Ινδία 15 ημέρες στην Ινδία

[panius]

Udaipur, ημέρα 3η-4η

Σκηνικό όπως στα παραμύθια. Παλάτια να ξεπηδούν μέσα από το νερό. Ηλιοβασιλέματα βγαλμένα από όνειρα! Μια πόλη φενγκ σούι για το πνεύμα, το μυαλό και την καρδιά. Γι' αυτό, αν θέλετε κι εσείς να ζήσετε τη μαγεία αυτής της πόλης, να πάτε Οκτώβρη - Νοέμβρη όπου το τέλος της εποχής των μουσώνων εγγυάται εικόνα σαν και αυτή:

Αν πάτε Άνοιξη, ρωτήστε πρώτα γιατί υπάρχει ο κίνδυνος αντί για την πιο ειδυλλιακή πόλη της Ινδίας να αντικρίσετε μια λασπερή χαβούζα σαν κι αυτή (εικόνα από ίντερνετ)

Ας γυρίσουμε όμως λίγες ώρες πίσω... Δελχί: ξυπνάμε ξημερώματα και κατεβαίνουμε στο lobby για check out. Έχοντας δουλέψει παλαιότερα σε ξενοδοχεία, ζήλεψα τον ρεσεψιονίστ που τον βρήκα χύμα ξαπλωμένο στον καναπέ (η σαγιονάρα κολλημένη στο πόδι, εννοείται) με την τηλεόραση να παίζει τσιριχτά ινδικά άσματα...
Στο hi tech αεροδρόμιο χαζεύουμε τους χάλκινους ελέφαντες και βγάζουμε τουριστικές φωτογραφίες δίπλα τους.

Ούτε που προσέχουμε ότι η πτήση μας δεν αναγράφεται πουθενά στις οθόνες. Πετάμε με την Kingfisher, πολύ γνωστή ινδική εταιρία (φτιάχνει και μπύρα!!!). Κοιτάμε από 'δω, κοιτάμε από 'κει, πουθενά η πτήση μας! Ψάχνουμε τα γραφεία της εταιρίας, πουθενά γραφεία! Μόνο ένα έρημο counter με λουκέτο στην πόρτα, κλειστά φώτα και άδεια γραφεία. Τότε σκάει η βόμβα: η Kingfisher χρεοκόπησε!!! Εδώ και 10 ημέρες δεν είχαμε πάρει χαμπάρι! Ο Sunwy δηλαδή, γιατί εμείς πού να ξέραμε (εντάξει, δικαιολογείται και αυτός. Μένει εκτός Ινδίας). Τι κάνουμε τώρα; Να ναυλώσουμε αυτοκίνητο; Να πάρουμε τρένο; Η απόσταση είναι απαγορευτική. Κάνουμε την καρδιά μας πέτρα, δοξάζουμε τον εφευρέτη της πιστωτικής και κλείνουμε καινούργια αεροπορικά εισιτήρια με Air India στην εξωφρενική τιμή των... 95 ευρώ. Μας βρήκαν στην ανάγκη βλέπετε και μας χτύπησαν αλύπητα (στην Ινδία η one way εσωτερική πτήση κοστίζει περίπου 40 ευρώ αν κλείσεις εγκαίρως).

Συμβουλή: Στα αεροδρόμια, αμέσως μετά την παραλαβή των αποσκευών να κατευθύνεστε πάντα στα γκισέ με τα pre paid ταξί. Αναφέρετε εκεί τον προορισμό σας, πληρώνετε το αντίτιμο, παίρνετε το voucher στα χέρια και βγαίνετε ήσυχοι έξω. Γλιτώνετε τα σμήνη των ενοχλητικών ταριφάδων που μόλις δουν το voucher, σας αφήνουν στην ησυχία σας και έχετε την σιγουριά ότι θα φτάσετε στον προορισμό σας χωρίς να σας κοροϊδέψουν στην τιμή και σε αποδεκτά οχήματα. Οk είναι πιο ακριβό από έναν τίμιο ταξιτζή που θα βρείτε έξω αλλά... χρειάζεται να εξηγήσω περαιτέρω; Οι λέξεις "τίμιος" και "ταξιτζής" απλά δεν πάνε δίπλα - δίπλα στa τουριστικά μέρη. Αρκεί να σας πω ότι στην Άγκρα είπαμε να το παίξουμε χαζοί τουρίστες σε έναν ταρίφα (ο Sunwy είχε πάει σε ανταλλακτήριο και τον περιμέναμε).
- Hello! Taxi?
(εμείς με χαμένο βλέμμα και τα δάχτυλα στον χάρτη να δείχνουν τη Βομβάη)
- Hmm, well...yes... how much is it for the Taj Mahal?
-Taj Mahal very far, very far. (ναι σιγά! Δίπλα ήταν) But me cheap. Only 200 rupees.
- 200? Not bad! Hey Sunwy come! We found a cheap taxi!
Ο οδηγός μόλις είδε τον Ινδό πάνιασε. Το τρίκυκλο έγινε Εnterprise και εξαφανίστηκε. Θα μας χρέωνε 10πλάσια τιμή! (2,5 ευρώ, αλλά και πάλι κλεψιά!)

Πίσω στην Udaipur...
Μην ξεγελιέστε από την ανέχεια στα πέριξ. Η πόλη είναι αρκετά καθαρή (για τα δεδομένα της Ινδίας πάντα), τα σπίτια περιποιημένα, οι κάτοικοι πιο καλοζωισμένοι και γενικά παρατηρείς μια σχετική ευημερία εδώ.
Το ξενοδοχείο μας (www.aashiyahaveli.com) ήταν ένας καλαίσθητος ξενώνας με roof garden και θέα στη λίμνη, να σου πέφτει το σαγόνι!
View attachment 58572
View attachment 58573

Εκεί κάναμε surprise party στον Sunwy για τα γενέθλιά του την επόμενη ημέρα που ούτε party ήταν γιατί ήμασταν εμείς και εμείς, ούτε surprise γιατί οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου, μη εξοικειωμένοι σ' αυτά, μαρτύρησαν όλο χαρά μπροστά του την παραλαβή της τούρτας από το ζαχαροπλαστείο. Και ήταν κρίμα γιατί για να βρούμε τούρτα σοκολατένια στο Rajahstan, που για γλυκά τρώνε σιροπιαστά τυριά και χαλβάδες, κάναμε έρευνα που θα ζήλευε και η Νικολούλη. Το τι χαρά έκανε ο ζαχαροπλάστης που του ζήτησαν ευρωπαϊκό γλυκό δεν περιγράφεται! "REAL Chocolate" μας έλεγε και μας ξανάλεγε κουνώντας ινδικά* το κεφαλάκι του , περιμένοντας εμείς να κλάψουμε από συγκίνηση. Τόσο σπάνια η σοκολάτα στο Rajahstan! "... and in case you didn't realize... here we use REAL Chocolate!!!" Εντάξει άνθρωπέ μου! Wow! Φτιάξε τώρα την ευλογημένη τούρτα.

Και μιας και μιλάμε για γλυκά, ας συνεχίσω γαστρονομικά: πήγαμε για φαγητό το βράδυ στο φημισμένο και recommended από ταξιδιωτικούς οδηγούς Ambrai. ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ! Όπως γράφει και η @@villi στη δική της ιστορία, δεν μας άρεσε καθόλου. Το φαγητό, τίποτα το ιδιαίτερο και αδιάφορο. Και από τιμές, άστο καλύτερα. Κλαίγαμε τα λεφτά μας. Η θέα ομολογουμένως πανέμορφη αλλά εξίσου υπέροχη θέα απολαύσαμε παραδίπλα, στο πολύ καλύτερο και σαφώς φθηνότερο εστιατόριο Food Club το επόμενο βράδυ. (http://www.tripadvisor.co.uk/Restau...-Reviews-The_Food_Club-Udaipur_Rajasthan.html) . To Τikka Chicken ήταν θεϊκό και τα βουτυράτα naan γευστικότατα! Και όλα αυτά τα απολαμβάναμε σαν πασάδες, βυθισμένοι σε αναπαυτικές μαξιλάρες δίπλα στη λίμνη!

Στα αξιοθέατα τώρα...
Στο παλάτι θα πάτε οπωσδήποτε. Θα πληρώσετε το full κομπλέ εισιτήριο με βαρκάδα στη λίμνη και το πάσο για τη φωτογραφική μηχανή. H δυναστεία που έχτισε το παλατάκι αυτό γύρω στο 1550 - ζωή να 'χει - έχει επιβιώσει μέχρι και σήμερα και το ζευγαράκι πιο κάτω έχει τη βαριά ευθύνη να κρατήσει ζωντανό το όνομα για άλλα τόσους αιώνες.

Πολύ τους αγαπάνε τους πρώην βασιλιάδες τους εδώ στην Udaipur. Έχουν φτιάξει σχολεία, νοσοκομεία και φιλανθρωπικά ιδρύματα. Με τι λεφτά; Μα με το εισιτήριο που πληρώσαμε για να μπούμε στο παλάτι. Το μεγαλύτερο στο Ρατζαστάν! Έχει πτέρυγες από δω, προεκτάσεις από 'κει, εσωτερικές αυλές, εξωτερικές αυλές, πάνω μπαλκόνια, κάτω μπαλκόνια, παραπάνω ρετιρέ. Αμφιβάλλω αν το είδαμε όλο. Έχει μουσεία, ναούς, αίθουσες με κρύσταλα, βιτρό, ιστορικά βασιλικά διαμερίσματα, νεότερες προεκτάσεις που έχουν γίνει υπερπολυτελή ξενοδοχεία.

Συμβουλή: να κλείσετε το εισιτήριο για τη βαρκάδα τουλάχιστον 2 ώρες μετά την είσοδο στο παλάτι για να έχετε χρόνο να το απολαύσετε και να μην το κάνετε ξεπέτα.

*πως κουνάνε οι Ινδοί το κεφάλι; Έτσι!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[_antonis_]

ΠΑΡΑ πολύ Ινδία εφέτος, ΠΑΡΑ πολύ! Και δεν έγραψα κι εγώ...

Καλά αυτό με το Άγγλος Λόρδος, φοβερό!
Πόσες φορές λέω θα με λέτε με το όνομά μου, αυτοί εκεί, συνήθεια βλέπεις, sir και sir!!

Επίσης η Turkish το πάει καλά με τις καθυστερήσεις! Εμείς να δείς ταλαιπώρια...

 

[villi]

ΠΑΡΑ πολύ Ινδία εφέτος, ΠΑΡΑ πολύ! Και δεν έγραψα κι εγώ...

O Panius πήγε πέρισυ οπότε δε πιάνετε στους ταξιδιώτες του 2013!Γενικά πάντως ισχυει,οι έλληνες φετος ψηφίσαμε Ινδια!

Πολύ ωραία μας τα λες Panius,συμφωνώ και επαυξάνω σε όλα.Πες μου ότι πήγατε Κεράλα να με φτιάξεις!

 

[karfitsa]

Μου αρεσε πολυ ο τροπος που γραφεις...συνεχισε ετσι

 

[panius]

Δυστυχώς @villi Κεράλα δεν πήγαμε την επόμενη φορά
Σ' ευχαριστώ @karfitsa !!!

 

[ggonholidays]

Τα γραφεις πολυ ωραια και οι φωτο ειναι καταπληκτικες!!! Σε παρακολουθω με πολυ ενδιαφερον μιας και σε ενα μηνα θα βρσκομαι εκει!!!

 

[karfitsa]

... σε ενα μηνα θα βρσκομαι εκει!!!

Δεν εχεις παραπονο...υπαρχει υπερπροσφορα ιστοριων για Ινδια

 

[panius]

Σ' ευχαριστώ @ggonholidays . Ελπίζω να σε βοηθήσει το report μου στο ταξίδι σου!

 

[panius]

Δελχί, ημέρα 2η

Παίρνουμε το πρωινό μας στο roof garden του ξενοδοχείου. Στη διπλανή ταράτσα ένας νεαρός Ινδός έχει ξεντυθεί και με μια πετσέτα τυλιγμένη στη μέση προσπαθεί να κάνει μπάνιο. Στα καλώδια της τηλεφωνίας μικρά σκιουράκια τρέχουν χαρούμενα και στο δρόμο κάτω, οι κόρνες δίνουν ρεσιτάλ.

Εμείς πάλι προσπαθούμε να βρούμε λίγο έξτρα βούτυρο να αλείψουμε στο ψωμί. Σπάνιο είδος το βούτυρο στην Ινδία. Μάλλον το μοιράζουν με το δελτίο, τι να πω. Κρίμα τόσες αγελάδες. Τουλάχιστον είχαν ωραία φρούτα σε αφθονία (μπανάνες, ανανά και άλλα τροπικά). Α! όταν λέμε ψωμί, εννοούμε φυσικά το ψωμί του τοστ. Για καρβέλια, φρατζόλες, και λοιπά σφολιατοειδή ούτε λόγος! Είναι άγνωστα είδη σε μια χώρα που τρώει μόνο naan (πεντανόστιμο πολύ λεπτό στρογγυλό πλακουτσωτό ψωμάκι ψημένο σε πυρωμένες πέτρες).

Σήμερα θα δούμε τα 2 τοπ αξιοθέατα στο Δελχί: Το Qutub Minar και το Red Fort. Εδώ θα πρέπει να πω ότι όποιος ενδιαφέρεται για αρχαίους ινδουιστικούς ναούς και μνημεία, θα πρέπει να ταξιδέψει πιο νότια από την πρωτεύουσα και το δημοφιλές Rajasthan. Τα μνημεία του Δελχί, αλλά και όλα τα διάσημα αξιοθέατα της Ινδίας που επισκέπτονται οι ξένοι τουρίστες (Taj Mahal, κάστρα, παλάτια κλπ) είναι κυρίως μουσουλμανικά μνημεία χτισμένα την περίοδο της αυτοκρατορίας των Mughal (βασιλιάδες τουρκομογγολικής καταγωγής που κυβέρνησαν το μεγαλύτερο μέρος της ινδικής χερσονήσου από το 1500 μέχρι την άφιξη των Άγγλων).

To Qutub Minar είναι ακόμα παλαιότερο. Χτίστηκε περίπου το 1200 από τον πρώτο μουσουλμάνο σουλτάνο του Δελχί και σηματοδοτεί την έναρξη της ισλαμικής κυριαρχίας στην Ινδία και την κατάρρευση των αρχαίων ινδουιστικών βασιλείων. Πρόκειται για το αρχαιότερο τζαμί της Ινδίας, για το χτίσιμο του οποίου χρησιμοποιήθηκαν κυρίως μέλη από παλιότερους ινδουιστικούς ναούς που βρίσκονταν εκεί (πράγμα που το κάνει μοναδικό στην όψη).

Διαθέτει τον ψηλότερο τούβλινο μιναρέ του κόσμου (73 μέτρα) και αποτελεί αξιολογότατο δείγμα πρώιμης ισλαμικής αρχιτεκτονικής. Διαθέτει και μια σιδερένια στήλη 7 μέτρων από έναν ναό του Βίσνου η οποία χρονολογείται από το 400 μΧ. και εντυπωσιάζει ακόμα και σήμερα διότι τόσους αιώνες δεν έχει σκουριάσει καθόλου! (οι επιστήμονες ακόμα προσπαθούν να εξηγήσουν το φαινόμενο). Είναι μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και συναγωνίζεται το Taj Mahal σε αριθμό επισκεπτών. Όλα αυτά καθιστούν για μένα το Qutub Minar το μοναδικό μνημείο που πρέπει να δει κάποιος στο Δελχί αν δεν έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή του. Θα πάτε εκεί με το μετρό απ' όπου θα πάρετε tuk tuk (τρίκυκλο ταξί) για τον αρχαιολογικό χώρο .

Το μετρό του Δελχί είναι πραγματική ευλογία για την πόλη! Είναι καινούργιο, καθαρό και γρήγορο. Δυστυχώς, λόγω του φόβου βομβιστικών επιθέσεων έπρεπε να περάσουμε από αυστηρό έλεγχο αεροπορικού τύπου. Οι ουρές που σχηματίζονται στις εισόδους του μετρό είναι τεράστιες λόγω των ελέγχων. Σε ώρες αιχμής η αναμονή στους κεντρικούς σταθμούς μπορεί να φτάσει και τη 1 ώρα. Εμείς πάλι περιμέναμε γύρω στο 10λεπτο. Μέσα στο βαγόνι ήμασταν το επίκεντρο της προσοχής. Μας χαμογελούσαν, μας έπιαναν την κουβέντα, ένας καλοβαλμένος κύριος μάλιστα σηκώθηκε για να κάτσω! Αμέσως ένας άλλος δίπλα του σηκώθηκε για να κάτσει η Ελευθερία! Πιστέψτε με, δεν είμαστε τόσο μεγάλοι! Δεν σήκωναν όμως κουβέντα! Έπρεπε σώνει και καλά να κάτσουμε (καλά, αφού επιμένετε θα κάτσουμε. Χατήρια δεν χαλάμε.)

Συμβουλή: Στο πρώτο βαγόνι του μετρό ταξιδεύουν αποκλειστικά γυναίκες. Τα άλλα βαγόνια είναι mixed. Οι άντρες επιβάτες για λιγότερο συνωστισμό σταθείτε στον συνδετικό διάδρομο μεταξύ πρώτου και δεύτερου βαγονιού.

Στον αρχαιολογικό χώρο του Qutub Minar μια παρέα νεαρών Ινδών με πλησιάζει.
-Excuse me Sir! One photo please?
-Of course Sir! Certainly
τους απαντώ και κάνω να πάρω τη μηχανή να τους φωτογραφήσω. Αμ δε! Να φωτογραφηθώ μαζί τους ήθελαν!!! Ήταν μέρα σχολικών εκδρομών. Τα παιδάκια όλα με τις ομοιόμορφες στολές τους (άλλη μια βρετανική παράδοση που κράτησε στην Ινδία) μας φώναζαν χαμογελαστά "helloooooooo" και φυσικά έσπευσαν να φωτογραφηθούν μαζί μας. Εντάξει, στην Ελλάδα είμαι συνηθισμένος σε τέτοιες εκδηλώσεις λατρείας καθότι με ξέρουν όλοι (στην πολυκατοικία) αλλά στην Ινδία δεν το περίμενα! Λογικά, αυτή τη στιγμή οι φάτσες μας, πλαισιωμένες από διακριτικές επίχρυσες κορνίζες, κοσμούν περίπου 10 ινδικά σαλόνια δίπλα στο θεό Ganisha και αρωματικά στικάκια μας λιβανίζουν.

Πολύ μου άρεσε το Qutub Minar! Ενδιαφέροντα μνημεία, υπέροχο φυσικό περιβάλλον με σκιουράκια στα γρασίδια και πράσινα παπαγαλάκια να πετούν τριγύρω. Και φυσικά ο λαός μου να με αποθεώνει (ψωνάραααα)!

Το Red Fort είναι το άλλο τοπ αξιοθέατο στο Δελχί. Η κεντρική του είσοδος, η πύλη της Λαχόρης, έχει μεγάλη σημασία για τους Ινδούς γιατί από εκεί έγινε η διακήρυξη της ανεξαρτησίας από το Βρετανικό στέμμα το 1947.

Χτίστηκε γύρω στο 1650 ως φρούριο - ανάκτορο και σήμερα είναι ένας παράδεισος ησυχίας και ηρεμίας στο κέντρο της χαοτικής μεγαλούπολης. Έχει πανέμορφους κήπους με λουλούδια, ρυάκια και σιντριβανάκια.

Είδαμε μαρμάρινα περίπτερα με περίτεχνες κολώνες, κατακόκκινα εντυπωσιακά τείχη που την ώρα του ηλιοβασιλέματος γίνονται ακόμα πιο κόκκινα, και ένα νιόπαντρο ζευγάρι να φωτογραφίζεται... κάπως ιδιαίτερα: η σύζυγος, ολίγον έγκυος, όρθια και ο σύζυγος σε ψηλότερο επίπεδο σαν Ρωμαίος αυτοκράτορας καθισμένος σε ανάκλιντρο (μόνο η σκλάβα να τον ταΐζει σταφύλια έλειπε) να δηλώνει στο φακό "τα κατάφερα ο Α-ΝΤΡΑ-ΚΛΑΣ".

Είχε αρχίσει να νυχτώνει, δεν είχαμε φάει τίποτα όλη την ημέρα και νιώσαμε μια πείνα (μας είχε κόψει η λόρδα βασικά. Μόνο πρωινό είχαμε φάει). Πήγαμε με ταξί στην καρδιά του ισλαμικού Δελχί στο φημισμένο εστιατόριο Karim's. Ο χώρος είναι πολύ απλός και φτωχικός. Το φαγητό όμως... τι θεσπέσιο φαγητό ήταν αυτό Χριστέ μου!!! (ή μάλλον Αλλάχ μου). Αν βρεθείτε ποτέ Δελχί και δεν πάτε στου Karim's... τσ, τσ, τσ... κρίμα. Τα καλύτερα naan στο ταξίδι μας τα φάγαμε εκεί. Το tadoori chicken ήταν αποκάλυψη! Και επιτέλους! Κοκα κόλα σε γυάλινο μπουκάλι σαν αυτά που είχαμε και στην Ελλάδα πριν μας επιβάλλουν τα μπουκάλια - σφηνάκια (τι; δεν σας αρέσει η κοκα κόλα και θέλετε μπύρα;; Είπαμε! Ισλαμικό Δελχί! ΔΕΝ έχει μπύρα!).

SOS Συμβουλή!!! Προσέξτε την ενδυμασία σας στο παλιό (ισλαμικό) Δελχί, ιδίως οι γυναίκες! Είναι πιο συντηρητικοί εκεί οι άνθρωποι. Οι μακριές μπλούζες επιβάλλονται. Όπως τρώγαμε στου Karim'sείχε σηκωθεί λίγο η μπλούζα της Ελευθερίας από πίσω και μια παρέα που καθόταν δίπλα μας σκανδαλίστηκε. Δεν μας είπαν τίποτα αλλά φάνηκε ότι είχαν εκνευριστεί και μας κοίταζαν περίεργα. Έλα όμως που ο Sunwy κατάλαβε τι έλεγαν μεταξύ τους και ...ζήτησε τον λόγο. Αυτό ήταν λέω. Θα μας αποκεφαλίσουν αλαλάζοντας όπως οι ταλιμπάν τα αμερικανάκια. Ο σερβιτόρος τους έβαλε γρήγορα στη θέση τους, εμείς όμως φύγαμε κακήν κακώς κοιτάζοντας διαρκώς πίσω μας για φανατικούς μουτζαχεντίν. Στο μεταξύ η Ελευθερία σκεφτόταν το χρωματάκι τσαντόρ που θα αναδείκνυε καλύτερα τα μάτια της.

Πίσω στο Xοτελ. Αύριο πετάμε για Udaipur.

 

[chris7]

Πολύ ωραία και ευχάριστη γραφή. Θαυμάσιες φωτογραφίες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[mariath]

Ωραία ξεκίνησες την ιστορία. Για πάμε Udaipur τώρα!

 

[echo2011]

Είδαμε μαρμάρινα περίπτερα με περίτεχνες κολώνες, κατακόκκινα εντυπωσιακά τείχη που την ώρα του ηλιοβασιλέματος γίνονται ακόμα πιο κόκκινα, και ένα νιόπαντρο ζευγάρι να φωτογραφίζεται... κάπως ιδιαίτερα: η σύζυγος, ολίγον έγκυος, όρθια και ο σύζυγος σε ψηλότερο επίπεδο σαν Ρωμαίος αυτοκράτορας καθισμένος σε ανάκλιντρο (μόνο η σκλάβα να τον ταΐζει σταφύλια έλειπε) να δηλώνει στο φακό "τα κατάφερα ο Α-ΝΤΡΑ-ΚΛΑΣ".

Η φωτογραφία κάτω απ'τον ΑΝΤΡΑΚΛΑ δε μου ανοίγει! Και η περιγραφή με έκανε πολύ περίεργη να τη δω!
PS: πολύ μου αρέσει η ιστορία σου!!