_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.237
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Το ταξίδι – Η αρχή (ημέρα 1η)
- Χωρίς καθυστερήσεις (ημέρα 2η)
- Μετάβαση στο Matopos (ημέρα 3η)
- Το πρώτο μας σαφάρι (ημέρα 4η)
- Προορισμός Hwange National Park (ημέρα 5η)
- Σαφάρι στο Hwange National Park (ημέρα 6η)
- Επιστροφή στη βάση (ημέρα 7η)
- Μονοήμερη στο Chobe National Park of Botswana (ημέρα 8η)
- Στις γειτονιές των ντόπιων (ημέρα 9η)
- Η βουτιά Ι [βουτιά με τους διαβόλους ή βουτιά στον Παράδεισο;] (ημέρα 10η)
- Οι καταρράκτες ‘‘Victoria Falls’’ (ημέρα 11η)
- Τέλος πρώτου μέρους του ταξιδιού – αρχή δευτέρου [Cape Town] (ημέρα 12η)
- Η Βουτιά ΙΙ [Βουτιά με τους λευκούς] (ημέρα 13η)
- Cape Point Day Tour (ημέρα 14η)
- Λίγο πριν το τέλος (ημέρα 15η)
- Η επιστροφή (ημέρα 16η)
- Το ‘‘τέλος’’ και επίλογος (ημέρα 17η)
Είχαμε προγραμματίσει αυτή τη μέρα να επισκεφθούμε το πάρκο που βλέπεις τους καταρράκτες, το VictoriaFallsNationalPark. Θα μου πεις, πόσο να τους δεις πια. Τους είδαμε από το ελικόπτερο, τους είδαμε και από τη κορυφή της χαράδρας. Ακόμη κολυμπήσαμε και εκεί. Δεν είναι το ίδιο όμως. Οι καλές φωτογραφίες βγαίνουν από αυτή την πλευρά και δεν γίνεται να μην πάμε.
Τα δολάρια μας είχαν αρχίσει να ελαττώνονται σημαντικά, αλλά ευτυχώς στην είσοδο μπορούσαμε να πληρώσουμε σε ευρώ. Είκοσι πέντε ευρώ το άτομο, παρακαλώ.
Λίγα λόγια για τους καταρράκτες τώρα: Πιστεύεται ότι πρώτος τους ανακάλυψε ο Σκωτσέζος εξερευνητής DavidLivingstone, στις 16 Νοεμβρίου 1855. Από εκεί πήρε το όνομά του το μοναδικό προσβάσιμο μέρος στη μέση των καταρρακτών, το LivingstoneIsland. Ο D.Livingstone, ονόμασε τους καταρράκτες Βικτώρια, προς τιμήν της βασίλισσας του, αν και οι ντόπιοι τους ονόμασαν ‘‘Mosi-oa-Tunya’’, που σημαίνει ‘‘καπνός που βροντά’’. Φυσικά, είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Παρόλο που δεν είναι ούτε οι ψηλότεροι καταρράκτες στον κόσμο, ούτε αυτοί που έχουν το μεγαλύτερο πλάτος, υπολογίζεται ότι είναι οι μεγαλύτεροι στον συνδυασμό αυτών των δύο στοιχείων. Το πλάτος τους φτάνει τα 1708 μέτρα και το ύψος τα 108. Ας μην αναφέρω περισσότερα στοιχεία, αυτά είναι τα βασικά.
Η βόλτα μας στους καταρράκτες διήρκησε περίπου τρείς ώρες. Περπατήσαμε απέναντι, κατά μήκος, βγάλαμε φωτογραφίες, βραχήκαμε από το σπρέι παρόλο που βρισκόμασταν σε περίοδο με χαμηλή στάθμη νερού (όταν έχει υψηλή στάθμη, το σπρέι μπορεί να φτάσει 400 μέτρα ύψος). Καθ’ όλο το μήκος της διαδρομής γινόταν πανικός από μπαμπουίνους. Μικροί, μεγάλοι, άλλοι σε κλαδιά, άλλοι στα παγκάκια, άλλοι έπιναν νερό, άλλοι τσακώνονταν, πραγματικός χαμός.
Οικογενειακές στιγμές...
Η ορμή του Devil's cataract
Ελπίζω να μη βαρεθήκατε...
Σταματήσαμε περισσότερη ώρα στο σημείο που μόλις χθες, βρίσκονταν κάποιοι άλλοι και μας χαιρετούσαν, όταν εμείς ήμασταν απέναντι, στην πισίνα του διαβόλου. Τώρα, είχαμε πάρει εμείς την ίδια θέση και βλέπαμε άλλους να βουτάνε στην πισίνα.
Μία γυναίκα δίπλα μας σχολιάζει πώς βουτάνε εκεί. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ και της είπα ότι είχαμε πάει χθες. Μας αποκάλεσε τρελούς (άκου τρελούς) και συνέχιζε να βγάζει φωτογραφίες.
Εκεί που είσαι ήμουνα κι εκεί που είμαι θα' ρθεις...
Περπατήσαμε ως το τέλος, είδαμε όλους τους καταρράκτες, του διαβόλου, του ουράνιου τόξου, τον κύριο καταρράκτη και καταλήξαμε στο σημείο κινδύνου, που είναι το μοναδικό μη προστατευμένο με φράκτη σημείο, που μπορούσαμε να πάμε κοντά στο χείλος του γκρεμού. Αν και ο χώρος είναι άνετος, όσο πηγαίνω προς την άκρη, νιώθω τους παλμούς μου να αυξάνονται. Έμεινα εκεί ίσα ίσα για μία-δύο φωτογραφίες και δρόμο!
Περισσότερο ανατολικά
Έπρεπε να πάμε στο ξενοδοχείο να αλλάξουμε ρούχα, είχαμε βραχεί λίγο και περπατήσαμε ως εκεί. Η ζέστη ήταν και πάλι πολύ. Έστειλα μήνυμα στον φίλο μας τον Elajah, αν θα ήταν στο μαγαζί του, να περάσουμε να τον δούμε λίγο. Μ’ αρέσει πολύ να κάθομαι και να συζητώ με ντόπιους, να ρωτάω για τη ζωή τους και τις συνήθειές τους. Ειδικά ο Elajah, ήταν πολύ συμπαθητικός και φαινόταν πολύ συνεσταλμένος.
Μας βεβαίωσε ότι θα είναι εκεί ότι ώρα και αν πηγαίναμε και αυτό κάναμε μόλις αλλάξαμε ρούχα. Γνωρίσαμε καλύτερα τον ίδιο και τον χρωματιστό αδερφό του. Μας ζήτησαν αν θέλουμε και αν έχουμε πράγματα άχρηστα για μας στην Ελλάδα, να τους τα στείλουμε. Οτιδήποτε μπορεί να είναι αυτό.
Τους χαιρετήσαμε και φύγαμε, προτού σκοτεινιάσει. Ήταν η τελευταία μας μέρα. Στην επιστροφή για το ξενοδοχείο, ρωτήσαμε ένα ταξί πόσο ήθελε για να μας πάρει το πρωί από το ξενοδοχείο ως το αεροδρόμιο και κλείσαμε στα 20$ με τις αποσκευές (το ξενοδοχείο ζητούσε την ευρωπαϊκή τιμή των 30$ έκαστος). Ανταλλάξαμε αριθμούς τηλεφώνου, να είμαστε και οι δύο σίγουροι.
Στο δωμάτιό μας γίνεται ένας μικρός χαμός. Υπάρχουν τα ρούχα μας, που πρέπει να ξεχωρίσουμε τα λερωμένα από τα σαφάρι από τα καθαρά, διάφορα σουβενίρ, δωράκια για συγγενείς και φίλους και εκείνα τα βαριά ξύλινα σκαμπό που είχαμε αγοράσει στο δρόμο. Τελικά τα σκαμπό μπήκαν στις τσάντες πλάτης, σα χειραποσκευή. Αυτά, τα 9 κιλών καθισματάκια το καθένα, είχαν μεγάλο ταξίδι να κάνουν. Τι περίμενε τις πλάτες μας…
Τα δολάρια μας είχαν αρχίσει να ελαττώνονται σημαντικά, αλλά ευτυχώς στην είσοδο μπορούσαμε να πληρώσουμε σε ευρώ. Είκοσι πέντε ευρώ το άτομο, παρακαλώ.
Λίγα λόγια για τους καταρράκτες τώρα: Πιστεύεται ότι πρώτος τους ανακάλυψε ο Σκωτσέζος εξερευνητής DavidLivingstone, στις 16 Νοεμβρίου 1855. Από εκεί πήρε το όνομά του το μοναδικό προσβάσιμο μέρος στη μέση των καταρρακτών, το LivingstoneIsland. Ο D.Livingstone, ονόμασε τους καταρράκτες Βικτώρια, προς τιμήν της βασίλισσας του, αν και οι ντόπιοι τους ονόμασαν ‘‘Mosi-oa-Tunya’’, που σημαίνει ‘‘καπνός που βροντά’’. Φυσικά, είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Παρόλο που δεν είναι ούτε οι ψηλότεροι καταρράκτες στον κόσμο, ούτε αυτοί που έχουν το μεγαλύτερο πλάτος, υπολογίζεται ότι είναι οι μεγαλύτεροι στον συνδυασμό αυτών των δύο στοιχείων. Το πλάτος τους φτάνει τα 1708 μέτρα και το ύψος τα 108. Ας μην αναφέρω περισσότερα στοιχεία, αυτά είναι τα βασικά.
Η βόλτα μας στους καταρράκτες διήρκησε περίπου τρείς ώρες. Περπατήσαμε απέναντι, κατά μήκος, βγάλαμε φωτογραφίες, βραχήκαμε από το σπρέι παρόλο που βρισκόμασταν σε περίοδο με χαμηλή στάθμη νερού (όταν έχει υψηλή στάθμη, το σπρέι μπορεί να φτάσει 400 μέτρα ύψος). Καθ’ όλο το μήκος της διαδρομής γινόταν πανικός από μπαμπουίνους. Μικροί, μεγάλοι, άλλοι σε κλαδιά, άλλοι στα παγκάκια, άλλοι έπιναν νερό, άλλοι τσακώνονταν, πραγματικός χαμός.
Οικογενειακές στιγμές...
Η ορμή του Devil's cataract
Ελπίζω να μη βαρεθήκατε...
Σταματήσαμε περισσότερη ώρα στο σημείο που μόλις χθες, βρίσκονταν κάποιοι άλλοι και μας χαιρετούσαν, όταν εμείς ήμασταν απέναντι, στην πισίνα του διαβόλου. Τώρα, είχαμε πάρει εμείς την ίδια θέση και βλέπαμε άλλους να βουτάνε στην πισίνα.
Μία γυναίκα δίπλα μας σχολιάζει πώς βουτάνε εκεί. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ και της είπα ότι είχαμε πάει χθες. Μας αποκάλεσε τρελούς (άκου τρελούς) και συνέχιζε να βγάζει φωτογραφίες.
Εκεί που είσαι ήμουνα κι εκεί που είμαι θα' ρθεις...
Περπατήσαμε ως το τέλος, είδαμε όλους τους καταρράκτες, του διαβόλου, του ουράνιου τόξου, τον κύριο καταρράκτη και καταλήξαμε στο σημείο κινδύνου, που είναι το μοναδικό μη προστατευμένο με φράκτη σημείο, που μπορούσαμε να πάμε κοντά στο χείλος του γκρεμού. Αν και ο χώρος είναι άνετος, όσο πηγαίνω προς την άκρη, νιώθω τους παλμούς μου να αυξάνονται. Έμεινα εκεί ίσα ίσα για μία-δύο φωτογραφίες και δρόμο!
Περισσότερο ανατολικά
Έπρεπε να πάμε στο ξενοδοχείο να αλλάξουμε ρούχα, είχαμε βραχεί λίγο και περπατήσαμε ως εκεί. Η ζέστη ήταν και πάλι πολύ. Έστειλα μήνυμα στον φίλο μας τον Elajah, αν θα ήταν στο μαγαζί του, να περάσουμε να τον δούμε λίγο. Μ’ αρέσει πολύ να κάθομαι και να συζητώ με ντόπιους, να ρωτάω για τη ζωή τους και τις συνήθειές τους. Ειδικά ο Elajah, ήταν πολύ συμπαθητικός και φαινόταν πολύ συνεσταλμένος.
Μας βεβαίωσε ότι θα είναι εκεί ότι ώρα και αν πηγαίναμε και αυτό κάναμε μόλις αλλάξαμε ρούχα. Γνωρίσαμε καλύτερα τον ίδιο και τον χρωματιστό αδερφό του. Μας ζήτησαν αν θέλουμε και αν έχουμε πράγματα άχρηστα για μας στην Ελλάδα, να τους τα στείλουμε. Οτιδήποτε μπορεί να είναι αυτό.
Τους χαιρετήσαμε και φύγαμε, προτού σκοτεινιάσει. Ήταν η τελευταία μας μέρα. Στην επιστροφή για το ξενοδοχείο, ρωτήσαμε ένα ταξί πόσο ήθελε για να μας πάρει το πρωί από το ξενοδοχείο ως το αεροδρόμιο και κλείσαμε στα 20$ με τις αποσκευές (το ξενοδοχείο ζητούσε την ευρωπαϊκή τιμή των 30$ έκαστος). Ανταλλάξαμε αριθμούς τηλεφώνου, να είμαστε και οι δύο σίγουροι.
Στο δωμάτιό μας γίνεται ένας μικρός χαμός. Υπάρχουν τα ρούχα μας, που πρέπει να ξεχωρίσουμε τα λερωμένα από τα σαφάρι από τα καθαρά, διάφορα σουβενίρ, δωράκια για συγγενείς και φίλους και εκείνα τα βαριά ξύλινα σκαμπό που είχαμε αγοράσει στο δρόμο. Τελικά τα σκαμπό μπήκαν στις τσάντες πλάτης, σα χειραποσκευή. Αυτά, τα 9 κιλών καθισματάκια το καθένα, είχαν μεγάλο ταξίδι να κάνουν. Τι περίμενε τις πλάτες μας…
Attachments
-
139,3 KB Προβολές: 149
-
37,7 KB Προβολές: 199
Last edited by a moderator: