Ινδία 15 ημέρες στην Ινδία

[panius]

Ημέρα 14η Βομβάη (συνέχεια...)
Μετά από ένα διάλειμμα 5 μηνών να 'μαστε πάλι στην όμορφη Βομβάη... που είχαμε μείνει; Α, ναι! στο ξενοδοχείο. Λεγόταν Chateau Windsor Hotel και για τα δεδομένα της Ινδίας μας φάνηκε πανάκριβο (γύρω στα 40 ευρώ το άτομο για τρίκλινο δωμάτιο). Χαλάλι του! Και μόνο το γεγονός ότι για πρώτη φορά στις 15 μέρες μυρίσαμε επιτέλους χλωρίνη μέσα στο μπάνιο, μας έκανε να χαλαρώσουμε τόσο που 10 μασάζ αγιουβέρδας δεν θα τα κατάφερναν! Τα σεντόνια πεντακάθαρα! Οι μούρες βυθίστηκαν μέσα στα μαξιλάρια αβίαστα και κυριολεκτικά αφεθήκαμε. Το απογευματάκι, ανανεωμένοι βγήκαμε για βόλτα στο κέντρο. Η διαφορά με όλη την υπόλοιπη Ινδία είναι συγκλονιστική! Κυκλοφορούσαμε σε ένα πραγματικά αστικό περιβάλλον, κοσμοπολίτικο και περιποιημένο. Η γειτονιά ήταν γεμάτη κτήρια από την εποχή της αποικιοκρατίας.

Πολλά από αυτά ήταν ιστορικοί κινηματογράφοι που έπαιζαν τις τελευταίες μπόλυγουντ επιτυχίες, αλλά και πολλές αμερικάνικες. Λίγα μέτρα πιο κάτω ξεκίναγε ένα τεράστιο πάρκο γεμάτο κοκοφοίνικες το οποίο πλαισίωναν επιβλητικά μέγαρα όπως τα Δικαστήρια, το Πανεπιστήμιο αλλά και η ινδική εκδοχή του λονδρέζικου Μπιγκ Μπεν!

Ομάδες κρίκετ έπαιζαν ή έκαναν προπόνηση στην ανοιχτή, τεράστια αλάνα του πάρκου.

Συνεχίζοντας τη βόλτα και λίγο πριν βγούμε στη γνωστή Πύλη της Ινδίας με το διάσημο ξενοδοχείο Ταζ Μαχάλ, μπήκαμε σε ένα εμπορικό κέντρο. Όχι τύπου mall αλλά παλιού στυλ, κλασάτο και αριστοκρατικό. Εκεί είδα για πρώτη φορά ψωμιά, κρουασάν και άλλα σφολιατοειδή δυτικού τύπου. Στην έξοδο μας προέτρεψαν να ανάψουμε και ένα κερί και μας ευχήθηκαν "Happy Diwali". Ξεκινούσε η μεγαλύτερη ινδική γιορτή "η γιορτή των φώτων", η οποία κρατάει αρκετές μέρες και γιορτάζεται παντού με μουσικές, παρελάσεις και πολλά πυροτεχνήματα. Στην μεγάλη πλατεία της Πύλης της Ινδίας μπήκαμε μετά από εξονυχιστικό έλεγχο. Ήταν ακόμα νωπές οι μνήμες από τις τρομοκρατικές επιθέσεις του 2008 με το ιστορικό ξενοδοχείο Ταζ να έχει τυλιχθεί στις φλόγες.

Κάπου εκεί ναυλώσαμε ένα ταξί να μας κάνει ένα δύωρο τουρ στο κέντρο και να μας αφήσει στην περιοχή Colaba με την υπαίθρια αγορά της. Εκεί πήραμε μερικές ντουζίνες μπρελόκ ελέφαντες, μια εξάδα βιβλία κάμα σούτρα και κάμποσα άλλα χαζοδωράκια και καταλήξαμε για πρώτη φορά στο ταξίδι σε MacDonalds. Αν και αμερικανιά, η ινδική επιρροή ήταν εμφανής. Βοδινό μπιφτέκι δεν υπήρχε, μόνο κοτόπουλο. Αλλά η αποκάλυψη ήταν οι πατάτες. Εκεί παραγγέλνεις τις λεγόμενες "Massala fries" όπου μαζί με τις πατάτες σου δίνουν και ένα σακουλάκι με μπαχαρικά. Ρίχνεις τις πατάτες μέσα στο σακουλάκι, το κουνάς πέρα δώθε και τις τρως. Σιγά μην αρκεστεί ο Ινδός σε σκέτη πατάτα με αλάτι!

Αργά το βράδυ, ντυνόμαστε για πρώτη φορά καλά και πάμε για ποτάκι σε ένα απ' τα πιο μοδάτα club της πόλης, στο ξενοδοχείο Four Seasons. Λέγεται Aer από το ελληνικό "αέρας" και όχι τυχαία αφού είναι υπαίθριο και βρίσκεται στον 34 όροφο του ξενοδοχείου. Οι τιμές μπορεί για Ινδία να ήταν προκλητικές, αλλά οκ: 12 ευρώ το κοκταϊλ το πληρώνω και στο Γκάζι κοιτάζοντας την υψικάμινο και χωρίς τα τροπικά φρούτα που μας έδωσαν εκεί. Να μην πω για τη θέα! Όλη η Βομβάη στο πιάτο, αστραφτερή και γκλαμουράτη! Πραγματικά ο τέλειος επίλογος μιας όμορφης μέρας σε αυτήν την πόλη. Τελευταία μέρα αύριο

φώτο από http://www.fourseasons.com/mumbai/dining/lounges/aer/

Πολλοί λένε ότι το κέντρο της Βομβάης δεν είναι η πραγματική εικόνα της πόλης και ότι για να γνωρίσεις την αληθινή Moumbai πρέπει να πάς στις παραγκουπόλεις. Οργανώνουν μάλιστα και εκδρομές για να δεις λέει τα μεγαλύτερα υπαίθρια πλυντήρια του κόσμου και πώς ζει ο κόσμος. Μπούρδες!!! Η αληθινή Βομβάη είναι το κέντρο της! Αυτά τα ένα- δύο τετραγωνικά χιλιόμετρα που τη διαφοροποιούν από όλη την υπόλοιπη χώρα και που την κάνουν μοναδική. Μην διανοηθείτε να χάσετε μια βόλτα στο κέντρο για να πάτε να δείτε τις παραγκουπόλεις. Θα χορτάσετε μπόχα, σκουπίδι και φτώχια στις άλλες πόλεις που θα πάτε...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 11
• 12
• 13
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 13 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[_antonis_]

ΠΑΡΑ πολύ Ινδία εφέτος, ΠΑΡΑ πολύ! Και δεν έγραψα κι εγώ...

Καλά αυτό με το Άγγλος Λόρδος, φοβερό!
Πόσες φορές λέω θα με λέτε με το όνομά μου, αυτοί εκεί, συνήθεια βλέπεις, sir και sir!!

Επίσης η Turkish το πάει καλά με τις καθυστερήσεις! Εμείς να δείς ταλαιπώρια...

 

[villi]

ΠΑΡΑ πολύ Ινδία εφέτος, ΠΑΡΑ πολύ! Και δεν έγραψα κι εγώ...

O Panius πήγε πέρισυ οπότε δε πιάνετε στους ταξιδιώτες του 2013!Γενικά πάντως ισχυει,οι έλληνες φετος ψηφίσαμε Ινδια!

Πολύ ωραία μας τα λες Panius,συμφωνώ και επαυξάνω σε όλα.Πες μου ότι πήγατε Κεράλα να με φτιάξεις!

 

[karfitsa]

Μου αρεσε πολυ ο τροπος που γραφεις...συνεχισε ετσι

 

[panius]

Δυστυχώς @villi Κεράλα δεν πήγαμε την επόμενη φορά
Σ' ευχαριστώ @karfitsa !!!

 

[ggonholidays]

Τα γραφεις πολυ ωραια και οι φωτο ειναι καταπληκτικες!!! Σε παρακολουθω με πολυ ενδιαφερον μιας και σε ενα μηνα θα βρσκομαι εκει!!!

 

[karfitsa]

... σε ενα μηνα θα βρσκομαι εκει!!!

Δεν εχεις παραπονο...υπαρχει υπερπροσφορα ιστοριων για Ινδια

 

[panius]

Σ' ευχαριστώ @ggonholidays . Ελπίζω να σε βοηθήσει το report μου στο ταξίδι σου!

 

[panius]

Δελχί, ημέρα 2η

Παίρνουμε το πρωινό μας στο roof garden του ξενοδοχείου. Στη διπλανή ταράτσα ένας νεαρός Ινδός έχει ξεντυθεί και με μια πετσέτα τυλιγμένη στη μέση προσπαθεί να κάνει μπάνιο. Στα καλώδια της τηλεφωνίας μικρά σκιουράκια τρέχουν χαρούμενα και στο δρόμο κάτω, οι κόρνες δίνουν ρεσιτάλ.

Εμείς πάλι προσπαθούμε να βρούμε λίγο έξτρα βούτυρο να αλείψουμε στο ψωμί. Σπάνιο είδος το βούτυρο στην Ινδία. Μάλλον το μοιράζουν με το δελτίο, τι να πω. Κρίμα τόσες αγελάδες. Τουλάχιστον είχαν ωραία φρούτα σε αφθονία (μπανάνες, ανανά και άλλα τροπικά). Α! όταν λέμε ψωμί, εννοούμε φυσικά το ψωμί του τοστ. Για καρβέλια, φρατζόλες, και λοιπά σφολιατοειδή ούτε λόγος! Είναι άγνωστα είδη σε μια χώρα που τρώει μόνο naan (πεντανόστιμο πολύ λεπτό στρογγυλό πλακουτσωτό ψωμάκι ψημένο σε πυρωμένες πέτρες).

Σήμερα θα δούμε τα 2 τοπ αξιοθέατα στο Δελχί: Το Qutub Minar και το Red Fort. Εδώ θα πρέπει να πω ότι όποιος ενδιαφέρεται για αρχαίους ινδουιστικούς ναούς και μνημεία, θα πρέπει να ταξιδέψει πιο νότια από την πρωτεύουσα και το δημοφιλές Rajasthan. Τα μνημεία του Δελχί, αλλά και όλα τα διάσημα αξιοθέατα της Ινδίας που επισκέπτονται οι ξένοι τουρίστες (Taj Mahal, κάστρα, παλάτια κλπ) είναι κυρίως μουσουλμανικά μνημεία χτισμένα την περίοδο της αυτοκρατορίας των Mughal (βασιλιάδες τουρκομογγολικής καταγωγής που κυβέρνησαν το μεγαλύτερο μέρος της ινδικής χερσονήσου από το 1500 μέχρι την άφιξη των Άγγλων).

To Qutub Minar είναι ακόμα παλαιότερο. Χτίστηκε περίπου το 1200 από τον πρώτο μουσουλμάνο σουλτάνο του Δελχί και σηματοδοτεί την έναρξη της ισλαμικής κυριαρχίας στην Ινδία και την κατάρρευση των αρχαίων ινδουιστικών βασιλείων. Πρόκειται για το αρχαιότερο τζαμί της Ινδίας, για το χτίσιμο του οποίου χρησιμοποιήθηκαν κυρίως μέλη από παλιότερους ινδουιστικούς ναούς που βρίσκονταν εκεί (πράγμα που το κάνει μοναδικό στην όψη).

Διαθέτει τον ψηλότερο τούβλινο μιναρέ του κόσμου (73 μέτρα) και αποτελεί αξιολογότατο δείγμα πρώιμης ισλαμικής αρχιτεκτονικής. Διαθέτει και μια σιδερένια στήλη 7 μέτρων από έναν ναό του Βίσνου η οποία χρονολογείται από το 400 μΧ. και εντυπωσιάζει ακόμα και σήμερα διότι τόσους αιώνες δεν έχει σκουριάσει καθόλου! (οι επιστήμονες ακόμα προσπαθούν να εξηγήσουν το φαινόμενο). Είναι μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και συναγωνίζεται το Taj Mahal σε αριθμό επισκεπτών. Όλα αυτά καθιστούν για μένα το Qutub Minar το μοναδικό μνημείο που πρέπει να δει κάποιος στο Δελχί αν δεν έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή του. Θα πάτε εκεί με το μετρό απ' όπου θα πάρετε tuk tuk (τρίκυκλο ταξί) για τον αρχαιολογικό χώρο .

Το μετρό του Δελχί είναι πραγματική ευλογία για την πόλη! Είναι καινούργιο, καθαρό και γρήγορο. Δυστυχώς, λόγω του φόβου βομβιστικών επιθέσεων έπρεπε να περάσουμε από αυστηρό έλεγχο αεροπορικού τύπου. Οι ουρές που σχηματίζονται στις εισόδους του μετρό είναι τεράστιες λόγω των ελέγχων. Σε ώρες αιχμής η αναμονή στους κεντρικούς σταθμούς μπορεί να φτάσει και τη 1 ώρα. Εμείς πάλι περιμέναμε γύρω στο 10λεπτο. Μέσα στο βαγόνι ήμασταν το επίκεντρο της προσοχής. Μας χαμογελούσαν, μας έπιαναν την κουβέντα, ένας καλοβαλμένος κύριος μάλιστα σηκώθηκε για να κάτσω! Αμέσως ένας άλλος δίπλα του σηκώθηκε για να κάτσει η Ελευθερία! Πιστέψτε με, δεν είμαστε τόσο μεγάλοι! Δεν σήκωναν όμως κουβέντα! Έπρεπε σώνει και καλά να κάτσουμε (καλά, αφού επιμένετε θα κάτσουμε. Χατήρια δεν χαλάμε.)

Συμβουλή: Στο πρώτο βαγόνι του μετρό ταξιδεύουν αποκλειστικά γυναίκες. Τα άλλα βαγόνια είναι mixed. Οι άντρες επιβάτες για λιγότερο συνωστισμό σταθείτε στον συνδετικό διάδρομο μεταξύ πρώτου και δεύτερου βαγονιού.

Στον αρχαιολογικό χώρο του Qutub Minar μια παρέα νεαρών Ινδών με πλησιάζει.
-Excuse me Sir! One photo please?
-Of course Sir! Certainly
τους απαντώ και κάνω να πάρω τη μηχανή να τους φωτογραφήσω. Αμ δε! Να φωτογραφηθώ μαζί τους ήθελαν!!! Ήταν μέρα σχολικών εκδρομών. Τα παιδάκια όλα με τις ομοιόμορφες στολές τους (άλλη μια βρετανική παράδοση που κράτησε στην Ινδία) μας φώναζαν χαμογελαστά "helloooooooo" και φυσικά έσπευσαν να φωτογραφηθούν μαζί μας. Εντάξει, στην Ελλάδα είμαι συνηθισμένος σε τέτοιες εκδηλώσεις λατρείας καθότι με ξέρουν όλοι (στην πολυκατοικία) αλλά στην Ινδία δεν το περίμενα! Λογικά, αυτή τη στιγμή οι φάτσες μας, πλαισιωμένες από διακριτικές επίχρυσες κορνίζες, κοσμούν περίπου 10 ινδικά σαλόνια δίπλα στο θεό Ganisha και αρωματικά στικάκια μας λιβανίζουν.

Πολύ μου άρεσε το Qutub Minar! Ενδιαφέροντα μνημεία, υπέροχο φυσικό περιβάλλον με σκιουράκια στα γρασίδια και πράσινα παπαγαλάκια να πετούν τριγύρω. Και φυσικά ο λαός μου να με αποθεώνει (ψωνάραααα)!

Το Red Fort είναι το άλλο τοπ αξιοθέατο στο Δελχί. Η κεντρική του είσοδος, η πύλη της Λαχόρης, έχει μεγάλη σημασία για τους Ινδούς γιατί από εκεί έγινε η διακήρυξη της ανεξαρτησίας από το Βρετανικό στέμμα το 1947.

Χτίστηκε γύρω στο 1650 ως φρούριο - ανάκτορο και σήμερα είναι ένας παράδεισος ησυχίας και ηρεμίας στο κέντρο της χαοτικής μεγαλούπολης. Έχει πανέμορφους κήπους με λουλούδια, ρυάκια και σιντριβανάκια.

Είδαμε μαρμάρινα περίπτερα με περίτεχνες κολώνες, κατακόκκινα εντυπωσιακά τείχη που την ώρα του ηλιοβασιλέματος γίνονται ακόμα πιο κόκκινα, και ένα νιόπαντρο ζευγάρι να φωτογραφίζεται... κάπως ιδιαίτερα: η σύζυγος, ολίγον έγκυος, όρθια και ο σύζυγος σε ψηλότερο επίπεδο σαν Ρωμαίος αυτοκράτορας καθισμένος σε ανάκλιντρο (μόνο η σκλάβα να τον ταΐζει σταφύλια έλειπε) να δηλώνει στο φακό "τα κατάφερα ο Α-ΝΤΡΑ-ΚΛΑΣ".

Είχε αρχίσει να νυχτώνει, δεν είχαμε φάει τίποτα όλη την ημέρα και νιώσαμε μια πείνα (μας είχε κόψει η λόρδα βασικά. Μόνο πρωινό είχαμε φάει). Πήγαμε με ταξί στην καρδιά του ισλαμικού Δελχί στο φημισμένο εστιατόριο Karim's. Ο χώρος είναι πολύ απλός και φτωχικός. Το φαγητό όμως... τι θεσπέσιο φαγητό ήταν αυτό Χριστέ μου!!! (ή μάλλον Αλλάχ μου). Αν βρεθείτε ποτέ Δελχί και δεν πάτε στου Karim's... τσ, τσ, τσ... κρίμα. Τα καλύτερα naan στο ταξίδι μας τα φάγαμε εκεί. Το tadoori chicken ήταν αποκάλυψη! Και επιτέλους! Κοκα κόλα σε γυάλινο μπουκάλι σαν αυτά που είχαμε και στην Ελλάδα πριν μας επιβάλλουν τα μπουκάλια - σφηνάκια (τι; δεν σας αρέσει η κοκα κόλα και θέλετε μπύρα;; Είπαμε! Ισλαμικό Δελχί! ΔΕΝ έχει μπύρα!).

SOS Συμβουλή!!! Προσέξτε την ενδυμασία σας στο παλιό (ισλαμικό) Δελχί, ιδίως οι γυναίκες! Είναι πιο συντηρητικοί εκεί οι άνθρωποι. Οι μακριές μπλούζες επιβάλλονται. Όπως τρώγαμε στου Karim'sείχε σηκωθεί λίγο η μπλούζα της Ελευθερίας από πίσω και μια παρέα που καθόταν δίπλα μας σκανδαλίστηκε. Δεν μας είπαν τίποτα αλλά φάνηκε ότι είχαν εκνευριστεί και μας κοίταζαν περίεργα. Έλα όμως που ο Sunwy κατάλαβε τι έλεγαν μεταξύ τους και ...ζήτησε τον λόγο. Αυτό ήταν λέω. Θα μας αποκεφαλίσουν αλαλάζοντας όπως οι ταλιμπάν τα αμερικανάκια. Ο σερβιτόρος τους έβαλε γρήγορα στη θέση τους, εμείς όμως φύγαμε κακήν κακώς κοιτάζοντας διαρκώς πίσω μας για φανατικούς μουτζαχεντίν. Στο μεταξύ η Ελευθερία σκεφτόταν το χρωματάκι τσαντόρ που θα αναδείκνυε καλύτερα τα μάτια της.

Πίσω στο Xοτελ. Αύριο πετάμε για Udaipur.

 

[chris7]

Πολύ ωραία και ευχάριστη γραφή. Θαυμάσιες φωτογραφίες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[mariath]

Ωραία ξεκίνησες την ιστορία. Για πάμε Udaipur τώρα!

 

[echo2011]

Είδαμε μαρμάρινα περίπτερα με περίτεχνες κολώνες, κατακόκκινα εντυπωσιακά τείχη που την ώρα του ηλιοβασιλέματος γίνονται ακόμα πιο κόκκινα, και ένα νιόπαντρο ζευγάρι να φωτογραφίζεται... κάπως ιδιαίτερα: η σύζυγος, ολίγον έγκυος, όρθια και ο σύζυγος σε ψηλότερο επίπεδο σαν Ρωμαίος αυτοκράτορας καθισμένος σε ανάκλιντρο (μόνο η σκλάβα να τον ταΐζει σταφύλια έλειπε) να δηλώνει στο φακό "τα κατάφερα ο Α-ΝΤΡΑ-ΚΛΑΣ".

Η φωτογραφία κάτω απ'τον ΑΝΤΡΑΚΛΑ δε μου ανοίγει! Και η περιγραφή με έκανε πολύ περίεργη να τη δω!
PS: πολύ μου αρέσει η ιστορία σου!!