soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.701
- Likes
- 6.317
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Να τον γνωρίσεις, εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία της ελεύθερης πρόσβασης παντού όπου επιτρέπεται το ίδιο όπως και στον κάτοικο, και στην προσωπική επικοινωνία άνευ της παρουσίας κομισάριου, ή ξεναγού, πράγμα αδύνατο για τους ομαδικούς τουρίστες, που επισκέπτονταν τις μεγάλες πόλεις της χώρας, μέσα σε αυστηρά προγράμματα μετακινήσεων, και με την απαγόρευση του ντόπιου να πλησιάζει τα τουριστικά ξενοδοχεία .
Τι ξέρεις έως τώρα για τη Σ.Ε.; Την Οδησσό, αλλά αυτή δεν λογαριάζετε. Εμπορικό, πολύβουο Μεσογειακό λιμάνι, απ΄ όπου πέρασαν Έλληνες, Εβραίοι, Αρμένιοι μεγαλέμποροι, πόλη με όμορφα μνημεία, αλλά δεν σου έδινε την ευκαιρία για συγκρίσεις. Κάποιες ανταλλαγές επισκέψεων με σοβιετικούς συναδέλφους από τα πλοία, πάντα με την παρουσία του κομισάριου που εξ’ αιτίας του οι συζητήσεις ήταν κενού περιεχομένου. Τη Ρώσικη φιλολογία του 19ου αιώνα, των εφηβικών χρόνων όπως όλων μας, και λίγο από τη σοβιετική.
Στο παρκάκι έξω από την πύλη του λιμανιού, μακριά από τους Ρώσους λιμενικούς με τα στρατιωτικά, σύχναζε μια ξανθιά νεαρή Ρωσίδα καλλονή η Ν…, που με το φίνο τζην δυτικής φίρμας κι΄ ένα ζωηρόχρωμο μακό φανελάκι, έκλεβε τα βλέμματα των εξερχομένων ναυτικών. Το ντύσιμο της ξεχώριζε απ΄ αυτό των κατοίκων της πόλης. Την πρώτη φορά που την αντίκρισες αναρωτήθηκες: ποιος νάναι άραγε ο τυχερός που περιμένει; Πλησιάζοντας πρόσεξες πως σε κοίταζε μειδιώντας. –Μπα!!! Από πού να με ξέρει άραγε; Αναρωτήθηκες. Το χαμόγελο της σε τράβηξε σαν μαγνήτης –Αλλάζω δολάρια σε ρούβλια είπε. Ωραία, άλλαξες ένα πεντοδόλαρο με τέσσερα ρούβλια το ένα, αρκετά να περάσεις 4-5 μέρες. –Δεν έχεις άλλα; -Πόσα μπορείς να αλλάξεις; -Όσα θέλεις. Πενήντα εκατό και ακόμη περισσότερα. –Μπορείς τόσα πολλά; -Μπορώ.
Άνετη και ναζιάρα, γινόταν φίλη με όλους για να συλλέξει δολάρια. Εκ των υστέρων έμαθες ότι δούλευε για πρόσωπα που ανήκον στην υψηλόβαθμη μισθολογική κλίμακα όπως: γραφειοκράτες, διευθυντές, κομματικοί κλπ Οι μισθολογικές διαφορές στο σύστημα της ισότητας έχουν εδραιωθεί εδώ και χρόνια εις βάρος του απλού εργάτη. Τα ρούβλια τα είχαν μπόλικα, δεν μπορούσαν να τα ξοδέψουν. Τι να αγοράσουν; Τοποθέτησαν λοιπόν το κατάλληλο πρόσωπο στο σημείο απ΄ όπου μπορούσε να συναντήσει ξένους. Τα αγόραζε με 4 και τους τα πούλαγε με 5, κι’ έβγαζε το χαρτζιλίκι της. Μια μέρα σε πλησίασε μύρισε το ποκάμισο σου κι’ έκανε σα να ήταν τριαντάφυλλο. –Τι μυρίζεις; -Το ύφασμα που είναι διαφορετικό από τα δικά μας. –Εμένα δεν μου μυρίζει είναι και παλιό. Αυτή όμως είχε άλλη γνώμη.
Οι κάτοικοι της πόλης ήταν κυρίως ξανθοί, λεπτοί, άχαροι ντυμένοι με τα σοβιετικά υφάσματα. Ήταν ρούχα χωρίς χάρη και μόδα, όμοια προϊόντα για όλους που τα αγόραζαν από τα ίδια λίγα καταστήματα, κι επειδή ήταν τα ίδια δήλωναν την ισότητα. Υπήρχαν και κάποιες εξαιρέσεις του κανόνα όπως πάντα γίνεται.. Αυτή ισότητα στο ντύσιμο είχε εξαλείψει την κοκεταρία, το άγχος του ανταγωνισμού στην εμφάνιση και τα έξοδα γι΄ αυτόν. Βιαστικοί βάδιζαν όλοι για κάποιο σκοπό κι όχι αδιάφορα. Ήταν κατά πλειοψηφία εργάτες του λιμανιού και σιδηροδρομικοί υπάλληλοι. Οι γραμμές των τραίνων κυρίως φορτηγών στην περιοχή του λιμανιού η μια δίπλα στην άλλη, έπιαναν τεράστιο χώρο. Τα πρόσωπα των κατοίκων έλαμπαν από υγεία, σιγουριά, ασφάλεια και αυτοπεποίθηση. Οι μεσήλικες γυναίκες της Ρωσίας ευτραφείς και ροδοκόκκινες είχαν αναλάβει καθημερινώς, τον καθαρισμό των δρόμων από τη σκόνη κι από το χιόνι, με τεράστιες σκούπες χειροποίητες από θάμνους, σκληρές και δυνατές, σαν αυτές που είχαν στα χωριά μας τα παλιά χρόνια, για να μην καταστρέφονται εύκολα.
Στο μοναδικό κατάστημα της περιοχής που πούλαγε κβας, μηλόπητες, και παγωτά τα καλοκαίρια, στα απλά τραπεζάκια του δεν έπρεπε να καθυστερείς γιατί περίμεναν κι άλλοι να καθίσουν. Τέλειωνες το δροσιστικό κβας σου κι΄ έφευγες. Ο χώρος όπου καθόσουν ήταν μόνο εσωτερικός. Εκεί δεν είχε το γνωστό άραγμα σε εξωτερικά καθίσματα με τα φιλοσοφήματα, τα κουτσομπολιά και τη δημιουργία σχέσεων. Οι σοβιετικοί δεν σπατάλαγαν το χρόνο τους για γνωριμίες, σχέσεις και περίπλοκες ερωτικές ιστορίες. Το ερωτικό παιχνίδι μεταξύ άνδρα και γυναίκας είχε απλοποιηθεί στη σοσιαλιστική χώρα. Μου αρέσεις, σου αρέσω. Επιδίωξη ήταν ο γάμος που φέρνει περισσότερες κοινωνικές παροχές. Έτσι όμως καταλήγει σε πολλά διαζύγια που γίνονται με σύντομες διαδικασίες. Τότε οι παροχές χάνονται, και στους χαμηλόμισθους δημιουργούνται προβλήματα.
Ήταν δύσκολο να προσαρμοστείς στο ενδυματολογική στυλ των κατοίκων για να μην ξεχωρίζεις, όσο απλά και να ντυνόσουν. Τουλάχιστον απέφευγες τις υπερβολές και τα περιττά αντικείμενα.. Ακόμα κι ένα πακέτο αμερικάνικα τσιγάρα εκτεθειμένο σε κοινή θέα, σου δίνει τη διαφορετικότητα που δεν επιθυμείς, σε φέρνουν σε δύσκολη θέση. Ντρεπόσουν που κατείχες…[1] Γιατί: έβγαινες μέσα από ένα καπιταλιστικό χώρο καλοθρεμμένος και καλοζωισμένος, με όλα όσα σου χρειάζονται κι ακόμη με αυτά που δεν σου χρειάζονται…, κι έμπαινες σ ένα κόσμο όπου έβλεπες ότι ο συνάνθρωπος σου στερείται και για να αποκτήσει κάτι, χρειάζεται χρόνια να περιμένει ή να μείνει πολλές ώρες στην ουρά. Η όλη κατάσταση, χωρίς να αναφέρουμε ακόμα την ατομική ελευθερία, σου έδινε τη ψευδαίσθηση της υλικής ανωτερότητας, αλλά και της ενοχής, αυτό το συναίσθημα όταν πας σε μια φτωχότερη χώρα από τη δική σου. Αυτό όμως είναι το μέτρο που σου έχουν μάθει να συγκρίνεις μέσα στον ανταγωνιστικό σου «Κόσμο». Έτσι έχεις συνηθίσει. Ο ίδιος ο κάτοικος της χώρας, έχει μάθει, μάλλον τον έχουν διδάξει διαφορετικά και τα βλέπει αλλιώς: « Χρόνο με το χρόνο Θα καλυτερέψουν τα πράματα. Η έλλειψη είναι γι’ όλους, άρα δεν έχω λόγο να στεναχωριέμαι. Κάποια στιγμή το κράτος θα μας δώσει περισσότερα. Τώρα φροντίζει για τον εξοπλισμό του και για να ανταγωνίζεται τον αντίπαλο… Η «Μάνα» μας η Ρωσία, νικήτρια στον πόλεμο, πρώτη στο διάστημα μας κάνει υπερήφανους Πρώτα η συλλογικότητα και μετά η ατομικότητα. Η γραμμή του κόμματος που ξέρουμε από μωρά, πρέπει… νάναι σύμφωνα με τις οδηγίες του μεγάλου μας Επαναστάτη, για να μας κατευθύνει στο σωστό δρόμο της ατομικής ευτυχίας».
Οι επαφές με τους καπιταλιστές επισκέπτες δεν συνιστώνται από το κόμμα. Υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης βλαβερών ιδεών. Οι ομάδες των τουριστών επισκεπτών στις μεγάλες πόλεις κινούνται βάσει ορισμένου προγράμματος και με ειδικό ξεναγό που δεν παραλείπει να αναφέρεται στις κατακτήσεις του πολιτικού συστήματος. Το ίδιο όμως και οι δυτικοί εμπορικοί επισκέπτες, διπλωματικές και πολιτιστικές αποστολές, θα συνοδεύονται πάντα με ειδικό ξεναγό, και κατά 99 ο/ο θα έχουν ενημερωθεί οι τοπικοί φορείς ότι πρόκειται να γίνει κάποια επίσκεψη στα εργοστάσια, στα κολχόζ, στα πολιτιστικά κέντρα. Τούτα τα τελευταία, με την ελεύθερη πρόσβαση για όλους στις αθλητικές τους δραστηριότητες και στις βιβλιοθήκες τους, είναι το μεγαλύτερο απόκτημα του σοβιετικό πολίτη.
Τη μονότονη και ανιαρή ατμόσφαιρα της πόλης, την αίσθηση ότι πέρα από κείνη την «Πύλη» που σχηματίζουν τα βουνά βρίσκεται η Σιβηρία με τα τρομερά νησιά του Αρχιπελάγους Γκουλάγκ του Σολτσενίτσιν, την απάλυνε τους καλοκαιρινούς μήνες το θαλασσινό αεράκι και ο ήλιος.
Μέσα σ αυτό το περιβάλλον που δεν υπάρχει ακόμη και στην πιο μικρή πόλη του «δικού σου Κόσμου» η Πολιτιστική Λέσχη [2] ήταν η όαση που καθημερινά σχεδόν και από νωρίς, έβρισκες καταφύγιο κυρίως τους χειμωνιάτικους μήνες. Δεν ήταν για προπαγάνδα αλλά μόνο για εξυπηρέτηση. Μπορούσες να στείλεις κι΄ από εδώ την αλληλογραφία σου, είχε χώρο για καφέ ή ποτό, κυρίως βότκα με τα μεζεδάκια της, επιτραπέζια παιχνίδια, ένα μικρό χώρο μουσικών εκδηλώσεων από περαστικούς καλλιτέχνες, χορευτικές εκδηλώσεις για όλους με μουσική από δίσκους, βιβλιοθήκη μεταξύ των οποίων μερικά ελληνικά βιβλία με παιδικές ιστορίες Ελλήνων συγγραφέων του παραπετάσματος. Στην είσοδο σε περίμενε πάνω σ΄ ένα πάγκο το σαμοβάρι προσφορά της Λέσχης. Σερβιριζόσουν μόνος σου. Μαύρο, δυνατό και αρωματικό ήταν το τσάι. ‘Εβαζες από το μεταλλικό βρυσάκι ποσότητα που έφτανε στο 1/10 της φλιτζανιού, και πρόσθετες στο υπόλοιπο καυτό νερό. Η ζάχαρη ήταν σε κύβους και έπαιρνες όσους ήθελες.
Η βότκα στην χώρα της παραγωγής πλέον, ήταν βάλσαμο στις κρύες νύχτες του χειμώνα. Ευκολόπιοτη, καμιά σχέση με τη δυνατή τσικουδιά που ξέρεις, έρεε σα νέκταρ μέσα στο στομάχι. Τα μεζεδάκια που την συντρόφευαν από ψάρι κονσέρβα συνήθως και με μαύρο ψωμί, ήταν ιδανικά για μια συνεχή τροφοδότηση του οργανισμού με βότκα. Ζέστανε τα σωθικά σου μετά από την παγωνιά και την αρνητική θερμοκρασία που έβρισκες έξω μέχρι να φτάσεις στη Λέσχη.. Σου έμαθαν εκεί, ότι ακόμη και μια σκέτη μπουκίτσα ψωμιού αμέσως μετά την κατάποση της, αρκούσε να σε ετοιμάσει για το επόμενο ποτηράκι.
[1] Αναφέρω δύο τέτοιες περιπτώσεις: α) Στη Οδησσό τότε που με 2,5 ρούβλια δηλ. με λιγότερη αξία από ένα πακετάκι τσίχλες, έκοψες εισιτήριο για την όπερα,σε θεωρείο παρακαλώ!!! Αποτέλεσμα νάσαι μόνος στα θεωρεία σαν τσιφλικάς κι οι υπόλοιποι στο κέντρο. Άλλα που να τόξερες;;;
β) Στο Ροστόκ της Αν. Γερμανίας, πάντα την εποχή του «ψυχρού πολέμου», το συνεχές κι επίμονο βλέμμα του δεκάχρονου που μαζί με τον μπαμπά του κάθισαν στο απλό και φτηνιάρικο τραπεζάκι σου στο «καφέ» ενός πολυκαταστήματος με προϊόντα αδιάφορα για σένα.
[2] Το “Seamens club” που έχω αναφέρει σε άλλες ιστορίες. Το γράφω εδώ Λέσχη για να μην μπερδεύουμε την σημασία του club, ή του seamen γιατί ήταν χώρος για κάθε ξένο. Το μεγαλύτερο ήταν της Σανγκάης, με θέατρο 2000 θέσεων, και πολυκατάστημα, όπως γράφω στην «Κίνα του Μάο…»
Τι ξέρεις έως τώρα για τη Σ.Ε.; Την Οδησσό, αλλά αυτή δεν λογαριάζετε. Εμπορικό, πολύβουο Μεσογειακό λιμάνι, απ΄ όπου πέρασαν Έλληνες, Εβραίοι, Αρμένιοι μεγαλέμποροι, πόλη με όμορφα μνημεία, αλλά δεν σου έδινε την ευκαιρία για συγκρίσεις. Κάποιες ανταλλαγές επισκέψεων με σοβιετικούς συναδέλφους από τα πλοία, πάντα με την παρουσία του κομισάριου που εξ’ αιτίας του οι συζητήσεις ήταν κενού περιεχομένου. Τη Ρώσικη φιλολογία του 19ου αιώνα, των εφηβικών χρόνων όπως όλων μας, και λίγο από τη σοβιετική.
Στο παρκάκι έξω από την πύλη του λιμανιού, μακριά από τους Ρώσους λιμενικούς με τα στρατιωτικά, σύχναζε μια ξανθιά νεαρή Ρωσίδα καλλονή η Ν…, που με το φίνο τζην δυτικής φίρμας κι΄ ένα ζωηρόχρωμο μακό φανελάκι, έκλεβε τα βλέμματα των εξερχομένων ναυτικών. Το ντύσιμο της ξεχώριζε απ΄ αυτό των κατοίκων της πόλης. Την πρώτη φορά που την αντίκρισες αναρωτήθηκες: ποιος νάναι άραγε ο τυχερός που περιμένει; Πλησιάζοντας πρόσεξες πως σε κοίταζε μειδιώντας. –Μπα!!! Από πού να με ξέρει άραγε; Αναρωτήθηκες. Το χαμόγελο της σε τράβηξε σαν μαγνήτης –Αλλάζω δολάρια σε ρούβλια είπε. Ωραία, άλλαξες ένα πεντοδόλαρο με τέσσερα ρούβλια το ένα, αρκετά να περάσεις 4-5 μέρες. –Δεν έχεις άλλα; -Πόσα μπορείς να αλλάξεις; -Όσα θέλεις. Πενήντα εκατό και ακόμη περισσότερα. –Μπορείς τόσα πολλά; -Μπορώ.
Άνετη και ναζιάρα, γινόταν φίλη με όλους για να συλλέξει δολάρια. Εκ των υστέρων έμαθες ότι δούλευε για πρόσωπα που ανήκον στην υψηλόβαθμη μισθολογική κλίμακα όπως: γραφειοκράτες, διευθυντές, κομματικοί κλπ Οι μισθολογικές διαφορές στο σύστημα της ισότητας έχουν εδραιωθεί εδώ και χρόνια εις βάρος του απλού εργάτη. Τα ρούβλια τα είχαν μπόλικα, δεν μπορούσαν να τα ξοδέψουν. Τι να αγοράσουν; Τοποθέτησαν λοιπόν το κατάλληλο πρόσωπο στο σημείο απ΄ όπου μπορούσε να συναντήσει ξένους. Τα αγόραζε με 4 και τους τα πούλαγε με 5, κι’ έβγαζε το χαρτζιλίκι της. Μια μέρα σε πλησίασε μύρισε το ποκάμισο σου κι’ έκανε σα να ήταν τριαντάφυλλο. –Τι μυρίζεις; -Το ύφασμα που είναι διαφορετικό από τα δικά μας. –Εμένα δεν μου μυρίζει είναι και παλιό. Αυτή όμως είχε άλλη γνώμη.
Οι κάτοικοι της πόλης ήταν κυρίως ξανθοί, λεπτοί, άχαροι ντυμένοι με τα σοβιετικά υφάσματα. Ήταν ρούχα χωρίς χάρη και μόδα, όμοια προϊόντα για όλους που τα αγόραζαν από τα ίδια λίγα καταστήματα, κι επειδή ήταν τα ίδια δήλωναν την ισότητα. Υπήρχαν και κάποιες εξαιρέσεις του κανόνα όπως πάντα γίνεται.. Αυτή ισότητα στο ντύσιμο είχε εξαλείψει την κοκεταρία, το άγχος του ανταγωνισμού στην εμφάνιση και τα έξοδα γι΄ αυτόν. Βιαστικοί βάδιζαν όλοι για κάποιο σκοπό κι όχι αδιάφορα. Ήταν κατά πλειοψηφία εργάτες του λιμανιού και σιδηροδρομικοί υπάλληλοι. Οι γραμμές των τραίνων κυρίως φορτηγών στην περιοχή του λιμανιού η μια δίπλα στην άλλη, έπιαναν τεράστιο χώρο. Τα πρόσωπα των κατοίκων έλαμπαν από υγεία, σιγουριά, ασφάλεια και αυτοπεποίθηση. Οι μεσήλικες γυναίκες της Ρωσίας ευτραφείς και ροδοκόκκινες είχαν αναλάβει καθημερινώς, τον καθαρισμό των δρόμων από τη σκόνη κι από το χιόνι, με τεράστιες σκούπες χειροποίητες από θάμνους, σκληρές και δυνατές, σαν αυτές που είχαν στα χωριά μας τα παλιά χρόνια, για να μην καταστρέφονται εύκολα.
Στο μοναδικό κατάστημα της περιοχής που πούλαγε κβας, μηλόπητες, και παγωτά τα καλοκαίρια, στα απλά τραπεζάκια του δεν έπρεπε να καθυστερείς γιατί περίμεναν κι άλλοι να καθίσουν. Τέλειωνες το δροσιστικό κβας σου κι΄ έφευγες. Ο χώρος όπου καθόσουν ήταν μόνο εσωτερικός. Εκεί δεν είχε το γνωστό άραγμα σε εξωτερικά καθίσματα με τα φιλοσοφήματα, τα κουτσομπολιά και τη δημιουργία σχέσεων. Οι σοβιετικοί δεν σπατάλαγαν το χρόνο τους για γνωριμίες, σχέσεις και περίπλοκες ερωτικές ιστορίες. Το ερωτικό παιχνίδι μεταξύ άνδρα και γυναίκας είχε απλοποιηθεί στη σοσιαλιστική χώρα. Μου αρέσεις, σου αρέσω. Επιδίωξη ήταν ο γάμος που φέρνει περισσότερες κοινωνικές παροχές. Έτσι όμως καταλήγει σε πολλά διαζύγια που γίνονται με σύντομες διαδικασίες. Τότε οι παροχές χάνονται, και στους χαμηλόμισθους δημιουργούνται προβλήματα.
