psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.094
- Likes
- 56.049
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Σχεδιασμός & προετοιμασία
- Αναχώρηση και άφιξη στη πόλη
- Guten Abend Dresden!
- Το μπαλκόνι της Δρέσδης και οι πρώτες μπύρες
- Υπό βροχή μεταξύ Neustadt & Altstadt
- Και τη νύχτα όμορφη πόλη!
- Δρέσδη μέρα δεύτερη
- Επιστροφή στο ιστορικό κέντρο
- Πόσο θα βρέξεις ακόμα;
- Αυτό ήταν κιόλας; Πάμε γι’ άλλα
- Berlin, να ‘μαι πάλι εδώ!
- Πάμε για πρωινό;
- Στο σπουδαιότερο μνημείο του Βερολίνου
- Εκδρομή ήταν και πάει…
- Επίλογος – συμπεράσματα
Στο σπουδαιότερο μνημείο του Βερολίνου
Ο Α. μας οδηγούσε με μαεστρία προς τα ανατολικά της πόλης, εξηγώντας μας παράλληλα πράγματα της ζωής και της καθημερινότητας του Βερολίνου. Κινούμασταν προς τα διαμερίσματα Alt-Treptow & Plänterwald, ανάμεσα στα οποία στριμώχνεται κατά κάποιο τρόπο το Treptower Park, ένα μεγάλο πάρκο στις όχθες του ποταμού Spree, δημοφιλές μέρος αναψυχής και όχι μόνο.
Εκεί βρίσκεται το σημαντικότερο πολεμικό – ταφικό Σοβιετικό μνημείο ‘’Sowjetisches Ehrenmal Treptow’’ του Βερολίνου, που στήθηκε για να τιμήσει τη μνήμη των 7000 στρατιωτών του κόκκινου στρατού που έχασαν τη ζωή τους στις μάχες της πόλης, αλλά συνολικότερα ένα μνημείο ολιστικής αισθητικής για τις θλιβερές αναμνήσεις του πολέμου αλλά και της νίκης των λαών ενάντια στο ναζισμό. Πέρα από μνημείο αποτελεί ταυτόχρονα και κοιμητήριο των πεσόντων:
Καμία εντύπωση δε μου έκανε το γεγονός ότι πολλοί σύγχρονοι οδηγοί της πόλης του Βερολίνου δε το αναφέρουν καν, μιας και στη προηγούμενη μου επίσκεψη εκεί διαπίστωσα από μόνος μου μια έντονη προσπάθεια επιστροφής στη λήθη της ιστορίας…
Το μνημείο είναι πραγματικά τεράστιο, γεμάτο συμβολισμούς και επεξηγήσεις αλλά και κομμάτια ιστορίας του Β παγκοσμίου πολέμου. Ήμασταν πολύ τυχεροί που είχαμε μαζί μας τον Α. ,άριστο γνώστη του χώρου και της ιστορίας του και μας εξηγούσε πολύ αναλυτικά τι βλέπουμε:
Η συμμετρία του χώρου είναι δεδομένη, αναδεικνύοντας τον τρόπο κατασκευής του, μόλις έξι μήνες μετά τη λήξη του πολέμου, προκειμένου να μη ξεχάσει κανένας και να τιμηθούν με αυτό τον τρόπο όσο πιο γρήγορα γίνεται οι πεσόντες. Από όποια πύλη και να μπει κανείς λοιπόν είναι το ένα και το αυτό:
Προχωρήσαμε εντυπωσιασμένοι από τα πολλά δέντρα που βλέπαμε στο χώρο, τα οποία έχουν και αυτά το συμβολισμό τους. Αυτά του διαδρόμου ήταν φυτεμένα με κλίση για να δημιουργούν κάτι σα φυσικό σκέπαστρο και τα υπόλοιπα τριγύρω βαλμένα μπροστά τα λυγερόκορμα συμβολίζοντας τα νιάτα και πίσω τα μεγαλύτερα:
Φτάσαμε στην αρχή ουσιαστικά του μεγάλου μνημείου έχοντας ξεκινήσει ήδη τη ξενάγηση. Το πρώτο άγαλμα που συναντάει κανείς πλαισιωμένο από «κλαίουσες» ιτιές, είναι αυτό της μητέρας πατρίδας, που στέκει λυπημένη για το χαμό των παιδιών της, έχοντας όμως το χέρι και το πόδι σε θέση ανασύνταξης, προκειμένου να πάρει φόρα και να ξανασηκωθεί:
Το Treptow απέφυγε τη τύχη άλλων Σοβιετικών μνημείων στη Γερμανία, αυτή δηλαδή του βανδαλισμού και της καταστροφής, κάτι που οφείλεται στη συμφωνία μεταξύ ΕΣΣΔ (Ρωσικής Ομοσπονδίας αργότερα) με τη Γερμανία, που ανέλαβε υποχρέωση να συντηρεί όλα τα σοβιετικά μνημεία της χώρας και να ζητά την άδεια της Ρωσίας για κάθε τυχόν παρέμβαση σε αυτά. Τύποις το μνημείο θεωρείται Ρωσικό έδαφος. Βέβαια όλο αυτό δεν εμπόδισε ακροδεξιές οργανώσεις διαχρονικά να προχωρήσουν σε καταστροφές…
Οι δύο θεόρατες σημαίες της ΕΣΣΔ ορίζουν θα έλεγε κανείς τον κυρίως χώρο του μνημείου:
Δε γίνεται κατανοητό ίσως από την αρχή ότι πρόκειται για σημαίες παρά μόνο όταν πλησιάσει κανείς και πάλι όμως είναι δύσκολο.
Μπροστά από τη κάθε σημαία υπάρχει γονατιστός ένας Σοβιετικός στρατιώτης, υποκλινόμενος στη θυσία των νεκρών συντρόφων του για την ελευθερία:
Αρκετός κόσμος τιμάει τη μνήμη τους αφήνοντας λουλούδια στο σημείο αυτό όπως και σε άλλα όπως είδαμε παρακάτω:
Οι δύο στρατιώτες κάτω από τις σημαίες δεν είναι ακριβώς ίδιοι όπως μπορεί να δει κανείς με λίγη προσεκτική παρατήρηση. Οι διαφορές τους πέρα από τα παράσημα που φέρουν είναι στο πρόσωπο και τα χαρακτηριστικά (όπως το μουστάκι ως δείγμα γήρατος), θέλοντας να μας δείξουν σε ακόμα μία κίνηση συμβολισμού τις δύο γενιές Σοβιετικών που πολέμησαν στο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο:
Προχωρήσαμε προς τα ενδότερα του ταφικού μνημείου, βλέποντας αριστερά και δεξιά τις χαρακτηριστικές σαρκοφάγους, γεμάτες οστά στρατιωτών, με τη κάθε μια να αντιπροσωπεύει ένα κράτος της ΕΣΣΔ:
Το θεόρατο άγαλμα στο βάθος γινόταν όλο και πιο ευδιάκριτο, θα είχαμε όμως την ευκαιρία να το δούμε από πολύ πιο κοντά. Τα σιδερένια στεφάνια που βρίσκονται μπροστά του αρμονικά βαλμένα και αυτά, υποδεικνύουν το χώρο ταφής των αξιωματικών:
Κοιτώντας προς τα πίσω άρχισαν να γίνονται πιο ευδιάκριτες οι σημαίες:
Στο μέσο κάθε σαρκοφάγου φιλοξενείται και ένα απόσπασμα από ιστορικούς λόγους ενθάρρυνσης του Ιωσήφ Στάλιν προς τους πατριώτες του μετώπου πριν τη μάχη:
Αλλά και διαφορετικές σε κάθε πλευρά τοιχογραφίες με διαφορετική θεματολογία η κάθε μία. Οι κατεστραμμένες πόλεις και χωριά από τις βομβαρδιστικές επιδρομές των ναζί, την ίδια ώρα που οι επιζήσαντες δείχνουν το δρόμο και δεν υποτάσσονται:
Τριγύρω τα δέντρα φυτεμένα με τη χαρακτηριστική σειρά όπως επισήμανα και στην αρχή της περιγραφής:
Οι Γηραιότεροι αλλά και νεότεροι αξιωματικοί στις υπηρεσίες της πατρίδας:
Πλησιάζαμε προς το τέλος με το άγαλμα πλέον να περνά ξεκάθαρα το μήνυμα του στους παρευρισκόμενους. Στη βάση του φιλοξενείται ο χώρος του μνημείου όπου γίνονται οι εθιμοτυπικές τελετές:
Όσο φτάναμε στο τέλος τόσο πιο σπουδαίες ήταν και οι τοιχογραφίες. Ο ανορθόδοξος πόλεμος μέσα από τα χαλάσματα ενάντια στο άρμα του κατακτητή:
Αλλά και ο στρατιώτης που δείχνει το δρόμο προς την επέλαση, την ώρα που ο σύντροφος του πέφτει κάτω από τα πυρά. Εντυπωσιακό:
Είχαμε φτάσει πλέον στο καλύτερο σημείο θέασης του μεγάλου αγάλματος. Τότε έμαθα ότι ο καλλιτέχνης δεν εμπνεύστηκε από κάποιο φανταστικό, αλλά το υπαρκτό πρόσωπο ενός Σοβιετικού στρατιώτη ο οποίος μάλιστα πέθανε σε βαθιά γεράματα μετά το 2010:
Ο στρατιώτης σε με μεγαλειώδη κίνηση τσακίζει με το σπαθί του τον αγκυλωτό του φασισμού, την ίδια ώρα που τον τσαλαπατάει με τη μπότα του, έχοντας παράλληλα στην αγκαλιά του ένα παιδί, το παιδί που φέρνει την νέα ελπίδα που ανατέλλει μετά τη νίκη των λαών:
Ανεβήκαμε τα σκαλιά έχοντας αυτή τη φορά θέα προς το απόλυτα συμμετρικό μνημείο και τους τάφους:
Ο χώρος στο σημείο εκείνο είναι σφραγισμένος και ανοίγει μόνο κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων κάθε χρόνο στις 9 Μαΐου (και για άλλους στις 8), την ημέρα που εορτάζεται η αντιφασιστική νίκη:
Πέρα από το έμβλημα της ΕΣΣΔ και την εξαιρετική τοιχογραφία που νομίζω τα λέει όλα από μόνη της, μπορεί να δει κανείς ακόμα ένα σημείο απόθεσης λουλουδιών ως φόρο τιμής:
Βγήκαμε μια αναμνηστική οικογενειακή φωτογραφία και ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε τα σκαλιά πολύ συγκινημένοι με όσα είχαμε δει:
Δεν ανέφερα τυχαία ότι το Treptower Park είναι για μένα ένα από τα σημαντικότερα μνημεία (βασικά το σημαντικότερο) που μπορεί να δει κανείς σ’ αυτή τη πόλη. Μια αν μη τι άλλο ιστορική πόλη για αρκετούς λόγους, που για καλή μας τύχη διαθέτει πολλά αξιοθέατα. Αυτό εδώ όμως δίνει μια άλλη διάσταση για το τι συντελέστηκε εδώ, ίσως στο πιο ιστορικό γεγονός του 20ου Αιώνα.
Πέραν όλων των άλλων η επίσκεψη εκεί είναι σημαντική ακριβώς γιατί δε πρέπει να ποτέ επέλθει η λήθη, γιατί τις φορές που έγινε αυτό ήρθε η ιστορία αλλά και το σήμερα να μας υπενθυμίσει με το σκληρότερο τρόπο πόσο λάθος είναι να αφήσουμε να συμβεί κάτι τέτοιο. Γιατί όπως λέει και η γνωστή ρήση του Χεμινγουεϊ «Ο κάθε άνθρωπος, που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει τόσα στον Κόκκινο Στρατό, που δε θα μπορούσε να τα ξεπληρώσει ποτέ, με ό,τι κι αν έκανε»...
Ο Α. μας οδηγούσε με μαεστρία προς τα ανατολικά της πόλης, εξηγώντας μας παράλληλα πράγματα της ζωής και της καθημερινότητας του Βερολίνου. Κινούμασταν προς τα διαμερίσματα Alt-Treptow & Plänterwald, ανάμεσα στα οποία στριμώχνεται κατά κάποιο τρόπο το Treptower Park, ένα μεγάλο πάρκο στις όχθες του ποταμού Spree, δημοφιλές μέρος αναψυχής και όχι μόνο.
Εκεί βρίσκεται το σημαντικότερο πολεμικό – ταφικό Σοβιετικό μνημείο ‘’Sowjetisches Ehrenmal Treptow’’ του Βερολίνου, που στήθηκε για να τιμήσει τη μνήμη των 7000 στρατιωτών του κόκκινου στρατού που έχασαν τη ζωή τους στις μάχες της πόλης, αλλά συνολικότερα ένα μνημείο ολιστικής αισθητικής για τις θλιβερές αναμνήσεις του πολέμου αλλά και της νίκης των λαών ενάντια στο ναζισμό. Πέρα από μνημείο αποτελεί ταυτόχρονα και κοιμητήριο των πεσόντων:
Καμία εντύπωση δε μου έκανε το γεγονός ότι πολλοί σύγχρονοι οδηγοί της πόλης του Βερολίνου δε το αναφέρουν καν, μιας και στη προηγούμενη μου επίσκεψη εκεί διαπίστωσα από μόνος μου μια έντονη προσπάθεια επιστροφής στη λήθη της ιστορίας…
Το μνημείο είναι πραγματικά τεράστιο, γεμάτο συμβολισμούς και επεξηγήσεις αλλά και κομμάτια ιστορίας του Β παγκοσμίου πολέμου. Ήμασταν πολύ τυχεροί που είχαμε μαζί μας τον Α. ,άριστο γνώστη του χώρου και της ιστορίας του και μας εξηγούσε πολύ αναλυτικά τι βλέπουμε:
Η συμμετρία του χώρου είναι δεδομένη, αναδεικνύοντας τον τρόπο κατασκευής του, μόλις έξι μήνες μετά τη λήξη του πολέμου, προκειμένου να μη ξεχάσει κανένας και να τιμηθούν με αυτό τον τρόπο όσο πιο γρήγορα γίνεται οι πεσόντες. Από όποια πύλη και να μπει κανείς λοιπόν είναι το ένα και το αυτό:
Προχωρήσαμε εντυπωσιασμένοι από τα πολλά δέντρα που βλέπαμε στο χώρο, τα οποία έχουν και αυτά το συμβολισμό τους. Αυτά του διαδρόμου ήταν φυτεμένα με κλίση για να δημιουργούν κάτι σα φυσικό σκέπαστρο και τα υπόλοιπα τριγύρω βαλμένα μπροστά τα λυγερόκορμα συμβολίζοντας τα νιάτα και πίσω τα μεγαλύτερα:
Φτάσαμε στην αρχή ουσιαστικά του μεγάλου μνημείου έχοντας ξεκινήσει ήδη τη ξενάγηση. Το πρώτο άγαλμα που συναντάει κανείς πλαισιωμένο από «κλαίουσες» ιτιές, είναι αυτό της μητέρας πατρίδας, που στέκει λυπημένη για το χαμό των παιδιών της, έχοντας όμως το χέρι και το πόδι σε θέση ανασύνταξης, προκειμένου να πάρει φόρα και να ξανασηκωθεί:
Το Treptow απέφυγε τη τύχη άλλων Σοβιετικών μνημείων στη Γερμανία, αυτή δηλαδή του βανδαλισμού και της καταστροφής, κάτι που οφείλεται στη συμφωνία μεταξύ ΕΣΣΔ (Ρωσικής Ομοσπονδίας αργότερα) με τη Γερμανία, που ανέλαβε υποχρέωση να συντηρεί όλα τα σοβιετικά μνημεία της χώρας και να ζητά την άδεια της Ρωσίας για κάθε τυχόν παρέμβαση σε αυτά. Τύποις το μνημείο θεωρείται Ρωσικό έδαφος. Βέβαια όλο αυτό δεν εμπόδισε ακροδεξιές οργανώσεις διαχρονικά να προχωρήσουν σε καταστροφές…
Οι δύο θεόρατες σημαίες της ΕΣΣΔ ορίζουν θα έλεγε κανείς τον κυρίως χώρο του μνημείου:
Δε γίνεται κατανοητό ίσως από την αρχή ότι πρόκειται για σημαίες παρά μόνο όταν πλησιάσει κανείς και πάλι όμως είναι δύσκολο.
Μπροστά από τη κάθε σημαία υπάρχει γονατιστός ένας Σοβιετικός στρατιώτης, υποκλινόμενος στη θυσία των νεκρών συντρόφων του για την ελευθερία:
Αρκετός κόσμος τιμάει τη μνήμη τους αφήνοντας λουλούδια στο σημείο αυτό όπως και σε άλλα όπως είδαμε παρακάτω:
Οι δύο στρατιώτες κάτω από τις σημαίες δεν είναι ακριβώς ίδιοι όπως μπορεί να δει κανείς με λίγη προσεκτική παρατήρηση. Οι διαφορές τους πέρα από τα παράσημα που φέρουν είναι στο πρόσωπο και τα χαρακτηριστικά (όπως το μουστάκι ως δείγμα γήρατος), θέλοντας να μας δείξουν σε ακόμα μία κίνηση συμβολισμού τις δύο γενιές Σοβιετικών που πολέμησαν στο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο:
Προχωρήσαμε προς τα ενδότερα του ταφικού μνημείου, βλέποντας αριστερά και δεξιά τις χαρακτηριστικές σαρκοφάγους, γεμάτες οστά στρατιωτών, με τη κάθε μια να αντιπροσωπεύει ένα κράτος της ΕΣΣΔ:
Το θεόρατο άγαλμα στο βάθος γινόταν όλο και πιο ευδιάκριτο, θα είχαμε όμως την ευκαιρία να το δούμε από πολύ πιο κοντά. Τα σιδερένια στεφάνια που βρίσκονται μπροστά του αρμονικά βαλμένα και αυτά, υποδεικνύουν το χώρο ταφής των αξιωματικών:
Κοιτώντας προς τα πίσω άρχισαν να γίνονται πιο ευδιάκριτες οι σημαίες:
Στο μέσο κάθε σαρκοφάγου φιλοξενείται και ένα απόσπασμα από ιστορικούς λόγους ενθάρρυνσης του Ιωσήφ Στάλιν προς τους πατριώτες του μετώπου πριν τη μάχη:
Αλλά και διαφορετικές σε κάθε πλευρά τοιχογραφίες με διαφορετική θεματολογία η κάθε μία. Οι κατεστραμμένες πόλεις και χωριά από τις βομβαρδιστικές επιδρομές των ναζί, την ίδια ώρα που οι επιζήσαντες δείχνουν το δρόμο και δεν υποτάσσονται:
Τριγύρω τα δέντρα φυτεμένα με τη χαρακτηριστική σειρά όπως επισήμανα και στην αρχή της περιγραφής:
Οι Γηραιότεροι αλλά και νεότεροι αξιωματικοί στις υπηρεσίες της πατρίδας:
Πλησιάζαμε προς το τέλος με το άγαλμα πλέον να περνά ξεκάθαρα το μήνυμα του στους παρευρισκόμενους. Στη βάση του φιλοξενείται ο χώρος του μνημείου όπου γίνονται οι εθιμοτυπικές τελετές:
Όσο φτάναμε στο τέλος τόσο πιο σπουδαίες ήταν και οι τοιχογραφίες. Ο ανορθόδοξος πόλεμος μέσα από τα χαλάσματα ενάντια στο άρμα του κατακτητή:
Αλλά και ο στρατιώτης που δείχνει το δρόμο προς την επέλαση, την ώρα που ο σύντροφος του πέφτει κάτω από τα πυρά. Εντυπωσιακό:
Είχαμε φτάσει πλέον στο καλύτερο σημείο θέασης του μεγάλου αγάλματος. Τότε έμαθα ότι ο καλλιτέχνης δεν εμπνεύστηκε από κάποιο φανταστικό, αλλά το υπαρκτό πρόσωπο ενός Σοβιετικού στρατιώτη ο οποίος μάλιστα πέθανε σε βαθιά γεράματα μετά το 2010:
Ο στρατιώτης σε με μεγαλειώδη κίνηση τσακίζει με το σπαθί του τον αγκυλωτό του φασισμού, την ίδια ώρα που τον τσαλαπατάει με τη μπότα του, έχοντας παράλληλα στην αγκαλιά του ένα παιδί, το παιδί που φέρνει την νέα ελπίδα που ανατέλλει μετά τη νίκη των λαών:
Ανεβήκαμε τα σκαλιά έχοντας αυτή τη φορά θέα προς το απόλυτα συμμετρικό μνημείο και τους τάφους:
Ο χώρος στο σημείο εκείνο είναι σφραγισμένος και ανοίγει μόνο κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων κάθε χρόνο στις 9 Μαΐου (και για άλλους στις 8), την ημέρα που εορτάζεται η αντιφασιστική νίκη:
Πέρα από το έμβλημα της ΕΣΣΔ και την εξαιρετική τοιχογραφία που νομίζω τα λέει όλα από μόνη της, μπορεί να δει κανείς ακόμα ένα σημείο απόθεσης λουλουδιών ως φόρο τιμής:
Βγήκαμε μια αναμνηστική οικογενειακή φωτογραφία και ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε τα σκαλιά πολύ συγκινημένοι με όσα είχαμε δει:
Δεν ανέφερα τυχαία ότι το Treptower Park είναι για μένα ένα από τα σημαντικότερα μνημεία (βασικά το σημαντικότερο) που μπορεί να δει κανείς σ’ αυτή τη πόλη. Μια αν μη τι άλλο ιστορική πόλη για αρκετούς λόγους, που για καλή μας τύχη διαθέτει πολλά αξιοθέατα. Αυτό εδώ όμως δίνει μια άλλη διάσταση για το τι συντελέστηκε εδώ, ίσως στο πιο ιστορικό γεγονός του 20ου Αιώνα.
Πέραν όλων των άλλων η επίσκεψη εκεί είναι σημαντική ακριβώς γιατί δε πρέπει να ποτέ επέλθει η λήθη, γιατί τις φορές που έγινε αυτό ήρθε η ιστορία αλλά και το σήμερα να μας υπενθυμίσει με το σκληρότερο τρόπο πόσο λάθος είναι να αφήσουμε να συμβεί κάτι τέτοιο. Γιατί όπως λέει και η γνωστή ρήση του Χεμινγουεϊ «Ο κάθε άνθρωπος, που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει τόσα στον Κόκκινο Στρατό, που δε θα μπορούσε να τα ξεπληρώσει ποτέ, με ό,τι κι αν έκανε»...
Last edited:
