_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.237
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Το ταξίδι – Η αρχή (ημέρα 1η)
- Χωρίς καθυστερήσεις (ημέρα 2η)
- Μετάβαση στο Matopos (ημέρα 3η)
- Το πρώτο μας σαφάρι (ημέρα 4η)
- Προορισμός Hwange National Park (ημέρα 5η)
- Σαφάρι στο Hwange National Park (ημέρα 6η)
- Επιστροφή στη βάση (ημέρα 7η)
- Μονοήμερη στο Chobe National Park of Botswana (ημέρα 8η)
- Στις γειτονιές των ντόπιων (ημέρα 9η)
- Η βουτιά Ι [βουτιά με τους διαβόλους ή βουτιά στον Παράδεισο;] (ημέρα 10η)
- Οι καταρράκτες ‘‘Victoria Falls’’ (ημέρα 11η)
- Τέλος πρώτου μέρους του ταξιδιού – αρχή δευτέρου [Cape Town] (ημέρα 12η)
- Η Βουτιά ΙΙ [Βουτιά με τους λευκούς] (ημέρα 13η)
- Cape Point Day Tour (ημέρα 14η)
- Λίγο πριν το τέλος (ημέρα 15η)
- Η επιστροφή (ημέρα 16η)
- Το ‘‘τέλος’’ και επίλογος (ημέρα 17η)
Ακόμη δεν είχε βγει ο ήλιος όταν ξυπνήσαμε, ούτε καν είχε δείξει τα πρώτα του σημάδια. Απόλυτο σκοτάδι. Ο καφές ήρθε αχνιστός ακριβώς την ώρα που είχαμε ζητήσει, ακόμη και αυτή τη βάρβαρη ώρα. Καταπίνοντας μερικές γουλιές, ετοιμαστήκαμε για το σαφάρι.
O Peter μας περίμενε με τη μηχανή του πετρελαιοκίνητου τζιπ αναμμένη και τις κουβέρτες απλωμένες στα καθίσματά μας. Με το ένα χέρι κρατούσε το τιμόνι και με το άλλο μία περίεργη κατασκευή, έναν τεράστιο φακό-προβολέα, που λειτουργούσε με το ρεύμα από τον αναπτήρα του αυτοκινήτου, για να φωτίζει το δάσος.
Στη διαδρομή προς το Πάρκο και αφού ο ήλιος είχε ξεκινήσει να κάνει δειλά την εμφάνισή του, συναντήσαμε τις πρώτες ζέβρες, μικρές και μεγάλες. Στη συνέχεια περάσαμε από κει που καθόταν το προηγούμενο απόγευμα το λιοντάρι, αν ήμασταν τυχεροί θα το ξαναβλέπαμε. Αυτό, καθόταν ακόμη εκεί, απλά καθόταν. Σημάδι που έδειχνε πώς είχε εντελώς πια καταβροχθίσει το κυνηγετικό του τρόπαιο.
Ζέβρες κατά την πρωινή τους βολτίτσα
Μέχρι να φτάσουμε στην είσοδο του Εθνικού Πάρκου, ο ήλιος είχε ανέβει ακόμη ψηλότερα, φέρνοντας μαζί του κάποια λίγη ζεστασιά, που μας ήταν απαραίτητη. Σηκώσαμε τη νυσταγμένη υπάλληλο, που ήρθε σέρνοντας το βήμα της να μας ανοίξει την μπάρα για να περάσουμε στο πάρκο. Μετά σταματήσαμε στο ταμείο, όπου πληρώσαμε 40$/2 άτομα για είσοδο, ολίγον τσουχτερό το ποσό, παρά το γεγονός πως η θερμοκρασία ανέβαινε.
Το Εθνικό Πάρκο Hwange, είναι το μεγαλύτερο μέρος για σαφάρι στη Ζιμπάμπουε. Έχει έκταση 14.600 τετραγωνικά χιλιόμετρα (ολόκληρη η Σουαζιλάνδη είναι 17.300 τετραγωνικά χιλιόμετρα), ζουν σε αυτό όλα τα είδη που μπορεί κανείς να δει στη χώρα και είναι το μέρος με ικανοποιητικό αριθμό καφέ ύαινας και της αντιλόπης Gemsbok.
Είσοδος στο Hwange National Park
Είδαμε όχι περισσότερα είδη ζώων απ’ ότι είδαμε εχθές (βουβάλια, ιμπάλα, αγριόχοιρους, κουντού, καμηλοπαρδάλεις, ζέβρες), αλλά αυτή τη φορά ήταν σε μεγαλύτερη ποσότητα. Ήταν πολυπληθή κοπάδια, που προφανώς έβγαιναν για πρωινό. Πήγαμε όμως και σε μια λίμνη του Πάρκου και πετύχαμε και ιπποπόταμους. Απ’ ότι κατάλαβα, είναι μάλλον απίθανο να πάς σε οποιαδήποτε λίμνη της χώρας και να μην δεις ιπποπόταμους.
Impalas
Πουλιά (δεν ξέρω πως τα λένε)
Καμηλοπαρδάλεις: ώρα για πρασινάδα
Κάναμε μερικούς κύκλους ψάχνοντας για δύο λιοντάρια που φαίνονταν να είχαν περάσει από την περιοχή και είχαν αφήσει αποτυπώματα των πελμάτων τους στον χωμάτινο πάντα δρόμο, αλλά μάταια. Και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής…
Τροχάδιν οικογενειακώς
Γυρίσαμε στο κατάλυμα πριν τελειώσει το πρωινό -ούτως η άλλως είχαμε ξοδέψει πάνω από τρείς ώρες κάνοντας σαφάρι- και φάγαμε διάφορα από τον μπουφέ, πίνοντας ταυτόχρονα έναν δεύτερο καφέ. Τότε, εμφανίστηκε απ’ έξω το πουλμανάκι του lodge, που οργανώνει μεταφορές τουριστών από ένα μέρος στο ξενοδοχείο, όταν πρόκειται να μείνουν εκεί. Εμείς, δεν είχαμε προτιμήσει αυτόν τον τρόπο μετακίνησης και επειδή είχαμε ήδη πάει στο Matopos και χρειαζόμασταν αυτοκίνητο έτσι κι αλλιώς, αλλά και επειδή αυτός ο τρόπος μεταφοράς ήταν πολύ ακριβός (είχα ρωτήσει όταν έκλεινα τα δωμάτια). Από μέσα άρχισαν να κατεβαίνουν οι νέες αφίξεις του lodge, καμιά δεκαριά άτομα, κουβαλώντας μαζί τους τη μισή Αφρική. Ο δεύτερος καφές δεν ήταν αρκετός, γι’ αυτό αποσυρθήκαμε για έναν υπνάκο στο δωμάτιο, μπας και συνέλθουμε.
Σαύρες και άλλα ζωύφια γενικότερα, ήταν μόνιμη παρέα στο ταξίδι μας
Μόλις ξύπνησα και κατέβηκα στο κεντρικό κτίριο, ο υπεύθυνος Peter με σύστησε στον Παντελή. Ήταν ο πρώτος και ο τελευταίος Έλληνας που συναντήσαμε. Ο Παντελής είναι γύρω στα 35 και κάνει το ταξίδι τρίτη φορά, σταθμός εκκίνησης εξαιρώντας την Ελλάδα, είναι το Γιοχάνεσμπουργκ. Από εκεί, με διάφορους τρόπους καταλήγει στους VictoriaFalls. Είτε με τρένο, είτε με ωτοστόπ, είτε με τα τραγικά λεωφορεία που πυκνά συχνά συναντούσαμε στη διαδρομή και ξεχείλιζαν στην κυριολεξία από κόσμο. Ο σκοπός των ταξιδιών του, αν και δεν κατάλαβα καλά, έχει να κάνει με κάποιο πρόγραμμα, μερικώς χρηματοδοτούμενο (αν ήταν πλήρως χρηματοδοτούμενο, δε νομίζω πως θα πήγαινε με λεωφορεία και τρένα ή ωτοστόπ). Ο Παντελής, έμενε στο lodge, αλλά στον χώρο για κατασκήνωση, λίγο πιο πέρα από τον χώρο που βρίσκονται τα δωμάτια και το κεντρικό κτίριο και το ποσό που πληρώνει για κάθε βράδυ είναι πολύ μικρό. Αφού μας ρώτησε τι πρόγραμμα είχαμε, συμφωνήσαμε να τον πάρουμε μαζί μας την επόμενη μέρα που φεύγαμε για καταρράκτες Βικτώρια, αφού και εμείς και εκείνος, εκεί πηγαίναμε την ίδια μέρα. Χώρος στο όχημα, υπήρχε.
Η υπόλοιπη μέρα πέρασε απλά χαλαρώνοντας. Μείναμε στο lodge, πήγαμε στο hideκαι παρατηρούσαμε τα ζώα που έρχονταν κατά διαστήματα να ξεδιψάσουν στη λίμνη. Άλλη μια στρατιά ελεφάντων έκανε την επέλασή της. Αυτή τη φορά, κάποιοι ελέφαντες ήρθαν πραγματικά πολύ κοντά μας, χαρίζοντάς μου μερικές καλές φωτογραφίες. Πολλά ακόμη ζώα βρέθηκαν στη περιοχή, κάνοντάς μας να νιώθουμε ότι είμαστε μέρος του δικού τους κόσμου. μείναμε στο δωμάτιο πίνοντας καφέ και πάλι με θέα τη λίμνη και τα ζώα που ασταμάτητα πηγαινοέρχονταν. Τα βατράχια δε σταματούσαν το δικό τους τραγούδι, παρά μόνο για κάποιες μικρής αξίας παύσεις, ίσα για να πάρουν μια συγχρονισμένη ανάσα και όλα μαζί ξεκινούσαν και πάλι.
Ελέφαντες στη λίμνη (αδειάζοντας την)
Warthog. Βολτάροντας στην περιοχή.
Kudu: ποζάροντας
Καιρός να ξεδιψάσουμε
Βρήκαμε την ευκαιρία να καθίσουμε για όσο χρόνο είχαμε μέχρι την ώρα του δείπνου πλάι στη φωτιά που άναβαν κάθε βράδυ. Η ατμόσφαιρα ήταν απολύτως ξεχωριστή, την ώρα που τα κόκκινα χρώματα της δύσης γίνονταν όλο πιο βαθιά, τόσο το πορτοκαλί της φωτιάς έπαιρνε τη θέση τους, δυναμώνοντας συνεχώς.
Πλάι στη φωτιά
Λίγο μετά, υπό το κάλεσμα του ήχου των κρουστών, πήγαμε στην τραπεζαρία να φάμε σα μία μεγάλη οικογένεια, αφού είχαν έρθει και οι σημερινοί επισκέπτες. Εμείς καθίσαμε στο τραπέζι με ένα ζευγάρι μεσήλικων άγγλων, οι οποίοι επίσης ταξίδευαν επί εβδομάδες ολόκληρες και έναν οδηγό που γνωρίσαμε εκείνο το βράδυ, τον John.
Ο John, ηλικίας γύρω στα 30, είχε φύγει παλαιότερα στην Αγγλία για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά σκέφτεται να φύγει και πάλι για λίγο καιρό, μέχρι να εξομαλυνθεί περισσότερο η κατάσταση της χώρας. Εκτός των βασικών που συζητούσαμε, είπε διάφορα γεγονότα με επιθέσεις ζώων σε ανθρώπους που έχουν συμβεί στη δουλειά του ως οδηγός ή έχει ακούσει από συναδέλφους, με αποκορύφωμα το πόσο επικίνδυνο είναι να πάμε στην Devil’sPoolπου είχαμε προγραμματίσει για τέσσερις ημέρες μετά. Εν ολίγοις, ήταν ένας οδηγός που κάνει τον συνομιλητή του να μη θέλει να ξαναπάει για σαφάρι ή οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα. Ίσως το καταφέρνει όταν συνομιλητής είναι άλλος, γιατί όσο ήμουν εγώ, δεν υπήρχε περίπτωση να πέσω θύμα των λεγόμενών του.
Εγώ, όσο μου μιλάνε αγγλικά και πρέπει να συμμετέχω, τόσο κουράζομαι. Δεν είναι ότι δεν γνωρίζω καλά την γλώσσα, αλλά όταν η συζήτηση διαρκεί ώρες και μάλιστα κάτω από αντίξοες για μένα συνθήκες, που σημαίνει φασαρία, η κατάσταση χειροτερεύει, ειδικά επειδή δε φημίζομαι για την ευαίσθητή μου ακοή. Απ’ την άλλη, η αδερφή μου είχε βαρεθεί εδώ και ώρα. Σίγουρα δεν είναι το πιο κοινωνικό άτομο. Έψαχνα μια ευκαιρία να τους πω ότι εμείς έπρεπε να πάμε για ύπνο, αλλά δεν σταματούσαν καθόλου, ούτε στιγμή, αφήνοντάς με χωρίς ελπίδες. Η Τ γινόταν όλο και πιο ανυπόμονη. Κάποια στιγμή, κλώτσησε το πόδι μου κάτω από το τραπέζι, με σκοπό όπως μου είπε αργότερα, να με πάρουν τα γέλια και αναγκαστικά να σταματήσουν οι άλλοι την κουβέντα και να φύγουμε. Αντί γι’ αυτό όμως, έπιασαν την ίδια τα γέλια, χωρίς να μπορεί να σταματήσει. Νευρικό που λέμε. Πάντως, έστω κι έτσι, σταμάτησαν να κουβεντιάζουν για λίγο, τους είπα ότι είχαμε πιεί λίγο παραπάνω (νερό πίναμε) και έτσι, επιτέλους, σηκωθήκαμε από το τραπέζι.
Το προσωπικό όπως και τις δύο πρώτες διανυκτερεύσεις στο Camp στο Matopos, είχε το ίδιο σύστημα, να προετοιμάζει το δωμάτιο, πριν κοιμηθούν οι επισκέπτες. Έτσι, οι κουνουπιέρες ήταν στη θέση τους, το πάπλωμα έτοιμο να μας δεχτεί και το φιδάκι αναμμένο για να διώχνει τα έντομα που μαζεύονταν αργά το απόγευμα αν το ξεχάσεις σβηστό.
O Peter μας περίμενε με τη μηχανή του πετρελαιοκίνητου τζιπ αναμμένη και τις κουβέρτες απλωμένες στα καθίσματά μας. Με το ένα χέρι κρατούσε το τιμόνι και με το άλλο μία περίεργη κατασκευή, έναν τεράστιο φακό-προβολέα, που λειτουργούσε με το ρεύμα από τον αναπτήρα του αυτοκινήτου, για να φωτίζει το δάσος.
Στη διαδρομή προς το Πάρκο και αφού ο ήλιος είχε ξεκινήσει να κάνει δειλά την εμφάνισή του, συναντήσαμε τις πρώτες ζέβρες, μικρές και μεγάλες. Στη συνέχεια περάσαμε από κει που καθόταν το προηγούμενο απόγευμα το λιοντάρι, αν ήμασταν τυχεροί θα το ξαναβλέπαμε. Αυτό, καθόταν ακόμη εκεί, απλά καθόταν. Σημάδι που έδειχνε πώς είχε εντελώς πια καταβροχθίσει το κυνηγετικό του τρόπαιο.
Ζέβρες κατά την πρωινή τους βολτίτσα
Μέχρι να φτάσουμε στην είσοδο του Εθνικού Πάρκου, ο ήλιος είχε ανέβει ακόμη ψηλότερα, φέρνοντας μαζί του κάποια λίγη ζεστασιά, που μας ήταν απαραίτητη. Σηκώσαμε τη νυσταγμένη υπάλληλο, που ήρθε σέρνοντας το βήμα της να μας ανοίξει την μπάρα για να περάσουμε στο πάρκο. Μετά σταματήσαμε στο ταμείο, όπου πληρώσαμε 40$/2 άτομα για είσοδο, ολίγον τσουχτερό το ποσό, παρά το γεγονός πως η θερμοκρασία ανέβαινε.
Το Εθνικό Πάρκο Hwange, είναι το μεγαλύτερο μέρος για σαφάρι στη Ζιμπάμπουε. Έχει έκταση 14.600 τετραγωνικά χιλιόμετρα (ολόκληρη η Σουαζιλάνδη είναι 17.300 τετραγωνικά χιλιόμετρα), ζουν σε αυτό όλα τα είδη που μπορεί κανείς να δει στη χώρα και είναι το μέρος με ικανοποιητικό αριθμό καφέ ύαινας και της αντιλόπης Gemsbok.
Είσοδος στο Hwange National Park
Είδαμε όχι περισσότερα είδη ζώων απ’ ότι είδαμε εχθές (βουβάλια, ιμπάλα, αγριόχοιρους, κουντού, καμηλοπαρδάλεις, ζέβρες), αλλά αυτή τη φορά ήταν σε μεγαλύτερη ποσότητα. Ήταν πολυπληθή κοπάδια, που προφανώς έβγαιναν για πρωινό. Πήγαμε όμως και σε μια λίμνη του Πάρκου και πετύχαμε και ιπποπόταμους. Απ’ ότι κατάλαβα, είναι μάλλον απίθανο να πάς σε οποιαδήποτε λίμνη της χώρας και να μην δεις ιπποπόταμους.
Impalas
Πουλιά (δεν ξέρω πως τα λένε)
Καμηλοπαρδάλεις: ώρα για πρασινάδα
Κάναμε μερικούς κύκλους ψάχνοντας για δύο λιοντάρια που φαίνονταν να είχαν περάσει από την περιοχή και είχαν αφήσει αποτυπώματα των πελμάτων τους στον χωμάτινο πάντα δρόμο, αλλά μάταια. Και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής…
Τροχάδιν οικογενειακώς
Γυρίσαμε στο κατάλυμα πριν τελειώσει το πρωινό -ούτως η άλλως είχαμε ξοδέψει πάνω από τρείς ώρες κάνοντας σαφάρι- και φάγαμε διάφορα από τον μπουφέ, πίνοντας ταυτόχρονα έναν δεύτερο καφέ. Τότε, εμφανίστηκε απ’ έξω το πουλμανάκι του lodge, που οργανώνει μεταφορές τουριστών από ένα μέρος στο ξενοδοχείο, όταν πρόκειται να μείνουν εκεί. Εμείς, δεν είχαμε προτιμήσει αυτόν τον τρόπο μετακίνησης και επειδή είχαμε ήδη πάει στο Matopos και χρειαζόμασταν αυτοκίνητο έτσι κι αλλιώς, αλλά και επειδή αυτός ο τρόπος μεταφοράς ήταν πολύ ακριβός (είχα ρωτήσει όταν έκλεινα τα δωμάτια). Από μέσα άρχισαν να κατεβαίνουν οι νέες αφίξεις του lodge, καμιά δεκαριά άτομα, κουβαλώντας μαζί τους τη μισή Αφρική. Ο δεύτερος καφές δεν ήταν αρκετός, γι’ αυτό αποσυρθήκαμε για έναν υπνάκο στο δωμάτιο, μπας και συνέλθουμε.
Σαύρες και άλλα ζωύφια γενικότερα, ήταν μόνιμη παρέα στο ταξίδι μας
Μόλις ξύπνησα και κατέβηκα στο κεντρικό κτίριο, ο υπεύθυνος Peter με σύστησε στον Παντελή. Ήταν ο πρώτος και ο τελευταίος Έλληνας που συναντήσαμε. Ο Παντελής είναι γύρω στα 35 και κάνει το ταξίδι τρίτη φορά, σταθμός εκκίνησης εξαιρώντας την Ελλάδα, είναι το Γιοχάνεσμπουργκ. Από εκεί, με διάφορους τρόπους καταλήγει στους VictoriaFalls. Είτε με τρένο, είτε με ωτοστόπ, είτε με τα τραγικά λεωφορεία που πυκνά συχνά συναντούσαμε στη διαδρομή και ξεχείλιζαν στην κυριολεξία από κόσμο. Ο σκοπός των ταξιδιών του, αν και δεν κατάλαβα καλά, έχει να κάνει με κάποιο πρόγραμμα, μερικώς χρηματοδοτούμενο (αν ήταν πλήρως χρηματοδοτούμενο, δε νομίζω πως θα πήγαινε με λεωφορεία και τρένα ή ωτοστόπ). Ο Παντελής, έμενε στο lodge, αλλά στον χώρο για κατασκήνωση, λίγο πιο πέρα από τον χώρο που βρίσκονται τα δωμάτια και το κεντρικό κτίριο και το ποσό που πληρώνει για κάθε βράδυ είναι πολύ μικρό. Αφού μας ρώτησε τι πρόγραμμα είχαμε, συμφωνήσαμε να τον πάρουμε μαζί μας την επόμενη μέρα που φεύγαμε για καταρράκτες Βικτώρια, αφού και εμείς και εκείνος, εκεί πηγαίναμε την ίδια μέρα. Χώρος στο όχημα, υπήρχε.
Η υπόλοιπη μέρα πέρασε απλά χαλαρώνοντας. Μείναμε στο lodge, πήγαμε στο hideκαι παρατηρούσαμε τα ζώα που έρχονταν κατά διαστήματα να ξεδιψάσουν στη λίμνη. Άλλη μια στρατιά ελεφάντων έκανε την επέλασή της. Αυτή τη φορά, κάποιοι ελέφαντες ήρθαν πραγματικά πολύ κοντά μας, χαρίζοντάς μου μερικές καλές φωτογραφίες. Πολλά ακόμη ζώα βρέθηκαν στη περιοχή, κάνοντάς μας να νιώθουμε ότι είμαστε μέρος του δικού τους κόσμου. μείναμε στο δωμάτιο πίνοντας καφέ και πάλι με θέα τη λίμνη και τα ζώα που ασταμάτητα πηγαινοέρχονταν. Τα βατράχια δε σταματούσαν το δικό τους τραγούδι, παρά μόνο για κάποιες μικρής αξίας παύσεις, ίσα για να πάρουν μια συγχρονισμένη ανάσα και όλα μαζί ξεκινούσαν και πάλι.
Ελέφαντες στη λίμνη (αδειάζοντας την)
Warthog. Βολτάροντας στην περιοχή.
Kudu: ποζάροντας
Καιρός να ξεδιψάσουμε
Βρήκαμε την ευκαιρία να καθίσουμε για όσο χρόνο είχαμε μέχρι την ώρα του δείπνου πλάι στη φωτιά που άναβαν κάθε βράδυ. Η ατμόσφαιρα ήταν απολύτως ξεχωριστή, την ώρα που τα κόκκινα χρώματα της δύσης γίνονταν όλο πιο βαθιά, τόσο το πορτοκαλί της φωτιάς έπαιρνε τη θέση τους, δυναμώνοντας συνεχώς.
Πλάι στη φωτιά
Λίγο μετά, υπό το κάλεσμα του ήχου των κρουστών, πήγαμε στην τραπεζαρία να φάμε σα μία μεγάλη οικογένεια, αφού είχαν έρθει και οι σημερινοί επισκέπτες. Εμείς καθίσαμε στο τραπέζι με ένα ζευγάρι μεσήλικων άγγλων, οι οποίοι επίσης ταξίδευαν επί εβδομάδες ολόκληρες και έναν οδηγό που γνωρίσαμε εκείνο το βράδυ, τον John.
Ο John, ηλικίας γύρω στα 30, είχε φύγει παλαιότερα στην Αγγλία για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά σκέφτεται να φύγει και πάλι για λίγο καιρό, μέχρι να εξομαλυνθεί περισσότερο η κατάσταση της χώρας. Εκτός των βασικών που συζητούσαμε, είπε διάφορα γεγονότα με επιθέσεις ζώων σε ανθρώπους που έχουν συμβεί στη δουλειά του ως οδηγός ή έχει ακούσει από συναδέλφους, με αποκορύφωμα το πόσο επικίνδυνο είναι να πάμε στην Devil’sPoolπου είχαμε προγραμματίσει για τέσσερις ημέρες μετά. Εν ολίγοις, ήταν ένας οδηγός που κάνει τον συνομιλητή του να μη θέλει να ξαναπάει για σαφάρι ή οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα. Ίσως το καταφέρνει όταν συνομιλητής είναι άλλος, γιατί όσο ήμουν εγώ, δεν υπήρχε περίπτωση να πέσω θύμα των λεγόμενών του.
Εγώ, όσο μου μιλάνε αγγλικά και πρέπει να συμμετέχω, τόσο κουράζομαι. Δεν είναι ότι δεν γνωρίζω καλά την γλώσσα, αλλά όταν η συζήτηση διαρκεί ώρες και μάλιστα κάτω από αντίξοες για μένα συνθήκες, που σημαίνει φασαρία, η κατάσταση χειροτερεύει, ειδικά επειδή δε φημίζομαι για την ευαίσθητή μου ακοή. Απ’ την άλλη, η αδερφή μου είχε βαρεθεί εδώ και ώρα. Σίγουρα δεν είναι το πιο κοινωνικό άτομο. Έψαχνα μια ευκαιρία να τους πω ότι εμείς έπρεπε να πάμε για ύπνο, αλλά δεν σταματούσαν καθόλου, ούτε στιγμή, αφήνοντάς με χωρίς ελπίδες. Η Τ γινόταν όλο και πιο ανυπόμονη. Κάποια στιγμή, κλώτσησε το πόδι μου κάτω από το τραπέζι, με σκοπό όπως μου είπε αργότερα, να με πάρουν τα γέλια και αναγκαστικά να σταματήσουν οι άλλοι την κουβέντα και να φύγουμε. Αντί γι’ αυτό όμως, έπιασαν την ίδια τα γέλια, χωρίς να μπορεί να σταματήσει. Νευρικό που λέμε. Πάντως, έστω κι έτσι, σταμάτησαν να κουβεντιάζουν για λίγο, τους είπα ότι είχαμε πιεί λίγο παραπάνω (νερό πίναμε) και έτσι, επιτέλους, σηκωθήκαμε από το τραπέζι.
Το προσωπικό όπως και τις δύο πρώτες διανυκτερεύσεις στο Camp στο Matopos, είχε το ίδιο σύστημα, να προετοιμάζει το δωμάτιο, πριν κοιμηθούν οι επισκέπτες. Έτσι, οι κουνουπιέρες ήταν στη θέση τους, το πάπλωμα έτοιμο να μας δεχτεί και το φιδάκι αναμμένο για να διώχνει τα έντομα που μαζεύονταν αργά το απόγευμα αν το ξεχάσεις σβηστό.
Attachments
Last edited by a moderator:
.. για να εισαι εδω δεν αρεσες στους λευκους καρχαριες ε?
..
