art
Member
- Μηνύματα
- 27
- Likes
- 368
- Επόμενο Ταξίδι
- Ghana
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νησί του Πάσχα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2 - Δυτική Παπούα - Raja Ampat
- Κεφάλαιο 2 - (συνέχεια)
- Έξτρα πληροφορίες για Raja Ampat
- Κεφάλαιο 3 - Νησί Sulawesi
- Sulawesi
- Sulawesi (2)
- Sulawesi (3)
- Sulawesi (4)
- Sulawesi (5)
- Τελευταία μέρα στο Sulawesi
- Κεφάλαιο 4 - Νησί Βόρνεο
- Βόρνεο (2)
- Βόρνεο (3)
- Βόρνεο (4)
- Videos απο Βόρνεο
- Βόρνεο (5)
- Επίλογος
O γύρος της Ινδονησίας σε έναν μήνα?
Μεγαλεπήβολο το σχέδιο για μια τόσο μεγάλη αρχιπελαγική χώρα, με δυσκολίες στις μετακινήσεις.
Όμως τόσο χρόνο θα έχουμε και θέλω να χωρέσω στο πρόγραμμα μας όσο το δυνατόν περισσότερα από τα μέρη που μου έχουν εξιστορήσει φίλοι και γνωστοί που βρέθηκαν στο δρόμο μου στα 4 χρόνια που πέρασα στο Μπαλί της Ινδονησίας. Έχω ταξιδέψει μέσα από ιστορίες που άκουσα για την Παπούα, το Sulawesi και τόσα άλλα μέρη. Συν του ότι θέλω να πάρει μια γεύση από την μαγική αυτή χωρά με τον πιο απίθανο λαό ο Η. με τον οποίο θα ταξιδέψουμε μαζί.
Οργανώνουμε το ταξίδι περίπου ένα εξάμηνο πριν, όταν κλείσαμε τα εισιτήρια με την Scoot. Στο πρόγραμμα δεν περιλαμβάνεται το Μπαλί καθώς είναι μέρος γνώριμο και για τους δύο.
Ξεκινάμε λοιπόν την περιπέτεια!
Η διαδρομή που θα ακολουθήσουμε στην ιστορία μας
και ένα Spoiler Video:
Κεφάλαιο 1 - Νησί Java (Jakarta & Bandung)
Μετά την 11ωρη πτήση Αθήνα - Σιγκαπούρη και τις 10 ώρες αναμονή στην Σιγκαπούρη -κατά την αναμονή επιλέξαμε βόλτα για φαγητό στην αραβική γειτονιά της Σιγκαπούρης, Haji Lane και πέριξ, όπου φτάνεις πανεύκολα με το μετρό - επιβιβαζόμαστε στην πτήση για Jakarta.
Επιτέλους θα βρεθώ στην πρωτεύουσα, η αλήθεια είναι ότι δεν είχα πάει ποτέ παρόλο που βρισκόμουν τόσο καιρό στην χώρα.
Έχοντας ακούσει από όλους τα χειρότερα για την πολυπληθή και γεμάτη νέφος μεγαλούπολη, μπορώ να πω ότι εξεπλάγην.. στα δικά μου μάτια η Τζακάρτα δεν ήταν καθόλου άσχημη, αντίθετα μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα η διαφορετική αυτή πλευρά της Ινδονησίας, πιο μοντέρνα από το Μπαλί και ο κόσμος πιο κοντά στα δικά μου δεδομένα, ως παιδί της πόλης κι εγώ.
Μου έκανε εντύπωση ότι εδώ το μουσουλμανικό στοιχείο είναι έντονο, με τον ξενοδόχο να μας ενημερώσει πως αν δεν είμαστε παντρεμένοι απαγορεύεται να μείνουμε μαζί στο ίδιο δωμάτιο. Μάλιστα μας έδωσε και σχετικό φυλλάδιο και επέμεινε να τον διαβεβαιώσουμε ότι είμαστε παντρεμένοι πριν μας δώσει το κλειδί! Στο δωμάτιο μας υπήρχε γυάλινη προθήκη με το Κοράνι και φυσικά ο ιμάμης ακουγόταν στη διαπασών ανά λίγες ώρες. Επίσης, όλα τα δωμάτια στα οποία μείναμε μέχρι το τέλος του ταξιδιού μας, είχαν σημειωμένο το qiblah =βέλος/πυξίδα που δείχνει στους πιστούς προς ποια κατεύθυνση πρέπει να προσευχηθούν, δηλαδή προς την Μέκκα. Όλα αυτά είναι αναμενόμενα βέβαια σε μια χώρα όπου το 90% του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι. Αξίζει να σημειωθεί ότι το υπόλοιπο 10% μοιράζεται μεταξύ πολλών θρησκειών (χριστιανοί Προτεστάντες & Καθολικοί, Ινδουιστές, Βουδιστές και άλλες τοπικές θρησκείες) και δεν μιλάμε για μικρό αριθμό, καθώς το 10% από τα συνολικά 280 εκατομμύρια πληθυσμού της Ινδονησίας (2023) είναι και πάλι αρκετός κόσμος.
Καταλήγω ότι στο ινδουιστικό Bali είχα μια ψευδή εικόνα: οι μουσουλμάνοι που γνώρισα εκεί ακολουθούσαν μια πιο λάιτ εκδοχή της θρησκείας τους, αλλά βλέπω τώρα ότι αυτό δεν ισχύει στην υπόλοιπη χώρα.
Τζακάρτα λοιπόν για μια βραδιά, ξεκούραση και φαγητό στο ξενοδοχείο μετά την πολύωρη πτήση, καθώς την επόμενη μέρα αναχωρούμε για Bandung.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Έχω μεγάλη χαρά και ανυπομονησία γιατί ο λόγος επίσκεψής μας στην πόλη αυτή είναι να συναντήσουμε την παλιά μου συνεργάτιδα και καλή φίλη Jessica. Όπως μας πρότεινε, κάναμε το ταξίδι Jakarta - Bandung με το γρήγορο “Whoosh train” που μόλις τον Οκτώβριο του 2023 ξεκίνησε να λειτουργεί και είναι από τα γρηγορότερα στον κόσμο με ταχύτητα που φτάνει τα 380 χλμ/ώρα . Σκεφτείτε ότι η διαδρομή αυτή που με το συμβατικό τρένο είναι 3 ώρες, τώρα γίνεται μέσα σε 30 λεπτά! Συνολικά κάναμε μια ώρα για να φτάσουμε στο κέντρο της Bandung, καθώς μετά το γρήγορο τρένο επιβιβαστήκαμε στην απλή συγκοινωνία της πόλης για να μεταβούμε σε κεντρικό σημείο.
Η αυθόρμητη Τζέσικα μας υποδέχεται με επιφωνήματα χαράς και γέλια. Η γλυκιά μας φίλη μας έχει κλείσει ξενοδοχείο στο κέντρο που ονομάζεται ...Little Mykonos για να είμαστε οικεία! Γελάσαμε όταν το είδαμε, σε ελληνικό ντιζάιν φυσικά, η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δεν μας είχε λείψει, παρόλα αυτά η διαμονή μας εκεί ήταν άψογη. Παρεμπιπτόντως, δεν υπήρχε κανένας Έλληνας ούτε στο προσωπικό ούτε ως πελάτης - ούτε και συναντήσαμε κάποιον άλλον Έλληνα σε όλο το ταξίδι μας του ενός μήνα.
Ακολούθησαν βροχερές μέρες και είχα ήδη αρχίσει να έχω συνάχι, οπότε κάναμε τις περισσότερες βόλτες με αμάξι και όχι με μηχανάκι ή πεζοί όπως υπολογίζαμε. Εδώ φάγαμε τα καλύτερα φαγητά στη διάρκεια όλου του ταξιδιού μας, πρόκειται για μια μοντέρνα πόλη με πολλές επιλογές, ακόμα και εναλλακτικές - καλλιτεχνικές περιοχές. Μερικά ωραία μέρη για φαγητό και ποτό: Gang Nikmat και Ton Kedai για οικονομικά και τοπικά πιάτα, ενώ για πιο ακριβές εξόδους Masa και Hutanika (έχει και ζωντανή μουσική και αίθουσα για μπιλιάρδο).
Αγαπημένη μας βόλτα ήταν παραδόξως η διαδρομή που κάναμε τυχαία για να βρούμε φαρμακείο: το gps μας οδήγησε μέσα από κάτι στενάκια σε απίστευτες φτωχογειτονιές κτισμένες πάνω στο ποτάμι που θύμιζαν φαβέλες. Οι εικόνες ήταν βγαλμένες από ταινία, σκεφτείτε ότι στην αρχή κώλωσα λίγο να μπούμε -υπήρχε κάτι σαν πύλη/είσοδος- αλλά ο Η. περπατούσε ακάθεκτος οπότε ακολούθησα. Έτσι από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκα να συνομιλώ στα σπαστά ινδονησιακά μου με όλη τη γειτονιά που μαζεύτηκε για να δει τους bule* που επισκέφτηκαν τα μέρη τους και με ένα τσούρμο από πιτσιρίκια που μας ακολουθούσαν γελώντας.
*bule: έτσι αποκαλούν στην ινδονησιακή αργκό όλους τους λευκούς – δυτικούς, έχει έναν περιπαιχτικό τόνο και κυριολεκτικά σημαίνει αλμπίνο.
Οι Ινδονήσιοι γενικά είναι πολύ φιλικός και καλοσυνάτος λαός, δεν τους ενοχλεί ο φωτογραφικός φακός, ίσα ίσα πολλές φορές ζητούν οι ίδιοι να τους φωτογραφίσεις. Εδώ λοιπόν έβγαλα την αγαπημένη μου φωτογραφία με τα πιτσιρίκια που ποζάρουν.
Την τελευταία μέρα πάρα τη βροχή περπατήσαμε αρκετά.
Αυτή τη φορά η Τζέσικα ήρθε μονή της -χωρίς τον φίλο της που προτιμά πιο ακριβές εξόδους- οπότε ήρθε η ώρα να θυμηθούμε τα παλιά και να πάρουμε σβάρνα τα night markets με καντίνες φαγητού για να δοκιμάσουμε ινδονησιακές γεύσεις και λιχουδιές σαν ντόπιοι. Η φιλενάδα μου, όπως οι περισσότεροι Ινδονήσιοι, έχει τρέλα με το street food, έτσι έχει μυήσει και εμένα παρόλο που στην αρχή ήμουν επιφυλακτική. Έχω συνδυάσει λοιπόν τις εξόδους μας με καντίνες φαγητού & ποτού, οπότε ανυπομονούσα. Αρχικά μας πρότεινε να δοκιμάσουμε ένα τοπικό γλυκό, κάτι σαν κρέπα αλλά φτιαγμένο από ρύζι με μια πράσινη γέμιση, το πράσινο χρώμα οφείλεται στο αρωματικό φυτό pandan. Πεντανόστιμο, το συνοδέψαμε με ζεστό τσάι με τζίντζερ κ λεμόνι και αράξαμε σε κάτι πλαστικά τραπεζάκια. Στη συνέχεια δοκιμάσαμε nasi campur (=ρύζι με μιξ συνοδευτικών), sate (= το ινδονησιακό καλαμάκι) και το καλύτερο tempeh (=σνακ από σόγια) της πόλης σύμφωνα με τη Τζέσικα
Ξημέρωσε η τελευταία μας μέρα στην Bandung, οπότε δυστυχώς έπρεπε να αποχαιρετήσουμε τους φίλους μας και να πάρουμε και πάλι το γρήγορο τρένο για την Τζακάρτα.
Αυτή τη φορά θα είχαμε λίγο χρόνο να πάρουμε μια γεύση από την μαγευτική πρωτεύουσα.
Το ξενοδοχείο μας ήταν αρκετά κεντρικό και η βόλτα μας ξεκίνησε σε αναζήτηση ινδονησιακών πούρων για τον Η. που είναι φαν. Περιέργως ενώ παράγουν πούρα, οι Ινδονήσιοι δεν τα προτιμούν, οπότε δεν βρήκαμε σε κανένα τοπικό μάρκετ. Τα μόνα μέρη που βρήκαμε Ινδονησιακά πούρα ήταν μέσα σε ακριβά ξενοδοχεία και σε mall στα σημεία με σουβενίρ. Και πάλι ο Η. ενθουσιάστηκε με την ποιότητα και την τιμή τους οπότε μια χαρά.
Είχε ήδη νυχτώσει όταν συνεχίσαμε τη βόλτα μας προς την κεντρική Merdeka Square, μια από τις μεγαλύτερες πλατείες στον κόσμο, η οποία βρίσκεται στην καρδιά της πρωτεύουσας και περιβάλλεται από πολλά σημαίνοντα κτήρια όπως το εθνικό μουσείο, η εθνική βιβλιοθήκη, το δημαρχείο, τα δικαστήρια και άλλα κτήρια διοίκησης.
Η έκταση όμως ήταν τόσο τεράστια που ήταν αδύνατο να τα περπατήσουμε όλα, οπότε αφού πήραμε μια μικρή γεύση του κέντρου, στρίψαμε στην οδό Cikini με σκοπό να φάμε κάτι και να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας.
Το μόνο εστιατόριο που βρήκαμε ανοιχτό ήταν το Garuda Restaurant που αποδείχθηκε ενδιαφέρουσα επιλογή, καθώς πρόκειται για μια "κυριλέ" εκδοχή φαγητού από την περιοχή Padang της Σουμάτρας (για μένα η καλύτερη κουζίνα της Ινδονησίας). Καθίσαμε και πριν προλάβουμε καν να δούμε το μενού άρχισαν να γεμίζουν το τραπέζι μας με διάφορα πιάτα.. έφερναν, έφερναν ώσπου τίγκαρε και αρχίσαν να τα βάζουν το ένα πάνω στο άλλο! Δεν μιλούσε κανείς αγγλικά αλλά καταλάβαμε ότι μπορούσαμε να επιλέξουμε και να φάμε ότι θέλουμε. Όταν μιλάμε για Padang κουζίνα ένα είναι το σήμα κατατεθέν: rendang = μοσχάρι που μοιάζει οπτικά με το δικό μας κοκκινιστό, αλλά πικάντικο και κρεμώδες με γάλα καρύδας και πολλά πολλά μπαχαρικά. Επιλέξαμε λοιπόν αυτό, κοτόπουλο με κάρυ, ομελέτα, και κάποια λαχανικά. Η ποιότητα ήταν κάτω του μετρίου αλλά και μόνο που έφαγα το αγαπημένο μου rendang μου αρκούσε. Ο Η. απογοητεύτηκε από το φαγητό και αναπόλησε μια πίτα με γύρο.
Ύπνος όμως τώρα, γιατί η αυριανή μέρα θα είναι μεγάααλη.. Τι εννοώ: θα ξεκουραστούμε όσο περισσότερο μπορούμε γιατί 12 η ώρα το επόμενο βράδυ αναχωρούμε για το όνειρο ζωής: Raja Ampat.
ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΤΟ ΠΡOΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΜΕΡΑΣ:
Μια ώρα περίπου στο ταξί με προορισμό το αεροδρόμιο της Jakarta και εκεί αναμονή για την 4ωρη πτήση: στις 12 το βράδυ πετάμε για την πόλη Sorong του νησιού Papua, και με τη διαφορά ώρας προσγειωνόμαστε στις 6 το πρωί. Από εκεί παίρνουμε ταξί για το λιμάνι καθώς στις 9 αναχωρεί το πρώτο καράβι που θα πάρουμε, το οποίο θα κάνει περίπου 3 ώρες για να μας πάει στο νησί Waigeo: πρόκειται για την είσοδο στο διάσημο σύμπλεγμα παραδεισένιων νήσων Raja Ampat. Εκεί θα μας περιμένει ένα δεύτερο πλοιάριο - βαρκάκι (πριβέ) με το οποίο θα ταξιδέψουμε άλλες 3-4 ώρες για να φτάσουμε στο νησάκι που επιλέξαμε ως βάση, και όπου θα διανυκτερεύσουμε όλη την εβδομάδα που μας έρχεται.
Μεγαλεπήβολο το σχέδιο για μια τόσο μεγάλη αρχιπελαγική χώρα, με δυσκολίες στις μετακινήσεις.
Όμως τόσο χρόνο θα έχουμε και θέλω να χωρέσω στο πρόγραμμα μας όσο το δυνατόν περισσότερα από τα μέρη που μου έχουν εξιστορήσει φίλοι και γνωστοί που βρέθηκαν στο δρόμο μου στα 4 χρόνια που πέρασα στο Μπαλί της Ινδονησίας. Έχω ταξιδέψει μέσα από ιστορίες που άκουσα για την Παπούα, το Sulawesi και τόσα άλλα μέρη. Συν του ότι θέλω να πάρει μια γεύση από την μαγική αυτή χωρά με τον πιο απίθανο λαό ο Η. με τον οποίο θα ταξιδέψουμε μαζί.
Οργανώνουμε το ταξίδι περίπου ένα εξάμηνο πριν, όταν κλείσαμε τα εισιτήρια με την Scoot. Στο πρόγραμμα δεν περιλαμβάνεται το Μπαλί καθώς είναι μέρος γνώριμο και για τους δύο.
Ξεκινάμε λοιπόν την περιπέτεια!

Η διαδρομή που θα ακολουθήσουμε στην ιστορία μας
και ένα Spoiler Video:
Κεφάλαιο 1 - Νησί Java (Jakarta & Bandung)
Μετά την 11ωρη πτήση Αθήνα - Σιγκαπούρη και τις 10 ώρες αναμονή στην Σιγκαπούρη -κατά την αναμονή επιλέξαμε βόλτα για φαγητό στην αραβική γειτονιά της Σιγκαπούρης, Haji Lane και πέριξ, όπου φτάνεις πανεύκολα με το μετρό - επιβιβαζόμαστε στην πτήση για Jakarta.
Επιτέλους θα βρεθώ στην πρωτεύουσα, η αλήθεια είναι ότι δεν είχα πάει ποτέ παρόλο που βρισκόμουν τόσο καιρό στην χώρα.
Έχοντας ακούσει από όλους τα χειρότερα για την πολυπληθή και γεμάτη νέφος μεγαλούπολη, μπορώ να πω ότι εξεπλάγην.. στα δικά μου μάτια η Τζακάρτα δεν ήταν καθόλου άσχημη, αντίθετα μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα η διαφορετική αυτή πλευρά της Ινδονησίας, πιο μοντέρνα από το Μπαλί και ο κόσμος πιο κοντά στα δικά μου δεδομένα, ως παιδί της πόλης κι εγώ.
Μου έκανε εντύπωση ότι εδώ το μουσουλμανικό στοιχείο είναι έντονο, με τον ξενοδόχο να μας ενημερώσει πως αν δεν είμαστε παντρεμένοι απαγορεύεται να μείνουμε μαζί στο ίδιο δωμάτιο. Μάλιστα μας έδωσε και σχετικό φυλλάδιο και επέμεινε να τον διαβεβαιώσουμε ότι είμαστε παντρεμένοι πριν μας δώσει το κλειδί! Στο δωμάτιο μας υπήρχε γυάλινη προθήκη με το Κοράνι και φυσικά ο ιμάμης ακουγόταν στη διαπασών ανά λίγες ώρες. Επίσης, όλα τα δωμάτια στα οποία μείναμε μέχρι το τέλος του ταξιδιού μας, είχαν σημειωμένο το qiblah =βέλος/πυξίδα που δείχνει στους πιστούς προς ποια κατεύθυνση πρέπει να προσευχηθούν, δηλαδή προς την Μέκκα. Όλα αυτά είναι αναμενόμενα βέβαια σε μια χώρα όπου το 90% του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι. Αξίζει να σημειωθεί ότι το υπόλοιπο 10% μοιράζεται μεταξύ πολλών θρησκειών (χριστιανοί Προτεστάντες & Καθολικοί, Ινδουιστές, Βουδιστές και άλλες τοπικές θρησκείες) και δεν μιλάμε για μικρό αριθμό, καθώς το 10% από τα συνολικά 280 εκατομμύρια πληθυσμού της Ινδονησίας (2023) είναι και πάλι αρκετός κόσμος.
Καταλήγω ότι στο ινδουιστικό Bali είχα μια ψευδή εικόνα: οι μουσουλμάνοι που γνώρισα εκεί ακολουθούσαν μια πιο λάιτ εκδοχή της θρησκείας τους, αλλά βλέπω τώρα ότι αυτό δεν ισχύει στην υπόλοιπη χώρα.
Τζακάρτα λοιπόν για μια βραδιά, ξεκούραση και φαγητό στο ξενοδοχείο μετά την πολύωρη πτήση, καθώς την επόμενη μέρα αναχωρούμε για Bandung.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Έχω μεγάλη χαρά και ανυπομονησία γιατί ο λόγος επίσκεψής μας στην πόλη αυτή είναι να συναντήσουμε την παλιά μου συνεργάτιδα και καλή φίλη Jessica. Όπως μας πρότεινε, κάναμε το ταξίδι Jakarta - Bandung με το γρήγορο “Whoosh train” που μόλις τον Οκτώβριο του 2023 ξεκίνησε να λειτουργεί και είναι από τα γρηγορότερα στον κόσμο με ταχύτητα που φτάνει τα 380 χλμ/ώρα . Σκεφτείτε ότι η διαδρομή αυτή που με το συμβατικό τρένο είναι 3 ώρες, τώρα γίνεται μέσα σε 30 λεπτά! Συνολικά κάναμε μια ώρα για να φτάσουμε στο κέντρο της Bandung, καθώς μετά το γρήγορο τρένο επιβιβαστήκαμε στην απλή συγκοινωνία της πόλης για να μεταβούμε σε κεντρικό σημείο.
Η αυθόρμητη Τζέσικα μας υποδέχεται με επιφωνήματα χαράς και γέλια. Η γλυκιά μας φίλη μας έχει κλείσει ξενοδοχείο στο κέντρο που ονομάζεται ...Little Mykonos για να είμαστε οικεία! Γελάσαμε όταν το είδαμε, σε ελληνικό ντιζάιν φυσικά, η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δεν μας είχε λείψει, παρόλα αυτά η διαμονή μας εκεί ήταν άψογη. Παρεμπιπτόντως, δεν υπήρχε κανένας Έλληνας ούτε στο προσωπικό ούτε ως πελάτης - ούτε και συναντήσαμε κάποιον άλλον Έλληνα σε όλο το ταξίδι μας του ενός μήνα.


Ακολούθησαν βροχερές μέρες και είχα ήδη αρχίσει να έχω συνάχι, οπότε κάναμε τις περισσότερες βόλτες με αμάξι και όχι με μηχανάκι ή πεζοί όπως υπολογίζαμε. Εδώ φάγαμε τα καλύτερα φαγητά στη διάρκεια όλου του ταξιδιού μας, πρόκειται για μια μοντέρνα πόλη με πολλές επιλογές, ακόμα και εναλλακτικές - καλλιτεχνικές περιοχές. Μερικά ωραία μέρη για φαγητό και ποτό: Gang Nikmat και Ton Kedai για οικονομικά και τοπικά πιάτα, ενώ για πιο ακριβές εξόδους Masa και Hutanika (έχει και ζωντανή μουσική και αίθουσα για μπιλιάρδο).
Αγαπημένη μας βόλτα ήταν παραδόξως η διαδρομή που κάναμε τυχαία για να βρούμε φαρμακείο: το gps μας οδήγησε μέσα από κάτι στενάκια σε απίστευτες φτωχογειτονιές κτισμένες πάνω στο ποτάμι που θύμιζαν φαβέλες. Οι εικόνες ήταν βγαλμένες από ταινία, σκεφτείτε ότι στην αρχή κώλωσα λίγο να μπούμε -υπήρχε κάτι σαν πύλη/είσοδος- αλλά ο Η. περπατούσε ακάθεκτος οπότε ακολούθησα. Έτσι από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκα να συνομιλώ στα σπαστά ινδονησιακά μου με όλη τη γειτονιά που μαζεύτηκε για να δει τους bule* που επισκέφτηκαν τα μέρη τους και με ένα τσούρμο από πιτσιρίκια που μας ακολουθούσαν γελώντας.
*bule: έτσι αποκαλούν στην ινδονησιακή αργκό όλους τους λευκούς – δυτικούς, έχει έναν περιπαιχτικό τόνο και κυριολεκτικά σημαίνει αλμπίνο.
Οι Ινδονήσιοι γενικά είναι πολύ φιλικός και καλοσυνάτος λαός, δεν τους ενοχλεί ο φωτογραφικός φακός, ίσα ίσα πολλές φορές ζητούν οι ίδιοι να τους φωτογραφίσεις. Εδώ λοιπόν έβγαλα την αγαπημένη μου φωτογραφία με τα πιτσιρίκια που ποζάρουν.

Την τελευταία μέρα πάρα τη βροχή περπατήσαμε αρκετά.
Αυτή τη φορά η Τζέσικα ήρθε μονή της -χωρίς τον φίλο της που προτιμά πιο ακριβές εξόδους- οπότε ήρθε η ώρα να θυμηθούμε τα παλιά και να πάρουμε σβάρνα τα night markets με καντίνες φαγητού για να δοκιμάσουμε ινδονησιακές γεύσεις και λιχουδιές σαν ντόπιοι. Η φιλενάδα μου, όπως οι περισσότεροι Ινδονήσιοι, έχει τρέλα με το street food, έτσι έχει μυήσει και εμένα παρόλο που στην αρχή ήμουν επιφυλακτική. Έχω συνδυάσει λοιπόν τις εξόδους μας με καντίνες φαγητού & ποτού, οπότε ανυπομονούσα. Αρχικά μας πρότεινε να δοκιμάσουμε ένα τοπικό γλυκό, κάτι σαν κρέπα αλλά φτιαγμένο από ρύζι με μια πράσινη γέμιση, το πράσινο χρώμα οφείλεται στο αρωματικό φυτό pandan. Πεντανόστιμο, το συνοδέψαμε με ζεστό τσάι με τζίντζερ κ λεμόνι και αράξαμε σε κάτι πλαστικά τραπεζάκια. Στη συνέχεια δοκιμάσαμε nasi campur (=ρύζι με μιξ συνοδευτικών), sate (= το ινδονησιακό καλαμάκι) και το καλύτερο tempeh (=σνακ από σόγια) της πόλης σύμφωνα με τη Τζέσικα


Ξημέρωσε η τελευταία μας μέρα στην Bandung, οπότε δυστυχώς έπρεπε να αποχαιρετήσουμε τους φίλους μας και να πάρουμε και πάλι το γρήγορο τρένο για την Τζακάρτα.
Αυτή τη φορά θα είχαμε λίγο χρόνο να πάρουμε μια γεύση από την μαγευτική πρωτεύουσα.
Το ξενοδοχείο μας ήταν αρκετά κεντρικό και η βόλτα μας ξεκίνησε σε αναζήτηση ινδονησιακών πούρων για τον Η. που είναι φαν. Περιέργως ενώ παράγουν πούρα, οι Ινδονήσιοι δεν τα προτιμούν, οπότε δεν βρήκαμε σε κανένα τοπικό μάρκετ. Τα μόνα μέρη που βρήκαμε Ινδονησιακά πούρα ήταν μέσα σε ακριβά ξενοδοχεία και σε mall στα σημεία με σουβενίρ. Και πάλι ο Η. ενθουσιάστηκε με την ποιότητα και την τιμή τους οπότε μια χαρά.
Είχε ήδη νυχτώσει όταν συνεχίσαμε τη βόλτα μας προς την κεντρική Merdeka Square, μια από τις μεγαλύτερες πλατείες στον κόσμο, η οποία βρίσκεται στην καρδιά της πρωτεύουσας και περιβάλλεται από πολλά σημαίνοντα κτήρια όπως το εθνικό μουσείο, η εθνική βιβλιοθήκη, το δημαρχείο, τα δικαστήρια και άλλα κτήρια διοίκησης.
Η έκταση όμως ήταν τόσο τεράστια που ήταν αδύνατο να τα περπατήσουμε όλα, οπότε αφού πήραμε μια μικρή γεύση του κέντρου, στρίψαμε στην οδό Cikini με σκοπό να φάμε κάτι και να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας.
Το μόνο εστιατόριο που βρήκαμε ανοιχτό ήταν το Garuda Restaurant που αποδείχθηκε ενδιαφέρουσα επιλογή, καθώς πρόκειται για μια "κυριλέ" εκδοχή φαγητού από την περιοχή Padang της Σουμάτρας (για μένα η καλύτερη κουζίνα της Ινδονησίας). Καθίσαμε και πριν προλάβουμε καν να δούμε το μενού άρχισαν να γεμίζουν το τραπέζι μας με διάφορα πιάτα.. έφερναν, έφερναν ώσπου τίγκαρε και αρχίσαν να τα βάζουν το ένα πάνω στο άλλο! Δεν μιλούσε κανείς αγγλικά αλλά καταλάβαμε ότι μπορούσαμε να επιλέξουμε και να φάμε ότι θέλουμε. Όταν μιλάμε για Padang κουζίνα ένα είναι το σήμα κατατεθέν: rendang = μοσχάρι που μοιάζει οπτικά με το δικό μας κοκκινιστό, αλλά πικάντικο και κρεμώδες με γάλα καρύδας και πολλά πολλά μπαχαρικά. Επιλέξαμε λοιπόν αυτό, κοτόπουλο με κάρυ, ομελέτα, και κάποια λαχανικά. Η ποιότητα ήταν κάτω του μετρίου αλλά και μόνο που έφαγα το αγαπημένο μου rendang μου αρκούσε. Ο Η. απογοητεύτηκε από το φαγητό και αναπόλησε μια πίτα με γύρο.

Ύπνος όμως τώρα, γιατί η αυριανή μέρα θα είναι μεγάααλη.. Τι εννοώ: θα ξεκουραστούμε όσο περισσότερο μπορούμε γιατί 12 η ώρα το επόμενο βράδυ αναχωρούμε για το όνειρο ζωής: Raja Ampat.
ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΤΟ ΠΡOΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΜΕΡΑΣ:
Μια ώρα περίπου στο ταξί με προορισμό το αεροδρόμιο της Jakarta και εκεί αναμονή για την 4ωρη πτήση: στις 12 το βράδυ πετάμε για την πόλη Sorong του νησιού Papua, και με τη διαφορά ώρας προσγειωνόμαστε στις 6 το πρωί. Από εκεί παίρνουμε ταξί για το λιμάνι καθώς στις 9 αναχωρεί το πρώτο καράβι που θα πάρουμε, το οποίο θα κάνει περίπου 3 ώρες για να μας πάει στο νησί Waigeo: πρόκειται για την είσοδο στο διάσημο σύμπλεγμα παραδεισένιων νήσων Raja Ampat. Εκεί θα μας περιμένει ένα δεύτερο πλοιάριο - βαρκάκι (πριβέ) με το οποίο θα ταξιδέψουμε άλλες 3-4 ώρες για να φτάσουμε στο νησάκι που επιλέξαμε ως βάση, και όπου θα διανυκτερεύσουμε όλη την εβδομάδα που μας έρχεται.
Attachments
-
525,3 KB Προβολές: 0
-
287,5 KB Προβολές: 0
Last edited by a moderator: