_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.237
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Το ταξίδι – Η αρχή (ημέρα 1η)
- Χωρίς καθυστερήσεις (ημέρα 2η)
- Μετάβαση στο Matopos (ημέρα 3η)
- Το πρώτο μας σαφάρι (ημέρα 4η)
- Προορισμός Hwange National Park (ημέρα 5η)
- Σαφάρι στο Hwange National Park (ημέρα 6η)
- Επιστροφή στη βάση (ημέρα 7η)
- Μονοήμερη στο Chobe National Park of Botswana (ημέρα 8η)
- Στις γειτονιές των ντόπιων (ημέρα 9η)
- Η βουτιά Ι [βουτιά με τους διαβόλους ή βουτιά στον Παράδεισο;] (ημέρα 10η)
- Οι καταρράκτες ‘‘Victoria Falls’’ (ημέρα 11η)
- Τέλος πρώτου μέρους του ταξιδιού – αρχή δευτέρου [Cape Town] (ημέρα 12η)
- Η Βουτιά ΙΙ [Βουτιά με τους λευκούς] (ημέρα 13η)
- Cape Point Day Tour (ημέρα 14η)
- Λίγο πριν το τέλος (ημέρα 15η)
- Η επιστροφή (ημέρα 16η)
- Το ‘‘τέλος’’ και επίλογος (ημέρα 17η)
Ξημέρωνε η μέρα που μέσα μου περίμενα από την πρώτη στιγμή να φτάσει. Η μέρα που ανυπομονούσα τόσο πολύ να έρθει. Η μέρα, που θα γινόταν πράξη η φωτογραφία που είχα δει σε εκείνο το e-mail, με πρωταγωνιστή εμένα. Θα έκανα την βουτιά, ή αλλιώς ‘‘το άλμα της πίστης’’ όπως ονομάζεται, στην πισίνα του διαβόλου (Devil’sPool).
Ξυπνήσαμε πολύ πρωί, στις 07:00, πήραμε πρωινό και ξεκινήσαμε, αν και ήμασταν στο γκρουπ των 10:30. Δεν ήξερα πόση ώρα θα μας έπαιρνε να περπατήσουμε ως τα σύνορα, ούτε πόση ώρα θα διαρκούσε η όλη διαδικασία εισόδου στη Ζάμπια. Γιατί αν θέλει κάποιος από τη Ζιμπάμπουε να πάει στην Πισίνα του Διαβόλου, υποχρεωτικά πρέπει να περάσει σε εκείνη την πλευρά.
Η διαδρομή μέχρι την έξοδο από τη Ζιμπάμπουε ήταν γύρω στα 15 λεπτά, κανένα χιλιόμετρο δηλαδή. Εκεί, δηλώσαμε ότι βγαίνουμε από την χώρα και μας σφραγίζουν το διαβατήριο για πολλοστή φορά. Αυτό το είχαμε κάνει και δυο μέρες πριν που πηγαίναμε στη Μποτσουάνα και το ξέραμε.
Οι δύο χώρες χωρίζονται με νοητά σύνορα, που βρίσκονται στη μέση των καταρρακτών, ή καλύτερα του φαραγγιού στο οποίο πέφτουν οι καταρράκτες. Για να πάμε από τη Ζιμπάμπουε στη Ζάμπια, περνάμε από μία γέφυρα, που κάνουν και bungee. Η γέφυρα είναι επίσης ένα όριο που δεν ανήκει σε καμία χώρα, είναι στη μέση. Τις χωρίζει ή τις ενώνει, όπως το δει κανείς.
Μετά τη γέφυρα, υπάρχει άλλο ένα γραφείο, που πρέπει να περάσουμε για την είσοδό μας στη χώρα. Έξω από το κτίριο, υπάρχει πολύς κόσμος, που μάλλον έχει να κάνει με μετανάστευση, κάτι τέτοιο μυρίστηκα. Κάποιος βουρτσίζει τα δόντια του στον κήπο με το λάστιχο ποτίσματος. Μπαίνουμε στο κτίριο και ζητάμε βίζα ημέρας (daytrippervisa), πληρώνουμε 20$ έκαστος, σφραγίζεται το διαβατήριό μας και περνάμε στη Ζάμπια. Τόσο απλά.
Ήμασταν ξεκούραστοι και αποφασίσαμε να περπατήσουμε και το υπόλοιπο της διαδρομής, αν και πολλοί οδηγοί ταξί έρχονταν να μας κάνουν πελάτες. Τους λέγαμε ότι το ξενοδοχείο που μας είχαν πει να πάμε, είναι πολύ κοντά και δε χρειαζόμαστε ταξί.
Το σκηνικό μου φάνηκε ίδιο με αυτό της Ζιμπάμπουε. Η βλάστηση ίδια, άνθρωποι και πάλι περπατούσαν στην άκρη του δρόμου και ταξιτζήδες συνέχιζαν να μας κορνάρουν για να μας μεταφέρουν.
Μετά από ενάμιση χιλιόμετρο περπάτημα, φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Ήταν πραγματικός παράδεισος. Μπήκαμε μέσα και τα μάτια μας γούρλωσαν από την αύρα του μέρους αυτού. Ένας άριστα προσεγμένος χώρος, ένας μέσα στο πράσινο, άψογα περιποιημένος κήπος, μία καταγάλανη, πεντακάθαρη πισίνα, δέντρα, κούνιες ξύλινες πλάι στην όχθη του ποταμού, μπαμπουίνοι, πέτρινα δρομάκια στο γκαζόν και ωραία καφετέρια για πρωινό καφεδάκι.
Με ενημέρωσαν στην είσοδο ότι πρέπει να πάω στην όχθη, εκεί βρίσκεται ο υπεύθυνος του τουρ. Πήγαμε με την Τ, δώσαμε το voucherπου είχαμε εκτυπώσει όταν κάναμε την πληρωμή μέσω ίντερνετ και καθίσαμε στην καφετέρια με θέα το απέραντο γαλάζιο, του ποταμού πάντα.
Παρήγγειλα έναν κρύο καφέ, ήρθε χλιαρός (αυτό είναι το κρύο τους) και προσπαθούσα να τον απολαύσω όσο προετοιμαζόμασταν για την μεγάλη στιγμή. Μετά από λίγη ώρα, άρχισαν να έρχονται κι άλλες παρέες. Από το ντύσιμό τους, μαγιό, τσάντες, πέδιλα ή σαγιονάρες, καταλάβαμε ότι πρόκειται για άτομα με την ίδια τρέλα με εμάς.
Οι μπαμπουίνοι που βρίσκονταν στον κήπο, ήξεραν καλά τι σημαίνει ζάχαρη. Και επειδή πίνω τον καφέ μου σκέτο, ο γέρο-μπαμπουίνος ήρθε να μου αρπάξει την περισσευούμενη ζάχαρη. Ανέβηκε στο τραπέζι, έπιασε το ένα φακελάκι και το καταβρόχθισε όπως ήταν. Μετά, έπιασε το πλαστικό για ντεκόρ που ήταν μέσα στον καφέ και το έγλυψε καλά καλά, καθαρίζοντάς το από το αφρόγαλο.
Επισκέψεις-επιθέσεις μπαμπουίνων
Αρπάξαμε τα γυαλιά μας και την φωτογραφική, μη μας τα εξαφανίσει, αλλά τρόμαξε κι έφυγε. Τη θέση του πήρε ένας μικρότερος μπαμπουίνος, που ήρθε και άρπαξε το δεύτερο φακελάκι ζάχαρης. Αυτός, άνοιξε με προσοχή το φακελάκι, έφαγε το περιεχόμενο και έψαξε για κάτι άλλο που μπορεί να είχε μείνει στο τραπέζι. Ε, δεν είχαν αφήσει και τίποτα…
Στις 10:15 μας φώναξε ο υπεύθυνος. Μας είπε κάποιες πληροφορίες, τι περιελάμβανε το τουρ, πόση ώρα θα διαρκούσε και καταλήξαμε να υπογράφουμε μια υπεύθυνη δήλωση, αποδοχής οποιασδήποτε ευθύνης που σχετιζόταν με επικείμενο ατύχημα κατά τη διάρκεια του τουρ. Στην Τ είπα ότι είναι αναμνηστικό για τη συμμετοχή μας, μην πάει και το μετανιώσει.
Ήμασταν στο γκρουπ που θα μπαίναμε πρώτοι στη βαρκούλα. Κάθε βάρκα βάζει 6 άτομα και οι χρόνοι είναι πολύ συγκεκριμένοι, διότι οι επόμενοι 6 έρχονται μισή ώρα μετά από εμάς και πάει λέγοντας. Εκτός από εμάς τους δύο, το γκρουπ ολοκλήρωναν ακόμη τέσσερις αμερικάνοι. Χρόνια (που λέει ο λόγος) είχα να συναντήσω τόσο αντιπαθητικά άτομα. Δεν ανταλλάξαμε ούτε μία κουβέντα.
Μπήκαμε μέσα και φορέσαμε σωσίβια. Η πορεία προς το LivingstoneIsland, το νησί που έχει το όνομα του DavidLivingstone, είχε ξεκινήσει. Ήταν μια μικρή, αλλά πανέμορφη διαδρομή, μέσα στο νερό που λίγα μέτρα παρακάτω δημιουργούσε τους καταρράκτες.
Φτάσαμε σε ένα παραδεισένιο, γεμάτο δέντρα και χρυσαφένια άμμο μικρό νησί. Μας υποδέχτηκαν κάποια άλλα μέλη της εταιρίας που οργανώνει την εκδρομή και περπατήσαμε στην άλλη άκρη του μικρού νησιού.
Φορώντας τα ρούχα μας, περπατήσαμε πάνω σε στεγνά βράχια και φτάσαμε στην άκρη του ποταμού, στην κορυφή της χαράδρας. Στο σημείο που ήμασταν τώρα, δεν υπήρχε νερό, λόγω χαμηλής στάθμης νερού την συγκεκριμένη εποχή. Εκεί βρίσκεται και η πέτρινη κατασκευή πάνω στην οποία βρίσκεται μια πλάκα με σκαλισμένο το πορτραίτο του Σκωτσέζου D.Livingstone, στο σημείο όπου στις 16 Νοεμβρίου το 1855 ανακάλυψε το μέρος αυτό.
Πάρτε λίγο καταρράκτη ακόμη...
Συνεχίσαμε την πορεία μας δυτικά, προσπερνώντας τα σημεία που υπήρχε νερό και σταθήκαμε σε ένα μεγάλο βράχο-νησί για να βγάλουμε τα περιττά, ρούχα, παπούτσια αι λοιπά αξεσουάρ. Ξυπόλητοι πια περπατήσαμε ακόμη λίγα μέτρα και δώσαμε τις φωτογραφικές μας μηχανές σε έναν υπάλληλο της εταιρίας, ώστε να βγάλει τις κατάλληλες φωτογραφίες και βίντεο. Εγώ, είχα προσφάτως αγοράσει καινούρια αδιάβροχη φωτογραφική, για να είμαι σίγουρος πώς δεν θα υπάρξει κανένα απρόοπτο στη χρήση της σε τέτοιο περιβάλλον.
Όλο και πιο κοντά στο ουράνιο τόξο
Με το άγγιγμα των δαχτύλων του ποδιού, αρχίζει να ανεβαίνει η αδρεναλίνη. Η μόνη σκέψη στο μυαλό είναι ότι σε λίγα λεπτά θα βρίσκομαι εκεί, επιτέλους, έτοιμος να κάνω τη βουτιά! Κολυμπάμε λίγο, στην αρχή είναι ρηχά, μετά δεν πατάμε, η ορμή είναι λίγο πιο δυνατή και πρέπει να προσέχουμε να μην μας παρασύρει το νερό προς την χαράδρα.
Φτάνουμε στην απέναντι πλευρά από εκεί που ξεκινήσαμε και ανεβαίνουμε πάλι σε κάτι βράχια. Είμαστε πλέον στο σημείο απ’ όπου θα βουτήξουμε. Είμαστε στην άκρη της Devil’sPool! Με την αδρεναλίνη να έχει πιάσει κόκκινο, δυσκολεύομαι να δώσω βάση στο τι μας λέει ο υπεύθυνος. Πρώτα θα βουτήξει η παρέα των τεσσάρων ξινών αμερικάνων και μετά εμείς (σίγουρα μας πέρασε για ζευγάρι και αυτός). Όταν βουτάμε, να κάνουμε και μια πιρουέτα εναέρια για να μας πετύχει καλά ο φακός. Να βουτήξουμε μακριά, γιατί κοντά έχει βράχια.
Στην απέναντι πλευρά της χαράδρας, στην πλευρά της Ζιμπάμπουε, υπάρχουν πολλές παρέες που φωνάζουν, σφυρίζουν και χαιρετούν. Εμείς ανταποδίδουμε στους χαιρετισμούς.
Πρώτα βουτάει ένας της εταιρίας, να δείξει που να πέσουμε και να βρίσκεται εντός της πισίνας για παν ενδεχόμενο. Παίρνουν θέση οι αμερικάνοι. Ένας – ένας. Βουτάει ο άντρας, μετά η μια κοπέλα, συνεχίζει η επόμενη και τελευταίος ο πιο δειλός. Τελικά, μπήκε μπουσουλώντας και όχι πηδώντας. Η δικιά του φωτογραφία είναι με τον ίδιο δίχως να κάνει το ‘‘άλμα της πίστης’’. Πώς γίνεται να μην πιστεύει κάποιος ότι δε θα το καταφέρει; Εκείνη ήταν η κατάλληλη ευκαιρία. Γυρνάω και λέω στην αδερφή μου, με λυπητερό πάντα ύφος και συνοφρυωμένος: ‘‘κοίτα τον… έτσι θα είσαι’’. Αρκούσε το χαμόγελό της για να καταλάβω ότι θα βουτούσε, θα έκανε το μεγάλο άλμα και δε θα έμπαινε στο νερό όπως τον αμερικάνο.
Έβγαλαν τις φωτογραφίες τους (δυστυχώς δεν παρέσυρε κανέναν τους ο καταρράκτης) και βγήκαν από το νερό. Πήραμε θέση, ήταν η σειρά μου. Σηκώθηκα στην άκρη του βράχου και ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένος για έναν μόνο λόγο: να ρουφήξω κάθε σταγόνα αυτής τις μοναδικής στιγμής, να τη ζήσω στο έπακρο!
Ένα, δύο, τρία, φωνάζει ο φωτογράφος. Και έκανα το άλμα, με εναέρια πιρουέτα. Ήταν μοναδικό! Όσο και να προσπαθήσω να περιγράψω τη στιγμή αυτή, δεν θα καταφέρω να αγγίξω στο ελάχιστο αυτό που κανονικά αντιστοιχεί σ’ αυτή την εμπειρία. Μόλις το κεφάλι μου βγαίνει στην επιφάνεια, το νερό με παρασέρνει στην άκρη της πισίνας και υποσυνείδητα στριφογυρίζω το σώμα μου να κοιτάζει προς την πλευρά που πέφτει το νερό. Με συνεφέρνει όμως η φωνή της Τ, να γυρίσω να έχω το νου μου, μην πνιγεί.
Το άλμα της πίστης – απ’ τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου
Παίρνει κι εκείνη θέση με τη σειρά της και βουτάει. Ήρθε κοντά με τη βοήθεια της ορμής και καθίσαμε δίπλα, στο φυσικό τοίχος της πισίνας. Ήταν η ώρα της φωτογράφισης. Ο φωτογράφος ήρθε κοντά και ο υπεύθυνος μας είπε να πάμε πιο έξω για τη φωτογραφία.
Το κορμί μου βγαίνει έξω, όσο μπορώ, τόσο ώστε να μη μου φωνάξει ο υπεύθυνος ότι το παρακάνω (παρόλο που με κρατάει από τους αστραγάλους). Πρώτα κοιτάζω κάτω, βλέπω το νερό να πέφτει από ύψος 105 μέτρων στον πάτο της χαράδρας, η άβυσσος. Στο σπρέι που δημιουργούν οι καταρράκτες, σχηματίζονται δύο ουράνια τόξα. Κοιτάζω παντού, κάτω, δεξιά, αριστερά, απέναντι, ότι προλαβαίνω να δω πριν γυρίσω και χαμογελάσω στον φακό (δε νομίζω πως υπάρχει λόγος να μη μοιραστώ μαζί σας τη φωτογραφία). Το ίδιο κάνει και η αδερφή μου, πρώτα βγάζει το σώμα της έξω, πάνω στον φυσικό τοίχο και μετά ποζάρει για την φωτογραφία. Ήταν στιγμές απόλυτης ευτυχίας.
Στην άκρη της αβύσσου...
Στιγμές απόλυτης ευτυχίας!!
Βγήκαμε από την πισίνα με ευκολία, καθώς μας ενημέρωσαν πώς θα ξανακάναμε το άλμα για την βιντεοσκόπηση. Η τετράδα των αμερικάνων βούτηξε όπως και πριν, ο φωτογράφος ανέλαβε χρέη κάμεραμαν και πήραμε θέση να βουτήξουμε δεύτερη φορά.
Αφού πέσαμε πάλι στην πισίνα, έχουμε περισσότερο χρόνο να καθίσουμε στην άκρη και απολαμβάνω ακόμη περισσότερο τη στιγμή. Κοιτάζω κάτω όσο μπορώ, από ψηλά. Ο υπεύθυνος ρωτάει αν θέλει κάποιος να ξαναβγεί έξω, πάνω στον τοίχο της πισίνας και δεν χάνω την ευκαιρία. Γεμάτος χαρά και ανεβασμένη αδρεναλίνη, ξαπλώνω μπρούμυτα κοιτάζοντας τα πάντα με μεγαλύτερη προσοχή, να στιγματίσουν οι στιγμές το μυαλό, να χαράξουν βαθιά τη μνήμη μου. Είπε και η Τ ότι θέλει να βγει έξω και πήρε την θέση μου. Την ώρα που κάποιος βγάζει έτσι το κορμί του, οι υπόλοιποι μπορούν να βγάζουν φωτογραφίες ή να κοιτάζουν και εκείνοι λίγο κάτω, αλλά με περισσότερη προσοχή. Δεν πάει χαμένο ούτε δευτερόλεπτο.
Βλέπουμε να έρχονται οι επόμενοι έξι από μακριά και ξεκινήσαμε την έξοδο. Αφού οι αμερικάνοι μπήκαν πρώτοι, περιμέναμε να βγουν και πρώτοι. Η ορμή κατά την έξοδο από την πισίνα, εννοείται πως είναι κάπως δυνατή. Πρέπει να κρατηθούμε από τα βράχια για να μπορέσουμε να ανέβουμε στον βράχο που βουτήξαμε στην αρχή.
Σκουπιστήκαμε με τις πετσέτες που μας προμήθευσε η εταιρία, φορέσαμε στεγνά ρούχα κάτω από ένα δέντρο που έχει ένα παραβάν, γιατί είχαμε και την επιστροφή πίσω, στην πλευρά της Ζιμπάμπουε. Περπατώντας πάνω στα στεγνά βράχια, πήγαμε στο LivingstoneIslandκαι πάλι και μας σέρβιραν ένα πεντανόστιμο πρωινό. Μέχρι να αλλάξουμε ρούχα και να καθίσουμε για πρωινό, ήρθαν και οι επόμενοι έξι και κάθισαν μαζί μας.
Ο κάπτεν ήρθε και διακριτικά μας έδωσε να καταλάβουμε πώς έπρεπε να σηκωθούμε. Τα τουρ αυτά είναι απόλυτα συγκεκριμένα, το ωράριο πολύ αυστηρό και οι χρόνοι περιορισμένοι. Καμία καθυστέρηση ή αλλαγή δεν γίνεται. Πάντα υπάρχουν οι επόμενοι έξι για το επόμενο μισάωρο, πριν τους έξι μεθεπόμενους για το μεθεπόμενο μισάωρο. Έτσι ο κατάλογος δεν τελειώνει ποτέ, παρά μόνο κατά την δύση του ηλίου.
Κατενθουσιασμένος και στεναχωρημένος ταυτόχρονα, επειδή τελείωσε αυτό το απερίγραπτο τουρ, μπήκα στο πρώτο κάθισμα της βάρκας, προσπαθώντας να κατακαθίσω τις εικόνες από την πισίνα με την εισαγωγή νέων από τη διαδρομή. Η σημερινή εμπειρία ήταν μοναδική. Ήταν η καλύτερες στιγμές που είχα ποτέ σε ταξίδι μου. Και θεωρώ πως αυτό, είναι από μόνος του λόγος για να κάνει κανείς το ταξίδι ως εκεί.
Στο lodge, ζητήσαμε να μας καλέσουν ταξί να μας μεταφέρει ως τα σύνορα. Ήρθε ένα μικρό πούλμαν και δυστυχώς χώρεσαν και μπήκαν μαζί οι αμερικάνοι – ως τότε ήλπιζα ότι έμεναν εκεί και δεν πήγαιναν και αυτοί στην VictoriaFalls.
Στο σημείο εξόδου δηλώσαμε ότι βγαίνουμε από την χώρα μετά την ολιγόωρη επίσκεψή μας και σφραγίστηκαν άλλη μια φορά τα διαβατήριά μας.
Το πουλμανάκι μας μετέφερε στο σημείο εισόδου της Ζιμπάμπουε. Έπρεπε να ξαναβγάλουμε βίζα, γιατί η βίζα διπλής εισόδου που είχαμε βγάλει στο αεροδρόμιο κατά την πρώτη μας είσοδο, είχε κλείσει τον κύκλο της. Την είχαμε χρησιμοποιήσει ήδη δύο φορές. Πληρώσαμε 30$ καθένας και για πολλοστή φορά, μπαίνει σφραγίδα στο διαβατήριο. Κάπου εκεί, χανόμαστε με τους κολαούζους αμερικάνους, επιτέλους.
Η απόσταση ως το ξενοδοχείο ξέρουμε τώρα πως είναι μικρή. Και παρά την υπερβολική ζέστη που έκανε εκείνη την ημέρα, αποφασίσαμε να περπατήσουμε σε πολύ αργό ρυθμό.
Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, εκτός από τους μπαμπουίνους που υπάρχουν παντού και μερικούς που ερωτοτροπούν, ξεφυτρώνουν συνεχώς μες απ’ τα δέντρα πλανόδιοι. Πουλάνε αυτά που είχαμε δει πολλές φορές ως τώρα. Ξύλινα αντικείμενα, βραχιόλια, αλλά τους απαντάμε με το γνωστό ότι είναι η τελευταία μας μέρα, έχουμε αγοράσει τα πάντα και δεν μας έχει μείνει μία. Στον πιο ζόρικο, που δε θα μας άφηνε ήσυχους, λέω ότι μας ακολουθεί μια παρέα τεσσάρων αμερικάνων, δύο γυναίκες και δύο άντρες, που ξοδεύουν πολλά χρήματα και πρέπει να πιάσει εκείνους. Τότε μας παράτησε. Ελπίζω να έπιασε τους αμερικάνους. Σκάσαμε στο γέλιο.
Είχαμε περάσει σε άλλη χώρα, κάναμε ένα τουρ, επιστρέψαμε πάλι πίσω και ήταν δεν ήταν δύο το μεσημέρι. Επειδή δεν ήξερα πόσες ώρες κρατούσε όλο το θέμα με την εκδρομή στο LivingstoneIsland, τις μεταφορές μας, βίζες και λοιπά, δεν είχα κανονίσει τίποτα άλλο για εκείνη την μέρα. Ήθελα να κάνω ράφτινγκ, αλλά και αυτό ξεκινάει νωρίς το πρωί και τώρα ήταν μεσημέρι. Bungeeείχα κάνει παλιότερα, οπότε δεν το σκεφτόμουν καν. Λοιπές δραστηριότητες για απογευματινές ώρες δεν υπήρχαν. Είχαμε κάνει αρκετές που γίνονταν το απόγευμα, δεν είχε μείνει κάτι άλλο που να μας ενδιέφερε ιδιαίτερα.
Έτσι, είπαμε να σπαταλήσουμε τις ώρες μας στην πισίνα του ξενοδοχείου, πράγμα που σιχαινόμουν να κάνω. Αλλά αφού δεν θέλαμε να βγούμε στην πόλη, επειδή όλο και κάτι θα ξοδεύαμε και πάλι, δεν είχα άλλη επιλογή.
Ξάπλωσα κάτω από τον αφρικάνικο ήλιο, προσπαθώντας να κάνω ομοιόμορφο το μαύρισμα που είχα αποκτήσει κατά τη διάρκεια των σαφάρι, αλλά και κατά τη διάρκεια της πολύωρης διαδρομής μας από VictoriaFalls – Matopos και επιστροφή. Σ’ αυτή τη διαδρομή, είχε μαυρίσει το δεξί μου χέρι, ξέρετε, από το μπράτσο και κάτω. Τα ελικόπτερα πετούσαν ασταμάτητα σαν μύγες πάνω από τα κεφάλια μας. Όταν τύχαινε να μην περνάνε ελικόπτερα, πράγμα σπάνιο - ήταν σαν δεκάδες μύγες που μας περιτριγύριζαν, μπορούσαμε να ακούσουμε την πτώση του νερού από τους καταρράκτες. Περισσότερο όμως μπορούσαμε να τους ακούσουμε το βράδυ, που ήταν ήσυχα, όταν καθόμασταν στο μπαλκόνι.
Μετά από αρκετές ώρες ξάπλα, πήγαμε στο δωμάτιο, τακτοποιηθήκαμε λίγο και ετοιμαστήκαμε για φαγητό. Ως συνήθως, μείναμε στο ξενοδοχείο. Μας κάλυπτε απόλυτα το εστιατόριο αυτό. Ιδιαίτερα μας κάλυπτε γευστικά. Αν δεν είχε και παραδοσιακά πιάτα, σίγουρα θα είχαμε δοκιμάσει την διατροφική μας τύχη και σε άλλα εστιατόρια ή εστιατόρια άλλων ξενοδοχείων.
Η μέρα αυτή είχε φτάσει στο τέλος της. Δεν μπορούσα να πιστέψω που είχαμε βρεθεί σήμερα, τι είχαμε ζήσει. Νιώθω απίστευτα τυχερός που αξιώθηκα να βρεθώ εκεί.
Πληροφορίες για την Devil’sPool: Όπως ανέφερα παραπάνω, πιστεύω πως αξίζει να κάνει κανείς το ταξίδι ακόμη και μόνο γι’ αυτή την εμπειρία. Η μοναδική εταιρία που έχει το δικαίωμα να οργανώνει αυτή την εκδρομή, είναι η Tongabezi. Η περίοδος που μπορεί κανείς να βρεθεί εκεί, είναι από Σεπτέμβρη ως Δεκέμβρη, λόγω χαμηλής ορμής του νερού. Πραγματοποιούνται πέντε τουρ την ημέρα. Η τιμή αλλάζει, αναλόγως την ώρα που θα επιλέξει κανείς και κυμαίνεται από 65$ ως 115$. Θεωρώ αδιανόητο αν κάποιος θέλει να κάνει την εκδρομή, να μην μπει νωρίς και να την κλείσει από το ίντερνετ. Είναι απλή και εύκολη διαδικασία.
Ξυπνήσαμε πολύ πρωί, στις 07:00, πήραμε πρωινό και ξεκινήσαμε, αν και ήμασταν στο γκρουπ των 10:30. Δεν ήξερα πόση ώρα θα μας έπαιρνε να περπατήσουμε ως τα σύνορα, ούτε πόση ώρα θα διαρκούσε η όλη διαδικασία εισόδου στη Ζάμπια. Γιατί αν θέλει κάποιος από τη Ζιμπάμπουε να πάει στην Πισίνα του Διαβόλου, υποχρεωτικά πρέπει να περάσει σε εκείνη την πλευρά.
Η διαδρομή μέχρι την έξοδο από τη Ζιμπάμπουε ήταν γύρω στα 15 λεπτά, κανένα χιλιόμετρο δηλαδή. Εκεί, δηλώσαμε ότι βγαίνουμε από την χώρα και μας σφραγίζουν το διαβατήριο για πολλοστή φορά. Αυτό το είχαμε κάνει και δυο μέρες πριν που πηγαίναμε στη Μποτσουάνα και το ξέραμε.
Οι δύο χώρες χωρίζονται με νοητά σύνορα, που βρίσκονται στη μέση των καταρρακτών, ή καλύτερα του φαραγγιού στο οποίο πέφτουν οι καταρράκτες. Για να πάμε από τη Ζιμπάμπουε στη Ζάμπια, περνάμε από μία γέφυρα, που κάνουν και bungee. Η γέφυρα είναι επίσης ένα όριο που δεν ανήκει σε καμία χώρα, είναι στη μέση. Τις χωρίζει ή τις ενώνει, όπως το δει κανείς.
Μετά τη γέφυρα, υπάρχει άλλο ένα γραφείο, που πρέπει να περάσουμε για την είσοδό μας στη χώρα. Έξω από το κτίριο, υπάρχει πολύς κόσμος, που μάλλον έχει να κάνει με μετανάστευση, κάτι τέτοιο μυρίστηκα. Κάποιος βουρτσίζει τα δόντια του στον κήπο με το λάστιχο ποτίσματος. Μπαίνουμε στο κτίριο και ζητάμε βίζα ημέρας (daytrippervisa), πληρώνουμε 20$ έκαστος, σφραγίζεται το διαβατήριό μας και περνάμε στη Ζάμπια. Τόσο απλά.
Ήμασταν ξεκούραστοι και αποφασίσαμε να περπατήσουμε και το υπόλοιπο της διαδρομής, αν και πολλοί οδηγοί ταξί έρχονταν να μας κάνουν πελάτες. Τους λέγαμε ότι το ξενοδοχείο που μας είχαν πει να πάμε, είναι πολύ κοντά και δε χρειαζόμαστε ταξί.
Το σκηνικό μου φάνηκε ίδιο με αυτό της Ζιμπάμπουε. Η βλάστηση ίδια, άνθρωποι και πάλι περπατούσαν στην άκρη του δρόμου και ταξιτζήδες συνέχιζαν να μας κορνάρουν για να μας μεταφέρουν.
Μετά από ενάμιση χιλιόμετρο περπάτημα, φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Ήταν πραγματικός παράδεισος. Μπήκαμε μέσα και τα μάτια μας γούρλωσαν από την αύρα του μέρους αυτού. Ένας άριστα προσεγμένος χώρος, ένας μέσα στο πράσινο, άψογα περιποιημένος κήπος, μία καταγάλανη, πεντακάθαρη πισίνα, δέντρα, κούνιες ξύλινες πλάι στην όχθη του ποταμού, μπαμπουίνοι, πέτρινα δρομάκια στο γκαζόν και ωραία καφετέρια για πρωινό καφεδάκι.
Με ενημέρωσαν στην είσοδο ότι πρέπει να πάω στην όχθη, εκεί βρίσκεται ο υπεύθυνος του τουρ. Πήγαμε με την Τ, δώσαμε το voucherπου είχαμε εκτυπώσει όταν κάναμε την πληρωμή μέσω ίντερνετ και καθίσαμε στην καφετέρια με θέα το απέραντο γαλάζιο, του ποταμού πάντα.
Παρήγγειλα έναν κρύο καφέ, ήρθε χλιαρός (αυτό είναι το κρύο τους) και προσπαθούσα να τον απολαύσω όσο προετοιμαζόμασταν για την μεγάλη στιγμή. Μετά από λίγη ώρα, άρχισαν να έρχονται κι άλλες παρέες. Από το ντύσιμό τους, μαγιό, τσάντες, πέδιλα ή σαγιονάρες, καταλάβαμε ότι πρόκειται για άτομα με την ίδια τρέλα με εμάς.
Οι μπαμπουίνοι που βρίσκονταν στον κήπο, ήξεραν καλά τι σημαίνει ζάχαρη. Και επειδή πίνω τον καφέ μου σκέτο, ο γέρο-μπαμπουίνος ήρθε να μου αρπάξει την περισσευούμενη ζάχαρη. Ανέβηκε στο τραπέζι, έπιασε το ένα φακελάκι και το καταβρόχθισε όπως ήταν. Μετά, έπιασε το πλαστικό για ντεκόρ που ήταν μέσα στον καφέ και το έγλυψε καλά καλά, καθαρίζοντάς το από το αφρόγαλο.
Επισκέψεις-επιθέσεις μπαμπουίνων
Αρπάξαμε τα γυαλιά μας και την φωτογραφική, μη μας τα εξαφανίσει, αλλά τρόμαξε κι έφυγε. Τη θέση του πήρε ένας μικρότερος μπαμπουίνος, που ήρθε και άρπαξε το δεύτερο φακελάκι ζάχαρης. Αυτός, άνοιξε με προσοχή το φακελάκι, έφαγε το περιεχόμενο και έψαξε για κάτι άλλο που μπορεί να είχε μείνει στο τραπέζι. Ε, δεν είχαν αφήσει και τίποτα…
Στις 10:15 μας φώναξε ο υπεύθυνος. Μας είπε κάποιες πληροφορίες, τι περιελάμβανε το τουρ, πόση ώρα θα διαρκούσε και καταλήξαμε να υπογράφουμε μια υπεύθυνη δήλωση, αποδοχής οποιασδήποτε ευθύνης που σχετιζόταν με επικείμενο ατύχημα κατά τη διάρκεια του τουρ. Στην Τ είπα ότι είναι αναμνηστικό για τη συμμετοχή μας, μην πάει και το μετανιώσει.
Ήμασταν στο γκρουπ που θα μπαίναμε πρώτοι στη βαρκούλα. Κάθε βάρκα βάζει 6 άτομα και οι χρόνοι είναι πολύ συγκεκριμένοι, διότι οι επόμενοι 6 έρχονται μισή ώρα μετά από εμάς και πάει λέγοντας. Εκτός από εμάς τους δύο, το γκρουπ ολοκλήρωναν ακόμη τέσσερις αμερικάνοι. Χρόνια (που λέει ο λόγος) είχα να συναντήσω τόσο αντιπαθητικά άτομα. Δεν ανταλλάξαμε ούτε μία κουβέντα.
Μπήκαμε μέσα και φορέσαμε σωσίβια. Η πορεία προς το LivingstoneIsland, το νησί που έχει το όνομα του DavidLivingstone, είχε ξεκινήσει. Ήταν μια μικρή, αλλά πανέμορφη διαδρομή, μέσα στο νερό που λίγα μέτρα παρακάτω δημιουργούσε τους καταρράκτες.
Φτάσαμε σε ένα παραδεισένιο, γεμάτο δέντρα και χρυσαφένια άμμο μικρό νησί. Μας υποδέχτηκαν κάποια άλλα μέλη της εταιρίας που οργανώνει την εκδρομή και περπατήσαμε στην άλλη άκρη του μικρού νησιού.
Φορώντας τα ρούχα μας, περπατήσαμε πάνω σε στεγνά βράχια και φτάσαμε στην άκρη του ποταμού, στην κορυφή της χαράδρας. Στο σημείο που ήμασταν τώρα, δεν υπήρχε νερό, λόγω χαμηλής στάθμης νερού την συγκεκριμένη εποχή. Εκεί βρίσκεται και η πέτρινη κατασκευή πάνω στην οποία βρίσκεται μια πλάκα με σκαλισμένο το πορτραίτο του Σκωτσέζου D.Livingstone, στο σημείο όπου στις 16 Νοεμβρίου το 1855 ανακάλυψε το μέρος αυτό.
Πάρτε λίγο καταρράκτη ακόμη...
Συνεχίσαμε την πορεία μας δυτικά, προσπερνώντας τα σημεία που υπήρχε νερό και σταθήκαμε σε ένα μεγάλο βράχο-νησί για να βγάλουμε τα περιττά, ρούχα, παπούτσια αι λοιπά αξεσουάρ. Ξυπόλητοι πια περπατήσαμε ακόμη λίγα μέτρα και δώσαμε τις φωτογραφικές μας μηχανές σε έναν υπάλληλο της εταιρίας, ώστε να βγάλει τις κατάλληλες φωτογραφίες και βίντεο. Εγώ, είχα προσφάτως αγοράσει καινούρια αδιάβροχη φωτογραφική, για να είμαι σίγουρος πώς δεν θα υπάρξει κανένα απρόοπτο στη χρήση της σε τέτοιο περιβάλλον.
Όλο και πιο κοντά στο ουράνιο τόξο
Με το άγγιγμα των δαχτύλων του ποδιού, αρχίζει να ανεβαίνει η αδρεναλίνη. Η μόνη σκέψη στο μυαλό είναι ότι σε λίγα λεπτά θα βρίσκομαι εκεί, επιτέλους, έτοιμος να κάνω τη βουτιά! Κολυμπάμε λίγο, στην αρχή είναι ρηχά, μετά δεν πατάμε, η ορμή είναι λίγο πιο δυνατή και πρέπει να προσέχουμε να μην μας παρασύρει το νερό προς την χαράδρα.
Φτάνουμε στην απέναντι πλευρά από εκεί που ξεκινήσαμε και ανεβαίνουμε πάλι σε κάτι βράχια. Είμαστε πλέον στο σημείο απ’ όπου θα βουτήξουμε. Είμαστε στην άκρη της Devil’sPool! Με την αδρεναλίνη να έχει πιάσει κόκκινο, δυσκολεύομαι να δώσω βάση στο τι μας λέει ο υπεύθυνος. Πρώτα θα βουτήξει η παρέα των τεσσάρων ξινών αμερικάνων και μετά εμείς (σίγουρα μας πέρασε για ζευγάρι και αυτός). Όταν βουτάμε, να κάνουμε και μια πιρουέτα εναέρια για να μας πετύχει καλά ο φακός. Να βουτήξουμε μακριά, γιατί κοντά έχει βράχια.
Στην απέναντι πλευρά της χαράδρας, στην πλευρά της Ζιμπάμπουε, υπάρχουν πολλές παρέες που φωνάζουν, σφυρίζουν και χαιρετούν. Εμείς ανταποδίδουμε στους χαιρετισμούς.
Πρώτα βουτάει ένας της εταιρίας, να δείξει που να πέσουμε και να βρίσκεται εντός της πισίνας για παν ενδεχόμενο. Παίρνουν θέση οι αμερικάνοι. Ένας – ένας. Βουτάει ο άντρας, μετά η μια κοπέλα, συνεχίζει η επόμενη και τελευταίος ο πιο δειλός. Τελικά, μπήκε μπουσουλώντας και όχι πηδώντας. Η δικιά του φωτογραφία είναι με τον ίδιο δίχως να κάνει το ‘‘άλμα της πίστης’’. Πώς γίνεται να μην πιστεύει κάποιος ότι δε θα το καταφέρει; Εκείνη ήταν η κατάλληλη ευκαιρία. Γυρνάω και λέω στην αδερφή μου, με λυπητερό πάντα ύφος και συνοφρυωμένος: ‘‘κοίτα τον… έτσι θα είσαι’’. Αρκούσε το χαμόγελό της για να καταλάβω ότι θα βουτούσε, θα έκανε το μεγάλο άλμα και δε θα έμπαινε στο νερό όπως τον αμερικάνο.
Έβγαλαν τις φωτογραφίες τους (δυστυχώς δεν παρέσυρε κανέναν τους ο καταρράκτης) και βγήκαν από το νερό. Πήραμε θέση, ήταν η σειρά μου. Σηκώθηκα στην άκρη του βράχου και ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένος για έναν μόνο λόγο: να ρουφήξω κάθε σταγόνα αυτής τις μοναδικής στιγμής, να τη ζήσω στο έπακρο!
Ένα, δύο, τρία, φωνάζει ο φωτογράφος. Και έκανα το άλμα, με εναέρια πιρουέτα. Ήταν μοναδικό! Όσο και να προσπαθήσω να περιγράψω τη στιγμή αυτή, δεν θα καταφέρω να αγγίξω στο ελάχιστο αυτό που κανονικά αντιστοιχεί σ’ αυτή την εμπειρία. Μόλις το κεφάλι μου βγαίνει στην επιφάνεια, το νερό με παρασέρνει στην άκρη της πισίνας και υποσυνείδητα στριφογυρίζω το σώμα μου να κοιτάζει προς την πλευρά που πέφτει το νερό. Με συνεφέρνει όμως η φωνή της Τ, να γυρίσω να έχω το νου μου, μην πνιγεί.
Το άλμα της πίστης – απ’ τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου
Παίρνει κι εκείνη θέση με τη σειρά της και βουτάει. Ήρθε κοντά με τη βοήθεια της ορμής και καθίσαμε δίπλα, στο φυσικό τοίχος της πισίνας. Ήταν η ώρα της φωτογράφισης. Ο φωτογράφος ήρθε κοντά και ο υπεύθυνος μας είπε να πάμε πιο έξω για τη φωτογραφία.
Το κορμί μου βγαίνει έξω, όσο μπορώ, τόσο ώστε να μη μου φωνάξει ο υπεύθυνος ότι το παρακάνω (παρόλο που με κρατάει από τους αστραγάλους). Πρώτα κοιτάζω κάτω, βλέπω το νερό να πέφτει από ύψος 105 μέτρων στον πάτο της χαράδρας, η άβυσσος. Στο σπρέι που δημιουργούν οι καταρράκτες, σχηματίζονται δύο ουράνια τόξα. Κοιτάζω παντού, κάτω, δεξιά, αριστερά, απέναντι, ότι προλαβαίνω να δω πριν γυρίσω και χαμογελάσω στον φακό (δε νομίζω πως υπάρχει λόγος να μη μοιραστώ μαζί σας τη φωτογραφία). Το ίδιο κάνει και η αδερφή μου, πρώτα βγάζει το σώμα της έξω, πάνω στον φυσικό τοίχο και μετά ποζάρει για την φωτογραφία. Ήταν στιγμές απόλυτης ευτυχίας.
Στην άκρη της αβύσσου...
Στιγμές απόλυτης ευτυχίας!!
Βγήκαμε από την πισίνα με ευκολία, καθώς μας ενημέρωσαν πώς θα ξανακάναμε το άλμα για την βιντεοσκόπηση. Η τετράδα των αμερικάνων βούτηξε όπως και πριν, ο φωτογράφος ανέλαβε χρέη κάμεραμαν και πήραμε θέση να βουτήξουμε δεύτερη φορά.
Αφού πέσαμε πάλι στην πισίνα, έχουμε περισσότερο χρόνο να καθίσουμε στην άκρη και απολαμβάνω ακόμη περισσότερο τη στιγμή. Κοιτάζω κάτω όσο μπορώ, από ψηλά. Ο υπεύθυνος ρωτάει αν θέλει κάποιος να ξαναβγεί έξω, πάνω στον τοίχο της πισίνας και δεν χάνω την ευκαιρία. Γεμάτος χαρά και ανεβασμένη αδρεναλίνη, ξαπλώνω μπρούμυτα κοιτάζοντας τα πάντα με μεγαλύτερη προσοχή, να στιγματίσουν οι στιγμές το μυαλό, να χαράξουν βαθιά τη μνήμη μου. Είπε και η Τ ότι θέλει να βγει έξω και πήρε την θέση μου. Την ώρα που κάποιος βγάζει έτσι το κορμί του, οι υπόλοιποι μπορούν να βγάζουν φωτογραφίες ή να κοιτάζουν και εκείνοι λίγο κάτω, αλλά με περισσότερη προσοχή. Δεν πάει χαμένο ούτε δευτερόλεπτο.
Βλέπουμε να έρχονται οι επόμενοι έξι από μακριά και ξεκινήσαμε την έξοδο. Αφού οι αμερικάνοι μπήκαν πρώτοι, περιμέναμε να βγουν και πρώτοι. Η ορμή κατά την έξοδο από την πισίνα, εννοείται πως είναι κάπως δυνατή. Πρέπει να κρατηθούμε από τα βράχια για να μπορέσουμε να ανέβουμε στον βράχο που βουτήξαμε στην αρχή.
Σκουπιστήκαμε με τις πετσέτες που μας προμήθευσε η εταιρία, φορέσαμε στεγνά ρούχα κάτω από ένα δέντρο που έχει ένα παραβάν, γιατί είχαμε και την επιστροφή πίσω, στην πλευρά της Ζιμπάμπουε. Περπατώντας πάνω στα στεγνά βράχια, πήγαμε στο LivingstoneIslandκαι πάλι και μας σέρβιραν ένα πεντανόστιμο πρωινό. Μέχρι να αλλάξουμε ρούχα και να καθίσουμε για πρωινό, ήρθαν και οι επόμενοι έξι και κάθισαν μαζί μας.
Ο κάπτεν ήρθε και διακριτικά μας έδωσε να καταλάβουμε πώς έπρεπε να σηκωθούμε. Τα τουρ αυτά είναι απόλυτα συγκεκριμένα, το ωράριο πολύ αυστηρό και οι χρόνοι περιορισμένοι. Καμία καθυστέρηση ή αλλαγή δεν γίνεται. Πάντα υπάρχουν οι επόμενοι έξι για το επόμενο μισάωρο, πριν τους έξι μεθεπόμενους για το μεθεπόμενο μισάωρο. Έτσι ο κατάλογος δεν τελειώνει ποτέ, παρά μόνο κατά την δύση του ηλίου.
Κατενθουσιασμένος και στεναχωρημένος ταυτόχρονα, επειδή τελείωσε αυτό το απερίγραπτο τουρ, μπήκα στο πρώτο κάθισμα της βάρκας, προσπαθώντας να κατακαθίσω τις εικόνες από την πισίνα με την εισαγωγή νέων από τη διαδρομή. Η σημερινή εμπειρία ήταν μοναδική. Ήταν η καλύτερες στιγμές που είχα ποτέ σε ταξίδι μου. Και θεωρώ πως αυτό, είναι από μόνος του λόγος για να κάνει κανείς το ταξίδι ως εκεί.
Στο lodge, ζητήσαμε να μας καλέσουν ταξί να μας μεταφέρει ως τα σύνορα. Ήρθε ένα μικρό πούλμαν και δυστυχώς χώρεσαν και μπήκαν μαζί οι αμερικάνοι – ως τότε ήλπιζα ότι έμεναν εκεί και δεν πήγαιναν και αυτοί στην VictoriaFalls.
Στο σημείο εξόδου δηλώσαμε ότι βγαίνουμε από την χώρα μετά την ολιγόωρη επίσκεψή μας και σφραγίστηκαν άλλη μια φορά τα διαβατήριά μας.
Το πουλμανάκι μας μετέφερε στο σημείο εισόδου της Ζιμπάμπουε. Έπρεπε να ξαναβγάλουμε βίζα, γιατί η βίζα διπλής εισόδου που είχαμε βγάλει στο αεροδρόμιο κατά την πρώτη μας είσοδο, είχε κλείσει τον κύκλο της. Την είχαμε χρησιμοποιήσει ήδη δύο φορές. Πληρώσαμε 30$ καθένας και για πολλοστή φορά, μπαίνει σφραγίδα στο διαβατήριο. Κάπου εκεί, χανόμαστε με τους κολαούζους αμερικάνους, επιτέλους.
Η απόσταση ως το ξενοδοχείο ξέρουμε τώρα πως είναι μικρή. Και παρά την υπερβολική ζέστη που έκανε εκείνη την ημέρα, αποφασίσαμε να περπατήσουμε σε πολύ αργό ρυθμό.
Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, εκτός από τους μπαμπουίνους που υπάρχουν παντού και μερικούς που ερωτοτροπούν, ξεφυτρώνουν συνεχώς μες απ’ τα δέντρα πλανόδιοι. Πουλάνε αυτά που είχαμε δει πολλές φορές ως τώρα. Ξύλινα αντικείμενα, βραχιόλια, αλλά τους απαντάμε με το γνωστό ότι είναι η τελευταία μας μέρα, έχουμε αγοράσει τα πάντα και δεν μας έχει μείνει μία. Στον πιο ζόρικο, που δε θα μας άφηνε ήσυχους, λέω ότι μας ακολουθεί μια παρέα τεσσάρων αμερικάνων, δύο γυναίκες και δύο άντρες, που ξοδεύουν πολλά χρήματα και πρέπει να πιάσει εκείνους. Τότε μας παράτησε. Ελπίζω να έπιασε τους αμερικάνους. Σκάσαμε στο γέλιο.
Είχαμε περάσει σε άλλη χώρα, κάναμε ένα τουρ, επιστρέψαμε πάλι πίσω και ήταν δεν ήταν δύο το μεσημέρι. Επειδή δεν ήξερα πόσες ώρες κρατούσε όλο το θέμα με την εκδρομή στο LivingstoneIsland, τις μεταφορές μας, βίζες και λοιπά, δεν είχα κανονίσει τίποτα άλλο για εκείνη την μέρα. Ήθελα να κάνω ράφτινγκ, αλλά και αυτό ξεκινάει νωρίς το πρωί και τώρα ήταν μεσημέρι. Bungeeείχα κάνει παλιότερα, οπότε δεν το σκεφτόμουν καν. Λοιπές δραστηριότητες για απογευματινές ώρες δεν υπήρχαν. Είχαμε κάνει αρκετές που γίνονταν το απόγευμα, δεν είχε μείνει κάτι άλλο που να μας ενδιέφερε ιδιαίτερα.
Έτσι, είπαμε να σπαταλήσουμε τις ώρες μας στην πισίνα του ξενοδοχείου, πράγμα που σιχαινόμουν να κάνω. Αλλά αφού δεν θέλαμε να βγούμε στην πόλη, επειδή όλο και κάτι θα ξοδεύαμε και πάλι, δεν είχα άλλη επιλογή.
Ξάπλωσα κάτω από τον αφρικάνικο ήλιο, προσπαθώντας να κάνω ομοιόμορφο το μαύρισμα που είχα αποκτήσει κατά τη διάρκεια των σαφάρι, αλλά και κατά τη διάρκεια της πολύωρης διαδρομής μας από VictoriaFalls – Matopos και επιστροφή. Σ’ αυτή τη διαδρομή, είχε μαυρίσει το δεξί μου χέρι, ξέρετε, από το μπράτσο και κάτω. Τα ελικόπτερα πετούσαν ασταμάτητα σαν μύγες πάνω από τα κεφάλια μας. Όταν τύχαινε να μην περνάνε ελικόπτερα, πράγμα σπάνιο - ήταν σαν δεκάδες μύγες που μας περιτριγύριζαν, μπορούσαμε να ακούσουμε την πτώση του νερού από τους καταρράκτες. Περισσότερο όμως μπορούσαμε να τους ακούσουμε το βράδυ, που ήταν ήσυχα, όταν καθόμασταν στο μπαλκόνι.
Μετά από αρκετές ώρες ξάπλα, πήγαμε στο δωμάτιο, τακτοποιηθήκαμε λίγο και ετοιμαστήκαμε για φαγητό. Ως συνήθως, μείναμε στο ξενοδοχείο. Μας κάλυπτε απόλυτα το εστιατόριο αυτό. Ιδιαίτερα μας κάλυπτε γευστικά. Αν δεν είχε και παραδοσιακά πιάτα, σίγουρα θα είχαμε δοκιμάσει την διατροφική μας τύχη και σε άλλα εστιατόρια ή εστιατόρια άλλων ξενοδοχείων.
Η μέρα αυτή είχε φτάσει στο τέλος της. Δεν μπορούσα να πιστέψω που είχαμε βρεθεί σήμερα, τι είχαμε ζήσει. Νιώθω απίστευτα τυχερός που αξιώθηκα να βρεθώ εκεί.
Πληροφορίες για την Devil’sPool: Όπως ανέφερα παραπάνω, πιστεύω πως αξίζει να κάνει κανείς το ταξίδι ακόμη και μόνο γι’ αυτή την εμπειρία. Η μοναδική εταιρία που έχει το δικαίωμα να οργανώνει αυτή την εκδρομή, είναι η Tongabezi. Η περίοδος που μπορεί κανείς να βρεθεί εκεί, είναι από Σεπτέμβρη ως Δεκέμβρη, λόγω χαμηλής ορμής του νερού. Πραγματοποιούνται πέντε τουρ την ημέρα. Η τιμή αλλάζει, αναλόγως την ώρα που θα επιλέξει κανείς και κυμαίνεται από 65$ ως 115$. Θεωρώ αδιανόητο αν κάποιος θέλει να κάνει την εκδρομή, να μην μπει νωρίς και να την κλείσει από το ίντερνετ. Είναι απλή και εύκολη διαδικασία.
Attachments
Last edited by a moderator:
.. για να εισαι εδω δεν αρεσες στους λευκους καρχαριες ε?
..
