kapetanore
Member
- Μηνύματα
- 63
- Likes
- 147
- Επόμενο Ταξίδι
- Κάπου...
- Ταξίδι-Όνειρο
- Κασμίρ - Νεπάλ - Θιβέτ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 5/7/2010
- 6/7/2010
- 7/7/2010
- 8/7/2010
- 9/7/2010
- 10/7/2010
- 11/7/2010]Η Σλοβενία είναι μία χώρα παγκοσμίως γνωστή για τα σπήλαια που διαθέτει. Δεν μπορούσαμε λοιπόν και εμείς να την αποχαιρετήσουμε πριν κάνουμε μία επίσκεψη στο βαθύτερο και πιο εντυπωσιακό σπήλαιο που βρίσκεται στην Postojna ([URL="http://www.postojna-cave.com/"]Postojna cave[/URL
- 12/7/2010]Ξυπνάμε στις 8 και αφού κάνουμε την αλλαγή hostel και αδειάζουμε το αυτοκίνητο από τους σάκους μας φεύγουμε γρήγορα για Γερμανία να παραλάβουμε τον Αχιλλέα από το αεροδρόμιο του Μονάχου. Από το Salzburg υπολογίζουμαι ότι χρειαζόμαστε περίπου 2 ώρες (ας είναι καλά το [URL="http://www.viamichelin.com/"]ViaMichelin: Maps, route planner, route finder, UK maps, European maps, hotel booking, travel guides[/URL
- 13/7/2010]Επιτέλους έφτασε η μέρα που θα υποδεχτούν οι Άλπεις τα ανυπόμονα για καταβρόχθιση υψομετρικών και χιλιομετρικών αποστάσεων και καλά προετοιμασμένα για κάθε δυσκολία πόδια μας! Πρώτα όμως "χρωστάμε" μία επίσκεψη στο παγετωνικό σπήλαιο που βρίκσεται στο Werfen ([URL="http://www.eisriesenwelt.at/site/content/CB_ContentShow.php?coType=home&lang=EN"]EISRIESENWELT WERFEN - Site[/URL
- 14/7/2010
- 15/7/2010
- 16/7/2010
- 17/7/2010
- 18/7/2010
- 19/7/2010
- 20/7/2010
- 21/7/2010
- 22/7/2010
- 23/7/2010
- 24/7/2010
- Σύνοψη ταξιδιού
Η μέρα της κορυφής έφτασε! Ξυπνάμαι ακμαιότατοι και ανυπόμονοι στις 6.30 και μετά από ένα σύντομο πρωινό και τις απαραίτητες ετοιμασίες ξεκινάμε την πεζοπορία μας. Έχουμε μπροστά μας 900 μέτρα ανάβαση μέχρι την κορυφή Schönbichlerhorn στα 3133 και περίπου 1100 μέτρα επίπονης κατάβασης που θα μας φέρουν στο φημισμένο καταφύγιο Berliner Hütte μετά από σύνολο 6-7 ωρών! Η κούραση από τις προηγούμενες ημέρες είναι συσσωρευμένη στα πόδια μας, αλλά η προσμονή της κορυφής είναι πολύ δυνατό όπλο για τις δύσκολες στιγμές της ανάβασης... Η πρωινή θέα των Άλπεων είναι μαγική και με αυτό το υπέροχο τοπίο γύρω μας όλα γίνονται πιο εύκολα!
Το ξεκίνημα σήμερα είναι λίγο πιο ήπιο οπότε ζεσταινόμαστε καλά και σωστά και πιάνουμε έναν σταθερό και σχετικά γρήγορο ρυθμό. Δυστυχώς είναι αρκετός ο κόσμος που ξεκίνησε την ίδια ώρα με την ίδια κατεύθυνση, όπως το γκρουπ των Αμερικάνων. Τους έχουμε μπροστά μας για τουλάχιστον μισή ώρα αφού η προσπέραση 30 ατόμων σε δύσβατο μονοπάτι δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά τελικά βρίσκουμε ένα άνοιγμα και σχεδόν τρέχοντας στην ανηφόρα ξεμπερδεύουμε από την φασαρία τους! Κινούμαστε πλέον γρήγορα και εκτός από άλλη μια παρέα 4 ατόμων που μας ακολουθούν στον ίδιο ρυθμό είμαστε μόνοι με τις Άλπεις...
Μετά από περίπου μιάμιση ώρα φτάνουμε στο τελευταίο κομμάτι πριν την κορυφή που περιλαμβάνει μία χιονούρα 100 μέτρων που την διασχίζουμε προσεκτικά, ένα λούκι που ανεβαίνουμε με την βοήθεια σταθερού σχοινιού που υπάρχει μόνιμα εκεί και τα τελευταία 20-30 μέτρα που είναι πολύ απότομα, με λίγα πατήματα και χωρίς βοήθεια σχοινιού που όμως δεν μας προβληματίζουν ιδιαίτερα!
Κορυφή! Μία ιδιαίτερη στιγμή για κάθε ορειβάτη. Είτε Έβερεστ λέγεται αυτή (όνειρα θερινής νυκτός), είτε Schönbichlerhorn (ναι, εκεί είμαστε εμείς), είτε Μύτικας (μόνιμη θέση στην καρδιά μας πλέον), είτε Υμηττός (δίπλα στις άθλιες κεραίες), οι κορυφές όλου του κόσμου προσφέρουν απλόχερα μια μαγεία και ένα αίσθημα απελευθέρωσης. Δεν πρόκειται για κατάκτηση αφού τα βουνά πάντα μας φιλοξενούν και ποτέ δεν τα κατακτούμε. Πρόκειται για το επιστέγασμα μίας προσπάθειας, σωματικής και πνευματικής, που ικανοποιεί όλες τις αισθήσεις μας! Δεν μιλάμε πολύ, ο καθένας μπαίνει στον κόσμο του και απολαμβάνει την στιγμή. Η επικοινωνία γίνεται πιο πολύ με τα μάτια. Εκεί άλλωστε καθρεφτίζεται η απέναντι κορυφή που θα θελήσουμε κάποια στιγμή να ανέβουμε. Κανείς δεν το θεωρεί επιτυχία. Απλά μια στιγμή αγαλλίασης όλου του κόσμου που έχουμε πλάσει. Επιτυχία είναι ότι αποφασίσαμε να περπατήσουμε και σε αυτά τα βουνά. Σκοπός μας είναι να μην τα παρατάμε ποτέ. Όλη η διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στην κορυφή είναι η καθημερινότητά μας. Κουραζόμαστε, γελάμε, σκεφτόμαστε, πονάμε, βαριόμαστε, παραπατάμε, γλιστράμε, σκοντάφτουμε, αναπνέουμε, κρυώνουμε, ζεσταινόμαστε... Πόσα από αυτά δεν τα περνάμε κάθε μέρα; Έτσι γινόμαστε πιο δυνατοί όμως να χαρούμε όλες τις κορυφές μας! Ιδού λοιπόν...
Μετά από 1 ώρα στα 3133 μέτρα και αφού απολαύσαμε τις γύρω κορυφές των 3500 μέτρων ξεκινάμε την κατάβαση. Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο και μάλιστα το χειρότερο κομμάτι, που καταπονεί πιο πολύ τα πόδια. Τα πρώτα 300 μέτρα από την κορυφή είναι πολύ δύσκολα. Κατεβαίνουμε ένα πολύ απότομο σημείο σαν λούκι, με πολύ κοφτερές πέτρες και βράχους και ο ρυθμός μας είναι πολύ αργός αφού πιθανό λάθος δεν συγχωρείτε! Ευτυχώς υπάρχει ένα μόνιμο σχοινί σε κάποια σημεία που μας διευκολύνει, κατεβαίνοντας πολλές φορές ανάποδα με τεχνική rappel. Το θέαμα πάντως συνεχίζει να μας μαγεύει με τις εκπληκτικές αλπικές λίμνες και τους γκριζογάλανους παγετώνες των Άλπεων!
