_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.237
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Το ταξίδι – Η αρχή (ημέρα 1η)
- Χωρίς καθυστερήσεις (ημέρα 2η)
- Μετάβαση στο Matopos (ημέρα 3η)
- Το πρώτο μας σαφάρι (ημέρα 4η)
- Προορισμός Hwange National Park (ημέρα 5η)
- Σαφάρι στο Hwange National Park (ημέρα 6η)
- Επιστροφή στη βάση (ημέρα 7η)
- Μονοήμερη στο Chobe National Park of Botswana (ημέρα 8η)
- Στις γειτονιές των ντόπιων (ημέρα 9η)
- Η βουτιά Ι [βουτιά με τους διαβόλους ή βουτιά στον Παράδεισο;] (ημέρα 10η)
- Οι καταρράκτες ‘‘Victoria Falls’’ (ημέρα 11η)
- Τέλος πρώτου μέρους του ταξιδιού – αρχή δευτέρου [Cape Town] (ημέρα 12η)
- Η Βουτιά ΙΙ [Βουτιά με τους λευκούς] (ημέρα 13η)
- Cape Point Day Tour (ημέρα 14η)
- Λίγο πριν το τέλος (ημέρα 15η)
- Η επιστροφή (ημέρα 16η)
- Το ‘‘τέλος’’ και επίλογος (ημέρα 17η)
Το βράδυ πέρασε όσο απολαυστικό το θέλει κανείς, απολύτως ήρεμο, χωρίς όνειρα ή άγχος για κάτι. Πολύ πρωί όμως ξεκίνησαν δυνατά μπουμπουνητά, αστραπές, κεραυνοί που τράνταζαν τη γη, φέρνοντας μαζί και πολύ βροχή. Το χειμωνιάτικο σκηνικό στο ανάλογο δωμάτιο ταίριαζε γάντι. Η ηλεκτρική κουβέρτα και το μαλακό πουπουλένιο πάπλωμα έμειναν να μας τυλίγουν μέχρι που στις 07.30 ακριβώς χτύπησε η πόρτα. Ήταν η ώρα που είχαμε ζητήσει να έρθει ο καφές στο δωμάτιο. Μπήκε μέσα η κοπέλα με έναν δίσκο, σκορπώντας στον χώρο τον ήχο των πορσελάνινων σκευών που κροτάλιζαν ώσπου να τον ακουμπήσει πάνω στο ξύλινο μπαούλο που βρισκόταν μπροστά από το κρεβάτι μας. Εμείς, αφότου έφυγε, βάλαμε στα φλιτζάνια μας καφέ φίλτρου ή στιγμιαίο, ζεστό νερό και αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε.
Μισή ώρα μετά κατεβήκαμε για το αγγλικό πρωινό που μας είχαν ετοιμάσει, με την βροχή για καλή μας τύχη, να έχει σταματήσει. Για να πάμε στην πισίνα που μας είπαν ότι θα φάμε, διασχίζουμε ολόκληρο το κάμπ. Περάσαμε σκυφτοί από τη χαραμάδα που υπάρχει φεύγοντας (ή πηγαίνοντας) στο δωμάτιο, κατεβήκαμε μερικά σκαλιά, περάσαμε απ’ τα υπόλοιπα δωμάτια, από τη ρεσεψιόν και φτάσαμε στο μπαρ. Καθίσαμε σε ένα τραπέζι που ήταν ήδη στρωμένο για δύο, χαζεύοντας την καταπληκτική πέτρινη πισίνα. Ο οδηγός μας ήταν λίγο πιο πέρα, ετοιμάζοντας το τζιπ που θα μας κουβαλούσε την υπόλοιπη μέρα.
Η μαγευτική πισίνα του καμπ
Η πρώτη επίσκεψη, επειδή έβρεχε μέχρι πριν λίγο, αποφασίσαμε πως έπρεπε να είναι στο Matobos National Park. Αν επιχειρούσαμε να κάνουμε σαφάρι τώρα, που η βροχή καλά καλά δεν είχε σταματήσει, θα καταλήγαμε σε ένα απογοητευτικό μεσημέρι, αφού οι πιθανότητες να δούμε κάποιο ζώο ήταν μηδαμινές. Έτσι, θα πάμε στο Πάρκο περισσότερο για το ιστορικό του θέμα, παρά για σαφάρι. Κάθε ζώο που μπορεί να συναντήσουμε βέβαια, είναι ευπρόσδεκτο.
Είναι ένα πάρκο, μνημείο της UNESCO, γνωστό για τις ισορροπούσες πέτρες. Δημιουργήθηκαν πριν 2 δισεκατομμύρια χρόνια, αφού ο γρανίτης προωθήθηκε στην επιφάνεια και διάφορα στοιχεία και συνθήκες αλλοίωσης βοήθησαν ώστε να ‘‘φαγωθούν’’ τα βράχια στις άκρες, να μείνει σκληρό πέτρωμα στο κέντρο και τελικά να δημιουργείται αυτό το μοναδικό θέαμα. Στο ίδιο πάρκο, υπάρχουν πολλές σπηλιές με τοιχογραφίες που υπολογίζονται να είναι 6.000 - 9.500 ετών. Οι τοιχογραφίες αυτές είναι ζωγραφισμένες με ώχρα και όχι σκαλισμένες. Κάθε σπηλιά φέρει και ένα όνομα, αναλόγως κάποιου Θεού που αντιστοιχεί στη σπηλιά και υπάρχει και μια ιστορία για κάθε μία, ώστε να υποστηρίξει την ύπαρξη του εν λόγω Θεού. Εμείς ανεβήκαμε στη NSWATUGI, υπάρχει και η ιστορία της, αλλά δε νομίζω ότι είναι και τόσο σοβαρή για να την γράψω.
Ισορροπούσες πέτρες
Ισορροπούσες πέτρες ‘’μητέρα και παιδί’’ λόγω του σχήματος, που προφίλ θυμίζουν μια μητέρα, που κουβαλάει στη πλάτη το μωρό της
Τοιχογραφίες μέσα σε σπηλιά
Τοιχογραφίες μέσα σε σπηλιά
Τοιχογραφίες σε άλλα σημεία του Πάρκου
Άλλο ένα αξιοθέατο του πάρκου, είναι ο τάφος του CecilRhodes. Με το αντίτιμο των 10$, μπορεί κανείς να ανέβει στον λόφο που βρίσκεται ο τάφος του πάμπλουτου Άγγλου επιχειρηματία διαμαντιών, χάρη του οποίου πήρε το όνομά της η Ροδεσία το 1895 και ονομαζόταν έτσι ως το 1980 (Βόρεια και Νότια Ροδεσία, Ζάμπια και Ζιμπάμπουε σήμερα). Ανεβαίνοντας τον λόφο, στο σημείο που ονομάζεται και World’sViewλόγω της απέραντης θέας που προσφέρει, συναντήσαμε και τους μαθητές ενός σχολείου που μόλις είχαν επισκεφθεί το σημείο. Φόραγαν ομοιόμορφες πράσινες στολές και κοίταζαν με περίσσεια χαρά τον φακό. Η διαφορά με τα υπόλοιπα παιδιά που είχαμε δει ως τώρα, ήταν πως αυτά, εκτός του ότι φορούσαν καθαρά ρούχα, ήταν πως φορούσαν και παπούτσια. Πολυτέλεια δηλαδή.
Οι μαθητές του σχολείου, κατεβαίνοντας από τον λόφο
Τα μόνα ζώα που είδαμε ως αυτή την ώρα ήταν Impala, είδος αφρικάνικης αντιλόπης που στη γλώσσα των ζουλού σημαίνει γαζέλα. Είδαμε ένα γκνού (Gnu), ακόμη ένα είδος αντιλόπης που λέγεται Reedbuck και κάποιο άλλο, που αποκλείεται να θυμηθώ το όνομα. Λίγα πράγματα πάντως, όπως ακριβώς είχαμε υπολογίσει ότι θα συνέβαινε μετά από την τεράστια ποσότητα βροχής.
Ο κορυφή του λόφου που βρίσκεται ο τάφος του Cecil Rhodes
O τάφος του Cecil Rhodes
Επιστρέψαμε στο Camp για το μεσημεριανό και πάλι πλάι της πισίνας, με την παρέα μιας αγέλης από ζέβρες που έκαναν τη μεσημεριανή τους βόλτα, μάλλον ψάχνοντας για λίγο φρέσκο χορτάρι. Ξεκινήσαμε κατά τις τρείς για gamedriveστο ίδιο πάρκο, σε διαφορετικά σημεία απ’ αυτά που ήμασταν προηγουμένως.
Ο καιρός είχε βελτιωθεί πολύ, είχαμε ανοίξει τον μουσαμά που σκέπαζε το τζιπ και ελπίζαμε να βρεθούμε πιο κοντά στην άγρια ζωή της Αφρικής. Στην είσοδο του πάρκου και ως τουρίστες, πληρώσαμε 25$/2 άτομα. Οι μπαμπουίνοι μας άρεσαν για αρχή, αλλά είναι κάτι σαν τις γάτες στην Ελλάδα. Υπάρχουν χιλιάδες και παντού. Λίγο μετά, δε τους δίναμε ιδιαίτερη σημασία, αν και πάντα παραμένουν αστείοι. Και πάλι δεν είδαμε μεγάλο αριθμό ζώων, εκτός από λίγους ιπποπόταμους σε μία λίμνη, έναν κροκόδειλο που μόλις μας είδε εξαφανίστηκε μες το νερό, δύο καμηλοπαρδάλεις και μερικές ζέβρες. Μετρημένα πράγματα δηλαδή.
Το πάρκο αυτό, είναι γνωστό για τους ρινόκερους, ιδιαίτερα τους λευκούς, αλλά είναι πάντα ένα ζώο πολύ δύσκολο να το πετύχεις. Σε περίπτωση που βρεθείς κοντά του, ίσως να μην προλάβεις καν να το δεις, αφού είναι πολύ γρήγορο και αναπτύσσει ταχύτητα επίσης γρήγορα. Είναι πολύ θλιβερό όταν ακούς γιατί είναι είδος προς εξαφάνιση οι λευκοί ρινόκεροι και τους λόγους για τους οποίους τους σκοτώνουν (πιστεύουν ότι το κέρατο έχει φαρμακευτικές ιδιότητες, από άλλες χώρες το θέλουν για να το κάνουν χειρολαβή σε μαχαίρι, άλλοι φαντάζομαι για λόγους prestige και επίδειξης ισχύος κ.α.).
Με τη δύση του ηλίου, ξεκινήσαμε την επιστροφή στο κατάλυμα. Ο καιρός το μεσημέρι είχε βελτιωθεί τόσο, που τα πρώτα σημάδια μαυρίσματος στο σώμα μας, είχαν αρχίσει να φαίνονται, διατηρώντας παράλληλα το μαύρο μου από την πολύωρη οδήγηση δεξί χέρι. Δυστυχώς το διήμερο στην περιοχή τελείωνε. Την επομένη, παίρναμε τον δρόμο της επιστροφής, μειωμένο κατά πολλά χιλιόμετρα, γιατί θα σταματούσαμε στο HwangeNationalParkγια άλλες δύο μέρες και μετά θα συνεχίζαμε για VictoriaFalls.
Το ηλιοβασίλεμα στο Matobos National Park
Ο οδηγός μας άφησε από τον πίσω δρόμο ακριβώς στην είσοδο του δωματίου. Κάναμε αμέσως ένα ντουζ, γιατί οι ώρες που είχε ζεστό νερό ήταν συγκεκριμένες. Δύο ώρες το μεσημέρι και ακόμα δύο το απόγευμα. Αργότερα κατεβήκαμε για ακόμη ένα τριών πιάτων δείπνο και πριν κοιμηθούμε φτιάξαμε τις βαλίτσες για το πρωί.
H βιβλιοθήκη του Amalinda Camp
Tο καθιστικό του Amalinda Camp
Μισή ώρα μετά κατεβήκαμε για το αγγλικό πρωινό που μας είχαν ετοιμάσει, με την βροχή για καλή μας τύχη, να έχει σταματήσει. Για να πάμε στην πισίνα που μας είπαν ότι θα φάμε, διασχίζουμε ολόκληρο το κάμπ. Περάσαμε σκυφτοί από τη χαραμάδα που υπάρχει φεύγοντας (ή πηγαίνοντας) στο δωμάτιο, κατεβήκαμε μερικά σκαλιά, περάσαμε απ’ τα υπόλοιπα δωμάτια, από τη ρεσεψιόν και φτάσαμε στο μπαρ. Καθίσαμε σε ένα τραπέζι που ήταν ήδη στρωμένο για δύο, χαζεύοντας την καταπληκτική πέτρινη πισίνα. Ο οδηγός μας ήταν λίγο πιο πέρα, ετοιμάζοντας το τζιπ που θα μας κουβαλούσε την υπόλοιπη μέρα.
Η μαγευτική πισίνα του καμπ
Η πρώτη επίσκεψη, επειδή έβρεχε μέχρι πριν λίγο, αποφασίσαμε πως έπρεπε να είναι στο Matobos National Park. Αν επιχειρούσαμε να κάνουμε σαφάρι τώρα, που η βροχή καλά καλά δεν είχε σταματήσει, θα καταλήγαμε σε ένα απογοητευτικό μεσημέρι, αφού οι πιθανότητες να δούμε κάποιο ζώο ήταν μηδαμινές. Έτσι, θα πάμε στο Πάρκο περισσότερο για το ιστορικό του θέμα, παρά για σαφάρι. Κάθε ζώο που μπορεί να συναντήσουμε βέβαια, είναι ευπρόσδεκτο.
Είναι ένα πάρκο, μνημείο της UNESCO, γνωστό για τις ισορροπούσες πέτρες. Δημιουργήθηκαν πριν 2 δισεκατομμύρια χρόνια, αφού ο γρανίτης προωθήθηκε στην επιφάνεια και διάφορα στοιχεία και συνθήκες αλλοίωσης βοήθησαν ώστε να ‘‘φαγωθούν’’ τα βράχια στις άκρες, να μείνει σκληρό πέτρωμα στο κέντρο και τελικά να δημιουργείται αυτό το μοναδικό θέαμα. Στο ίδιο πάρκο, υπάρχουν πολλές σπηλιές με τοιχογραφίες που υπολογίζονται να είναι 6.000 - 9.500 ετών. Οι τοιχογραφίες αυτές είναι ζωγραφισμένες με ώχρα και όχι σκαλισμένες. Κάθε σπηλιά φέρει και ένα όνομα, αναλόγως κάποιου Θεού που αντιστοιχεί στη σπηλιά και υπάρχει και μια ιστορία για κάθε μία, ώστε να υποστηρίξει την ύπαρξη του εν λόγω Θεού. Εμείς ανεβήκαμε στη NSWATUGI, υπάρχει και η ιστορία της, αλλά δε νομίζω ότι είναι και τόσο σοβαρή για να την γράψω.
Ισορροπούσες πέτρες
Ισορροπούσες πέτρες ‘’μητέρα και παιδί’’ λόγω του σχήματος, που προφίλ θυμίζουν μια μητέρα, που κουβαλάει στη πλάτη το μωρό της
Τοιχογραφίες μέσα σε σπηλιά
Τοιχογραφίες μέσα σε σπηλιά
Τοιχογραφίες σε άλλα σημεία του Πάρκου
Άλλο ένα αξιοθέατο του πάρκου, είναι ο τάφος του CecilRhodes. Με το αντίτιμο των 10$, μπορεί κανείς να ανέβει στον λόφο που βρίσκεται ο τάφος του πάμπλουτου Άγγλου επιχειρηματία διαμαντιών, χάρη του οποίου πήρε το όνομά της η Ροδεσία το 1895 και ονομαζόταν έτσι ως το 1980 (Βόρεια και Νότια Ροδεσία, Ζάμπια και Ζιμπάμπουε σήμερα). Ανεβαίνοντας τον λόφο, στο σημείο που ονομάζεται και World’sViewλόγω της απέραντης θέας που προσφέρει, συναντήσαμε και τους μαθητές ενός σχολείου που μόλις είχαν επισκεφθεί το σημείο. Φόραγαν ομοιόμορφες πράσινες στολές και κοίταζαν με περίσσεια χαρά τον φακό. Η διαφορά με τα υπόλοιπα παιδιά που είχαμε δει ως τώρα, ήταν πως αυτά, εκτός του ότι φορούσαν καθαρά ρούχα, ήταν πως φορούσαν και παπούτσια. Πολυτέλεια δηλαδή.
Οι μαθητές του σχολείου, κατεβαίνοντας από τον λόφο
Τα μόνα ζώα που είδαμε ως αυτή την ώρα ήταν Impala, είδος αφρικάνικης αντιλόπης που στη γλώσσα των ζουλού σημαίνει γαζέλα. Είδαμε ένα γκνού (Gnu), ακόμη ένα είδος αντιλόπης που λέγεται Reedbuck και κάποιο άλλο, που αποκλείεται να θυμηθώ το όνομα. Λίγα πράγματα πάντως, όπως ακριβώς είχαμε υπολογίσει ότι θα συνέβαινε μετά από την τεράστια ποσότητα βροχής.
Ο κορυφή του λόφου που βρίσκεται ο τάφος του Cecil Rhodes
O τάφος του Cecil Rhodes
Επιστρέψαμε στο Camp για το μεσημεριανό και πάλι πλάι της πισίνας, με την παρέα μιας αγέλης από ζέβρες που έκαναν τη μεσημεριανή τους βόλτα, μάλλον ψάχνοντας για λίγο φρέσκο χορτάρι. Ξεκινήσαμε κατά τις τρείς για gamedriveστο ίδιο πάρκο, σε διαφορετικά σημεία απ’ αυτά που ήμασταν προηγουμένως.
Ο καιρός είχε βελτιωθεί πολύ, είχαμε ανοίξει τον μουσαμά που σκέπαζε το τζιπ και ελπίζαμε να βρεθούμε πιο κοντά στην άγρια ζωή της Αφρικής. Στην είσοδο του πάρκου και ως τουρίστες, πληρώσαμε 25$/2 άτομα. Οι μπαμπουίνοι μας άρεσαν για αρχή, αλλά είναι κάτι σαν τις γάτες στην Ελλάδα. Υπάρχουν χιλιάδες και παντού. Λίγο μετά, δε τους δίναμε ιδιαίτερη σημασία, αν και πάντα παραμένουν αστείοι. Και πάλι δεν είδαμε μεγάλο αριθμό ζώων, εκτός από λίγους ιπποπόταμους σε μία λίμνη, έναν κροκόδειλο που μόλις μας είδε εξαφανίστηκε μες το νερό, δύο καμηλοπαρδάλεις και μερικές ζέβρες. Μετρημένα πράγματα δηλαδή.
Το πάρκο αυτό, είναι γνωστό για τους ρινόκερους, ιδιαίτερα τους λευκούς, αλλά είναι πάντα ένα ζώο πολύ δύσκολο να το πετύχεις. Σε περίπτωση που βρεθείς κοντά του, ίσως να μην προλάβεις καν να το δεις, αφού είναι πολύ γρήγορο και αναπτύσσει ταχύτητα επίσης γρήγορα. Είναι πολύ θλιβερό όταν ακούς γιατί είναι είδος προς εξαφάνιση οι λευκοί ρινόκεροι και τους λόγους για τους οποίους τους σκοτώνουν (πιστεύουν ότι το κέρατο έχει φαρμακευτικές ιδιότητες, από άλλες χώρες το θέλουν για να το κάνουν χειρολαβή σε μαχαίρι, άλλοι φαντάζομαι για λόγους prestige και επίδειξης ισχύος κ.α.).
Με τη δύση του ηλίου, ξεκινήσαμε την επιστροφή στο κατάλυμα. Ο καιρός το μεσημέρι είχε βελτιωθεί τόσο, που τα πρώτα σημάδια μαυρίσματος στο σώμα μας, είχαν αρχίσει να φαίνονται, διατηρώντας παράλληλα το μαύρο μου από την πολύωρη οδήγηση δεξί χέρι. Δυστυχώς το διήμερο στην περιοχή τελείωνε. Την επομένη, παίρναμε τον δρόμο της επιστροφής, μειωμένο κατά πολλά χιλιόμετρα, γιατί θα σταματούσαμε στο HwangeNationalParkγια άλλες δύο μέρες και μετά θα συνεχίζαμε για VictoriaFalls.
Το ηλιοβασίλεμα στο Matobos National Park
Ο οδηγός μας άφησε από τον πίσω δρόμο ακριβώς στην είσοδο του δωματίου. Κάναμε αμέσως ένα ντουζ, γιατί οι ώρες που είχε ζεστό νερό ήταν συγκεκριμένες. Δύο ώρες το μεσημέρι και ακόμα δύο το απόγευμα. Αργότερα κατεβήκαμε για ακόμη ένα τριών πιάτων δείπνο και πριν κοιμηθούμε φτιάξαμε τις βαλίτσες για το πρωί.
H βιβλιοθήκη του Amalinda Camp
Tο καθιστικό του Amalinda Camp
Attachments
Last edited by a moderator:
.. για να εισαι εδω δεν αρεσες στους λευκους καρχαριες ε?
..
