_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.237
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Το ταξίδι – Η αρχή (ημέρα 1η)
- Χωρίς καθυστερήσεις (ημέρα 2η)
- Μετάβαση στο Matopos (ημέρα 3η)
- Το πρώτο μας σαφάρι (ημέρα 4η)
- Προορισμός Hwange National Park (ημέρα 5η)
- Σαφάρι στο Hwange National Park (ημέρα 6η)
- Επιστροφή στη βάση (ημέρα 7η)
- Μονοήμερη στο Chobe National Park of Botswana (ημέρα 8η)
- Στις γειτονιές των ντόπιων (ημέρα 9η)
- Η βουτιά Ι [βουτιά με τους διαβόλους ή βουτιά στον Παράδεισο;] (ημέρα 10η)
- Οι καταρράκτες ‘‘Victoria Falls’’ (ημέρα 11η)
- Τέλος πρώτου μέρους του ταξιδιού – αρχή δευτέρου [Cape Town] (ημέρα 12η)
- Η Βουτιά ΙΙ [Βουτιά με τους λευκούς] (ημέρα 13η)
- Cape Point Day Tour (ημέρα 14η)
- Λίγο πριν το τέλος (ημέρα 15η)
- Η επιστροφή (ημέρα 16η)
- Το ‘‘τέλος’’ και επίλογος (ημέρα 17η)
Ο ζεστός καφές σερβιρίστηκε και πάλι στο δωμάτιο την προκαθορισμένη ώρα, ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε για πρωινό στην πισίνα. Μια άλλη υπάλληλος μας είπε πως νομίζει ότι το λάστιχο του αυτοκινήτου είχε σκάσει. Πήγα και έριξα μια ματιά, αλλά δεν ήταν ‘πίτα’, σκέφτηκα πως αν είχε σκάσει, θα είχε γίνει χάλια δύο μέρες παρκαρισμένο εκεί και δε θα είχε δείγμα αέρα μέσα. Ρώτησα αν έχουν καμιά τρόμπα να προσθέσουμε αέρα προσωρινά ώσπου να πάμε στην πόλη, στο Bulawayo. Θα έλεγχα και πάλι το λάστιχο εκεί, αν είχε λίγο αέρα πάλι μέσα, τότε ναι, υπήρχε τρύπα. Αλλιώς την είχαμε γλιτώσει. Έτσι, ήρθε ο υπεύθυνος του καμπ, ο Bill, με μια μικρή τρόμπα στο χέρι και γέμισε με αέρα το λάστιχο.
Πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, έγραψα στο βιβλίο επισκεπτών την άποψή μου για το καμπ, αναμφισβήτητα και επάξια το μέρος κέρδισε την καλύτερη γνώμη που έχω γράψει ποτέ σε αντίστοιχο βιβλίο. Παράλληλα, ένας υπάλληλος, έκανε λαμπίκο το αυτοκίνητο, πλένοντάς το και γυαλίζοντάς το όση ώρα τρώγαμε πρωινό. Όλο το προσωπικό είχε μαζευτεί γύρω μας την ώρα της αναχώρησης, αφού ο ένας έπλενε το αμάξι, άλλος φούσκωνε το λάστιχο, η κοπέλα στη ρεσεψιόν ήταν εκεί σημειώνοντάς μας στον χάρτη με ακρίβεια τον δρόμο της επιστροφής, αλλά και μερικά ακόμη άτομα, όπως καθαρίστριες και σερβιτόροι. Τους χαιρετήσαμε όλους θερμά, ευχαριστήσαμε για το ανέλπιστα υπέροχο διήμερο και μπήκαμε στο τυρκουάζ αμαξάκι μας.
Η μέρα, έπειτα από περίπου δύο βροχερές ημέρες, ήταν ανοιξιάτικη, το ντεπόζιτο της βενζίνης σχεδόν γεμάτο και η διάθεση μας ανεβασμένη. Λίγη ώρα μετά, φτάσαμε και πάλι στο Bulawayo, από άλλην κατεύθυνση. Τα προάστια απ’ τα οποία περάσαμε ήταν πραγματικά πολύ όμορφα. Μεγάλα σπίτια, ωραίοι καταπράσινοι κήποι με μεγάλα δέντρα και μωβ λουλούδια, κηπουρούς που τα περιποιούνταν, φαρδιοί δρόμοι, κόσμος ήρεμος και χαλαρός.
Σταματήσαμε στο πρώτο βενζινάδικο που συναντήσαμε και συμπληρώσαμε τη βενζίνη που είχαμε ως εκεί κάψει. Έλεγξα το λάστιχο του αυτοκινήτου, αλλά η κατάστασή του φαινόταν καλή, δε φαινόταν να είχε χάσει αέρα. Πάνω στον δρόμο βρισκόταν ένα κατάστημα της γνωστότερης εταιρίας κινητής τηλεφωνίας και κάναμε κι εκεί μια στάση για να πάρουμε μια κάρτα για το κινητό. Πήραμε την κάρτα, αλλά η ουρά για την ενεργοποίηση ήταν τεράστια, οπότε το αφήσαμε το θέμα να το ξεκαθαρίσουμε όταν θα επιστρέφαμε στους VictoriaFalls. Συνεχίσαμε ευθεία, οι οδηγίες που πήραμε από την ρεσεψιονίστ του καταλύματος πριν την αναχώρησή μας, έλεγαν ότι θα δούμε κάποια ταμπέλα που θα δείχνει την κατεύθυνση προς VictoriaFallsκαι όταν δούμε το ρομπότ θα στρίψουμε. Αυτό το ρομπότ μας το είχαν πει και πριν δυο μέρες, που πηγαίναμε Matoposκαι είχαμε χαθεί και περίμενα να δω κανένα τεράστιο κατάστημα παιχνιδιών με κανένα γιγαντιαίο ρομπότ απ’ έξω ή έναν Ρόμποκοπ. Πολλές ταινίες δε βλέπω, οπότε μάλλον μ’ έπιασε ο παλιμπαιδισμός. Συγνώμη κιόλας, αλλά ποιος θα καταλάβαινε με την πρώτη ότι στη Ζιμπάμπουε τα φανάρια τα λένε ρομπότ!;
Ήταν Τρίτη, ημέρα εργάσιμη, συνεπώς δούλευε και η αστυνομία. Αυτή την φορά συναντούσαμε συνεχώς μπλόκα, μας εύχονταν καλό δρόμο και φεύγαμε, χωρίς κάποιον έλεγχο. Μία φορά, ζήτησαν και το δίπλωμά μου (ε, αυτό παραπάει!). Παρατήρησα ότι συνήθως έκαναν ελέγχους σε κάποια λεωφορεία που είναι τίγκα στον κόσμο και τους μεταφέρουν από πόλη σε πόλη.
Η εθνική οδός μας φάνηκε καταπράσινη σήμερα. Μας είχε πει ο οδηγός χθες στο σαφάρι, ότι μόλις βρέξει όλα πρασινίζουν, αλλά τόσο πια; Πίστεψα ότι έφταιγε η πεσμένη μου ψυχολογία για την ξεραΐλα που αντίκριζα όταν πηγαίναμε προς Matopos, τότε που κοντεύαμε να ξεμείνουμε από βενζίνη, όμως έβγαλα και μια φωτογραφία για να δω αργότερα αν όντως έφταιγα εγώ ή η μητέρα φύση. Οι ευθείες στον δρόμο είναι τόσο τεράστιες, που το μάτι βαριέται από την ίσια αυτή μονοτονία. Αναζητούσα καμιά στροφή να με κρατάει σε εγρήγορση, η οποία εμφανιζόταν μετά από πολλά χιλιόμετρα οδήγησης. Αν και είχα παρατηρήσει το δίκτυο μεταφοράς ρεύματος δύο μέρες πριν, σήμερα μπόρεσα να βγάλω και μια ενδεικτική, μοναδική φωτογραφία, να πάρετε μια ιδέα για τι μιλάω.
Διαδρομή κατά την επιστροφή – εντελώς διαφορετικό σκηνικό
Διάλειμμα απ’ τη δουλειά
Το ‘σύγχρονο’ δίκτυο μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας
Μετά από τρείς ώρες ατελείωτων ευθειών, ξεπρόβαλε η πινακίδα που θα μας έστελνε στο IvoryLodge, στρίψτε αριστερά, δήλωνε το τεραστίου μεγέθους βέλος. Theplaceofelephants, έγραφε από κάτω. Αγχωνόμασταν και αν θα το βλέπαμε νωρίτερα, μήπως δεν ήταν αρκετά εμφανές. Μόλις πήραμε την στροφή, φάνηκαν τα πρώτα ζώα, Impalaκαι μπαμπουίνοι, που διέσχιζαν τον χωμάτινο στενό δρόμο. Αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τι μας περίμενε όσον αφορά την ποσότητα ζώων.
Χωριουδάκια σε ολόκληρο το μήκος της διαδρομής
Οι... προνομιούχοι
Λίγο παραμέσα, ο δρόμος γινόταν ακόμη χειρότερος. Υπήρχε πολύ χώμα και ήμασταν με ένα μικρό, χαμηλό, όχι 4*4, αυτοκινητάκι. Είδα ότι το αμάξι άρχισε να γλιστράει λιγάκι και πήγαινε να κολλήσει στην άμμο, οπότε έκανα λίγο όπισθεν να φύγω από το επικίνδυνο σημείο. Και την ώρα που ερχόταν η απογοήτευση να με καταβάλει και το κινητό έπιανε δεν έπιανε σήμα, αντικατοπτρίστηκε η φιγούρα ενός τεραστίου οχήματος στον καθρέπτη. Πίσω μας ερχόταν το μηχάνημα που έφτιαχνε τον δρόμο προς το Lodge, ένας εργάτης πήδηξε από πάνω και έτρεξε προς το μέρος μας, καθησυχάζοντάς μας, λέγοντας ότι δουλεύουν για το Lodgeκαι ότι θα μας βοηθήσουν να φτάσουμε. Ο εργάτης μας έδειξε έναν άλλον χωμάτινο δρόμο-παράκαμψη, μπήκε μπροστά μας για να πετάει στην άκρη τα κλαδιά που είχαν σπάσει ελέφαντες στην νυχτερινή τους βόλτα και μετά από λίγο φτάσαμε στο κεντρικό κτίριο.
Μείναμε άφωνοι όταν κλείνοντας τις πόρτες του αυτοκινήτου, εμφανίστηκε μια κοπέλα με έναν δίσκο, πάνω στον οποίο ήταν δύο ζεστές πάνινες πετσέτες, να σκουπίσουμε τα χέρια μας, λόγω του πολύωρου ταξιδιού. Εδώ ταιριάζει η φράση: ‘‘και πού, στη μέση της Αφρικής!’’. Αμέσως, μας συστήθηκε ο υπεύθυνος του Lodge, ο οδηγός μας και άλλοι υπάλληλοι που ήταν εκεί. Το κεντρικό ξύλινο κτίριο ήταν πολύ μεγάλο, εκεί βρισκόταν το καθιστικό, τραπεζαρία, μπαρ, κουζίνα, υποδοχή.
Το κεντρικό ξύλινο κτίριο του lodge
Το προσωπικό μετέφερε τις αποσκευές στο δωμάτιο (όπως γινόταν πάντα ως τώρα και στα προηγούμενα καταλύματα που μείναμε), όσο ο υπεύθυνος μας έδειξε το σημείο (δωμάτιο - hide) που μπορούμε να καθόμαστε πολύ κοντά στη λίμνη που υπήρχε ακριβώς εμπρός από το lodgeκαι να παρατηρούμε τυχόν κίνηση ζώων. Το lodge που βρίσκεται σε ένα καταπράσινο περιβάλλον, έχει πισίνα, εξωτερικό χώρο χαλάρωσης με θέα τη λίμνη και μόνο έξι δωμάτια.
Το δωμάτιο εξωτερικά
Εξωτερικός χώρος του lodge
Το δωμάτιό μας εμβαδού περίπου 25 τετραγωνικών μέτρων, είναι μια ξύλινη κατασκευή, υπέργεια, ακουμπισμένη και στηριζόμενη σε κάποιο τεράστιο δέντρο. Εκεί βρίσκεται το κρεβάτι, ένα μικρό καθιστικό αποτελούμενο από δύο πολυθρόνες και ένα τραπεζάκι, ντουλάπα και μπάνιο. Το καθιστικό βρίσκεται στην άκρως προνομιακή θέση, κοιτάζοντας προς την λίμνη, όπου διάφορα ζώα περνάνε συχνά όπως μας είπαν. Κατά μήκος ολόκληρου του πλάτους του ξύλινου τοίχου με όψη προς τη λίμνη, υπήρχε ένα παράθυρο. Συγκεκριμένα ήταν ένα άνοιγμα, ούτε καν παράθυρο, που έμενε ανοιχτό συνέχεια. Έκλεινε μόνο με στόρια αν θέλαμε να μην υπάρχει τόσος φωτισμός ή να αποφύγουμε τα έντομα το βράδυ. Επίσης, όπως και στο προηγούμενο κατάλυμά μας, δεν υπήρχε κλειδί στην πόρτα. Ένας σύρτης στη μισού ύψους πόρτα, αρκεί.
Εσωτερικό δωματίου
Η απίστευτη θέα του δωματίου προς τη λίμνη
Μόλις φτάσαμε, είχαμε πει στον υπεύθυνο (Peter) αν υπάρχει περιθώριο για μεσημεριανό gamedrive, αφού είχαμε ακούσει πως είναι ιδανική η μεσημεριανή ώρα, επειδή τα ζώα βγαίνουν ψάχνοντας για τροφή. OPeter, φώναξε τον οδηγό μας -Peterκι αυτός- για να κανονίσουμε τα του προγράμματος. Σκεφτόμουν μήπως μας έλεγαν ψεύτικα ονόματα απλά για να τα θυμόμαστε ή αν όντως ήταν τα πραγματικά τους, επειδή λέγονταν όλοι Peter, Johnκλπ.
Ρώτησαν αν είχαμε φάει κάτι και ειλικρινέστατα απήντησα πώς τα στομάχια μας ήταν άδεια και λιμοκτονούσαμε. Μας ετοίμασαν το μεσημεριανό για έξω και ξεκινήσαμε και πάλι μόνοι μας, αν εξαιρέσουμε τον οδηγό του τζιπ. Οι επόμενοι επισκέπτες θα έρχονταν την επομένη, καμιά δεκαριά άτομα, μας είπε. Πηγαίναμε για σαφάρι, στο flay, στη γύρω περιοχή δηλαδή.
Από την αρχή της διαδρομής είδαμε τα αναμενόμενα Impalas και αμέτρητα βουβάλια για πρώτη φορά (ένα εκ των bigfive). Λίγο πιο πέρα, είδαμε τους πρώτους αγριόχοιρους που ο ένας ακολουθούσε τον άλλον σε μια σειρά και μετά καμηλοπαρδάλεις. Συνεχίζοντας, είδαμε κουντού (kudu: κάτι σαν ελάφι/αντιλόπη με τράγο μαζί), αρκετές πανέμορφες ζέβρες, ελέφαντες (ακόμη ένα εκ των bigfive) και πολλά είδη πτηνών, για τα οποία αυτό το πάρκο είναι γνωστό. Ο Peterμας εξηγούσε κάθε λεπτομέρεια, για κάθε ζώο, ρωτούσαμε δε ρωτούσαμε. Είχε πάντα τη διάθεση να βγει από το όχημα, να μας δείξει, να μας εντυπωσιάσει με διάφορα που μας έλεγε σχετικά με τα ζώα ή το πάρκο, όπου βέβαια ήταν σχετικά ασφαλές το να είναι εκτός οχήματος.
Imbalas
Warthog
Zebras
Συναντήσαμε ακόμα δύο τζιπ, φορτωμένα με τι άλλο, Κινέζους. Είπαμε να κάνουμε την τελευταία μας βόλτα, είδαμε το ένα, είδαμε το άλλο, αλλά δεν είδαμε κάτι… δεν είδαμε λιοντάρι, λεοπάρδαλη και είχαμε και την απογοήτευση που δεν είχαμε δει ρινόκερο στο Matopos (με τα τρία τελευταία συμπληρώνεται η λίστα των Bigfive).
Βέβαια, ήμασταν νηστικοί, είχαμε ξελιγωθεί από την πείνα, αλλά ήταν μεγαλύτερη η λιγούρα να πετύχουμε κάτι ακόμη. Και το πετύχαμε στην τελευταία μας απόπειρα. Στεκόταν εκεί, πολύ κοντά στον δρόμο, ήσυχο και αμέριμνο, χωνεύοντας το θήραμα που λίγο πριν είχε σκοτώσει και τώρα είχε παρατήσει λίγα μέτρα πιο πέρα. Το αρσενικό λιοντάρι, λογικά περίμενε την υπόλοιπη αγέλη, να αποτελειώσουν ότι είχε μείνει από το μικρό βούβαλο. Για να μην διεκδικήσουμε το έπαθλό του, έκανε και μια επίδειξη δύναμης, προσποιούμενο ότι ορμάει προς το μέρος μας και ξαπλώνοντας έπειτα πιο κοντά στο δείπνο του.
View attachment ai41.tinypic.com_34z0yvo.jpg
Λιοντάρι
Είχαμε δει μέσα σε δύο ώρες τόσα πολλά και τα τρία από τα Μεγάλα Πέντε. Το μαύρισμα στα σώματά μας έγινε εντονότερο μετά από τρείς ώρες σαφάρι. Ήταν ώρα να φάμε και εμείς κάτι και ήταν μαγική η στιγμή, δίπλα σε μια λίμνη, στις όχθες της οποίας ήταν μερικοί κροκόδειλοι και με τον πανέμορφο ήλιο να δύει αφήνοντας τις τελευταίες του πορτοκαλί αποχρώσεις στον ουρανό. Εικόνες απερίγραπτες.
Συνάντηση με το σχολικό που πηγαίνει εκδρομές τους μαθητές
Ηλιοβασίλεμα(τα) – όταν δεν ξέρεις τι να διαλέξεις…
Στο Lodge δειπνήσαμε οικογενειακά. Που σημαίνει, εγώ, η αδερφή μου και οι δύο Peter. Ο Peter-manager, μας είπε εκτός των άλλων, ότι είχε πάει στην Κρήτη στα νιάτα του και θυμάται ότι χόρευε και είχε μεθύσει με ούζο. Και χόρευε λέει στο άκουσμα του…. το… πως το λένε, ‘Συρτάκι’ του λέω. Ναι, αυτό ήταν. Κανονικός τουρίστας δηλαδή – ψιθυρίζω μέσα μου.
Τελειώνοντας το δείπνο, είδαμε στο βάθος, μέσα στο σκοτάδι, μπροστά από τη λίμνη, κάτι να κινείται. Ήταν ένας τεράστιος ελέφαντας. Σηκωθήκαμε αμέσως και πήγαμε πιο κοντά, στο μέρος που μας είχε δείξει το μεσημέρι ο Peter (hide), για να τον δούμε. Μετά από λίγο, ήρθαν ακόμη λίγοι και μετά ακόμη περισσότεροι. Τελικά, μαζεύτηκε μια στρατιά ελεφάντων, ίσως πενήντα ελέφαντες, για να πιούν νερό. Μας φάνηκε απίστευτο, όντως το lodgeβρίσκεται στην καρδιά της άγριας ζωής, υποστηρίζοντας την ονομασία του Ivory – ThePlaceofelephants. Μετά από αυτό το θέαμα, πήγαμε να ξεκουραστούμε γιατί είχαμε περάσει μια μεγάλη μέρα και πρωί πρωί είχαμε gamedrive.
Νυχτερινή επέλαση των ελεφάντων
Σημείωση: οι ελέφαντες δεν έχουν καλή όραση, αλλά έχουν πολύ καλή ακοή. Γι’ αυτό, πρέπει να κάνουμε απόλυτη ησυχία όταν βρίσκονται κοντά, ώστε να μην φύγουν. Ενημερωτικά: δεν έχουν περίοδο ζευγαρώματος, ζευγαρώνουν πάντα, γι’ αυτό υπάρχουν πάντοτε μικροί ελέφαντες με μεγάλους.
Για όποιον ενδιαφέρεται να ζήσει μια μοναδική εμπειρία, μένοντας σ’ αυτό που δείχνουν οι εικόνεςIvoryLodge: http://www.ivorysafarilodge.com/
Πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, έγραψα στο βιβλίο επισκεπτών την άποψή μου για το καμπ, αναμφισβήτητα και επάξια το μέρος κέρδισε την καλύτερη γνώμη που έχω γράψει ποτέ σε αντίστοιχο βιβλίο. Παράλληλα, ένας υπάλληλος, έκανε λαμπίκο το αυτοκίνητο, πλένοντάς το και γυαλίζοντάς το όση ώρα τρώγαμε πρωινό. Όλο το προσωπικό είχε μαζευτεί γύρω μας την ώρα της αναχώρησης, αφού ο ένας έπλενε το αμάξι, άλλος φούσκωνε το λάστιχο, η κοπέλα στη ρεσεψιόν ήταν εκεί σημειώνοντάς μας στον χάρτη με ακρίβεια τον δρόμο της επιστροφής, αλλά και μερικά ακόμη άτομα, όπως καθαρίστριες και σερβιτόροι. Τους χαιρετήσαμε όλους θερμά, ευχαριστήσαμε για το ανέλπιστα υπέροχο διήμερο και μπήκαμε στο τυρκουάζ αμαξάκι μας.
Η μέρα, έπειτα από περίπου δύο βροχερές ημέρες, ήταν ανοιξιάτικη, το ντεπόζιτο της βενζίνης σχεδόν γεμάτο και η διάθεση μας ανεβασμένη. Λίγη ώρα μετά, φτάσαμε και πάλι στο Bulawayo, από άλλην κατεύθυνση. Τα προάστια απ’ τα οποία περάσαμε ήταν πραγματικά πολύ όμορφα. Μεγάλα σπίτια, ωραίοι καταπράσινοι κήποι με μεγάλα δέντρα και μωβ λουλούδια, κηπουρούς που τα περιποιούνταν, φαρδιοί δρόμοι, κόσμος ήρεμος και χαλαρός.
Σταματήσαμε στο πρώτο βενζινάδικο που συναντήσαμε και συμπληρώσαμε τη βενζίνη που είχαμε ως εκεί κάψει. Έλεγξα το λάστιχο του αυτοκινήτου, αλλά η κατάστασή του φαινόταν καλή, δε φαινόταν να είχε χάσει αέρα. Πάνω στον δρόμο βρισκόταν ένα κατάστημα της γνωστότερης εταιρίας κινητής τηλεφωνίας και κάναμε κι εκεί μια στάση για να πάρουμε μια κάρτα για το κινητό. Πήραμε την κάρτα, αλλά η ουρά για την ενεργοποίηση ήταν τεράστια, οπότε το αφήσαμε το θέμα να το ξεκαθαρίσουμε όταν θα επιστρέφαμε στους VictoriaFalls. Συνεχίσαμε ευθεία, οι οδηγίες που πήραμε από την ρεσεψιονίστ του καταλύματος πριν την αναχώρησή μας, έλεγαν ότι θα δούμε κάποια ταμπέλα που θα δείχνει την κατεύθυνση προς VictoriaFallsκαι όταν δούμε το ρομπότ θα στρίψουμε. Αυτό το ρομπότ μας το είχαν πει και πριν δυο μέρες, που πηγαίναμε Matoposκαι είχαμε χαθεί και περίμενα να δω κανένα τεράστιο κατάστημα παιχνιδιών με κανένα γιγαντιαίο ρομπότ απ’ έξω ή έναν Ρόμποκοπ. Πολλές ταινίες δε βλέπω, οπότε μάλλον μ’ έπιασε ο παλιμπαιδισμός. Συγνώμη κιόλας, αλλά ποιος θα καταλάβαινε με την πρώτη ότι στη Ζιμπάμπουε τα φανάρια τα λένε ρομπότ!;
Ήταν Τρίτη, ημέρα εργάσιμη, συνεπώς δούλευε και η αστυνομία. Αυτή την φορά συναντούσαμε συνεχώς μπλόκα, μας εύχονταν καλό δρόμο και φεύγαμε, χωρίς κάποιον έλεγχο. Μία φορά, ζήτησαν και το δίπλωμά μου (ε, αυτό παραπάει!). Παρατήρησα ότι συνήθως έκαναν ελέγχους σε κάποια λεωφορεία που είναι τίγκα στον κόσμο και τους μεταφέρουν από πόλη σε πόλη.
Η εθνική οδός μας φάνηκε καταπράσινη σήμερα. Μας είχε πει ο οδηγός χθες στο σαφάρι, ότι μόλις βρέξει όλα πρασινίζουν, αλλά τόσο πια; Πίστεψα ότι έφταιγε η πεσμένη μου ψυχολογία για την ξεραΐλα που αντίκριζα όταν πηγαίναμε προς Matopos, τότε που κοντεύαμε να ξεμείνουμε από βενζίνη, όμως έβγαλα και μια φωτογραφία για να δω αργότερα αν όντως έφταιγα εγώ ή η μητέρα φύση. Οι ευθείες στον δρόμο είναι τόσο τεράστιες, που το μάτι βαριέται από την ίσια αυτή μονοτονία. Αναζητούσα καμιά στροφή να με κρατάει σε εγρήγορση, η οποία εμφανιζόταν μετά από πολλά χιλιόμετρα οδήγησης. Αν και είχα παρατηρήσει το δίκτυο μεταφοράς ρεύματος δύο μέρες πριν, σήμερα μπόρεσα να βγάλω και μια ενδεικτική, μοναδική φωτογραφία, να πάρετε μια ιδέα για τι μιλάω.
Διαδρομή κατά την επιστροφή – εντελώς διαφορετικό σκηνικό
Διάλειμμα απ’ τη δουλειά
Το ‘σύγχρονο’ δίκτυο μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας
Μετά από τρείς ώρες ατελείωτων ευθειών, ξεπρόβαλε η πινακίδα που θα μας έστελνε στο IvoryLodge, στρίψτε αριστερά, δήλωνε το τεραστίου μεγέθους βέλος. Theplaceofelephants, έγραφε από κάτω. Αγχωνόμασταν και αν θα το βλέπαμε νωρίτερα, μήπως δεν ήταν αρκετά εμφανές. Μόλις πήραμε την στροφή, φάνηκαν τα πρώτα ζώα, Impalaκαι μπαμπουίνοι, που διέσχιζαν τον χωμάτινο στενό δρόμο. Αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τι μας περίμενε όσον αφορά την ποσότητα ζώων.
Χωριουδάκια σε ολόκληρο το μήκος της διαδρομής
Οι... προνομιούχοι
Λίγο παραμέσα, ο δρόμος γινόταν ακόμη χειρότερος. Υπήρχε πολύ χώμα και ήμασταν με ένα μικρό, χαμηλό, όχι 4*4, αυτοκινητάκι. Είδα ότι το αμάξι άρχισε να γλιστράει λιγάκι και πήγαινε να κολλήσει στην άμμο, οπότε έκανα λίγο όπισθεν να φύγω από το επικίνδυνο σημείο. Και την ώρα που ερχόταν η απογοήτευση να με καταβάλει και το κινητό έπιανε δεν έπιανε σήμα, αντικατοπτρίστηκε η φιγούρα ενός τεραστίου οχήματος στον καθρέπτη. Πίσω μας ερχόταν το μηχάνημα που έφτιαχνε τον δρόμο προς το Lodge, ένας εργάτης πήδηξε από πάνω και έτρεξε προς το μέρος μας, καθησυχάζοντάς μας, λέγοντας ότι δουλεύουν για το Lodgeκαι ότι θα μας βοηθήσουν να φτάσουμε. Ο εργάτης μας έδειξε έναν άλλον χωμάτινο δρόμο-παράκαμψη, μπήκε μπροστά μας για να πετάει στην άκρη τα κλαδιά που είχαν σπάσει ελέφαντες στην νυχτερινή τους βόλτα και μετά από λίγο φτάσαμε στο κεντρικό κτίριο.
Μείναμε άφωνοι όταν κλείνοντας τις πόρτες του αυτοκινήτου, εμφανίστηκε μια κοπέλα με έναν δίσκο, πάνω στον οποίο ήταν δύο ζεστές πάνινες πετσέτες, να σκουπίσουμε τα χέρια μας, λόγω του πολύωρου ταξιδιού. Εδώ ταιριάζει η φράση: ‘‘και πού, στη μέση της Αφρικής!’’. Αμέσως, μας συστήθηκε ο υπεύθυνος του Lodge, ο οδηγός μας και άλλοι υπάλληλοι που ήταν εκεί. Το κεντρικό ξύλινο κτίριο ήταν πολύ μεγάλο, εκεί βρισκόταν το καθιστικό, τραπεζαρία, μπαρ, κουζίνα, υποδοχή.
Το κεντρικό ξύλινο κτίριο του lodge
Το προσωπικό μετέφερε τις αποσκευές στο δωμάτιο (όπως γινόταν πάντα ως τώρα και στα προηγούμενα καταλύματα που μείναμε), όσο ο υπεύθυνος μας έδειξε το σημείο (δωμάτιο - hide) που μπορούμε να καθόμαστε πολύ κοντά στη λίμνη που υπήρχε ακριβώς εμπρός από το lodgeκαι να παρατηρούμε τυχόν κίνηση ζώων. Το lodge που βρίσκεται σε ένα καταπράσινο περιβάλλον, έχει πισίνα, εξωτερικό χώρο χαλάρωσης με θέα τη λίμνη και μόνο έξι δωμάτια.
Το δωμάτιο εξωτερικά
Εξωτερικός χώρος του lodge
Το δωμάτιό μας εμβαδού περίπου 25 τετραγωνικών μέτρων, είναι μια ξύλινη κατασκευή, υπέργεια, ακουμπισμένη και στηριζόμενη σε κάποιο τεράστιο δέντρο. Εκεί βρίσκεται το κρεβάτι, ένα μικρό καθιστικό αποτελούμενο από δύο πολυθρόνες και ένα τραπεζάκι, ντουλάπα και μπάνιο. Το καθιστικό βρίσκεται στην άκρως προνομιακή θέση, κοιτάζοντας προς την λίμνη, όπου διάφορα ζώα περνάνε συχνά όπως μας είπαν. Κατά μήκος ολόκληρου του πλάτους του ξύλινου τοίχου με όψη προς τη λίμνη, υπήρχε ένα παράθυρο. Συγκεκριμένα ήταν ένα άνοιγμα, ούτε καν παράθυρο, που έμενε ανοιχτό συνέχεια. Έκλεινε μόνο με στόρια αν θέλαμε να μην υπάρχει τόσος φωτισμός ή να αποφύγουμε τα έντομα το βράδυ. Επίσης, όπως και στο προηγούμενο κατάλυμά μας, δεν υπήρχε κλειδί στην πόρτα. Ένας σύρτης στη μισού ύψους πόρτα, αρκεί.
Εσωτερικό δωματίου
Η απίστευτη θέα του δωματίου προς τη λίμνη
Μόλις φτάσαμε, είχαμε πει στον υπεύθυνο (Peter) αν υπάρχει περιθώριο για μεσημεριανό gamedrive, αφού είχαμε ακούσει πως είναι ιδανική η μεσημεριανή ώρα, επειδή τα ζώα βγαίνουν ψάχνοντας για τροφή. OPeter, φώναξε τον οδηγό μας -Peterκι αυτός- για να κανονίσουμε τα του προγράμματος. Σκεφτόμουν μήπως μας έλεγαν ψεύτικα ονόματα απλά για να τα θυμόμαστε ή αν όντως ήταν τα πραγματικά τους, επειδή λέγονταν όλοι Peter, Johnκλπ.
Ρώτησαν αν είχαμε φάει κάτι και ειλικρινέστατα απήντησα πώς τα στομάχια μας ήταν άδεια και λιμοκτονούσαμε. Μας ετοίμασαν το μεσημεριανό για έξω και ξεκινήσαμε και πάλι μόνοι μας, αν εξαιρέσουμε τον οδηγό του τζιπ. Οι επόμενοι επισκέπτες θα έρχονταν την επομένη, καμιά δεκαριά άτομα, μας είπε. Πηγαίναμε για σαφάρι, στο flay, στη γύρω περιοχή δηλαδή.
Από την αρχή της διαδρομής είδαμε τα αναμενόμενα Impalas και αμέτρητα βουβάλια για πρώτη φορά (ένα εκ των bigfive). Λίγο πιο πέρα, είδαμε τους πρώτους αγριόχοιρους που ο ένας ακολουθούσε τον άλλον σε μια σειρά και μετά καμηλοπαρδάλεις. Συνεχίζοντας, είδαμε κουντού (kudu: κάτι σαν ελάφι/αντιλόπη με τράγο μαζί), αρκετές πανέμορφες ζέβρες, ελέφαντες (ακόμη ένα εκ των bigfive) και πολλά είδη πτηνών, για τα οποία αυτό το πάρκο είναι γνωστό. Ο Peterμας εξηγούσε κάθε λεπτομέρεια, για κάθε ζώο, ρωτούσαμε δε ρωτούσαμε. Είχε πάντα τη διάθεση να βγει από το όχημα, να μας δείξει, να μας εντυπωσιάσει με διάφορα που μας έλεγε σχετικά με τα ζώα ή το πάρκο, όπου βέβαια ήταν σχετικά ασφαλές το να είναι εκτός οχήματος.
Imbalas
Warthog
Zebras
Συναντήσαμε ακόμα δύο τζιπ, φορτωμένα με τι άλλο, Κινέζους. Είπαμε να κάνουμε την τελευταία μας βόλτα, είδαμε το ένα, είδαμε το άλλο, αλλά δεν είδαμε κάτι… δεν είδαμε λιοντάρι, λεοπάρδαλη και είχαμε και την απογοήτευση που δεν είχαμε δει ρινόκερο στο Matopos (με τα τρία τελευταία συμπληρώνεται η λίστα των Bigfive).
Βέβαια, ήμασταν νηστικοί, είχαμε ξελιγωθεί από την πείνα, αλλά ήταν μεγαλύτερη η λιγούρα να πετύχουμε κάτι ακόμη. Και το πετύχαμε στην τελευταία μας απόπειρα. Στεκόταν εκεί, πολύ κοντά στον δρόμο, ήσυχο και αμέριμνο, χωνεύοντας το θήραμα που λίγο πριν είχε σκοτώσει και τώρα είχε παρατήσει λίγα μέτρα πιο πέρα. Το αρσενικό λιοντάρι, λογικά περίμενε την υπόλοιπη αγέλη, να αποτελειώσουν ότι είχε μείνει από το μικρό βούβαλο. Για να μην διεκδικήσουμε το έπαθλό του, έκανε και μια επίδειξη δύναμης, προσποιούμενο ότι ορμάει προς το μέρος μας και ξαπλώνοντας έπειτα πιο κοντά στο δείπνο του.
View attachment ai41.tinypic.com_34z0yvo.jpg
Λιοντάρι
Είχαμε δει μέσα σε δύο ώρες τόσα πολλά και τα τρία από τα Μεγάλα Πέντε. Το μαύρισμα στα σώματά μας έγινε εντονότερο μετά από τρείς ώρες σαφάρι. Ήταν ώρα να φάμε και εμείς κάτι και ήταν μαγική η στιγμή, δίπλα σε μια λίμνη, στις όχθες της οποίας ήταν μερικοί κροκόδειλοι και με τον πανέμορφο ήλιο να δύει αφήνοντας τις τελευταίες του πορτοκαλί αποχρώσεις στον ουρανό. Εικόνες απερίγραπτες.
Συνάντηση με το σχολικό που πηγαίνει εκδρομές τους μαθητές
Ηλιοβασίλεμα(τα) – όταν δεν ξέρεις τι να διαλέξεις…
Στο Lodge δειπνήσαμε οικογενειακά. Που σημαίνει, εγώ, η αδερφή μου και οι δύο Peter. Ο Peter-manager, μας είπε εκτός των άλλων, ότι είχε πάει στην Κρήτη στα νιάτα του και θυμάται ότι χόρευε και είχε μεθύσει με ούζο. Και χόρευε λέει στο άκουσμα του…. το… πως το λένε, ‘Συρτάκι’ του λέω. Ναι, αυτό ήταν. Κανονικός τουρίστας δηλαδή – ψιθυρίζω μέσα μου.
Τελειώνοντας το δείπνο, είδαμε στο βάθος, μέσα στο σκοτάδι, μπροστά από τη λίμνη, κάτι να κινείται. Ήταν ένας τεράστιος ελέφαντας. Σηκωθήκαμε αμέσως και πήγαμε πιο κοντά, στο μέρος που μας είχε δείξει το μεσημέρι ο Peter (hide), για να τον δούμε. Μετά από λίγο, ήρθαν ακόμη λίγοι και μετά ακόμη περισσότεροι. Τελικά, μαζεύτηκε μια στρατιά ελεφάντων, ίσως πενήντα ελέφαντες, για να πιούν νερό. Μας φάνηκε απίστευτο, όντως το lodgeβρίσκεται στην καρδιά της άγριας ζωής, υποστηρίζοντας την ονομασία του Ivory – ThePlaceofelephants. Μετά από αυτό το θέαμα, πήγαμε να ξεκουραστούμε γιατί είχαμε περάσει μια μεγάλη μέρα και πρωί πρωί είχαμε gamedrive.
Νυχτερινή επέλαση των ελεφάντων
Σημείωση: οι ελέφαντες δεν έχουν καλή όραση, αλλά έχουν πολύ καλή ακοή. Γι’ αυτό, πρέπει να κάνουμε απόλυτη ησυχία όταν βρίσκονται κοντά, ώστε να μην φύγουν. Ενημερωτικά: δεν έχουν περίοδο ζευγαρώματος, ζευγαρώνουν πάντα, γι’ αυτό υπάρχουν πάντοτε μικροί ελέφαντες με μεγάλους.
Για όποιον ενδιαφέρεται να ζήσει μια μοναδική εμπειρία, μένοντας σ’ αυτό που δείχνουν οι εικόνεςIvoryLodge: http://www.ivorysafarilodge.com/
Attachments
Last edited by a moderator:
.. για να εισαι εδω δεν αρεσες στους λευκους καρχαριες ε?
..
