soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.701
- Likes
- 6.317
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Οι κοινωνικοπολιτικές συζητήσεις στη λέσχη κάποια στιγμή τέλειωναν κι΄ ερχόταν η ώρα για διασκέδαση. Αυτή γινόταν στο μπαρ-εστιατόριο όπως έχει αναφερθεί, το οποίο βρισκόταν σ΄ ένα δεντροφυτεμένο δρομάκι κοντά στη λέσχη. Ελαφρά χαμηλός ήταν ο φωτισμός, αραιά τοποθετημένα τα τραπεζάκια με όμορφο τραπεζομάντιλο, και σε μια γωνιά η ορχήστρα που έπαιζε χορευτική μουσική ντόπια και διεθνή. Ήταν καλή η εξυπηρέτηση, γενικά ένας χώρος προσεγμένος και δεν του έλειπε κάτι. Οι θαμώνες ήταν Ρώσοι με οικογένειες, φίλοι ή ζευγάρια. Μπορούσες να φας ή απλά να πάρει μόνο ποτό. Τα ποτά ήταν μπύρα με το γνωστό μπουκάλι των σοβιετικών χωρών όπως έχει γραφτεί παραπάνω, το αφρώδες κρασί που το λέγατε σαμπάνια (συνηθιζόταν κι αυτό σ΄ αυτές τις χώρες), και φυσικά η βότκα. Από φαγητά είχαν κυρίως κρύο πιάτο από φιλέτο μοσχάρι.
Είναι γερά ποτήρια οι Ρώσοι και φωνακλάδες όταν είναι πιωμένοι. Η ευθυμία όμως περιοριζόταν στην παρέα τους δεν ήταν ενοχλητική. Στην επικοινωνία μαζί τους ήταν πάντα ευχάριστοι, καλόκαρδοι, ενθουσιώδεις, και φιλικοί ιδίως όταν άκουγαν πως είσαι Έλληνας. Πολλές φορές σε καλούσαν στο τραπέζι τους. Ανταλλάσατε μια τυπική κουβέντα ή ένα κέρασμα. Στις περιπτώσεις που ζητήσατε κοπέλα για χορό από κάποια παρέα δεν υπήρχε πρόβλημα. Μόνες κοπέλες στο εστιατόριο δεν υπήρχαν. Ήταν περίεργο γιατί υποτίθεται ότι ελευθερωμένες όπως ήταν οι σοβιετικές γυναίκες θα μπορούσαν να διασκεδάζουν μόνες. Πιθανώς να μην το συνήθιζαν σ αυτό το οικογενειακό περιβάλλον.
Από την πρώτη βραδιά εντύπωση σου προκάλεσε η λεπτότητα και η γαλατική ευγένεια των Ρώσων κάθε ηλικίας όταν ζητούσαν ντάμα για χορό. Είτε ήταν γυναίκα του, είτε φίλη της παρέας, είτε από άλλο τραπέζι, ο καβαλιέρος τράβαγε την καρέκλα της, μετά την τοποθετούσε στη θέση της μόλις η κοπέλα σηκωνόταν, κι όταν την έφερνε στο τραπέζι την ξανατράβαγε για να καθίσει. Ήταν σοβιετικός κανόνας, συνήθεια της σλαβικής φυλής ή κατάλοιπα των αριστοκρατικών σαλονιών της τσάρικης εποχής; Δεν μπορούσατε κι’ εσείς να ξεφύγετε από τον κανόνα. Ξεχάσατε όμως να το εφαρμόζετε κι’ αργότερα…
Αυτός ο χώρος μαζί με κείνο του εστιατορίου στο ξενοδοχείο «Ναχότκα» ήταν οι κύριοι τόποι βραδινής διασκέδασης. Εκτός απ’ αυτούς υπήρχαν και δύο μπαρ με όλη τη σημασία της λέξης…, με πολλούς Ρώσους πελάτες πιωμένους και φωνακλάδες. Ήταν χώρος φασαριόζικος κι αφιλόξενος για σένα που ήσουν ξένος. Πολλοί δικοί τον προτιμούσαν.
Ένα ηλιόλουστο πρωινό βρέθηκες μπροστά σ ένα είδος λαϊκής που γινόταν στο πάρκο. Όλος ο χώρος ήταν σε μια έκταση είκοσι μόλις μέτρα όπου γύρω στα δεκαπέντε άτομα πούλαγαν αυτά που παρήγαγαν οι μικροί τους κήποι. Μια γριούλα με δυο κιλά μήλα μισοχαλασμένα, κάποιος άλλος με πορτοκάλια σαν αυτά που ποτέ δεν αγοράζεις, λίγα αυγά, κάποια όρνιθα, διάφορα οικιακά είδη μεταχειρισμένα, κι ένας νεαρός με παλιούς δίσκους έπαιζε συνεχώς σ ένα παλιό πικάπ το γνωστό σουξέ της εποχής το "Ρασπουτίν" .
Κάθισες στο κοντινό παγκάκι για να χαζέψεις την όλη εικόνα της λαϊκής, όταν ξαφνικά, δεν πίστευες στα μάτια σου. Στο διπλανό κάθισαν μια γιαγιούλα λεπτή μαυροφορεμένη μέχρι και το κεφάλι με την εγγονή της, μια κοπέλα βγαλμένη από τα παραμύθια, σαν ένας λαμπερός κομήτης που ξεκίνησε δεκαετίες πριν για να φτάσει στη σημερινή γκρίζα εποχή. Γύρω στα 19, μαύρα μαλλιά, λεπτή μέση μ ένα ολόσωμο κόκκινο φόρεμα που έφτανε φαρδύ μέχρι κάτω, μόλις πάνω από τα κόκκινα γοβάκια της. Ήταν μια πριγκηπέσα, μια Νατάσα ή μια Κίτυ των τσάρικων αριστοκρατικών δεξιώσεων των μυθιστορημάτων του περασμένου αιώνα. Ήταν μια εικόνα που αναστάτωσε την τάξη της καθημερινότητας της περιοχής. Καμία σχέση με μπολσεβίκα ή συντρόφισσα. Η Ρωσία των εκπλήξεων. Αμίλητες και οι δυο τους σαν οπτασίες χάθηκαν.
Μόλις μπήκες στο μεγάλο κατάστημα τροφίμων μια γαργαλιστική μυρουδιά σου ήρθε στη μύτη. Προερχόταν από μεγάλες παστές ρέγκες οι οποίες ήταν στο τριπλό μέγεθος από αυτές που ξέρεις. Ενημέρωσες τον τροφοδότη στο καράβι, και καθημερινά σας σέρβιρε νοστιμότατη ρέγκα με λαδολέμονο. Στο άδειο κατάστημα υπήρχε ένα μονάχα μεγάλο κομμάτι κρέας, γεμάτο από λίπη και κόκαλα. Τα υπόλοιπα προϊόντα ήταν κονσέρβες από κρέας ή ψάρι.
Σειρά είχε το πολυώροφο κατάστημα με ρούχα. Τίποτε το ιδιαίτερο, εκτός από γούνες στη τιμή των 200-250 ρουβλιών. Ή ποιότητα τους ήταν για τον λαό. Επίσης τα γνωστά κουκλάκια μπαμπούσκες. Η φωτογραφική μηχανή «Κίεβ» που αγόρασες με 400 ρούβλια δηλαδή με 100 δολάρια, και την οποία σου είχαν επαινέσει στην Αθήνα αποδείχθηκε λάθος κίνηση όταν δίπλα σου ήταν η Ιαπωνία… Κακό μέταλλο, σκληρός μηχανισμός τυλίγματος του φιλμ, με αποτέλεσμα να νομίζεις ότι τραβάς κι αυτό να μην ξετυλίγει.
Ας μπούμε και σε Ρωσικό σπίτι. Σε κάλεσαν κάποια μέρα για βότκα. Η πολυκατοικία ήταν το γνωστό σοβιετικό κυβικό στυλ. Μόλις ανεβήκατε στο δεύτερο όροφο, ένας μεγάλος ελεύθερος χώρος εκτεινόταν μπροστά σου, χωρισμένος σε μικρότερους με σχοινιά όπου είχαν κρεμασμένα σεντόνια, ή πλαστικά ή ότι άλλο είχαν. Κάθε μικρός χώρος περιείχε ένα κρεβάτι, κάποιο κομοδίνο για τα προσωπικά είδη, ή αντί αυτού μια σκέτη χαρτόκουτα ή βαλίτσες.. Αυτό ήταν ένα είδους δωματίου (σπιτιού) για ένα άτομο που παραχωρούσε το κράτος. Η κουζίνα και το μπάνιο ήταν κοινά. Εκεί που σε κάλεσαν ήταν κανονικό δωμάτιο που έκλεινε με πόρτα, χωλ και κουζίνα. Σέρβιραν βότκα με μεζέ παστό ψάρι.
Μια άλλη μέρα σε κάλεσαν επίσκεψη σε ντάτσα. Ανοικτός εξωτερικός χώρος, ένας απεριποίητος κήπος και στην μέση ένα ξύλινο μεγάλο σπίτι σαν αυτά που υπάρχουν στις ευρωπαϊκές πόλεις. Αν ήταν περιποιημένο εξωτερικά θα ήταν τέλειο. Εσωτερικά το τεράστιο σαλόνι ήταν γεμάτο κλασικά έπιπλα, και παντού στολίδια, διάφορα αντικείμενα, ή μπιμπελό σε υπερβολική ποσότητα. Αυτή την περίπτωση, ίδια σχεδόν, την είχες δει και στην Κούβα. Φυσικά εδώ ο ιδιοκτήτης ανήκε στις ανώτερες τάξεις… είχε κινούμενο μπαράκι με κάθε είδους ποτά
Έχει ειπωθεί, ότι για να γνωρίσεις καλυτέρα ένα μέρος είναι προτιμότερο να έρχεσαι σε επαφή με τον ντόπιο από το να βλέπεις τα άψυχα κτίρια.
Ένα αυγουστιάτικο απόγευμα παρέα με τον Σ…κάνατε βολτούλες στα δρομάκια του πάρκου της περιοχής σας, όταν ένα δίδυμο σας προξένησε εντύπωση
-Αυτές τις δυο προηγουμένως τις ξανασυναντήσαμε.
-Πράγματι, κι αυτό είναι περίεργο πρώτη φορά το βλέπουμε. Είναι και μαυρομαλούσες; Διαφέρουν από τις ντόπιες.
-Κι όχι μόνο, περπατούν αδιάφορα χωρίς να έχουν κάποιο σκοπό.
-Νάτες πάλι, γυρίζουν πίσω.
Ήταν δύο νεαρές Ρωσίδες που φαινόντουσαν να είναι άσχετες στο κλίμα το τόπου. Ρίχνεις μια γρήγορη ματιά στο σημειωματάριο με τα Ρωσικά…
-Κακ ντελά ντεπούσκα:
-Μιλάμε λίγα αγγλικά (μίλαγαν αρκετά καλά)
-Είμαστε Έλληνες εσείς από πού είστε κορίτσια;
-Είμαστε από το Ulan Ude
-Ulan Ude, Ulan Ude..μήπως βρίσκεται νότια και στη μέση της Σ.Ε;
-Ναι, είναι κοντά στη λίμνη Βαϊκάλη
-Μάλιστα, και τι κάνετε στη Ναχότκα;
-Είμαστε μαθήτριες και εργαζόμαστε, τώρα ήρθαμε εδώ για τις καλοκαιρινές μας διακοπές θα μείνουμε είκοσι μέρες.
-Μαθήτριες; Καλά πόσο χρονών είστε;
-17.
Δεκαεφτά και σας περνούσαν μισό κεφάλι όταν εσείς ήσασταν 1,76. Καλοντυμένες μαλλιά και μάτια μαύρα, ξεχώριζαν εύκολα από τους ντόπιους.
Άνευ περαιτέρω διατυπώσεων, σε σύντομο χρόνο, δύο ζευγαράκια πιασμένα χέρι-χέρι έδιναν μια ξεχωριστή νότα στα παρκάκια και στους δρόμους αυτής της καταθλιπτικής περιοχής. Απλές άνετες και χωρίς καμία ένδειξη ανησυχίας επειδή κάνουν παρέα με καπιταλιστές. Γιατί άραγε; Μήπως από άγνοια ή επειδή δεν κατοικούσαν εκεί και δεν τους γνώριζαν; Αργότερα το βράδι, στο εστιατόριο του ξενοδοχείου γιορτάστηκε η σύσφιξη των ελληνοσοβιετικών σχέσεων κάτω από τους ήχους της μπαλαλάικας.
Μετά από 20 μέρες που φτάσατε στο Βανκούβερ ένα γράμμα από το Ulan Ude σε περίμενε. Συμπέρασμα ότι η αλληλογραφία κατοίκου από τη Σιβηρία αλλά φυσικά και από οποιαδήποτε περιοχή της Σ.Ε. με άτομο από το άλλο «στρατόπεδο» πραγματοποιείται κανονικά και χωρίς παραβίαση του φακέλου όπως φαινόταν.
Ας δούμε όμως περιληπτικά, ποια ήταν τα άλλα μέρη με τα οποία κάνατε δρομολόγια με τη Ναχότκα και ποιος ο Β. Ειρηνικός Ωκεανός.
Είναι γερά ποτήρια οι Ρώσοι και φωνακλάδες όταν είναι πιωμένοι. Η ευθυμία όμως περιοριζόταν στην παρέα τους δεν ήταν ενοχλητική. Στην επικοινωνία μαζί τους ήταν πάντα ευχάριστοι, καλόκαρδοι, ενθουσιώδεις, και φιλικοί ιδίως όταν άκουγαν πως είσαι Έλληνας. Πολλές φορές σε καλούσαν στο τραπέζι τους. Ανταλλάσατε μια τυπική κουβέντα ή ένα κέρασμα. Στις περιπτώσεις που ζητήσατε κοπέλα για χορό από κάποια παρέα δεν υπήρχε πρόβλημα. Μόνες κοπέλες στο εστιατόριο δεν υπήρχαν. Ήταν περίεργο γιατί υποτίθεται ότι ελευθερωμένες όπως ήταν οι σοβιετικές γυναίκες θα μπορούσαν να διασκεδάζουν μόνες. Πιθανώς να μην το συνήθιζαν σ αυτό το οικογενειακό περιβάλλον.
Από την πρώτη βραδιά εντύπωση σου προκάλεσε η λεπτότητα και η γαλατική ευγένεια των Ρώσων κάθε ηλικίας όταν ζητούσαν ντάμα για χορό. Είτε ήταν γυναίκα του, είτε φίλη της παρέας, είτε από άλλο τραπέζι, ο καβαλιέρος τράβαγε την καρέκλα της, μετά την τοποθετούσε στη θέση της μόλις η κοπέλα σηκωνόταν, κι όταν την έφερνε στο τραπέζι την ξανατράβαγε για να καθίσει. Ήταν σοβιετικός κανόνας, συνήθεια της σλαβικής φυλής ή κατάλοιπα των αριστοκρατικών σαλονιών της τσάρικης εποχής; Δεν μπορούσατε κι’ εσείς να ξεφύγετε από τον κανόνα. Ξεχάσατε όμως να το εφαρμόζετε κι’ αργότερα…
Αυτός ο χώρος μαζί με κείνο του εστιατορίου στο ξενοδοχείο «Ναχότκα» ήταν οι κύριοι τόποι βραδινής διασκέδασης. Εκτός απ’ αυτούς υπήρχαν και δύο μπαρ με όλη τη σημασία της λέξης…, με πολλούς Ρώσους πελάτες πιωμένους και φωνακλάδες. Ήταν χώρος φασαριόζικος κι αφιλόξενος για σένα που ήσουν ξένος. Πολλοί δικοί τον προτιμούσαν.
Ένα ηλιόλουστο πρωινό βρέθηκες μπροστά σ ένα είδος λαϊκής που γινόταν στο πάρκο. Όλος ο χώρος ήταν σε μια έκταση είκοσι μόλις μέτρα όπου γύρω στα δεκαπέντε άτομα πούλαγαν αυτά που παρήγαγαν οι μικροί τους κήποι. Μια γριούλα με δυο κιλά μήλα μισοχαλασμένα, κάποιος άλλος με πορτοκάλια σαν αυτά που ποτέ δεν αγοράζεις, λίγα αυγά, κάποια όρνιθα, διάφορα οικιακά είδη μεταχειρισμένα, κι ένας νεαρός με παλιούς δίσκους έπαιζε συνεχώς σ ένα παλιό πικάπ το γνωστό σουξέ της εποχής το "Ρασπουτίν" .
Κάθισες στο κοντινό παγκάκι για να χαζέψεις την όλη εικόνα της λαϊκής, όταν ξαφνικά, δεν πίστευες στα μάτια σου. Στο διπλανό κάθισαν μια γιαγιούλα λεπτή μαυροφορεμένη μέχρι και το κεφάλι με την εγγονή της, μια κοπέλα βγαλμένη από τα παραμύθια, σαν ένας λαμπερός κομήτης που ξεκίνησε δεκαετίες πριν για να φτάσει στη σημερινή γκρίζα εποχή. Γύρω στα 19, μαύρα μαλλιά, λεπτή μέση μ ένα ολόσωμο κόκκινο φόρεμα που έφτανε φαρδύ μέχρι κάτω, μόλις πάνω από τα κόκκινα γοβάκια της. Ήταν μια πριγκηπέσα, μια Νατάσα ή μια Κίτυ των τσάρικων αριστοκρατικών δεξιώσεων των μυθιστορημάτων του περασμένου αιώνα. Ήταν μια εικόνα που αναστάτωσε την τάξη της καθημερινότητας της περιοχής. Καμία σχέση με μπολσεβίκα ή συντρόφισσα. Η Ρωσία των εκπλήξεων. Αμίλητες και οι δυο τους σαν οπτασίες χάθηκαν.
Μόλις μπήκες στο μεγάλο κατάστημα τροφίμων μια γαργαλιστική μυρουδιά σου ήρθε στη μύτη. Προερχόταν από μεγάλες παστές ρέγκες οι οποίες ήταν στο τριπλό μέγεθος από αυτές που ξέρεις. Ενημέρωσες τον τροφοδότη στο καράβι, και καθημερινά σας σέρβιρε νοστιμότατη ρέγκα με λαδολέμονο. Στο άδειο κατάστημα υπήρχε ένα μονάχα μεγάλο κομμάτι κρέας, γεμάτο από λίπη και κόκαλα. Τα υπόλοιπα προϊόντα ήταν κονσέρβες από κρέας ή ψάρι.
Σειρά είχε το πολυώροφο κατάστημα με ρούχα. Τίποτε το ιδιαίτερο, εκτός από γούνες στη τιμή των 200-250 ρουβλιών. Ή ποιότητα τους ήταν για τον λαό. Επίσης τα γνωστά κουκλάκια μπαμπούσκες. Η φωτογραφική μηχανή «Κίεβ» που αγόρασες με 400 ρούβλια δηλαδή με 100 δολάρια, και την οποία σου είχαν επαινέσει στην Αθήνα αποδείχθηκε λάθος κίνηση όταν δίπλα σου ήταν η Ιαπωνία… Κακό μέταλλο, σκληρός μηχανισμός τυλίγματος του φιλμ, με αποτέλεσμα να νομίζεις ότι τραβάς κι αυτό να μην ξετυλίγει.
Ας μπούμε και σε Ρωσικό σπίτι. Σε κάλεσαν κάποια μέρα για βότκα. Η πολυκατοικία ήταν το γνωστό σοβιετικό κυβικό στυλ. Μόλις ανεβήκατε στο δεύτερο όροφο, ένας μεγάλος ελεύθερος χώρος εκτεινόταν μπροστά σου, χωρισμένος σε μικρότερους με σχοινιά όπου είχαν κρεμασμένα σεντόνια, ή πλαστικά ή ότι άλλο είχαν. Κάθε μικρός χώρος περιείχε ένα κρεβάτι, κάποιο κομοδίνο για τα προσωπικά είδη, ή αντί αυτού μια σκέτη χαρτόκουτα ή βαλίτσες.. Αυτό ήταν ένα είδους δωματίου (σπιτιού) για ένα άτομο που παραχωρούσε το κράτος. Η κουζίνα και το μπάνιο ήταν κοινά. Εκεί που σε κάλεσαν ήταν κανονικό δωμάτιο που έκλεινε με πόρτα, χωλ και κουζίνα. Σέρβιραν βότκα με μεζέ παστό ψάρι.
Μια άλλη μέρα σε κάλεσαν επίσκεψη σε ντάτσα. Ανοικτός εξωτερικός χώρος, ένας απεριποίητος κήπος και στην μέση ένα ξύλινο μεγάλο σπίτι σαν αυτά που υπάρχουν στις ευρωπαϊκές πόλεις. Αν ήταν περιποιημένο εξωτερικά θα ήταν τέλειο. Εσωτερικά το τεράστιο σαλόνι ήταν γεμάτο κλασικά έπιπλα, και παντού στολίδια, διάφορα αντικείμενα, ή μπιμπελό σε υπερβολική ποσότητα. Αυτή την περίπτωση, ίδια σχεδόν, την είχες δει και στην Κούβα. Φυσικά εδώ ο ιδιοκτήτης ανήκε στις ανώτερες τάξεις… είχε κινούμενο μπαράκι με κάθε είδους ποτά
Έχει ειπωθεί, ότι για να γνωρίσεις καλυτέρα ένα μέρος είναι προτιμότερο να έρχεσαι σε επαφή με τον ντόπιο από το να βλέπεις τα άψυχα κτίρια.
Ένα αυγουστιάτικο απόγευμα παρέα με τον Σ…κάνατε βολτούλες στα δρομάκια του πάρκου της περιοχής σας, όταν ένα δίδυμο σας προξένησε εντύπωση
-Αυτές τις δυο προηγουμένως τις ξανασυναντήσαμε.
-Πράγματι, κι αυτό είναι περίεργο πρώτη φορά το βλέπουμε. Είναι και μαυρομαλούσες; Διαφέρουν από τις ντόπιες.
-Κι όχι μόνο, περπατούν αδιάφορα χωρίς να έχουν κάποιο σκοπό.
-Νάτες πάλι, γυρίζουν πίσω.
Ήταν δύο νεαρές Ρωσίδες που φαινόντουσαν να είναι άσχετες στο κλίμα το τόπου. Ρίχνεις μια γρήγορη ματιά στο σημειωματάριο με τα Ρωσικά…
-Κακ ντελά ντεπούσκα:
-Μιλάμε λίγα αγγλικά (μίλαγαν αρκετά καλά)
-Είμαστε Έλληνες εσείς από πού είστε κορίτσια;
-Είμαστε από το Ulan Ude
-Ulan Ude, Ulan Ude..μήπως βρίσκεται νότια και στη μέση της Σ.Ε;
-Ναι, είναι κοντά στη λίμνη Βαϊκάλη
-Μάλιστα, και τι κάνετε στη Ναχότκα;
-Είμαστε μαθήτριες και εργαζόμαστε, τώρα ήρθαμε εδώ για τις καλοκαιρινές μας διακοπές θα μείνουμε είκοσι μέρες.
-Μαθήτριες; Καλά πόσο χρονών είστε;
-17.
Δεκαεφτά και σας περνούσαν μισό κεφάλι όταν εσείς ήσασταν 1,76. Καλοντυμένες μαλλιά και μάτια μαύρα, ξεχώριζαν εύκολα από τους ντόπιους.
Άνευ περαιτέρω διατυπώσεων, σε σύντομο χρόνο, δύο ζευγαράκια πιασμένα χέρι-χέρι έδιναν μια ξεχωριστή νότα στα παρκάκια και στους δρόμους αυτής της καταθλιπτικής περιοχής. Απλές άνετες και χωρίς καμία ένδειξη ανησυχίας επειδή κάνουν παρέα με καπιταλιστές. Γιατί άραγε; Μήπως από άγνοια ή επειδή δεν κατοικούσαν εκεί και δεν τους γνώριζαν; Αργότερα το βράδι, στο εστιατόριο του ξενοδοχείου γιορτάστηκε η σύσφιξη των ελληνοσοβιετικών σχέσεων κάτω από τους ήχους της μπαλαλάικας.
Μετά από 20 μέρες που φτάσατε στο Βανκούβερ ένα γράμμα από το Ulan Ude σε περίμενε. Συμπέρασμα ότι η αλληλογραφία κατοίκου από τη Σιβηρία αλλά φυσικά και από οποιαδήποτε περιοχή της Σ.Ε. με άτομο από το άλλο «στρατόπεδο» πραγματοποιείται κανονικά και χωρίς παραβίαση του φακέλου όπως φαινόταν.
Ας δούμε όμως περιληπτικά, ποια ήταν τα άλλα μέρη με τα οποία κάνατε δρομολόγια με τη Ναχότκα και ποιος ο Β. Ειρηνικός Ωκεανός.
Attachments
Last edited:
