psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.320
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Σχεδιασμός & προετοιμασία
- Αναχώρηση και άφιξη στη πόλη
- Guten Abend Dresden!
- Το μπαλκόνι της Δρέσδης και οι πρώτες μπύρες
- Υπό βροχή μεταξύ Neustadt & Altstadt
- Και τη νύχτα όμορφη πόλη!
- Δρέσδη μέρα δεύτερη
- Επιστροφή στο ιστορικό κέντρο
- Πόσο θα βρέξεις ακόμα;
- Αυτό ήταν κιόλας; Πάμε γι’ άλλα
- Berlin, να ‘μαι πάλι εδώ!
- Πάμε για πρωινό;
- Στο σπουδαιότερο μνημείο του Βερολίνου
- Εκδρομή ήταν και πάει…
- Επίλογος – συμπεράσματα
Πάμε για πρωινό;
Αυτή ήταν η ατάκα που ξεστομίσαμε μ’ ένα στόμα – μια φωνή, το Κυριακάτικο εκείνο πρωινό, μιας και για κάποιο ανεξήγητο λόγο σηκωθήκαμε όλοι πολύ πεινασμένοι.
Εγώ πάλι μη θέλοντας να χάσω την ευκαιρία στο φως της ημέρας, κόλλησα στο τζάμι του παραθύρου για φωτογραφίες προς την Alexanderplatz με τα εντυπωσιακά της κτήρια που φαινόταν τέλεια από μακριά, αλλά και προς το τείχος σχεδόν από κάτω μου:
Δεν ήταν ούτε 11 όταν κατεβήκαμε και φορτωθήκαμε στο αυτοκίνητο του Α.
Προορισμός μας ήταν η Boxhagener Platz, περιοχή με αρκετά φαγάδικα & καφέ που σερβίρουν πρωινό. Βέβαια εγώ την ήξερα μόνο βράδυ (τι περίεργο) από τη προηγούμενη μου επίσκεψη, καθώς εκεί φιλοξενούνται και αρκετά μπαρ τα οποία μάλιστα αυξάνονται και πληθύνονται:
Παρκάραμε σχετικά εύκολα με την απαραίτητη προσοχή, καθώς τα σημεία στάθμευσης δεν είναι όλα διαθέσιμα για το κοινό, ούτε απευθύνονται όλα σε αυτοκίνητα, συνεχίζοντας με τα πόδια:
Ο δρόμος μας έβγαλε στο πάρκο της κεντρικής πλατείας όπου διεξάγονταν το Κυριακάτικο παζάρι, μέσα σε αρκετό κόσμο που κατέβηκε για να ψωνίσει ή να κάνει τη βόλτα του. Τόσο κόσμο μάλιστα που μας ανάγκασε να φορέσουμε τις μάσκες γιατί όποιος φυλάει τα ρούχα του…
Προχωρήσαμε ανάμεσα στους πάγκους χαζεύοντας τα εκθέματα προς πώληση, πολλά εξ αυτών απομεινάρια της Ανατολικής Γερμανίας τα οποία λατρεύω:
Ακόμα μια φορά η εκδρομή είχε χρώμα ρετρό, κάτι που συμβαίνει επανειλημμένως σ’ αυτές τις πόλεις:
Το μεγάλο μου πάθος βέβαια δεν είναι άλλο από το ψάξιμο ανάμεσα στα βινύλλια, κάτι για το οποίο μπορώ να αφιερώσω ώρες και ώρες, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση μόνο λίγα λεπτά καθώς η υπόλοιπη παρέα πεινούσε και δεν ήταν διατεθειμένη να περιμένει εμένα και τα βίτσια μου:
Αρκέστηκα σε ένα λάβαρο της Dynamo Dresden που βρήκα προς πώληση:
Και συνέχισα ακολουθώντας τελευταίος (για φωτογραφικούς πάντα λόγους) την αναζήτηση καταστήματος φαγητού:
Ο κόσμος που γευμάτιζε ήταν ήδη αρκετός, παρόλο που οι δρόμοι ήταν σχετικά άδειοι:
Ευτυχώς η έρευνα τελείωσε δύο τετράγωνα μετά, βρίσκοντας το ‘’Tempo-Box’’, ένα ρεστοραντ με μεγάλη κουζίνα πρωινού ή brunch όπως θα λέγαμε και στο χωριό μου. Το μάτι μου αμέσως έπεσε στο παραδοσιακό Γερμανικό πρωινό, με αυγά, πατάτες, λουκάνικα και τα σχετικά, αυτό που ήρθε όμως ένα μισάωρο μετά θύμιζε μια εκδοχή της παραδοσιακής Ελληνικής ομελέτας. Καλούτσικο δε μπορώ να πω:
Το ίδιο καλό ήταν χωρίς να μας εντυπωσιάσει και το υπόλοιπο τραπέζι. Καλύτερα προς το μέτριο, μιας και τα λαχανικά θύμιζαν κάτι από τέτοια, τα φρούτα ήταν άνοστα και οι ελιές σα να τρως χαρτί. Δύσκολη περίπτωση το φαγητό στο εξωτερικό αν είσαι Έλληνας…
Γεμίσαμε τα στομάχια μας μερικώς ικανοποιημένοι και ξεχυθήκαμε ξανά με ταχύ βήμα στους δρόμους της πόλης που συγκέντρωναν περισσότερο κόσμο όσο περνούσε η ώρα:
Ήταν το μεταίχμιο καθώς μπαίναμε προς το μεσημέρι και αρκετοί έτρωγαν ήδη το μεσημεριανό τους γεύμα. Είπαμε, δεν είμαστε στην Ελλάδα, όλα αυτά εκεί γίνονται πιο νωρίς:
Χωρίς άλλες χρονοτριβές μπήκαμε στο αυτοκίνητο, καθώς εκτός του ότι είχα μια πτήση να προλάβω, έπρεπε να δω και ένα από τα εντυπωσιακότερα αξιοθέατα της πόλης...
Αυτή ήταν η ατάκα που ξεστομίσαμε μ’ ένα στόμα – μια φωνή, το Κυριακάτικο εκείνο πρωινό, μιας και για κάποιο ανεξήγητο λόγο σηκωθήκαμε όλοι πολύ πεινασμένοι.
Εγώ πάλι μη θέλοντας να χάσω την ευκαιρία στο φως της ημέρας, κόλλησα στο τζάμι του παραθύρου για φωτογραφίες προς την Alexanderplatz με τα εντυπωσιακά της κτήρια που φαινόταν τέλεια από μακριά, αλλά και προς το τείχος σχεδόν από κάτω μου:
Δεν ήταν ούτε 11 όταν κατεβήκαμε και φορτωθήκαμε στο αυτοκίνητο του Α.
Προορισμός μας ήταν η Boxhagener Platz, περιοχή με αρκετά φαγάδικα & καφέ που σερβίρουν πρωινό. Βέβαια εγώ την ήξερα μόνο βράδυ (τι περίεργο) από τη προηγούμενη μου επίσκεψη, καθώς εκεί φιλοξενούνται και αρκετά μπαρ τα οποία μάλιστα αυξάνονται και πληθύνονται:
Παρκάραμε σχετικά εύκολα με την απαραίτητη προσοχή, καθώς τα σημεία στάθμευσης δεν είναι όλα διαθέσιμα για το κοινό, ούτε απευθύνονται όλα σε αυτοκίνητα, συνεχίζοντας με τα πόδια:
Ο δρόμος μας έβγαλε στο πάρκο της κεντρικής πλατείας όπου διεξάγονταν το Κυριακάτικο παζάρι, μέσα σε αρκετό κόσμο που κατέβηκε για να ψωνίσει ή να κάνει τη βόλτα του. Τόσο κόσμο μάλιστα που μας ανάγκασε να φορέσουμε τις μάσκες γιατί όποιος φυλάει τα ρούχα του…
Προχωρήσαμε ανάμεσα στους πάγκους χαζεύοντας τα εκθέματα προς πώληση, πολλά εξ αυτών απομεινάρια της Ανατολικής Γερμανίας τα οποία λατρεύω:
Ακόμα μια φορά η εκδρομή είχε χρώμα ρετρό, κάτι που συμβαίνει επανειλημμένως σ’ αυτές τις πόλεις:
Το μεγάλο μου πάθος βέβαια δεν είναι άλλο από το ψάξιμο ανάμεσα στα βινύλλια, κάτι για το οποίο μπορώ να αφιερώσω ώρες και ώρες, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση μόνο λίγα λεπτά καθώς η υπόλοιπη παρέα πεινούσε και δεν ήταν διατεθειμένη να περιμένει εμένα και τα βίτσια μου:
Αρκέστηκα σε ένα λάβαρο της Dynamo Dresden που βρήκα προς πώληση:
Και συνέχισα ακολουθώντας τελευταίος (για φωτογραφικούς πάντα λόγους) την αναζήτηση καταστήματος φαγητού:
Ο κόσμος που γευμάτιζε ήταν ήδη αρκετός, παρόλο που οι δρόμοι ήταν σχετικά άδειοι:
Ευτυχώς η έρευνα τελείωσε δύο τετράγωνα μετά, βρίσκοντας το ‘’Tempo-Box’’, ένα ρεστοραντ με μεγάλη κουζίνα πρωινού ή brunch όπως θα λέγαμε και στο χωριό μου. Το μάτι μου αμέσως έπεσε στο παραδοσιακό Γερμανικό πρωινό, με αυγά, πατάτες, λουκάνικα και τα σχετικά, αυτό που ήρθε όμως ένα μισάωρο μετά θύμιζε μια εκδοχή της παραδοσιακής Ελληνικής ομελέτας. Καλούτσικο δε μπορώ να πω:
Το ίδιο καλό ήταν χωρίς να μας εντυπωσιάσει και το υπόλοιπο τραπέζι. Καλύτερα προς το μέτριο, μιας και τα λαχανικά θύμιζαν κάτι από τέτοια, τα φρούτα ήταν άνοστα και οι ελιές σα να τρως χαρτί. Δύσκολη περίπτωση το φαγητό στο εξωτερικό αν είσαι Έλληνας…
Γεμίσαμε τα στομάχια μας μερικώς ικανοποιημένοι και ξεχυθήκαμε ξανά με ταχύ βήμα στους δρόμους της πόλης που συγκέντρωναν περισσότερο κόσμο όσο περνούσε η ώρα:
Ήταν το μεταίχμιο καθώς μπαίναμε προς το μεσημέρι και αρκετοί έτρωγαν ήδη το μεσημεριανό τους γεύμα. Είπαμε, δεν είμαστε στην Ελλάδα, όλα αυτά εκεί γίνονται πιο νωρίς:
Χωρίς άλλες χρονοτριβές μπήκαμε στο αυτοκίνητο, καθώς εκτός του ότι είχα μια πτήση να προλάβω, έπρεπε να δω και ένα από τα εντυπωσιακότερα αξιοθέατα της πόλης...
Last edited:
