρη αυτά, ενώ ο δικός μας, όπως μας διαβεβαίωνε ο Ahktar, είχε μεγάλη εμπειρία στο Βόρειο Πακιστάν. Σιγά σιγά διαπιστώσαμε όμως, ότι ο οδηγός μας δεν ήξερε γρι Αγγλικά, ενώ o Ahktar μας είχε υποσχεθεί Αγγλομαθή οδηγό! Στις διαμαρτυρίες μας, μας διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, και ότι θα είμαστε σε συνεχή τηλεφωνική επαφή με το WatchApp και θα του δίνει οδηγίες για ότι χρειαστεί. Φυσικά, δεν το δεχθήκαμε και υποσχέθηκε ότι την επόμενη μέρα θα τον αντικαταστήσει. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και πέσαμε κατευθείαν για ύπνο (είχαμε φάει στο αεροπλάνο), επειδή το πρωί θα ξυπνούσαμε νωρίς. Ο φίλος μου είχε ξαναπάει στη Λαχώρη, και γιαυτό είχαμε αποφασίσει να μείνουμε μόνο την ημέρα και το βράδυ να φύγουμε κατευθείαν για Faisalabad.

Tην επόμενη ημέρα μετά από ένα σύντομο πρωϊνό (σύντομο μιάς και τίποτα σχεδόν δεν τρωγόταν), κάναμε checkout και ξεκινήσαμε για την επίσκεψη της πόλης. Ο Ahktar είχε έρθει με τον ίδιο οδηγό και μας είπε ότι θα τον αντικαταστήσει το βράδυ, φεύγοντας από την Λαχώρη. Προτού αρχίσουμε την ξενάγηση ζητήσαμε να μας πάει σε ένα ανταλλακτήριο, όπως και έγινε. Η ισοτιμία ήταν καλή και άλλαξα ένα σεβαστό ποσόν, αλλά ο φίλος μου ήθελε να πάρει χρήματα από ΑΤΜ – παρότι είχε μαζί του ρευστό, το είχε σαν αρχή να χρησιμοποιεί στα ταξίδια του ΑΤΜ. Πήγαμε λοιπόν σε ένα ΑΤΜ αμέσως μετά, ενώ ο οδηγός μας έβαζε καύσιμα στο αυτοκίνητο σε ένα διπλανό βενζινάδικο, και μετά από λίγα λεπτά αναμονής, τον βλέπω να εμφανίζεται αναστατωμένος. Τι είχε συμβεί, το μηχάνημα όχι μόνο δεν του έδωσε χρήματα, αλλά του κράτησε και την κάρτα! Μια ώρα καθυστέρηση λοιπόν, για να πάμε στο Υποκατάστημα της Τράπεζας, να βρει τον αρμόδιο υπάλληλο και να έρθει να ξεκλειδώσει το ΑΤΜ και να του παραδώσει την κάρτα, φυσικά με την ανάλογη χαρτούρα. Εκ των υστέρων είδαμε ότι σε μερικές τράπεζες γίνεται δεκτή μόνο η Visa και όχι η Mastercard, και εάν βάλεις λάθος κάρτα σου την κρατάει.

Ξεκινήσαμε λοιπόν, έστω και καθυστερημένοι, για την περιήγηση της πόλης. Η Λαχώρη είναι μια χαοτική μεγαλούπολη με πληθυσμό 11 εκατομυρίων, δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας μετά το Καράτσι, που θυμίζει πάρα πολύ Ινδία. Μπορεί να μην είναι η πρωτεύουσα του Πακιστάν (πρωτεύουσα είναι το Ισλαμαμπάντ), αλλά αποτελεί το μορφωτικό, πνευματικό και καλλιτεχνικό κέντρο της χώρας. Υπάρχει ένα υποβλητικό μείγμα ιστορίας και αρχιτεκτονικής στην πόλη αυτή, από φοβερά μνημεία Μογγόλων μέχρι τις ξεθωριασμένες κληρονομιές της Βρεττανικής διακυβέρνησης. Με τα χρόνια η Λαχώρη μεγεθύνθηκε σε μια πολύβουη και όλο και περισσότερο μολυσμένη μητρόπολη, με κοινωνικά υπόγεια ρεύματα που σιγοβράζουν, αλλά έχει επίσης και μερικά δείγματα προκλητικά γαλήνιας αρχιτεκτονικής, καθώς και μερικούς από τους ωραιότερους κήπους της υποηπείρου. Παρακολουθώντας τους δρόμους της Λαχώρης από το αυτοκίνητο, διαπιστώσαμε ότι έχει την εικόνα της τυπικής ανατολίτικης μεγαλούπολης: δρόμοι ασφυκτικά γεμάτοι από αυτοκίνητα, τρίκυκλα, κάρρα και πεζοί, κορναρίσματα, υπαίθριοι μικροπωλητές και φαγάδικα, τζαμιά, πολυσύχναστα παζάρια, πλατείες, ζητιάνοι, πεταμένα σκουπίδια παντού, ιστορικά μνημεία, αποικιακά κτίρια, θορυβώδη τεϊοποτεία, ήχοι και χρώματα. Όλα μαζί συνυφασμένα σε ένα μαγευτικό μίγμα που συναρπάζει εμάς τους Δυτικούς – μερικούς τουλάχιστον.

Στους δρόμους της Λαχώρης

Ένα κοντάρι με εκατοντάδες σπίτια πουλιών ανυψωμένο στο μέσον της Istanbul Chowk, μιάς πλατείας αφιερωμένης στην “βαθειά και αιώνια φιλία μεταξύ Πακιστάν και Τουρκίας”


Επειδή θα μέναμε μόνο λίγες ώρες, κάναμε αυστηρή επιλογή στο τι θα βλέπαμε και φυσικά ξεκινήσαμε από το πρώτο αξιοθέατο της πόλης, το περίφημο Φρούριο της Λαχώρης. To Φρούριο της Λαχώρης είναι μια ακρόπολη στο κέντρο της πόλης, η οποία έχει ξανακτισθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου κατά τον 17ο αιώνα, όταν η Μογγολική Αυτοκρατορία ήταν στο απόγειο της μεγαλοπρέπειας και της χλιδής της. Περιέχει 21 σημαντικά μνημεία, μερικά από τα οποία χρονολογούνται από την εποχή του Αυτοκράτορα Akbar. Αφού μπήκαμε στο Φρούριο συνεχίσαμε προς το Τζαμί Badshahi, ένα τζαμί της εποχής των Μογγόλων ευρισκόμενο δυτικά του Φρουρίου, που θεωρείται το εμβληματικότερο ορόσημο της πόλης. Κατασκευάσθηκε από τον Αυτοκράτορα Aurangzeb το 1671 και αποτελεί σπουδαίο δείγμα Μογγολικής αρχιτεκτονικής, με ένα εξωτερικό που διακοσμείται από σκαλιστούς κόκκινους αμμόλιθους με μαρμάρινα ψηφιδωτά. Παραμένει το μεγαλύτερο τζαμί της εποχής των Μογγόλων και αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο τζαμί του Πακιστάν. Μετά την πτώση της Μογγολικής Αυτοκρατορίας, το τζαμί χρησιμοποιήθηκε σαν στρατώνας από την Αυτοκρατορία των Σιχ και από την Βρεττανική Αυτοκρατορία, και είναι τώρα ένα από σημαντικότερα αξιοθέατα. Στη συνέχεια θα παρουσιάσω μια σειρά φωτογραφιών από αυτά που είδαμε, τόσο από το Φρούριο, όσο και από την γύρω περιοχή, με μερικά πληροφοριακά στοιχεία στην κάθε μία.

Samadhi του Ranjit Singh, ένα κτίσμα του 18ου αιώνα στην Λαχώρη που φιλοξενεί τις ταφικές φιάλες του Σιχ κυβερνήτη Ranjit Singh (1780 - 1839), ο οποίος ίδρυσε την Αυτοκρατορία των Σιχ στην Λαχώρη, μετά την κατάρρευση της Μογγολικής διακυβέρνησης. Βρίσκεται δίπλα από το Φρούριο της Λαχώρης και το Τζαμί Badshahi. Το κτίριο συνδυάζει στοιχεία Σιχ, Ινδουϊστικής και Ισλαμικής αρχιτεκτονικής.

Gurdwara Dehra Sahib, το οποίο έχει κατασκευασθεί εις μνήμην του 5ου Σιχ Γκουρού, του Γκουρού Arjan Dev ji, και βρίσκεται κοντά στο Φρούριο της Λαχώρης. Το Gurudwara πιστεύεται ότι έχει κτισθεί στο ακριβές σημείο όπου βασανίστηκε και μαρτύρησε το 1606 μ.Χ. ο Γκουρού. Η πλατφόρμα αυτή είχε αρχικά κατασκευασθεί από τον Γκουρού Hargobind Singh ji, αλλά καταστράφηκε. Το 1884, ο Μαχαραγιάς Ranjit Singh, κυβερνήτης της Λαχώρης, έκτισε τον ναό αυτόν.

To Φρούριο της Λαχώρης με την εμβληματική Πύλη Alamgiri. Στα δεξιά φαίνεται το Hazuri Bagh Baradari, ένα baradari (περίπτερο με 12 πόρτες σχεδιασμένο έτσι ώστε να επιτρέπει την ελεύθερη ροή του αέρα, κατάλληλο για χορευτικές εκτελέσεις) από λευκό μάρμαρο που βρίσκεται μέσα στον κήπο Hazuri Bagh. Το Hazuri Bagh είναι ένας κήπος στη Λαχώρη, που οριοθετείται από το Φρούριο της Λαχώρης στα ανατολικά, από το Τζαμί Badshahi στα δυτικά, από το Samadhi του Ranjit Singh στα βόρεια και από την Πύλη Roshnai στα νότια. Ο κήπος αυτός δημιουργήθηκε από τον Μαχαραγιά Ranjit Singh, τον Σιχ κυβερνήτη του Punjab, το 1818.

Πύλη Εισόδου στο Τζαμί Badshahi, Λαχώρη

Τζαμί Badshahi, ένα από τα εμβληματικότερα ορόσημα της Λαχώρης

Είσοδος στην Πύλη του Τζαμιού Badshahi, Λαχώρη

Εσωτερικό του Τζαμιού Badshahi, Λαχώρη. Το εσωτερικό του Τζαμιού Badshahi είναι διακοσμημένο με Μογγολικές νωπογραφίες, σκαλιστά μάρμαρα και περίτεχνα γύψινα.


Και δυό λόγια για την ιστορία του Πακιστάν, μιάς χώρας που έχει μια πανάρχαιη διαδρομή. Έδρα του αρχαίου πολιτισμού της Κοιλάδας του Ινδού, ενός από τους τρεις αρχαιότερους πολιτισμούς μαζί με αυτόν της Αιγύπτου και της Μεσοποταμίας, στη συνέχεια κατακτήθηκε από το Δαρείο τον Πρώτο, της Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών της Περσίας. Μετά ήρθε η σειρά του δικού μας, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος κατέλαβε την χώρα μετά από σκληρές μάχες και μεγάλη αντίσταση, εγκαθιδρώντας τελικά την εκεταμένη αυτοκρατορία του, από την Ελλάδα μέχρι τον Ινδό Ποταμό. Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Chandragupta, ο ιδρυτής του μεγάλου Βασιλείου και της Δυναστείας Maurya που επεκτεινόταν σε όλη σχεδόν την σημερινή Ινδία, βρήκε ευκαιρία και επεκτάθηκε στην Κοιλάδα του Ινδού. Μετά από συγκρούσεις μεταξύ Ελληνο-Ινδικού και Βασιλείου των Maurya, ο Chandragupta ήρθε σε συμφωνία με τον Σέλευκο τον Ι – διάδοχο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην περιοχή, και του δόθηκε το Πακιστάν και μεγάλο μέρος του σημερινού Αφγανιστάν. Με την διακυβέρνηση του Ashoka, εγγονού του Chandragupta, εγκαταστάθηκε και ο Βουδισμός στην Αυτοκρατορία του Maurya, και για μιά μεγάλη χρονική περίοδο, από τον 4ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 5ο αιώνα μ.Χ., παρατηρείται το φαινόμενο του Ελληνο-Βουδισμού, του πολιτισμικού συγκρητισμού δηλαδή μεταξύ της Ελληνιστικής κουλτούρας και του Βουδισμού, τα σπουδαιότερα δείγματα του οποίου βρίσκονται στην περιοχή της Gandhara με πολλά ευρήματα στην Τάξιλα, που θα επισκεπτόμασταν αργότερα.

Στη συνέχεια, στην περιοχή του Πακιστάν, ή μάλλον σε κάποια τμήματά της επικρατούν μερικά βασίλεια ή δυναστείες, τα σπουδαιότερα εκ των οποίων αναφέρω ονομαστικά, το Ινδο-Ελληνικό Βασίλειο με τον Μένανδρο, το Ινδο-Σκυθικό Βασίλειο, το Ινδο-Παρθικό Βασίλειο, η Αυτοκρατορία Κushan (μαζί με μεγάλο μέρος της σημερινής Ινδίας), η Νεο-Περσική Αυτοκρατορία των Σασσανιδών, η Αυτοκρατορία Gupta, και διάφορα άλλα μικρότερα βασίλεια και ηγεμονίες, μέχρι που φθάνουμε στην κατάληψή του από το Αραβικό Χαλιφάτο, στις αρχές του 8ου αιώνα μ.Χ. Ακολουθούν οι Αφγανικές δυναστείες των Shahis, η Τουρκική δυναστεία των Ghaznavid, και το Τουρκοκρατούμενο Σουλτανάτο του Δελχί. Παράλληλα, υπάρχουν και πολλά μικρά τοπικά βασίλεια με δικούς τους κυβερνήτες, και αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς όταν περιηγείται το σημερινό Πακιστάν, διαβάζοντας τα ιστορικά στοιχεία για διάφορες περιοχές, και ιδιαίτερα τις κοιλάδες ανάμεσα στα πανύψηλα βουνά των Οροσειρών, που αποτελούσαν την έδρα ηγεμονιών και πριγκηπάτων.

Η νεώτερη ιστορία του Πακιστάν ξεκινάει με την Μογγολική Αυτοκρατορία, που εκτείνονταν στο σημερινό Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ινδία και Μπανγκλαντές. Εμείς για ευκολία χρησιμοποιούμε τον όρο Μογγόλοι, αλλά στα Αγγλικά ο σωστός όρος είναι Mughal που είναι διαφορετικό από το Mongol. Πρόκειται λοιπόν για την Αυτοκρατορία των Mughal, που είναι Τουρκογενείς της Κεντρικής Ασίας, αλλά με μεγάλη επιμιξία των Μογγόλων, ενώ ο ιδρυτής της Babur, ήταν απόγονος του Τζέγκις Χαν. Η Μογγολική αυτοκρατορία με σημαντικούς ηγέτες τον Akbar, τον Shan Jahan (γνωστό στους περισσοτέρους μας και από το Taj Mahal) και τον Aurangzeb, είχε σημαντική επίδραση στην κουλτούρα, την κουζίνα και την αρχιτεκτονική του Πακιστάν. Για ένα μικρό διάστημα, κατά το τέλος του 16ου μ.Χ. αιώνα, η Λαχώρη αποτέλεσε την πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας και υπάρχουν σημαντικά μνημεία από την περίοδο αυτή. Ακολουθεί η Αυτοκρατορία των Durrani με επίκεντρο το Αφγανιστάν, αλλά αρχίζει η άνοδος των Σιχ και του Σιχισμού, της πέμπτης μεγαλύτερης σήμερα θρησκείας στον κόσμο, που ξεκίνησε από την περιοχή του Πακιστάν Punjab. Η Αυτοκρατορία των Σιχ διήρκεσε 50 χρόνια, το πρώτο μισό του 19ου αιώνα, ενώ μετά από μιά σειρά πολέμων οι Βρεττανοί, αρχικά με την Εταιρεία της Ανατολικής Ινδίας και στη συνέχεια σαν τμήμα της Βρεττανο-Ινδικής Αυτοκρατορίας, είχαν την κυριαρχία στο σημερινό Πακιστάν, μέχρι την ανεξαρτησία του 1947.

Η Βρεττανική διακυβέρνηση, που ονομάστηκε British Raj, κράτησε από το 1858 μέχρι το 1947, οπότε μετά από μακροχρόνιες και σκληρές διαπραγματεύσεις, δημιουργήθηκαν τα χωριστά κράτη της Ινδίας και του Μουσουλμανικού Πακιστάν. Σημαντικό ρόλο στη δημιουργία του Πακιστάν διαδραμάτισε ο Μuhammad Ali Jinnah, ηγέτης της Μουσουλμανικής Λίγκας, και Γενικός Κυβερνήτης της χώρας μέχρι τον θάνατό του, θεωρούμενος από τους Πακιστανούς σαν ο πατέρας του Έθνους. Στη σύγχρονη ιστορία της χώρας, που αρχικά σημαδεύτηκε από την διάσπαση του Ανατολικού Πακιστάν σαν το ανεξάρτητο κράτος του Μπανγκλαντές, εναλλάσσονται διάφοροι πολιτικοί ηγέτες όπως ο Ali Bhutto και η κόρη του Benazir Bhutto, αρχηγοί του σοσιαλιστικού κόμματος ΡΡΡ (Pakistan Peoples Party), οι στρατιωτικοί δικτάτορες Muhammad Zia και Pervez Musharraf, και ο πλούσιος επιχειρηματίας αρχηγός της κεντροδεξιάς Πακιστανικής Μουσουλμανικής Λίγκας Nawaz Sharif που καθαιρέθηκε από όλα τα πολιτικά αξιώματα από το Ανώτατο Δικαστήριο του Πακιστάν το 2018, λόγω ατασθαλιών. Μετά από το γεγονός αυτό έγιναν εκλογές και σημερινός πρωθυπουργός του Πακιστάν είναι ο Ahmed Khan, πρώην παγκοσμίου φήμης παίχτης του κρίκετ και αρχηγός ενός κεντρώου κόμματος που έχει ιδρύσει, του Πακιστανικού Κινήματος για Δικαιοσύνη.

Συνεχίζουμε με την επίσκεψη του Μεγάλου Παζαριού της Λαχώρης, του Anarkali. Το Anarkali ονομάζεται έτσι από την χορεύτρια της βασιλικής αυλής, την οποία ο Moγγόλος Αυτοκράτορας Akbar διέταξε να θάψουν ζωντανή σε έναν τοίχο σαν τιμωρία για τις υποτιθέμενες ερωτικές προσεγγίσεις της με τον γιό του Jehangir. Σήμερα, το όνομα της Anarkali τιμάται από το πολύβουο παζάρι στην ίδια περιοχή με τον τάφο της Anarkali, με μια ποικιλία μαγαζιών που πουλούν αγαθά κάθε είδους. Έχουμε λίγη ώρα για κάποιες αγορές, όχι τίποτα σπουδαίο, τα απαραίτητα μαγνητάκια, και κάποια χειροποίητα διακοσμητικά. Το παζάρι έχει τα πάντα, αναμνηστικά, κοσμήματα, υφάσματα, τρόφιμα, φαγάδικα. Περιττό να πω ότι όλοι οι πελάτες είναι ντόπιοι, δεν θυμάμαι να είδαμε κάποιον τουρίστα. Εμείς περνάμε σχεδόν απαρατήρητοι ή αδιάφοροι, εξ άλλου φροντίσαμε να μην πάρουμε μεγάλες μηχανές, αλλά μηχανές τσέπης και κινητά για φωτογραφίες. Πάντως, εάν έχεις πάει σε άλλα μεγάλα παζάρια της Ανατολής, το Anarkali δεν σε εντυπωσιάζει ιδιαίτερα.

Στο παζάρι Anarkali

Αφού περιπλανηθήκαμε για 1-2 ώρες ανεβήκαμε στο αυτοκίνητο για τον επόμενο μεγάλο σταθμό, την περίφημη τελετή των συνόρων που γίνεται κάθε απόγευμα στο Wagah, στα σύνορα μεταξύ Πακιστάν και Ινδίας, κάπου 30 χιλιόμετρα ανατολικά της Λαχώρης. Μας έχουν πει όλοι και έχουμε διαβάσει ότι αξίζει να κάνει κανείς ένα ιδιαίτερο ταξίδι στα σύνορα αυτά για να παρακολουθήσει την εκπληκτική τελετή κλεισίματος των συνόρων και υποστολής της σημαίας, που διεξάγεται καθημερινά. Η τελετή εκτελείται από στρατιώτες της Ινδικής Συνοριακής Δύναμης Ασφαλείας και των Ρέϊντζερ του Πακιστάν. Έχει χορογραφηθεί προσεκτικά και περιλαμβάνει πολύ καλό σχεδιασμό και συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών. Φτάσαμε κοντά στα σύνορα και σε ένα σημείο, μετά από 2-3 αστυνομικούς ελέγχους, μας οδήγησαν σε έναν χώρο στάθμευσης, από όπου θα έπρεπε να συνεχίσουμε με τα πόδια.

Ο κόσμος πολύς και τα αυτοκίνητα αμέτρητα, και να σκεφθεί κανείς ότι αυτό γίνεται καθημερινά. Βαδίζοντας κάπου 2 χιλιόμετρα προσεγγίσαμε τα μεγάλα φυλάκια των συνόρων, όπου ακολούθησε ο τελικός έλεγχος. Τα διαβατήρια είναι αναγκαία παντού όπου διεξάγεται έλεγχος, αλλά συνήθως αρκεί μια φωτοτυπία του διαβατηρίου και της βίζας. Είχαμε βγάλει καμιά 30ριά φωτοτυπίες ο καθένας για να τις έχουμε διαθέσιμες σε όλη την χώρα, μιάς και οι έλεγχοι από την αστυνομία είναι συχνοί. Στην περιοχή αυτή είναι και δικαιολογημένοι, επειδή τον Νοέμβριο του 2014, μια βόμβα αυτοκτονίας στην Πακιστανική πλευρά των συνόρων φόνευσε πάνω από 50 ανθρώπους, αμέσως μετά την τελετή. Παρ’ όλ αυτά, την επόμενη ημέρα η τελετή έγινε κανονικά, σαν να μην συνέβη τίποτε σημαντικό, φαίνεται πως η συνοριακή τελετή του Wagah είναι το πιό σταθερό γεγονός στις δύο γειτονικές χώρες. Μετά τον έλεγχο μπήκαμε στο στάδιο και πιάσαμε θέσεις, ενώ ένας φράχτης με πύλες μας χώριζε από την Ινδική πλευρά, όπου υπήρχε και εκεί ένα στάδιο ακόμη μεγαλύτερο, γεμάτο ασφυκτικά με κόσμο (εμείς είχαμε και λίγα κενά). Σε λίγο ξεκίνησε η τελετή που πρέπει να ομολογήσω ότι είναι ένα από τα πιό ανόητα, άχρηστα, ψευτοεθνικιστικά θεάματα. Σκοπός της είναι να εγείρει πατριωτικό ζήλο ανάμεσα στο πλήθος και φαίνεται ότι το καταφέρνει, επειδή υπάρχει πάντοτε ένα τεράστιο και ενθουσιώδες πλήθος, το οποίο διογκώνεται κατά τα Σαββατοκύριακα και τις δημόσιες αργίες.

Mεγάλες ουρές από αυτοκίνητα και μηχανές για την τελετή των συνόρων Wagah


Κατά την διάρκεια της τελετής αυτής λοιπόν, ο αντικειμενικός στόχος των στρατιωτών κάθε πλευράς είναι να βαδίσουν καλύτερα, να χαιρετίσουν καλύτερα και να κραυγάσουν δυνατότερα από τους άλλους. Η τελετή αρχίζει με την επιβλητική παρέλαση των στρατιωτών από τις δύο πλευρές προς τις συνοριακές πύλες. Οι Ρέϊντζερ του Πακιστάν φορούν μια πράσινη στρατιωτική στολή και το πλήθος κραυγάζει “Πακιστάν Zindabad ” (Ζήτω το Πακιστάν). Οι Ινδοί στρατιώτες είναι ντυμένοι με καφετιές στρατιωτικές στολές και χειροκροτούνται από τους θεατές που κραυγάζουν “Jai Hind” (Ζήτω η Ινδία). Μεγάφωνα φωνάζουν συνθήματα και υπάρχουν κλακαδόροι που χοροπηδώντας θεατρινίστικα προτρέπουν τον κόσμο σε επευφημίες. Όλοι κρατούν εθνικές σημαίες που τις κυματίζουν ψηλά με περηφάνεια και πολλοί φέρνουν και τα παιδιά τους βαμμένα με τα εθνικά χρώματα της χώρας!

Οι δύο χώρες χωρίζονται από δύο βαρειές πύλες, που είναι τοποθετημένες λίγα μέτρα χωριστά. Οι πύλες είναι καλά κλειστές προτού αρχίσει η τελετή που γίνεται αργά το απόγευμα, λίγο προτού βραδιάσει, και ανοίγουν σύντομα κατά τη διάρκεια της τελετής για να διεξαχθούν κάποιες ασκήσεις και για να επιτρέψουν την υποστολή των σημαιών. Η τελετή περιλαμβάνει κάποιους μάλλον διασκεδαστικούς θεατρινισμούς, οι οποίοι διεξάγονται καθώς εκτελείται η υποστολή των σημαιών. Οι Ινδοί και οι Πακιστανοί στρατιώτες εκτελούν έναν διαγωνισμό βαδίσματος χήνας, προσπαθώντας με τα πόδια τους να αγγίζουν σχεδόν τα μέτωπά τους, με το άκουσμα πατριωτικών τραγουδιών και την ενθάρρυνση του πλήθους, ενώ εκατοντάδες θεατές χειροκροτούν και βγάζουν σέλφις.

H τελετή των συνόρων Wagah

Πρέπει να ομολογήσω ότι το βάδισμα των Ινδών και ο συγχρονισμός τους ήταν πολύ ανώτερα των Πακιστανών ρέϊντζερς, που ήταν λίγο αλλού γι αλλού (μερικές φωτογραφίες μου προς απόδειξη των γεγονότων).

Η τελετή των Συνόρων Wagah τελικά τελειώνει με ζωηρή χειραψία από τους στρατιώτες και των δύο πλευρών, ενώ οι σημαίες διπλώνονται προσεκτικά και μεταφέρονται μακριά για να φυλαχθούν κατά τη νύχτα. Η καθημερινή αυτή φιέστα στον Wagah, σαματατζίδικη, σωβινιστική, προκαλώντας σύγχιση, γεμάτη ψευτοπαλληκαρισμούς και περίτεχνες χειρονομίες – καθρεφτίζει την φορτισμένη σχέση μεταξύ των ίδιων των χωρών αυτών, που χωρίσθηκαν κατά την γέννηση του 1947 με κριτήριο το θρήσκευμά τους, ενώ η ιδρυτική αυτή περίοδος σημαδεύτηκε από εκατοντάδες χιλιάδες φόνους και βιασμούς γυναικών και από τις δύο πλευρές. Φαίνεται λοιπόν, ότι με τις εχθρότητες μεταξύ των αντιπάλων εθνών να ανάβουν στην αμφισβητούμενη περιφέρεια του Κασμίρ, ο επιδεικτικός εθνικισμός έχει βρει το στοιχείο του στη Νότιο Ασία. Το αποτέλεσμα είναι το θέαμα αυτό να εκτελείται από το 1959 με αυξανόμενα πλήθη που αριθμούνται σε χιλιάδες, και με ελάχιστες διακοπές.

Οι θεατές αποχωρούν μετά την τελετή των συνόρων Wagah


Όταν επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο έχει βραδιάσει. Στον δρόμο πολλοί μας πλησίασαν και μας ρώτησαν από που είμαστε. Φυσικά όλοι γνωρίζουν την Ελλάδα σαν Γιουνάν, βρήκαμε μάλιστα και κάποιους που έχουν δικούς τους που εργάζονται στη χώρα μας. Γενικά, η αντιμετώπισή τους ήταν φιλική, αλλά υπήρχε και κάποια ελαφριά αδιαφορία, καμία σχέση πάντως, με το υπόλοιπο ορεινό Βόρειο Πακιστάν, έξω από την μεγαλούπολη, όπου οι κάτοικοι ήταν εξαιρετικά θερμοί και φιλόξενοι. Φθάνουμε στο κέντρο της πόλης και εκεί γίνεται η αλλαγή των οδηγών. Ο νέος “Αγγλομαθής” οδηγός μας συστήνεται σαν γνώστης όχι μόνο της Αγγλικής γλώσσας, αλλά και όλης της επικράτειας του Βόρειου Πακιστάν. Σύντομα θα διαπιστώναμε ότι από μέν την Αγγλική γλώσσα οι γνώσεις του δεν ξεπερνούν τις 100-200 λέξεις, ενώ από το Βόρειο Πακιστάν, ο μόνος δρόμος στον οποίο έχει ξαναοδηγήσει είναι ο Κarakorum Highway, στην ραχοκοκκαλιά της χώρας, δίχως να έχει πάει σε καμιά από τις παρακάμψεις που είχαμε προγραμματίσει εμείς, δηλαδή το Skardu, και την δυτική πορεία από τον Ινδοκαύκασο προς την χώρα των Καλάς. Πάντως οι οδηγικές του ικανότητες φαίνονται καλές. Από το πρωί δεν έχουμε φάει σχεδόν τίποτα και σταματάμε πριν βγούμε από την Λαχώρη σε ένα Κentucky Chicken, όπου τρώμε κάτι πρόχειρο. Το πρόγραμμα προβλέπει διανυκτέρευση στο Faisalabad, κάπου 2 με 3 ώρες οδήγηση, και απόσταση γύρω στα 200 χιλιόμετρα, με το μεγαλύτερο μέρος του δρόμου αυτοκινητόδρομο.

 

[KIKI]

Τι ωραια ιστορία !
Σε παρακολουθω με πολυ ενδιαφερον .

 

[hydronetta]

Αχ το καλύτερο εορτινό δώρο προς τέρψιν αισθήσεων για όσους αγαπούν βέβαια την ινδική υποήπειρο!

 

[skoumpi]

Πολυ ωραία!!!! Καλώς ήρθες στην παρέα μας. Περιμένουμε τη συνέχεια!!

 

[KonstantinosAlyona]

Την κατάπια ταχύτατα την ιστορία μέχρι στιγμής, Δημήτρη, να είσαι καλά! Και, δεν ξέρω τι λέει ο αγαπημένος @hydronetta , εγώ θα επιθυμούσα μονοκοπανιά μια ανάρτηση, με όλες τις φωτογραφίες και τα παρελκόμενα...Λαιμαργία, με συγχωρείτε!

 

[dbalats]

Τι ωραια ιστορία !
Σε παρακολουθω με πολυ ενδιαφερον .

Σε ευχαριστώ. Ελπίζω να σου αρέσει και η συνέχεια.

Πολυ ωραία!!!! Καλώς ήρθες στην παρέα μας. Περιμένουμε τη συνέχεια!!

Ευχαριστώ πολύ. Είμαι νέος στην παρέα, αλλά όχι και πάρα πολύ, αυτή είναι η τρίτη ταξιδιωτική μου ιστορία.

 

[dbalats]

Την κατάπια ταχύτατα την ιστορία μέχρι στιγμής, Δημήτρη, να είσαι καλά! Και, δεν ξέρω τι λέει ο αγαπημένος @hydronetta , εγώ θα επιθυμούσα μονοκοπανιά μια ανάρτηση, με όλες τις φωτογραφίες και τα παρελκόμενα...Λαιμαργία, με συγχωρείτε!

Σε ευχαριστώ πολύ. Θέλοντας και μη θα ακολουθήσω την συμβουλή του hydronetta. Τώρα στις γιορτές υπάρχει πιο πολύς ελεύθερος χρόνος, σε λίγο θα δυσκολέψουν τα πράγματα. Πάντως, θα προσπαθήσω να την τελειώσω σχετικά σύντομα.

 

[hydronetta]

Σε ευχαριστώ πολύ. Θέλοντας και μη θα ακολουθήσω την συμβουλή του hydronetta. Τώρα στις γιορτές υπάρχει πιο πολύς ελεύθερος χρόνος, σε λίγο θα δυσκολέψουν τα πράγματα. Πάντως, θα προσπαθήσω να την τελειώσω σχετικά σύντομα.

Εύγε φίλε μου διότι εγώ είμαι ο ορισμός της αναβλητικότητας. Καλή χρονιά πάντα με τέτοια ταξίδια. Αντε και στα Παμιρ!