_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.237
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Το ταξίδι – Η αρχή (ημέρα 1η)
- Χωρίς καθυστερήσεις (ημέρα 2η)
- Μετάβαση στο Matopos (ημέρα 3η)
- Το πρώτο μας σαφάρι (ημέρα 4η)
- Προορισμός Hwange National Park (ημέρα 5η)
- Σαφάρι στο Hwange National Park (ημέρα 6η)
- Επιστροφή στη βάση (ημέρα 7η)
- Μονοήμερη στο Chobe National Park of Botswana (ημέρα 8η)
- Στις γειτονιές των ντόπιων (ημέρα 9η)
- Η βουτιά Ι [βουτιά με τους διαβόλους ή βουτιά στον Παράδεισο;] (ημέρα 10η)
- Οι καταρράκτες ‘‘Victoria Falls’’ (ημέρα 11η)
- Τέλος πρώτου μέρους του ταξιδιού – αρχή δευτέρου [Cape Town] (ημέρα 12η)
- Η Βουτιά ΙΙ [Βουτιά με τους λευκούς] (ημέρα 13η)
- Cape Point Day Tour (ημέρα 14η)
- Λίγο πριν το τέλος (ημέρα 15η)
- Η επιστροφή (ημέρα 16η)
- Το ‘‘τέλος’’ και επίλογος (ημέρα 17η)
Αν και είχε ανατείλει ο ήλιος που ανήγγειλε την έναρξη της προτελευταίας μας ημέρας, ήμασταν πολύ χαλαροί. Το πρόγραμμά μας είχε πάει κατ’ ευχήν και μάλιστα καλύτερα και από τα αισιόδοξα σχέδιά μου. Υποτίθεται πως σήμερα ια πηγαίναμε στο Table Mountain, αλλά πήγαμε δυο μέρες πριν. Οπότε μας είχε μείνει μόνο το Robben Island για το μεσημέρι. Το βράδυ οπωσδήποτε θα πηγαίναμε στο Mama Africa, ήταν τελευταία νύχτα στο Cape Town, τελευταία νύχτα του ταξιδιού και τελευταία μας ευκαιρία.
Με την κλασική μέθοδο της ανηρτημένης χείρας, σταματήσαμε ένα ταξί που μας μετέφερε στο Waterfront. Κάναμε μια βόλτα, ίσα ίσα γλιτώσαμε τη βροχή και καθίσαμε για έναν απολαυστικό καφέ. Δεν είμαι εξαρτημένος από τον καφέ, αλλά μ’ αρέσει καμιά φορά να κάθομαι να πίνω ένα καφεδάκι, να βλέπω τον κόσμο να περνάει, να χαλαρώνω, να ηρεμώ. Ήταν η κατάλληλη στιγμή, μια μέρα πριν την αναχώρηση. Εννοείται πως το καφεδάκι συνοδεύεται με ένα σάντουιτς, μια κρέπα, μια βάφλα τέλος πάντων, γιατί πρέπει φαγωμένοι να πιούμε και το χάπι για την ελονοσία. Άλλο που δε θέλαμε…
Κάναμε μια μικρή βόλτα και πήγαμε να φάμε κάτι ελαφρύ σε άλλο εστιατόριο που μας είχαν προτείνει. Ήταν το Primi Piatti και –τι έκπληξη- βρίσκεται εντός του εμπορικού κέντρου Victoria Wharf (είσοδος μόνο μέσα από το εμπορικό). Το κατάστημα είχε χαμηλές τιμές, αλλά δεν ήταν και ότι καλύτερο έχουμε δοκιμάσει. Για κάτι ελαφρύ πάντως, μια χαρά βολεύει.
Πήραμε τα ποδαράκια μας και περπατήσαμε λίγο μέχρι τον Clock Tower. Όταν ακούτε Tower, μην περιμένετε να δείτε έναν πύργο. Είναι ένα κιτρινοπράσινο κτιριάκι, καμιά δεκαπενταριά μέτρα ύψος το πολύ και ακριβώς δίπλα βρίσκεται η Nelson Mandela Gate, απ’ όπου αναχωρεί το πλοίο για το Robben Island.
Το Robben Island, είναι ένα πολύ μικρό σε έκταση νησί, Παγκόσμια Κληρονομιά της UNESCO. ‘Κατοικήθηκε’ από πολιτικούς κρατούμενους, ήδη από τον 17ο αιώνα. Στα τέλη του 18ου αιώνα, χρησιμοποιήθηκε για την διαμονή λεπρών, αλλά και άλλων ομάδων, από πόρνες ως αλκοολικούς, γέρους ή ανίκανους να εργασθούν ανθρώπους. Το 1930 χρησιμοποιήθηκε ως στρατιωτική βάση, αφού έφυγαν οι προηγούμενες ομάδες που ανέφερα και το 1961 χρησιμοποιήθηκε ξανά ως αθλίων συνθηκών φυλακή πολιτικών κρατουμένων (περίοδος Απαρτχάιντ), ως το 1991, όπου με την εκλογή του πρώην κρατούμενου Νέλσον Μαντέλα ως Πρόεδρος της Νότιας Αφρικής έκλεισε για πάντα.
Τα εισιτήρια τα είχα αγοράσει ήδη από το διαδίκτυο και γλιτώσαμε την ουρά, που ήταν πολύ μακριά! Είχα κλείσει το τελευταίο τουρ, που γίνεται στις 15:00. Η επιστροφή είναι περίπου στις 18:00. Η μέρα ήταν λίγο συννεφιασμένη και μας επέτρεψε να καθίσουμε στο κατάστρωμα. Η θέα προς το Cape Town γυρνώντας πίσω το κεφάλι, ήταν πολύ όμορφη, αφού φαίνονταν το Table Mountain, η πόλη ολόκληρη και άλλες κορυφές που ολοκληρώνουν την εικόνα.
Στο λιμανάκι του νησιού, περιμένουν κάμποσα λεωφορεία για να μεταφέρουν τους επιβάτες του πλοίου. Κάθε πούλμαν έχει έναν οδηγό και έναν ξεναγό. Ξεκινάμε στριμωγμένοι στα στενά καθίσματα για το τουρ στο μικρό νησί. Μας έδειχνε ο ξεναγός διάφορα κτίρια, για τι χρησιμοποιούνταν, ποια είναι η χρήση τους σήμερα, περάσαμε από ένα ύψωμα που έστελναν τους φυλακισμένους να σκάβουν για κάποιο λόγο επί έτη ολόκληρα, όπου πολλοί πέθαιναν λόγω της προβλημάτων που αποκτούσαν λόγω της σκόνης, Μας είπε επίσης ότι σήμερα στο νησί ζουν άνθρωποι που κάποτε ήταν εκεί άλλοι ως φυλακισμένοι και άλλοι ως φύλακες ή γενικά στελέχη των φυλακών.
Μετά από τη μικρή βόλτα, πήγαμε στην φυλακή. Στην είσοδο περίμενε ένας κύριος, πρώην φυλακισμένος της συγκεκριμένης φυλακής. Μας έκανε μια ξενάγηση εντός της φυλακής, σε δωμάτια, στις τουαλέτες, στους εξωτερικούς χώρους και φυσικά στο κελί που βρισκόταν φυλακισμένος ο Νέλσον Μαντέλα. Παράλληλα, έδινε λεπτομέρειες για τις συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές. Στην πραγματικότητα, το κελί του Μαντέλα είναι κλειδωμένο και μπορούσαμε να δούμε απ’ της φυλακής τα σίδερα και μόνο. Εντός του κελιού υπήρχε μια κουβέρτα, κάτι σαν μαξιλάρι, ένα καλάθι αχρήστων, δύο μεταλλικά σκεύη και ένα μικρό ντουλαπάκι, όπως σε όλα τα κελιά.
Η ουρά έξω από το κελί του Μαντέλα ήταν όσο ο διάδρομος της φυλακής. Υπήρχε το γκρουπ μας και απέναντι ερχόταν ένα άλλο γκρουπ, με το οποίο βρήκαμε έναν συνδυασμό να βγάζουμε όλοι φωτογραφίες, ένας από τη μία πλευρά, ένας από την άλλη. Πανικός δηλαδή.
Το κελί του Νέλσον Μαντέλα
Φεύγοντας από τη φυλακή, υπάρχει η δυνατότητα για μια βαρκάδα σε μια παραλία με πιγκουίνους. Η δυνατότητα υπάρχει, αλλά δε νομίζω ότι υπάρχει ποτέ χρόνος. Εμείς είχαμε πάει και την προηγουμένη στην Boulders Beach, είδαμε πολλούς πιγκουίνους, αλλά αυτοί που θα ήθελαν μια τέτοια βόλτα, δε νομίζω πως μπορούν να την κάνουν τελικά. Περπατήσαμε μέχρι την προβλήτα, πέντε λεπτά περπάτημα είναι και μπήκαμε αμέσως στο καραβάκι, ώστε να προλάβουμε θέση στο κατάστρωμα.
Είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τον ερχομό της δύσης του ηλίου. Δεν ήταν πλέον τόσο ζεστά εκεί πάνω όσο πριν, αλλά γίναμε ένα με μία παρέα 6-7 κυριών από τη Νότιο Αφρική, 2 κοριτσιών από το Ισραήλ και 2-3 Γερμανών, κάνοντας το δρομολόγιο της επιστροφής στο Cape Town Πολύ ευχάριστο. Το πλοίο έδεσε, δεν είχε νυχτώσει ακόμη, αλλά ήταν σχετικά νωρίς για δείπνο.
Σπαταλήσαμε λίγο χρόνο βολτάροντας στο Waterfront μέχρι που ήρθε η ώρα να πάρουμε ένα ταξί και να κατευθυνθούμε προς το γνωστό εστιατόριο -και όχι μόνο- Mama Africa. Είχε πάει περίπου οκτώ η ώρα όταν φτάσαμε στην είσοδο του καταστήματος.
Ο υπάλληλος που βρίσκεται στην είσοδο, άνοιξε την βαριά ξύλινη πόρτα για να περάσουμε. Μόλις έκλεισε αυτή, μια χαριτωμένη υπάλληλος μας ρώτησε αν ήμασταν για φαγητό ή για ποτό. Τα τραπέζια για δείπνο, μας ενημερώνει, είναι γεμάτα ως τις εννέα και μισή. Καταλάβαμε ότι έπρεπε να είχαμε κάνει κράτηση οπωσδήποτε.
Δεν είχαμε λοιπόν άλλη επιλογή, από το να βάλω το όνομά μου στη λίστα για τις εννιάμιση και να περάσουμε την ανοιχτή πύλη που μας υποδέχεται το μπαρ. Ήταν πολύ νωρίς για ποτό, αλλά μέχρι να βρούμε λίγο χώρο να σταθούμε εκεί, πέρασε λίγη ώρα ακόμη. Το συγκρότημα έπαιζε ήδη μουσική. Ο μπάρμαν μας έδωσε έναν κατάλογο, περιείχε όλα τα κοκτέιλ. Σα τουρίστες παραγγείλαμε δύο. Η μουσική άρχισε να μου φαίνεται όλο και πιο καλή. Λίγα λεπτά μετά, παραγγείλαμε τα πρώτα υποβρύχια. Άρχισε να φτιάχνει περισσότερο η διάθεση. Η μουσική είχε αρχίσει να γίνεται καταπληκτική. Τα ποτά που πήραμε ως τώρα, κόστιζαν γύρω στα 12 ευρώ (πολύ φτηνά).
Το συγκρότημα που έπαιζε, αποτελείτο από δύο τραγουδιστές και τρείς (αν δεν κάνω λάθος) οργανοπαίχτες. Μερικές φορές τραγουδούσαν εναλλάξ, άλλες φορές ντουέτο. Όσο περνούσε η ώρα, τόσο το κέφι ανέβαινε. Πήραμε ακόμη τρία υποβρύχια -ελληνική συνήθεια- κεράσαμε το ένα τον μπάρμαν. Ο ένας εκ των δύο τραγουδιστών έκανε σόου κανονικό. Ήταν φοβερός και εννοείται πως και οι δύο είχαν εξαίσιες φωνές. Το ρεπερτόριο περιείχε τα πάντα. Από αφρικάνικη μουσική, ποπ, ελαφρύ ροκ μέχρι και περισσότερο κλασσικά κομμάτια, ακόμη και στυλ όπερας. Ο τραγουδιστής, έκανε το κοινό να διασκεδάζει και να τραγουδάει μαζί του. Πολλοί, αν και η ώρα δεν το δικαιολογούσε, χόρευαν πάρα πολύ, απόρροια του αλκοόλ. Όλοι πλήρωναν με πιστωτικές, το ίδιο κάναμε κι εμείς. Είναι ο πιο κοινός τρόπος πληρωμής παντού, εκτός ταξί.
Περνούσαμε τόσο τέλεια, που ήλπιζα να μην αδειάσει τραπέζι για φαγητό την ώρα που είχαμε ζητήσει. Όμως την ώρα που είχε υπολογιστεί, μας κάλεσε η σερβιτόρα στο τραπέζι μας. Αν μέναμε κι άλλο στο μπαρ, θα φεύγαμε σίγουρα μεθυσμένοι και την επομένη ταξιδεύαμε.
Παραγγείλαμε μπριζόλες, κροκόδειλο και άλλα που μας φαίνονταν ωραία από τον κατάλογο. Και πάλι μείναμε ικανοποιημένοι από το φαγητό, όπως δηλαδή και στα περισσότερα εστιατόρια που είχαμε φάει.
Η βραδιά αυτή ήταν καταπληκτική. Η μουσική, ο χώρος, οι θαμώνες που ήταν όλοι γεμάτοι καλή διάθεση, το ευγενέστατο προσωπικό, το πολύ καλό φαγητό, οι πραγματικοί show men, έκαναν την βραδιά αξέχαστη. Λυπόμουν που δεν είχαμε πάει νωρίτερα, γιατί θα ξαναπηγαίναμε τουλάχιστον άλλη μια φορά, ίσως δύο ή ίσως κάθε βράδυ.
Αν και έπρεπε να φτιάξουμε τουλάχιστον τα βασικά για την επόμενη μέρα που θα φεύγαμε, ήμασταν αρκετά κουρασμένοι, ήταν λίγο αργά και το αναβάλαμε για το τελευταίο μας πρωινό. Πέσαμε να κοιμηθούμε, τελευταίο βράδυ του ταξιδιού μας (έξω απο αεροπλάνο).
Με την κλασική μέθοδο της ανηρτημένης χείρας, σταματήσαμε ένα ταξί που μας μετέφερε στο Waterfront. Κάναμε μια βόλτα, ίσα ίσα γλιτώσαμε τη βροχή και καθίσαμε για έναν απολαυστικό καφέ. Δεν είμαι εξαρτημένος από τον καφέ, αλλά μ’ αρέσει καμιά φορά να κάθομαι να πίνω ένα καφεδάκι, να βλέπω τον κόσμο να περνάει, να χαλαρώνω, να ηρεμώ. Ήταν η κατάλληλη στιγμή, μια μέρα πριν την αναχώρηση. Εννοείται πως το καφεδάκι συνοδεύεται με ένα σάντουιτς, μια κρέπα, μια βάφλα τέλος πάντων, γιατί πρέπει φαγωμένοι να πιούμε και το χάπι για την ελονοσία. Άλλο που δε θέλαμε…
Κάναμε μια μικρή βόλτα και πήγαμε να φάμε κάτι ελαφρύ σε άλλο εστιατόριο που μας είχαν προτείνει. Ήταν το Primi Piatti και –τι έκπληξη- βρίσκεται εντός του εμπορικού κέντρου Victoria Wharf (είσοδος μόνο μέσα από το εμπορικό). Το κατάστημα είχε χαμηλές τιμές, αλλά δεν ήταν και ότι καλύτερο έχουμε δοκιμάσει. Για κάτι ελαφρύ πάντως, μια χαρά βολεύει.
Πήραμε τα ποδαράκια μας και περπατήσαμε λίγο μέχρι τον Clock Tower. Όταν ακούτε Tower, μην περιμένετε να δείτε έναν πύργο. Είναι ένα κιτρινοπράσινο κτιριάκι, καμιά δεκαπενταριά μέτρα ύψος το πολύ και ακριβώς δίπλα βρίσκεται η Nelson Mandela Gate, απ’ όπου αναχωρεί το πλοίο για το Robben Island.
Το Robben Island, είναι ένα πολύ μικρό σε έκταση νησί, Παγκόσμια Κληρονομιά της UNESCO. ‘Κατοικήθηκε’ από πολιτικούς κρατούμενους, ήδη από τον 17ο αιώνα. Στα τέλη του 18ου αιώνα, χρησιμοποιήθηκε για την διαμονή λεπρών, αλλά και άλλων ομάδων, από πόρνες ως αλκοολικούς, γέρους ή ανίκανους να εργασθούν ανθρώπους. Το 1930 χρησιμοποιήθηκε ως στρατιωτική βάση, αφού έφυγαν οι προηγούμενες ομάδες που ανέφερα και το 1961 χρησιμοποιήθηκε ξανά ως αθλίων συνθηκών φυλακή πολιτικών κρατουμένων (περίοδος Απαρτχάιντ), ως το 1991, όπου με την εκλογή του πρώην κρατούμενου Νέλσον Μαντέλα ως Πρόεδρος της Νότιας Αφρικής έκλεισε για πάντα.
Τα εισιτήρια τα είχα αγοράσει ήδη από το διαδίκτυο και γλιτώσαμε την ουρά, που ήταν πολύ μακριά! Είχα κλείσει το τελευταίο τουρ, που γίνεται στις 15:00. Η επιστροφή είναι περίπου στις 18:00. Η μέρα ήταν λίγο συννεφιασμένη και μας επέτρεψε να καθίσουμε στο κατάστρωμα. Η θέα προς το Cape Town γυρνώντας πίσω το κεφάλι, ήταν πολύ όμορφη, αφού φαίνονταν το Table Mountain, η πόλη ολόκληρη και άλλες κορυφές που ολοκληρώνουν την εικόνα.
Στο λιμανάκι του νησιού, περιμένουν κάμποσα λεωφορεία για να μεταφέρουν τους επιβάτες του πλοίου. Κάθε πούλμαν έχει έναν οδηγό και έναν ξεναγό. Ξεκινάμε στριμωγμένοι στα στενά καθίσματα για το τουρ στο μικρό νησί. Μας έδειχνε ο ξεναγός διάφορα κτίρια, για τι χρησιμοποιούνταν, ποια είναι η χρήση τους σήμερα, περάσαμε από ένα ύψωμα που έστελναν τους φυλακισμένους να σκάβουν για κάποιο λόγο επί έτη ολόκληρα, όπου πολλοί πέθαιναν λόγω της προβλημάτων που αποκτούσαν λόγω της σκόνης, Μας είπε επίσης ότι σήμερα στο νησί ζουν άνθρωποι που κάποτε ήταν εκεί άλλοι ως φυλακισμένοι και άλλοι ως φύλακες ή γενικά στελέχη των φυλακών.
Μετά από τη μικρή βόλτα, πήγαμε στην φυλακή. Στην είσοδο περίμενε ένας κύριος, πρώην φυλακισμένος της συγκεκριμένης φυλακής. Μας έκανε μια ξενάγηση εντός της φυλακής, σε δωμάτια, στις τουαλέτες, στους εξωτερικούς χώρους και φυσικά στο κελί που βρισκόταν φυλακισμένος ο Νέλσον Μαντέλα. Παράλληλα, έδινε λεπτομέρειες για τις συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές. Στην πραγματικότητα, το κελί του Μαντέλα είναι κλειδωμένο και μπορούσαμε να δούμε απ’ της φυλακής τα σίδερα και μόνο. Εντός του κελιού υπήρχε μια κουβέρτα, κάτι σαν μαξιλάρι, ένα καλάθι αχρήστων, δύο μεταλλικά σκεύη και ένα μικρό ντουλαπάκι, όπως σε όλα τα κελιά.
Η ουρά έξω από το κελί του Μαντέλα ήταν όσο ο διάδρομος της φυλακής. Υπήρχε το γκρουπ μας και απέναντι ερχόταν ένα άλλο γκρουπ, με το οποίο βρήκαμε έναν συνδυασμό να βγάζουμε όλοι φωτογραφίες, ένας από τη μία πλευρά, ένας από την άλλη. Πανικός δηλαδή.
Το κελί του Νέλσον Μαντέλα
Φεύγοντας από τη φυλακή, υπάρχει η δυνατότητα για μια βαρκάδα σε μια παραλία με πιγκουίνους. Η δυνατότητα υπάρχει, αλλά δε νομίζω ότι υπάρχει ποτέ χρόνος. Εμείς είχαμε πάει και την προηγουμένη στην Boulders Beach, είδαμε πολλούς πιγκουίνους, αλλά αυτοί που θα ήθελαν μια τέτοια βόλτα, δε νομίζω πως μπορούν να την κάνουν τελικά. Περπατήσαμε μέχρι την προβλήτα, πέντε λεπτά περπάτημα είναι και μπήκαμε αμέσως στο καραβάκι, ώστε να προλάβουμε θέση στο κατάστρωμα.
Είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τον ερχομό της δύσης του ηλίου. Δεν ήταν πλέον τόσο ζεστά εκεί πάνω όσο πριν, αλλά γίναμε ένα με μία παρέα 6-7 κυριών από τη Νότιο Αφρική, 2 κοριτσιών από το Ισραήλ και 2-3 Γερμανών, κάνοντας το δρομολόγιο της επιστροφής στο Cape Town Πολύ ευχάριστο. Το πλοίο έδεσε, δεν είχε νυχτώσει ακόμη, αλλά ήταν σχετικά νωρίς για δείπνο.
Σπαταλήσαμε λίγο χρόνο βολτάροντας στο Waterfront μέχρι που ήρθε η ώρα να πάρουμε ένα ταξί και να κατευθυνθούμε προς το γνωστό εστιατόριο -και όχι μόνο- Mama Africa. Είχε πάει περίπου οκτώ η ώρα όταν φτάσαμε στην είσοδο του καταστήματος.
Ο υπάλληλος που βρίσκεται στην είσοδο, άνοιξε την βαριά ξύλινη πόρτα για να περάσουμε. Μόλις έκλεισε αυτή, μια χαριτωμένη υπάλληλος μας ρώτησε αν ήμασταν για φαγητό ή για ποτό. Τα τραπέζια για δείπνο, μας ενημερώνει, είναι γεμάτα ως τις εννέα και μισή. Καταλάβαμε ότι έπρεπε να είχαμε κάνει κράτηση οπωσδήποτε.
Δεν είχαμε λοιπόν άλλη επιλογή, από το να βάλω το όνομά μου στη λίστα για τις εννιάμιση και να περάσουμε την ανοιχτή πύλη που μας υποδέχεται το μπαρ. Ήταν πολύ νωρίς για ποτό, αλλά μέχρι να βρούμε λίγο χώρο να σταθούμε εκεί, πέρασε λίγη ώρα ακόμη. Το συγκρότημα έπαιζε ήδη μουσική. Ο μπάρμαν μας έδωσε έναν κατάλογο, περιείχε όλα τα κοκτέιλ. Σα τουρίστες παραγγείλαμε δύο. Η μουσική άρχισε να μου φαίνεται όλο και πιο καλή. Λίγα λεπτά μετά, παραγγείλαμε τα πρώτα υποβρύχια. Άρχισε να φτιάχνει περισσότερο η διάθεση. Η μουσική είχε αρχίσει να γίνεται καταπληκτική. Τα ποτά που πήραμε ως τώρα, κόστιζαν γύρω στα 12 ευρώ (πολύ φτηνά).
Το συγκρότημα που έπαιζε, αποτελείτο από δύο τραγουδιστές και τρείς (αν δεν κάνω λάθος) οργανοπαίχτες. Μερικές φορές τραγουδούσαν εναλλάξ, άλλες φορές ντουέτο. Όσο περνούσε η ώρα, τόσο το κέφι ανέβαινε. Πήραμε ακόμη τρία υποβρύχια -ελληνική συνήθεια- κεράσαμε το ένα τον μπάρμαν. Ο ένας εκ των δύο τραγουδιστών έκανε σόου κανονικό. Ήταν φοβερός και εννοείται πως και οι δύο είχαν εξαίσιες φωνές. Το ρεπερτόριο περιείχε τα πάντα. Από αφρικάνικη μουσική, ποπ, ελαφρύ ροκ μέχρι και περισσότερο κλασσικά κομμάτια, ακόμη και στυλ όπερας. Ο τραγουδιστής, έκανε το κοινό να διασκεδάζει και να τραγουδάει μαζί του. Πολλοί, αν και η ώρα δεν το δικαιολογούσε, χόρευαν πάρα πολύ, απόρροια του αλκοόλ. Όλοι πλήρωναν με πιστωτικές, το ίδιο κάναμε κι εμείς. Είναι ο πιο κοινός τρόπος πληρωμής παντού, εκτός ταξί.
Περνούσαμε τόσο τέλεια, που ήλπιζα να μην αδειάσει τραπέζι για φαγητό την ώρα που είχαμε ζητήσει. Όμως την ώρα που είχε υπολογιστεί, μας κάλεσε η σερβιτόρα στο τραπέζι μας. Αν μέναμε κι άλλο στο μπαρ, θα φεύγαμε σίγουρα μεθυσμένοι και την επομένη ταξιδεύαμε.
Παραγγείλαμε μπριζόλες, κροκόδειλο και άλλα που μας φαίνονταν ωραία από τον κατάλογο. Και πάλι μείναμε ικανοποιημένοι από το φαγητό, όπως δηλαδή και στα περισσότερα εστιατόρια που είχαμε φάει.
Η βραδιά αυτή ήταν καταπληκτική. Η μουσική, ο χώρος, οι θαμώνες που ήταν όλοι γεμάτοι καλή διάθεση, το ευγενέστατο προσωπικό, το πολύ καλό φαγητό, οι πραγματικοί show men, έκαναν την βραδιά αξέχαστη. Λυπόμουν που δεν είχαμε πάει νωρίτερα, γιατί θα ξαναπηγαίναμε τουλάχιστον άλλη μια φορά, ίσως δύο ή ίσως κάθε βράδυ.
Αν και έπρεπε να φτιάξουμε τουλάχιστον τα βασικά για την επόμενη μέρα που θα φεύγαμε, ήμασταν αρκετά κουρασμένοι, ήταν λίγο αργά και το αναβάλαμε για το τελευταίο μας πρωινό. Πέσαμε να κοιμηθούμε, τελευταίο βράδυ του ταξιδιού μας (έξω απο αεροπλάνο).
Attachments
Last edited by a moderator:
.. για να εισαι εδω δεν αρεσες στους λευκους καρχαριες ε?
..