Μετά το δύσκολο κομμάτι η διαδρομή γίνεται πιο ομαλή και κατεβαίνουμε γρήγορα με αρκετές όμως μικρές στάσεις για ξεκούραση. Η ζέστη αρχίζει να αυξάνεται αφού κατεβαίνουμε αρκετά σε υψόμετρο και είναι πλέον μεσημέρι. Έτσι 2 ώρες μετά την κορυφή φτάνουμε σε μία διασταύρωση μονοπατιών όπου θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα πάμε στο ξακουστό καταφύγιο Berliner Hütte που είναι μισή ώρα πιο πάνω για φαγητό ξεκούραση και ύπνο ή αν θα πάμε προς τα κάτω που είναι το καταφύγιο Alpenrosen hutte (Zillertal | Zillertaler Alpen | Alpenrose | Schlegeis | Schutzh?tten | Berliner H?henweg | Berliner H?tte | Schwarzsee | Sch?nbichlerhorn |) για φαγητό και με σκοπό να φύγουμε την ίδια μέρα για Innsbruck ώστε να έχουμε μια μέρα παραπάνω στους Δολομίτες. Τελικά αποφασίζουμε να φύγουμε σήμερα και μετά από μισή ώρα βρισκόμαστε στο ποταμάκι-χείμαρρο που περνάει έξω από το Alpenrosen hutte, να κάνουμε αποθεραπεία βάζοντας τα ταλαιπωρημένα πόδια μας μέσα στο παγωμένο νερό. Απόλαυση και πόνος μαζί, που έχει όμως καταπραϋντικές ιδιότητες αφού μετά από λίγη ώρα αισθανόμαστε πολύ καλύτερα!
Στο καταφύγιο καθόμαστε περίπου μιάμιση ώρα κάνοντας τον απολογισμό των τεσσάρων ημερών με πολύ γέλιο, τρομερό σνίτσελ με μαρμελάδα από ρόδι και υπέροχη weisse μπίρα. Φεύγουμε για να πάμε στο Breitlahner που απέχει 2 ώρες και από εκεί θα πάρουμε ένα λεωφορείο να μας πάει σχετικά κοντά στο σημείο που έχουμε αφήσει το αυτοκίνητο. Έχουμε προνοήσει για τα δρομολόγια αφού τα έχω εκτυπώσει από την Ελλάδα και με την συμβουλή των ντόπιων ότι με γοργό ρυθμό δεν θα χρειαστούμε πάνω από μιάμιση ώρα υπολογίζουμε να φτάσουμε 10 λεπτά πριν το λεωφορείο. Κάτι όμως το ότι χαζεύαμε και βγάζαμε φωτογραφίες στην διαδρομή, κάτι το ότι ήταν παραπάνω απ'όσο μας είπαν φτάσαμε τελικά να μας προσπερνάει το λεωφορείο 200 μόνο μέτρα πριν την στάση. Μην περιμένετε βέβαια ένας γνήσιος οδηγός από την Κεντρική Ευρώπη να σταματήσει για τρεις άσχετους ορειβάτες που του κάνουν νοήματα στην μέση του δρόμου ή να περιμένει 2 λεπτά παραπάνω στην στάση για να προλάβουμε κι εμείς! Το λεωφορείο έφυγε λοιπόν, το επόμενο είναι σε 2 ώρες αλλά χαλάλι αφού απολαύσαμε την διαδρομή μέχρι εκεί...
Το να περιμένω αυτές τις 2 ώρες κατάκοπος το επόμενο λεωφορείο και να χάνω στιγμές από το Innsbruck δεν με άφηνε και πολύ ευχαριστημένο οπότε αποφασίζω να κάνω οτοστόπ με την ελπίδα να βρεθεί ένας καλός άνθρωπος να με πάει κοντά στο αυτοκίνητό μου, που απέχει περίπου 40 χιλιόμετρα! Νομίζω ότι η εξωτερική μου εμφάνιση μετά από 4 μέρες και 50 χιλιόμετρα πεζοπορίας στα βουνά δεν ήταν σύμμαχός μου για να με πάρει κάποιος, αλλά για καλή μου τύχη ο πρώτος που σταμάτησα ήταν ένας συμπαθέστατος Τιρολέζος εξηντάρης που δέχθηκε μετά χαράς να με εξυπηρετήσει. Δεν ήξερε ούτε μία λέξη Αγγλικά, αλλά με την καλή του διάθεση, τις "παγκόσμιες" χειρονομίες και την ονομασία της τοποθεσίας που ήθελα να πάω καταφέραμε και συνεννοηθήκαμε εν μέρει. Τελικά μετά από μισή ώρα και αφού τον έβγαλα από τον δρόμο του για τουλάχιστον 10 χιλιόμετρα (να 'ναι καλά ο άνθρωπος), με άφησε 2 χιλιόμετρα "κάτω" από το αυτοκίνητο. Και λέω "κάτω" γιατί είχα να ανέβω πολύ ανηφόρα μέχρι να φτάσω, κάτι που φάνταζε και ήταν γολγοθάς κάτω από τον καυτό ήλιο, χωρίς νερό και μετά από τόση κούραση. Όπως και να 'χει η θέα του Honda να με περιμένει υπομονετικά και να με δέχεται στο μαλακό του κάθισμα ήταν σίγουρα ανακουφιστική! Γυρίζω πίσω λοιπόν, "μαζεύω" και τους άλλους 2 της παρέας και φεύγουμε σφαίρα για Innsbruck μετά από μία μικρή στάση για αναπλήρωση καυσίμων δικών μας και του αυτοκινήτου. Ταξιδεύουμε και είμαστε τουλάχιστον ευτυχισμένοι. Η μουσική στο τέρμα, τραγουδάμε και γελάμε σαν μικρά παιδιά, μας περιμένει μια πανέμορφη πόλη και από αύριο οι υπέροχοι Δολομίτες στην βορειο-ανατολική Ιταλία!
Φτάνουμε στο Innsbruck μετά από μιάμιση ώρα και αρχίζουμε την αναζήτηση για διαμονή. Δεν έχουμε καμία πληροφορία για την πόλη και έτσι με την βοήθεια του gps φτάνουμε στο κέντρο της με σκοπό να βρούμε κάτι οικονομικό και γρήγορα. Αμ δε! Είναι Παρασκευή απόγευμα, η πόλη είναι γεμάτη από επισκέπτες και όλες μας οι απόπειρες (τουλάχιστον 15) για ξενοδοχεία, hostels, guest rooms, πανσιόν ή οτιδήποτε άλλο πέφτουν στο κενό. Έχουν περάσει σχεδόν 2 ώρες και δεν βρίσκουμε τίποτα, με την απογοήτευση και τον εκνευρισμό (κυρίως τον δικό μου) να αυξάνονται επικίνδυνα!! Έχουμε εξαντλήσει όλες τις επιλογές διαμονής που μας δίνει το gps γύρω από την περιοχή που βρισκόμαστε, όλες τις επιλογές που βρήκαμε μέσω internet χρησιμοποιώντας το netbook στο lobby ενός ξενοδοχείου και ό,τι βλέπαμε στον δρόμο μας. Τελικά σε μία στιγμή αναλαμπής και καθαρού μυαλού, αφού είχα αρχίσει να ξεσπάω πάνω στο άμοιρο χοντάκι, βγαίνουμε λίγο πιο μακρυά από το κέντρο όπου το gps μας δίνει νέες επιλογές κοντινής διαμονής. Το πρώτο ξενοδοχείο που παίρνω έχει ένα τρίκλινο στα 140 Ευρώ και δεν το σκέφτομαι ούτε δευτερόλεπτο (που όρεξη για οικονομία τέτοιες στιγμές). Άλλωστε η ώρα είναι 8.30, έχουμε περπατήσει 9 ώρες και είμαστε άπλυτοι 4 μέρες!!! Φτάνουμε λοιπόν στο ξενοδοχείο, κάνουμε ένα αναζωογονητικό μπάνιο, επαναφέρουμε το νευρικό μας σύστημα που δοκιμάστηκε αρκετά στα φυσιολογικά του επίπεδα και φεύγουμε για βραδινή βόλτα στην πόλη.
Το κέντρο της τελικά απέχει μόνο 15 λεπτά από το ξενοδοχείο μας. Η πόλη είναι υπέροχη και ολοζώντανη, με τους μεγάλους πλακόστρωτους πεζόδρομους και τα επιβλητικά κτίρια να της δίνουν μία σαγηνευτική ομορφιά, το ποτάμι να ρέει με άφθονο νερό και τις Άλπεις πάντα αγέρωχες να στέκουν από πάνω. Καθόμαστε σε μια pizzaria και τρώμε γρήγορα και φτηνά, με σκοπό να περπατήσουμε όσο αντέχουμε ακόμα την πόλη. Τελικά μετά από περίπου μία ώρα να περιδιαβαίνουμε τους δρόμους του Innsbruck καταλήγουμε σε ένα από τα 2-3 νυχτερινά μαγαζιά. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι στις 11 ακριβώς κλείνουν όλα τα cafe-bar που είναι γεμάτα κόσμο και όλοι όσοι θέλουν να συνεχίσουν την βραδινή τους διασκέδαση καταλήγουν σε κάποιο από τα club που λειτουργούν μέχρι αργά. Το ένα που είδαμε δεν μας άρεσε καθόλου και έτσι πήγαμε εκεί που μας προτείνανε. Ένα υπέροχο ανοιχτό bar μέσα σε πάρκο με ψηλά δέντρα γύρω του και δεκάδες τραπέζια σκορπισμένα σε έναν πολύ μεγάλο χώρο. Ο κόσμος πολύς αλλά όχι ενοχλητικός κι έτσι απολαύσαμε 2 ποτάκια ακούγοντας χαλαρή και ωραία μουσική. Βέβαια η κούραση άρχισε να μας καταβάλει γρήγορα και μετά από μια ώρα φεύγουμε. Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο χάνουμε τον δρόμο και αντί για 15 λεπτά κάνουμε μισή ώρα, που ήταν και το τελειωτικό χτύπημα στα κουρασμένα μας κορμιά! Δεν θυμάμαι καν πως ξάπλωσα στο κρεβάτι!
Χιλιόμετρα 13ης μέρας: 200
Σύνολο: 3540
Το ξεκίνημα σήμερα είναι λίγο πιο ήπιο οπότε ζεσταινόμαστε καλά και σωστά και πιάνουμε έναν σταθερό και σχετικά γρήγορο ρυθμό. Δυστυχώς είναι αρκετός ο κόσμος που ξεκίνησε την ίδια ώρα με την ίδια κατεύθυνση, όπως το γκρουπ των Αμερικάνων. Τους έχουμε μπροστά μας για τουλάχιστον μισή ώρα αφού η προσπέραση 30 ατόμων σε δύσβατο μονοπάτι δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά τελικά βρίσκουμε ένα άνοιγμα και σχεδόν τρέχοντας στην ανηφόρα ξεμπερδεύουμε από την φασαρία τους! Κινούμαστε πλέον γρήγορα και εκτός από άλλη μια παρέα 4 ατόμων που μας ακολουθούν στον ίδιο ρυθμό είμαστε μόνοι με τις Άλπεις...
Μετά από περίπου μιάμιση ώρα φτάνουμε στο τελευταίο κομμάτι πριν την κορυφή που περιλαμβάνει μία χιονούρα 100 μέτρων που την διασχίζουμε προσεκτικά, ένα λούκι που ανεβαίνουμε με την βοήθεια σταθερού σχοινιού που υπάρχει μόνιμα εκεί και τα τελευταία 20-30 μέτρα που είναι πολύ απότομα, με λίγα πατήματα και χωρίς βοήθεια σχοινιού που όμως δεν μας προβληματίζουν ιδιαίτερα!
