_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.237
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Το ταξίδι – Η αρχή (ημέρα 1η)
- Χωρίς καθυστερήσεις (ημέρα 2η)
- Μετάβαση στο Matopos (ημέρα 3η)
- Το πρώτο μας σαφάρι (ημέρα 4η)
- Προορισμός Hwange National Park (ημέρα 5η)
- Σαφάρι στο Hwange National Park (ημέρα 6η)
- Επιστροφή στη βάση (ημέρα 7η)
- Μονοήμερη στο Chobe National Park of Botswana (ημέρα 8η)
- Στις γειτονιές των ντόπιων (ημέρα 9η)
- Η βουτιά Ι [βουτιά με τους διαβόλους ή βουτιά στον Παράδεισο;] (ημέρα 10η)
- Οι καταρράκτες ‘‘Victoria Falls’’ (ημέρα 11η)
- Τέλος πρώτου μέρους του ταξιδιού – αρχή δευτέρου [Cape Town] (ημέρα 12η)
- Η Βουτιά ΙΙ [Βουτιά με τους λευκούς] (ημέρα 13η)
- Cape Point Day Tour (ημέρα 14η)
- Λίγο πριν το τέλος (ημέρα 15η)
- Η επιστροφή (ημέρα 16η)
- Το ‘‘τέλος’’ και επίλογος (ημέρα 17η)
Ξυπνήσαμε κάπως νωρίς γιατί έπρεπε να φτιάξουμε βαλίτσες. Και το σκαμπό, μη ξεχνιόμαστε, το ξύλινο εννιάκιλο. Το βασικό στη Νότια Αφρική, είναι πως στο αεροδρόμιο επιστρέφεται στους τουρίστες ο φόρος που αντιστοιχεί στα προϊόντα που έχουν αγοράσει. Για να αποφύγουμε τη ταλαιπωρία στο αεροδρόμιο, ξεχωρίσαμε αυτά τα πράγματα σε συγκεκριμένο χώρο της βαλίτσας και τις αποδείξεις αυτών στο πορτοφόλι. Ενημερωτικά, αποδείξεις από εστιατόριο-μπαρ και άλλα είδη που δε μπορούν να αποδειχτούν, δε γίνονται δεκτά. Ο φόρος επιστρέφεται σε όποιο αντικείμενο έχουμε μαζί μας, με απόδειξη, που αναγράφεται η λέξη VAT.
Ο ευγενέστατος ιδιοκτήτης του διαμερίσματός μας, ήρθε και μας πήρε στις 10:00 επειδή ήμασταν έτοιμοι, αν και μπορούσαμε να φύγουμε ως τις 11:00. Φορτώσαμε για τα καλά το καινούριο του αμάξι και μας πήγε σε ένα άλλο ξενοδοχείο που ανήκει στην οικογένειά του, για να βάλουμε κάπου τις βαλίτσες μας. Τον είχα ρωτήσει από τη στιγμή που φτάσαμε αν μπορούσαμε να αφήσουμε τα πράγματά μας περισσότερο στο δωμάτιο, επειδή πετούσαμε στις εφτά το απόγευμα. Μετά από μία-δύο μέρες, επικοινώνησε και μου είπε ότι έπρεπε να βγούμε την ώρα του τσεκ άουτ, γιατί είχε επόμενους πελάτες την ίδια μέρα. Όμως, προθυμοποιήθηκε να μας μεταφέρει τις αποσκευές στο άλλο ξενοδοχείο, ώστε να εκμεταλλευτούμε τη μέρα, παρόλο που του τόνισα πολλάκις πως δεν ήταν ανάγκη για κάτι τέτοιο, χωρίς να έχει απολύτως καμία υποχρέωση να το κάνει και μάλιστα να μας μεταφέρει με το αυτοκίνητό του, τουλάχιστον θα μπορούσαμε να πάρουμε ένα ταξί.
Στη διαδρομή προς το ξενοδοχείο, έκανα κάποιες ερωτήσεις για την ποιότητα ζωής των κατοίκων, τους μισθούς και με ρώτησε με τη σειρά του τα ίδια πράγματα. Οι μισθοί είναι υψηλότεροι από τους δικούς μας και το κόστος ζωής χαμηλότερο. Κατά την άποψή μου, πιστεύω ότι στη συγκεκριμένη πόλη, είναι και η ποιότητα ζωής πολύ καλή, αν και το Cape Town λέγεται να είναι από τις πιο επικίνδυνες πόλεις του κόσμου. Για άλλη μια φορά, ενημερώσαμε αφού ήρθε το θέμα, πως είμαστε αδέρφια.
Το ξενοδοχείο τους, βρίσκεται σε πολύ κεντρικό σημείο. Αφήσαμε τις βαλίτσες και όλα τα συμπράγκαλα σε ένα δωματιάκι-αποθήκη στο ισόγειο και πήραμε ένα ταξί για –που αλλού- το Waterfront. Τελικά και θα περνούσαμε καλύτερα τις ώρες μας από το να καθόμαστε στο αεροδρόμιο να περιμένουμε την αναχώρηση, αλλά και θα τρώγαμε ξανά στο αγαπημένο μας πλέον Ocean Basket.
Καθίσαμε σε ένα καφέ με θέα το λιμάνι και την θάλασσα, παραγγείλαμε τα καφεδάκια μας και κλασικά ένα γλυκό, με αφορμή το χάπι της ελονοσίας, τι φταίμε εμείς; Ήταν Σαββάτο. Καμία μέρα δεν είχα διακρίνει να διακατέχει άγχος ή βιασύνη τους κατοίκους της πόλης, πόσο μάλλον σήμερα που είναι μη-εργάσιμη. Το θέμα όμως -όσο και να προσπαθώ να το κρύψω- είναι άλλο, ότι τα ψέματα τέλειωσαν, η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει και ακολουθούσε με κάθε μας ανάσα.
Σειρά είχε το εστιατόριο το οποίο είχε αφήσει τη γεύση από τις γαρίδες ακόμη στους ουρανίσκους μας, από το ντόπιο ψάρι και τα τηγανιτά καλαμάρια. Και βέβαια η γεύση ήταν ακόμη πιο γλυκιά, λόγω των χαμηλών τιμών όπως ανέφερα και πιο πριν. Ήταν το Ocean Basket, πιάσαμε τραπέζι στη βεράντα, προσπαθώντας να ρουφήξουμε κάθε απομεινάρι των τελευταίων μας στιγμών με περίσσεια απόλαυση.
Η παραγγελία ήταν αποφασισμένη πολύ πριν καν καθίσουμε στο μαγαζί. Shrimps, kingklip, πιλάφι και πατάτες. Γεύμα απλό, γεύσεις που τρελαίνουν τον πελάτη και τα τηγάνια πήγαιναν και έρχονταν. Μου λείπει πολύ αυτό το μαγαζί. Προλάβαμε να φάμε το τελευταίο μας γεύμα εκεί πριν την αναχώρηση και ήμουν πολύ χαρούμενος – και δεν είμαι του φαγητού.
Η ώρα έφτασε. Ο οδηγός, χωρίς καμία αντίρρηση δέχτηκε να κάνει μια στάση στο ξενοδοχείο που αφήσαμε όλα μας τα πράγματα και μετά θα συνεχίζαμε για το αεροδρόμιο, αφού κανονίσαμε τη τιμή στα 200 ZAR (50 φτηνότερα απ’ όσα όταν φτάσαμε, αλλά τώρα ξέραμε καλύτερα που κυμαίνεται). Το ταξί περίμενε στο γκαράζ του ξενοδοχείου πολύ λίγο μέχρι που φέραμε τα πράγματά μας. Συνεχίσαμε για το αεροδρόμιο.
Ο ευγενέστατος και σχεδόν αμίλητος οδηγός, βοήθησε με τις αποσκευές μας, ευχήθηκε καλό ταξίδι και εμείς αμέσως εντοπίσαμε τις πινακίδες που γράφουν ‘’tax refund’’. Οι υπάλληλοι είναι επίσης ευγενέστατοι και οργανωτικοί. Αρκεί να είναι και ο τουρίστας οργανωμένος. Ουρά υπάρχει υποτυπώδης, η σειρά μας έρχεται πολύ σύντομα και βγάλαμε στον πάγκο όσα είδη είχαμε προς επιστροφή φόρου, συνοδευόμενα με τις αποδείξεις αγοράς τους. Η υπάλληλος μας έδωσε μια επιταγή περίπου 500 ZAR, που την εξαργυρώνουμε μετά το check in, σε όποιο νόμισμα μας βολεύει.
Περί επιστροφής του φόρου: όλος ο φόρος (VAT) επιστρέφεται στους τουρίστες, πριν την αναχώρηση από την χώρα, στο αεροδρόμιο. Φόρος επιστρέφεται για όσες αποδείξεις αναφέρουν πως συμπεριλαμβάνεται ο φόρος στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Πρέπει ο τουρίστας να έχει και τα αντικείμενα και τις αντίστοιχες αποδείξεις. Υπάρχουν καταστήματα στη Ν.Αφρική που δεν πληρώνουν φόρο στο κράτος, οπότε η απόδειξή που σας δίνουν δεν αναγράφουν τη λέξη VAT, άρα δεν υπάρχει και επιστροφή φόρου.
Ο υπάλληλος στο desk της Qatar ζύγισε και τις χειραποσκευές μας εκτός των άλλων και ίσα που μας επέτρεψε να περάσουμε με το βάρος που είχαν. Όχι τίποτα, δεν υπήρχε και άλλος τρόπος να φτάσουν Ελλάδα τα ξύλινα σκαμπό. Υπερβολικά μεγάλα και για τη βαλίτσα. Τέλος καλό, όλα καλά. Επίσης, μας έδωσε τις κάρτες επιβίβασης και κάτι ανέφερε για το χρώμα τους, στο οποίο δεν έδωσα πολύ σημασία. Είχε πει περίπου ότι θα πάμε στο κίτρινο, όπως είναι στην κάρτα. Και φύγαμε, πριν μετανιώσει και πει κάτι για τις χειραποσκευές.
Μετά τον έλεγχο, πήγαμε στην τράπεζα που βρίσκεται στον χώρο, εκεί που είναι τα duty free δηλαδή και εξαργυρώσαμε την επιταγή σε ευρώ. Κάναμε και τις μικροαγορές της τελευταίας στιγμής, με τα τελευταία rad που μας είχαν μείνει. Πήγαμε και καθίσαμε στη σειρά καθισμάτων στην πύλη εξόδου, βλέποντας τα αεροσκάφη που πηγαινοέρχονταν ή απογειωνοπροσγειώνονταν.
Το αεροσκάφος της Qatar όμως, ακόμη δεν είχε κάνει την εμφάνισή του. Είχε αργήσει ήδη κανένα δεκάλεπτο, αλλά δεν υπήρχε και ενημέρωση για το μέλλει γενέσθαι. Λίγο μετά, φάνηκε η γκρίζα άτρακτος με τα σκούρας απόχρωσης μωβ γράμματα της εταιρίας. Η επιβίβαση ξεκίνησε. Οι θέσεις μας προκαθορισμένες εδώ και καιρό, από τότε που έγινε η αγορά εισιτηρίου. Το ταξίδι, υπολογιζόταν στις δεκαεπτά ολόκληρες ώρες συνολικά. Αναλυτικότερα, δύο ώρες ως το Γιοχάνεσμπουργκ, μία ώρα αναμονή μέσα στο αεροπλάνο όσο μπαινοβγαίνουν άλλοι επιβάτες εκεί και οκτώ ώρες ως το Κατάρ. Από εκεί, μιάμιση ώρα μετά θα φεύγουμε για Αθήνα, για ακόμη τεσσεράμισι ώρες πτήσης. Κουράστηκα και μόνο που το έγραψα.
Η πείνα είχε κάνει επιδρομή στο στομάχι μου, πριν καλά καλά καθίσω στη θέση μου. Είχα ακούσει τα καλύτερα για την αεροπορική αυτή και όντως ήταν όλα πολύ καλά. Όχι όμως σε σύγκριση με την Etihad που χρησιμοποιήσαμε προς τον προορισμό. Η πρώτη θέση (λες και θα έμπαινα) ήταν κατώτερη της αντίστοιχης στην άλλη εταιρία, και η οικονομική είχε σαφώς πιο στενά καθίσματα, ή έτσι νόμιζα λόγω της σκέψης μου για τις πολλές ώρες πτήσης. Τα υπόλοιπα ήταν παρόμοια, ατομικές οθόνες, τηλεχειριστήρια, περιποιημένο σε κάθε λεπτομέρεια προσωπικό. Με συνοπτικές διαδικασίες λόγω της μικρής καθυστέρησης που είχαμε, το αεροπλάνο κινήθηκε.
Οι πρώτες ανακοινώσεις βγήκαν, με αναφορά και στο δείπνο. Τι καλά… Οι αεροσυνοδοί άρχισαν να το μοιράζουν και μου φάνηκε πολύ καλό, χωρίς ωστόσο να με κάνει να σταματήσω να σκέφτομαι και πάλι το φαγητό. Είπα στην αδερφή μου ότι αποκλείεται από τις οκτώ το βράδυ να αντέξω με αυτό το φαγητό μόνο. Εκείνη πάλι πίστευε πως μετά το Γιοχάνεσμπουργκ, θα τρώγαμε και πάλι.
Έπαιξα μερικά παιχνίδια που κουράζουν το μυαλό, για να διευκολυνθώ στον ύπνο το βράδυ. Στο Γιοχάνεσμπουργκ, συμπληρώθηκε η διπλανή μου θέση (με μία νέα κοπέλα που σίγουρα πίστευε πως ταξίδευα με την κοπέλα μου), όπως και όλες όσες ήταν κενές ως τώρα. Το αεροπλάνο ήταν πλέον πλήρες.
Απογειωνόμαστε και πάλι και να’ τη. Η μυρωδιά του φαγητού. Είχε δίκιο η αδερφή μου, θα τρώγαμε και πάλι. Ήρθε και αυτό το δείπνο, αλλά πλέον το στομάχι είχε γεμίσει για τα καλά. Νόμιζα πως δεν υπήρχε χώρος για άλλο.
Είχα επιλέξει νυχτερινή πτήση, με σκοπό να κοιμηθούμε. Όσο και αν είχα προσπαθήσει να κουραστώ όμως, δεν κατάφερα να κοιμηθώ, παρά ελάχιστη ώρα –ίσως δύο- στο οκτώ ωρών διαρκείας ταξίδι. Μετά απ’ αυτό, συνειδητοποίησα ότι προσωπικά, με βολεύουν οι ημερήσιες πτήσεις όταν πρόκειται για πολύωρα ταξίδια. Επίσης, αν και η εταιρία έχει βραβευτεί με πέντε αστέρια όσον αφορά την εναέρια εξυπηρέτηση, εγώ διαφωνώ. Οι αεροσυνοδοί είχαν λογικά καθίσει ή κοιμηθεί κάπου αναπαυτικά όσο το περιβάλλον και ο αέρας ξεραινόταν. Οι επιβάτες, όπως κι εγώ, διψούσαμε πολύ και μόνο όταν πατούσαμε το μπουτόν για να καλέσουμε αεροσυνοδό, εμφανιζόταν. Το θέμα είναι πώς φαινόταν ότι πολύς κόσμος διψούσε συνέχεια, αλλά δεν πέρασαν ούτε μία φορά κατά τη διάρκεια της νύχτας να προσφέρουν νερό χωρίς να τους καλέσεις, προκειμένου να γλιτώσεις την αφυδάτωση! Ας έδιναν μπουκαλάκια τουλάχιστον, να μην υπάρχει το πρόβλημα. Μπορεί στο φαγητό να τα έδωσαν όλα, αλλά το νερό ήταν πολύ σημαντικό τελικά. Το θέμα με το νερό, έκανε τη βραδινή πτήση ακόμη δυσκολότερη για μένα.
Ο ευγενέστατος ιδιοκτήτης του διαμερίσματός μας, ήρθε και μας πήρε στις 10:00 επειδή ήμασταν έτοιμοι, αν και μπορούσαμε να φύγουμε ως τις 11:00. Φορτώσαμε για τα καλά το καινούριο του αμάξι και μας πήγε σε ένα άλλο ξενοδοχείο που ανήκει στην οικογένειά του, για να βάλουμε κάπου τις βαλίτσες μας. Τον είχα ρωτήσει από τη στιγμή που φτάσαμε αν μπορούσαμε να αφήσουμε τα πράγματά μας περισσότερο στο δωμάτιο, επειδή πετούσαμε στις εφτά το απόγευμα. Μετά από μία-δύο μέρες, επικοινώνησε και μου είπε ότι έπρεπε να βγούμε την ώρα του τσεκ άουτ, γιατί είχε επόμενους πελάτες την ίδια μέρα. Όμως, προθυμοποιήθηκε να μας μεταφέρει τις αποσκευές στο άλλο ξενοδοχείο, ώστε να εκμεταλλευτούμε τη μέρα, παρόλο που του τόνισα πολλάκις πως δεν ήταν ανάγκη για κάτι τέτοιο, χωρίς να έχει απολύτως καμία υποχρέωση να το κάνει και μάλιστα να μας μεταφέρει με το αυτοκίνητό του, τουλάχιστον θα μπορούσαμε να πάρουμε ένα ταξί.
Στη διαδρομή προς το ξενοδοχείο, έκανα κάποιες ερωτήσεις για την ποιότητα ζωής των κατοίκων, τους μισθούς και με ρώτησε με τη σειρά του τα ίδια πράγματα. Οι μισθοί είναι υψηλότεροι από τους δικούς μας και το κόστος ζωής χαμηλότερο. Κατά την άποψή μου, πιστεύω ότι στη συγκεκριμένη πόλη, είναι και η ποιότητα ζωής πολύ καλή, αν και το Cape Town λέγεται να είναι από τις πιο επικίνδυνες πόλεις του κόσμου. Για άλλη μια φορά, ενημερώσαμε αφού ήρθε το θέμα, πως είμαστε αδέρφια.
Το ξενοδοχείο τους, βρίσκεται σε πολύ κεντρικό σημείο. Αφήσαμε τις βαλίτσες και όλα τα συμπράγκαλα σε ένα δωματιάκι-αποθήκη στο ισόγειο και πήραμε ένα ταξί για –που αλλού- το Waterfront. Τελικά και θα περνούσαμε καλύτερα τις ώρες μας από το να καθόμαστε στο αεροδρόμιο να περιμένουμε την αναχώρηση, αλλά και θα τρώγαμε ξανά στο αγαπημένο μας πλέον Ocean Basket.
Καθίσαμε σε ένα καφέ με θέα το λιμάνι και την θάλασσα, παραγγείλαμε τα καφεδάκια μας και κλασικά ένα γλυκό, με αφορμή το χάπι της ελονοσίας, τι φταίμε εμείς; Ήταν Σαββάτο. Καμία μέρα δεν είχα διακρίνει να διακατέχει άγχος ή βιασύνη τους κατοίκους της πόλης, πόσο μάλλον σήμερα που είναι μη-εργάσιμη. Το θέμα όμως -όσο και να προσπαθώ να το κρύψω- είναι άλλο, ότι τα ψέματα τέλειωσαν, η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει και ακολουθούσε με κάθε μας ανάσα.
Σειρά είχε το εστιατόριο το οποίο είχε αφήσει τη γεύση από τις γαρίδες ακόμη στους ουρανίσκους μας, από το ντόπιο ψάρι και τα τηγανιτά καλαμάρια. Και βέβαια η γεύση ήταν ακόμη πιο γλυκιά, λόγω των χαμηλών τιμών όπως ανέφερα και πιο πριν. Ήταν το Ocean Basket, πιάσαμε τραπέζι στη βεράντα, προσπαθώντας να ρουφήξουμε κάθε απομεινάρι των τελευταίων μας στιγμών με περίσσεια απόλαυση.
Η παραγγελία ήταν αποφασισμένη πολύ πριν καν καθίσουμε στο μαγαζί. Shrimps, kingklip, πιλάφι και πατάτες. Γεύμα απλό, γεύσεις που τρελαίνουν τον πελάτη και τα τηγάνια πήγαιναν και έρχονταν. Μου λείπει πολύ αυτό το μαγαζί. Προλάβαμε να φάμε το τελευταίο μας γεύμα εκεί πριν την αναχώρηση και ήμουν πολύ χαρούμενος – και δεν είμαι του φαγητού.
Η ώρα έφτασε. Ο οδηγός, χωρίς καμία αντίρρηση δέχτηκε να κάνει μια στάση στο ξενοδοχείο που αφήσαμε όλα μας τα πράγματα και μετά θα συνεχίζαμε για το αεροδρόμιο, αφού κανονίσαμε τη τιμή στα 200 ZAR (50 φτηνότερα απ’ όσα όταν φτάσαμε, αλλά τώρα ξέραμε καλύτερα που κυμαίνεται). Το ταξί περίμενε στο γκαράζ του ξενοδοχείου πολύ λίγο μέχρι που φέραμε τα πράγματά μας. Συνεχίσαμε για το αεροδρόμιο.
Ο ευγενέστατος και σχεδόν αμίλητος οδηγός, βοήθησε με τις αποσκευές μας, ευχήθηκε καλό ταξίδι και εμείς αμέσως εντοπίσαμε τις πινακίδες που γράφουν ‘’tax refund’’. Οι υπάλληλοι είναι επίσης ευγενέστατοι και οργανωτικοί. Αρκεί να είναι και ο τουρίστας οργανωμένος. Ουρά υπάρχει υποτυπώδης, η σειρά μας έρχεται πολύ σύντομα και βγάλαμε στον πάγκο όσα είδη είχαμε προς επιστροφή φόρου, συνοδευόμενα με τις αποδείξεις αγοράς τους. Η υπάλληλος μας έδωσε μια επιταγή περίπου 500 ZAR, που την εξαργυρώνουμε μετά το check in, σε όποιο νόμισμα μας βολεύει.
Περί επιστροφής του φόρου: όλος ο φόρος (VAT) επιστρέφεται στους τουρίστες, πριν την αναχώρηση από την χώρα, στο αεροδρόμιο. Φόρος επιστρέφεται για όσες αποδείξεις αναφέρουν πως συμπεριλαμβάνεται ο φόρος στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Πρέπει ο τουρίστας να έχει και τα αντικείμενα και τις αντίστοιχες αποδείξεις. Υπάρχουν καταστήματα στη Ν.Αφρική που δεν πληρώνουν φόρο στο κράτος, οπότε η απόδειξή που σας δίνουν δεν αναγράφουν τη λέξη VAT, άρα δεν υπάρχει και επιστροφή φόρου.
Ο υπάλληλος στο desk της Qatar ζύγισε και τις χειραποσκευές μας εκτός των άλλων και ίσα που μας επέτρεψε να περάσουμε με το βάρος που είχαν. Όχι τίποτα, δεν υπήρχε και άλλος τρόπος να φτάσουν Ελλάδα τα ξύλινα σκαμπό. Υπερβολικά μεγάλα και για τη βαλίτσα. Τέλος καλό, όλα καλά. Επίσης, μας έδωσε τις κάρτες επιβίβασης και κάτι ανέφερε για το χρώμα τους, στο οποίο δεν έδωσα πολύ σημασία. Είχε πει περίπου ότι θα πάμε στο κίτρινο, όπως είναι στην κάρτα. Και φύγαμε, πριν μετανιώσει και πει κάτι για τις χειραποσκευές.
Μετά τον έλεγχο, πήγαμε στην τράπεζα που βρίσκεται στον χώρο, εκεί που είναι τα duty free δηλαδή και εξαργυρώσαμε την επιταγή σε ευρώ. Κάναμε και τις μικροαγορές της τελευταίας στιγμής, με τα τελευταία rad που μας είχαν μείνει. Πήγαμε και καθίσαμε στη σειρά καθισμάτων στην πύλη εξόδου, βλέποντας τα αεροσκάφη που πηγαινοέρχονταν ή απογειωνοπροσγειώνονταν.
Το αεροσκάφος της Qatar όμως, ακόμη δεν είχε κάνει την εμφάνισή του. Είχε αργήσει ήδη κανένα δεκάλεπτο, αλλά δεν υπήρχε και ενημέρωση για το μέλλει γενέσθαι. Λίγο μετά, φάνηκε η γκρίζα άτρακτος με τα σκούρας απόχρωσης μωβ γράμματα της εταιρίας. Η επιβίβαση ξεκίνησε. Οι θέσεις μας προκαθορισμένες εδώ και καιρό, από τότε που έγινε η αγορά εισιτηρίου. Το ταξίδι, υπολογιζόταν στις δεκαεπτά ολόκληρες ώρες συνολικά. Αναλυτικότερα, δύο ώρες ως το Γιοχάνεσμπουργκ, μία ώρα αναμονή μέσα στο αεροπλάνο όσο μπαινοβγαίνουν άλλοι επιβάτες εκεί και οκτώ ώρες ως το Κατάρ. Από εκεί, μιάμιση ώρα μετά θα φεύγουμε για Αθήνα, για ακόμη τεσσεράμισι ώρες πτήσης. Κουράστηκα και μόνο που το έγραψα.
Η πείνα είχε κάνει επιδρομή στο στομάχι μου, πριν καλά καλά καθίσω στη θέση μου. Είχα ακούσει τα καλύτερα για την αεροπορική αυτή και όντως ήταν όλα πολύ καλά. Όχι όμως σε σύγκριση με την Etihad που χρησιμοποιήσαμε προς τον προορισμό. Η πρώτη θέση (λες και θα έμπαινα) ήταν κατώτερη της αντίστοιχης στην άλλη εταιρία, και η οικονομική είχε σαφώς πιο στενά καθίσματα, ή έτσι νόμιζα λόγω της σκέψης μου για τις πολλές ώρες πτήσης. Τα υπόλοιπα ήταν παρόμοια, ατομικές οθόνες, τηλεχειριστήρια, περιποιημένο σε κάθε λεπτομέρεια προσωπικό. Με συνοπτικές διαδικασίες λόγω της μικρής καθυστέρησης που είχαμε, το αεροπλάνο κινήθηκε.
Οι πρώτες ανακοινώσεις βγήκαν, με αναφορά και στο δείπνο. Τι καλά… Οι αεροσυνοδοί άρχισαν να το μοιράζουν και μου φάνηκε πολύ καλό, χωρίς ωστόσο να με κάνει να σταματήσω να σκέφτομαι και πάλι το φαγητό. Είπα στην αδερφή μου ότι αποκλείεται από τις οκτώ το βράδυ να αντέξω με αυτό το φαγητό μόνο. Εκείνη πάλι πίστευε πως μετά το Γιοχάνεσμπουργκ, θα τρώγαμε και πάλι.
Έπαιξα μερικά παιχνίδια που κουράζουν το μυαλό, για να διευκολυνθώ στον ύπνο το βράδυ. Στο Γιοχάνεσμπουργκ, συμπληρώθηκε η διπλανή μου θέση (με μία νέα κοπέλα που σίγουρα πίστευε πως ταξίδευα με την κοπέλα μου), όπως και όλες όσες ήταν κενές ως τώρα. Το αεροπλάνο ήταν πλέον πλήρες.
Απογειωνόμαστε και πάλι και να’ τη. Η μυρωδιά του φαγητού. Είχε δίκιο η αδερφή μου, θα τρώγαμε και πάλι. Ήρθε και αυτό το δείπνο, αλλά πλέον το στομάχι είχε γεμίσει για τα καλά. Νόμιζα πως δεν υπήρχε χώρος για άλλο.
Είχα επιλέξει νυχτερινή πτήση, με σκοπό να κοιμηθούμε. Όσο και αν είχα προσπαθήσει να κουραστώ όμως, δεν κατάφερα να κοιμηθώ, παρά ελάχιστη ώρα –ίσως δύο- στο οκτώ ωρών διαρκείας ταξίδι. Μετά απ’ αυτό, συνειδητοποίησα ότι προσωπικά, με βολεύουν οι ημερήσιες πτήσεις όταν πρόκειται για πολύωρα ταξίδια. Επίσης, αν και η εταιρία έχει βραβευτεί με πέντε αστέρια όσον αφορά την εναέρια εξυπηρέτηση, εγώ διαφωνώ. Οι αεροσυνοδοί είχαν λογικά καθίσει ή κοιμηθεί κάπου αναπαυτικά όσο το περιβάλλον και ο αέρας ξεραινόταν. Οι επιβάτες, όπως κι εγώ, διψούσαμε πολύ και μόνο όταν πατούσαμε το μπουτόν για να καλέσουμε αεροσυνοδό, εμφανιζόταν. Το θέμα είναι πώς φαινόταν ότι πολύς κόσμος διψούσε συνέχεια, αλλά δεν πέρασαν ούτε μία φορά κατά τη διάρκεια της νύχτας να προσφέρουν νερό χωρίς να τους καλέσεις, προκειμένου να γλιτώσεις την αφυδάτωση! Ας έδιναν μπουκαλάκια τουλάχιστον, να μην υπάρχει το πρόβλημα. Μπορεί στο φαγητό να τα έδωσαν όλα, αλλά το νερό ήταν πολύ σημαντικό τελικά. Το θέμα με το νερό, έκανε τη βραδινή πτήση ακόμη δυσκολότερη για μένα.
Attachments
Last edited by a moderator:
.. για να εισαι εδω δεν αρεσες στους λευκους καρχαριες ε?
..
