panius
Member
- Μηνύματα
- 664
- Likes
- 2.720
Jaipur, 9η-10η ημέρα
Να 'μαι πάλι! Άργησα λίγο αλλά έχω και μια Ιαπωνία να επισκεφτώ σε λίγες μέρες...
Λοιπόν, κάτσε να θυμηθώ που είχα μείνει... α ναι!
Το τρενάκι που μας πήγε Jaipur δεν ήταν και τόσο κακό τελικά. Ποντικάκια δεν είδαμε, κατσαρίδες δεν ανταμώσαμε. Ίσως να βοήθησε το γεγονός ότι με το που μπήκαμε, η Ελευθερία άδειασε (αυτό είχε διαθέσιμο, αυτό χρησιμοποίησε) ένα σπρέυ για κουνούπια σε όλο το χώρο κάνοντας την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Επίσης ήταν πιο άνετα στο βαγόνι. Αντί για 3 σειρές κουπέ είχε μόνο 2. Δεν λέω ότι ήταν καθαρά, προς Θεού! Η βρώμα που έβγαλε το μαντιλάκι ήταν τόσο συμπαγής που έκανε ένα ζευγαράκι νεαρών Ινδών - οι οποίοι το έπαιζαν cool και άνετοι - να μας ζητήσουν και αυτοί μερικά. Τελικά πιο πολλά μαντίλια ξόδεψαν οι Ινδοί παρά εμείς! Πάντως σχετικά καλά ταξιδέψαμε. Λάθος! Όταν φτάσαμε στη Jaipur, η φωνή μου είχε κλείσει. Είχα πάρει το πάνω κουπέ δίπλα στο αιρκοντίσιον και έγινα κατεψυγμένος.
Κάτι το κρύωμα και η κούραση, κάτι όλα αυτά τα υπέροχα που είδαμε τις προηγούμενες ημέρες, η Τζαϊπούρ δεν με εντυπωσίασε. Τα ροζ κτήρια μου φάνηκαν λιγότερο ροζ (Τι ροζ; Πορτοκαλί ήταν). Τα κάστρα και τα παλάτια μου φάνηκαν λιγότερο εντυπωσιακά. Είχε όμως ωραία αγορά. Μέσα στα σκουπίδια και στα βρομόνερα, απαστράπτουσες βιτρίνες με όλες τις διεθνείς μάρκες και πολλές εγχώριες ξεπρόβαλαν εντυπωσιακά και νεαροί πορτιέρηδες σου άνοιγαν τις πόρτες να περάσεις. Παντού όμως! Και η τελευταία τρύπα είχε θυρωρό! Λογικό, με τόσο κόσμο στην Ινδία σε κατάσταση ανέχειας, το να βάλεις ένα φτωχαδάκι να ανοιγοκλείνει τις πόρτες για λίγα ψίχουλα δεν είναι και το πιο δύσκολο πράγμα. Απορώ ειλικρινά γιατί η ινδική κυβέρνηση δεν έχει σκεφτεί ακόμα να καθαρίσει λίγο τη βρώμα στους δρόμους χρησιμοποιώντας τους άστεγους που τους έχει μπόλικους, με αντάλλαγμα λίγο φαγητό, ή ένα καινούργιο ρούχο, ή ένα ζευγάρι παπούτσια. 'Ολοι θα έβγαιναν ωφελημένοι από μια τέτοια δράση.
Πού είχαμε μείνει; Στην αγορά! Η Ελευθερία, που λέτε, ήθελε σώνει και καλά να πάρει βραχιόλια (εκεί δεν παίρνεις 1 βραχιόλι. Παίρνεις μια δωδεκάδα για το ένα χέρι και μια δωδεκάδα για το άλλο). Με τραβολογούσε άρρωστο άνθρωπο 1 ώρα πάνω-κάτω στα μαγαζιά. Έτσι πήρε την εκδίκησή της που τους παράτησα την προηγούμενη ημέρα, πήρε και 1 κιλό χρυσά και ασημένια βραχιόλια, που τα φοράει και ξέρουμε ανά πάσα στιγμή πού βρίσκεται
. Γυρίζοντας στο ξενοδοχείο, μπαίνω στο μπάνιο και τι να δω! Το σαπουνάκι από την Ελλάδα που το είχα πάντα μαζί μου, που το στέγνωνα για να αντέξει περισσότερο και το έβαζα με αγάπη στην πλαστική θηκούλα του, ήταν χρησιμοποιημένο! Κάποια καμαριέρα εντυπωσιάστηκε από το άρωμα αιγαιοπελαγίτικης φρεσκάδας και είπε να πλύνει τα χεράκια της. Την Ινδία μου μέσα! Το μίσησα αυτό το ξενοδοχείο! Στο εστιατόριο, στα πρωινά την επόμενη μέρα έκαναν πάνω από 30 λεπτά να μου φέρουν το ζεστό τσάι. Ο σερβιτόρος σερνόταν μια στο ένα τραπέζι να αφήσει ένα πιρούνι, μια στο άλλο να πάρει ένα πιάτο αργά και νωχελικά. Έλεος άνθρωπέ μου! Δεν συντηρείς τις Καρυάτιδες με την οδοντόβουρτσα! Ζωντάνεψε λίγο! Τέρμα οι ευγένειες! Του μίλησα όπως ο Άγγλος αποικιοκράτης στον παππού του πριν την κρεμάλα: ένα super sonic boom ακούστηκε και το τσάι ήρθε σφαιράτο! Και ο Ινδός φοβέρα θέλει.
Βγήκαμε από το χοτέλ και πήραμε ταξί να μας πάει στα αξιοθέατα. Πήγαμε προς κέντρο μεριά και σε μια πολύβουη διασταύρωση μέσα στο μποτιλιάρισμα και κινδυνεύοντας να μας πατήσουν τα τρίκυκλα κατεβήκαμε να δούμε το πιο διάσημο αξιοθέατο της πόλης... έναν τοίχο! Δεν μπαίνω καν στον κόπο να ψάξω να θυμηθώ το όνομα και να το γράψω. Ένα ντουβάρι σε σχήμα πυραμίδας με πολλά παράθυρα που αποτελούσε λέει τμήμα του παλατιού και από 'κει έβλεπαν οι γυναίκες του χαρεμιού την κίνηση της πόλης. Μόνο που το παλάτι είτε χάθηκε στην πορεία είτε δεν χτίστηκε ποτέ, δεν ξέρω, έμεινε μόνο αυτή η ξεκάρφωτη πρόσοψη στη μέση του κόμβου. Δεν μπορεί λέω, κάτι σημαντικό θα έχει γίνει εδώ. Κάποιος συμβολισμός θα υπάρχει και κάποιο βαθύτερο νόημα. Ψάχνω στους οδηγούς, δεν βρήκα τίποτα. Αυτό το πράγμα δεν είναι καν παλιό. Μόλις το 1800 χτίστηκε. (Εννοείται εσείς δεν θα κατεβείτε από το ταξί και φυσικά ΔΕΝ θα πληρώσετε εισιτήριο για να μπείτε μέσα. Μια στάση στο φανάρι για να βγάλετε μια τυπική φωτογραφία και δρόμο). Εντάξει, μπορεί η Jaipur πριν 1 αιώνα να ήταν ο πρώτος και ο τελευταίος σταθμός για τους ταξιδιώτες στο Rajahstan και να φάνταζε απίστευτα εξωτική και γοητευτική, σήμερα όμως που έχει να συναγωνιστεί τις υπόλοιπες πόλεις - κοσμήματα της ινδικής αυτής επαρχίας, η Jaipur απλά έρχεται τελευταία και καταϊδρωμένη.
Επόμενη στάση το αστεροσκοπείο. Αυτό ήταν ενδιαφέρον! Είχε ένα σωρό πέτρινες και μαρμάρινες γεωμετρικές κατασκευές που χρησίμευαν στην παρατήρηση των ζωδιακών αστερισμών, στον υπολογισμό της ώρας και στην πρόβλεψη των εκλείψεων. Με ποιον τρόπο; Με τα μαθηματικά, και την τριγωνομετρία! Έπεφτε η ηλιακή σκιά πάνω στην πέτρινη κατασκευή, μετρούσαν το μήκος της, υπολόγιζαν γωνίες και μοίρες και evoila: ώρες, ισημερίες, ηλιοστάσια, μήκη - πλάτη μεσημβρινών, όλα υπολογισμένα με φοβερή ακρίβεια! Και όλα αυτά το 1700! (πολιτισμός με Π κεφαλαίο, όχι αστεία!). Εμείς αρχικά, ως άλλοι Γαλιλαίοι - αλλά και γιατί είμαστε συνειδητοποιημένοι ταξιδιώτες που εντρυφούμε εις βάθος στα αξιοθέατα, προσπαθήσαμε να κατανοήσουμε τροχιές πλανητών και όλο το σύμπαν γενικότερα διαβάζοντας προσεχτικά τις επεξηγηματικές πινακίδες. Αυτό το καταραμένο "αζιμούθιο" όμως, που διάβαζα σε κάθε δεύτερη γραμμή και που δεν ξέρω τι στον κόρακα είναι, φταίει που καταλήξαμε να βγάζουμε αστείες φώτο με το μεγαλύτερο ηλιακό ρολόι του κόσμου να γίνεται ρολόι χειρός και άλλα τέτοια χαζά.
Συνεχίσαμε για το Amber Fort. Η Ελευθερία γκρίνιαζε γιατί ήθελε να πάμε με ελέφαντα μέχρι το φρούριο. Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να προγραμματίσεις την επίσκεψη σχετικά νωρίς. Αν πας μετά το μεσημέρι, τα ζωντανά αποσύρονται για ξεκούραση και έτσι και 'μεις χάσαμε το elephant ride. Δυστυχώς, ο μοναδικός ελέφαντας που είδαμε και φωτογραφήσαμε σε φάση αφόδευσης δεν κατέστη αποτελεσματικό υποκατάστατο για την Ελευθερία και έτσι ακόμα και σήμερα όταν το θυμάται μας γκρινιάζει που δεν καβάλησε τον μικρό Ντάμπο!
Το Amber Fort είναι ένα πανέμορφο φρούριο - παλάτι, 10 χλμ έξω από την πόλη, με εντυπωσιακά τείχη, γεωμετρικούς κήπους και ένα πραγματικά απίστευτο συνονθύλευμα στενών διαδρόμων στο εσωτερικό του, που εμείς τουλάχιστον βρεθήκαμε χαμένοι να κάνουμε κύκλους προσπαθώντας να βρούμε κάποια έξοδο. Φυσικά, επειδή τίποτα δεν γίνεται στην τύχη, αυτός ο λαβύρινθος εξυπηρετούσε καθαρά αμυντικούς σκοπούς: να μπερδέψει τους εισβολείς και να τους αναγκάζει σε μάχη έναν προς έναν (λόγω στενότητας) καταργώντας έτσι το πλεονέκτημα του αριθμητικού μεγέθους.
Πανέμορφη ήταν η αίθουσα με τους καθρέπτες: Ένας χώρος με εκατοντάδες μικρά γυαλάκια στους τοίχους και σίγουρα πηγή έμπνευσης για τον εφευρέτη της ντισκομπάλας
. Λέγεται ότι αν ανάψεις ένα μόνο κερί, μπορείς να φωτίσεις ολόκληρο το δωμάτιο, χάρη στις αντανακλάσεις της φλόγας.
Πολύ εντυπωσιακό σε αυτό το φρούριο είναι και το λεγόμενο "μικρό Σινικό Τείχος", ένα αμυντικό τείχος πολλών χιλιομέτρων, που έτσι όπως ακολουθεί το απότομο ανάγλυφο των κορυφογραμμών, θυμίζει πολύ έντονα την κινέζικη υπερ-κατασκευή.
Όταν κατεβήκαμε από το κάστρο, είχε πια βραδιάσει. Στο δρόμο προς την πόλη, δίπλα στη λίμνη υπάρχει το επίσημο (όπως λένε) κατάστημα με χειροποίητα προϊόντα και σουβενίρ. Ο οδηγός μας πήγε εκεί κατευθείαν (ούτε καν μας ρώτησε). Πρέπει πάντως να ομολογήσω ότι εκεί βρήκα τα πιο καλόγουστα και όμορφα (και τσιμπιμένα) δωράκια σε όλο το ταξίδι. Είναι το μέρος για να ψωνίσεις εκτός τον άλλων ινδικά σάρι (που δεν θα πάρεις) και ινδικές πασμίνες (που θα πάρεις). Ο πωλητής για να μας πείσει πόσο καλής ποιότητας είναι οι πασμίνες του, έπαιρνε την άκρη της, την τύλιγε σαν σαλιγκάρι γύρω από το δαχτυλό του, την ξετύλιγε και ορίστε: ατσαλάκωτη! Wow! Φοβερό κόλπο! Θα πάρω 3...
Μετά τα απαραίτητα ψώνια, ήταν ώρα για χαλάρωση. Κάναμε περατζάδα δίπλα στη λίμνη με φόντο το βυθισμένο παλάτι Jal Mahal και βγάλαμε ατμοσφαιρικές νυχτερινές φωτογραφίες, πριν καταλύσουμε στο ξενοδοχείο.
Η επόμενη μέρα θα μας έβρισκε στην Άγκρα με το πολυφωτογραφημένο μαυσωλείο της...
Η Jaipur έχει πολλά ενδιαφέροντα να δεις, γι αυτό και είναι ο δημοφιλέστερος τουριστικός προορισμός στο Rajahstan. Εξάλλου περιλαμβάνεται στο "χρυσό τρίγωνο", το στάνταρντ τουριστικό πακέτο των ταξιδιωτικών πρακτορείων που μαζί με το Δελχί και την Άγκρα αποτελεί μια καλή εισαγωγή Ινδίας για τον πρωτάρη ταξιδιώτη. Για μας όμως που επισκεφθήκαμε το "βαθύ" Rajahstan τις προηγούμενες ημέρες και είδαμε ότι καλύτερο είχε να μας προσφέρει, νομίζω θα μπορούσαμε άνετα να κάνουμε και χωρίς τη ξεβαμμένη πορτοκαλορόζ Jaipur.
Να 'μαι πάλι! Άργησα λίγο αλλά έχω και μια Ιαπωνία να επισκεφτώ σε λίγες μέρες...
Λοιπόν, κάτσε να θυμηθώ που είχα μείνει... α ναι!
Το τρενάκι που μας πήγε Jaipur δεν ήταν και τόσο κακό τελικά. Ποντικάκια δεν είδαμε, κατσαρίδες δεν ανταμώσαμε. Ίσως να βοήθησε το γεγονός ότι με το που μπήκαμε, η Ελευθερία άδειασε (αυτό είχε διαθέσιμο, αυτό χρησιμοποίησε) ένα σπρέυ για κουνούπια σε όλο το χώρο κάνοντας την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Επίσης ήταν πιο άνετα στο βαγόνι. Αντί για 3 σειρές κουπέ είχε μόνο 2. Δεν λέω ότι ήταν καθαρά, προς Θεού! Η βρώμα που έβγαλε το μαντιλάκι ήταν τόσο συμπαγής που έκανε ένα ζευγαράκι νεαρών Ινδών - οι οποίοι το έπαιζαν cool και άνετοι - να μας ζητήσουν και αυτοί μερικά. Τελικά πιο πολλά μαντίλια ξόδεψαν οι Ινδοί παρά εμείς! Πάντως σχετικά καλά ταξιδέψαμε. Λάθος! Όταν φτάσαμε στη Jaipur, η φωνή μου είχε κλείσει. Είχα πάρει το πάνω κουπέ δίπλα στο αιρκοντίσιον και έγινα κατεψυγμένος.
Κάτι το κρύωμα και η κούραση, κάτι όλα αυτά τα υπέροχα που είδαμε τις προηγούμενες ημέρες, η Τζαϊπούρ δεν με εντυπωσίασε. Τα ροζ κτήρια μου φάνηκαν λιγότερο ροζ (Τι ροζ; Πορτοκαλί ήταν). Τα κάστρα και τα παλάτια μου φάνηκαν λιγότερο εντυπωσιακά. Είχε όμως ωραία αγορά. Μέσα στα σκουπίδια και στα βρομόνερα, απαστράπτουσες βιτρίνες με όλες τις διεθνείς μάρκες και πολλές εγχώριες ξεπρόβαλαν εντυπωσιακά και νεαροί πορτιέρηδες σου άνοιγαν τις πόρτες να περάσεις. Παντού όμως! Και η τελευταία τρύπα είχε θυρωρό! Λογικό, με τόσο κόσμο στην Ινδία σε κατάσταση ανέχειας, το να βάλεις ένα φτωχαδάκι να ανοιγοκλείνει τις πόρτες για λίγα ψίχουλα δεν είναι και το πιο δύσκολο πράγμα. Απορώ ειλικρινά γιατί η ινδική κυβέρνηση δεν έχει σκεφτεί ακόμα να καθαρίσει λίγο τη βρώμα στους δρόμους χρησιμοποιώντας τους άστεγους που τους έχει μπόλικους, με αντάλλαγμα λίγο φαγητό, ή ένα καινούργιο ρούχο, ή ένα ζευγάρι παπούτσια. 'Ολοι θα έβγαιναν ωφελημένοι από μια τέτοια δράση.
Πού είχαμε μείνει; Στην αγορά! Η Ελευθερία, που λέτε, ήθελε σώνει και καλά να πάρει βραχιόλια (εκεί δεν παίρνεις 1 βραχιόλι. Παίρνεις μια δωδεκάδα για το ένα χέρι και μια δωδεκάδα για το άλλο). Με τραβολογούσε άρρωστο άνθρωπο 1 ώρα πάνω-κάτω στα μαγαζιά. Έτσι πήρε την εκδίκησή της που τους παράτησα την προηγούμενη ημέρα, πήρε και 1 κιλό χρυσά και ασημένια βραχιόλια, που τα φοράει και ξέρουμε ανά πάσα στιγμή πού βρίσκεται
. Γυρίζοντας στο ξενοδοχείο, μπαίνω στο μπάνιο και τι να δω! Το σαπουνάκι από την Ελλάδα που το είχα πάντα μαζί μου, που το στέγνωνα για να αντέξει περισσότερο και το έβαζα με αγάπη στην πλαστική θηκούλα του, ήταν χρησιμοποιημένο! Κάποια καμαριέρα εντυπωσιάστηκε από το άρωμα αιγαιοπελαγίτικης φρεσκάδας και είπε να πλύνει τα χεράκια της. Την Ινδία μου μέσα! Το μίσησα αυτό το ξενοδοχείο! Στο εστιατόριο, στα πρωινά την επόμενη μέρα έκαναν πάνω από 30 λεπτά να μου φέρουν το ζεστό τσάι. Ο σερβιτόρος σερνόταν μια στο ένα τραπέζι να αφήσει ένα πιρούνι, μια στο άλλο να πάρει ένα πιάτο αργά και νωχελικά. Έλεος άνθρωπέ μου! Δεν συντηρείς τις Καρυάτιδες με την οδοντόβουρτσα! Ζωντάνεψε λίγο! Τέρμα οι ευγένειες! Του μίλησα όπως ο Άγγλος αποικιοκράτης στον παππού του πριν την κρεμάλα: ένα super sonic boom ακούστηκε και το τσάι ήρθε σφαιράτο! Και ο Ινδός φοβέρα θέλει.Βγήκαμε από το χοτέλ και πήραμε ταξί να μας πάει στα αξιοθέατα. Πήγαμε προς κέντρο μεριά και σε μια πολύβουη διασταύρωση μέσα στο μποτιλιάρισμα και κινδυνεύοντας να μας πατήσουν τα τρίκυκλα κατεβήκαμε να δούμε το πιο διάσημο αξιοθέατο της πόλης... έναν τοίχο! Δεν μπαίνω καν στον κόπο να ψάξω να θυμηθώ το όνομα και να το γράψω. Ένα ντουβάρι σε σχήμα πυραμίδας με πολλά παράθυρα που αποτελούσε λέει τμήμα του παλατιού και από 'κει έβλεπαν οι γυναίκες του χαρεμιού την κίνηση της πόλης. Μόνο που το παλάτι είτε χάθηκε στην πορεία είτε δεν χτίστηκε ποτέ, δεν ξέρω, έμεινε μόνο αυτή η ξεκάρφωτη πρόσοψη στη μέση του κόμβου. Δεν μπορεί λέω, κάτι σημαντικό θα έχει γίνει εδώ. Κάποιος συμβολισμός θα υπάρχει και κάποιο βαθύτερο νόημα. Ψάχνω στους οδηγούς, δεν βρήκα τίποτα. Αυτό το πράγμα δεν είναι καν παλιό. Μόλις το 1800 χτίστηκε. (Εννοείται εσείς δεν θα κατεβείτε από το ταξί και φυσικά ΔΕΝ θα πληρώσετε εισιτήριο για να μπείτε μέσα. Μια στάση στο φανάρι για να βγάλετε μια τυπική φωτογραφία και δρόμο). Εντάξει, μπορεί η Jaipur πριν 1 αιώνα να ήταν ο πρώτος και ο τελευταίος σταθμός για τους ταξιδιώτες στο Rajahstan και να φάνταζε απίστευτα εξωτική και γοητευτική, σήμερα όμως που έχει να συναγωνιστεί τις υπόλοιπες πόλεις - κοσμήματα της ινδικής αυτής επαρχίας, η Jaipur απλά έρχεται τελευταία και καταϊδρωμένη.
Επόμενη στάση το αστεροσκοπείο. Αυτό ήταν ενδιαφέρον! Είχε ένα σωρό πέτρινες και μαρμάρινες γεωμετρικές κατασκευές που χρησίμευαν στην παρατήρηση των ζωδιακών αστερισμών, στον υπολογισμό της ώρας και στην πρόβλεψη των εκλείψεων. Με ποιον τρόπο; Με τα μαθηματικά, και την τριγωνομετρία! Έπεφτε η ηλιακή σκιά πάνω στην πέτρινη κατασκευή, μετρούσαν το μήκος της, υπολόγιζαν γωνίες και μοίρες και evoila: ώρες, ισημερίες, ηλιοστάσια, μήκη - πλάτη μεσημβρινών, όλα υπολογισμένα με φοβερή ακρίβεια! Και όλα αυτά το 1700! (πολιτισμός με Π κεφαλαίο, όχι αστεία!). Εμείς αρχικά, ως άλλοι Γαλιλαίοι - αλλά και γιατί είμαστε συνειδητοποιημένοι ταξιδιώτες που εντρυφούμε εις βάθος στα αξιοθέατα, προσπαθήσαμε να κατανοήσουμε τροχιές πλανητών και όλο το σύμπαν γενικότερα διαβάζοντας προσεχτικά τις επεξηγηματικές πινακίδες. Αυτό το καταραμένο "αζιμούθιο" όμως, που διάβαζα σε κάθε δεύτερη γραμμή και που δεν ξέρω τι στον κόρακα είναι, φταίει που καταλήξαμε να βγάζουμε αστείες φώτο με το μεγαλύτερο ηλιακό ρολόι του κόσμου να γίνεται ρολόι χειρός και άλλα τέτοια χαζά.
Συνεχίσαμε για το Amber Fort. Η Ελευθερία γκρίνιαζε γιατί ήθελε να πάμε με ελέφαντα μέχρι το φρούριο. Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να προγραμματίσεις την επίσκεψη σχετικά νωρίς. Αν πας μετά το μεσημέρι, τα ζωντανά αποσύρονται για ξεκούραση και έτσι και 'μεις χάσαμε το elephant ride. Δυστυχώς, ο μοναδικός ελέφαντας που είδαμε και φωτογραφήσαμε σε φάση αφόδευσης δεν κατέστη αποτελεσματικό υποκατάστατο για την Ελευθερία και έτσι ακόμα και σήμερα όταν το θυμάται μας γκρινιάζει που δεν καβάλησε τον μικρό Ντάμπο!
Το Amber Fort είναι ένα πανέμορφο φρούριο - παλάτι, 10 χλμ έξω από την πόλη, με εντυπωσιακά τείχη, γεωμετρικούς κήπους και ένα πραγματικά απίστευτο συνονθύλευμα στενών διαδρόμων στο εσωτερικό του, που εμείς τουλάχιστον βρεθήκαμε χαμένοι να κάνουμε κύκλους προσπαθώντας να βρούμε κάποια έξοδο. Φυσικά, επειδή τίποτα δεν γίνεται στην τύχη, αυτός ο λαβύρινθος εξυπηρετούσε καθαρά αμυντικούς σκοπούς: να μπερδέψει τους εισβολείς και να τους αναγκάζει σε μάχη έναν προς έναν (λόγω στενότητας) καταργώντας έτσι το πλεονέκτημα του αριθμητικού μεγέθους.
Πανέμορφη ήταν η αίθουσα με τους καθρέπτες: Ένας χώρος με εκατοντάδες μικρά γυαλάκια στους τοίχους και σίγουρα πηγή έμπνευσης για τον εφευρέτη της ντισκομπάλας
. Λέγεται ότι αν ανάψεις ένα μόνο κερί, μπορείς να φωτίσεις ολόκληρο το δωμάτιο, χάρη στις αντανακλάσεις της φλόγας. Πολύ εντυπωσιακό σε αυτό το φρούριο είναι και το λεγόμενο "μικρό Σινικό Τείχος", ένα αμυντικό τείχος πολλών χιλιομέτρων, που έτσι όπως ακολουθεί το απότομο ανάγλυφο των κορυφογραμμών, θυμίζει πολύ έντονα την κινέζικη υπερ-κατασκευή.
Όταν κατεβήκαμε από το κάστρο, είχε πια βραδιάσει. Στο δρόμο προς την πόλη, δίπλα στη λίμνη υπάρχει το επίσημο (όπως λένε) κατάστημα με χειροποίητα προϊόντα και σουβενίρ. Ο οδηγός μας πήγε εκεί κατευθείαν (ούτε καν μας ρώτησε). Πρέπει πάντως να ομολογήσω ότι εκεί βρήκα τα πιο καλόγουστα και όμορφα (και τσιμπιμένα) δωράκια σε όλο το ταξίδι. Είναι το μέρος για να ψωνίσεις εκτός τον άλλων ινδικά σάρι (που δεν θα πάρεις) και ινδικές πασμίνες (που θα πάρεις). Ο πωλητής για να μας πείσει πόσο καλής ποιότητας είναι οι πασμίνες του, έπαιρνε την άκρη της, την τύλιγε σαν σαλιγκάρι γύρω από το δαχτυλό του, την ξετύλιγε και ορίστε: ατσαλάκωτη! Wow! Φοβερό κόλπο! Θα πάρω 3...
Μετά τα απαραίτητα ψώνια, ήταν ώρα για χαλάρωση. Κάναμε περατζάδα δίπλα στη λίμνη με φόντο το βυθισμένο παλάτι Jal Mahal και βγάλαμε ατμοσφαιρικές νυχτερινές φωτογραφίες, πριν καταλύσουμε στο ξενοδοχείο.
Η επόμενη μέρα θα μας έβρισκε στην Άγκρα με το πολυφωτογραφημένο μαυσωλείο της...
Η Jaipur έχει πολλά ενδιαφέροντα να δεις, γι αυτό και είναι ο δημοφιλέστερος τουριστικός προορισμός στο Rajahstan. Εξάλλου περιλαμβάνεται στο "χρυσό τρίγωνο", το στάνταρντ τουριστικό πακέτο των ταξιδιωτικών πρακτορείων που μαζί με το Δελχί και την Άγκρα αποτελεί μια καλή εισαγωγή Ινδίας για τον πρωτάρη ταξιδιώτη. Για μας όμως που επισκεφθήκαμε το "βαθύ" Rajahstan τις προηγούμενες ημέρες και είδαμε ότι καλύτερο είχε να μας προσφέρει, νομίζω θα μπορούσαμε άνετα να κάνουμε και χωρίς τη ξεβαμμένη πορτοκαλορόζ Jaipur.