Κορυφή! Μία ιδιαίτερη στιγμή για κάθε ορειβάτη. Είτε Έβερεστ λέγεται αυτή (όνειρα θερινής νυκτός), είτε Schönbichlerhorn (ναι, εκεί είμαστε εμείς), είτε Μύτικας (μόνιμη θέση στην καρδιά μας πλέον), είτε Υμηττός (δίπλα στις άθλιες κεραίες), οι κορυφές όλου του κόσμου προσφέρουν απλόχερα μια μαγεία και ένα αίσθημα απελευθέρωσης. Δεν πρόκειται για κατάκτηση αφού τα βουνά πάντα μας φιλοξενούν και ποτέ δεν τα κατακτούμε. Πρόκειται για το επιστέγασμα μίας προσπάθειας, σωματικής και πνευματικής, που ικανοποιεί όλες τις αισθήσεις μας! Δεν μιλάμε πολύ, ο καθένας μπαίνει στον κόσμο του και απολαμβάνει την στιγμή. Η επικοινωνία γίνεται πιο πολύ με τα μάτια. Εκεί άλλωστε καθρεφτίζεται η απέναντι κορυφή που θα θελήσουμε κάποια στιγμή να ανέβουμε. Κανείς δεν το θεωρεί επιτυχία. Απλά μια στιγμή αγαλλίασης όλου του κόσμου που έχουμε πλάσει. Επιτυχία είναι ότι αποφασίσαμε να περπατήσουμε και σε αυτά τα βουνά. Σκοπός μας είναι να μην τα παρατάμε ποτέ. Όλη η διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στην κορυφή είναι η καθημερινότητά μας. Κουραζόμαστε, γελάμε, σκεφτόμαστε, πονάμε, βαριόμαστε, παραπατάμε, γλιστράμε, σκοντάφτουμε, αναπνέουμε, κρυώνουμε, ζεσταινόμαστε... Πόσα από αυτά δεν τα περνάμε κάθε μέρα; Έτσι γινόμαστε πιο δυνατοί όμως να χαρούμε όλες τις κορυφές μας! Ιδού λοιπόν...
Μετά από 1 ώρα στα 3133 μέτρα και αφού απολαύσαμε τις γύρω κορυφές των 3500 μέτρων ξεκινάμε την κατάβαση. Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο και μάλιστα το χειρότερο κομμάτι, που καταπονεί πιο πολύ τα πόδια. Τα πρώτα 300 μέτρα από την κορυφή είναι πολύ δύσκολα. Κατεβαίνουμε ένα πολύ απότομο σημείο σαν λούκι, με πολύ κοφτερές πέτρες και βράχους και ο ρυθμός μας είναι πολύ αργός αφού πιθανό λάθος δεν συγχωρείτε! Ευτυχώς υπάρχει ένα μόνιμο σχοινί σε κάποια σημεία που μας διευκολύνει, κατεβαίνοντας πολλές φορές ανάποδα με τεχνική rappel. Το θέαμα πάντως συνεχίζει να μας μαγεύει με τις εκπληκτικές αλπικές λίμνες και τους γκριζογάλανους παγετώνες των Άλπεων!
Μετά το δύσκολο κομμάτι η διαδρομή γίνεται πιο ομαλή και κατεβαίνουμε γρήγορα με αρκετές όμως μικρές στάσεις για ξεκούραση. Η ζέστη αρχίζει να αυξάνεται αφού κατεβαίνουμε αρκετά σε υψόμετρο και είναι πλέον μεσημέρι. Έτσι 2 ώρες μετά την κορυφή φτάνουμε σε μία διασταύρωση μονοπατιών όπου θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα πάμε στο ξακουστό καταφύγιο Berliner Hütte που είναι μισή ώρα πιο πάνω για φαγητό ξεκούραση και ύπνο ή αν θα πάμε προς τα κάτω που είναι το καταφύγιο Alpenrosen hutte (Zillertal | Zillertaler Alpen | Alpenrose | Schlegeis | Schutzh?tten | Berliner H?henweg | Berliner H?tte | Schwarzsee | Sch?nbichlerhorn |) για φαγητό και με σκοπό να φύγουμε την ίδια μέρα για Innsbruck ώστε να έχουμε μια μέρα παραπάνω στους Δολομίτες. Τελικά αποφασίζουμε να φύγουμε σήμερα και μετά από μισή ώρα βρισκόμαστε στο ποταμάκι-χείμαρρο που περνάει έξω από το Alpenrosen hutte, να κάνουμε αποθεραπεία βάζοντας τα ταλαιπωρημένα πόδια μας μέσα στο παγωμένο νερό. Απόλαυση και πόνος μαζί, που έχει όμως καταπραϋντικές ιδιότητες αφού μετά από λίγη ώρα αισθανόμαστε πολύ καλύτερα!
Στο καταφύγιο καθόμαστε περίπου μιάμιση ώρα κάνοντας τον απολογισμό των τεσσάρων ημερών με πολύ γέλιο, τρομερό σνίτσελ με μαρμελάδα από ρόδι και υπέροχη weisse μπίρα. Φεύγουμε για να πάμε στο Breitlahner που απέχει 2 ώρες και από εκεί θα πάρουμε ένα λεωφορείο να μας πάει σχετικά κοντά στο σημείο που έχουμε αφήσει το αυτοκίνητο. Έχουμε προνοήσει για τα δρομολόγια αφού τα έχω εκτυπώσει από την Ελλάδα και με την συμβουλή των ντόπιων ότι με γοργό ρυθμό δεν θα χρειαστούμε πάνω από μιάμιση ώρα υπολογίζουμε να φτάσουμε 10 λεπτά πριν το λεωφορείο. Κάτι όμως το ότι χαζεύαμε και βγάζαμε φωτογραφίες στην διαδρομή, κάτι το ότι ήταν παραπάνω απ'όσο μας είπαν φτάσαμε τελικά να μας προσπερνάει το λεωφορείο 200 μόνο μέτρα πριν την στάση. Μην περιμένετε βέβαια ένας γνήσιος οδηγός από την Κεντρική Ευρώπη να σταματήσει για τρεις άσχετους ορειβάτες που του κάνουν νοήματα στην μέση του δρόμου ή να περιμένει 2 λεπτά παραπάνω στην στάση για να προλάβουμε κι εμείς! Το λεωφορείο έφυγε λοιπόν, το επόμενο είναι σε 2 ώρες αλλά χαλάλι αφού απολαύσαμε την διαδρομή μέχρι εκεί...
Το να περιμένω αυτές τις 2 ώρες κατάκοπος το επόμενο λεωφορείο και να χάνω στιγμές από το Innsbruck δεν με άφηνε και πολύ ευχαριστημένο οπότε αποφασίζω να κάνω οτοστόπ με την ελπίδα να βρεθεί ένας καλός άνθρωπος να με πάει κοντά στο αυτοκίνητό μου, που απέχει περίπου 40 χιλιόμετρα! Νομίζω ότι η εξωτερική μου εμφάνιση μετά από 4 μέρες και 50 χιλιόμετρα πεζοπορίας στα βουνά δεν ήταν σύμμαχός μου για να με πάρει κάποιος, αλλά για καλή μου τύχη ο πρώτος που σταμάτησα ήταν ένας συμπαθέστατος Τιρολέζος εξηντάρης που δέχθηκε μετά χαράς να με εξυπηρετήσει. Δεν ήξερε ούτε μία λέξη Αγγλικά, αλλά με την καλή του διάθεση, τις "παγκόσμιες" χειρονομίες και την ονομασία της τοποθεσίας που ήθελα να πάω καταφέραμε και συνεννοηθήκαμε εν μέρει. Τελικά μετά από μισή ώρα και αφού τον έβγαλα από τον δρόμο του για τουλάχιστον 10 χιλιόμετρα (να 'ναι καλά ο άνθρωπος), με άφησε 2 χιλιόμετρα "κάτω" από το αυτοκίνητο. Και λέω "κάτω" γιατί είχα να ανέβω πολύ ανηφόρα μέχρι να φτάσω, κάτι που φάνταζε και ήταν γολγοθάς κάτω από τον καυτό ήλιο, χωρίς νερό και μετά από τόση κούραση. Όπως και να 'χει η θέα του Honda να με περιμένει υπομονετικά και να με δέχεται στο μαλακό του κάθισμα ήταν σίγουρα ανακουφιστική! Γυρίζω πίσω λοιπόν, "μαζεύω" και τους άλλους 2 της παρέας και φεύγουμε σφαίρα για Innsbruck μετά από μία μικρή στάση για αναπλήρωση καυσίμων δικών μας και του αυτοκινήτου. Ταξιδεύουμε και είμαστε τουλάχιστον ευτυχισμένοι. Η μουσική στο τέρμα, τραγουδάμε και γελάμε σαν μικρά παιδιά, μας περιμένει μια πανέμορφη πόλη και από αύριο οι υπέροχοι Δολομίτες στην βορειο-ανατολική Ιταλία!
Φτάνουμε στο Innsbruck μετά από μιάμιση ώρα και αρχίζουμε την αναζήτηση για διαμονή. Δεν έχουμε καμία πληροφορία για την πόλη και έτσι με την βοήθεια του gps φτάνουμε στο κέντρο της με σκοπό να βρούμε κάτι οικονομικό και γρήγορα. Αμ δε! Είναι Παρασκευή απόγευμα, η πόλη είναι γεμάτη από επισκέπτες και όλες μας οι απόπειρες (τουλάχιστον 15) για ξενοδοχεία, hostels, guest rooms, πανσιόν ή οτιδήποτε άλλο πέφτουν στο κενό. Έχουν περάσει σχεδόν 2 ώρες και δεν βρίσκουμε τίποτα, με την απογοήτευση και τον εκνευρισμό (κυρίως τον δικό μου) να αυξάνονται επικίνδυνα!! Έχουμε εξαντλήσει όλες τις επιλογές διαμονής που μας δίνει το gps γύρω από την περιοχή που βρισκόμαστε, όλες τις επιλογές που βρήκαμε μέσω internet χρησιμοποιώντας το netbook στο lobby ενός ξενοδοχείου και ό,τι βλέπαμε στον δρόμο μας. Τελικά σε μία στιγμή αναλαμπής και καθαρού μυαλού, αφού είχα αρχίσει να ξεσπάω πάνω στο άμοιρο χοντάκι, βγαίνουμε λίγο πιο μακρυά από το κέντρο όπου το gps μας δίνει νέες επιλογές κοντινής διαμονής. Το πρώτο ξενοδοχείο που παίρνω έχει ένα τρίκλινο στα 140 Ευρώ και δεν το σκέφτομαι ούτε δευτερόλεπτο (που όρεξη για οικονομία τέτοιες στιγμές). Άλλωστε η ώρα είναι 8.30, έχουμε περπατήσει 9 ώρες και είμαστε άπλυτοι 4 μέρες!!! Φτάνουμε λοιπόν στο ξενοδοχείο, κάνουμε ένα αναζωογονητικό μπάνιο, επαναφέρουμε το νευρικό μας σύστημα που δοκιμάστηκε αρκετά στα φυσιολογικά του επίπεδα και φεύγουμε για βραδινή βόλτα στην πόλη.
Το κέντρο της τελικά απέχει μόνο 15 λεπτά από το ξενοδοχείο μας. Η πόλη είναι υπέροχη και ολοζώντανη, με τους μεγάλους πλακόστρωτους πεζόδρομους και τα επιβλητικά κτίρια να της δίνουν μία σαγηνευτική ομορφιά, το ποτάμι να ρέει με άφθονο νερό και τις Άλπεις πάντα αγέρωχες να στέκουν από πάνω. Καθόμαστε σε μια pizzaria και τρώμε γρήγορα και φτηνά, με σκοπό να περπατήσουμε όσο αντέχουμε ακόμα την πόλη. Τελικά μετά από περίπου μία ώρα να περιδιαβαίνουμε τους δρόμους του Innsbruck καταλήγουμε σε ένα από τα 2-3 νυχτερινά μαγαζιά. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι στις 11 ακριβώς κλείνουν όλα τα cafe-bar που είναι γεμάτα κόσμο και όλοι όσοι θέλουν να συνεχίσουν την βραδινή τους διασκέδαση καταλήγουν σε κάποιο από τα club που λειτουργούν μέχρι αργά. Το ένα που είδαμε δεν μας άρεσε καθόλου και έτσι πήγαμε εκεί που μας προτείνανε. Ένα υπέροχο ανοιχτό bar μέσα σε πάρκο με ψηλά δέντρα γύρω του και δεκάδες τραπέζια σκορπισμένα σε έναν πολύ μεγάλο χώρο. Ο κόσμος πολύς αλλά όχι ενοχλητικός κι έτσι απολαύσαμε 2 ποτάκια ακούγοντας χαλαρή και ωραία μουσική. Βέβαια η κούραση άρχισε να μας καταβάλει γρήγορα και μετά από μια ώρα φεύγουμε. Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο χάνουμε τον δρόμο και αντί για 15 λεπτά κάνουμε μισή ώρα, που ήταν και το τελειωτικό χτύπημα στα κουρασμένα μας κορμιά! Δεν θυμάμαι καν πως ξάπλωσα στο κρεβάτι!
Χιλιόμετρα 13ης μέρας: 200
Σύνολο: 3540
Attachments
-
213,2 KB Προβολές: 688
Last edited by a moderator: