Αυστρία Γερμανία Ιταλία Κροατία Μαυροβούνιο Σλοβενία Roadtrip από τον Όλυμπο ως τις Άλπεις και τους Δολομίτες...

[kapetanore]

Τελευταία ημέρα Δολομιτών και ξυπνάμε στις 7.30 με ένα λαμπερό ήλιο να φωτίζει τα ευτυχισμένα πρόσωπά μας. Τρώμε πρωινό στα γρήγορα και κατευθυνόμαστε προς το Passo Falzarego, όπου φτάνουμε μετά από 45 λεπτά και αφήνουμε το αυτοκίνητο. Από εκεί ξεκινάει το lift που θα μας οδηγήσει στο Riffugio Lagazuoi. Η ανάβαση με το lift είναι περίπου 5 λεπτά και προσφέρει εκπληκτική θέα από ψηλά στα γύρω βουνά και κυρίως στο εντυπωσιακό cinque torri, που είναι πέντε αποκομένοι από το υπόλοιπο βουνό βράχοι-κορυφές που στέκουν σαν πέντε πύργοι! Φτάνουμε στο καταφύγιο Lagazuoi απ'όπου ξεκινάνε πολλές πεζοπορικές διαδρομές και οι εικόνες είναι μαγικές. Γύρω από το καταφύγιο βρίσκονται πολλές σπηλιές, τούνελ, πολεμίστρες και άλλα κατάλοιπα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Η ευρύτερη περιοχή ήταν ένα πολύ σημαντικό μέτωπο εχθροπραξιών μεταξύ των Ιταλικών και των Αυστρο-Ουγγρικών δυνάμεων, με αποτέλεσμα τώρα να είναι ένα ανοιχτό μουσείο για τους επισκέπτες!

Φεύγουμε γρήγορα από το καταφύγιο ακολουθώντας το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στην via ferrata "Cesco Tomaselli". Αφού κατηφορίζουμε και περνάμε βιαστικά δίπλα από τις σπηλειές-μουσείο, που είναι γεμάτες από τουρίστες μένουμε μόνοι μας στο μονοπάτι να απολαμβάνουμε την εκπληκτική διαδρομή. Το τοπίο είναι τρομερά επιβλητικό αφού την πιο πολύ ώρα περπατάμε στην βάση μιας τεράστιας ορθοπλαγιάς που υψώνεται κάθετα από πάνω μας και μας γεμίζει με δέος. Σε κάποια σημεία το μονοπάτι έχει καταστραφεί λόγω κατολισθήσεων και περπατάμε πάνω σε πέτρες και μεγάλους βράχους. Φτάνοντας μετά από μία ώρα στην αρχή της via ferrata βλέπουμε ότι έχει αρκετό κόσμο που ανεβαίνει ή ετοιμάζεται να το κάνει. Δεν μας ικανοποιεί ιδιαίτερα αυτό αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να ετοιμαστούμε γρήγορα και να πάρουμε σειρά κάτω από τον θεόρατο βράχο! Ακριβώς μπροστά μας ξεκινάνε ένας πατέρας με τα δύο παιδιά του ηλικίας 10 και 14 ετών, κάτι που μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση αφού η διαδρομή είναι πολύ δύσκολη και επικίνδυνη. Τελικά αργότερα μαθαίνουμε ότι εδώ και δύο χρόνια κάνουν όλοι μαζί μαθήματα αναρρίχησης και διάσχισης via ferrata, οπότε είναι αρκετά έμπειροι ώστε να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους σε κάτι τόσο δύσκολο!

Την προηγούμενη μέρα που συλλέγαμε πληροφορίες για την Tomaselli είχαμε διαβάσει ότι η αρχή της είναι πάρα πολύ δύσκολη. Ξεκινάμε λοιπόν με τους χτύπους της καρδιάς μας ανεβασμένους αρκετά και την συγκέντρωσή μας σε υψηλά επίπεδα. Κάνουμε τα πρώτα 20 μέτρα σχετικά εύκολα και αμέσως συναντάμε το δύσκολο σημείο. Πρόκειται για μία αριστερή τραβέρσα (στροφή του βουνού) 15 μέτρων, σε κάθετη και αρνητική κλίση, πλήρως εκτεθιμένη, με περιορισμένα πατήματα και τις ασφάλειες απομακρυσμένες την μία από την άλλη! Πριν μπω πρώτος στην τραβέρσα κάνω έναν επανέλγχο του εξοπλισμού για ψυχολογικούς λόγους αφού ξέρω ότι υπάρχει μεγάλο ενδεχόμενο να χρειαστώ την πραγματική βοήθειά του! Τελικά περνάω με αρκετή δυσκολία αλλά χωρίς να χρειαστώ την υποστήριξη του εξοπλισμού μου. Σε ένα σημείο κυριολεκτικά κρεμιέμαι στο κενό αφού κρατιέμαι μόνο με ένα χέρι και ένα πόδι σε αρνητική κλίση, προσπαθώντας να ισορροπήσω και να πιάσω άλλο σημείο του βράχου! Η έκρηξη αδρεναλίνης είναι εντυπωσιακή και περιμένοντας τον Μανώλη να κάνει το πέρασμα ανυπομονώ να βρούμε κι άλλα τέτοια περάσματα αργότερα! Αφού περνάει και ο έτερος της παρέας κινούμαστε πλέον αποκλειστικά σε κάθετο βράχο, με αρκετή δυσκολία και εντυπωσιακές εικόνες γύρω μας...

Ο ρυθμός μας είναι αργός στην αρχή αφού η ferrata έχει πολλά τεχνικά και δύσκολα σημεία ενώ υπάρχει συνεχώς κόσμος από πάνω μας που κινείται αργά. Τελικά σε κάποιο σημείο της ανάβασης που δεν χρειάζεται ασφάλιση αφού υπάρχει ένα υποτυπώδες ίσιο μονοπατάκι για 50 μέτρα και όλοι κάνουν διάλειμμα, περνάμε αρκετούς και πλέον έχουμε μπροστά μας ελεύθερο πεδίο να κινηθούμε όπως θέλουμε! Έτσι επιταχύνουμε λίγο και ευχαριστιόμαστε πιο αθλητικά παρά τουριστικά την ferrata! Τελικά μετά από μία ώρα κοπιαστικής και έντονης ανάβασης φτάνουμε στην κορυφή της διαδρομής.
Βρισκόμαστε στην κορυφή του Punta Fanes Sud στα 2980 μέτρα σχεδόν μόνοι μας, έχουμε μόλις τελειώσει την πιο δύσκολη via ferrata και απολαμβάνουμε για αρκετή ώρα το υπέροχο τοπίο! Η ησυχία των βουνών που βρίσκεται σε μια συνεχή μάχη με το βουητό του αέρα, η αίσθηση καθαρότητας στο περιβάλλον και στην ψυχή μας, οι κορυφές που κόβουν βίαια την γραμμή του ορίζοντα, οι πέτρες, αυτές οι πέτρες τι ομορφιά έχουν και πόση αντοχή, τα όρνεα σαν να περιμένουν την κακιά στιγμή και πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας, μας μαγεύουν. Αφηνόμαστε χωρίς να μιλάμε στην φύση, την μεγάλη μας πλανεύτρα, να εισβάλλει στο σώμα μας, στο μυαλό μας, στην ψυχή μας, στην καρδιά μας! Νομίζω ότι μόνο οι εικόνες μπορούν να απεικονίσουν έστω και ελάχιστα αυτό που ζούμε! Ιδού...

Με τις μπαταρίες γεμάτες πλέον αρχίζουμε την κατάβαση από την άλλη πλευρά του βουνού. Ουσιαστικά και από εδώ βρίσκεται μία μικρή via ferrata αφού σε αρκετά σημεία ασφαλιζόμαστε για να κατέβουμε πιο άνετα. Οι τεχνικές αλλάζουν τελείως και μετά από το γρήγορο στάδιο προσαρμογής στην κατάβαση με εξοπλισμό κινούμαστε γρήγορα και άνετα. Λίγο πριν μπούμε στο μονοπάτι που θα μας φέρει πίσω στο καταφύγιο συναντάμε ένα σημείο στην ferrata που έχει κοπεί το συρματόσχοινο που κρατάει την ασφάλεια και μου κάνει πολύ εντύπωση. Τα πάντα είναι τόσο καλά οργανωμένα και προσεγμένα που δεν περίμενα να συναντήσω μία τέτοια εικόνα. Τελικά περνάμε με προσοχή και μπαίνουμε σε ένα πολύ δύσκολο μονοπάτι που έχει ουσιαστικά καταστραφεί από τις συνεχείς κατολισθήσεις, ενώ έχει και πολύ μεγάλη κατηφορική κλίση. Έτσι, λίγο γλιστρώντας, λίγο καθιστοί και λίγο κάνοντας τσουλήθρα ξεπερνάμε με γέλια το περίεργο αυτό κομμάτι και περπατάμε κανονικά και πάλι. Μετά από μιάμιση ώρα φτάνουμε κατάκοποι στο καταφύγιο και δεν έχουμε καμία όρεξη και ενέργεια να επισκεφτούμε τις σπηλιές που είχαμε αφήσει νωρίτερα. Lift, αυτοκίνητο και στάση 2 χιλιόμετρα πιο κάτω για φαγητό και ξεκούραση σε ένα ωραίο εστιατόριο σε λιβάδι στην καρδιά των βουνών! Μακαρονάδα και μπίρα έχει το μενού και τα απολαμβάνουμε και τα δύο εξίσου. Επιστροφή στο camping για μπάνιο και μία ώρα απαραίτητου ύπνου!
Το απόγευμα ανεβαίνουμε στην Cortina d'Ampezzo να την επισκεφτούμε τελευταία φορά. Κάνουμε τα απαραίτητα ψώνια για τους δικούς μας ανθρώπους, περπατάμε για πολλοστή φορά τον κεντρικό πεζόδρομο χωρίς να τον χορταίνουμε και καθόμαστε για pizza στο γνωστό μας στέκι! Είναι η ώρα που δύει ο ήλιος και οι Δολομίτες μας προσφέρουν απλόχερα για μία ακόμα φορά τις υπέροχες εναλλαγές χρωμάτων κάθε 5 λεπτά. Πόσο διαφορετικά και πόσο ίδια τους κοιτάμε με την πρώτη φορά που εμφανίστηκαν μπροστά μας! Δεν μας είναι τόσο άγνωστοι πλέον, αλλά δεν τους ξέρουμε και πολύ καλά ακόμα. Μάθαμε κάποια μυστικά τους και αυτοί κάποια δικά μας, αλλά θέλουμε να γνωριστούμε καλύτερα. Είμαστε σίγουροι ότι και την επόμενη φορά που θα τους επισκεφτούμε θα είναι πολύ ευγενικοί και φιλόξενοι μαζί μας!
Έχει βραδιάσει πια και καθόμαστε σε ένα μπαράκι, που βλέπαμε κάθε μέρα αλλά δεν είχαμε επισκεφτεί ποτέ, να πιούμε μια μπίρα. Στην Cortina βρίσκεται η ποδοσφαιρική ομάδα της Φιορεντίνα, που κάνει προετοιμασία σε ένα αθλητικό κέντρο 5 χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι πολλοί φίλαθλοι της ομάδας την έχουν ακολουθήσει εδώ, συνδυάζοντας την αγάπη τους γι'αυτήν με τις διακοπές τους! Όλη η πόλη έχει ντυθεί στα μοβ που είναι το χρώμα της ομάδας και στο μπαράκι που είμαστε υπάρχει μια εκδήλωση για τους φιλάθλους, που μπαίνουν μέσα ονομαστικά! Οργανωμένα και πολιτισμένα πράγματα που ταιριάζουν στα αθλητικά ιδεώδη, μακρυά από τυφλό οπαδισμό! Η μέρα ήταν πολύ κουραστική όμως, αύριο πρέπει να ξυπνήσουμε νωρίς να ετοιμαστούμε και αναπόφευκτα καταλήγουμε να κοιμηθούμε από τις 10...

Χιλιόμετρα 18ης μέρας: 50
Σύνολο: 3920

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 17
• 18
• 19
• 20
• 21
• 22

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 19 of 22

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[pattyyy]

Ξεκινάς πολύ ωραία την ιστορία σου! Περιμένω ανυπόμονα τη συνέχεια και οπωσδήποτε πολλές φωτογραφίες!

 

[kapetanore]

7/7/2010
Δεν ξέρω πως μπορεί ένας άνθρωπος να περιγράψει με λίγες λέξεις το θέαμα της ανατολής του ήλιου ένα καλοκαιρινό πρωινό με πολύ κρύο στο οροπέδιο των μουσών στα 2700 μέτρα υψόμετρο! Θα κάνω μια προσπάθεια και ελπίζω να δώσω μια πολύ κοντινή εικόνα...
5.30 ξύπνημα με τις ριπές του αέρα να μην αφήνουν την σκηνή σε ησυχία. Ντύσιμο καλό, πολύ θάρρος και βγαίνω έξω. Όλοι κοιμούνται ακόμα στις σκηνές τους και στο καταφύγιο. Εκτός από έναν. Τον Μιχάλη Στύλλα που ως καλός οικοδεσπότης έχει ξυπνήσει και ήδη ετοιμάζει τσάι και καφέ. Μία κούπα τσάι στο χέρι λοιπόν, δανείζομαι ένα χοντρό μπουφάν από τον Μιχάλη και κάθομαι έξω από το καταφύγιο στραμμένος προς το Αιγαίο που απλώνεται στα πόδια του Ολύμπου και απολαμβάνω τον ήλιο να βγαίνει μέσα από την θάλασσα. Τα χρώματα κάθε λεπτό αλλάζουν και η ορθοπλαγιά του Στεφανιού κ του Μύτικα πίσω μου προβάλλει από την πρωινή δροσιά που την κάλυπτε.
Το βουνό ξυπνάει και αρχίζει να ζεσταίνεται από τις ακτίνες του ήλιου μετά την κρύα νύχτα. Μαζί του ξυπνάνε και οι επισκέπτες του έτοιμοι να ανέβουν σε μία από τις κορυφές του. Τρώμε πρωινό και στις 7 φεύγουμε για να ανέβουμε στην κορυφή Στεφάνι. Είναι η τρίτη ψηλότερη του Ολύμπου μετά τον Μύτικα και το Σχολειό και έχει ένα απότομο λούκι όπως ο Μύτικας που πρέπει να ανέβουμε για να την προσεγγίσουμε. Φτάνουμε μετά από μία ώρα επάνω και αφού περνάμε από ένα λίγο επικίνδυνο και τρομακτικό πέρασμα είμαστε επιτέλους στην κορυφή. Ο καιρός είναι ανοικτός και υπέροχος και απολαμβάνουμε την θέα των γύρω κορυφών και του οροπεδίου. Κατεβαίνουμε, πάμε στο καταφύγιο μαζεύουμε τα πράγματά μας και φεύγουμε γρήγορα για να πάμε πίσω στο αυτοκίνητο αφού ο Αστέριος το απόγευμα δουλεύει και εγώ πρέπει να πάω στην Χαλκιδική στο σπίτι του Μανώλη (οι δύο μας θα ξεκινήσουμε το road trip στην Ευρώπη το επόμενο πρωί) να ξεκουραστώ και να κάνουμε τις τελευταίες ετοιμασίες. Απόγευμα πια βρίσκω τον Μανώλη και κάποιους άλλους φίλους στην παραλία και κάνω ένα αναζωογωνητικό μπάνιο στην θάλασσα. Μετά πάμε σπίτι ετοιμάζουμε όλα τα πράγματα και ύπνο από τις 12 αφού αύριο στις 7 ξεκινάει το μεγάλο ταξίδι!!!

Χιλιόμετρα 3ης μέρας: 200
Σύνολο: 630

 

[ΝΑΝΑΕΑ]

Πολύ όμορφες εικόνες δίνεις στην περιγραφή σου! Περιμένω τη συνέχεια από την επόμενη βουνοκορφη!

 

[kapetanore]

8/7/2010
Αυτή η ημερομηνία είχε καρφωθεί στο μυαλό μου από τις αρχές Ιουνίου που αποφασίσαμε με τον Μανώλη πότε θα ξεκινήσουμε το ταξίδι μας. Επιτέλους λοιπόν η μεγάλη μέρα έφτασε. Φορτώνουμε το αυτοκίνητο με όλα μας τα πράγματα, με την ευχάριστη διάθεσή μας και βέβαια με τις ευχές των δικών μας ανθρώπων για ένα καλό ταξίδι. Το ρολόι δείχνει 7.30, το gps έχει τελικό προορισμό (για Ελλάδα βέβαια) τους Ευζώνους κ η περιπέτειά μας στα Βαλκάνια κ την κεντρική Ευρώπη μόλις ξεκινά. Στο μυαλό μας έχουμε να καλύψουμε τις επόμενες 16 ημέρες την εξής διαδρομή: Ελλάδα, Σκόπια, Κόσοβο, Μαυροβούνιο, Κροατία, Σλοβενία, Αυστρία, Γερμανία και Ιταλία. Από Βενετία μετά θα μπούμε στο πλοίο και θα γυρίσουμε Ηγουμενίτσα. Η μόνη κράτηση που έχουμε κάνει είναι αυτή της πρώτης βραδιάς στο Κότορ του Μαυροβουνίου, όπου ελπίζουμε να φτάσουμε σύμφωνα με το viamichelin μετά από 10 ώρες και αφού θα έχουμε καλύψει την απόσταση των 730 περίπου χιλιομέτρων!!! Από εκεί και πέρα όπως και όπου μας βγάλει ο δρόμος, πάντα σύμφωνα με ένα γενικό πλανο που έχουμε αφού θέλουμε να αφιερώσουμε κάποιες μέρες στις Άλπεις και στους Δολομίτες...
Φύγαμε λοιπόν και μετά από περίπου μιάμιση ώρα φτάνουμε στους Ευζώνους. Περνάμε πολύ γρήγορα τα σύνορα αφού ο έλεγχος είναι ελάχιστος. Διαβατήρια, πράσινη κάρτα ασφάλισης αυτοκινήτου και τυπικές ερωτήσεις από βαριεστημένους τελωνειακούς που πάμε και αν κουβαλάμε μαζί μας τσιγάρα ή ποτά. Εκτός από κάποιες εξαιρέσεις στις οποίες θα αναφερθώ αργότερα ο έλεγχος σε όλα τα σύνορα που περάσαμε ήταν έτσι ακριβώς. 5 λεπτά και δεν κατεβαίναμε καν από το αυτοκίνητο! Εύκολο λοιπόν το ταξίδι στην Ευρώπη...
Πρώτη εικόνα των Σκοπίων; Άθλια... Όχι ότι φταίνε οι Σκοπιανοί γι'αυτό. Εμείς φταίμε απόλυτα που έχουμε ξεπέσει τελείως σαν λαός. Αμέσως μόλις κάποιος περάσει τα σύνορα και σε απόσταση τριών χιλιομέτρων, το μόνο που αντικρύζει είναι πολλά άθλιας αισθητικής κτίρια που φιλοξενούν καζίνο και clubs στα οποία αφήνουν τα λεφτά τους οι κατά τ'άλλα πατριώτες νεοέλληνες! Και μετά μας φταίει το όνομα...χαχαχα....για κλάματα είμαστε!!! Τελικά όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει και αυτό το αντιμετώπισα ουκ ολίγες φορές κατά την διάρκεια του ταξιδιού! Ένα μόνο θα πω για αυτό το θέμα. Είμαστε τόσο ικανοί σαν λαός για το καλύτερο και έχουμε τόσο όμορφη χώρα, αλλά δυστυχώς αδικούμε τους εαυτούς μας και πλέον δεν σεβόμαστε ούτε τον τόπο μας αλλά ούτε και τον ίδιο μας τον λαό...
Ξεπερνάμε λοιπόν με τον ομοϊδεάτη Μανώλη το αρχικό σοκ και ακούγωντας Βαλκανική μουσική με Bregovic και Fanfare Ciocarlia κατευθυνόμαστε βόρεια μέσω της εθνικής οδού προς την πόλη των Σκοπίων που είναι και η πρωτεύουσα. Ο δρόμος είναι 2 λωρίδες και εκτός από ένα κομμάτι λίγων χιλιομέτρων που κάνουν έργα κινούμαστε στο όριο των 120χλμ. που λένε οι προειδοποιητικές ταμπέλες. Πληρώνουμε δύο φορές διόδια του 1 ευρώ. Καλό είναι όποιος σκοπεύει να ταξιδέψει μέσω Σκοπίων να έχει μαζί του κέρματα του ενός ευρώ για να μην τον ρίξουν στα ρέστα! Κάνουμε μια μικρή στάση για τουαλέτα σε ένα υποτυπώδες βενζινάδικο και αντικρύζουμε τις πρώτες ωραίες εικόνες βγαλμένες από τον καιρό των τσιγγάνων. Οικογένεια με ένα κάρο σαν μοναδική περιουσία να περιφέρεται μαζεύοντας ό,τι βρεθεί στον δρόμο της. Τα πρόσωπα των ανθρώπων σκαλισμένα από τα δύσκολα χρόνια και τον καθημερινό κόπο της επιβίωσης. Τους προσφέρουμε ένα χαμόγελο και ένα γρήγορο αντίο και αφού περνάμε έξω από το Veles και την πόλη των Σκοπίων δεν συνεχίζουμε βόρεια προς Βελιγράδι αλλά ακολουθούμε την Μ3 περιφερειακή της πόλης. Ο δρόμος πλέον γίνεται μία λωρίδα και διπλής κατεύθυνσης με πολλά στρατιωτικά οχήματα από το Κόσοβο να έρχονται με τρελή ταχύτητα στο αντίθετο ρεύμα. Η οδήγηση γίνεται πολύ πιο προσεκτική και με σαφώς μικρότερη ταχύτητα αφού μπροστά μας υπάρχουν και πολλά φορτηγά! Φτάνουμε στα σύνορα λοιπόν μετά από περίπου 2 ώρες που χρειαστήκαμε για να διασχίσουμε τα Σκόπια.
Περνώντας στα σύνορα την πλευρά των Σκοπίων και πριν φτάσεις στην πλευρά του Κοσόβου πρέπει, αφού περάσεις από μια τεχνητή λιμνούλα σαν να καθαρίζεις τα λάστιχα του αυτοκινήτου(!!!), να σταματήσεις σε ένα κτίριο αριστερά απ'όπου βγάζεις ασφάλεια. Το Κόσοβο δεν έχει αναγνωριστεί επίσημα σαν κράτος και η πράσινη κάρτα του αυτοκινήτου δεν ισχύει. 40 ευρώ λοιπόν προσφορά στο "κράτος" του Κοσόβου και στις ασφαλιστικές του εταιρίες χωρίς να υπάρχει άλλη επιλογή. Επίσης, μέσω των μελών του travelstories και κάποιου φίλου έχουμε μάθει ότι αν μπεις στο Κόσοβο και σου σφραγίσουν το διαβατήριο, πράγμα το οποίο συνέβη, δεν μπορείς μετά να μπεις στην Σερβία. Ο αστυνομικός που ρωτήσαμε στα σύνορα ισχυρίστηκε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα αλλά εμείς προτιμήσαμε την σίγουρη λύση μίας μικρής παράκαμψης παρά την ενδεχόμενη ταλαιπωρία να φτάσουμε στα Κόσοβο-Σερβικά και να μας γυρίσουν πίσω.
Τα πρώτα χιλιόμετρα προς Pristina που είναι η πρωτεύουσα είναι ανάμεσα από καταπράσινα βουνά και δίπλα σε ένα ποτάμι. Ο δρόμος είναι χάλια και κινούμαστε αργά παρατηρώντας γύρω μας τα κατάλοιπα του πολέμου. Βομβαρδισμένα κτίρια, σπίτια καμμένα, εργοστάσια παρατημένα και στρατόπεδα Ελλήνων, Αμερικάνων, Γάλλων και άλλων λαών που έσπευσαν να "βοηθήσουν"... Σταματάμε για πρόχειρο φαγητό, αφού η ώρα περνάει και έχουμε ακόμα πολά χιλιόμετρα, και παρά τις ανησυχίες μας αντιλαμβανόμαστε ότι δέχονται το ευρώ σαν εθνικό τους νόμισμα. Είναι και αυτός ένας τρόπος να ανεξαρτητοποιηθούν από την Σερβία και το δηνάριό της βέβαια!!! Περνάμε έξω από την Pristina όπου επικρατεί κυκλοφοριακό χάος και ρίχνοντας μια ματιά στην πόλη από έναν λόφο εξαφανίζεται γρήγορα κάθε σκέψη να την επισκεφτούμε για λίγο.

Άλλωστε ο χρόνος μας πιέζει και η πόλη φαίνεται πέρα από άσχημη και πολύ δυσπρόσιτη.
Από Pristina φεύγουμε δυτικά για Pec ή αλλιώς Peje. Πιο γρήγορος δρόμος για τα σύνορα με Μαυροβούνιο είναι από Mitrovica αλλά θα πρέπει να περάσουμε από Σερβία και αυτό όπως εξήγησα πριν ίσως να είναι αδύνατο. Και τώρα ξεκινάει το τραγελαφικό κομμάτι της πρώτης ημέρας. Αφού βγαίνουμε 10χλμ. περίπου από Pristina και ενώ κινούμαστε στην, απαρχαιωμένη μεν υπάρχουσα δε, εθνική οδό με μέση ταχύτητα τα 80 βρίσκουμε μπροστά μας έργα. Ξεχάστε κάθε πιθανή εικόνα που μπορεί να έρχεται στο μυαλό σας όταν ακούτε για έργα σε μία εθνική οδό. Ξεχάστε τις παρακάμψεις, τις μονοδρομήσεις, τις λωρίδες διπλής κυκλοφορίας και ό,τι άλλο έχετε συναντήσει ποτέ. Εδώ μιλάμε για έργα 40-50 χιλιομέτρων όπου έχουν καταστρέψει κάθε ίχνος άσφαλτου που μπορεί να υπήρχε εκεί, έχουν πλατύνει τον δρόμο ώστε να φτάνει περίπου τα 30 μέτρα, δεν έχουν τοποθετήσει καμία πινακίδα ή διαχωριστικό και σκάβουν παντού!!!

Τα αυτοκίνητα με τους τρελούς οδηγούς τους κινούνται με ταχύτητα σε όλο το πλάτος του δρόμου χωρίς να λογαριάζουν τίποτα και κανέναν. Άλλωτε με περνάνε από δεξιά, άλλωτε από αριστερά και άλλωτε οδηγούν σαν να είσαι στην Αγγλία! Μέσα σε όλα αυτά βάλτε και άπειρες λακούβες-χαντάκια που ανθίζουν στο περιβόλι των τρελών και βέβαια τα μηχανήματα που σκάβουν μέσα στην μέση σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα να αντικρύσω κάτι πιο παρανοϊκό από την κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας μια ημέρα που απεργούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς και γίνεται πορεία με επεισόδια... Ξεπερνάμε αυτό το κομμάτι με μοναδική απώλεια τον πολύτιμο κατά τ'άλλα χρόνο μας αλλά το αυτοκίνητο ακέραιο με τις 4 ρόδες άθικτες από την μεγάλη δοκιμασία! Δεν ήταν λίγοι άλλωστε αυτοί που άλλαζαν λάστιχο στην μέση του "δρόμου".
Λίγο πριν το Pec στρίβουμε δεξιά για να ανέβουμε το βουνό όπου βρίσκονται τα σύνορα με το Μαυροβούνιο. Η διαδρομή είναι εκπληκτική μέσα στο πράσινο με πολλές στροφές και τελικά στα 1800 μέτρα υψόμετρο αποχαιρετούμε το Κόσοβο και μετά από λίγα ακόμα χιλιόμετρα μπαίνουμε στο Μαυροβούνιο. Πληρώνουμε την βινιέτα των 10 ευρώ για μία εβδομάδα και αμέσως μετά αρχίζουμε να κατηφορίζουμε το βουνό προς το Rozaje που είναι το χειμερινό θέρετρο του Μαυροβουνίου. Σταματάμε μόνο για βενζίνη και αφού περνάμε το Berane μπαίνουμε στο εθνικό πάρκο Biogradska Gora. Ο δρόμος είναι μαγικός. Κινούμαστε σε καταπράσινα φαράγγια με τον δρόμο να περνάει από γέφυρες ορμητικών ποταμών και συνεχή τούνελ.

Οι ώρες είναι πολλές όπως και τα φορτηγά που συναντάμε αλλά το τοπίο μας ανταμοίβει για την επιλογή της συγκεκριμένης διαδρομής. Διασχίζουμε την Podgorica που είναι η πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου και μπαίνουμε σε ένα νέο μεγάλο τούνελ (2.50 ευρώ) που μας βγάζει κοντά στην ακτή και γλιτώνουμε ένα ακόμα βουνό. Πιάσαμε παραλία επιτέλους αφού η ώρα έχει περάσει. Διασχίζουμε την κοσμοπολίτικη Budva παρατηρώντας τους τουρίστες-κατοίκους να επιστρέφουν από την θάλασσα και φτάνουμε πάνω από το Sveti Stefan όπου σταματάμε για τις απαραίτητες φωτογραφίες. Θυμίζει κάτι από Μονεμβασιά!

Συνεχίζουμε και πριν το αεροδρόμιο της περιοχής στρίβουμε δεξιά προς Kotor και περνώντας από ένα τούνελ φτάνουμε στον προορισμό της πρώτης ημέρας. 14 ώρες και 900 χιλιόμετρα κάναμε τελικά και ήδη οι πρώτες, μάλλον άδικες τελικά, αμφιβολίες για την εγκυρότητα του viamichelin φτάνουν στο μυαλό μας.
Το Kotor είναι μία μεσαιωνική πολιτεία σαν κάστρο αφού την περιβάλλει ένα ψηλό τείχος και έχει μόνο 2 εισόδους. Χτισμένο στους πρόποδες των βουνών Όριεν και Λόβτσεν βρέχεται από το νοτιότερο φιόρδ της Ευρώπης και το μοναδικό της Μεσογείου.

Αντικρύζουμε λοιπόν ένα πολύ όμορφο θέαμα που αν και είναι πολύ ανεπτυγμένο τουριστικά δεν μας προκαλεί καμία άσχημη εντύπωση. Αφήνουμε το αυτοκίνητο σε ανοιχτό ιδιωτικό πάρκινγκ αφού δεν μπαίνει στην πόλη κανένα όχημα και πηγαίνουμε στο Montenegro Hostel που έχουμε κλείσει 2 κρεβάτια σε έναν 6κλινο κοιτώνα. Το hostel αν και είναι κεντρικά έχει πολύ ησυχία και είναι πολύ καθαρό. Ό,τι πρέπει δηλαδή για ξεκούραση μετά από τόσες ώρες στον δρόμο. Πρώτα όμως βγαίνουμε μια βόλτα στην πόλη για φαγητό και 1-2 μπίρες να χαλαρώσουμε και αμέσως εξακριβώνουμε την πληροφορία ότι οι Μαυροβούνιες είναι πολύ όμορφες γυναίκες. Πραγματικά εντυπωσιακό το ποσοστό τους. Αυτά τα αφήνουμε όμως για τους ελεύθερους...

Χιλιόμετρα 4ης μέρας: 900
Σύνολο: 1530

 

[kapetanore]

9/7/2010
Ξυπνάμαι κατά τις 9 με τις μπαταρίες μας γεμάτες. Μαζεύουμε τα πράγματά μας, παίρνουμε πρωινό στο χέρι από έναν φούρνο και περπατάμε στο Kotor παρατηρώντας όσα δεν μας φανέρωσε το σκοτάδι χτες. Σηκώνοντας το κεφάλι ψηλά, πάνω από τα όμορφα κτίρια και τα τείχη της πόλης, βλέπουμε έναν καταπράσινο επιβλητικό ορεινό όγκο να ορθώνεται σχεδόν κάθετα! Όπως πάντα το βουνό μας συνεπαίρνει πολύ περισσότερο από την θάλασσα και το μυαλό μας ταξιδεύει αμέσως στην κορυφή του... Φταίει ίσως και η πληροφορία που μας έδωσε μία Κορεάτισα που έμενε στο hostel ότι υπάρχει ένα πολύ ωραίο μονοπάτι που ξεκινάει μέσα από την πόλη και σε οδηγεί στην κορυφή του βουνού μετά από πολλές ώρες πεζοπορίας προσφέροντας μοναδικές πανοραμικές εικόνες της πόλης και του κόλπου του Kotor. Δυστυχώς όμως δεν έχουμε μία ακόμα ημέρα να την αφιερώσουμε σε αυτό το βουνό αφού οι Άλπεις μας περιμένουν καρτερικά!
Φεύγουμε λοιπόν με προορισμό αρχικά το Dubrovnik της Κροατίας και στόχο ημέρας να φτάσουμε αρκετά βόρεια ώστε να έχουμε καλύψει αρκετά χιλιόμετρα οδεύοντας προς Σλοβενία. Επιλέγουμε να ακολουθήσουμε την διαδρομή που κάνει τον γύρο του κόλπου για να απολαύσουμε το υπέροχο τοπίο. Υπάρχει και εναλλακτική που παίρνεις ένα ferry boat και γλιτώνεις χιλιόμετρα και ώρα αλλά βλέπεις πολύ λιγότερες εικόνες του νοτιότερου φιορδ της Ευρώπης! Από το Kotor μέχρι τα σύνορα με Κροατία λοιπόν χρειαστήκαμε περίπου μιάμιση ώρα σταματώντας όμως σε κάποια σημεία να χαρούμε και να φωτογραφίσουμε το Μαυροβούνιο για τελευταία φορά.

Μπαίνοντας στην Κροατία το τοπίο αλλάζει λίγο και γίνεται λιγότερο πράσινο θυμίζοντας περισσότερο την χώρα μας. Επίσης γίνεται πολύ πιο έντονο και το στοιχείο της αστυνόμευσης αφού συναντάμε αρκετά μπλόκα αλλά και περιπολικά χωρίς ωστόσο να ασχοληθεί κανείς μαζί μας! Μισή ώρα μετά τα σύνορα και περνώντας πίσω από ένα ξερό λόφο ξεπροβάλλει κάτω και μπροστά μας το μοναδικό Dubrovnik. Μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, όπως άλλωστε και το Kotor, μας αφήνει πραγματικά άφωνους να ψάχνουμε εναγωνίως ένα σημείο να σταματήσουμε για φωτογραφίες. Δεν τολμάμε να μπούμε σε κάποιο από τα parking που υπάρχουν αριστερά μας αφού είναι παρανομία και η αστυνομία καιροφυλακτεί, αλλά η υπομονή μας ανταμοίβεται και τελικά σταματάμε σε ένα ιδανικό σημείο για φωτογραφίες.

Με συνοπτικές διαδικασίες αποφασίζουμε να επισκεφτούμε την καστροπολιτεία και βγαίνοντας από την περιφερειακή-εθνική οδό κατηφορίζουμε ψάχνοντας που μπορούμε να αφήσουμε το αυτοκίνητο για 1-2 ώρες. Τελικά μετά από περίπου 2 ώρες μποτιλιαρισμένοι, αδυνατώντας να βρούμε ελεύθερη θέση σε κάποιο ιδιωτικό ή δημοτικό parking και έχοντας εξαντλήσει κάθε ίχνος υπομονής που είχαμε (και ήταν πολύ), φεύγουμε απογοητευμένοι χωρίς να δούμε το Dubrovnik εκ των έσω. Δεν πειράζει όμως, είναι ένας καλός λόγος να επιστρέψουμε κάποια στιγμή στον "τόπο του εγκλήματος", για να πάρουμε το αίμα μας πίσω!!!
Οδηγώντας βόρεια λοιπόν και διασχίζοντας πρώτα ένα μικρό παραλιακό κομμάτι που ανήκει στην Βοσνία πλησιάζουμε στο τέλος του δύσκολου, αργού και με πολλές στροφές κομματιού της Κροατίας. Ο χάρτης μας δείχνει ότι σε λίγο θα βρεθούμε στην εθνική οδό, κατι που χρειαζόμαστε για να κινηθούμε πιο γρήγορα και να καλύψουμε χιλιόμετρα. Ο δρόμος όμως στα νότια ακόμα "ανοίγεται", οπότε οδηγούμαστε σε μία παράκαμψη 1 ώρας περίπου σε κάτι βουνά. Άλλο που δεν θέλαμε βέβαια... Σταματάμε σε έναν πλανόδιο μανάβη σε ένα χωριό ο οποίος μιλάει καλά Αγγλικά παραδόξως και αφού αγοράζουμε κάποια απαραίτητα φρούτα για να μας κρατήσουν μέχρι να φάμε το βράδυ, ρωτάμε διάφορες πληροφορίες. Ο συμπαθέστατος Κροάτης μας εξηγεί ότι σε περίπου 20 λεπτά θα βγούμε επιτέλους από την παράκαμψη και μας προτείνει, αφου καλύψουμε κάποια χιλιόμετρα και φτάσουμε στο Sibenik, να μην ακολουθήσουμε την εθνική μετά αλλά να μπούμε σε άλλο δρόμο που είναι πολύ καλός και ενδιαφέρων και έτσι θα γλιτώσουμε διόδια και βαρετή οδήγηση. Τον ευχαριστούμε θερμά, τον πληρώνουμε σε Ευρώ, που μας λέει ότι δέχονται παντού στην Κροατία παρά το γεγονός ότι το νόμισμά τους είναι η Κούνα, και φεύγουμε βόρεια.
Απόγευμα πια και έχοντας διασχίσει σχεδόν την μισή Κροατία από νότο προς βορρά φτάνουμε στο Sibenik όπου αποφασίζουμε να διανυκτερεύσουμε. Η πρώτη εικόνα της πόλης μάλλον άσχημη. Αν και είναι παραθαλάσσια μικρή πόλη με κάστρο και νεοκλασσικά κτίρια, παρ'όλα αυτά οδηγώντας και ψάχνωντας που να σταματήσουμε και να αφήσουμε το αυτοκίνητο (το ίδιο πρόβλημα όπου και αν πήγαμε στην Ευρώπη) η πόλη έδειχνε "νεκρή" κάτι που δεν μας άρεσε. Βγαίνουμε κατά λάθος εκτός πόλης και αποφασίζουμε να επιστρέψουμε με σκοπό να φτάσουμε κοντά σε μια μαρίνα όπου ελπίζαμε να έχει ζωή. Πέφτουμε σε κάτι αδιέξοδα και δεν πετυχαίνουμε τον σκοπό μας. Τελικά γυρνώντας πάλι προς τα πίσω βρίσκουμε ένα parking με 1 Ευρώ την ώρα και δίνουμε στην πόλη μία τρίτη και τελευταία ευκαιρεία πριν δοκιμάσουμε αλλού την τύχη μας. Περπατάμε λίγο στον παραλιακό δρόμο και βρίσκουμε ένα πολυπόθητο γραφείο τουριστικών πληροφοριών. Οι 2 κυρίες μας εξυπηρετούν θαυμάσια και μέσα σε 5 λεπτά μαθαίνουμε τα πάντα για την πόλη και τις επιλογές διαμονής. Τελικά και αφού κάνουμε μια βόλτα να δούμε μόνοι μας όλα αυτά τα ωραία που μας περιέγραψαν, έρχεται μια κυρία να μας πάει στο σπίτι που θα μείνουμε το βράδυ. Οδηγώντας μας από κάτι στενά δρομάκια που μας φαίνονται λαβύρινθος καταλήγουμε σε ένα υπέροχο σπιτάκι με parking, κήπο, κουζίνα, πλυντήριο και ένα μπάνιο που μοιράζονται τα δύο δίκλινα δωμάτια. Το άλλο δωμάτιο είναι άδειο όμως οπότε είμαστε μόνοι μας να απολαύσουμε αυτό το όμορφο guesthouse.
Κάνουμε γρήγορα ένα απαραίτητο μπάνιο και βραδάκι πια βγαίνουμε στην πόλη να φάμε και να πιούμε καμιά μπίρα που τόσο πολύ χρειαζόμαστε. Περπατώντας στο Sibenik ανακαλύπτουμε πολλές ωραίες γωνιές της πόλης που τελικά είχαμε αδικήσει με την πρώτη μας κρίση.

Η διασκέδαση ικανοποιητική αφού χωρίζεται σε δύο κομμάτια: παραλιακά και δίπλα στην μαρίνα τα μπαράκια και καφέ με πιο trendy κόσμο (φτου φτου μακρυά από εμάς) και στο κέντρο της παλιάς πόλης ωραία μικρά μαγαζάκια με αρκετό φοιτητό-κοσμο να κάθεται στον δρόμο και να απολαμβάνει live ντόπιων μουσικών. Αράζουμε λοιπόν σε ένα από αυτά και πίνοντας ωραία κροατική μπίρα ακούμε ένα καλοδουλεμένο συγκρότημα να παίζει από Led Zeppelin μέχρι David Bowie και Cure. Ο τραγουδιστής δε, είναι φτυστός ο Jim Morisson σε εξωτερική εμφάνιση και κινήσεις και κερδίζει τις εντυπώσεις!!! Η βραδιά περνάει υπέροχα και κατά τις 2 τα κρεβάτια μας υποδέχονται τους κουρασμένους ταξιδιώτες προσφέροντας βαθύ και γλυκό ύπνο...

Χιλιόμετρα 5ης μέρας: 330
Σύνολο: 1860

 

[manolis2]

Μπράβο ρε φίλε, μέσα από το άρθρο είναι σαν να ξανακάνω το ταξίδι! Θα συμφωνήσω ότι το Κόσοβο είναι μια ωραία πρόταση για κοντινό σαφάρι, τώρα για τις Μαυροβούνιες δεν πρόσεξα κάτι ιδιαιτερο. Παω στοίχημα οτί μετά θα πάτε Σλοβενία. καλή συνεχεια..

 

[kapetanore]

Φίλε και συνταξιδιώτη Μανώλη ποιος περίμενε ότι την πρώτη μέρα ταξιδιού θα ζούσαμε οδήγηση τρελο-βαλκάνιων στα Σκόπια, σαφάρι εθνικής οδού στο Κόσοβο και διάσχιση φαραγγιών με 4 τροχούς στο Μαυροβούνιο!!! Τελικά κάναμε σωστή επιλογή διαδρομής... Όποιος έχει πάντως τάσεις οδηγικού μαζοχισμού και θέλει να ζήσει το σαφάρι στο Κόσοβο πρέπει να βιαστεί, γιατί φαντάζομαι ότι όσο "βαλκανικά" και να ζουν οι Κοσοβάροι δεν γλιτώνουν από τα δόντια της δυτικής ανάπτυξης, οπότε πολύ σύντομα πιστεύω θα κυκλοφορούν και αυτοί σε άχρωμες, ανιαρές, δίχως λακούβες και περιπέτεια εθνικές οδούς!
Κατά τ'άλλα η συνέχεια μπορεί να μην έχει τόσο περιπετειώδη οδηγική απόλαυση, αφού μπαίνουμε μέσω Σλοβενίας στην κεντρική Ευρώπη πλέον, θα μας ανταμοίβουν όμως οι έξοχες διαδρομές δίπλα σε ποτάμια, λίμνες και στα μεγάλα υψόμετρα των Άλπεων. Υπομονή και οι στροφές έρχονται...

 

[kapetanore]

10/7/2010
Ξυπνάμαι στις 8 και με έναν καφέ στο χέρι φεύγουμε αμέσως από το Sibenik με προορισμό το Plitvice Lakes. Εκεί βρίσκεται η ομορφότερη ίσως τοποθεσία της Κροατίας, κάτι που επιβεβαιώνουν και οι αριθμοί αφού είναι το πρώτο σε επισκεψιμότητα μέρος της. Πρόκειται για ένα Εθνικό Πάρκο που περιλαμβάνει 16 λίμνες σε διαφορετικά επίπεδα που ενώνονται με καταρράκτες και χειμάρρους, σκοτεινά σπήλαια, υπέροχα μονοπάτια σε καταπράσινα δάση και πολλούς μεγάλους καταρράκτες που ορμούν με μανία από τις Διναρικές Άλπεις που περιβάλλουν το μαγευτικό αυτό τοπίο! Η έρευνα που είχα κάνει πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι ουσιαστικά μας επέβαλε μία επίσκεψη έστω και αν βγαίναμε λίγο εκτός δρόμου...
Από το Sibenik λοιπόν και ακολουθώντας την χτεσινή πρόταση του πλανόδιου Κροάτη μανάβη δεν ακολουθήσαμε την εθνική οδό προς βορρά, αλλά μπήκαμε σε πιο επαρχιακό δρόμο που μας οδήγησε ανατολικά και έτσι πήραμε μια ωραία γεύση της Κροατικής, λιγότερο ανεπτυγμένης, επαρχίας. Η διαδρομή κινείται σε κάμπους και βουνά και είναι πολύ όμορφη, ενώ διασχίσαμε και διάφορα μικρά χωριά που το καθένα είχε κάτι όμορφο να μας προσφέρει. Το μόνο αρνητικό της διαδρομής αυτής είναι ότι τα βενζινάδικα είναι σε μεγάλη απόσταση το ένα από το άλλο (μπορεί και 120 χλμ.) και επειδή δεν είχαμε γεμίσει ρεζερβουάρ, κάποια στιγμή άρχισα να παρακαλάω απλά να ξεφυτρώσει κάποιο μέσα στην μέση του δρόμου. Τελικά γλιτώσαμε την περιπέτεια του να μείνουμε από βενζίνη στην μέση του πουθενά κυριολεκτικά στο τσακ...
Φτάνοντας στο Plitvice Lakes νιώσαμε αμέσως την μαγεία αυτού του τόπου αφού το σκηνικό γύρω μας έγινε καταπράσινο και η μυρωδιά του δάσους και του νερού μας τρυπούσε τα ρουθούνια! Μπαίνουμε στο πρώτο οργανωμένο Parking που συναντάμε, αφήνουμε το αυτοκίνητο και βλέπουμε ότι το μέρος είναι τρομερά ανεπτυγμένο τουριστικά. Υπάρχουν διάφορα "προγράμματα" που μπορούμε να επιλέξουμε αναλόγως τα χρήματα και τις ώρες που διαθέτουμε και τελικά αποφασίζουμε να δώσουμε περίπου 20 Ευρώ ο καθένας που για τις επόμενες 3-4 ώρες θα μας προσφέρουν βόλτα με 2 καραβάκια στις λίμνες και περπάτημα στα καλοφτιαγμένα μονοπάτια του πάρκου. Λέω "περίπου 20 Ευρώ" γιατί οι έξυπνοι φίλοι μας Κροάτες αποφασίσανε να δέχονται μόνο το εθνικό τους νόμισμα την Κούνα εκεί. Οπότε κάποιος ανυποψίαστος όπως εμείς που παντού στην Κροατία πληρώναμε με Ευρώ είναι πλέον αναγκασμένος να πάει στα ανταλλακτήρια που έχουν και να πληρώσει βέβαια την υψηλή προμήθεια, αφού εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι δεν υπάρχει κοντά τράπεζα. Το ξεπερνάμε όμως γρήγορα και αφηνόμαστε στην μαγεία της φύσης...
Μπαίνουμε σε ένα καραβάκι που μας πηγαίνει στην απέναντι πλευρά της πρώτης λίμνης και χαζεύουμε τις πάπιες και τα ψάρια που απολαμβάνουν το νερό. Δυστυχώς για εμάς αλλά ευτυχώς για την φύση δεν επιτρέπεται να βουτήξουμε στα πράσινα νερά των λιμνών οπότε απολαμβάνουμε μόνο οπτικά το θέαμα! Ένα άλλο καραβάκι μας παραλαμβάνει και μας πηγαίνει μια διαδρομή 20 λεπτών στην πιο μεγάλη από τις λίμνες του πάρκου.

Μετά περπατάμε πάνω σε ξύλινους διαδρόμους που μας οδηγούν μέσα από τις λίμνες σε ένα ωραίο σπήλαιο και στον μεγάλο καταρράκτη που μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό!

Ο κόσμος δυστυχώς είναι πολύς αφού είναι Σάββατο και είναι δύσκολο να μπορέσεις να αφεθείς ήσυχος στον κόσμο των ξωτικών... Τελικά και μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες αποφασίζουμε να επιστρέψουμε στο αυτοκίνητο μέσω ενός παραλίμνιου και πολύ ήσυχου μονοπατιού. Λίγοι είναι αυτοί που ακολουθούν αυτή την διαδρομή οπότε επιτέλους είμαστε μόνοι με την φύση και ελεύθεροι πλέον να ονειρευτούμε τις όμορφες νεράιδες των παραμυθιών! 1 ακόμα ώρα πεζοπορίας λοιπόν και φτάνουμε στο αυτοκίνητο λίγο κουρασμένοι και πολύ πεινασμένοι. Φεύγουμε από το πάρκο και στο πρώτο εστιατόριο που βρίσκουμε στον δρόμο μας σταματάμε για φαγητό και ξεκούραση. Η επιλογή μας αν και βιαστική και τυχαία αποδυκνείεται πολύ καλή αφού το φαγητό είναι τέλειο και επιπλέον βρίσκουμε wi-fi internet για πρώτη φορά στο ταξίδι μας, κάτι πολύ χρήσιμο για συλλογή πληροφοριών για τα hostel της Ljubljana που θα κοιμηθούμε το βράδυ και για σύντομη οπτική επικοινωνία μέσω skype με κάποιους δικούς μας ανθρώπους.
Συνεχίζοντας στον επαρχιακό δρόμο προς Σλοβενία συναντάμε την εθνική οδό που κατευθύνεται ανατολικά προς το Zagreb και μετά συνεχιζει βορειοδυτικά προς Ljubljana, αλλά επιλέγουμε να συνεχίσουμε το οδοιπορικό μας στην επαρχία της Κροατίας και να μπούμε στην Σλοβενία μέσω όμορφων διαδρομών σε καταπράσινα βουνά και όχι μέσω της γρήγορης μεν άχαρης δε εθνικής. Για μια ακόμα φορά η επιλογή μας είναι θαυμάσια, αποχαιρετάμε την Κροατία και μαζί της τα Βαλκάνια, πληρώνουμε την βινιέτα των 15 Ευρώ για την Σλοβενία και στρίβωντας γρήγορα πάνω στην πιο καλοφτιαγμένη άσφαλτο που είχα οδηγήσει (ως τότε...) φτάνουμε στην Ljubljana κατά τις 8 το απόγευμα. Το πρώτο hostel (Zeppelin) που βρίσκουμε είναι γεμάτο αλλά μας σώζουν οι πληροφορίες που συλλέξαμε νωρίτερα μέσω internet και δεν δυσκολευόμαστε να βρούμε την δεύτερη επιλογή μας (H2ostel) που μας ανταμοίβει με την κεντρική και παραποτάμια τοποθεσία του. Δυστυχώς είναι σχεδόν γεμάτο και η μοναδική μας επιλογή είναι το τελευταίο δίκλινο δωμάτιο χωρίς μπάνιο που είναι ελεύθερο και μας κοστίζει 45 Ευρώ. Μας φαίνεται ακριβό αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή!!!
Βολευόμαστε στα γρήγορα και φεύγουμε σφαίρα να προλάβουμε να δούμε την πόλη υπό το τελευταίο φως του ήλιου. Ανεβαίνουμε με ένα τελεφερίκ "στυλ Λυκαβηττός" στο κάστρο της πόλης που είναι καλοδιατηρημένο και μας προσφέρει πανοραμική άποψη της πρωτεύουσας της Σλοβενίας.

Όμορφα καλοδιατηρημένα κτίρια σε μια πεντακάθαρη και ολοζώντανη πόλη που ζει το καλοκαίρι της δίπλα στο ποτάμι σε μικρά και καλόγουστα μπαρ, καφέ και εστιατόρια. Κατεβαίνουμε από το κάστρο και περπατάμε δίπλα στο ποτάμι όπου είναι ανεπτυγμένη όλη η διασκέδαση. Είναι Σάββατο βράδυ και όλοι είναι στους δρόμους δίνοντάς μας την αίσθηση ότι υπάρχει μια γιορτή ή ένα φεστιβάλ. Στημένα γήπεδα μπάσκετ όπου γίνοντα διάφοροι αγώνες και σόου από επαγγελματίες αθλητές, μικροπωλητές να πουλάνε ήσυχα και νόμιμα ρούχα και κοσμήματα, ζογκλέρ και μουσικοί στις γέφυρες του ποταμού Ljubljanica και πλήθος κόσμου να δισκεδάζει. Είμαστε πραγματικά εντυπωσιασμένοι αφού περιμέναμε πολύ πιο ήπιους τους Σλοβένους αλλά ευτυχώς πέσαμε έξω. Καθόμαστε σε ένα από τα bar δίπλα στο ποτάμι και απολαμβάνουμε ντόπια μπίρα ακούγοντας ανάμικτες μουσικές, χαζεύοντας τον νεαρόκοσμο να περπατάει ασταμάτητα και συζητώντας όσα έχουμε δει μέχρι τώρα στο ταξίδι μας. Οι αντοχές μας όμως μας αφήνουν γρήγορα και όσο και αν θέλουμε να παρατείνουμε την βραδινή μας διασκέδαση μετά τις 12 τα μάτια μας κλείνουν και μας επιβάλουν την άνευ όρων παράδοση στην αγκαλιά του Μορφέα...

Χιλιόμετρα 6ης μέρας: 460
Σύνολο: 2320

 

[kapetanore]

11/7/2010
Η Σλοβενία είναι μία χώρα παγκοσμίως γνωστή για τα σπήλαια που διαθέτει. Δεν μπορούσαμε λοιπόν και εμείς να την αποχαιρετήσουμε πριν κάνουμε μία επίσκεψη στο βαθύτερο και πιο εντυπωσιακό σπήλαιο που βρίσκεται στην Postojna (Postojna cave). Σε αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που θα ακολουθήσουμε για να πάμε Αυστρία, αλλά μόλις μισή ώρα από την Ljubljana, βρίσκεται το εκπληκτικό αυτό σπήλαιο. Για τους συμπαθέστατους Σλοβένους είναι ένας πόλος έλξης τουριστών οπότε φαντάζεστε ότι η οργάνωσή τους είναι άριστη. 20 Ευρώ η είσοδος λοιπόν και περιμένουμε υπομονετικά να έρθει η στιγμή να μπούμε μέσα, αφού κάθε 1 ώρα βάζουν περίπου 200 άτομα για να μην δημιουργηθεί το αδιαχώρητο. Μας πληροφορούν ότι η θερμοκρασία εντός του σπηλαίου είναι 8 βαθμοί κελσίου οπότε καλό είναι να έχουμε κάτι να φορέσουμε αφού έξω η ζέστη είναι έντονη, γύρω στους 35! Χαρακτηριστικά στην είσοδο του σπηλαίου νοικιάζουν κάτι μαύρες κάπες με κουκούλα σαν του Κόμη Δράκουλα, για αυτούς που δεν έχουν έξτρα ρούχα!!! Εμείς ευτυχώς είμαστε οργανωμένοι και εξοπλισμένοι με τα ορειβατικά μας...
Μπαίνουμε λοιπόν στο σπήλαιο και μας οδηγούν σε ένα τρενάκι σαν αυτά που υπάρχουν στα λούνα-παρκ και σε πηγαίνουν χαλαρή βολτίτσα. Το τρενάκι μας οδηγεί για περίπου 10 λεπτά βαθειά μέσα στο σπήλαιο και τα κεφάλια μας περνάνε ξυστά από πελώριους σταλακτίτες και χαμηλά τούνελ. Η διαδρομή είναι πραγματικά βγαλμένη από παραμύθι και ίσα που προλαβαίνουμε να θαυμάσουμε τα δωμάτια με τους τεράστιους πολυέλαιους, τις κολώνες ασβεστίτη που έχουν δημιουργηθεί μετά από χιλιάδες χρόνια σταγόνα σταγόνα και τους πανέμορφους σχηματισμούς των βράχων. Σταματάμε σε μια μεγάλη πλατφόρμα όπου ανάλογα με την γλώσσα ομιλίας του κάθε επισκέπτη μας χωρίζουν σε γκρουπ: Σλοβένικα, Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά και Ιταλικά... Η πεζοπορία μας στο σπήλαιο διαρκεί περίπου 45 λεπτά και ο εκπληκτικός οδηγός μας δίνει λεπτομερή περιγραφή για ό,τι βλέπουμε γύρω μας. Πολλά και ενδιαφέροντα λοιπόν όσα είδαμε και σεβόμενοι βέβαια τις παρακλήσεις του οδηγού αλλά και με τη δική μας απλή λογική σκέψη δεν βγάλαμε φωτογραφίες με φλας όπως κάνανε πολλοί ασυνείδητοι επισκέπτες, οι οποίοι καταστρέφουν χωρίς να λογαριάζουν τίποτα!!! Περιττό βέβαια να πω ότι μόλις βγήκαμε από το σπήλαιο οι ακτίνες του ήλιου ήταν βάλσαμο στο παγωμένο μας δέρμα...
Φεύγουμε από την Postojna και περνάμε έξω από την Ljubljana πάλι με κατεύθυνση βόρεια πλέον και αρχικό προορισμό το Bled και την όμορφη λίμνη του. Μετά από περίπου μία ώρα φτάνουμε και αντιμετωπίζουμε αμέσως το σύνηθες πρόβλημα του παρκαρίσματος αφού είναι Κυριακή και οι πολλοί εκδρομείς έχουν καταλάβει κάθε πιθανό σημείο. Με τα πολλά και αφού κάνουμε σχεδόν όλο το γύρω της μεγάλης λίμνης αφήνουμε το αυτοκίνητο σε ένα ύψωμα και κατεβαίνουμε 10 λεπτά περπάτημα με σκοπό να κάνουμε μία γρήγορη βουτιά στα πράσινα νερά. Φτάνουμε παραλίμνια και αντικρύζουμε το νησάκι με το όμορφο κάστρο αλλά και εκατοντάδες αφιονισμένους νεαρούς Σλοβένους να βουτάνε και να κολυμπάνε με κάθε επιδεικτικό και εντυπωσιακό τρόπο στην λίμνη.

Η ξύλινη πλατφόρμα που έχει δημιουργηθεί για τις ανάγκες των λουόμενων έχει μετατραπεί σε ένα φεστιβάλ παρουσίασης καλλίγραμων και μη σωμάτων από νέους και νέες με σκοπό να εντυπωσιάσουν όσο περισσότερο γίνεται. Αμέσως μου έρχεται στο μυαλό ένα ντοκιμαντέρ με τα παραδείσια πουλιά που για να προσελκύσουν το θηλυκό αλλάζουν 45 χρώματα και 123 σχήματα, τραγουδάνε και φωνάζουν με κάθε πιθανό τρόπο και τόνο και χορεύουν σαν αποτυχημένες μπαλαρίνες... Η στάση για μπάνιο θα ήταν έτσι κι αλλιώς μικρή σε διάρκεια αλλά οι "ορδές των βαρβάρων" μας έδιωξαν πολύ πιο γρήγορα απ'όσο φανταζόμασταν και με το γλυκό νερό ακόμα να μην έχει στεγνώσει στα σώματά μας ανηφορίζουμε προς το αυτοκίνητο και φεύγουμε για Αυστρία!
Σύνορα μεταξύ Σλοβενίας και Αυστρίας δεν υπάρχουν παρά μόνο ένα τούνελ που πληρώσαμε 6,5 Ευρώ και μία ταμπέλα που μας καλοσωρίζει στη χώρα των ψηλών βουνών. Σταματάμε στο πρώτο βενζινάδικο που βρίσκουμε στον δρόμο μας για την απαραίτητη αγορά της Αυστριακής βινιέτας αξίας 7,5 Ευρώ και τρώμε κάτι γρήγορο στο χέρι αφού θέλουμε να φτάσουμε σχετικά νωρίς στο Salzburg. Η Αυστρία μας καλοσωρίζει με μια υπέροχη καλοκαιρινή μπόρα η οποία όμως αφήνει τον υπέροχο δρόμο της εθνικής οδού σχεδόν στεγνό και έτσι κινούμαστε γρήγορα αλλά πάντα εντός ορίων ταχύτητας. Περίπου 50 χιλιόμετρα πριν το Salzburg βγαίνουμε από την εθνική οδό με σκοπό να πάμε στο Werfen και να ανέβουμε στο παγετωνικό σπήλαιο Eisriesenwelt (EISRIESENWELT WERFEN - Site). Πρόκειται για το μεγαλύτερο και ένα από τα ελάχιστα παγετωνικά σπήλαια στον πλανήτη. Είχαμε μάθει αυτή την πληροφορία από ένα φίλο που είχε πάει την προηγούμενη χρονιά και με την περιγραφή του μας "ανάγκασε" ουσιαστικά να πάμε. Φτάνοντας όμως έξω από το σπήλαιο μετά από μισή ώρα ανάβαση ενός απότομου βουνού με το αυτοκίνητο βρήκαμε το σπήλαιο έτοιμο να κλείσει αφού είχε περάσει η ώρα επισκεπτηρίου. Καμία απογοήτευση όμως αφού πέρα από τις πληροφορίες που πήραμε ώστε να το επισκεφτούμε μετά από 2 μέρες που θα μπορούσαμε, ανταμοιφθήκαμε και από την υπέροχη θέα του κάστρου και της πόλης του Werfen.

Φτάνουμε Salzburg κατά τις 7 και ξεκινάμε την αναζήτηση ενός hostel για τις επόμενες δύο ημέρες. Την πρώτη μέρα θα είμαστε μόνο εγώ και ο Μανώλης, αλλά την επόμενη έρχεται από Αθήνα με αεροπλάνο στο Μόναχο ο τρίτος της παρέας ο Αχιλλέας και αφού πάμε να τον παραλάβουμε από το αεροδρόμιο θα μείνουμε άλλη μία μέρα στο Salzburg. Πηγαίνουμε λοιπόν στο πρώτο hostel (Yoho) που είναι γεμάτο για σήμερα αλλά έχει για αύριο και το κλείνουμε με 20 Ευρώ. Στο δεύτερο που πάμε (Jufa hostel) βρίσκουμε μόνο ένα δίκλινο δωμάτιο με δικό μας μπάνιο με 70 Ευρώ και όχι σε κοιτώνα και οικονομικότερα, αλλά μη έχοντας άλλη επιλογή μένουμε εκεί κι ας μας φαίνεται αρκετά ακριβό!
Βγαίνουμε στο όμορφο Salzburg λοιπόν και το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να γεμίσουμε τις πεινασμένες κοιλιές μας με πολύ φαγητό και μπίρα. Η πόλη είναι πολύ ήσυχη και αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στο γεγονός ότι είναι ο τελικός του Μουντιάλ οπότε όλοι είναι καρφωμένοι μπροστά σε μια τηλεόραση και προσκυνούν τους θεούς τους! Πηγαίνουμε σε μία μεγάλη μπιραρία-εστιατόριο που μας πρότεινε η κοπέλα από το πρώτο και πιο συμπαθές hostel και παρά το γεγονός ότι είναι γεμάτη βρίσκουμε ένα τραπέζι σε μία γωνία να κάτσουμε. Πώς έγινε αυτό; Απλά ήταν το μοναδικό από τα περίπου 150 τραπέζια που υπήρχαν στον τεράστιο κήπο που δεν είχε οπτική επαφή με κάποια από τις αμέτρητες τηλεοράσεις... Αυτό διόλου μας πειράζει βέβαια αφού ήδη διαβάζουμε το menu με τα σνίτσελ και τις πολλές weisse μπίρες υπό τον ήχο των κραυγών που βγάζουν οι ποδοσφαιρόφιλοι σε κάθε ευκαιρεία που δημιουργούν η Ισπανία και η Ολλανδία! Απολαμβάνουμε λοιπόν την γνωστή ντόπια κουζίνα που μας αφήνει απόλυτα ικανοποιημένους σε ποιότητα και ποσότητα και με μια μπίρα στο χέρι ο καθένας παίρνουμε θέση να παρακολουθήσουμε κι εμείς τα τελευταία λεπτά και την παράταση του μεγάλου τελικού. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα αδιαφορούσα και δεν θα έβλεπα τον τελικό ενός Μουντιάλ, αλλά να που το ταξίδι με έχει κάνει να αναπροσαρμώσω τα θέλω και τις ανάγκες μου.Τελειώνει ο αγώνας και η μπιραρία αδειάζει σε 10 λεπτά. Παίρνουμε κι εμείς τους δρόμους χαζεύοντας την πόλη και ψάχνοντας κάποιο μπαρ να συνεχίσουμε την αγαπημένη μας συνήθεια της δοκιμής όσων περισσότερων ειδών μπίρας μπορούμε! Αφού περπατάμε καμιά ώρα και έχοντας γυρίσει την μισή πόλη που μένει ξύπνια μόνο από τα κορναρίσματα και τις φωνές κάποιων λίγων Ισπανών που πανηγυρίζουν την κατάκτηση του τροπαίου, μπαίνουμε σε μία irish pub που δείχνει το μοναδικό μέρος να έχει λίγη ζωή ακόμα. Η συνταγή γνωστή και πάντα επιτυχημένη: ημι-υπόγειο, ξύλινη επένδυση παντού, πολλά είδη μπίρας και δύο νεαροί μουσικοί-κωμικοί που ξεσηκώνουν τον κόσμο με τις κιθάρες και τα τραγούδια τους. Προσθέστε και κάποιους μεθυσμένους που φωνάζουν σαν να είναι στο γήπεδο ή φιλιούνται σαν να είναι στο κρεβάτι τους και το προφίλ μίας all time classic irish pub είναι έτοιμο. Η ατμόσφαιρα όπως πάντα ευχάριστη όμως, οπότε οι 2 μπίρες γίνονται 3 και 4 και μετά από λίγο το μόνο που μας απασχολεί είναι πως θα φτάσουμε γρήγορα στο hostel να "ξαλαφρώσουμε" τα λίτρα υγρών που μας πιέζουν και να ξαπλώσουμε για έναν βαθύ ύπνο-βάλσαμο!!! Μέχρι τις 1 αντέξαμε σήμερα και νομίζω ότι είναι μια πρόοδος στο ωράριο ηλικίας "60+" που έχουμε υιοθετήσει από την αρχή του ταξιδιού μας...

Χιλιόμετρα 7ης μέρας: 430
Σύνολο: 2750

 

[kapetanore]

12/7/2010
Ξυπνάμε στις 8 και αφού κάνουμε την αλλαγή hostel και αδειάζουμε το αυτοκίνητο από τους σάκους μας φεύγουμε γρήγορα για Γερμανία να παραλάβουμε τον Αχιλλέα από το αεροδρόμιο του Μονάχου. Από το Salzburg υπολογίζουμαι ότι χρειαζόμαστε περίπου 2 ώρες (ας είναι καλά το ViaMichelin: Maps, route planner, route finder, UK maps, European maps, hotel booking, travel guides). Σύνορα από Αυστρία για Γερμανία δεν υπάρχουν και κινούμαστε συνεχώς σε μία από τις γνωστές υπέροχες autobahn της Βαυαρίας, που λόγω αυξημένης κυκλοφορίας σε πολλά σημεία της έχει όρια ταχύτητας για τα οποία μας πληροφορούν ηλεκτρονικοί πίνακες κάθε λίγα χιλιόμετρα. Είναι γνωστό πιστεύω αλλά επισημαίνω και εγώ το γεγονός ότι οι Γερμανοί οδηγοί ακολουθούν κατά γράμμα τον ΚΟΚ και βέβαια όταν τους δίνεται η ευκαιρεία της, ελύθερης ορίων ταχύτητας, οδήγησης στους μεγάλους αυτοκινητόδρομους δεν προλαβαίνεις να δεις ούτε καν την μάρκα του "σαράβαλου" που οδηγούν! Το χοντάκι δεν πτοείται από τίποτα όμως και με γρήγορους ρυθμούς φτάνουμε στο αεροδρόμιο όπου καλοσωρίζουμε τον τρίτο της παρέας.
Το gps πλέον γράφει ως προορισμό την λίμνη konigsee που βρίσκεται στο νοτιο-ανατολικό άκρο της Βαυαρίας και πολύ κοντά στην Αυστρία και μέσω μίας πολύ όμορφης διαδρομής με θέα τις υπέροχες Βαυαρικές Άλπεις φτάνουμε στην λίμνη. Με μεγάλη μας έκπληξη και χαρά ένας Γερμανός οδηγός που φεύγει από το parking μας χαρίζει την κάρτα στάθμευσης αξίας 4,50 Ευρώ που είχε αγοράσει και πλέον δεν χρειαζόταν και μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε εμείς τώρα. Δεν μας χαροποίησε βέβαια το γεγονός ότι γλιτώσαμε την πληρωμή, αλλά το ότι ένας νομοταγής πολίτης του πλέον αυστηρού και "ηθικού" κράτους της Ευρώπης έκανε αυτή την μικρή παρανομία. Μας μυρισε λίγο Ελλάδα όπως και να το κάνουμε και επιπλέον βλέπουμε ότι οι Γερμανοί δεν μας μισούν για το χρέος μας και το γνωστό δάνειο...
Περπατώντας προς την λίμνη μπαίνουμε σε κάποια καταστήματα με ορειβατικά είδη και αγοράζουμε βασικά πράγματα όπως καπέλα και γυαλιά που δεν είχαμε, σε πολύ καλές τιμές. Αποφασίζουμε να μην μπούμε σε ένα από τα καραβάκια που σε πάνε την κλασσική βόλτα στην λίμνη και στην εκκλησία του Αγίου Βαρθολομαίου, αλλά να περπατήσουμε το παραλίμνιο μονοπάτι ώστε να ανακαλύψουμε τις κρυφές φυσικές ομορφιές του τόπου. Η επιλογή μας αποδεικνύεται πολύ καλή αφού αν και δεν έχουμε κατάλληλα παπούτσια και ρούχα απολαμβάνουμε την σαγηνευτική ηρεμία του δάσους, της λίμνης και των βουνών χωρίς να μας ενοχλούν οι ορδές των τουριστών. Μάλιστα περνώντας και ένα λίγο δύσκολο σημείο φτάνουμε σε ένα υπερυψωμένο πλάτωμα, όπου είναι τρεις πιτσιρικάδες και κάνουν βουτιές στην λίμνη με την βοήθεια ενός σχοινιού που είναι δεμένο σε δέντρο. Παιδικές αναμνήσεις και ωραίες εικόνες οικογενειών με μικρά βαρκάκια στην λίμνη κόβονται απότομα όταν μέσα σε λίγα λεπτά ο ουρανός σκοτεινιάζει και τα μπουμπουνητά προμηνύουν τις άγριες διαθέσεις του αλπικού μικροκλίματος. Φεύγουμε λίγο βιαστικά αλλά χορτασμένοι από φύση και καταλήγουμε πολύ γρήγορα σε κοντινό εστιατόριο να πίνουμε μπίρες και να τρώμε εκπληκτικό σνίτσελ απολαμβάνοντας από το παράθυρο την τρομερή καταιγίδα!

Μετά το γεύμα μας επιστρέφουμε στο Salzburg όπου αφήνουμε τον Αχιλλέα στο hostel να ξεκουραστεί και μαζί με τον Μανώλη κάνουμε μια επίσκεψη στο σπίτι του Mozart που έχει διαμορφωθεί σε μουσείο. Περιμέναμε ένα καλύτερο μουσείο βέβαια, αλλά παρ'όλα αυτά είναι εντυπωσιακό να βλέπεις σε τι μικρά και περίεργα πιάνο έμαθε να παίζει και έκανε κάποιες από τις πρώτες του συνθέσεις ο μεγάλος αυτός μουσικός! Με τον ήλιο να έχει αποχαιρετίσει πλέον την μαγευτική γεννέτειρα του Mozart κάνουμε κι εμείς τις τελευταίες βόλτες μας στην πόλη.

Ανακαλύπτουμε όπως και χτες κάποια πολύ όμορφα σημεία, και με την τρομερή συνοδεία μίας μανιασμένης ανεμοθύελλας που παρασέρνει τα πεσμένα φύλλα (και όχι τα σκουπίδια που δεν υπάρχουν!) στους άδειους και σκοτεινούς δρόμους, δημιουργώντας παράλληλα με τα υπέροχα μεσαιωνικά κτίρια ένα απόκοσμο και μαγικό τοπίο, επιστρέφουμε στο hostel για ύπνο. Άλλωστε η αυριανή μέρα είναι η εναρκτήρια της ορειβατικής-πεζοπορικής περιπέτειας στα μονοπάτια των Άλπεων και η ξεκούραση είναι απαραίτητη!

Χιλιόμετρα 8ης μέρας: 440
Σύνολο: 3190

 

[pattyyy]

Καταπληκτική η περιγραφή σου! Το ταξίδι σας φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον και μου δημιουργεί υπέροχες εικόνες!