psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.317
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Σχεδιασμός & προετοιμασία
- Αναχώρηση και άφιξη στη πόλη
- Guten Abend Dresden!
- Το μπαλκόνι της Δρέσδης και οι πρώτες μπύρες
- Υπό βροχή μεταξύ Neustadt & Altstadt
- Και τη νύχτα όμορφη πόλη!
- Δρέσδη μέρα δεύτερη
- Επιστροφή στο ιστορικό κέντρο
- Πόσο θα βρέξεις ακόμα;
- Αυτό ήταν κιόλας; Πάμε γι’ άλλα
- Berlin, να ‘μαι πάλι εδώ!
- Πάμε για πρωινό;
- Στο σπουδαιότερο μνημείο του Βερολίνου
- Εκδρομή ήταν και πάει…
- Επίλογος – συμπεράσματα
Berlin, να ‘μαι πάλι εδώ!
Είναι μερικές πόλεις όμως που σε κερδίζουν τόσο εύκολα και άμεσα, που από τη στιγμή που θα φύγεις ψάχνεις την ευκαιρία να τις ξαναδείς. Στη περίπτωση μου μπορεί να μην είχε περάσει αρκετός καιρός από τη προηγούμενη επίσκεψη εκεί, ωστόσο έτσι όπως ήταν δομημένο το ταξίδι και με όλα όσα προηγήθηκαν αυτό το διάστημα δε θα μπορούσα επ’ ουδενί να πω όχι. Σ’ αυτό συνηγόρησε το γεγονός ότι στο Βερολίνο δε θα ήμασταν εντελώς μόνοι, αλλά με ένα πολύ καλό φίλο της αδερφής μου που ζει μόνιμα με τη γυναίκα του τα τελευταία χρόνια εκεί, δίνοντας μας μια πολύ σημαντική βοήθεια στο να δούμε πράγματα που δε θα βλέπαμε αλλιώς.
Βγήκαμε από το τρένο και περιπλανηθήκαμε αρκετά στον αχανέστατο κεντρικό σταθμό, παίρνοντας χρόνο προκειμένου να εξοικειωθούμε (και να θυμηθούμε) τις συγκοινωνίες της πόλης. Το τρένο S9 αλλά και S7 που κατευθύνονται προς το αεροδρόμιο ήταν ο καλύτερος τρόπος μετάβασης προς τη περιοχή του Friedrichshain που θα μέναμε:
Φτάσαμε στο σταθμό Ostbahnhof και περπατήσαμε προς το ξενοδοχείο λίγα μέτρα πιο κάτω. Τσεκάραμε τα πιστοποιητικά και παραλάβαμε τις άλλες δύο κάρτες (οι δύο είχαν φτάσει νωρίτερα), ανεβαίνοντας στον έβδομο όροφο όπου βρισκόταν το δωμάτιο μας για να ετοιμαστούμε. Η νυχτερινή θέα προς το πύργο τη τηλεόρασης ‘’Fernsehturm’’ μου έφερε απότομα τις πολύ όμορφες αναμνήσεις από το Γενάρη του 20, λίγους μήνες πριν:
Λίγες ώρα μετά και εμφανώς ανανεωμένοι, περνούσαμε τη γέφυρα Schillingbrücke του ποταμού Spree με ακόμα καλύτερη θέα προς την Alexanderplatz κινούμενοι νότια στην αγαπημένη περιοχή του Friedrichshain-Kreuzberg :
Περάσαμε παράλληλα με το πάρκο Mariannenplatz και τα εντυπωσιακά του κτήρια, έχοντας ραντεβού με την υπόλοιπη παρέα για φαγητό σε μια διαδρομή που φυσιολογικοί άνθρωποι δε τη κάνουν με τα πόδια:
Και καθώς δεν υπήρχε κανένα άγχος για να μη κλείσει η κουζίνα μιας και είχαν παραγγείλει και για μας, κάναμε στάση για να βρέξουμε τα στεγνά μας λαρύγγια στο πρώτο αναψυκτήριο που είδα διαθέσιμο:
Οι πολύ γεμάτες βιτρίνες των ψυγείων της Γερμανίας πάντα με ενθουσιάζουν, επιλέγοντας μια Flensburger με το πολύ ωραίο άνοιγμα:
Αφού ανακτήσαμε τις δυνάμεις μας συνεχίσαμε τα υπολειπόμενα χιλιόμετρα, φτάνοντας εν τέλει μισή ώρα μετά στο restaurant Brauhaus Südstern που περίμεναν και οι υπόλοιποι:
Περάσαμε απέναντι το δρόμο βλέποντας τον εντυπωσιακό ναό στο φόντο:
Και καθίσαμε γνωρίζοντας τη παρέα στην οποία εκτός από τον Α και τη γυναίκα του που προανέφερα, είχαν βρεθεί ακόμα δύο Έλληνες μόνιμοι κάτοικοι Γερμανίας, εργαζόμενοι εκεί για χρόνια, οπότε αυτόματα η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από την εκεί ζωή. Λίγο μετά κατέφτασαν και τα εκλεκτά εδέσματα:
Ένα κλασσικό γερμανικό πιάτο με χοιρινό, σάλτσα, πατατούλες και λάχανο, συνοδείας εκλεκτής φρέσκιας Weiss μπύρας που παράγεται στο συγκεκριμένο χώρο παρακαλώ και όπως είναι λογικό δεν αρκεστήκαμε σε μία!
Περασμένες μία και σηκωθήκαμε προκειμένου να δώσουμε συνέχεια στο βράδυ μας, περνώντας από τη πανέμορφη εκείνη την ώρα εκκλησία «Kirche Christliches Zentrum» θαυμάζοντας την και από κοντά:
Μιας και δεν υπήρχε ψυχή σε ένα κοντινό μπαράκι που θέλανε να μας βγάλουν τα παιδιά, πήραμε το μετρό από το σταθμό Südstern για να αλλάξουμε περιοχή:
Όταν έμαθα κατεβαίνοντας στο σταθμό Mehringdamm λίγο μετά ότι κατευθυνόμαστε σε Rock Club με το όνομα Clash ενθουσιάστηκα και η όποια κούραση της ημέρας πήγε αμέσως περίπατο καθώς κατευθυνόμασταν προς τα 'κει:
Σημεία των καιρών ή απλά τυπική διαδικασία; Όπως και να το πει κανείς η διαδικασία που προηγήθηκε της εισόδου ήταν μεγάλη. Αρχικά επίδειξη των πιστοποιητικών εμβολιασμού (εννοείται 8 στα 8), μαζί με ταυτότητα όμως όπως προβλέπεται, στη συνέχεια εγγραφή στη φόρμα με τα στοιχεία και στο τέλος ανάγνωση των κανόνων, σε μια νέα πραγματικότητα στη νυχτερινή διασκέδαση:
Ευτυχώς μετά από λίγα λεπτά κινούμασταν επιτέλους προς την είσοδο:
Απ’ ότι έμαθα το clash είναι ένα από τα πιο γνωστά ροκ κλαμπ με συγκεκριμένο χαρακτήρα (όπως τα περισσότερα bar στο Βερολίνο), ζωντανή μουσική που λόγω της κατάστασης δεν υπήρχε, πολύ ωραίο κλίμα και φυσικά παγωμένες μπύρες. Οι φωτογραφίες στο εσωτερικό απαγορεύονται ρητώς, ωστόσο κατάφερα να πάρω μερικές στη ζούλα:
Τη Helles την είχα δοκιμάσει ξανά στο Βερολίνο, οπότε τη παράγγειλα άφοβα, όπως και τις επόμενες βαρελίσιες από το μπαρ:
Ήπιαμε και συζητήσαμε αρκετά μιας και η μουσική δεν ήταν όσο δυνατή θα ήθελα σε ένα ακόμα μέτρο της νέας πραγματικότητας, καθισμένοι πάντα σε τραπέζι και γύρω στις τρεις ξεκινήσαμε για την επιστροφή μας με το μετρό.
Οι Γερμανοί δεν είναι τυχαίοι, ξέρουν και βάζουν τις σωστές διαφημίσεις στους σταθμούς τους, για το νέο ολόφρεσκο δίσκο της μεγαλύτερης μπάντας όλων των εποχών:
Ανεβήκαμε στο ξενοδοχείο και μιας και δεν είχα ύπνο καθώς δε χόρτασα βόλτες (και μπύρες) πήρα τη φωτογραφική μηχανή και βγήκα παγανιά στην east side Gallery, βάζοντας τα βρίζοντας με τον αυτόματο πωλητή του hostel ο οποίος δε δεχόταν το 5ευρο μου και δε μου έβγαζε μπύρα:
Έκανα τη βόλτα μου στη Mühlenstraße παράλληλα με το πάλαι ποτέ τείχος του Βερολίνου, φωτογραφίζοντας και ψάχνοντας κάτι ανοικτό:
Έφτασα ως το «αδελφικό φιλί του σοσιαλισμού» άδειο ευτυχώς εκείνη τη περασμένη ώρα:
Το διασημότερο graffiti και κομμάτι της ιστορίας τη πόλης, απεικονίζει το φιλί του πρώην γ.γ της Σοβιετικής Σοβιετικής Ένωσης Λέονιντ Μπρέζνιεφ και του προέδρου της Ανατολικής Γερμανίας Έρικ Χόνεκερ:
Πέρασα απέναντι διασχίζοντας το δρόμο και κατόπιν το πεζόδρομο που οδηγεί στο γνωστό κλειστό γήπεδο Mercedes-Benz Arena βρίσκοντας όλα τα τριγύρω μαγαζιά σε διαδικασία κλεισίματος:
Έτσι επέστρεψα απέναντι, κοντύτερα στη γέφυρα Oberbaum και το άνοιγμα που κάνει το τείχος σε ένα σημείο με θέα το West Side Office απέναντι, συναντώντας αρκετό κόσμο να κάθεται στα σκαλάκια της όχθης του ποταμού:
Αποφασισμένος ότι δε πρόκειται να πιώ άλλη μπύρα πήρα νυσταγμένος το δρόμο της επιστροφής δίπλα στο τείχος…
\
Είναι μερικές πόλεις όμως που σε κερδίζουν τόσο εύκολα και άμεσα, που από τη στιγμή που θα φύγεις ψάχνεις την ευκαιρία να τις ξαναδείς. Στη περίπτωση μου μπορεί να μην είχε περάσει αρκετός καιρός από τη προηγούμενη επίσκεψη εκεί, ωστόσο έτσι όπως ήταν δομημένο το ταξίδι και με όλα όσα προηγήθηκαν αυτό το διάστημα δε θα μπορούσα επ’ ουδενί να πω όχι. Σ’ αυτό συνηγόρησε το γεγονός ότι στο Βερολίνο δε θα ήμασταν εντελώς μόνοι, αλλά με ένα πολύ καλό φίλο της αδερφής μου που ζει μόνιμα με τη γυναίκα του τα τελευταία χρόνια εκεί, δίνοντας μας μια πολύ σημαντική βοήθεια στο να δούμε πράγματα που δε θα βλέπαμε αλλιώς.
Βγήκαμε από το τρένο και περιπλανηθήκαμε αρκετά στον αχανέστατο κεντρικό σταθμό, παίρνοντας χρόνο προκειμένου να εξοικειωθούμε (και να θυμηθούμε) τις συγκοινωνίες της πόλης. Το τρένο S9 αλλά και S7 που κατευθύνονται προς το αεροδρόμιο ήταν ο καλύτερος τρόπος μετάβασης προς τη περιοχή του Friedrichshain που θα μέναμε:
Φτάσαμε στο σταθμό Ostbahnhof και περπατήσαμε προς το ξενοδοχείο λίγα μέτρα πιο κάτω. Τσεκάραμε τα πιστοποιητικά και παραλάβαμε τις άλλες δύο κάρτες (οι δύο είχαν φτάσει νωρίτερα), ανεβαίνοντας στον έβδομο όροφο όπου βρισκόταν το δωμάτιο μας για να ετοιμαστούμε. Η νυχτερινή θέα προς το πύργο τη τηλεόρασης ‘’Fernsehturm’’ μου έφερε απότομα τις πολύ όμορφες αναμνήσεις από το Γενάρη του 20, λίγους μήνες πριν:
Λίγες ώρα μετά και εμφανώς ανανεωμένοι, περνούσαμε τη γέφυρα Schillingbrücke του ποταμού Spree με ακόμα καλύτερη θέα προς την Alexanderplatz κινούμενοι νότια στην αγαπημένη περιοχή του Friedrichshain-Kreuzberg :
Περάσαμε παράλληλα με το πάρκο Mariannenplatz και τα εντυπωσιακά του κτήρια, έχοντας ραντεβού με την υπόλοιπη παρέα για φαγητό σε μια διαδρομή που φυσιολογικοί άνθρωποι δε τη κάνουν με τα πόδια:
Και καθώς δεν υπήρχε κανένα άγχος για να μη κλείσει η κουζίνα μιας και είχαν παραγγείλει και για μας, κάναμε στάση για να βρέξουμε τα στεγνά μας λαρύγγια στο πρώτο αναψυκτήριο που είδα διαθέσιμο:
Οι πολύ γεμάτες βιτρίνες των ψυγείων της Γερμανίας πάντα με ενθουσιάζουν, επιλέγοντας μια Flensburger με το πολύ ωραίο άνοιγμα:
Αφού ανακτήσαμε τις δυνάμεις μας συνεχίσαμε τα υπολειπόμενα χιλιόμετρα, φτάνοντας εν τέλει μισή ώρα μετά στο restaurant Brauhaus Südstern που περίμεναν και οι υπόλοιποι:
Περάσαμε απέναντι το δρόμο βλέποντας τον εντυπωσιακό ναό στο φόντο:
Και καθίσαμε γνωρίζοντας τη παρέα στην οποία εκτός από τον Α και τη γυναίκα του που προανέφερα, είχαν βρεθεί ακόμα δύο Έλληνες μόνιμοι κάτοικοι Γερμανίας, εργαζόμενοι εκεί για χρόνια, οπότε αυτόματα η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από την εκεί ζωή. Λίγο μετά κατέφτασαν και τα εκλεκτά εδέσματα:
Ένα κλασσικό γερμανικό πιάτο με χοιρινό, σάλτσα, πατατούλες και λάχανο, συνοδείας εκλεκτής φρέσκιας Weiss μπύρας που παράγεται στο συγκεκριμένο χώρο παρακαλώ και όπως είναι λογικό δεν αρκεστήκαμε σε μία!
Περασμένες μία και σηκωθήκαμε προκειμένου να δώσουμε συνέχεια στο βράδυ μας, περνώντας από τη πανέμορφη εκείνη την ώρα εκκλησία «Kirche Christliches Zentrum» θαυμάζοντας την και από κοντά:
Μιας και δεν υπήρχε ψυχή σε ένα κοντινό μπαράκι που θέλανε να μας βγάλουν τα παιδιά, πήραμε το μετρό από το σταθμό Südstern για να αλλάξουμε περιοχή:
Όταν έμαθα κατεβαίνοντας στο σταθμό Mehringdamm λίγο μετά ότι κατευθυνόμαστε σε Rock Club με το όνομα Clash ενθουσιάστηκα και η όποια κούραση της ημέρας πήγε αμέσως περίπατο καθώς κατευθυνόμασταν προς τα 'κει:
Σημεία των καιρών ή απλά τυπική διαδικασία; Όπως και να το πει κανείς η διαδικασία που προηγήθηκε της εισόδου ήταν μεγάλη. Αρχικά επίδειξη των πιστοποιητικών εμβολιασμού (εννοείται 8 στα 8), μαζί με ταυτότητα όμως όπως προβλέπεται, στη συνέχεια εγγραφή στη φόρμα με τα στοιχεία και στο τέλος ανάγνωση των κανόνων, σε μια νέα πραγματικότητα στη νυχτερινή διασκέδαση:
Ευτυχώς μετά από λίγα λεπτά κινούμασταν επιτέλους προς την είσοδο:
Απ’ ότι έμαθα το clash είναι ένα από τα πιο γνωστά ροκ κλαμπ με συγκεκριμένο χαρακτήρα (όπως τα περισσότερα bar στο Βερολίνο), ζωντανή μουσική που λόγω της κατάστασης δεν υπήρχε, πολύ ωραίο κλίμα και φυσικά παγωμένες μπύρες. Οι φωτογραφίες στο εσωτερικό απαγορεύονται ρητώς, ωστόσο κατάφερα να πάρω μερικές στη ζούλα:
Τη Helles την είχα δοκιμάσει ξανά στο Βερολίνο, οπότε τη παράγγειλα άφοβα, όπως και τις επόμενες βαρελίσιες από το μπαρ:
Ήπιαμε και συζητήσαμε αρκετά μιας και η μουσική δεν ήταν όσο δυνατή θα ήθελα σε ένα ακόμα μέτρο της νέας πραγματικότητας, καθισμένοι πάντα σε τραπέζι και γύρω στις τρεις ξεκινήσαμε για την επιστροφή μας με το μετρό.
Οι Γερμανοί δεν είναι τυχαίοι, ξέρουν και βάζουν τις σωστές διαφημίσεις στους σταθμούς τους, για το νέο ολόφρεσκο δίσκο της μεγαλύτερης μπάντας όλων των εποχών:
Ανεβήκαμε στο ξενοδοχείο και μιας και δεν είχα ύπνο καθώς δε χόρτασα βόλτες (και μπύρες) πήρα τη φωτογραφική μηχανή και βγήκα παγανιά στην east side Gallery, βάζοντας τα βρίζοντας με τον αυτόματο πωλητή του hostel ο οποίος δε δεχόταν το 5ευρο μου και δε μου έβγαζε μπύρα:
Έκανα τη βόλτα μου στη Mühlenstraße παράλληλα με το πάλαι ποτέ τείχος του Βερολίνου, φωτογραφίζοντας και ψάχνοντας κάτι ανοικτό:
Έφτασα ως το «αδελφικό φιλί του σοσιαλισμού» άδειο ευτυχώς εκείνη τη περασμένη ώρα:
Το διασημότερο graffiti και κομμάτι της ιστορίας τη πόλης, απεικονίζει το φιλί του πρώην γ.γ της Σοβιετικής Σοβιετικής Ένωσης Λέονιντ Μπρέζνιεφ και του προέδρου της Ανατολικής Γερμανίας Έρικ Χόνεκερ:
Πέρασα απέναντι διασχίζοντας το δρόμο και κατόπιν το πεζόδρομο που οδηγεί στο γνωστό κλειστό γήπεδο Mercedes-Benz Arena βρίσκοντας όλα τα τριγύρω μαγαζιά σε διαδικασία κλεισίματος:
Έτσι επέστρεψα απέναντι, κοντύτερα στη γέφυρα Oberbaum και το άνοιγμα που κάνει το τείχος σε ένα σημείο με θέα το West Side Office απέναντι, συναντώντας αρκετό κόσμο να κάθεται στα σκαλάκια της όχθης του ποταμού:
Αποφασισμένος ότι δε πρόκειται να πιώ άλλη μπύρα πήρα νυσταγμένος το δρόμο της επιστροφής δίπλα στο τείχος…
\
Last edited:
