_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.237
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Το ταξίδι – Η αρχή (ημέρα 1η)
- Χωρίς καθυστερήσεις (ημέρα 2η)
- Μετάβαση στο Matopos (ημέρα 3η)
- Το πρώτο μας σαφάρι (ημέρα 4η)
- Προορισμός Hwange National Park (ημέρα 5η)
- Σαφάρι στο Hwange National Park (ημέρα 6η)
- Επιστροφή στη βάση (ημέρα 7η)
- Μονοήμερη στο Chobe National Park of Botswana (ημέρα 8η)
- Στις γειτονιές των ντόπιων (ημέρα 9η)
- Η βουτιά Ι [βουτιά με τους διαβόλους ή βουτιά στον Παράδεισο;] (ημέρα 10η)
- Οι καταρράκτες ‘‘Victoria Falls’’ (ημέρα 11η)
- Τέλος πρώτου μέρους του ταξιδιού – αρχή δευτέρου [Cape Town] (ημέρα 12η)
- Η Βουτιά ΙΙ [Βουτιά με τους λευκούς] (ημέρα 13η)
- Cape Point Day Tour (ημέρα 14η)
- Λίγο πριν το τέλος (ημέρα 15η)
- Η επιστροφή (ημέρα 16η)
- Το ‘‘τέλος’’ και επίλογος (ημέρα 17η)
Αν και το βαν έπρεπε να βρίσκεται στην είσοδο στις 07:30, αν και αυτοί οι αγγλικών συνηθειών άνθρωποι ποτέ δεν καθυστερούν, σήμερα το βαν εμφανίστηκε στις 07:45 και μάλιστα μετά από τηλεφώνημά μου στο κεντρικό γραφείο.
Το βαν είχε έναν οδηγό, έναν υπεύθυνο του τουρ - τον John(κι άλλος John) και ένα ζευγάρι που μας στραβοκοιτούσε (ναι και παρεξηγηθήκαμε τώρα…), επειδή νόμιζαν πως εμείς φταίμε για την καθυστέρηση.
Μετά από 45’ φτάσαμε στα σύνορα με τη Μποτσουάνα. Εδώ, έγινε κάτι που δεν είχα ξαναζήσει, ούτε ήξερα ότι γίνεται κάπου στον κόσμο. Λίγο πριν την είσοδο στη χώρα, μας βγάζουν από το αυτοκίνητο και μας βάζουν να περάσουμε πάνω από ένα ύφασμα σαν μουσαμά, σαν καραβόπανο, βουτηγμένο σε ένα υγρό. Το ύφασμα αυτό ήταν πάνω στη νησίδα που βρίσκεται στη μέση του δρόμου. Αφού πατήσουμε εκεί, μας λένε να περπατήσουμε λίγο παραπέρα. Για μεθυσμένους ψάχνουν; Μας είπαν ότι θα περνούσαμε και από οδοντικό έλεγχο, αλλά τους φανήκαμε καθαροί φαίνεται και προσπεράσαμε αυτό το στάδιο. Τότε κατάλαβα πως επρόκειτο για θέματα υγιεινής. Θα μετανιώνω πάντα το ότι δεν έβγαλα μια φωτογραφία!
Ευτυχώς δεν υπήρξαν καθυστερήσεις κατά την είσοδό μας, καθώς ούτε εμείς, ούτε το άλλο ζευγάρι (από την Ιταλία τελικά) χρειαζόμασταν βίζα. Το μόνο άξιο αναφοράς ήταν ότι μας έβαλαν δύο σφραγίδες στα διαβατήρια, αντί για μία. Η πρώτη που μπήκε είχε λανθασμένη ημερομηνία 07/09/2011 (έναν μήνα πριν), εντόπισα το λάθος και πήγαμε να μας τα σφραγίσουν με τη σωστή, έναν μήνα μετά δηλαδή. Απορώ, τόσοι Κινέζοι, δεν το είχαν προσέξει; Έπρεπε να με κάνουν επίτιμο πολίτη της Μποτσουάνα…ή τουλάχιστον δώρο κανένα τριημεράκι.
Εκεί, μας περίμενε ένα άλλο βαν, που μας πήγε σε ένα πανέμορφο lodge, το MowanaLodge. Ήρθε ο καπετάνιος μας ο Stanley(να και ένα καινούριο όνομα), αφού με βάρκα θα κάναμε σαφάρι τώρα και μπήκαμε στο μικρό καΐκι.
Λίγα λόγια για το Εθνικό Πάρκο Τσόμπε (Chobe): Είναι το πρώτο που ανακηρύχτηκε Εθνικό Πάρκο της χώρας και το τρίτο σε έκταση. Είναι ευρέως γνωστό για τον τεράστιο πληθυσμό ελεφάντων. Εκτιμάται ως το Πάρκο με τον μεγαλύτερο πληθυσμό ελεφάντων στην Αφρική, αφού υπολογίζονται πάνω από 50.000 σε αριθμό.
Μόλις ξεκίνησε ο Stanleyτην μηχανή και απομακρυνθήκαμε από την προβλήτα, αρχίσαμε να βλέπουμε τους πρώτους ιπποπόταμους. Ήμασταν σε πολύ κοντινή απόσταση. Σε αυτό το πάρκο, τα ζώα είναι πραγματικά πολλά. Το ένα μετά το άλλο, βλέπαμε κροκόδειλους στην όχθη, αετούς στις κορυφές των δέντρων, βουβάλια που είχαν βγει για βοσκή στον καταπράσινο τόπο, ιμπάλα, κουντού, χήνες, πάπιες, αετούς που τρώνε ψάρια, ιγκουάνα να βολτάρουν, ελέφαντες και ποιος ξέρει πόσα άλλα ξεχνάω. Το φωτογραφικό υλικό που ακολουθεί, θα σας βάλει καλύτερα στο κλίμα…
Κροκοδειλάκια...
Ένας απ’ τους χιλιάδες βούβαλους, κατά τη βοσκή
Ινγκουάνα
Αετός – FishEagle
Έτσι, παρατηρώντας και φωτογραφίζοντας ασταμάτητα όλα αυτά τα ζώα που βρίσκονταν μέσα και έξω από το νερό, πέρασαν εύκολα περίπου τρείς ώρες, κάνοντας πολύ καλή παρέα με τους φίλους μας τους Ιταλούς. Τους είχαμε εξηγήσει ότι εμείς το δικό μας ξενοδοχείο είχαμε δηλώσει για να περάσουν να μας πάρουν, αλλά το πρακτορείο έκανε λάθος και μας έψαχνε σε άλλο. Έτσι γίναμε φίλοι.
Επιστρέψαμε στην αφετηρία -το lodge- και αμέσως πήγαμε για το μεσημεριανό μας. Καθίσαμε σε κοινό τραπέζι με τους Ιταλούς, και γεμίσαμε τα πιάτα με φαγητό από τον τεράστιο μπουφέ. Έβαλα και ελληνική σαλάτα, να δω αν μοιάζει. Ήταν αρκετά καλή. Στο τραπέζι, τους είπαμε ότι δεν είμαστε ζευγάρι, αφού μας ρώτησαν όπως όλοι και εκείνοι μας είπαν ότι ήταν ταξίδι του μέλιτος, είχαν ξεκινήσει από Γιοχάνεσμπουργκ και μετά τη Ζιμπάμπουε θα πήγαιναν Σεϋχέλλες. Μέρος της κουβέντας, έγινε και η οικονομική κρίση που έχουν οι χώρες μας, προσπαθώντας καθένας να πείσει τον άλλον ποιος πληρώνει περισσότερους φόρους. Για το ποιος έτρωγε περισσότερο φαγητό, δε χρειάστηκε να πείσουμε… Η Πατρίτσια σηκώθηκε και πήγε πιο πέρα, παρόλο που ήταν ανοιχτός χώρος, να κάνει ένα τσιγάρο.
Είχαμε παρατηρήσει ότι ο κόσμος δεν κάπνιζε. Υπήρχαν ελάχιστοι βέβαια, που κάπνιζαν, αλλά στη συντριπτική πλειοψηφία, όχι. Το είχαμε δει από την πρώτη μέρα, αλλά δεν ήμασταν βέβαιοι. Με το πέρασμα των ημερών, είδαμε ότι μάλλον ήταν στη νοοτροπία του λαού να μην καπνίζει, ή ίσως στην οικονομία. Πάντως, αν και ούτε εγώ, ούτε η αδερφή μου καπνίζει, τα τσιγάρα στο σούπερ μάρκετ που ρωτήσαμε, κοστίζουν 1$ - μη μου πείτε γιατί δε σας έφερα…
Το πρόγραμμα είχε σαφάρι με το τζιπ μετά το μεσημεριανό. Κανονικά ήταν η ώρα για έναν φραπέ σύμφωνα με το ελληνικό ωράριο, αλλά ας όψεται που είχαμε και τους Ιταλούς μαζί. Έτσι μας πήρε ο Stanleyκαι μπήκαμε στο δάσος. Οι ελέφαντες πια ήταν αμέτρητοι, όντως τώρα φάνηκε ότι είναι το μέρος με τους περισσότερους στην Αφρική. Έμαθα ακόμη πώς όταν σκάβουν με το πόδι τους το χώμα (το κάνουν συνεχώς) είναι για να χαλαρώσουν το χορτάρι από το χώμα, να ξεριζωθεί, για να μπορούν να το φάνε. Πόσες λεπτομέρειες μπορεί να μάθει κανείς για τους ελέφαντες… Και οι μπαμπουίνοι, πάρα πολλοί.
Ελέφαντες στο μεσημεριανό τους
Το πανέμορφο πουλί Lilacbreaster, αναδεικνύοντας τις δεκάδες αποχρώσεις του
Μπαμπουίνοι: καθαρίζοντας ο ένας τον άλλον
Σε αυτό το πάρκο, το καλό όταν δεν έχεις χρόνο να κάνεις πολλά σαφάρι, είναι ότι βλέπεις πολλά ζώα, βγάζεις καλές φωτογραφίες και δε χρειάζεται να χάσεις χρόνο ψάχνοντας να ξετρυπώσεις κάποιο ζώο που θα κρύβεται σε κάποια σπηλιά ή πίσω από κανέναν κορμό δέντρου. Το αρνητικό όμως για κάποιους που ήδη έχουν κάνει άλλα σαφάρι, όπως εμείς, που ήμασταν ήδη τόσες μέρες στη Ζιμπάμπουε και κάναμε κι άλλα σαφάρι, είναι η σύγκριση. Συγκρίνεις το γεγονός πώς στα άλλα Πάρκα (ιδίως στο Hwange) όλα είναι πολύ πιο παρθένα, σχεδόν απόλυτα αυθεντικά. Τα ζώα φοβούνται όταν ακούσουν τη μηχανή του αυτοκινήτου και δεν κάθονται δίπλα σα να μη συμβαίνει τίποτα. Τρέχουν να φύγουν ή κρύβονται. Βλέπεις τον τρόμο που αισθάνονται στην αντίδραση τους, το βλέμμα τους που σε κοιτάζει όλο τρόμο και περιμένει για την επόμενή σου κίνηση και δεν αντικρίζεις την απάθεια, όπως συνέβαινε εδώ.
Αρσενικά Impalas
Η μονοήμερη στην διπλανή χώρα έφτανε στο τέλος της και ο οδηγός μας μετέφερε πάλι στα σύνορα, ξεκινώντας την αντίστροφη διαδικασία από το ίδιο πρωί. Στο σημείο εισόδου υπήρχε τώρα μια τεράστια ουρά, υπολογίζω κατά 95% από Κινέζους τουρίστες. Και πάλι υπολογίζω το 40% εξ αυτών, φορούσαν μάσκες προστασίας προσώπου μίας χρήσης και φυσικά συνοδευόμενη από ένα ζευγάρι γάντια μια χρήσης. Αρκετά συγχύστηκα τότε για να περάσω το ίδιο και τώρα. Οι υπάλληλοι ήταν πολύ (το τονίζω) ευγενικοί και καθαρίσαμε γρήγορα και από αυτή την υποχρέωση.
Περιμένοντας στην ‘‘ουρά των Κινέζων’’
Όλη μέρα δεν είχαμε σήμα, δεν έπιανε το δίκτυο της κινητής τηλεφωνίας της Ζιμπάμπουε και δε λειτουργούσε το roaming. Οπότε μόλις ανέβηκε η πρώτη γραμμή δικτύου στο κινητό, έκανα αναπάντητες στην Ελλάδα να καταλάβουν ότι ζούμε. Τόσο πολύ μας είχαν πρήξει πριν αναχωρήσουμε για τις αναπάντητες, που προκειμένου να μη στείλουν σωστικά συνεργεία σε περίπτωση μη επικοινωνίας μας, δεν μπορούσαμε να κάνουμε κι αλλιώς.
Ήρθε μήνυμα στο κινητό και ήταν πάλι ο Παντελής. Πόσο λάθος έκανα γι’ αυτό το παιδί τελικά. Ήθελε να επικοινωνήσω μαζί του. Μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο, τον πήρα τηλέφωνο στο κινητό και με ρώτησε αν είχαμε λίγο χρόνο να περάσει με τον φίλο που βρήκε να μας κάνει την ‘‘ξενάγηση’’ στην περιοχή των ντόπιων την επομένη, για να μας συστήσει, όσο ήταν κι αυτός εκεί (έφευγε το επόμενο απόγευμα). Σε λιγότερο από μισή ώρα ήρθαν στο ξενοδοχείο.
Εγώ και η αδερφή μου είδαμε από μακριά τον Παντελή στην είσοδο, μαζί με έναν νέο με μαλλιά ράστα. Ήταν ο Elajah (προφ. Ελάιζα). Μας έκανε εντύπωση αρχικά το ότι ήταν ντυμένος με πολλά χρώματα και πάρα πολλά ξύλινα και δερμάτινα κοσμήματα. Ακόμα, μας φάνηκε πολύ συμπαθητικός και άτομο χαμηλών τόνων. Το σημαντικότερο ήταν ότι είχε τη διάθεση να κάνουμε μαζί την βόλτα για την οποία διψούσαμε. Δώσαμε ραντεβού για το επόμενο πρωί, μετά το πρωινό μας και πάλι στην είσοδο του ξενοδοχείου μας.
Γεμάτοι χαρά με την ιδέα την αυριανής μας βόλτας, γυρίσαμε στο δωμάτιο και ετοιμαστήκαμε για το δείπνο. Γενικά, συνηθίζαμε να τρώμε βραδινό εντός του ξενοδοχείου. Οι λόγοι ήταν ότι συνήθως επιστρέφαμε κουρασμένοι για να βγούμε ξανά έξω, το ότι είχαμε γυρίσει την περιοχή και δεν είχαμε βρει αξιόλογα εστιατόρια και τελευταίο, αλλά σημαντικότερο, πως το φαγητό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου ήταν και γευστικότατο αλλά και μπουφές. Επιβάλλεται να αναφέρω τα αφρικάνικα μουσικοχορευτικά συγκροτήματα που βρίσκονταν κάθε βράδυ στον χώρο και μας κράταγαν συντροφιά. Μαζί τους, πάντα υπήρχε και κάποιος Κινέζος, τον οποίο οι χορευτές παρότρυναν να συμμετάσχει για λίγη ώρα, να χαρεί, να γελάσουμε κι εμείς με τα χάλια του.
Το ξενοδοχείο μας στους Καταρράκτες Βικτώρια ήταν το TheKingdomAtVictoriaFalls:
http://www.africansunhotels.com/Index.cfm?fuseaction=hotels.info&name=the_kingdom_at_victoria_falls
Από το ξενοδοχείο μείναμε απόλυτα ικανοποιημένοι. Προσφέρει τα πάντα, έχει όλες τις ευκολίες και υπηρεσίες, βρίσκεται πολύ κοντά στους καταρράκτες και η τιμή του είναι σχετικά καλή.
Το βαν είχε έναν οδηγό, έναν υπεύθυνο του τουρ - τον John(κι άλλος John) και ένα ζευγάρι που μας στραβοκοιτούσε (ναι και παρεξηγηθήκαμε τώρα…), επειδή νόμιζαν πως εμείς φταίμε για την καθυστέρηση.
Μετά από 45’ φτάσαμε στα σύνορα με τη Μποτσουάνα. Εδώ, έγινε κάτι που δεν είχα ξαναζήσει, ούτε ήξερα ότι γίνεται κάπου στον κόσμο. Λίγο πριν την είσοδο στη χώρα, μας βγάζουν από το αυτοκίνητο και μας βάζουν να περάσουμε πάνω από ένα ύφασμα σαν μουσαμά, σαν καραβόπανο, βουτηγμένο σε ένα υγρό. Το ύφασμα αυτό ήταν πάνω στη νησίδα που βρίσκεται στη μέση του δρόμου. Αφού πατήσουμε εκεί, μας λένε να περπατήσουμε λίγο παραπέρα. Για μεθυσμένους ψάχνουν; Μας είπαν ότι θα περνούσαμε και από οδοντικό έλεγχο, αλλά τους φανήκαμε καθαροί φαίνεται και προσπεράσαμε αυτό το στάδιο. Τότε κατάλαβα πως επρόκειτο για θέματα υγιεινής. Θα μετανιώνω πάντα το ότι δεν έβγαλα μια φωτογραφία!
Ευτυχώς δεν υπήρξαν καθυστερήσεις κατά την είσοδό μας, καθώς ούτε εμείς, ούτε το άλλο ζευγάρι (από την Ιταλία τελικά) χρειαζόμασταν βίζα. Το μόνο άξιο αναφοράς ήταν ότι μας έβαλαν δύο σφραγίδες στα διαβατήρια, αντί για μία. Η πρώτη που μπήκε είχε λανθασμένη ημερομηνία 07/09/2011 (έναν μήνα πριν), εντόπισα το λάθος και πήγαμε να μας τα σφραγίσουν με τη σωστή, έναν μήνα μετά δηλαδή. Απορώ, τόσοι Κινέζοι, δεν το είχαν προσέξει; Έπρεπε να με κάνουν επίτιμο πολίτη της Μποτσουάνα…ή τουλάχιστον δώρο κανένα τριημεράκι.
Εκεί, μας περίμενε ένα άλλο βαν, που μας πήγε σε ένα πανέμορφο lodge, το MowanaLodge. Ήρθε ο καπετάνιος μας ο Stanley(να και ένα καινούριο όνομα), αφού με βάρκα θα κάναμε σαφάρι τώρα και μπήκαμε στο μικρό καΐκι.
Λίγα λόγια για το Εθνικό Πάρκο Τσόμπε (Chobe): Είναι το πρώτο που ανακηρύχτηκε Εθνικό Πάρκο της χώρας και το τρίτο σε έκταση. Είναι ευρέως γνωστό για τον τεράστιο πληθυσμό ελεφάντων. Εκτιμάται ως το Πάρκο με τον μεγαλύτερο πληθυσμό ελεφάντων στην Αφρική, αφού υπολογίζονται πάνω από 50.000 σε αριθμό.
Μόλις ξεκίνησε ο Stanleyτην μηχανή και απομακρυνθήκαμε από την προβλήτα, αρχίσαμε να βλέπουμε τους πρώτους ιπποπόταμους. Ήμασταν σε πολύ κοντινή απόσταση. Σε αυτό το πάρκο, τα ζώα είναι πραγματικά πολλά. Το ένα μετά το άλλο, βλέπαμε κροκόδειλους στην όχθη, αετούς στις κορυφές των δέντρων, βουβάλια που είχαν βγει για βοσκή στον καταπράσινο τόπο, ιμπάλα, κουντού, χήνες, πάπιες, αετούς που τρώνε ψάρια, ιγκουάνα να βολτάρουν, ελέφαντες και ποιος ξέρει πόσα άλλα ξεχνάω. Το φωτογραφικό υλικό που ακολουθεί, θα σας βάλει καλύτερα στο κλίμα…
Κροκοδειλάκια...
Ένας απ’ τους χιλιάδες βούβαλους, κατά τη βοσκή
Ινγκουάνα
Αετός – FishEagle
Έτσι, παρατηρώντας και φωτογραφίζοντας ασταμάτητα όλα αυτά τα ζώα που βρίσκονταν μέσα και έξω από το νερό, πέρασαν εύκολα περίπου τρείς ώρες, κάνοντας πολύ καλή παρέα με τους φίλους μας τους Ιταλούς. Τους είχαμε εξηγήσει ότι εμείς το δικό μας ξενοδοχείο είχαμε δηλώσει για να περάσουν να μας πάρουν, αλλά το πρακτορείο έκανε λάθος και μας έψαχνε σε άλλο. Έτσι γίναμε φίλοι.
Επιστρέψαμε στην αφετηρία -το lodge- και αμέσως πήγαμε για το μεσημεριανό μας. Καθίσαμε σε κοινό τραπέζι με τους Ιταλούς, και γεμίσαμε τα πιάτα με φαγητό από τον τεράστιο μπουφέ. Έβαλα και ελληνική σαλάτα, να δω αν μοιάζει. Ήταν αρκετά καλή. Στο τραπέζι, τους είπαμε ότι δεν είμαστε ζευγάρι, αφού μας ρώτησαν όπως όλοι και εκείνοι μας είπαν ότι ήταν ταξίδι του μέλιτος, είχαν ξεκινήσει από Γιοχάνεσμπουργκ και μετά τη Ζιμπάμπουε θα πήγαιναν Σεϋχέλλες. Μέρος της κουβέντας, έγινε και η οικονομική κρίση που έχουν οι χώρες μας, προσπαθώντας καθένας να πείσει τον άλλον ποιος πληρώνει περισσότερους φόρους. Για το ποιος έτρωγε περισσότερο φαγητό, δε χρειάστηκε να πείσουμε… Η Πατρίτσια σηκώθηκε και πήγε πιο πέρα, παρόλο που ήταν ανοιχτός χώρος, να κάνει ένα τσιγάρο.
Είχαμε παρατηρήσει ότι ο κόσμος δεν κάπνιζε. Υπήρχαν ελάχιστοι βέβαια, που κάπνιζαν, αλλά στη συντριπτική πλειοψηφία, όχι. Το είχαμε δει από την πρώτη μέρα, αλλά δεν ήμασταν βέβαιοι. Με το πέρασμα των ημερών, είδαμε ότι μάλλον ήταν στη νοοτροπία του λαού να μην καπνίζει, ή ίσως στην οικονομία. Πάντως, αν και ούτε εγώ, ούτε η αδερφή μου καπνίζει, τα τσιγάρα στο σούπερ μάρκετ που ρωτήσαμε, κοστίζουν 1$ - μη μου πείτε γιατί δε σας έφερα…
Το πρόγραμμα είχε σαφάρι με το τζιπ μετά το μεσημεριανό. Κανονικά ήταν η ώρα για έναν φραπέ σύμφωνα με το ελληνικό ωράριο, αλλά ας όψεται που είχαμε και τους Ιταλούς μαζί. Έτσι μας πήρε ο Stanleyκαι μπήκαμε στο δάσος. Οι ελέφαντες πια ήταν αμέτρητοι, όντως τώρα φάνηκε ότι είναι το μέρος με τους περισσότερους στην Αφρική. Έμαθα ακόμη πώς όταν σκάβουν με το πόδι τους το χώμα (το κάνουν συνεχώς) είναι για να χαλαρώσουν το χορτάρι από το χώμα, να ξεριζωθεί, για να μπορούν να το φάνε. Πόσες λεπτομέρειες μπορεί να μάθει κανείς για τους ελέφαντες… Και οι μπαμπουίνοι, πάρα πολλοί.
Ελέφαντες στο μεσημεριανό τους
Το πανέμορφο πουλί Lilacbreaster, αναδεικνύοντας τις δεκάδες αποχρώσεις του
Μπαμπουίνοι: καθαρίζοντας ο ένας τον άλλον
Σε αυτό το πάρκο, το καλό όταν δεν έχεις χρόνο να κάνεις πολλά σαφάρι, είναι ότι βλέπεις πολλά ζώα, βγάζεις καλές φωτογραφίες και δε χρειάζεται να χάσεις χρόνο ψάχνοντας να ξετρυπώσεις κάποιο ζώο που θα κρύβεται σε κάποια σπηλιά ή πίσω από κανέναν κορμό δέντρου. Το αρνητικό όμως για κάποιους που ήδη έχουν κάνει άλλα σαφάρι, όπως εμείς, που ήμασταν ήδη τόσες μέρες στη Ζιμπάμπουε και κάναμε κι άλλα σαφάρι, είναι η σύγκριση. Συγκρίνεις το γεγονός πώς στα άλλα Πάρκα (ιδίως στο Hwange) όλα είναι πολύ πιο παρθένα, σχεδόν απόλυτα αυθεντικά. Τα ζώα φοβούνται όταν ακούσουν τη μηχανή του αυτοκινήτου και δεν κάθονται δίπλα σα να μη συμβαίνει τίποτα. Τρέχουν να φύγουν ή κρύβονται. Βλέπεις τον τρόμο που αισθάνονται στην αντίδραση τους, το βλέμμα τους που σε κοιτάζει όλο τρόμο και περιμένει για την επόμενή σου κίνηση και δεν αντικρίζεις την απάθεια, όπως συνέβαινε εδώ.
Αρσενικά Impalas
Η μονοήμερη στην διπλανή χώρα έφτανε στο τέλος της και ο οδηγός μας μετέφερε πάλι στα σύνορα, ξεκινώντας την αντίστροφη διαδικασία από το ίδιο πρωί. Στο σημείο εισόδου υπήρχε τώρα μια τεράστια ουρά, υπολογίζω κατά 95% από Κινέζους τουρίστες. Και πάλι υπολογίζω το 40% εξ αυτών, φορούσαν μάσκες προστασίας προσώπου μίας χρήσης και φυσικά συνοδευόμενη από ένα ζευγάρι γάντια μια χρήσης. Αρκετά συγχύστηκα τότε για να περάσω το ίδιο και τώρα. Οι υπάλληλοι ήταν πολύ (το τονίζω) ευγενικοί και καθαρίσαμε γρήγορα και από αυτή την υποχρέωση.
Περιμένοντας στην ‘‘ουρά των Κινέζων’’
Όλη μέρα δεν είχαμε σήμα, δεν έπιανε το δίκτυο της κινητής τηλεφωνίας της Ζιμπάμπουε και δε λειτουργούσε το roaming. Οπότε μόλις ανέβηκε η πρώτη γραμμή δικτύου στο κινητό, έκανα αναπάντητες στην Ελλάδα να καταλάβουν ότι ζούμε. Τόσο πολύ μας είχαν πρήξει πριν αναχωρήσουμε για τις αναπάντητες, που προκειμένου να μη στείλουν σωστικά συνεργεία σε περίπτωση μη επικοινωνίας μας, δεν μπορούσαμε να κάνουμε κι αλλιώς.
Ήρθε μήνυμα στο κινητό και ήταν πάλι ο Παντελής. Πόσο λάθος έκανα γι’ αυτό το παιδί τελικά. Ήθελε να επικοινωνήσω μαζί του. Μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο, τον πήρα τηλέφωνο στο κινητό και με ρώτησε αν είχαμε λίγο χρόνο να περάσει με τον φίλο που βρήκε να μας κάνει την ‘‘ξενάγηση’’ στην περιοχή των ντόπιων την επομένη, για να μας συστήσει, όσο ήταν κι αυτός εκεί (έφευγε το επόμενο απόγευμα). Σε λιγότερο από μισή ώρα ήρθαν στο ξενοδοχείο.
Εγώ και η αδερφή μου είδαμε από μακριά τον Παντελή στην είσοδο, μαζί με έναν νέο με μαλλιά ράστα. Ήταν ο Elajah (προφ. Ελάιζα). Μας έκανε εντύπωση αρχικά το ότι ήταν ντυμένος με πολλά χρώματα και πάρα πολλά ξύλινα και δερμάτινα κοσμήματα. Ακόμα, μας φάνηκε πολύ συμπαθητικός και άτομο χαμηλών τόνων. Το σημαντικότερο ήταν ότι είχε τη διάθεση να κάνουμε μαζί την βόλτα για την οποία διψούσαμε. Δώσαμε ραντεβού για το επόμενο πρωί, μετά το πρωινό μας και πάλι στην είσοδο του ξενοδοχείου μας.
Γεμάτοι χαρά με την ιδέα την αυριανής μας βόλτας, γυρίσαμε στο δωμάτιο και ετοιμαστήκαμε για το δείπνο. Γενικά, συνηθίζαμε να τρώμε βραδινό εντός του ξενοδοχείου. Οι λόγοι ήταν ότι συνήθως επιστρέφαμε κουρασμένοι για να βγούμε ξανά έξω, το ότι είχαμε γυρίσει την περιοχή και δεν είχαμε βρει αξιόλογα εστιατόρια και τελευταίο, αλλά σημαντικότερο, πως το φαγητό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου ήταν και γευστικότατο αλλά και μπουφές. Επιβάλλεται να αναφέρω τα αφρικάνικα μουσικοχορευτικά συγκροτήματα που βρίσκονταν κάθε βράδυ στον χώρο και μας κράταγαν συντροφιά. Μαζί τους, πάντα υπήρχε και κάποιος Κινέζος, τον οποίο οι χορευτές παρότρυναν να συμμετάσχει για λίγη ώρα, να χαρεί, να γελάσουμε κι εμείς με τα χάλια του.
Το ξενοδοχείο μας στους Καταρράκτες Βικτώρια ήταν το TheKingdomAtVictoriaFalls:
http://www.africansunhotels.com/Index.cfm?fuseaction=hotels.info&name=the_kingdom_at_victoria_falls
Από το ξενοδοχείο μείναμε απόλυτα ικανοποιημένοι. Προσφέρει τα πάντα, έχει όλες τις ευκολίες και υπηρεσίες, βρίσκεται πολύ κοντά στους καταρράκτες και η τιμή του είναι σχετικά καλή.
Attachments
Last edited by a moderator:
.. για να εισαι εδω δεν αρεσες στους λευκους καρχαριες ε?
..