Ήταν δύσκολο να προσαρμοστείς στο ενδυματολογική στυλ των κατοίκων για να μην ξεχωρίζεις, όσο απλά και να ντυνόσουν. Τουλάχιστον απέφευγες τις υπερβολές και τα περιττά αντικείμενα.. Ακόμα κι ένα πακέτο αμερικάνικα τσιγάρα εκτεθειμένο σε κοινή θέα, σου δίνει τη διαφορετικότητα που δεν επιθυμείς, σε φέρνουν σε δύσκολη θέση. Ντρεπόσουν που κατείχες…[1] Γιατί: έβγαινες μέσα από ένα καπιταλιστικό χώρο καλοθρεμμένος και καλοζωισμένος, με όλα όσα σου χρειάζονται κι ακόμη με αυτά που δεν σου χρειάζονται…, κι έμπαινες σ ένα κόσμο όπου έβλεπες ότι ο συνάνθρωπος σου στερείται και για να αποκτήσει κάτι, χρειάζεται χρόνια να περιμένει ή να μείνει πολλές ώρες στην ουρά. Η όλη κατάσταση, χωρίς να αναφέρουμε ακόμα την ατομική ελευθερία, σου έδινε τη ψευδαίσθηση της υλικής ανωτερότητας, αλλά και της ενοχής, αυτό το συναίσθημα όταν πας σε μια φτωχότερη χώρα από τη δική σου. Αυτό όμως είναι το μέτρο που σου έχουν μάθει να συγκρίνεις μέσα στον ανταγωνιστικό σου «Κόσμο». Έτσι έχεις συνηθίσει. Ο ίδιος ο κάτοικος της χώρας, έχει μάθει, μάλλον τον έχουν διδάξει διαφορετικά και τα βλέπει αλλιώς: « Χρόνο με το χρόνο Θα καλυτερέψουν τα πράματα. Η έλλειψη είναι γι’ όλους, άρα δεν έχω λόγο να στεναχωριέμαι. Κάποια στιγμή το κράτος θα μας δώσει περισσότερα. Τώρα φροντίζει για τον εξοπλισμό του και για να ανταγωνίζεται τον αντίπαλο… Η «Μάνα» μας η Ρωσία, νικήτρια στον πόλεμο, πρώτη στο διάστημα μας κάνει υπερήφανους Πρώτα η συλλογικότητα και μετά η ατομικότητα. Η γραμμή του κόμματος που ξέρουμε από μωρά, πρέπει… νάναι σύμφωνα με τις οδηγίες του μεγάλου μας Επαναστάτη, για να μας κατευθύνει στο σωστό δρόμο της ατομικής ευτυχίας».
Οι επαφές με τους καπιταλιστές επισκέπτες δεν συνιστώνται από το κόμμα. Υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης βλαβερών ιδεών. Οι ομάδες των τουριστών επισκεπτών στις μεγάλες πόλεις κινούνται βάσει ορισμένου προγράμματος και με ειδικό ξεναγό που δεν παραλείπει να αναφέρεται στις κατακτήσεις του πολιτικού συστήματος. Το ίδιο όμως και οι δυτικοί εμπορικοί επισκέπτες, διπλωματικές και πολιτιστικές αποστολές, θα συνοδεύονται πάντα με ειδικό ξεναγό, και κατά 99 ο/ο θα έχουν ενημερωθεί οι τοπικοί φορείς ότι πρόκειται να γίνει κάποια επίσκεψη στα εργοστάσια, στα κολχόζ, στα πολιτιστικά κέντρα. Τούτα τα τελευταία, με την ελεύθερη πρόσβαση για όλους στις αθλητικές τους δραστηριότητες και στις βιβλιοθήκες τους, είναι το μεγαλύτερο απόκτημα του σοβιετικό πολίτη.
Τη μονότονη και ανιαρή ατμόσφαιρα της πόλης, την αίσθηση ότι πέρα από κείνη την «Πύλη» που σχηματίζουν τα βουνά βρίσκεται η Σιβηρία με τα τρομερά νησιά του Αρχιπελάγους Γκουλάγκ του Σολτσενίτσιν, την απάλυνε τους καλοκαιρινούς μήνες το θαλασσινό αεράκι και ο ήλιος.
Μέσα σ αυτό το περιβάλλον που δεν υπάρχει ακόμη και στην πιο μικρή πόλη του «δικού σου Κόσμου» η Πολιτιστική Λέσχη [2] ήταν η όαση που καθημερινά σχεδόν και από νωρίς, έβρισκες καταφύγιο κυρίως τους χειμωνιάτικους μήνες. Δεν ήταν για προπαγάνδα αλλά μόνο για εξυπηρέτηση. Μπορούσες να στείλεις κι΄ από εδώ την αλληλογραφία σου, είχε χώρο για καφέ ή ποτό, κυρίως βότκα με τα μεζεδάκια της, επιτραπέζια παιχνίδια, ένα μικρό χώρο μουσικών εκδηλώσεων από περαστικούς καλλιτέχνες, χορευτικές εκδηλώσεις για όλους με μουσική από δίσκους, βιβλιοθήκη μεταξύ των οποίων μερικά ελληνικά βιβλία με παιδικές ιστορίες Ελλήνων συγγραφέων του παραπετάσματος. Στην είσοδο σε περίμενε πάνω σ΄ ένα πάγκο το σαμοβάρι προσφορά της Λέσχης. Σερβιριζόσουν μόνος σου. Μαύρο, δυνατό και αρωματικό ήταν το τσάι. ‘Εβαζες από το μεταλλικό βρυσάκι ποσότητα που έφτανε στο 1/10 της φλιτζανιού, και πρόσθετες στο υπόλοιπο καυτό νερό. Η ζάχαρη ήταν σε κύβους και έπαιρνες όσους ήθελες.
Η βότκα στην χώρα της παραγωγής πλέον, ήταν βάλσαμο στις κρύες νύχτες του χειμώνα. Ευκολόπιοτη, καμιά σχέση με τη δυνατή τσικουδιά που ξέρεις, έρεε σα νέκταρ μέσα στο στομάχι. Τα μεζεδάκια που την συντρόφευαν από ψάρι κονσέρβα συνήθως και με μαύρο ψωμί, ήταν ιδανικά για μια συνεχή τροφοδότηση του οργανισμού με βότκα. Ζέστανε τα σωθικά σου μετά από την παγωνιά και την αρνητική θερμοκρασία που έβρισκες έξω μέχρι να φτάσεις στη Λέσχη.. Σου έμαθαν εκεί, ότι ακόμη και μια σκέτη μπουκίτσα ψωμιού αμέσως μετά την κατάποση της, αρκούσε να σε ετοιμάσει για το επόμενο ποτηράκι.
[1] Αναφέρω δύο τέτοιες περιπτώσεις: α) Στη Οδησσό τότε που με 2,5 ρούβλια δηλ. με λιγότερη αξία από ένα πακετάκι τσίχλες, έκοψες εισιτήριο για την όπερα,σε θεωρείο παρακαλώ!!! Αποτέλεσμα νάσαι μόνος στα θεωρεία σαν τσιφλικάς κι οι υπόλοιποι στο κέντρο. Άλλα που να τόξερες;;;
β) Στο Ροστόκ της Αν. Γερμανίας, πάντα την εποχή του «ψυχρού πολέμου», το συνεχές κι επίμονο βλέμμα του δεκάχρονου που μαζί με τον μπαμπά του κάθισαν στο απλό και φτηνιάρικο τραπεζάκι σου στο «καφέ» ενός πολυκαταστήματος με προϊόντα αδιάφορα για σένα.
[2] Το “Seamens club” που έχω αναφέρει σε άλλες ιστορίες. Το γράφω εδώ Λέσχη για να μην μπερδεύουμε την σημασία του club, ή του seamen γιατί ήταν χώρος για κάθε ξένο. Το μεγαλύτερο ήταν της Σανγκάης, με θέατρο 2000 θέσεων, και πολυκατάστημα, όπως γράφω στην «Κίνα του Μάο…»
Attachments
Last edited:
