soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.701
- Likes
- 6.317
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Οι ολυμπιακοί της Μόσχας τέλειωσαν με άλλα δυο χάλκινα μετάλλια για τους Έλληνες αθλητές. Του Χατζηωαννίδη στην ελεύθερη πάλη και του Μπουντούρη στην ιστιοπλοΐα. Πέρασε το φθινόπωρο, πέρασαν οι γιορτές των Χριστουγέννων και στις 8 του Γενάρη, άφησες πίσω σου για πάντα τη Ναχότκα, παίρνοντας μαζί σου αυτή τη φορά, πολύπλοκα συναισθήματα κι΄ ερωτηματικά, που θα σε απασχολούσαν ξανά μετά από λίγους μήνες. Τώρα όμως μια πολλά υποσχόμενη Ιαπωνία σε περιμένει, γεμάτη με χιλιάδες χρώματα, μυστηριώδεις μουσικούς ήχους βγαλμένοι από θρύλους παλιών εποχών και με το σπουδαιότερο αγαθό που είναι η αύρα της ελευθερίας.
Η Ναχότκα είχε χαρακτηριστεί από τους σοβιετικούς προσβάσιμη πόλη στα πλοία του δυτικού κόσμου και στα πληρώματα τους. Είχαν ληφθεί όλα τα κατάλληλα μέτρα για να είναι η βιτρίνα της ανατολικής Σ.Ε. Όπως, η καθαριότητα, η εκλεκτική τοποθέτηση ατόμων με ειδικές εντολές στις υπηρεσίες που επικοινωνούσαν με τα πλοία κ.α. Έτσι η πόλη ήταν πεντακάθαρη, χάρη στην εργασία των συμπαθητικών γεροδεμένων Ρωσίδων όπως αναφέρθηκε παραπάνω, και ούτε είδατε τη γνωστή σειρά αναμονής από ντόπιους στα καταστήματα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι σοβιετικοί λιμενικοί, τελωνειακοί, στρατιωτικοί, σας συμπεριφέρονταν άψογα. Στην άφιξη του πλοίου στο λιμάνι δεν γινόταν κανένας έλεγχος στις καμπίνες ούτε στα άλλα μέρη. Κι αυτό, παρά την παρατήρηση που σας έκαναν για την χαμηλή κατανάλωση των ρουβλιών με την επίσημη τιμή. Ευγενικότατοι ήταν και στον τυπικό έλεγχο που έκαναν στο φυλάκιο του λιμανιού. Το μόνο που κοίταζαν ήταν τα πάσα. Αυτό που τους ενδιέφερε περισσότερο ήταν μήπως κάποιος δικός τους πολίτης περάσει λαθραία στο πλοίο.
Σ΄ αυτή την επικοινωνία με τα δυτικά πληρώματα το σύστημα έπρεπε να δείξει το καλύτερο του πρόσωπο. Έδινε εξετάσεις. Ήσασταν οι φιλοξενούμενοι τους και τυχόν μικροπαραπτώματα παραβλέπονταν. Οι καπιταλιστές έπρεπε να πάρουν μαζί τους φεύγοντας τις καλύτερες εντυπώσεις. Στη σιγουριά της ασφάλειας από την απουσία της εγκληματικότητας, αν προσθέσουμε και την οικονομική άνεση που είχατε, για τους λόγους που αναφέραμε πιο πάνω, μπορούμε να πούμε ότι τα ευρωπαϊκά λιμάνια του ανατολικού μπλοκ δεν τα βλέπατε ποτέ με αρνητική διάθεση. Ήταν όμως θλιβερό ότι εδώ σ’ αυτή την υπερδύναμη, τη χώρα με τις κατακτήσεις, στο διάστημα, αισθανόσουν ότι ήσουν σε μια πιο ευνοϊκή και προνομιούχα θέση έναντι των πολιτών της, λόγω της αδυναμίας των να έχουν πρόσβαση στα βασικά καταναλωτικά αγαθά, και τους περιορισμούς στην προσωπική ελευθερία κάτι που είχες γνωρίσει και ο ίδιος. Γαλουχημένος ο σοβιετικός πολίτης στο σύστημα, δεν ήξερε ότι η σκέψη του βρίσκεται σε περιορισμό, έως ότου δοκιμάσει από τον καρπό της γνώσης, δηλαδή μέχρι να μάθει από διάφορες κρυφές πηγές για τη ζωή στον υπόλοιπο κόσμο.
Τι μπορούσαν όμως να κάνουν μετά τη γνώση; Κάποιοι απολύτως τίποτα γιατί δεν μπορούσαν. Άλλοι, ίσως μια μικρή αντίδραση που θα τους έστελνε στα κάτεργα.. Μερικοί θα προσπαθούσαν να δραπέτευαν στο εξωτερικό με διάφορους τρόπους όπως π.χ. ζητώντας πολιτικό άσυλο. Να όμως και μια άλλη περίπτωση:
Αρχίσατε να έχετε μια αραιή και φιλική αλληλογραφία με την Τ… Θεωρούσες ότι ήταν κάτι το ιδιαίτερο η επικοινωνία με μια συντρόφισσα της Σ.Ε. στη σκληρή εποχή του δυσκίνητου Μπρέζνιεφ που οι εφημερίδες τον αποκαλούσαν και «Αρκούδο». Επιβεβαίωσες για μια φορά ακόμα, ότι δεν υπήρχε εμπόδιο στην αλληλογραφία ανάμεσα στο σοβιετικού και δυτικό πολίτη. Στη συνέχεια τα γράμματα, τα ταχυδρομούσε από το Λένιγκραντ, όπου είχε επιστρέψει.
Μετά που γύρισες στην Ελλάδα η Τ… σου έγραφε κάτι το τρομερά απίστευτο που ποτέ δεν το υποψιάστηκες την εποχή που την γνώριζες. Έγραφε ότι ήθελε να έρθει στην Ελλάδα. Μπα!! Δεν απάντησες. Τι να την κάνεις; σκέφτηκες. -Στείλε μια πρόσκληση νάρθω στην Ελλάδα. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος που μπορούσε ο σοβιετικός πολίτης να ταξιδέψει έξω από την χώρα του. Η πρόσκληση γινόταν μέσω της Ρωσικής πρεσβείας, με διαδικασίες που ποτέ δεν έμαθες, γιατί δεν έδωσες σημασία στις επικλήσεις της. Η Τ… όμως συνέχιζε: -Στείλε σε παρακαλώ πρόσκληση, έχω πολλά χρήματα σε δολάρια, δεν θα σου είμαι βάρος, κι αν δε θέλεις να είμαστε μαζί δεν πειράζει θα βρω το δρόμο μόνη μου. Όπως πάντα, μετά την επιστροφή στην πατρίδα, τα περασμένα ήταν ένα όνειρο. Σα να μην υπήρξαν. Έτσι, δεν έδειξες κανένα ενδιαφέρον. Οι τυχόν σκέψεις αποδοχής του αιτήματος της, προσέκρουαν σε κοινωνικά εμπόδια που δεν τόλμησες να ξεπεράσεις. Απελευθερωμένος από τον σφιχτό κοινωνικό ιστό στους απέραντους ωκεανούς, με καθάριο το μυαλό και με ελεύθερη σκέψη, σ’ αιχμαλώτιζε ξανά ο κοινωνικός σου περίγυρος σε κάθε επιστροφή.
Γύρισες νοερά επτά μήνες πίσω, στην εποχής της Ναχότκας... Άραγε, αυτό το αίτημα ήταν το αίτιο της τελευταίας βραδιάς; Σχεδιασμένα ήταν όλα; Ή απλά, τούτο ήρθε δεύτερο σαν επακόλουθο της αλληλογραφίας; Κατέληξες στο δεύτερο συμπέρασμα, γιατί δεν υπήρξε καμιά συμφωνία, ούτε ήταν η συνέχιση της επικοινωνίας σας από τότε σίγουρη.
Οι θεωρούμενες σκληροπυρηνικές συντρόφισσες της λέσχης, που είχαν από πάνω τους τον κομισάριο, αισθάνονταν την καταπίεση, γνώριζαν πως είναι ο άλλος κόσμος εξ’ αιτίας της καθημερινής επικοινωνίας με τους ξένους, και κάποιες εκμεταλλεύονταν αν παρουσιαζόταν μια ευκαιρία για φυγή. Αλλοίμονο!!, δεν ήταν αυτός ο κύριος στόχος τους. Θυμήθηκες ξανά το ξάφνιασμα της Μ…όταν, παρηγορητικά ίσως, της επαίνεσες την χώρα της στην πρώτη σου απάντηση στο ερώτημα της «–Πως σου φαίνεται η Σ.Ε.;» Παρηγορητικά όμως, ή μήπως υποστηρικτικά στην προσπάθεια για επιτυχία στο στόχο του συστήματος, επιτυχία που εύχονταν εκατομμύρια λαών, εθνών που έχουν συνδέσει την ύπαρξη τους με τη Ε.Σ., συμπαθούντων, σοφών, λόγιων, καλλιτεχνών του υπόλοιπου κόσμου; Η απάντηση ήρθε μετά εννέα χρόνια με τρόπο που κανείς δεν τον περίμενε.
Άσχετα με τους ενδοιασμούς σου, θαμπορούσες να είχες τακτοποιήσει το αίτημα της κοπέλας χωρίς να σου προξενήσει προβλήματα. Απλά, αδιαφόρησες, δεν έκανες την υπέρβαση κι έχασες την ευκαιρία για μια ανθρώπινη προσφορά.-
Τέλος.
soudianos
Η Ναχότκα είχε χαρακτηριστεί από τους σοβιετικούς προσβάσιμη πόλη στα πλοία του δυτικού κόσμου και στα πληρώματα τους. Είχαν ληφθεί όλα τα κατάλληλα μέτρα για να είναι η βιτρίνα της ανατολικής Σ.Ε. Όπως, η καθαριότητα, η εκλεκτική τοποθέτηση ατόμων με ειδικές εντολές στις υπηρεσίες που επικοινωνούσαν με τα πλοία κ.α. Έτσι η πόλη ήταν πεντακάθαρη, χάρη στην εργασία των συμπαθητικών γεροδεμένων Ρωσίδων όπως αναφέρθηκε παραπάνω, και ούτε είδατε τη γνωστή σειρά αναμονής από ντόπιους στα καταστήματα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι σοβιετικοί λιμενικοί, τελωνειακοί, στρατιωτικοί, σας συμπεριφέρονταν άψογα. Στην άφιξη του πλοίου στο λιμάνι δεν γινόταν κανένας έλεγχος στις καμπίνες ούτε στα άλλα μέρη. Κι αυτό, παρά την παρατήρηση που σας έκαναν για την χαμηλή κατανάλωση των ρουβλιών με την επίσημη τιμή. Ευγενικότατοι ήταν και στον τυπικό έλεγχο που έκαναν στο φυλάκιο του λιμανιού. Το μόνο που κοίταζαν ήταν τα πάσα. Αυτό που τους ενδιέφερε περισσότερο ήταν μήπως κάποιος δικός τους πολίτης περάσει λαθραία στο πλοίο.
Σ΄ αυτή την επικοινωνία με τα δυτικά πληρώματα το σύστημα έπρεπε να δείξει το καλύτερο του πρόσωπο. Έδινε εξετάσεις. Ήσασταν οι φιλοξενούμενοι τους και τυχόν μικροπαραπτώματα παραβλέπονταν. Οι καπιταλιστές έπρεπε να πάρουν μαζί τους φεύγοντας τις καλύτερες εντυπώσεις. Στη σιγουριά της ασφάλειας από την απουσία της εγκληματικότητας, αν προσθέσουμε και την οικονομική άνεση που είχατε, για τους λόγους που αναφέραμε πιο πάνω, μπορούμε να πούμε ότι τα ευρωπαϊκά λιμάνια του ανατολικού μπλοκ δεν τα βλέπατε ποτέ με αρνητική διάθεση. Ήταν όμως θλιβερό ότι εδώ σ’ αυτή την υπερδύναμη, τη χώρα με τις κατακτήσεις, στο διάστημα, αισθανόσουν ότι ήσουν σε μια πιο ευνοϊκή και προνομιούχα θέση έναντι των πολιτών της, λόγω της αδυναμίας των να έχουν πρόσβαση στα βασικά καταναλωτικά αγαθά, και τους περιορισμούς στην προσωπική ελευθερία κάτι που είχες γνωρίσει και ο ίδιος. Γαλουχημένος ο σοβιετικός πολίτης στο σύστημα, δεν ήξερε ότι η σκέψη του βρίσκεται σε περιορισμό, έως ότου δοκιμάσει από τον καρπό της γνώσης, δηλαδή μέχρι να μάθει από διάφορες κρυφές πηγές για τη ζωή στον υπόλοιπο κόσμο.
Τι μπορούσαν όμως να κάνουν μετά τη γνώση; Κάποιοι απολύτως τίποτα γιατί δεν μπορούσαν. Άλλοι, ίσως μια μικρή αντίδραση που θα τους έστελνε στα κάτεργα.. Μερικοί θα προσπαθούσαν να δραπέτευαν στο εξωτερικό με διάφορους τρόπους όπως π.χ. ζητώντας πολιτικό άσυλο. Να όμως και μια άλλη περίπτωση:
Αρχίσατε να έχετε μια αραιή και φιλική αλληλογραφία με την Τ… Θεωρούσες ότι ήταν κάτι το ιδιαίτερο η επικοινωνία με μια συντρόφισσα της Σ.Ε. στη σκληρή εποχή του δυσκίνητου Μπρέζνιεφ που οι εφημερίδες τον αποκαλούσαν και «Αρκούδο». Επιβεβαίωσες για μια φορά ακόμα, ότι δεν υπήρχε εμπόδιο στην αλληλογραφία ανάμεσα στο σοβιετικού και δυτικό πολίτη. Στη συνέχεια τα γράμματα, τα ταχυδρομούσε από το Λένιγκραντ, όπου είχε επιστρέψει.
Μετά που γύρισες στην Ελλάδα η Τ… σου έγραφε κάτι το τρομερά απίστευτο που ποτέ δεν το υποψιάστηκες την εποχή που την γνώριζες. Έγραφε ότι ήθελε να έρθει στην Ελλάδα. Μπα!! Δεν απάντησες. Τι να την κάνεις; σκέφτηκες. -Στείλε μια πρόσκληση νάρθω στην Ελλάδα. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος που μπορούσε ο σοβιετικός πολίτης να ταξιδέψει έξω από την χώρα του. Η πρόσκληση γινόταν μέσω της Ρωσικής πρεσβείας, με διαδικασίες που ποτέ δεν έμαθες, γιατί δεν έδωσες σημασία στις επικλήσεις της. Η Τ… όμως συνέχιζε: -Στείλε σε παρακαλώ πρόσκληση, έχω πολλά χρήματα σε δολάρια, δεν θα σου είμαι βάρος, κι αν δε θέλεις να είμαστε μαζί δεν πειράζει θα βρω το δρόμο μόνη μου. Όπως πάντα, μετά την επιστροφή στην πατρίδα, τα περασμένα ήταν ένα όνειρο. Σα να μην υπήρξαν. Έτσι, δεν έδειξες κανένα ενδιαφέρον. Οι τυχόν σκέψεις αποδοχής του αιτήματος της, προσέκρουαν σε κοινωνικά εμπόδια που δεν τόλμησες να ξεπεράσεις. Απελευθερωμένος από τον σφιχτό κοινωνικό ιστό στους απέραντους ωκεανούς, με καθάριο το μυαλό και με ελεύθερη σκέψη, σ’ αιχμαλώτιζε ξανά ο κοινωνικός σου περίγυρος σε κάθε επιστροφή.
Γύρισες νοερά επτά μήνες πίσω, στην εποχής της Ναχότκας... Άραγε, αυτό το αίτημα ήταν το αίτιο της τελευταίας βραδιάς; Σχεδιασμένα ήταν όλα; Ή απλά, τούτο ήρθε δεύτερο σαν επακόλουθο της αλληλογραφίας; Κατέληξες στο δεύτερο συμπέρασμα, γιατί δεν υπήρξε καμιά συμφωνία, ούτε ήταν η συνέχιση της επικοινωνίας σας από τότε σίγουρη.
Οι θεωρούμενες σκληροπυρηνικές συντρόφισσες της λέσχης, που είχαν από πάνω τους τον κομισάριο, αισθάνονταν την καταπίεση, γνώριζαν πως είναι ο άλλος κόσμος εξ’ αιτίας της καθημερινής επικοινωνίας με τους ξένους, και κάποιες εκμεταλλεύονταν αν παρουσιαζόταν μια ευκαιρία για φυγή. Αλλοίμονο!!, δεν ήταν αυτός ο κύριος στόχος τους. Θυμήθηκες ξανά το ξάφνιασμα της Μ…όταν, παρηγορητικά ίσως, της επαίνεσες την χώρα της στην πρώτη σου απάντηση στο ερώτημα της «–Πως σου φαίνεται η Σ.Ε.;» Παρηγορητικά όμως, ή μήπως υποστηρικτικά στην προσπάθεια για επιτυχία στο στόχο του συστήματος, επιτυχία που εύχονταν εκατομμύρια λαών, εθνών που έχουν συνδέσει την ύπαρξη τους με τη Ε.Σ., συμπαθούντων, σοφών, λόγιων, καλλιτεχνών του υπόλοιπου κόσμου; Η απάντηση ήρθε μετά εννέα χρόνια με τρόπο που κανείς δεν τον περίμενε.
Άσχετα με τους ενδοιασμούς σου, θαμπορούσες να είχες τακτοποιήσει το αίτημα της κοπέλας χωρίς να σου προξενήσει προβλήματα. Απλά, αδιαφόρησες, δεν έκανες την υπέρβαση κι έχασες την ευκαιρία για μια ανθρώπινη προσφορά.-
Τέλος.
soudianos
Attachments
Last edited:
