Ζιμπάμπουε Μποτσουάνα Ναμίμπια Στις Ερήμους και στις Σαβάνες της Αφρικής

[travelbreak]

Πρώτη μέρα στο Βίντχοκ.

Το μεσημέρι, λίγο μετά τις μία, φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Windhoek, που είναι η πρωτεύουσα της Ναμίμπια. Oι πτήσεις μας ήταν αρκετά καλές με τις αερογραμμές της Αιθιοπίας, αλλά πολύ κουραστικές αφού κράτησαν πολλές ώρες. Κυριολεκτικά μας μπούχτισαν στο φαγητό. Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο τρέξαμε για να βγάλουμε βίζα, την ονομαζόμενη βίζα κατά την άφιξη ή στα αγγλικά visa on arrival. Εκεί είχαμε μια χρονοβόρα διαδικασία γιατί ήθελαν να συμπληρώσουμε αρκετά χαρτιά με ξενοδοχεία και διάφορα άλλα στοιχεία και καθυστερήσαμε περίπου μισή ώρα. Ωστόσο όλοι οι άλλοι επιβάτες είχαν φύγει από τον έλεγχο των διαβατηρίων και πήγαμε και βρήκαμε τις αποσκευές μας να μας περιμένουν κάτω από τον ιμάντα, αφού εκείνος πια είχε σταματήσει να περιστρέφεται. Ευτυχώς όμως όλες είχαν έρθει. Και δεν ήταν και τόσο εύκολο, αφού ήταν πολλές και μικρές και είχαμε δύο αναμονές στα αεροδρόμια. Είχαμε το πρόβλημα του μικρού χώρου και έπρεπε να έχουμε μικρές αποσκευές με μεγαλύτερο πλάτος τα 35 εκατοστά. Έτσι αναγκαστήκαμε και πήραμε σακβουαγιάζ και backpack που είναι μικρά για να μεταφέρουμε τα πράγματά μας.

Μόλις πήραμε τις αποσκευές και βγήκαμε έξω πήγαμε και αλλάξαμε χρήματα. Εγώ 200 ευρώ με την ισοτιμία του 1€ στα 20 δολάρια Ναμίμπιας. Τόσο ήταν και η χρέωση της κάρτας Revolut, όπως είδα σε μια αγορά που έκανα το βράδυ από ένα σούπερ μάρκετ.

Μετά πήγαμε να παραλάβουμε το αυτοκίνητο που είχαμε κλείσει αρκετό καιρό πριν. Κάναμε τις διαδικασίες και πριν πάμε να το πάρουμε πήγα και αγόρασα μια κάρτα sim για το κινητό μου. Έδωσα 5€ και είναι για μία εβδομάδα και με 10 GB δεδομένα. Ήταν αρκετά γι’ αυτό το διάστημα. Ξέχασα εκεί να ρωτήσω αν η κάρτα ισχύει και για την Μποτσουάνα ή και τη Ζιμπάμπουε. Τελικά η εταιρία mtc της κάρτας sim που πήρα δεν συνεργάζεται στις άλλες χώρες. Επίσης λίγο πριν λήξει την ανανέωσα για να έχω κι άλλα δεδομένα μέχρι να φύγουμε από τη χώρα.

Αφού τα κάναμε όλα αυτά, πήγαμε στην παραλαβή του αυτοκινήτου στο parking. Πήραμε ένα σχετικά καινούριο Toyota Corolla. Επειδή στη Ναμίμπια οδηγούν στα αριστερά είχα κάποιο θέμα στην αρχή. Και το αυτοκίνητο ήταν με χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων, αλλά καινούργιο.

Κατευθείαν από το αεροδρόμιο πήγαμε στο ξενοδοχείο το οποίο ήταν στο κέντρο της πόλης, αλλά το αεροδρόμιο ήταν πάνω από 40 χλμ έξω από αυτήν. Δεν κατάλαβα γιατί το έκαναν εκεί, αφού υπάρχει τόσος ελεύθερος χώρος κοντά και έξω από την πόλη. Τέλος πάντων ήταν ένα δικό τους θέμα.

Στο ξενοδοχείο παραλάβαμε τα δωμάτια μας και μετά από λίγο πήραμε το αυτοκίνητο για να κάνουμε περίπου 1500 μέτρα μέχρι το κέντρο της πόλης να το παρκάρουμε κάπου και να δούμε τα ενδιαφέροντα που έχει. Δεν είχε όμως πολλά που να αξίζει μια επίσκεψη σε αυτή την πόλη. Δεν πήγαμε βέβαια σε κάποιο μουσείο, αλλά τα προτεινόμενα δεν μας εντυπωσίασαν. Πήγαμε στα εξής: Christuskirche, Parliament Gardens, Tintenpalast, railway station και στο πιο εντυπωσιακό για μένα, τους 33 μικρούς μετεωρίτες στην πλατεία Gibeon. Τους εκθέτουν πάνω σε μικρούς στύλους ύψους γύρω στο ένα μέτρο. Οι πέτρες είναι μεγέθους από 30 ως 70 εκατοστά.

Η πόλη είναι πολύ εκτεταμένη στη γύρω περιοχή και έχει γειτονιές χωριστές ή μία από την άλλη και σε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους. Μόνο στο κέντρο μπορείς να δεις κάποια συγκεκριμένα κτίρια συγκεντρωμένα. Επίσης εκεί θα δεις αρκετά μαγαζιά και εμπορικά κέντρα, αλλά και αυτά όχι σε τόσο μεγάλη έκταση. Αργότερα που ψάχναμε να βρούμε ένα σούπερ μάρκετ για να ψωνίσουμε αναγκαστήκαμε και πήγαμε σε μια απόσταση πάνω από 10 χιλιόμετρα που βρισκόταν ένα εμπορικό κέντρο και είχε ένα γερμανικό μεγάλο σούπερ μάρκετ. Ομολογώ ότι τα πράγματα που πήραμε ήταν σχετικά φθηνά. Ενώ γενικά φαίνεται μια ασφαλής πόλη όταν πήγαμε να παρκάρουμε το αυτοκίνητο στο κέντρο της, μας έλεγαν διάφοροι τύποι να προσέχουμε τα πράγματά μας από τους κλέφτες. Δεν ξέρω αν είναι τόσο αλήθεια όλο αυτό το ζήτημα, ή το έκαναν για να τους δίνουμε κάποιο μικρό ποσόν, όπως και κάναμε δυο φορές. Τέλος πάντων εμείς μια χαρά περάσαμε: περπατήσαμε και αρκετά χιλιόμετρα. Άσχετο αν δεν είδαμε κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον.

Βράδιασε περίπου στις 7:30 και εκείνη την ώρα επιστρέψαμε και εμείς στα δωμάτια μας για να ξεκουραστούμε και να κοιμηθούμε νωρίς.

Στην πρωτεύουσα είχε συννεφιά αλλά δεν έκανε ιδιαίτερη ζέστη. Μετά το απόγευμα άρχισε να δροσίζει και η θερμοκρασία έπεσε στους 26 με 27°C. Όταν επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο μάλιστα άρχισε να βρέχει. Σε ένα σημείο είχε πολύ μεγάλη ένταση η βροχή, αλλά μετά ήταν μια απλή ψιχάλα μέχρι αργά το βράδυ. Στο δωμάτιο βάλαμε λίγο τον κλιματισμό στην ψύξη, αλλά αργότερα τον κλείσαμε και αναγκαστήκαμε να σκεπαστούμε ακόμα και με το πάπλωμα. Όχι ότι έκανε κρύο, αλλά με ένα σεντόνι δεν θα μπορούσες να κοιμηθείς.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• …

  Go to chapter

  Go
• 24

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 24

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[travelbreak]

Πρώτη μέρα στο Βίντχοκ.

Το μεσημέρι, λίγο μετά τις μία, φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Windhoek, που είναι η πρωτεύουσα της Ναμίμπια. Oι πτήσεις μας ήταν αρκετά καλές με τις αερογραμμές της Αιθιοπίας, αλλά πολύ κουραστικές αφού κράτησαν πολλές ώρες. Κυριολεκτικά μας μπούχτισαν στο φαγητό. Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο τρέξαμε για να βγάλουμε βίζα, την ονομαζόμενη βίζα κατά την άφιξη ή στα αγγλικά visa on arrival. Εκεί είχαμε μια χρονοβόρα διαδικασία γιατί ήθελαν να συμπληρώσουμε αρκετά χαρτιά με ξενοδοχεία και διάφορα άλλα στοιχεία και καθυστερήσαμε περίπου μισή ώρα. Ωστόσο όλοι οι άλλοι επιβάτες είχαν φύγει από τον έλεγχο των διαβατηρίων και πήγαμε και βρήκαμε τις αποσκευές μας να μας περιμένουν κάτω από τον ιμάντα, αφού εκείνος πια είχε σταματήσει να περιστρέφεται. Ευτυχώς όμως όλες είχαν έρθει. Και δεν ήταν και τόσο εύκολο, αφού ήταν πολλές και μικρές και είχαμε δύο αναμονές στα αεροδρόμια. Είχαμε το πρόβλημα του μικρού χώρου και έπρεπε να έχουμε μικρές αποσκευές με μεγαλύτερο πλάτος τα 35 εκατοστά. Έτσι αναγκαστήκαμε και πήραμε σακβουαγιάζ και backpack που είναι μικρά για να μεταφέρουμε τα πράγματά μας.

Μόλις πήραμε τις αποσκευές και βγήκαμε έξω πήγαμε και αλλάξαμε χρήματα. Εγώ 200 ευρώ με την ισοτιμία του 1€ στα 20 δολάρια Ναμίμπιας. Τόσο ήταν και η χρέωση της κάρτας Revolut, όπως είδα σε μια αγορά που έκανα το βράδυ από ένα σούπερ μάρκετ.

Μετά πήγαμε να παραλάβουμε το αυτοκίνητο που είχαμε κλείσει αρκετό καιρό πριν. Κάναμε τις διαδικασίες και πριν πάμε να το πάρουμε πήγα και αγόρασα μια κάρτα sim για το κινητό μου. Έδωσα 5€ και είναι για μία εβδομάδα και με 10 GB δεδομένα. Ήταν αρκετά γι’ αυτό το διάστημα. Ξέχασα εκεί να ρωτήσω αν η κάρτα ισχύει και για την Μποτσουάνα ή και τη Ζιμπάμπουε. Τελικά η εταιρία mtc της κάρτας sim που πήρα δεν συνεργάζεται στις άλλες χώρες. Επίσης λίγο πριν λήξει την ανανέωσα για να έχω κι άλλα δεδομένα μέχρι να φύγουμε από τη χώρα.

Αφού τα κάναμε όλα αυτά, πήγαμε στην παραλαβή του αυτοκινήτου στο parking. Πήραμε ένα σχετικά καινούριο Toyota Corolla. Επειδή στη Ναμίμπια οδηγούν στα αριστερά είχα κάποιο θέμα στην αρχή. Και το αυτοκίνητο ήταν με χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων, αλλά καινούργιο.

Κατευθείαν από το αεροδρόμιο πήγαμε στο ξενοδοχείο το οποίο ήταν στο κέντρο της πόλης, αλλά το αεροδρόμιο ήταν πάνω από 40 χλμ έξω από αυτήν. Δεν κατάλαβα γιατί το έκαναν εκεί, αφού υπάρχει τόσος ελεύθερος χώρος κοντά και έξω από την πόλη. Τέλος πάντων ήταν ένα δικό τους θέμα.

Στο ξενοδοχείο παραλάβαμε τα δωμάτια μας και μετά από λίγο πήραμε το αυτοκίνητο για να κάνουμε περίπου 1500 μέτρα μέχρι το κέντρο της πόλης να το παρκάρουμε κάπου και να δούμε τα ενδιαφέροντα που έχει. Δεν είχε όμως πολλά που να αξίζει μια επίσκεψη σε αυτή την πόλη. Δεν πήγαμε βέβαια σε κάποιο μουσείο, αλλά τα προτεινόμενα δεν μας εντυπωσίασαν. Πήγαμε στα εξής: Christuskirche, Parliament Gardens, Tintenpalast, railway station και στο πιο εντυπωσιακό για μένα, τους 33 μικρούς μετεωρίτες στην πλατεία Gibeon. Τους εκθέτουν πάνω σε μικρούς στύλους ύψους γύρω στο ένα μέτρο. Οι πέτρες είναι μεγέθους από 30 ως 70 εκατοστά.

Η πόλη είναι πολύ εκτεταμένη στη γύρω περιοχή και έχει γειτονιές χωριστές ή μία από την άλλη και σε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους. Μόνο στο κέντρο μπορείς να δεις κάποια συγκεκριμένα κτίρια συγκεντρωμένα. Επίσης εκεί θα δεις αρκετά μαγαζιά και εμπορικά κέντρα, αλλά και αυτά όχι σε τόσο μεγάλη έκταση. Αργότερα που ψάχναμε να βρούμε ένα σούπερ μάρκετ για να ψωνίσουμε αναγκαστήκαμε και πήγαμε σε μια απόσταση πάνω από 10 χιλιόμετρα που βρισκόταν ένα εμπορικό κέντρο και είχε ένα γερμανικό μεγάλο σούπερ μάρκετ. Ομολογώ ότι τα πράγματα που πήραμε ήταν σχετικά φθηνά. Ενώ γενικά φαίνεται μια ασφαλής πόλη όταν πήγαμε να παρκάρουμε το αυτοκίνητο στο κέντρο της, μας έλεγαν διάφοροι τύποι να προσέχουμε τα πράγματά μας από τους κλέφτες. Δεν ξέρω αν είναι τόσο αλήθεια όλο αυτό το ζήτημα, ή το έκαναν για να τους δίνουμε κάποιο μικρό ποσόν, όπως και κάναμε δυο φορές. Τέλος πάντων εμείς μια χαρά περάσαμε: περπατήσαμε και αρκετά χιλιόμετρα. Άσχετο αν δεν είδαμε κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον.

Βράδιασε περίπου στις 7:30 και εκείνη την ώρα επιστρέψαμε και εμείς στα δωμάτια μας για να ξεκουραστούμε και να κοιμηθούμε νωρίς.

Στην πρωτεύουσα είχε συννεφιά αλλά δεν έκανε ιδιαίτερη ζέστη. Μετά το απόγευμα άρχισε να δροσίζει και η θερμοκρασία έπεσε στους 26 με 27°C. Όταν επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο μάλιστα άρχισε να βρέχει. Σε ένα σημείο είχε πολύ μεγάλη ένταση η βροχή, αλλά μετά ήταν μια απλή ψιχάλα μέχρι αργά το βράδυ. Στο δωμάτιο βάλαμε λίγο τον κλιματισμό στην ψύξη, αλλά αργότερα τον κλείσαμε και αναγκαστήκαμε να σκεπαστούμε ακόμα και με το πάπλωμα. Όχι ότι έκανε κρύο, αλλά με ένα σεντόνι δεν θα μπορούσες να κοιμηθείς.

 

[travelbreak]

Από το Windhoek στο Sossusvlei. 1

Στην περιοχή που βρισκόμασταν ο ήλιος ανέτειλε στις 6:30 και έδυε περίπου στις 7:30 το απόγευμα. Εμείς έχοντας στο πρόγραμμα της σημερινής μέρας να πάμε στην περιοχή του Sossusvlei, έπρεπε να φύγουμε νωρίς, αφού η απόσταση ήταν αρκετά μεγάλη. Βέβαια δεν θα μέναμε ακριβώς στο Sossusvlei, αλλά θα μέναμε λίγο πριν, ακριβώς έξω από την είσοδο του πάρκου, στην περιοχή που ονομάζεται Sesriem. Περιμέναμε ότι εκεί θα δούμε κάποιο χωριό, όμως δεν ήταν έτσι. Ουσιαστικά υπάρχουν μόνο Λοτζ και οι εργαζόμενοι σε αυτά μάλλον μένουν και αυτοί μέσα σε αυτά τα καταλύματα. Η απόσταση λοιπόν μέχρι το κατάλυμα που θα μέναμε ήταν λίγο πάνω από 300 χιλιόμετρα και το google την δίνει σε λίγο περισσότερο από 4 ώρες. Όμως εμείς είχαμε σκοπό να κάνουμε και αρκετές στάσεις οπότε θέλαμε να φύγουμε αρκετά νωρίς για να έχουμε χρόνο γενικώς. Στις 7 είχαμε βάλει τα πράγματα στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο που είχαμε μείνει για να φύγουμε.

Ξεκίνησε λοιπόν το ταξίδι μας προς το νότο. Περίπου 10 χιλιόμετρα έξω από την πόλη συναντήσαμε το μνημείο Heroes' Acre. Φαινόταν από το δρόμο στα αριστερά μας πάνω σε ένα λόφο ένας οβελίσκος. Τον είχα βάλει στο πρόγραμμα, αλλά την προηγούμενη μέρα δεν είχαμε το χρόνο για να πάμε. Έτσι στρίψαμε και προχωρήσαμε στο δρόμο για την είσοδο. Εκεί έπρεπε να πληρώσουμε ένα μικρό ποσό ως είσοδο, αλλά ήταν πολύ νωρίς ακόμα και δεν είχε έρθει η ταμίας για να πληρώσουμε. Ήταν μόνο ένας φαντάρος, ο οποίος μας είπε: προχωρήστε επάνω και μέχρι να γυρίσετε μπορεί να έχει έρθει το προσωπικό ώστε να πληρώσετε. Αλλιώς θα πληρώναμε σε εκείνον τα χρήματα. Προχωρήσαμε λοιπόν άλλο ένα χιλιόμετρο με το αυτοκίνητο και φτάσαμε στο χώρο ακριβώς κάτω απ το μνημείο. Θα έπρεπε να ανέβουμε αρκετά σκαλιά μέχρι τον οβελίσκο.

Στο χώρο ήταν σταματημένο ένα στρατιωτικό όχημα, και μέχρι να βγούμε από το αυτοκίνητο ήρθε ένας αξιωματικός και μας έβαλε τις φωνές, ότι δήθεν δεν του είπαμε καλημέρα. Επίσης μας υπενθύμισε ότι λίγες μέρες πριν είχε πεθάνει ο πρόεδρος της χώρας και γι αυτό θα έπρεπε να σηκωθούμε να φύγουμε. Ούτε φωτογραφίες δεν μας επέτρεψε να τραβήξουμε. Δεν ξέρω γιατί ήταν τόσο επιθετικός απέναντί μας. Ίσως επειδή είχαμε πάει μέχρι εκεί το αυτοκίνητο ενώ ο χώρος πάρκινγκ ήταν πιο χαμηλά. Όμως δεν υπήρχε κανένας άλλος επισκέπτης και θα έπρεπε αν παρκάραμε στο χώρο του πάρκινγκ να προχωρήσουμε μια ανηφόρα σε αρκετή απόσταση με τα πόδια. Επίσης δεν ξέραμε αν υπήρχε ή όχι άλλο πάρκινγκ πιο πάνω. Τέλος πάντων ήταν μία κακή επαφή με τους ανθρώπους εκεί και πήραμε το αυτοκίνητο και επιστρέψαμε στην πορεία μας προς το νότο. Εννοείται ότι δεν πληρώσαμε τελικά κανένα εισιτήριο και ευτυχώς η Ντίνα στα κρυφά κατάφερε και τράβηξε μερικές φωτογραφίες.

Συνεχίσαμε λοιπόν την πορεία μας κανονικά σε ένα πολύ καλό ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Όμως δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον το περιβάλλον. Έτσι δεν κάναμε σχεδόν καμία στάση. Όμως για τις στάσεις υπήρχε και άλλο πρόβλημα: ότι γενικά έξω από το δρόμο μια δεκαριά μέτρα δηλαδή έως είκοσι, υπήρχε περίφραξη, το πιο πιθανό για να μην μπαίνουν τα ζώα μέσα στο δρόμο. Εμείς ζώα προς το παρόν δεν βλέπαμε και προχωρήσαμε την πορεία μας.

Είχα διαβάσει σε ένα πρόγραμμα ότι υπήρχε μία μικρή πόλη, η Rehoboth, στην οποία οι άνθρωποι που πηγαίνουν στο Sossusvlei σταματάνε για να αγοράσουν εφόδια. Εμείς έτσι κι αλλιώς είχαμε αγοράσει αρκετά πράγματα την προηγούμενη μέρα από το σούπερ μάρκετ. Φαγώσιμα και ποτά δηλαδή, αλλά μια τελευταία στάση θα θέλαμε να κάνουμε στην πόλη Rehoboth. Ευτυχώς το gps μας οδήγησε σε ένα κομμάτι της πόλης, το οποίο είχε αρκετό ενδιαφέρον, αφού ήταν τα σπίτια των ντόπιων. Υπήρχαν χαμηλές καλύβες, η μία μακριά από την άλλη και μία στις είκοσι είχε και ένα παλιό αυτοκίνητο απ έξω. Βλέπαμε τους ντόπιους να κάνουν τις εργασίες τους και κόντευε μεσημέρι πλέον. Κυρίως βλέπαμε γυναίκες να ασχολούνται με τα μωρά και να κάνουν εργασίες του σπιτιού.

Μετά προχωρήσαμε σε μια περιοχή που είχε αρκετά σούπερ μάρκετ. Ήταν πάνω στον κεντρικό δρόμο, τον οποίο εμείς είχαμε παρακάμψει για λίγο. Σταματήσαμε σε ένα και ψωνίσαμε νερό και διάφορα πολύ λίγα άλλα πράγματα, που θεωρήσαμε ότι θα μας χρειάζονταν. Το ωραίο ήταν ότι αγοράσαμε και κάτι σοκολάτες, οι οποίες όταν είχε ζέστη έλιωναν και όταν είχε λίγο κρύο το βράδυ στερεοποιούνταν. Αλλά τελικά τις φάγαμε σιγά σιγά.

Λίγο μετά από την πόλη Rehoboth άρχιζε χωματόδρομος. Αυτό δεν ήταν κακό αφού ο χωματόδρομος ήταν πολύ καλός. Σε ορισμένα σημεία μπορεί να πηγαίναμε και με 100 χιλιόμετρα την ώρα και δεν υπήρχε πρόβλημα με το αυτοκίνητο. Δεν χρειαζόταν δηλαδή να έχεις ένα jeep.
Η διαδρομή είχε και τις ευχάριστες εκπλήξεις:

Στη διαδρομή κάπου είχαμε δει μια ταμπέλα η οποία οδηγούσε στην περιοχή Naukluft. Αυτό το όνομα μου ήταν πολύ οικείο, αφού το είχα σημειώσει στο πρόγραμμα μας να πάμε να το δούμε, πιστεύοντας όμως ότι είναι πολύ κοντά στο Σβάκοπμουντ. Αφού όμως είδαμε την ταμπέλα ότι οδηγεί εκεί, είπαμε να κάνουμε μια παράκαμψη και να πάμε. Αργότερα καταλάβαμε ότι το Naukluft είναι μια πολύ μεγάλη περιοχή και ένα μεγάλο πάρκο που έχει αυτό το όνομα. Βλέποντας την ταμπέλα που οδηγούσε σε αυτό, ανοίξαμε την μπάρα σε μία πύλη και περάσαμε μέσα. Το μέρος ήταν όμορφο, αλλά όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακό.

Εμείς προχωρήσαμε μια δεκαριά χιλιόμετρα σε ένα δρόμο ο οποίος δεν ήταν ιδιαίτερα καλός και κάνα δυο φορές το αυτοκίνητο βρήκε από κάτω. Σταματήσαμε επίσης και για κάποιες φωτογραφίες. Στο τέλος του δρόμου φτάσαμε σε ένα σημείο που υπήρχε ένα ξύλινο μικρό κτίριο με δυο τμήματα, όπου το ένα τμήμα έγγραφε ότι είναι Εστιατόριο και το άλλο Ρεσεψιόν. Εγώ τελείως αθώα πήγα στη ρεσεψιόν και ρώτησα τι μπορούμε να δούμε και να κάνουμε εκεί, αφού κάποιο χρόνο τον είχαμε. Μία κοπέλα μου απάντησε ότι μπορούμε να πάμε στη λίμνη που είναι 2 ώρες περπάτημα. Εγώ της είπα ότι δεν έχουμε τόσο χρόνο και θα έπρεπε μάλλον να φύγουμε. Με κοίταξε λίγο περίεργα και μου είπε ότι υπάρχουν κανόνες, και μου είπε ως πρώτο κανόνα ότι πρέπει να πληρώσουμε εισιτήριο. Εγώ πάλι την κοίταξα λίγο χαζά και της λέω: εντάξει, εμείς δεν θα πάμε. Ζήτησα συγγνώμη και της είπα ότι φεύγουμε, γεια σας.

Παίρνουμε το αυτοκίνητο να φύγουμε και μετά από ένα λεπτό διαπιστώνω ότι ένα άλλο αυτοκίνητο με έχει πάρει από πίσω. Έρχεται δίπλα μου και σταματάω. Σταματάει και εκείνος. Ήταν ο οδηγός και η κοπέλα που είχα δει πριν. Μου λένε ότι πρέπει να πληρώσουμε εισιτήριο. Λέω ότι εμείς δεν είδαμε κάτι και φύγαμε, οπότε γιατί να πληρώσουμε εισιτήριο; Μου εξήγησαν ότι μπήκαμε μέσα στο πάρκο και αφού μπήκαμε θα έπρεπε να πληρώσουμε, άσχετα αν σηκωθήκαμε και φύγαμε αμέσως. Διαμαρτυρήθηκα αλλά εκείνοι ήταν πολύ αρνητικοί σε οτιδήποτε έλεγα. Μου κράτησαν τον αριθμό του αυτοκινήτου και σηκώθηκαν και έφυγαν και ξαναπήγαν πάλι στα κτίρια που ήταν εκεί στη ρεσεψιόν. Αποφασίσαμε ότι πρέπει να γυρίσουμε πίσω μήπως υπήρχε κάποιο πρόβλημα αργότερα. Πράγματι πήγαμε πίσω και αυτοί μας εξηγούσαν ότι έπρεπε να πληρώσουμε τα λεφτά. Δεν ήταν λίγα. Συγκεκριμένα ήθελαν για το αυτοκίνητο και τα τρία άτομα περίπου 25 ευρώ. Εγώ άρχισα τις διαμαρτυρίες και ζήτησα τον προϊστάμενο. Η κοπέλα μου λέει ότι θα τον πάρει τηλέφωνο γιατί δεν ήταν εκεί. Παίρνει τηλέφωνο και ευτυχώς ο άνθρωπος τους είπε ότι, εντάξει, να μην πληρώσουμε αλλά να σηκωθούμε να φύγουμε αμέσως χωρίς να σταματήσουμε όμως στη διαδρομή. Εγώ τους το υποσχέθηκα. Τους ευχαρίστησα και για να πω την αλήθεια και αυτοί ένιωσαν λίγο ανακουφισμένοι, γιατί έφυγε και η ευθύνη από πάνω τους. Προφανώς με κάμερες θα έβλεπαν ότι είχε γίνει μια επίσκεψη αλλά δεν θα έβλεπαν την πληρωμή του εισιτηρίου και θα είχαν πρόβλημα. Τέλος πάντων φύγαμε από κει και πήραμε το δρόμο μας κάπως ευχαριστημένοι. Όντως στην είσοδο είχε μια ταμπέλα που έγραφε, εκτός των άλλων, ότι όσοι μπαίνουν πρέπει να έχουν άδεια εισόδου, δηλαδή να έχουν πληρώσει την είσοδο. Συγκεκριμένα έλεγε Permit Required. Το ταμείο όμως ήταν δέκα χλμ πιο κάτω! Αυτή την ταμπέλα τη βλέπαμε έκτοτε συχνά και δεν τολμούσαμε να μπούμε εκεί που υπήρχε. Κυρίως αφορούσε όμως ιδιωτικές περιοχές ή καταλύματα.
Να και μερικές φωλιές πουλιών:

Από κει και μετά συνεχίσαμε το δρόμο μέχρι να φτάσουμε στο Sesriem, Σέσριεμ, που ήταν το κάμπινγκ που θα μέναμε για δύο μέρες. Λίγο πριν φτάσουμε, δηλαδή περίπου 100 χιλιόμετρα, είχαν αρχίσει να μας ζώνουν τα φίδια για το θέμα του καυσίμου στο αυτοκίνητο. Δεν είχαμε βάλει ως τότε, αφού πήραμε το αυτοκίνητο γεμάτο με βενζίνη από το αεροδρόμιο και θεωρητικά θα μας έφτανε για 600 χλμ τουλάχιστον. Είχαμε ρωτήσει στο γραφείο ενοικιάσεως και μας είχαν πει ότι και στο Sesriem θα υπάρχει βενζίνη, αλλά και σε όλη τη διαδρομή. Πάντως από την πόλη Rehoboth και μετά δεν είχαμε δει κανένα βενζινάδικο. Είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε ιδιαίτερα και οι άλλοι δύο να μου γκρίνιαζαν ότι εγώ που οδηγώ έχω και την ευθύνη του καυσίμου και έπρεπε να έχω βάλει στο Rehoboth . Εγώ τους είπα ότι δεν γίνεται να μην υπάρχει βενζινάδικο σε ένα χώρο που έχει τόσο πολύ τουρισμό. Κάπου θα βρούμε.

Εδώ φαίνονται δυο λοτζ:

 

[travelbreak]

Από το Windhoek στο Sossusvlei. 2

Πράγματι, το ευχάριστο ήταν ότι το βενζινάδικο ήταν ακριβώς στο κάμπινγκ που είχαμε κλείσει για να μείνουμε. Ουσιαστικά εκεί ήταν ένας χώρος που είχε μικρά μαγαζιά. Δεν ξέρω αν υπήρχε άλλο μαγαζί στο Sesriem ή ήταν μόνο αυτό. Ήταν και εστιατόριο και bar και ό,τι θέλεις. Όμως είχε ένα μειονέκτημα: έκλεινε πολύ νωρίς το βράδυ, αφού έκλεινε περίπου στις 7:30. Τέλος πάντων, μόλις φτάσαμε πήγαμε στο βενζινάδικο, όπου πηγαίνοντας μας λέει ο βενζινάς ότι έχει χαλάσει η αντλία. Αμέσως άρχισαν οι γκρίνιες ξανά. Ευτυχώς η αντλία μετά από μισή ώρα διορθώθηκε. Εμείς εν τω μεταξύ είχαμε καθίσει στο εστιατόριο για να πιούμε δροσερό νερό και περιμέναμε να φτιάξει η αντλία, η οποία όντως δεν άργησε και βάλαμε βενζίνη. Το κόστος της βενζίνης στην Ναμίμπια ήταν περίπου ένα ευρώ το λίτρο.

Μετά πήγαμε στο χώρο που θα στήναμε τις σκηνές μας. Να σημειώσω ότι σε αυτές τις περιοχές οι σκηνές συνήθως είναι πάνω στα τζιπ. Στο συγκεκριμένο κάμπινγκ δεν υπήρχε καμία σκηνή όπως η δική μας. Όλοι είχαν στήσει τις σκηνές τους πάνω στα jeep τα οποία πιστεύω είχαν ενοικιάσει. Όμως ο χώρος που θα στήναμε τη σκηνή, παρότι ήταν μεγάλος, είχε μονάχα ένα μικρό κομμάτι υπερυψωμένο με τσιμέντο, όπου εκεί δεν χωρούσαν οι δύο σκηνές. Αποφασίσαμε να στήσουμε τη μία σκηνή, τη δική ,και ο Γιάννης θα έμενε μέσα στο αυτοκίνητο το βράδυ. Έτσι κι έγινε: στήσαμε τη σκηνή αλλά δεν μείναμε για πολύ ώρα γιατί έκανε ζέστη. Η ώρα ήταν περίπου 3 με 4, αφού είχαμε φτάσει λίγο μετά τις 2 στο κάμπινγκ. Πάντως είχαμε στήσει τη σκηνή και ήμασταν έτοιμοι για το βράδυ.

Στην επόμενη φωτογραφία φαίνεται ένα μέρος από το χώρο του κάμπινγκ, με τις μικρές κατασκευές για τους πελάτες:

Στο χώρο ακριβώς που στήσαμε τη σκηνή υπήρχε ένα μικρό κτίριο το οποίο ήταν φτιαγμένο από ξύλα, τα οποία κυρίως ήταν κλαδιά από δέντρα και ήταν σκεπασμένο από πάνω πάλι με κλαδιά για σκιά. Είχε ένα μικρό χώρο με ένα νιπτήρα, έναν άλλο χώρο για την λεκάνη της τουαλέτας όπως και έναν τρίτο χώρο για το ντους. Επομένως ουσιαστικά είχες ό,τι χρειαζόσουν. Μάλιστα υπήρχε και μία ψησταριά που θα μπορούσες να αγοράσεις ξύλα και κάνεις μπάρμπεκιου. Βέβαια δεν το αποφασίσαμε και μείναμε να τρώμε πολύ λιτά.

Πήγαμε ξανά έξω από το εστιατόριο όπου καθίσαμε και βλέπαμε τον κόσμο που πήγαινε και ερχότανε. Το κάναμε για να περάσει η ώρα. Λίγο μετά τις 5:00, που άρχισε να πέφτει ο ήλιος και να έρχεται λίγη δροσιά αποφασίσαμε να κάνουμε βόλτα σε δυο τρία σημεία που είχα εντοπίσει. Καταλάβαμε όμως ότι δεν μπορούσαμε να πάμε και ο λόγος ήταν ότι αυτά βρίσκονταν μέσα στο πάρκο Sossus και έπρεπε να έχεις εισιτήριο για να μπεις. Το εισιτήριο μάλιστα ήταν για 24 ώρες και έτσι αν το βγάζαμε εκείνη την ώρα δεν θα μπορούσαμε να πάμε το επόμενο απόγευμα με το ίδιο. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε μία μεγάλη βόλτα με το αυτοκίνητο σε ένα δρόμο που είδαμε ότι είχε ενδιαφέρον και να αφήσουμε τα υπόλοιπα για την επόμενη μέρα που θα βγάζαμε το εισιτήριο του 24ωρου.

Η κατάσταση ήταν λίγο περίεργη γιατί με τις περιφράξεις που έχουν στους δρόμους δεν μπορείς να πας κάπου, σε ένα λόφο ας πούμε ή σε ένα ύψωμα για να δεις κάτι άλλο, ή να τραβήξεις μία φωτογραφία καλύτερη. Να σημειώσω εδώ ότι τα τελευταία 200 χιλιόμετρα μέχρι το Σέσριεμ ήταν σε περιοχή ερημική με ελάχιστα δέντρα. Εγώ δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν αυτές οι περιοχές να είναι από τις πιο ξηρές του πλανήτη, ενώ εμείς βλέπαμε ότι υπήρχαν που και που δέντρα και πολύ πιθανόν αν έσκαβες να έβρισκες και νερό. Σίγουρα θα έβρισκες γιατί το κάμπινγκ, ας πούμε, είχε αρκετό νερό. Κι ούτε έλεγε να κάνουμε οικονομία σε αυτό.

Αφού λοιπόν διαπιστώσαμε ότι δεν μπορούμε να μπούμε στο χώρο του πάρκου για να δούμε αυτά που θέλαμε περιμέναμε λίγο να περάσει η ώρα, μέχρι να πάει 7:30 περίπου που θα βλέπαμε το ηλιοβασίλεμα. Προχωρήσαμε λίγο ανατολικά για να μπορέσουμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Όντως βρήκαμε ένα δέντρο με ένα παγκάκι και καθίσαμε εκεί. Όταν ήρθε η ώρα του ηλιοβασιλέματος είχε κάποια σύννεφα στον ουρανό και έτσι δεν είδαμε κάτι ιδιαίτερο. Όμως η αίσθηση ότι είσαι στα βάθη της Αφρικής, τριγυρισμένος από ήρεμες ερήμους, μας δημιουργούσε ένα δέος και μια αγαλλίαση.

Αφού μείναμε όσο περισσότερο μπορούσαμε για να περάσει και η ώρα, επιστρέψαμε στο κάμπινγκ, αφού βράδιαζε κιόλας, να δούμε τι θα κάναμε από φαγητό. Δεν θέλαμε να καθίσουμε στο χώρο της σκηνής για να φάμε, γιατί δεν είχαμε καρέκλες και πήγαμε εκεί που ήταν το εστιατόριο, το οποίο όμως, όπως είπα, έκλεινε στις 7:30 και ήταν ήδη κλειστό. Ευτυχώς είχε απέξω δύο τραπέζια και καθίσαμε στο ένα και ανοίξαμε κάτι κονσέρβες και φάγαμε. Είχαμε αγοράσει και ένα κρασί και το ήπιαμε.

Καθίσαμε εκεί και φάγαμε με λιγοστό φώς όμως γιατί δεν είχε πολλά φώτα. Μιλήσαμε και με κάνα δυο ανθρώπους που ήρθαν για να έχουν ίντερνετ εκεί. Όχι πολύ αργά πήγαμε στη σκηνή μας για να κοιμηθούμε. Ο ύπνος δεν ήταν και τόσο άνετος γιατί στην αρχή έκανε ζέστη, αλλά αργότερα είχε και λίγο κρύο. Κατά τη διάρκεια της νύχτας σε δυο τρεις περιπτώσεις ακούγαμε διάφορα ζώα, αλλά δεν ξέρω σε τι απόσταση ήταν. Εγώ ένιωθα ασφαλής μέσα στο χώρο αυτό γιατί είχε περίφραξη. Βέβαια όλοι οι υπόλοιποι που έμεναν κοιμόντουσαν πάνω στα αυτοκίνητα και δεν είχαν πρόβλημα με τον κίνδυνο των ζώων. Πιο πολύ κίνδυνο είχε ο Γιάννης, ο οποίος κοιμόταν στο αυτοκίνητο και μάλιστα είχε και λίγο ανοιχτές τις πόρτες και για να παίρνει αέρα αλλά και γιατί δεν τον χωρούσε εκεί που είχε ξαπλώσει. Όλα καλά πάντως.
Να και η διαδρομή της ημέρας:

 

[travelbreak]

Επίσκεψη στο Sossusvlei

Έφτασε η μεγάλη μέρα, ή καλύτερα μια από τις μεγάλες, του ταξιδιού μας. Αναμενόταν να έχει τρομερό ενδιαφέρον. Και πράγματι είχε. Αν γράψεις στο Google Ναμίμπια θα σου βγάλει σίγουρα μέσα στις τρεις πρώτες την εικόνα της περιοχής Sossusvlei. Και συγκεκριμένα θα δεις το Deadvlei. Είναι μια μικρή έκταση, τελείως επίπεδη με λευκό χώμα και ξερά δέντρα, ηλικίας πολλών εκατοντάδων ετών. Είναι τριγυρισμένη από τεράστιους αμμόλοφους, Dunes, ένας εκ των οποίων, ο Big Daddy, θεωρείται ίσως ο μεγαλύτερος του κόσμου. Τα ύψη τους φτάνουν μέχρι σχεδόν τα 400 μέτρα.

Για το πρωί είχα βάλει πολύ νωρίς το ξυπνητήρι, αφού θέλαμε στις 6:30 να είμαστε έτοιμοι και να πάμε να μπούμε στο πάρκο την ώρα που άνοιγε. Πράγματι λίγο μετά τις 5 (νύχτα βέβαια) σηκωθήκαμε, αφήσαμε τη σκηνή στη θέση της και πήγαμε και ήπιαμε καφέ στο εστιατόριο του κάμπινγκ, το οποίο βέβαια είχε ανοίξει από τις 5. Εκεί ήταν ήδη μαζεμένοι κι άλλοι άνθρωποι και στις 6:30 πήραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε δίπλα, στην είσοδο του πάρκου Sossus, για να πληρώσουμε το εισιτήριο και να μπούμε μέσα. Εκεί βρήκαμε πάνω από 10 αυτοκίνητα στη σειρά και ξεκινούσαν σιγά-σιγά να μπαίνουν. Είδαμε ότι έμπαιναν πάρα πολύ γρήγορα. Δεν είχαν δηλαδή μεγάλη καθυστέρηση. Το γιατί το καταλάβαμε όταν ήρθε η σειρά μας. Μας είπαν ότι δεν θα πληρώσουμε εισιτήριο τώρα, αλλά όταν θα φεύγουμε από το πάρκο. Ήταν ωραίο αυτό το σύστημα γιατί ενώ μπαίνουν όλοι μαζί το πρωί, εάν πλήρωναν τότε τα εισιτήρια θα καθυστερούσαν πάρα πολύ. Ενώ στην έξοδο βγαίνουν ένας ένας και όχι όλοι βέβαια την ίδια ώρα. Οπότε με αυτόν τον τρόπο δεν υπάρχει συνωστισμός όταν πληρώνεις το εισιτήριο. Πράγματι εμείς το μεσημέρι που βγήκαμε από το πάρκο ήτανε πολύ απλό. Κάναμε 5 λεπτά μέχρι να κόψουμε το εισιτήριο, όμως δεν καθυστερήσαμε περισσότερο.

Μπήκαμε λοιπόν λίγο μετά τις 6:30 στο Sossus, το πάρκο δηλαδή. Αλλά μέχρι να πάμε στα σημεία ενδιαφέροντος είχαμε να διανύσουμε αρκετά χιλιόμετρα. Όμως η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη με πολλούς αμμόλοφους και διάφορα δέντρα, από τα οποία άλλα ήταν πράσινα και άλλα ήταν ξερά. Ταυτόχρονα είδαμε και την ανατολή του ήλιου. Ωραίες εικόνες! Θεωρητικά δεν επιτρεπόταν να απομακρυνθείς από το δρόμο, ούτε με το αυτοκίνητο ούτε με τα πόδια. Εκεί που επιτρεπόταν να πας υπήρχε συγκεκριμένος δρόμος με ταμπέλα, τον οποίο θα ακολουθούσες αν ήθελες.

Η διαδρομή μέχρι το τέλος όπου υπήρχε το πάρκινγκ, ήταν περίπου 60 χιλιόμετρα. Όμως ενδιάμεσα υπήρχαν 3-4 σημεία τα οποία μπορούσες να επισκεφθείς. Από αυτά άλλα ήταν πολύ κοντά στο δρόμο και τα έβλεπες και άλλα πιο μακριά. Κοντά ήταν η αμμόλοφοι 40 & 45. Αποφασίσαμε να μην πάμε τότε σε αυτούς αλλά στο γυρισμό. Το κάμαμε για να δούμε νωρίς και ξεκούραστοι αυτά που έχουν το πιο πολύ ενδιαφέρον. Σταματήσαμε μονάχα μερικές φορές για να τραβήξουμε φωτογραφίες.

Φτάσαμε περίπου στις 8 στο πάρκινγκ που άφηνες το αυτοκίνητο. Από κει εάν είχες jeep μπορούσες να συνεχίσεις και να πας αλλά τέσσερα περίπου χιλιόμετρα μέσα στην άμμο μέχρι το τελευταίο πάρκινγκ, από όπου άρχιζε η πεζοπορία για να δεις διάφορα πράγματα. Εμείς φτάνοντας στο πάρκινγκ αφήσαμε το αυτοκίνητο και ξαφνικά βλέπουμε έτοιμο να αναχωρήσει ένα τρακτέρ που τραβούσε από πίσω μία πλατφόρμα με καθίσματα επάνω. Ήταν σχεδόν γεμάτη με κόσμο. Τρέξαμε γρήγορα και ευτυχώς μας περίμενε ο οδηγός και μπήκαμε μέσα. Καταλάβαμε ότι ήμασταν πολύ τυχεροί, γιατί αυτό το τρακτέρ ήταν για κάποια συγκεκριμένα πρακτορεία που είχαν φέρει τους πελάτες τους με πούλμαν. Εκεί στην πλατφόρμα ήταν γκρουπ τουριστών. Αν δεν το προλαβαίναμε θα έπρεπε να πληρώσουμε κάποιο τζιπ για να μας μεταφέρει. Όμως ο οδηγός του τρακτέρ φαίνεται νόμιζε ότι ήμασταν μαζί με τους υπόλοιπους κι εμείς. Αυτό το αντιληφθήκαμε όταν επιστρέφαμε, που και πάλι μας περίμενε οδηγός για να ανέβουμε και να φύγουμε με τους υπόλοιπους, αφού συνέπεσε η ώρα της επιστροφής μας να είναι ίδια με την ώρα που έφευγαν και αυτά τα γκρουπ. Φαντάζομαι σε αυτούς είχαν πει ποια ώρα έπρεπε να μαζευτούν και να φύγουν.

Στο πάρκινγκ αφού παρκάραμε στα γρήγορα το αυτοκίνητο πήγαμε με το τρακτέρ και την πλατφόρμα στο τελικό σημείο. Εκεί υπήρχαν διάφορες επιλογές για περπάτημα, όρεξη να έχεις και να περπατάς πάνω στους αμμόλοφους ή πάνω στην άμμο γενικότερα. Το πιο σημαντικό από τα σημεία εκεί ήταν το Deadvlei, η αποξηραμένη λίμνη που έχει μέσα δεκάδες ξερά δέντρα τα οποία είναι γνωστά από τις φωτογραφίες της περιοχής, όπως είπα λίγο πιο πάνω. Το ταψί ή τηγάνι ή λεκάνη όπως λέγεται (pan το λένε στα αγγλικά και vlei στα ντόπια) έχει τριγύρω όμορφους αμμόλοφους. Ο πιο ψηλός είναι ο Big Daddy, ο οποίος όμως απαιτεί πολλή κούραση για να ανέβεις.

Κατευθυνθήκαμε κατευθείαν προς το τηγάνι Deadvlei με τα δέντρα για να τα δούμε και να τραβήξουμε φωτογραφίες. Μείναμε εκστασιασμένοι εκεί για αρκετή ώρα.

Αφού το απολαύσαμε έπρεπε να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε. Ο Γιάννης με τη Ντίνα θα επέστρεφαν, αν και από λίγο διαφορετική διαδρομή, ενώ εγώ αποφάσισα να ανέβω πάνω σε ένα αμμόλοφο. Κουράστηκα πάρα πολύ γιατί πατούσε το πόδι μου 40 πόντους πιο ψηλά αλλά κατέβαινε άλλους 30, λόγω του ότι υποχωρούσε η άμμος από κάτω. Ανέβηκα μέχρι το μονοπάτι που οι άλλοι πήγαιναν προς το Big Daddy, αλλά εγώ άρχισα την επιστροφή μου, πάνω ακριβώς σε μία κορυφογραμμή. Όταν διασταυρωνόσουν εκεί με κάποιους άλλους, ο ένας έπρεπε να σταματήσει λίγο άκρη και προσεκτικά για να μην πέσει κάτω κουτρουβαλώντας μέχρι τη βάση του αμμόλοφου. Η θέα από εκεί επάνω ήταν πολύ όμορφη και εγώ το απόλαυσα γιατί στο κάτω-κάτω είχα και κατηφορική διαδρομή. Μερικές φορές μάλιστα μίλησα και με κάποιους τουρίστες οι οποίοι προχωρούσαν αντίθετα. Ευκαιρία ζητούσαν για λίγη ξεκούραση.

Στην περιοχή είδαμε πολλούς όρυγες. Ο όρυξ είναι ένα μεγάλο ζώο με δυο κέρατα που δημιουργούν μικρή καμπύλη. Τα κέρατα μερικές φορές ξεπερνούν και το ένα μέτρο. Έχει διάφορα είδη. Κάποια σκάβουν με τα κέρατα για τροφή στο έδαφος και από εκεί προέρχεται και το όνομά τους: από το ρήμα ορύσσω, σκάβω. Το ζώο αυτό και στα αγγλικά έχει το ίδιο όνομα: Oryx.

Όταν κατέβηκα από τους λόφους, βρήκα τη Ντίνα και το Γιάννη και πήραμε την πλατφόρμα και γυρίσαμε πίσω στο πάρκινγκ που είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο. Εκεί είπαμε να ξεκουραστούμε λίγο πριν φύγουμε και εγώ είδα ένα αυτοκίνητο το οποίο φαινόταν ότι ήταν για μεταφορά τουριστών. Μάλιστα ήταν απέξω δύο άνθρωποι, μαύροι βέβαια, οι οποίοι ετοίμαζαν φαγητό. Είπα να πάω να ρωτήσω ποια εταιρεία είναι, μήπως την έχω στο νου μου μια άλλη φορά που θα ήθελα να έρθω στην Αφρική. Μήπως είναι πιο φθηνοί από τους Nomads ή μήπως έκαναν ταξίδια σε χώρες που οι άλλοι δεν πάνε. Όταν πλησιάζω αντιλαμβάνομαι (είχε επιγραφή) ότι ήταν το αυτοκίνητο από την εταιρεία Νomads, που είχα κλείσει το πακέτο των επόμενων ημερών. Πήγα και τους μίλησα και τους είπα ότι και εγώ με αυτή την ίδια εταιρεία θα πάω μετά από τρεις μέρες ένα ταξίδι. Όταν τους είπα ότι θα ξεκινήσουμε στο Σβάκοπμουντ, αυτοί μου είπαν ότι είναι το συγκεκριμένο αυτοκίνητο και οι συγκεκριμένοι άνθρωποι με τους οποίους θα ενωθούμε και θα συνεχίσουμε μαζί. Ήταν ο Μπλέσινγκ και η Πέισενς, δηλαδή ο οδηγός και η μαγείρισσα του οχήματος. Έκαναν πολύ χαρά που με είδαν. Μάλιστα μου είπαν να φωνάξω και τους άλλους δύο, τη Ντίνα και τον Γιάννη, για να τους γνωρίσουν. Εκείνη την ώρα το γκρουπ ήταν στο Deadvlei.

Στον επόμενο χάρτη φαίνεται η διαδρομή από την είσοδο του πάρκου μέχρι το Deadvlei. Το μπλε που μοιάζει με νερό δεν είναι υγρό αλλά οι λεγόμενες λεκάνες.

 

[travelbreak]

Επιστροφή από το Sossusvlei. Sesriem Canyon.

Πήραμε το αυτοκίνητο για να επιστρέψουμε, αφού πλέον η ώρα είχε πάει περίπου 11:00. Στη διαδρομή σταματήσαμε στον Dune 45, δηλαδή στον αμμόλοφο 45, που σημαίνει ότι είναι 45 χιλιόμετρα από την είσοδο του πάρκου ως εκεί. Δεν ανεβήκαμε γιατί τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Καθίσαμε λίγο σε ένα παγκάκι απολαμβάνοντας τη θέα του αμμόλοφου. Ήταν εκεί και μερικοί τουρίστες που έτρωγαν κάτι σάντουιτς.

Μετά συνεχίσαμε να πάμε προς τον αμμόλοφο 40, που ήταν 5 χιλιόμετρα πιο κάτω. Η Ντίνα έλεγε να μην πάμε, αλλά ο Γιάννης ήθελε να δει αν έχει κανένα παγκάκι να καθίσουμε, αφού δεν είχε κόσμο. Πηγαίνοντας λοιπόν είχαμε την ατυχία (μάλλον απροσεξία δική μου) να βουλιάξει το αυτοκίνητο μέσα στην άμμο και να κολλήσει. Δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε. Μετά από λίγο ήρθε ένα αυτοκίνητο με κάποιους, νομίζω γερμανούς, οι οποίοι προσπαθούσαν να με ξεκολλήσουν σπρώχνοντας το αυτοκίνητο, αλλά αυτό δεν ξεκολλούσε. Μετά από λίγο ήρθε και ένα jeep με έναν λευκό από την Νότια Αφρική, αλλά ούτε αυτός μπόρεσε να κάνει κάτι, γιατί δεν είχαμε ένα σκοινί να μας τραβήξουν. Διαπίστωσα πάντως ότι σε αυτές τις ερημικές περιοχές υπάρχει σύμπνοια μεταξύ των ταξιδιωτών.

Μετά πήγαμε με τον Γιάννη στον κεντρικό δρόμο, ο οποίος δεν απείχε παραπάνω από 150 μέτρα. Κάναμε νόημα και το πρώτο αυτοκίνητο που πέρασε σταμάτησε. Ευτυχώς είχε ένα ιμάντα μαζί του. Αν και ήταν τουριστικό μικρό λεωφορείο, που κουβαλούσε μια δεκαριά τουρίστες, τους οποίους εμείς δεν αντιληφτήκαμε, ήρθε μαζί μας. Δέσαμε τον ιμάντα και ο Νοτιοαφρικανός μας τράβηξε πολύ απλά και ξεκολλήσαμε. Από κάτω βέβαια είχε γίνει κάποια ζημιά και ένα πλαστικό κρεμόταν. Όταν πήγαμε στο κάμπινγκ ρωτήσαμε στο βενζινάδικο και μας το μάζεψαν λίγο, σε ένα μικρό συνεργείο που είχαν εκεί μαζί με το εστιατόριο και το μίνι μάρκετ. Δηλαδή υπήρχε και μικρό συνεργείο αυτοκινήτων, εκτός των άλλων.

Η καθυστέρηση για το αυτοκίνητό μας που κόλλησε δεν ήταν περισσότερο από μισή ώρα, αλλά μέχρι να περάσει αυτή η μισή ώρα είχαμε ανησυχήσει πάρα πολύ. Μετά όμως που ξεκολλήσαμε αρχίσαμε να γινόμαστε πιο προσεκτικοί στις μετακινήσεις μας για να μην την ξαναπάθουμε.

Να πω εδώ ότι το αυτοκίνητο είχε πλήρη κάλυψη για φθορές κλπ. Κόστισε για 4 ημέρες 420 ευρώ. Έτσι δεν ανησυχήσαμε για το πρόβλημα στο κάτω μέρες του αυτοκινήτου. Όμως στην ενοικίαση δεν είχαμε απεριόριστα χιλιόμετρα. Υπήρχε μια χρέωση γύρω στα 20 ευρώ για κάθε 100 χιλιόμετρα. Εμείς κάναμε συνολικά σχεδόν 1200 χλμ. Όταν γυρίσαμε στην Ελλάδα έψαχνα την πιστωτική μου να δω πόσο χρέωσαν. Όταν εμφανίστηκε το ποσόν είδα ότι ήταν σχεδόν 380 ευρώ. Έψαξα τα χαρτιά που υπέγραψα όταν το παρέλαβα και διαπίστωσα ότι η ασφάλιση δεν κάλυπτε φθορές στο κάτω μέρος του αυτοκινήτου. Τουλάχιστον το ευχαριστηθήκαμε.

Επιστρέψαμε στο κάμπινγκ και αράξαμε δίπλα στη σκηνή. Ξεκουραστήκαμε μέσα στη ζέστη όσο μπορούσαμε. Μετά πήγαμε λίγο στη ρεσεψιόν να πιούμε ένα κρύο νερό. Ευτυχώς εκεί όλα είναι φθηνά γιατί φοβόμασταν ότι σε αυτό το απομακρυσμένο μέρος οι τιμές θα ήταν τσιμπημένες. Και στην πραγματικότητα ήταν, αλλά και πάλι λογικές μας φαίνονταν.

Κάποια στιγμή που τελικά είχαμε βαρεθεί, λίγο μετά τις 5, αποφασίσαμε να κάνουμε την απογευματινή μας εξόρμηση. Ξεκινήσαμε από αυτό που θεωρούσαμε ότι μάλλον δεν θα έχει κάποιο ενδιαφέρον και ήταν το φαράγγι του Σέσριεμ, Sesriem Canyon. Την προηγούμενη μέρα που το ψάχναμε έξω από το πάρκο, ο πλοηγός έλεγε ότι ήμασταν 500 μέτρα μακριά. Μπροστά μας όμως βλέπαμε (εκτός από το φράχτη) ένα τελείως επίπεδο μέρος και δε φανταζόμασταν ότι θα υπήρχε κάτι που να μοιάζει έστω με φαράγγι.

Μπήκαμε λοιπόν με το εισιτήριο που είχαμε κόψει το μεσημέρι για το Σόσσουσβλέι, το οποίο δείξαμε στην είσοδο. Από το μεσημέρι ξέραμε ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε για το φαράγγι. Πράγματι μετά από 10 - 15 λεπτά και αφού μετά το πάθημα που είχαμε υποστεί λίγες ώρες νωρίτερα, εγώ πρόσεχα στην οδήγηση πάρα πολύ, φτάσαμε σε ένα μέρος που ήταν το πάρκινγκ. Εκεί ήταν παρκαρισμένο ένα μικρό πούλμαν το οποίο από πίσω έσερνε μια μπαγκαζιέρα και είδαμε πιο κάτω μερικούς τουρίστες να έχουν βγει μόλις. Το συγκεκριμένο όχημα λίγα λεπτά πριν μας είχε προσπεράσει. Οι τουρίστες ετοιμάζονταν να πάνε να δουν και εκείνοι το φαράγγι που θα βλέπαμε και εμείς. Μόλις βγήκε ο Γιάννης πρώτος από το αυτοκίνητό μας και προχώρησε προς τους τουρίστες, περίπου 10 άτομα τον πλησίασαν και του γελούσαν και του μιλούσαν. Ξέρω ότι ο Γιάννης είναι επικοινωνιακός αλλά να γίνει το επίκεντρο της παρέας τόσο σύντομα, δεν το περίμενα.

Πλησίασα κι εγώ με τη Ντίνα και είδαμε ότι τον ρωτούσαν αν όλα πήγαν καλά το μεσημέρι. Τότε καταλάβαμε όλοι ότι το αυτοκίνητο που είχαμε παρκάρει δίπλα του ήταν εκείνο που το μεσημέρι στον αμμόλοφο 40 μας έδωσε ο οδηγός του τον ιμάντα για να ξεκολλήσουμε από την άμμο. Τότε δεν είχαμε δει ότι μέσα είχε όλους αυτούς τους τουρίστες. Όμως εκείνοι μας είχαν δει και μας αναγνώρισαν. Ο οδηγός του ήταν ένας ντόπιος που έκανε τον ξεναγό σε αυτή την ομάδα τουριστών και τους πήγαινε από δω και από κει. Πιάσαμε λοιπόν όλοι μαζί την κουβέντα και κατεβήκαμε να δούμε το φαράγγι, το οποίο τελικά ήταν ιδιαίτερο. Το πάνω του μέρος ήταν εκεί που βρισκόμασταν και το κάτω ήταν 30 μέτρα πιο κάτω, όπου σχεδόν σε όλο του το μήκος είχε νερό. Το πιο πολύ όμως δεν ήταν τρεχούμενο αλλά στάσιμο. Μάλιστα μύριζε και λίγο από τα περιττώματα πουλιών και άλλων ζώων. Για να δεις το φαράγγι ήταν αδύνατον από μακριά. Έπρεπε να πλησιάσεις ακριβώς από πάνω του.

Οι άνθρωποι του γκρουπ κυρίως ήταν νέοι. Μιλάμε για ανθρώπους από Νότια Κορέα, Αυστραλία, Ρουμανία, Ηνωμένες Πολιτείες και δεν θυμάμαι τι άλλο. Μιλούσαμε όλοι μαζί και κατεβήκαμε από ένα μικρό μονοπάτι στο φαράγγι το οποίο ήταν πολύ στενό σε όλα τα σημεία που το είδαμε. Αυτό που είδαμε μπορεί να μην ήταν κάτι εντυπωσιακό όσο φαντάζεται κάποιος ένα φαράγγι, αλλά ήταν πολύ όμορφο και ενδιαφέρον. Ονομάζετα Σέσριεμ. Sesriem στα Αφρικάανς σημαίνει έξι σχοινιά (λουριά από δέρμα). Το όνομα αυτό πήρε από τα έξι σχοινιά που χρειαζόταν να ενώσουν για να δέσουν ένα κουβά ώστε να τραβήξουν το νερό από κάτω. Για μισή ώρα ήμασταν μια χαρούμενη παρέα εκεί. Οι τουρίστες αυτοί έκαναν ένα τριήμερο με αφετηρία το Βίντχοκ και τέρμα στο Σβάκοπμουντ. Είχαν δύο διανυχτερεύσεις μέσα στο Σόσσουσβλέι. Ακριβώς μετά την είσοδο στο πάρκο υπήρχαν μερικά λοτζ που μπορούσες να μείνεις και έτσι όσο ήσουν εκεί μπορούσες να κυκλοφορείς μέσα στο πάρκο. Αυτό ήταν καλό αλλά το πλήρωνες ακριβότερα στη διαμονή σου.
Ο Γιάννης επί το έργον:

Μετά φύγαμε να πάμε να δούμε λίγο έναν αμμόλοφο με το όνομα Elim Dune. Θεωρείτε καλός για ηλιοβασίλεμα. Όμως δεν πήγαμε γιατί φοβηθήκαμε το δρόμο, ο οποίος φάνηκε ότι έχει πολύ άμμο και μάλλον έπρεπε να έχεις 4x4 για να τον διαβείς. Αυτός δεν ήταν κοντά στο δρόμο ώστε να είναι ορατός, αλλά λίγο μακρύτερα. Έτσι επιστρέψαμε στην άσφαλτο και κάναμε μια βόλτα στη διαδρομή που ήδη είχαμε κάνει το πρωί, αλλά μόνο για μια δεκαριά χιλιόμετρα και να τραβήξουμε ορισμένες απογευματινές φωτογραφίες. Ή βλέποντας κάποιες άλλες λεπτομέρειες που μας είχαν διαφύγει το πρωί που βιαζόμασταν.

Μετά οδηγήσαμε έξω από το πάρκο, το οποίο όπως είπα κλείνει στις 7:30 το απόγευμα, και πήγαμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα από λίγο πιο μακριά κάτω από ένα δέντρο, όπως και την προηγούμενη μέρα. Ήταν αρκετά όμορφα.

Όταν τελείωσε το ηλιοβασίλεμα επιστρέψαμε στο κάμπινγκ, όπου καθίσαμε πάλι σε ένα παγκάκι να φάμε. Όταν είχαμε τελειώσει το φαγητό μας άρχισαν να καταφθάνουν κάποια νέα παιδιά, τουρίστες και αυτοί, όλοι λευκοί, όλοι με τα κινητά τους και έπαιρναν το WiFi από το μαγαζί που είχε το κάμπινγκ. Επίσης έχω πει για το μαγαζί ότι έκλεινε στις 7:30, όπως και το πάρκο. Άρα είχε κλείσει εκείνη την ώρα. Μιλήσαμε λίγο με τα παιδιά που ήρθαν εκεί, αλλά δεν είπαμε και πολλά γιατί εκείνα ήθελαν να δουν τι γίνεται με το κινητό τους και τις παρέες τους, ο καθένας στην πατρίδα του. Είχαν έρθει με ένα πρακτορείο που ονομάζεται 19-35 και ταξίδευαν στην Αφρική.

Κατά τις 22:00 φύγαμε για το σημείο που ήταν η σκηνή μας για να ξεκουραστούμε. Κοιμηθήκαμε λίγο μετά τις 22:00.

 

[travelbreak]

Οδικώς στο Swakopmund.

Η βραδιά στη σκηνή πέρασε κατά τα γνωστά και το πρωί σηκωθήκαμε όσο νωρίτερα μπορούσαμε για να μαζέψουμε τη σκηνή και να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας προς το βορρά. Τελικός μας προορισμός το Σβάκοπμουντ. Το Google το δίνει 350 χλμ σε 4,5 ώρες. Είχαμε σκοπό να σταματήσουμε σε 2 - 3 σημεία που πιστεύαμε ότι θα έχουν πολύ ενδιαφέρον. Τελικά σταματήσαμε σε πάρα πολλά σημεία, αλλά για πολύ λίγο γιατί δεν είχαν πολύ ενδιαφέρον ή δεν μπορούσες να κάνεις εκεί και πολλά πράγματα. Ήταν όμως όμορφα.
Ξανά οι περίεργες φωλιές πουλιών:

Αρχικά ας πω για το Solitaire, το οποίο πιστεύαμε ότι θα είναι μια μικρή πόλη που θα μπορούσαμε να κάνουμε μια βόλτα, αλλά τελικά ήταν ένα minimal αεροδρόμιο με μερικά μαγαζιά και ένα κάμπινγκ. Δεν νομίζω να είχε κάτι άλλο.

Κάπου περάσαμε και τον τροπικό του Αιγόκερω:

Γενικά τα κάμπινγκ στη Ναμίμπια ξεφυτρώνουν εκεί που δεν τα περιμένεις. Συχνά βλέπεις μια ταμπέλα στη μέση της ερήμου, η οποία σου δείχνει ένα κακό δρόμο προς τα βουνά και σου λέει ότι εκεί είναι ένα κάμπινγκ. Δεν ξέρω ποιοι άνθρωποι πάνε και μένουν εκεί, μέσα στις ερημιές, τι κάνουν και πώς περνούν τις ώρες τους. Σίγουρα με πολύ περπάτημα. Πάντως ενώ κάναμε πάνω από 1000 χιλιόμετρα σε αυτή τη χώρα με το αυτοκίνητο, δεν είδαμε σε καμιά περίπτωση ποδήλατο. Μόνο ελάχιστες μοτοσικλέτες (μετρημένες στα δάχτυλα των δύο χεριών μου) σ’ αυτούς τους δρόμους στην ύπαιθρο. Καλά καλά δεν είδαμε ούτε καν μέσα στις πόλεις. Σκεφτόμουν ότι θα μπορούσαν να χρησίμευαν σε τέτοιους ταξιδιώτες αυτά τα κάμπινγκ, αλλά τελικά δεν νομίζω ότι ούτε αυτό υπάρχει περίπτωση να συμβαίνει.

Ένα άλλο σημείο που θέλαμε να επισκεφθούμε ήταν το Πάρκο Naukluft, το οποίο τελικά δεν βρήκαμε γιατί είναι τεράστιο και δεν είναι μια μικρή περιοχή. Άλλωστε αυτή την ονομασία είχε και το σημείο που μας πήραν κυνήγι για να πληρώσουμε εισιτήριο δύο μέρες πριν. Τέλος πάντων η διαδρομή άρεσε κυρίως στην Ντίνα, γιατί η περισσότερη ήταν μέσα σε μια τεράστια έρημο αν και δεν είχε τους αμμόλοφους του Σόσσουσβλέι. Όμως ήταν μια έρημος με την κίτρινη όμορφη άμμο. Αλλά και σε ορισμένα σημεία είχε ωραία βράχια και βουνά. Πολύ περισσότερα βουνά φαινόταν στο βάθος, και από τη μια μεριά και από την άλλη. Η αλήθεια είναι ότι είδαμε περίεργα πετρώματα αλλά όχι εντυπωσιακά.
Λίγο έξω από το Walvis Bay:

Εκεί που κάναμε μια μεγάλη στάση ήταν το Walvis Bay. Πήγαμε στην πόλη και μας άρεσε πάρα πολύ αφού είχε όμορφα σπίτια και μια ωραία παραλία. Όχι για να κάνεις μπάνιο, αλλά είχε ωραία δέντρα απ’ έξω και άπειρα φλαμίνγκο μέσα στο νερό. Ήταν πολύ όμορφες εικόνες και επίσης μας άρεσε ένα σημείο που πήγαμε λίγο έξω από την πόλη που είχε μια αλυκή για παρασκευή αλατιού. Δεν κάναμε ιδιαίτερες βόλτες αφού όλη μας η διαδρομή ήταν μεγάλη.

Στη διαδρομή για το Σβάκοπμουντ είδαμε και την έρημο να φτάνει ως τη θάλασσα.

Από εκεί οδηγήσαμε μέχρι το ξενοδοχείο που είχα κλείσει στο Σβάκοπμουντ. Φτάσαμε περίπου στις 15:00. Εκεί μας υποδέχτηκε μια ευγενική κυρία και μας έδωσε αρκετά ευρύχωρα διαμερίσματα και μια θέση πάρκινγκ.

Κάναμε μια βόλτα στην πόλη να τη δούμε. Η πόλη ήταν πολύ σουλουπωμένη, με όμορφα κτίρια. Όχι ότι αξίζει να μείνεις μεγάλο διάστημα για να τη δεις, αλλά έχει περισσότερο ενδιαφέρον από το Βίντχοκ. Σίγουρα μια μέρα ακόμα θα ήταν χρήσιμη.
Όπως περπατούσαμε το απόγευμα στην παραλία, αφού η πόλη είναι παραθαλάσσια, είδα ένα αυτοκίνητο με το όνομα της εταιρείας τηλεφώνου που είχα. Το τελευταίο διάστημα δεν μου δούλευαν τα δεδομένα. Ρώτησα τον οδηγό αν μπορεί να με βοηθήσει. Ήταν ένας νεαρός με πολλή ευγένεια. Αφού με ρώτησε από πού είμαι, άρχισε να μου λέει μερικές ελληνικές λέξεις. Του τις είχε μάθει λέει ένας Κύπριος που τον λένε Σάββα στο Walvis Bay. Μου έφτιαξε πολύ γρήγορα τα δεδομένα του τηλεφώνου κι εγώ τον ευχαρίστησα στα ελληνικά. Λέξη βέβαια την οποία ήξερε.

Επιστρέψαμε κατά τις 6 στο ξενοδοχείο, που βρισκόταν πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης. Εκεί διαπιστώσαμε ότι ήδη είχε φτάσει το λεωφορείο των Nomads που μετέφερε την ομάδα των τουριστών με την οποία θα κάναμε το ταξίδι μας. Και εκείνοι έμεναν στο ίδιο ξενοδοχείο με μας. Είδαμε τον οδηγό και μιλήσαμε πάλι λίγο και ήταν πολύ ευγενικός. Όμως δεν ήταν εκεί άλλοι συνταξιδιώτες.

Μετά πήγαμε πάλι μια βόλτα στην παραλία. Την ημέρα η θερμοκρασία ήταν καλή και το κοντομάνικο ήταν αρκετό. Όταν όμως έπεσε ο ήλιος ήθελες κάτι ακόμα να φορέσεις. Γυρίσαμε αργότερα στο ξενοδοχείο, αλλά θέλαμε να επιστρέψουμε το αυτοκίνητο άμεσα στην εταιρεία ενοικιάσεως. Όταν το είχα νοικιάσει από το ίντερνετ, η δυνατότητα επιστροφής στην περιοχή που μέναμε ήταν μόνο στο αεροδρόμιο του Walvis Bay. Εκεί το γραφείο ήταν ανοικτό μέχρι τις 15:00 για τα Σάββατα. Υπήρχε γραφείο και μέσα στο Σβάκοπμουντ, όμως τα σαββατοκύριακα ήταν κλειστό. Εκείνη τη μέρα ήταν Σάββατο. Έτσι εγώ είχα δηλώσει επιστροφή στο Walvis Bay. Όταν πήραμε το αυτοκίνητο στην πρωτεύουσα, ο νεαρός που ήταν εκεί μου είπε ότι θα μπορούσα να το επιστρέψω οποιαδήποτε ώρα ήθελα στο Σβάκοπμουντ. Τότε δεν είχα καταλάβει πως θα γινόταν αυτό.

Πήρα τηλέφωνο στο γραφείο στο Σβάκοπμουντ και μου είπαν ότι μπορώ να το επιστρέψω, χωρίς να είναι παρών κάποιος υπάλληλος και να ρίξω το κλειδί στο κουτί που είχε έξω από το γραφείο της Avis. Επειδή εμείς αποφασίσαμε ότι την άλλη μέρα, δηλαδή το Σάββατο, δεν θα χρησιμοποιήσουμε το αυτοκίνητο, θέλαμε να το επιστρέψουμε το ίδιο βράδυ, ώστε να έχουμε όλη την ημέρα ελεύθερη, μήπως κάναμε καμιά δραστηριότητα. Στο τηλέφωνο μου είπαν τη διαδικασία οπότε αρχικά πήγαμε και το γεμίσαμε βενζίνη, όπως οφείλαμε και πήγαμε και το αφήσαμε σε ένα πάρκινγκ.

Έτσι την επομένη ήμασταν τελείως ελεύθεροι. Το πρωινό όμως δεν θα είχαμε μέσον μετακίνησης. Γλιτώσαμε από μεγάλη ταλαιπωρία, γιατί το αεροδρόμιο που θα το επιστρέφαμε στο Walvis Bay, εάν γινόταν έτσι, απέχει 48 χιλιόμετρα από το Σβάκοπμουντ. Και καλά, πάμε με το αυτοκίνητο. Άντε να γυρίσεις πίσω!

Να πω εδώ ότι δεν είχαμε δει πολλά άγρια ζώα στις διαδρομές που είχαμε κάνει. Φεύγοντας από την πρωτεύουσα για το Σόσσουσβλέι, είδαμε δύο καμηλοπαρδάλεις να τρώνε κλαδιά από κάποια δέντρα κοντά στο δρόμο. Είχαμε δει βέβαια σε πολλά σημεία πάρα πολλούς όρυγες. Είναι πολύ όμορφα με τα δύο ισχυρά και μεγάλα κέρατά τους. Είδαμε μια ίαινα κάπου στην έρημο, μια αλεπού, αρκετά πουλιά και διάφορα άλλα μικρά ζώα. Προφανώς αναμέναμε να δούμε περισσότερα μετά από λίγες μέρες. Να σημειώσω επίσης ότι και η σημερινή διαδρομή ήταν κατά 95% σε χωματόδρομο που τις πιο πολλές φορές ήταν αρκετά καλός. Οι ταχύτητες που είχα σε αυτούς τους δρόμους ήταν από 60 μέχρι και 100 χιλιόμετρα την ώρα.
Η σημερινή μας διαδρομή:

 

[travelbreak]

Βόλτες στο Σβάκοπμουντ.
Να και ένα πουλί που χτίζει τη φωλιά του:

Την προηγούμενη μέρα αναρωτιόμασταν τι θα κάναμε τη σημερινή μέρα που την είχαμε όλη ελεύθερη. Το γκρουπ των Nomads, όπως είπα, έμεναν και εκείνοι για δύο βραδιές όπως και εμείς στο ίδιο ξενοδοχείο. Ρωτήσαμε τον οδηγό των Nomads, και μας είπε ότι όλο το γκρουπ έχει ελεύθερη ημέρα και αυτό που θα κάνουν θα είναι διάφορες δραστηριότητες, διότι η πόλη προσφέρεται γι αυτό. Έτσι κι εμείς είπαμε να κάνουμε κάποια δραστηριότητα, αλλά δεν είχαμε αποφασίσει τι και σκεφτήκαμε να πάμε το πρωί στο λιμάνι της πόλης για να δούμε τι παίζει, έτσι ώστε να πάρουμε και τη σωστή απόφαση. Είχαμε δει εκεί τουλάχιστον ένα μαγαζί που πούλαγε διάφορες εκδρομές.

Αφού το βράδυ κοιμηθήκαμε πολύ όμορφα στα άνετα κρεβάτια, ξυπνήσαμε νωρίς και στις 7:00 κατεβήκαμε για να πάρουμε ένα μέτριο πρωινό όσον αφορά την ποικιλία αλλά και τις ποσότητες. Δεν ήταν πάντως αυτό πρόβλημα. Δεν είδαμε πολύ κόσμο από το group εκείνη την ώρα να παίρνει το πρωινό του. Όχι ότι ξέραμε τους ανθρώπους του γκρουπ αλλά γενικά δεν είδαμε πολύ κόσμο. Δύο κορίτσια που καθόταν δίπλα μας καταλάβαμε ότι μάλλον ανήκαν στο γκρουπ και τις ρώτησα. Μου επιβεβαίωσαν ότι ανήκουν στους Nomads. Τις ρώτησα τι θα κάνουν τη μέρα αυτή. Αν κάνουν καμιά δραστηριότητα δηλαδή. Μου είπαν ότι θα πάνε μια μικρή κρουαζιέρα και μάλιστα έπρεπε να φύγουν εκείνη τη στιγμή γιατί θα περνούσε ένα αυτοκίνητο να τις πάρει από το χώρο που μέναμε για να τις μεταφέρει στο λιμάνι. Εγώ απόρησα αφού είναι τόσο κοντά το λιμάνι, τι χρειάζεται το αυτοκίνητο μεταφοράς. Είπα λοιπόν στην παρέα μου να βιαστούμε να πάμε στο λιμάνι, γιατί η ώρα ήταν 07:45.

Έτσι στις 8:00 βρισκόμασταν στο λιμάνι όπου δεν είδαμε καμία κίνηση, όχι μόνο ανθρώπων αλλά και πλοίων. Η αλήθεια είναι ότι στο λιμάνι του Σβάκοπμουντ δεν υπήρχαν ούτε βάρκες ούτε πλοία, τίποτε. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπήρχε μέρος για να δέσουν αυτά. Ρωτήσαμε έναν τύπο εκεί και μας είπε ότι είναι νωρίς ακόμα για να φύγουν οι βάρκες και τα πλοία, ίσως λόγω του ότι φύσαγε λίγο και είχε μεγάλα κύματα. Ήταν τόσο άσχετος αφού τελικά όλα τα πλοία διαπιστώσαμε ότι δεν φεύγουν από το Σβάκοπμουντ αλλά από το Walvis Bay. Περιμέναμε όμως λίγο να δούμε τι πρόκειται να γίνει κι επειδή δεν άλλαζε τίποτα γυρίσαμε ξανά στο ξενοδοχείο. Δεν είδαμε να υπάρχει κάποιος πελάτηςεκεί. Οι κοπέλες είχαν ήδη φύγει. Όλοι είχαν κλείσει από την προηγούμενη μέρα τις δραστηριότητες που θα πήγαιναν και είχαν φύγει από νωρίς.

Ρώτησα όμως την ιδιοκτήτρια του ξενώνα αν μπορεί να με βοηθήσει και η γυναίκα πήρε τηλέφωνο και είπε ότι υπήρχε ένα πλοίο για 3 ώρες να κάνει κάποιο μικρό ταξιδάκι. Αλλά και αυτό έφευγε από το Walvis Bay. Το θέμα είναι ότι το κόστος θεωρήσαμε ότι ήταν υπερβολικό αφού κόστιζε 1.200$ Ναμίμπιας, δηλαδή 60€ το άτομο. Αποφασίσαμε ότι δεν θα πάμε, συν το ότι είχε μικρή θαλασσοταραχή. Ήταν υπερβολή για να δούμε μερικά δελφίνια να δώσουμε τόσα χρήματα. Βέβαια το θέμα ήτανε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε όλη αυτή τη μέρα στην πόλη. Αποφασίσαμε πάντως να πάμε ξανά προς το λιμάνι.

Είχαμε δει στην πόλη αρκετά πράγματα από την προηγούμενη μέρα, αλλά προχωρήσαμε και προς τη νότια πλευρά και είδαμε ότι τελικά το Σβάκοπμουντ είναι αρκετά ενδιαφέρον. Είναι εκπληκτικό το ότι έχει από τη μια μεριά τη θάλασσα και από την άλλη την έρημο. Ανάμεσα βρίσκονται τα σπίτια της πόλης, που έχει πολύ όμορφο πολεοδομικό σχεδιασμό: δρόμους πολύ φαρδιούς, κτίρια χαμηλά (δεν νομίζω να υπάρχει κτίριο με τρίτο όροφο) και τα περισσότερα είναι πολύ όμορφα σχεδιασμένα. Δηλαδή με γούστο και με χρώμα. Το χρώμα δεν είναι στάνταρ, αλλά σε κάθε σπίτι έχει διάφορους χρωματισμούς στους τοίχους. Επίσης οι άνθρωποι κάνουν πολλές αρχιτεκτονικές δημιουργίες. Έτσι νομίζεις τη μια ότι είσαι στις Άλπεις και την άλλη νομίζεις ότι τα κτίρια είναι στη Γερμανία ή στην Αγγλία. Όλα είναι καλοφτιαγμένα και βαμμένα σαν να πρόκειται για καινούργια. Αυτό σου δημιουργεί μια ευχάριστη διάθεση να κάνεις βόλτα ανάμεσά τους.

Κάναμε τη βόλτα μας κι εμείς μέχρι περίπου τις 10:00 και τότε πήγαμε στο τουριστικό γραφείο που ξέραμε ότι θα άνοιγε στο λιμάνι εκείνη την ώρα, και πράγματι είχε ανοίξει. Ρωτήσαμε για το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε και μας είπε μια κοπέλα ότι όλες οι δραστηριότητες ξεκινούν νωρίς και θα πρέπει να φύγεις από την πόλη κατά τις 7:30 με 8:00. Το μόνο που έμενε ήταν μια δραστηριότητα με τζιπ 4x4, που θα σε πήγαινα στην άμμο της ερήμου για να κάνουν διάφορα κόλπα μερικές ώρες. Το κόστος ήταν 120€ για κάθε άτομο και θα έπρεπε να φύγουμε στις 11:30 από την πόλη. Εμείς βέβαια θεωρήσαμε ότι η τιμή ήταν υπερβολική και αποφασίσαμε να μην ακολουθήσουμε τελικά καμία δραστηριότητα.

Κατά τις 11:00 είπαμε να επιστρέψουμε στο δωμάτιο για να ξεκουραστούμε λίγο. Στο δρόμο βρήκαμε ένα μαγαζί που στην αυλή είχε στήσει ψησταριές και έψηναν κάτι νεαροί μόνο κρεατικά, τα οποία πουλούσαν αποκλειστικά σε πακέτο. Δηλαδή δεν είχε χώρο να καθίσεις να φας και δεν είχε τίποτα άλλο εκτός από κρέας, το οποίο ήτανε χοιρινό, αρνί και μοσχάρι και όλο είχε την ίδια τιμή, περίπου 12€ το κιλό. Απίθανη τιμή για ψημένο φαγητό και μάλιστα κρέας. Πήραμε μερικά κομμάτια και πήγαμε στο δωμάτιο. Εγώ δοκίμασα ένα κομμάτι και ήταν νοστιμότατο. Αποφάσισα να πάω να πάρω και άλλο. Πήγαμε και πήραμε μερικά σουβλάκια ακόμα, αλλά πήραμε και από το σούπερ μάρκετ τρία μπουκάλια κρασί για να έχουμε μαζί μας όπου πάμε τις επόμενες μέρες. Είναι αλήθεια ότι τα κρασιά ήταν σχετικά φθηνά. Δηλαδή εύρισκες και με 2 ευρώ το μπουκάλι κρασί που πινόταν ευχάριστα.

Αφήσαμε τα πράγματα στο δωμάτιο και βγήκαμε ξανά βόλτα. Το φαγητό που είχαμε πάρει ήταν για το βράδυ. Αποφεύγουμε να τρώμε το μεσημέρι στα ταξίδια. Υπάρχουν φυσικά και εξαιρέσεις. Στη βόλτα που κάναμε πάλι βλέπαμε διάφορα κτίρια αλλά μας άρεσε που στο βάθος ας πούμε ενός δρόμου έβλεπες από τη μια μεριά την έρημο και από την άλλη έβλεπες την θάλασσα.

Πετύχαμε και κάτι βαφτίσια:

Είπαμε να καθίσουμε κάπου για να πιούμε κάτι αλλά βρήκαμε ένα πολύ όμορφο παγκάκι έξω από κάποιες καφετέριες και καθίσαμε στη σκιά. Να σημειώσω ότι στην πόλη κάνει αρκετή δροσιά. Το δωμάτιο που μένουμε για παράδειγμα δεν έχει καθόλου κλιματισμό και το βράδυ ενώ είχαμε κλείσει το παράθυρο κοιμηθήκαμε με πάπλωμα. Η θερμοκρασία στην πόλη δεν νομίζω ότι ανέβηκε περισσότερο από 24°C. Ίσως να ήταν μόνο μέχρι τους 20 βαθμούς. Βέβαια έκανε αρκετή ζέστη όταν ήσουν κάτω από τον ήλιο. Εδώ να πούμε επίσης ότι βρισκόμασταν ανάμεσα στον ισημερινό και στον τροπικό του Αιγόκερω. Κάποια στιγμή εκεί που καθόμασταν στο παγκάκι στο Σβάκοπμουντ ήρθαν 5 παιδιά και τραγουδούσαν και χόρευαν ντόπια μουσική και ήταν πολύ όμορφα.

Περάσαμε και από κάποια αγορά που έχει σε μια πλατεία με ντόπιους οι οποίοι πουλάνε διάφορα χειροτεχνήματα. Εμείς πήραμε μια ξύλινη μάσκα, θεωρώ λίγο ακριβή, αφού δώσαμε 30€. Εκεί ήταν και κάποιες γυναίκες από τη φυλή Χίμπα, αλλά και από άλλες φυλές, Χερέρο κλπ, οι οποίες πουλούσαν διάφορα πράγματα. Αλλά πιστεύω ότι οι περισσότεροι, αν και εκείνη την ώρα δεν είχε κόσμο, που πήγαιναν για να ψωνίσουν από αυτές, το έκαναν μόνο για να τις βγάλουν φωτογραφία. Ήταν γυμνές από τη μέση και πάνω και στο κεφάλι τους άλλες φορούσαν, είτε ένα καπέλο περίεργο είτε είχαν ρίξει κάποιες λάσπες. Εγώ αγόρασα ένα βραχιολάκι (με 2,5 ευρώ) για να βγάλω μια φωτογραφία αλλά εκείνη η γυναίκα δεν είχε το στήθος ελεύθερο, ήταν Χερέρο. Οι άλλες που το είχαν ήθελαν τουλάχιστο 10€ για τη φωτογράφιση και σου έδιναν και 4 βραχιολάκια. Από εκείνη την περιοχή πήραμε και τη μάσκα, από έναν άνδρα όμως γιατί όπως είπα γυναίκες ουσιαστικά κάθονταν εκεί μόνο για τη φωτογράφιση. Δεν είχαν κάτι άλλο να πουλήσουν που να άξιζε πέρα από τα χειροτεχνήματα μικρής αξίας που είχαν. Πιο κάτω βέβαια οι άνδρες, αλλά και άλλες γυναίκες, είχαν πιο σοβαρά πράγματα για πούλημα, κυρίως ξύλινα. Το απόγευμα οι ίδιες γυναίκες ήθελαν για φωτογραφία πολύ λιγότερα χρήματα ή και καθόλου. Είχαν βγάλει το μεροκάματο. Ίσως να μας θυμόταν και από το πρωί.

Εκείνο όμως που κάνει εντύπωση είναι ότι ρωτήσαμε για ένα μαγνητάκι της πλάκας και ζήτησαν 7,5 ευρώ. Γενικά στην Αφρική ήταν ακριβά τα μαγνητάκια. Κάτω από 4 ευρώ δεν εύρισκες κανένα της προκοπής. Εμείς δεν το πήραμε και πήγαμε να φύγουμε αλλά αυτοί μας έλεγαν ότι μπορούν να μειώσουν την τιμή. Εγώ τους είπα αν θέλει να το πάρουμε με 1€ να το συζητήσουμε αλλιώς φεύγουμε. Φυσικά δεν το έδιναν 1€ και φύγαμε. Μιλάμε για μαγνητάκια που στην Ελλάδα κοστίζουν τόσο ή και λιγότερο.

Το μεσημέρι κατά τις 2 επιστρέψαμε στο δωμάτιο για να ξεκουραστούμε μέχρι τις 5:30.

Η Ναμίμπια είναι μια τεράστια χώρα αλλά πιστεύω ότι δεν έχει για το μέγεθός της τόσο πολλά πράγματα να δεις. Εμείς για παράδειγμα έχοντας φτάσει στις πρώτες 5 μέρες του ταξιδιού, το πιο αξιόλογο που είδαμε ήτανε το Σόσσουσβλέι. Η πόλη του Σβάκοπμουντ επίσης είχε ενδιαφέρον. Ένα ενδιαφέρον που έχει είναι ένα φαράγγι στο νότιο μέρος, που εμείς δεν φτάσαμε. Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο φαράγγι του κόσμου μετά το Grand Canyon, με το όνομα Fish River Canyon. Βρίσκεται κοντά στα σύνορα με την Νότια Αφρική. Αυτό πρέπει να είχε ενδιαφέρον και οι Nomads το είδαν γιατί το λεωφορείο που τους μετάφερε ήρθε από το Κέιπ Τάουν.

Νομίζω ότι 5 μέρες που ήδη βρισκόμασταν στη χώρα κι άλλες 5 που μείναμε ακόμα, ήταν αρκετές, αφού είδαμε μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα που έχει. Και το πιο ενδιαφέρον είναι να δεις κομμάτια της ερήμου. Το πιο συνηθισμένο είναι να τα δεις οδηγώντας σε ένα τζιπ, αλλά αυτό είναι ένας τρόπος ζωής κι εμείς δεν τον έχουμε. Είναι όπως έρχονται οι άλλοι στην Ελλάδα και μπαίνουν σε ένα ιστιοπλοϊκό για μία εβδομάδα ή 10 μέρες και γυρνάνε από δω και από εκεί. Είναι ένας τρόπος διακοπών που εμείς ως παρέα δεν τον ακολουθούμε. Το περίεργο ήταν ότι δεν είχαμε δει σχεδόν καθόλου χωριά σε αυτή τη χώρα, στα εκατοντάδες χιλιόμετρα που κάναμε με το αυτοκίνητο. Τελικά είχαμε την ευκαιρία αργότερα να δούμε πολλά σε διαδρομές αλλά και ένα να το επισκεφτούμε.

Η Ναμίμπια και οι άλλες χώρες που επισκεφτήκαμε σε αυτό το ταξίδι, έχουν φτηνά τρόφιμα, αλλά δυσανάλογα ακριβές δραστηριότητες και ξενοδοχεία. Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στο ότι τα τελευταία τα έχουν οι λευκοί, με καταγωγή από την Ευρώπη. Οι λευκοί λοιπόν αφού έχουν έρθει σε αυτές τις ερημιές θέλουν να βγάλουν πολύ χρήμα και ανεβάζουν τις τιμές. Αλλιώς δε θα είχε νόημα να έρθουν .

Μετά την μεσημεριανή ξεκούραση πήγαμε πάλι μια βόλτα στην όμορφη πόλη που μέναμε. Πρώτα περάσαμε από την αγορά των ντόπιων με τα χειροτεχνήματα, με τις γυναίκες της φυλής Χίμπα. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες ακόμα με τις γυναίκες και αποχωρήσαμε γιατί είχαν αρχίσει να γίνονται πολύ φορτικές. Καθίσαμε για μπύρα, πιστεύω σε ένα από τα πιο ακριβά μαγαζιά της πόλης, αλλά η κάθε μπύρα κόστιζε μόλις 2€.

Αφού καθίσαμε πάνω από μια ώρα πήγαμε να δούμε το μέτριο ηλιοβασίλεμα στην πόλη. Αφού ο ήλιος έδυσε λίγο πριν τις 8 επιστρέψαμε στα δωμάτιά μας για να ετοιμάσουμε τα πράγματα για την αυριανή αναχώρηση αλλά και να φάμε τα νόστιμα κρέατα που είχαμε αγοράσει το μεσημέρι. Ήπιαμε και ένα μπουκάλι κρασί από αυτά που είχαμε αγοράσει επίσης το μεσημέρι, ακούγοντας μουσική από την σμαρτ τηλεόραση. Το δωμάτιο ήταν πολύ ευρύχωρο με μια μικρή κουζίνα, με ένα φούρνο μικροκυμάτων και ένα ψυγείο.
Ξενοδοχείο στο Swakopmund:

 

[tripakias]

Η Μποτσουάνα και η Ναμίμπια είναι προορισμοί που με ενδιαφέρουν πολύ (ίσως και επενδυτικά) αλλά ψυχοπλακώθηκα με τις φωτογραφίες. Όλο άμμος και πέτρες. Δεν έχω διαβάσει ακόμη την ιστορία όμως (ελπίζω να το κάνω σύντομα), μόνο τον πρόλογο και μια ματιά στις φωτογραφίες.

 

[travelbreak]

Η Μποτσουάνα και η Ναμίμπια είναι ένας προορισμοί που με ενδιαφέρουν πολύ (ίσως και επενδυτικά) αλλά ψυχοπλακώθηκα με τις φωτογραφίες. Όλο άμμος και πέτρες. Δεν έχω διαβάσει ακόμη την ιστορία όμως (ελπίζω να το κάνω σύντομα), μόνο τον πρόλογο και μια ματιά στις φωτογραφίες.

Στην αρχή πήγαμε σε ερημικά τοπία. Μετά όμως θα ακολουθήσουν και ποτάμια, λίμνες, σαβάνες κλπ.
Αφού σε ενδιαφέρει, θα διαβάσεις σιγά σιγά και τα πιο έγχρωμα.
Όσον αφορά στις επενδύσεις, οι λευκοί εκεί έχουν καλά ξενοδοχεία και γενικά ασχολούνται με τον τουρισμό. Φυσικά θα έχουν και ορυχεία και διάφορα τέτοια που αποδίδουν.

 

[tripakias]

Φυσικά θα έχουν και ορυχεία και διάφορα τέτοια που αποδίδουν.

Όχι εντάξει, δεν με ενδιαφέρουν τα ορυχεία. Θα αφήσω τα διαμάντια στην Oppenheimer.
Ποια περιοχή θεωρείς πως είναι περισσότερο τουριστικά αναπτυγμένη (με 12μηνο τουρισμό) στη Ναμίμπια και ποια στην Μποτσουάνα;

 

[travelbreak]

Όχι εντάξει, δεν με ενδιαφέρουν τα ορυχεία. Θα αφήσω τα διαμάντια στην Oppenheimer.
Ποια περιοχή θεωρείς πως είναι περισσότερο τουριστικά αναπτυγμένη (με 12μηνο τουρισμό) στη Ναμίμπια και ποια στην Μποτσουάνα;

Δε νομίζω ότι με μία μικρή επίσκεψη θα μπορούσα να δώσω επενδυτικές προτάσεις.
Όμως το Swakopmund είναι ενδιαφέρον και είναι πέρασμα από τη νότια στη βόρεια Ναμίμπια. Άρα με τα λίγα που ξέρω προτείνω αυτό.
Για Μποτσουάνα προτείνω το Maun. Και αυτό είναι πέρασμα.
Άντε, και καλές δουλειές.