soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.701
- Likes
- 6.317
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Η αβαρία. Στους -32C. O «Αποχαιρετισμός»
Στις 18 του Νοέμβρη αφήσατε το βορινό και χιονισμένο P. Rupert για να κάνετε το τρίτο και τελευταίο ταξίδι στη Ναχότκα. Ο χειμωνιάτικος βόρειος Ειρηνικός σας περίμενε όχι με την φουσκοθαλασσιά του Ιούλη, κι’ ούτε με τα μόλις οκτώ περιστασιακά μποφόρια του Σεπτέμβρη. Δυο μέρες μετά την αναχώρηση άρχισε… Το ένα βαρομετρικό χαμηλό διαδεχόταν το άλλο. Ελάχιστο χρόνο κρατούσαν τα διαλλείματα για ανάσα. Το καλοφορτωμένο καράβι χαμηλωμένο όπως ήταν, κόντραρε σταθερά πάνω στα οκτώ με εννιά μποφόρ. Τα κύματα έμπαιναν από τη μια πλευρά του κατσαρώματος κι έφευγαν από την άλλη. Καθημερινά επικρατούσε το ίδιο σκηνικό. Το συνηθίσατε όμως, όπως όλα συνηθίζονται… Περάσατε αισίως το 180ο, βάλατε μπροστά μια μέρα. Το μισό ταξίδι είχε περάσει. Όμως το νορβηγέζικο σκαρί δεν άντεξε στο καθημερινό κτύπημα των κυμάτων. Δυο μέρες μετά το 180ο ξηλώθηκε ένα κομμάτι της κουπαστής μήκους είκοσι μέτρων, κρατημένη η άκρη του από τη σταθερή που ακόμα βρισκόταν στο κατάστρωμα, αιωρόταν σαν εκκρεμές έξω από το πλοίο με κίνδυνο να τρυπήσει με το βάρος που είχε την εξωτερική πλευρά του. Κόψατε ταχύτητα και ήρθατε κόντρα στον άνεμο για να ηρεμήσει το μπότζι. Ένας μηχανικός με οξυγόνο στο χέρι δεμένος με βιλάϊ που τη μια άκρη κρατούσαν άλλα άτομα που βρίσκονταν σε ασφαλή εσωτερικό χώρο, προχώρησε ισσοροπόντας πάνω στο γλιστερό και κινούμενο κατάστρωμα χωρίς να πτοείται από τις ριπές των κυμάτων που έφερνε ο αέρας, δέθηκε με την άκρη του σχοινιού πάνω στη γερή κουπαστή, έκοψε το κομμάτι που αιωρείτο, και το άφησε να χαθεί για πάντα στο βυθό του Ειρηνικού. Εν συνεχεία δέσατε δυο παράλληλα σχοινιά στη θέση της κομμένης κουπαστής για προσωρινή ασφάλεια. Η αντικατάσταση της χαμένης θα γίνει στο επόμενο λιμάνι μετά τη Ναχότκα την Χιροσίμα. Με το τραυματισμένο πλέον σκάφος , συνεχίσατε χωρίς άλλα προβλήματα για τον προορισμό σας όπου φτάσατε στο αγκυροβόλιο στις 8 του Δεκέμβρη.
View attachment 11305
Το κενό στην κουπαστή που άφησε το κομμάτι που χάθηκε
View attachment 11306
Σε κάθε άφιξη σας στη Ναχότκα πάντα είχατε αναμονή στο αγκυροβόλιο, έως ότου βρεθεί η κατάλληλη προβλήτα. Η αναμονή μπορούσε να κρατήσει και τρεις βδομάδες. Αν η θέση ήταν κοντά στο λιμάνι υπήρχε λάντζα του λιμανιού με καθημερινά δρομολόγια προς την πόλη. Πολλές φορές ήταν κουραστική λόγω τυχόν θαλασσοταραχής και της ωριαίας διαρκείας της. Στο εξωτερικό αγκυροβόλιο ο ελεύθερος χρόνος περνούσε ψαρεύοντας και το μόνο που πιάνατε ήταν οι γλώσσες. Γλώσσες μεγάλες σαν το μέγεθος μεσαίου ταψιού. Δεν τσίμπαγαν εύκολα και μπορεί να περίμενες μια ώρα μέχρι να βγάλεις. Όμως παρατήρησες ότι κάθε φορά όμως που περνούσε κάποιο μηχανοκίνητο σκάφος ο θόρυβος της μηχανής τάραζε τον βυθό, ξύπναγε αυτά τα ψάρια που τους αρέσει να ξαπλώνουν στην άμμο του βυθού, και ένα απ΄ αυτά κατάπινε το δολωμένο αγκίστρι σου. Συχνά άφηνες την πετονιά να ψαρεύει μόνη της, κι όταν περνούσε σκάφος από κοντά το ψάρι ήταν σίγουρο.
Κι αυτή τη φορά είχατε αναμονή κι στο αγκυροβόλιο, με δυνατότητα εξόδου στη στεριά. Τα γύρω βουνά ήταν ελαυρώς χιονισμένα. Λίγες μέρες μετά, μια πυκνή ομίχλη επικράτησε σε όλο τον κόλπο κι άρχισε να χιονίζει. Το κατάστρωμα γέμισε. Κάθε λεπτομέρεια του καραβιού ήταν καλυμμένη με χιόνι. Κατόπιν ήρθε η παγωνιά. Όλες οι βρεγμένες επιφάνειες στερεοποιήθηκαν. Παγοκολόνες σαν ανάποδα σπαθιά και σταλαχτίτες κρέμονταν πάνω από το κατάστρωμα, που κι’ αυτό είχε κρυσταλλώσει κι ήταν επικίνδυνη η πρόσβαση. Οι εξωτερικές εργασίες σταμάτησαν όχι μόνο λόγω του πάγου αλλά και του ψύχους που επικρατούσε. Από το φινιστρίνι της ζεστής καμπίνας, που εσωτερικά είχε καλυφθεί από λεπτό στρώμα χιονιού εξ’ αιτίας του παγωμένου εξωτερικού τμήματος του, με το νύχι σου σχεδίαζες πάνω του, κι’ απολάμβανες τα κρυστάλλινα γλυπτά που ο σιβηριανός χειμώνας είχε δημιουργήσει στο κατάστρωμα.
Τα γύρω βουνά, η πόλη όλα ήταν κάτασπρα. Η έξοδος με το καραβάκι ήταν περιπετειώδης εξ’ αιτίας του χιονιά αλλά και του ελαφρύ κυματισμού στον κόλπο. Δεν μπορούσες όμως να μείνεις κλεισμένος μέσα, μετά τον διάπλου του Ειρηνικού και την περιπέτεια που είχατε. Εξ’ άλλου πλησίαζαν τα Χριστούγεννα. Με τι ντύσιμο όμως θα βγεις; Δοκίμαζες ρούχα κι΄ έβγαινες κάθε τόσο στο κατάστρωμα να δεις αν κρύωνες. Στο τέλος κατέληξες στα τρία ζευγάρια κάλτσες, δερμάτινες μπότες μέχρι την γάμπα αγορασμένες από τα στιβανάδικα των Χανίων, απομεινάρι μιας παλιάς μόδας των western, παντελόνι πιτζάμας και πάνω του δύο ακόμη παντελόνια. Από τη μέση και πάνω δυο μπλούζες μάλλινες, σακάκι και μπουφάν. Το κεφάλι το πιο σπουδαίο, το κάλυψες με το μοναδικό καπέλο που είχες, ένα φθαρμένο καλοκαιρινό τζόκεϋ. Γάντια δεν είχες τα χέρια μείνανε ακάλυπτα.
Στο λιμάνι παχύ στρώμα χιονιού κάλυπτε όλες τις προβλήτες. Στα πεζοδρόμια της πόλης μια στενή πατημένη λωρίδα έδειχνε τη διάβαση, ανοιγμένη ανάμεσα από τους χιονόλοφους που είχαν σχηματίσει οι χιονοκαθαριστήρες των δρόμων. Σκληρή και γλιστερή όπως ήταν η διάβαση προτιμούσες να βουλιάζουν βαθιά και σταθερά οι μπότες σου μέσα στο απάτητο χιόνι. Πλησιάζοντας στο μικρό γνωστό σου ταχυδρομείο το είδες: Πάνω στη στέγη του ένα μεγάλο θερμόμετρο με κόκκινα γράμματα έδειχνε -32C. Το κοίταζες και δεν το πίστευες!! Μια κατάκτηση, ένας σταθμός στην πορεία σου.[1] Τα καλυμμένα μέλη του σώματος δεν είχαν πρόβλημα. Το πρόβλημα ήταν στο πρόσωπο και στο κεφάλι. Αυτή τη φορά oι σοβιετικοί πολίτες υπερείχαν ενδυματολογικά από σένα. Ντυμένοι με χοντρά παλτά, οι συντρόφισσες με γούνες, μπότες, και όλοι με τα γνωστά γούνινα μεγάλα καπέλα με τις ορθές τρίχες, κυκλοφορούσαν με άνεση. Η ανάσα που έβγαινε από τα ρουθούνια πάγωνε στο μουστάκι σου κι αμέσως γινόταν κρυστάλλινα μπαλάκια. Τα έτριβες κάθε τόσο με το χέρι υγροποιούταν αλλά ξαναπάγωναν αμέσως. Συχνά έτριβες το κεφάλι πάνω από το καπέλο και το πρόσωπο σου τα οποία είχαν ξυλιάσει… Ο παγωμένος αέρας που έμπαινε στην πόλη από το κενό, «την πόρτα», που σχημάτιζαν τα βουνά, και που ερχόταν από τα πέρατα της Σιβηρίας, έπεφτε στο πρόσωπο σου όταν ήσουν στα ευάερα μέρη ιδίως προς την περιοχή του λιμανιού , σου έφερνε δύσπνοια και ταχυπαλμία μαζί και κάποια ανησυχία, μέχρι να προφυλαχτείς στα απάνεμα μέρη της πόλης που σχημάτιζαν τα κτίρια. Άπειρες νιφάδες του χιονιού κλωθογύριζαν κοντά στις αδύναμο φως των ηλεκτρικών λαμπών, πέφτανε ήρεμα στο έδαφος, μέχρις ότου οι ριπές του αέρα τις οριζοντίωνε δίνοντας τους σχήματα σμήνους λευκών πεταλούδων.
Στο φως της μέρας, οι Ρωσίδες καθαρίστριες των δρόμων, ντυμένες στα ζεστά με χοντρά γάντια και με σκούφο, με τις ξύλινες χωριάτικες σκούπες τους βρισκόταν στο πόστο τους. Τι να προκάνουν; Ότι μπορούσαν σκούπιζαν άκρες των δρόμων τ΄ απομεινάρια που άφηναν οι χιονοκαθαριστήρες ή μάζευαν κάποιο σκουπιδάκι που χάλαγε την ομορφιά και την τάξη. Ήταν χάρμα η αγνότητα του άφθονου χιονιού. Κάθε λεπτομέρεια της πόλης ήταν σκεπασμένη. Ιδού τα πιο χιονισμένα Χριστούγεννα σου! Eνα, δύο, ίσως και τρία χριστουγεννιάτικα δένδρα, έκαναν δειλά - δειλά την παρουσία τους πίσω από κάποια τζαμαρία στην περιοχή σου, σε πείσμα της αθρησκείας του καθεστώτος. Η 25η Δεκεμβρίου δεν σημαίνει κάτι για τους ορθόδοξους παλαιοημερολογίτες Ρώσους, οι οποίοι τα γιορτάζουν 7 Ιανουαρίου. Από το άνοιγμα των βουνών έβλεπες την τεράστια κάτασπρη κοιλάδα που έφτανε μέχρι το ορίζοντα κι φαντασία σου την έστελνε σε όλη την αχανή χώρα , στο βόρειο παγωμένο ωκεανό, στα γκουλάγκ. Άραγε έχουν θέρμανση οι κατάδικοι; Οι φοβερές σκηνές πούχεις διαβάσει δεν είναι μακριά σου. Και, που βρίσκεται το κοντινότερο; Δεν τόλμησες να ρωτήσεις. Θα ήξεραν όμως…;
Η αναχώρηση από το κέντρο διασκέδασης στις έντεκα το βράδυ ήταν μαρτύριο τις βραδιές του -32C. Έτσι, μέσα σ αυτή την παγωνιά ο σοφότερος χώρος να πας χωρίς χασομέρι για να περάσεις την ώρα σου ήταν η προσφιλή σου λέσχη. Εκεί όπου σε περίμενε το σαμοβάριμε το ζεστό τσάι, και η αναζωογονητική βότκα. Τα γνωστά σου πρόσωπα από τα προηγούμενα τρία ταξίδια ήταν εκεί επίσης. Τι ωραιότερο όταν πηγαίνουμε σε μια ξένη χώρα ιδίως τόσο μακρινή και σπάνια, όταν ξέρουμε πως θα βρούμε γνωστά άτομα, φίλους, απλούς ανθρώπους που κάποτε ανταλλάξαμε κάποιες κουβέντες!
Τα Χριστούγεννα τα κάνατε στη ησυχία του αγκυροβόλιου και την επόμενη μέρα μπήκατε στο λιμάνι. Ο καιρός είχε αρκετά βελτιωθεί, το υπερβολικό κρύο έδωσε τη θέση του στο ηπιότερο γύρω στους -4 τη νύχτα, λιακάδες την ημέρα και γενικά , επικρατούσαν θερμοκρασίες που σου επέτρεπαν να απαλλαγείς επί τέλους από τα βαριά κρεμμυδοειδεί ντυσίματα.
Στη λέσχη σε καλωσόρισαν φιλικότατα και θερμότερα από κάθε άλλη φορά. Η προηγούμενη επαφή μέσω των συζητήσεων με την Μ..και την Τ..είχαν δέσει σε μια φιλική διάθεση που δεν θέλησες να χαλάσεις με άλλες ερωτήσεις που μπορούσαν να προκαλέσουν δυσαρέσκεια. Πάντα τυπική η Μ… πιο συμπαθητική η Τ…με την πλούσια χαίτη, το γαλάζιο ήρεμο βλέμμα που σε κοίταζε σα νάχατε μια κοινή συμφωνία. Αυτό βέβαια δεν υφίστατο. Συνεχίζονταν όπως και πριν, οι διακριτικές και ολιγόλεπτες συνομιλίες για να μην εκθέτουν σ αυτό το χώρο. Την παραμονή της πρωτοχρονιάς, μια ξαφνική εντολή σαν «στρατιωτική διαταγή» σου χάλασε την γιορτινή μέρα γεμίζοντας σε με κατάθλιψη. Σας μετακίνησαν στο αγκυροβόλιο για δυο μέρες, και στη θέση σας μπήκε ένα σοβιετικό πλοίο για να γιορτάσουν τα μέλη του πληρώματος την πρωτοχρονιά στην στεριά, ή άλλα μαζί με τις οικογένειες τους.
Κείνες τις γιορτινές μέρες πέρασε από την πόλη ένα καλλιτεχνικό δίδυμο, το οποίο έδωσε συναυλία και στην αίθουσα των εκδηλώσεων της λέσχης. Ήταν δυο ενθουσιώδεις και πανέμορφες Ρωσίδες από τη Μόσχα, η μια με βιολί και η άλλη στο τραγούδι. Τα τραγούδια ήταν ρωσικά φολκλορικά.. Ρώτησες για να αγοράσεις δίσκους LP με ρούσικη μουσική, ένα φολκλορικής κι ένα σύγχρονου τραγουδιού. Σου πρότειναν τον «MoscowEvenings» (Подмосковные вечера) όπου περιλαμβάνεται και το γνωστό Kalinka, και το άλπμουν «TheMirroroftheSoul» με την ΆllaPugachova ( Alla Pugacheva ). Στο κοντινό από τη λέσχη δισκοπωλείο τους αγόρασες με τρία ρούβλια έκαστος , και αυτή ήταν η μόνη αγορά που άξιζε να κάνει αλλοδαπός σ’ αυτό το μέρος. Το κατάστημα ήταν μικρό αλλά προσεγμένο και η ποιότητα των δίσκων, βινυλίου φυσικά, ήταν άριστη. Μετά τη μεταπολίτευση συγκεκριμένα το 1997 η Alla συμμετείχε στο διαγωνισμός της Eurovision. Έχει πάρει χρυσό δίσκο κι έχει κάνει συναυλίες στο εξωτερικό.[2]
Λόγω των εορτών επίσης γίνονταν συχνότερα χορευτικά πάρτι στη λέσχη, με ρωσική παραδοσιακή μουσική, με κυκλικούς χορούς μονάχα, όπως οι παραδοσιακοί ελληνικοί. Το άλλο είδος χορών που φέρνει τα ζευγάρια σε στενότερη επαφή που ερεθίζει τις αισθήσεις δεν έβαζαν τα συντρόφια οι κομισάριοι. Νάχουν βλέπεις και το κεφάλι τους ήσυχο…Η ελευθερία του πνεύματος όμως ποτέ δεν φυλακίζεται. Στη λέσχη πάντα γνώριζαν το πρόγραμμα του πλοίου, πότε φτάνει πότε φεύγει καλύτερα από σας. Δύο μέρες πριν αποχαιρετίσετε για πάντα τη Ναχότκα, και την ώρα που καληνύχτιζες την Τ… αυτή για πρώτη φορά…σου είπε: - Θα έρθεις αύριο , οκ; -οκ.
Την επόμενη μέρα, στις 7 του Γενάρη Χριστούγεννα για τους ορθόδοξους Ρώσους, για τελευταία φορά περπάτησες την χιονισμένη Ναχότκα για τη λέσχη. Το σαμοβάρι με το μαύρο τσάι σε περίμενε όπως πάντα. Τα διάφορα επιτραπέζια παιχνίδια, η βιβλιοθήκη, συνέβαλαν στη αδιαφορία που όπως πάντα έπρεπε να δείχνεις εκεί, και στο πέρασμα του χρόνου μέχρι νάρθει η στιγμή που η διαίσθηση σου αντιλαμβανόταν πως κάτι το διαφορετικό θα εξελισσόταν μετά από έξη μήνες παραμονή στην πόλη.
Δήθεν ότι συζητάτε για βιβλία, σε πλησίασε. –Πήγαινε στη στάση του λεωφορείου που είναι απέναντι και περίμενε. Η στάση βρισκόταν σε μια απόσταση από τη λέσχη γύρω στα ογδόντα μέτρα, έξω ήταν σκοτάδι, κρύο και χιόνι. Η Τ… δεν άργησε νάρθει. –Μην μιλάς δυνατά , μην μιλάς, ακολούθησε. Χμ!!! νάμαι ξανά στην Κούβα …σκέφτηκες. Το λεωφορείο ήταν φίσκα από κόσμο, πήρε την παραλιακή σε μια περιοχή με κίνηση, πλατείες ξανά, κτίρια κυβικού ρυθμού, μετά από δέκα λεπτά κατεβήκατε σε μια κεντρική πλατεία. Τώρα προχωρούσατε μαζί. –Πρόσεχε να μιλάς σιγά. Κι αργότερα όταν μπήκατε σα μια μικρή σκοτεινή πάροδο την ώρα που έβαζε το κλειδί στην πόρτα: -Τώρα δεν πρέπει να μιλάς καθόλου. Ήταν ένα παραφορτωμένο από κάθε λογής αντικείμενα δωμάτιο, και με τους τοίχους καλυμμένους μέχρι πάνω από αφίσες και πίνακες. Ακολουθώντας της οδηγίες της περί σιωπής, της ψιθύρισες κοντά στο αυτί : -Οι σοβιετικοί τοίχοι έχουν αυτιά …; -Δεν μπορείς να φανταστείς πόσα…!! -Τότε, Εσύ να προσέχεις…
[1] To -32C το ξανάδες στο Turku μετά από λίγα χρόνια, κι αυτό μεγάλο θερμόμετρο πάνω στο δημαρχείο
[2] Εξ ' αιτίας της ιστορίας έμαθα για την αρτίστα που είναι η φωτό της (νεαρή ηλικία τότε) πάνω στο δίσκο το οποίο σπάνια ακούω. Περισσότερα εδώ: Alla Pugacheva - Wikipedia, the free encyclopedia
Στις 18 του Νοέμβρη αφήσατε το βορινό και χιονισμένο P. Rupert για να κάνετε το τρίτο και τελευταίο ταξίδι στη Ναχότκα. Ο χειμωνιάτικος βόρειος Ειρηνικός σας περίμενε όχι με την φουσκοθαλασσιά του Ιούλη, κι’ ούτε με τα μόλις οκτώ περιστασιακά μποφόρια του Σεπτέμβρη. Δυο μέρες μετά την αναχώρηση άρχισε… Το ένα βαρομετρικό χαμηλό διαδεχόταν το άλλο. Ελάχιστο χρόνο κρατούσαν τα διαλλείματα για ανάσα. Το καλοφορτωμένο καράβι χαμηλωμένο όπως ήταν, κόντραρε σταθερά πάνω στα οκτώ με εννιά μποφόρ. Τα κύματα έμπαιναν από τη μια πλευρά του κατσαρώματος κι έφευγαν από την άλλη. Καθημερινά επικρατούσε το ίδιο σκηνικό. Το συνηθίσατε όμως, όπως όλα συνηθίζονται… Περάσατε αισίως το 180ο, βάλατε μπροστά μια μέρα. Το μισό ταξίδι είχε περάσει. Όμως το νορβηγέζικο σκαρί δεν άντεξε στο καθημερινό κτύπημα των κυμάτων. Δυο μέρες μετά το 180ο ξηλώθηκε ένα κομμάτι της κουπαστής μήκους είκοσι μέτρων, κρατημένη η άκρη του από τη σταθερή που ακόμα βρισκόταν στο κατάστρωμα, αιωρόταν σαν εκκρεμές έξω από το πλοίο με κίνδυνο να τρυπήσει με το βάρος που είχε την εξωτερική πλευρά του. Κόψατε ταχύτητα και ήρθατε κόντρα στον άνεμο για να ηρεμήσει το μπότζι. Ένας μηχανικός με οξυγόνο στο χέρι δεμένος με βιλάϊ που τη μια άκρη κρατούσαν άλλα άτομα που βρίσκονταν σε ασφαλή εσωτερικό χώρο, προχώρησε ισσοροπόντας πάνω στο γλιστερό και κινούμενο κατάστρωμα χωρίς να πτοείται από τις ριπές των κυμάτων που έφερνε ο αέρας, δέθηκε με την άκρη του σχοινιού πάνω στη γερή κουπαστή, έκοψε το κομμάτι που αιωρείτο, και το άφησε να χαθεί για πάντα στο βυθό του Ειρηνικού. Εν συνεχεία δέσατε δυο παράλληλα σχοινιά στη θέση της κομμένης κουπαστής για προσωρινή ασφάλεια. Η αντικατάσταση της χαμένης θα γίνει στο επόμενο λιμάνι μετά τη Ναχότκα την Χιροσίμα. Με το τραυματισμένο πλέον σκάφος , συνεχίσατε χωρίς άλλα προβλήματα για τον προορισμό σας όπου φτάσατε στο αγκυροβόλιο στις 8 του Δεκέμβρη.
View attachment 11305
Το κενό στην κουπαστή που άφησε το κομμάτι που χάθηκε
View attachment 11306
Σε κάθε άφιξη σας στη Ναχότκα πάντα είχατε αναμονή στο αγκυροβόλιο, έως ότου βρεθεί η κατάλληλη προβλήτα. Η αναμονή μπορούσε να κρατήσει και τρεις βδομάδες. Αν η θέση ήταν κοντά στο λιμάνι υπήρχε λάντζα του λιμανιού με καθημερινά δρομολόγια προς την πόλη. Πολλές φορές ήταν κουραστική λόγω τυχόν θαλασσοταραχής και της ωριαίας διαρκείας της. Στο εξωτερικό αγκυροβόλιο ο ελεύθερος χρόνος περνούσε ψαρεύοντας και το μόνο που πιάνατε ήταν οι γλώσσες. Γλώσσες μεγάλες σαν το μέγεθος μεσαίου ταψιού. Δεν τσίμπαγαν εύκολα και μπορεί να περίμενες μια ώρα μέχρι να βγάλεις. Όμως παρατήρησες ότι κάθε φορά όμως που περνούσε κάποιο μηχανοκίνητο σκάφος ο θόρυβος της μηχανής τάραζε τον βυθό, ξύπναγε αυτά τα ψάρια που τους αρέσει να ξαπλώνουν στην άμμο του βυθού, και ένα απ΄ αυτά κατάπινε το δολωμένο αγκίστρι σου. Συχνά άφηνες την πετονιά να ψαρεύει μόνη της, κι όταν περνούσε σκάφος από κοντά το ψάρι ήταν σίγουρο.
Κι αυτή τη φορά είχατε αναμονή κι στο αγκυροβόλιο, με δυνατότητα εξόδου στη στεριά. Τα γύρω βουνά ήταν ελαυρώς χιονισμένα. Λίγες μέρες μετά, μια πυκνή ομίχλη επικράτησε σε όλο τον κόλπο κι άρχισε να χιονίζει. Το κατάστρωμα γέμισε. Κάθε λεπτομέρεια του καραβιού ήταν καλυμμένη με χιόνι. Κατόπιν ήρθε η παγωνιά. Όλες οι βρεγμένες επιφάνειες στερεοποιήθηκαν. Παγοκολόνες σαν ανάποδα σπαθιά και σταλαχτίτες κρέμονταν πάνω από το κατάστρωμα, που κι’ αυτό είχε κρυσταλλώσει κι ήταν επικίνδυνη η πρόσβαση. Οι εξωτερικές εργασίες σταμάτησαν όχι μόνο λόγω του πάγου αλλά και του ψύχους που επικρατούσε. Από το φινιστρίνι της ζεστής καμπίνας, που εσωτερικά είχε καλυφθεί από λεπτό στρώμα χιονιού εξ’ αιτίας του παγωμένου εξωτερικού τμήματος του, με το νύχι σου σχεδίαζες πάνω του, κι’ απολάμβανες τα κρυστάλλινα γλυπτά που ο σιβηριανός χειμώνας είχε δημιουργήσει στο κατάστρωμα.
Τα γύρω βουνά, η πόλη όλα ήταν κάτασπρα. Η έξοδος με το καραβάκι ήταν περιπετειώδης εξ’ αιτίας του χιονιά αλλά και του ελαφρύ κυματισμού στον κόλπο. Δεν μπορούσες όμως να μείνεις κλεισμένος μέσα, μετά τον διάπλου του Ειρηνικού και την περιπέτεια που είχατε. Εξ’ άλλου πλησίαζαν τα Χριστούγεννα. Με τι ντύσιμο όμως θα βγεις; Δοκίμαζες ρούχα κι΄ έβγαινες κάθε τόσο στο κατάστρωμα να δεις αν κρύωνες. Στο τέλος κατέληξες στα τρία ζευγάρια κάλτσες, δερμάτινες μπότες μέχρι την γάμπα αγορασμένες από τα στιβανάδικα των Χανίων, απομεινάρι μιας παλιάς μόδας των western, παντελόνι πιτζάμας και πάνω του δύο ακόμη παντελόνια. Από τη μέση και πάνω δυο μπλούζες μάλλινες, σακάκι και μπουφάν. Το κεφάλι το πιο σπουδαίο, το κάλυψες με το μοναδικό καπέλο που είχες, ένα φθαρμένο καλοκαιρινό τζόκεϋ. Γάντια δεν είχες τα χέρια μείνανε ακάλυπτα.
Στο λιμάνι παχύ στρώμα χιονιού κάλυπτε όλες τις προβλήτες. Στα πεζοδρόμια της πόλης μια στενή πατημένη λωρίδα έδειχνε τη διάβαση, ανοιγμένη ανάμεσα από τους χιονόλοφους που είχαν σχηματίσει οι χιονοκαθαριστήρες των δρόμων. Σκληρή και γλιστερή όπως ήταν η διάβαση προτιμούσες να βουλιάζουν βαθιά και σταθερά οι μπότες σου μέσα στο απάτητο χιόνι. Πλησιάζοντας στο μικρό γνωστό σου ταχυδρομείο το είδες: Πάνω στη στέγη του ένα μεγάλο θερμόμετρο με κόκκινα γράμματα έδειχνε -32C. Το κοίταζες και δεν το πίστευες!! Μια κατάκτηση, ένας σταθμός στην πορεία σου.[1] Τα καλυμμένα μέλη του σώματος δεν είχαν πρόβλημα. Το πρόβλημα ήταν στο πρόσωπο και στο κεφάλι. Αυτή τη φορά oι σοβιετικοί πολίτες υπερείχαν ενδυματολογικά από σένα. Ντυμένοι με χοντρά παλτά, οι συντρόφισσες με γούνες, μπότες, και όλοι με τα γνωστά γούνινα μεγάλα καπέλα με τις ορθές τρίχες, κυκλοφορούσαν με άνεση. Η ανάσα που έβγαινε από τα ρουθούνια πάγωνε στο μουστάκι σου κι αμέσως γινόταν κρυστάλλινα μπαλάκια. Τα έτριβες κάθε τόσο με το χέρι υγροποιούταν αλλά ξαναπάγωναν αμέσως. Συχνά έτριβες το κεφάλι πάνω από το καπέλο και το πρόσωπο σου τα οποία είχαν ξυλιάσει… Ο παγωμένος αέρας που έμπαινε στην πόλη από το κενό, «την πόρτα», που σχημάτιζαν τα βουνά, και που ερχόταν από τα πέρατα της Σιβηρίας, έπεφτε στο πρόσωπο σου όταν ήσουν στα ευάερα μέρη ιδίως προς την περιοχή του λιμανιού , σου έφερνε δύσπνοια και ταχυπαλμία μαζί και κάποια ανησυχία, μέχρι να προφυλαχτείς στα απάνεμα μέρη της πόλης που σχημάτιζαν τα κτίρια. Άπειρες νιφάδες του χιονιού κλωθογύριζαν κοντά στις αδύναμο φως των ηλεκτρικών λαμπών, πέφτανε ήρεμα στο έδαφος, μέχρις ότου οι ριπές του αέρα τις οριζοντίωνε δίνοντας τους σχήματα σμήνους λευκών πεταλούδων.
Στο φως της μέρας, οι Ρωσίδες καθαρίστριες των δρόμων, ντυμένες στα ζεστά με χοντρά γάντια και με σκούφο, με τις ξύλινες χωριάτικες σκούπες τους βρισκόταν στο πόστο τους. Τι να προκάνουν; Ότι μπορούσαν σκούπιζαν άκρες των δρόμων τ΄ απομεινάρια που άφηναν οι χιονοκαθαριστήρες ή μάζευαν κάποιο σκουπιδάκι που χάλαγε την ομορφιά και την τάξη. Ήταν χάρμα η αγνότητα του άφθονου χιονιού. Κάθε λεπτομέρεια της πόλης ήταν σκεπασμένη. Ιδού τα πιο χιονισμένα Χριστούγεννα σου! Eνα, δύο, ίσως και τρία χριστουγεννιάτικα δένδρα, έκαναν δειλά - δειλά την παρουσία τους πίσω από κάποια τζαμαρία στην περιοχή σου, σε πείσμα της αθρησκείας του καθεστώτος. Η 25η Δεκεμβρίου δεν σημαίνει κάτι για τους ορθόδοξους παλαιοημερολογίτες Ρώσους, οι οποίοι τα γιορτάζουν 7 Ιανουαρίου. Από το άνοιγμα των βουνών έβλεπες την τεράστια κάτασπρη κοιλάδα που έφτανε μέχρι το ορίζοντα κι φαντασία σου την έστελνε σε όλη την αχανή χώρα , στο βόρειο παγωμένο ωκεανό, στα γκουλάγκ. Άραγε έχουν θέρμανση οι κατάδικοι; Οι φοβερές σκηνές πούχεις διαβάσει δεν είναι μακριά σου. Και, που βρίσκεται το κοντινότερο; Δεν τόλμησες να ρωτήσεις. Θα ήξεραν όμως…;
Η αναχώρηση από το κέντρο διασκέδασης στις έντεκα το βράδυ ήταν μαρτύριο τις βραδιές του -32C. Έτσι, μέσα σ αυτή την παγωνιά ο σοφότερος χώρος να πας χωρίς χασομέρι για να περάσεις την ώρα σου ήταν η προσφιλή σου λέσχη. Εκεί όπου σε περίμενε το σαμοβάριμε το ζεστό τσάι, και η αναζωογονητική βότκα. Τα γνωστά σου πρόσωπα από τα προηγούμενα τρία ταξίδια ήταν εκεί επίσης. Τι ωραιότερο όταν πηγαίνουμε σε μια ξένη χώρα ιδίως τόσο μακρινή και σπάνια, όταν ξέρουμε πως θα βρούμε γνωστά άτομα, φίλους, απλούς ανθρώπους που κάποτε ανταλλάξαμε κάποιες κουβέντες!
Τα Χριστούγεννα τα κάνατε στη ησυχία του αγκυροβόλιου και την επόμενη μέρα μπήκατε στο λιμάνι. Ο καιρός είχε αρκετά βελτιωθεί, το υπερβολικό κρύο έδωσε τη θέση του στο ηπιότερο γύρω στους -4 τη νύχτα, λιακάδες την ημέρα και γενικά , επικρατούσαν θερμοκρασίες που σου επέτρεπαν να απαλλαγείς επί τέλους από τα βαριά κρεμμυδοειδεί ντυσίματα.
Στη λέσχη σε καλωσόρισαν φιλικότατα και θερμότερα από κάθε άλλη φορά. Η προηγούμενη επαφή μέσω των συζητήσεων με την Μ..και την Τ..είχαν δέσει σε μια φιλική διάθεση που δεν θέλησες να χαλάσεις με άλλες ερωτήσεις που μπορούσαν να προκαλέσουν δυσαρέσκεια. Πάντα τυπική η Μ… πιο συμπαθητική η Τ…με την πλούσια χαίτη, το γαλάζιο ήρεμο βλέμμα που σε κοίταζε σα νάχατε μια κοινή συμφωνία. Αυτό βέβαια δεν υφίστατο. Συνεχίζονταν όπως και πριν, οι διακριτικές και ολιγόλεπτες συνομιλίες για να μην εκθέτουν σ αυτό το χώρο. Την παραμονή της πρωτοχρονιάς, μια ξαφνική εντολή σαν «στρατιωτική διαταγή» σου χάλασε την γιορτινή μέρα γεμίζοντας σε με κατάθλιψη. Σας μετακίνησαν στο αγκυροβόλιο για δυο μέρες, και στη θέση σας μπήκε ένα σοβιετικό πλοίο για να γιορτάσουν τα μέλη του πληρώματος την πρωτοχρονιά στην στεριά, ή άλλα μαζί με τις οικογένειες τους.
Κείνες τις γιορτινές μέρες πέρασε από την πόλη ένα καλλιτεχνικό δίδυμο, το οποίο έδωσε συναυλία και στην αίθουσα των εκδηλώσεων της λέσχης. Ήταν δυο ενθουσιώδεις και πανέμορφες Ρωσίδες από τη Μόσχα, η μια με βιολί και η άλλη στο τραγούδι. Τα τραγούδια ήταν ρωσικά φολκλορικά.. Ρώτησες για να αγοράσεις δίσκους LP με ρούσικη μουσική, ένα φολκλορικής κι ένα σύγχρονου τραγουδιού. Σου πρότειναν τον «MoscowEvenings» (Подмосковные вечера) όπου περιλαμβάνεται και το γνωστό Kalinka, και το άλπμουν «TheMirroroftheSoul» με την ΆllaPugachova ( Alla Pugacheva ). Στο κοντινό από τη λέσχη δισκοπωλείο τους αγόρασες με τρία ρούβλια έκαστος , και αυτή ήταν η μόνη αγορά που άξιζε να κάνει αλλοδαπός σ’ αυτό το μέρος. Το κατάστημα ήταν μικρό αλλά προσεγμένο και η ποιότητα των δίσκων, βινυλίου φυσικά, ήταν άριστη. Μετά τη μεταπολίτευση συγκεκριμένα το 1997 η Alla συμμετείχε στο διαγωνισμός της Eurovision. Έχει πάρει χρυσό δίσκο κι έχει κάνει συναυλίες στο εξωτερικό.[2]
Λόγω των εορτών επίσης γίνονταν συχνότερα χορευτικά πάρτι στη λέσχη, με ρωσική παραδοσιακή μουσική, με κυκλικούς χορούς μονάχα, όπως οι παραδοσιακοί ελληνικοί. Το άλλο είδος χορών που φέρνει τα ζευγάρια σε στενότερη επαφή που ερεθίζει τις αισθήσεις δεν έβαζαν τα συντρόφια οι κομισάριοι. Νάχουν βλέπεις και το κεφάλι τους ήσυχο…Η ελευθερία του πνεύματος όμως ποτέ δεν φυλακίζεται. Στη λέσχη πάντα γνώριζαν το πρόγραμμα του πλοίου, πότε φτάνει πότε φεύγει καλύτερα από σας. Δύο μέρες πριν αποχαιρετίσετε για πάντα τη Ναχότκα, και την ώρα που καληνύχτιζες την Τ… αυτή για πρώτη φορά…σου είπε: - Θα έρθεις αύριο , οκ; -οκ.
Την επόμενη μέρα, στις 7 του Γενάρη Χριστούγεννα για τους ορθόδοξους Ρώσους, για τελευταία φορά περπάτησες την χιονισμένη Ναχότκα για τη λέσχη. Το σαμοβάρι με το μαύρο τσάι σε περίμενε όπως πάντα. Τα διάφορα επιτραπέζια παιχνίδια, η βιβλιοθήκη, συνέβαλαν στη αδιαφορία που όπως πάντα έπρεπε να δείχνεις εκεί, και στο πέρασμα του χρόνου μέχρι νάρθει η στιγμή που η διαίσθηση σου αντιλαμβανόταν πως κάτι το διαφορετικό θα εξελισσόταν μετά από έξη μήνες παραμονή στην πόλη.
Δήθεν ότι συζητάτε για βιβλία, σε πλησίασε. –Πήγαινε στη στάση του λεωφορείου που είναι απέναντι και περίμενε. Η στάση βρισκόταν σε μια απόσταση από τη λέσχη γύρω στα ογδόντα μέτρα, έξω ήταν σκοτάδι, κρύο και χιόνι. Η Τ… δεν άργησε νάρθει. –Μην μιλάς δυνατά , μην μιλάς, ακολούθησε. Χμ!!! νάμαι ξανά στην Κούβα …σκέφτηκες. Το λεωφορείο ήταν φίσκα από κόσμο, πήρε την παραλιακή σε μια περιοχή με κίνηση, πλατείες ξανά, κτίρια κυβικού ρυθμού, μετά από δέκα λεπτά κατεβήκατε σε μια κεντρική πλατεία. Τώρα προχωρούσατε μαζί. –Πρόσεχε να μιλάς σιγά. Κι αργότερα όταν μπήκατε σα μια μικρή σκοτεινή πάροδο την ώρα που έβαζε το κλειδί στην πόρτα: -Τώρα δεν πρέπει να μιλάς καθόλου. Ήταν ένα παραφορτωμένο από κάθε λογής αντικείμενα δωμάτιο, και με τους τοίχους καλυμμένους μέχρι πάνω από αφίσες και πίνακες. Ακολουθώντας της οδηγίες της περί σιωπής, της ψιθύρισες κοντά στο αυτί : -Οι σοβιετικοί τοίχοι έχουν αυτιά …; -Δεν μπορείς να φανταστείς πόσα…!! -Τότε, Εσύ να προσέχεις…
[1] To -32C το ξανάδες στο Turku μετά από λίγα χρόνια, κι αυτό μεγάλο θερμόμετρο πάνω στο δημαρχείο
[2] Εξ ' αιτίας της ιστορίας έμαθα για την αρτίστα που είναι η φωτό της (νεαρή ηλικία τότε) πάνω στο δίσκο το οποίο σπάνια ακούω. Περισσότερα εδώ: Alla Pugacheva - Wikipedia, the free encyclopedia
Attachments
Last edited:
